●
Ἀνάσταση: Ἡ νέκρωση τοῦ θανάτου μας(μὲ ἀντίστροφη χρονολογικὴ σειρά)
●
Ἀνάσταση: Ἡ νέκρωση τοῦ θανάτου μαςἌρθρο στὴν ἐφημερίδα Παρὸν τῆς Κυριακῆς, 19-04-2009
Ἄρθρο στὴν ἐφημερίδα Παρὸν τῆς Κυριακῆς, 12-04-2009
Ἄρθρο στὸ περιοδικὸ «Ρεσάλτο». Ἀπρίλιος 2009
Ἄρθρο στὸ περιοδικὸ «Ρεσάλτο». Ὀκτώβριος 2008
Ἄρθρο στὸ περιοδικὸ Ἐκκλησία, Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 2008
Ἄρθρο στὴν Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, 3 Αὐγούστου 2007
Ἄρθρο στὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», 12 Ἰανουαρίου 2007
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: Χριστός - Τὸ φῶς καὶ ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «Τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ κῆπος τῶν τέρψεων», Ἐκδόσεις «ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ»
Ἐπίκαιρη δημοσίευση γιὰ τὶς 29-05-2006.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἱστορικὴ μελέτη γιὰ τὴν πτώση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας.
Ἄρθρο γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω, 26 Φεβρουαρίου 2006
Τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω «μνείαν ποιούμεθα τῆς Δευτέρας καὶ Ἀδεκάστου Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Ἡ φράσῃ «μνείαν ποιούμεθα» τοῦ Συναξαρίου βεβαιώνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, βιώνει στὴν λατρεία της τὴν Β´ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας ὡς «γεγονός» καὶ ὄχι ὡς κάτι τὸ ἱστορικῶς ἀναμενόμενο. Καὶ αὐτό, διότι μὲ τὴν Θεία Εὐχαριστία μεθιστάμεθα στὴν οὐράνια βασιλείᾳ, στὴν μεταϊστορία. Σ᾿ αὐτὴν τὴν προοπτικὴ προσεγγίζεται ὀρθόδοξα καὶ τὸ θέμα: παράδεισος-κόλαση.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία στὸν Ἅγιο Ἀντίπα, στὶς 13-10-2005.
Ὁρισμένες φορές, εἴμαστε βιαστικοὶ στὴν κρίση μας γιὰ τοὺς ἄλλους. Θεωροῦμε πὼς εὔκολα μποροῦμε νὰ κατηγοριοποιοῦμε ἀνθρώπους, καὶ νὰ ἀποφασίζουμε ποιὸς σῴζεται καὶ ποιὸς ὄχι. Ὅμως ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἀπὸ τὴν δική μας.
Ἀποσπάσματα ἀπὸ ὁμιλία στὸν Ἅγιο Ἀντίπα, στὶς 13-10-2005.
Ἀναφορὲς στὸν λεγόμενο κοσμικὸ καὶ τὸν πατερικὸ Χριστιανισμό. Ἐπίσης, γίνεται ἀναφορὰ στὰ στοιχεῖα κοσμικῶν παραδόσεων ποὺ ἐντάχθηκαν στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωή καὶ ποὺ θεωροῦνται ἀπὸ κάποιους ὅτι ἐξυπηρετοῦν τὴν ἱστορικὴ συνέχεια.
Ἔκδοση: Ἱερὰ Μητρόπολις Γερμανίας, 26 Μαρτίου 2005
Εἶναι ἀνάγκη, συνεπῶς, νὰ συνειδητοποιήσουν καὶ οἱ Ἕλληνες «ἐθνικιστές», ὅτι μὲ τὴν τακτική τους συμπλέουν, τελικά, μὲ τὸν εὐρωπαϊκὸ ἐθνικισμὸ - ρατσισμό, δολοφονώντας τὸν αὐθεντικὸ πατριωτισμό, ποὺ θεμελιώνεται μόνο στὴν ἄδολη φιλανθρωπία τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Ἁγίων μας.
Ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος, 2004
Τί εἶναι φανατισμός; Γιατί ἡ θεοκρατία εὐνοεῖ τὴν βιαιότερη μορφὴ φανατισμοῦ; Γιατί ἐπιστρατεύεται ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὶς κρατικὲς ἐπιλογές; Ἱερὸς πόλεμος καὶ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστης. Διαφορὲς δυτικῆς καὶ Ὀρθόδοξης λογικῆς. Ἡ ὀρθοδοξία ὑπέρβαση τῆς ἰδεολογίας, τῆς θρησκείας καὶ τῆς ἠθικῆς. Γιατί ὁ πόλεμος δὲν μπορεῖ νὰ ἱεροποιηθεῖ; Ἐξωτερικὴ καὶ ἐσωτερικὴ βία! Καταπολέμηση τῆς τρομοκρατίας. Συνοδικὸ σύστημα. Τὸ ἐθνικιστικὸ πνεῦμα ὡς παρέκκλιση. Τὸ θέμα τῶν ταυτοτήτων ὡς ὁμολογία καὶ ὀρθόδοξη μαρτυρία.
Μὲ δεδομένη τὴν διηνεκῆ παρουσία τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ, στὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα, ὁ Χριστιανισμὸς προσφέρει στὸν ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα θεώσεως, ὅπως ἡ Ἰατρικὴ Ἐπιστήμη τοῦ παρέχει τὴν δυνατότητα διατήρησης ἢ ἀποκατάστασης τῆς ὑγείας του μέσα ἀπὸ μία ὁρισμένη θεραπευτικὴ διαδικασία καὶ ἕνα συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις ὀφείλει νὰ ἀκολουθήσει πιστὰ τὰ ὁριζόμενα ἑκατέρωθεν γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ διπλοῦ στόχου.
Περιοδικὸ Ἀποστολή, Ἰούνιος-Αὔγουστος 2004
Ἀπομαγνητοφωνημένα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν ὁμιλία του στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Θεράποντα Μυτιλήνης στὶς 23 Ἀπριλίου 2004, μὲ τὴ συμπλήρωση 800 χρόνων ἀπὸ τὴν πρώτη ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης τὸ 1204 καὶ 950 χρόνων ἀπὸ τὸ Σχίσμα τοῦ 1054.
Περιοδικὸ Ἀποστολή, Μάρτιος-Μάιος 2004
Ὡς ἱστορικὸς ἐρευνητὴς καὶ θεολόγος, ὁ ὁμιλητὴς προσεγγίζει τὸ θέμα μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορικοθεολογικὴ προοπτική του, ποὺ συνιστᾶ τὴν ταυτότητα καὶ τῶν διαπλεκόμενων στὸ πρόβλημα πλευρῶν.
Παρακαταθήκη, 22 Ἀπριλίου 2004
Ἐξ ἀφορμῆς εἰδωλολατρικῆς προελεύσεως ἐθίμων ποὺ ἀναβιώνουν καὶ προβάλλονται ἰδιαίτερα κατὰ τὴν περίοδο τῶν Ἀπόκρεω, ἀναφέρονται καὶ τὰ ἑξῆς σημαντικά, ποὺ ἀποτελοῦν οὐσιαστικὴ ἀπάντηση στὴ σύγχρονη πρόκληση τοῦ νεοπαγανισμοῦ. Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ φαινομένου εἶναι ἡ εἰς βάθος κατήχηση τοῦ λαοῦ μας.
Ἐλευθεροτυπία, 12 Ὀκτωβρίου 2003
Τὸ αἴτημα γιὰ τὴν ἀνέγερση μουσουλμανικοῦ τεμένους στὴν Ἀθήνα δὲν εἶναι μόνο πρόβλημα καλῶν σχέσεων μὲ τὶς ἰσλαμικὲς χῶρες, ἀλλὰ ἐμπίπτει καὶ στὶς προθέσεις τῶν κατασκευαστῶν τῆς σημερινῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὥστε νὰ ἐνταχθεῖ πλήρως στὶς ἀπαιτήσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς...
Ὀρθόδοξος Τύπος, 18 Ἰουλίου 2003
Ἡ κίνηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴ συνάντηση μὲ τοὺς ἄλλους εἶναι καταφατικὴ καὶ ἀλληλοπεριχωρητική· ὄχι ἐξουσιαστικὴ καὶ δυναστικὰ ἀφομοιωτική, ἀλλὰ εὐεργετική. Διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἐνισχύεται καὶ διευρύνεται ἡ ἑλληνικὴ οἰκουμενικὴ συνείδηση...
Παρακαταθήκη, Μάιος - Ἰούνιος 2003
Τὸ σχέδιο τῆς συνταγματικῆς Συνθήκης («Σύνταγμα») τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως οὐδεμία ἀναφορὰ κάνει στὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὶς χριστιανικὲς ρίζες τῆς Εὐρώπης. Ἐδῶ κατατίθεται μία ἄλλη ἄποψη, συμπληρωματικὴ ἢ καὶ κριτικὴ τῶν ὅσων διατυπώνονται τὸν τελευταῖο καιρὸ ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ἡγεσίες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου.
Παρακαταθήκη, Μάρτιος - Απρίλιος 2003
Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν μπορεῖ, ἀπὸ τὴ φύση της νὰ συγκαλύψει ὁποιαδήποτε ἀδικία καὶ ἀπανθρωπία, ἀπ᾿ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται. Εἶναι ἐπίσης ξένη πρὸς κάθε ἔννοια τρομοκρατίας, ποὺ τὴν θεωρεῖ ἔγκλημα φρικτὸ καὶ ἀπάνθρωπο. Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ πολεμήσει τὴν τρομοκρατία μόνο μὲ διακηρύξεις καὶ μανιφέστα, ἀλλὰ καλώντας στὸν τρόπο ζωῆς τῶν Ἁγίων, ποὺ ὡς ἐλευθερωμένες ἐν Χριστῷ ὑπάρξεις, ὑπερβαίνουν ὅλες αὐτὲς τὶς καταστάσεις τῆς πεπτωκυίας φύσεως. Αὐτὸς ὁ τρόπος ζωῆς καὶ ὑπάρξεως τῶν Ἁγίων εἶναι τὸ ὀρθόδοξο ἦθος. Δὲν ἀρκεῖ, συνεπῶς, μιὰ ἐξωτερικὴ συμφωνία λόγων, ἀλλὰ καὶ ἔνταξη σ᾿ αὐτὸ τὸ ἦθος, τὸ ὁποῖο μὲ τὴν ἄκτιστη Θεϊκὴ Χάρη νικᾷ τὶς ροπὲς καὶ πρακτικὲς τῆς πτώσεως καὶ φθορᾶς μας, δηλαδὴ τοῦ θανάτου μας.
Περιοδικὸ Διάλογος, τεῦχος 30, 2002
... Κάθε δίλημμα σήμερα τοῦ τύπου «Ὀρθοδοξία ἢ Ἑλληνισμός» εἶναι ὄχι μόνο πλαστό, ἀλλὰ καὶ ἐθνοκτόνο. Γιατὶ σημαίνει τάση ἐπιστροφῆς στὴν ἀτέλειά μας, στὴν παλαιὰ ἀγωνιώδη ἀναζήτησή μας. Ἐνῷ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό, ποὺ διασῴζει τὴν αὐτοσυνειδησία του, τὸ ζητούμενον εὑρέθη. Εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν... εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ»! «Εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν»! Κάθε ἀποδέσμευση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν συνιστᾶ μόνο τραγικὸ διαμελισμὸ τῆς ὑπάρξεώς μας, ἀλλὰ καὶ καθαρὸ παραλογισμό, ἀφοῦ ἡ τυχὸν ἐπιστροφὴ στὸν αὐθεντικὸ κλασσικὸ Ἑλληνισμό, θὰ καταλήξει ὁπωσδήποτε στὴν γνήσια ἐκείνη ἀναζήτηση, ποὺ ὁδήγησε στὴν ἕνωσή του μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἔξω ἀπὸ τὴ ζήτηση αὐτὴ ἔμεινε, ὅπως ἐλέχθη, ὁ παγανισμὸς καὶ ὁ διονυσιακὸς αἰσθησιασμὸς τοῦ Γραικύλου. Γι᾿ αὐτό, ὅπου χάνεται ἡ Ὀρθοδοξία, χάνεται καὶ ὁ Ἑλληνισμός! ...
Παρακαταθήκη, Ἰούλιος - Αὔγουστος 2002
Εἶναι κοινὴ διαπίστωση, ὅτι οἱ Διάλογοι, διαχριστιανικοὶ καὶ διαθρησκειακοί, γίνονται στὶς ἡμέρες μας ὅλο καὶ πιὸ συχνοί, μὲ τὸ βάρος στὶς ἐπαφὲς μὲ τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν Παπισμὸ ἀφ᾿ ἑνός, ἀλλὰ καὶ τὶς διαθρησκειακὲς συναντήσεις ἀφ᾿ ἑτέρου. Ἀκολουθεῖται ἡ χαραγμένη ἀπὸ παλαιότερα πορεία, χωρὶς δυνατότητα πλέον αὐτοκριτικῆς καὶ αὐτοελέγχου, ἐνῶ στὶς διοικητικὲς δομὲς τῆς Ἐκκλησίας καὶ παρὰ τὶς συνεχεῖς ἀντιδράσεις τῆς πλειονοψηφίας τοῦ Κλήρου καὶ τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ, ὑπερβαίνεται κάθε προηγούμενο πρωτοβουλίες, μὲ ρυθμοὺς συνεχῶς ἐπιταχυνομένους, ποὺ δίκαια προβληματίζουν, διότι ἀθετοῦν σκανδαλωδῶς τὴν γνωστὴ ἀπὸ τὸ παρελθὸν τακτικὴ τῆς συνετῆς αὐτοσυγκρατήσεως, ποὺ ἐφήρμοζαν κάποιοι προκάτοχοι. Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι ἀμείλικτο: Διατί;
Ἐλευθεροτυπία, 9 Δεκεμβρίου 2001
Ὁ π. Γεώργιος προτείνει νὰ ἐπανέλθει ἡ Ἱεραρχία γιὰ ἕνα διάστημα στὸν τρόπο ἐκλογῆς τοῦ Ἀπόστολου Ματθαίου. Ὅταν, δηλαδή, οἱ Ἀπόστολοι διὰ κληρώσεως τὸν ἔβαλαν στὴ θέση τοῦ Ἰούδα. Ἔτσι καὶ τώρα, προτείνει μὲ μία ἠλεκτρονικὴ κληρωτίδα νὰ τοποθετηθεῖ στὶς κενὲς μητροπόλεις τὸ πρῶτο ὄνομα ποὺ θὰ ἐκλεγεῖ ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν ὑποψηφίων μητροπολιτῶν.
Ὀρθόδοξος Τύπος, 30 Νοεμβρίου 2001
Ἡ ἔλευση τοῦ πάπα στὴν Ἑλλάδα καὶ ὁ τρόπος τῆς ὑποδοχῆς του (πλήρης ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ, μέχρι τοῦ βασιλικοῦ – κοσμικοῦ ἀξιώματος τοῦ πάπα διὰ τῆς ἐπισκέψεως στὴν Πρεσβεία του (Νουντσιατούρα) προκάλεσε ἀναστάτωση καὶ μεγάλη ἀνησυχία στὸν εὐσεβῆ λαό μας, ποὺ ἐκφράζεται μὲ πολλοὺς τρόπους.
Περιοδικὸ «Τὰ Νειάτα», Ιούλιος - Αὔγουστος 2001
Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι μάθημα, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ «πάθημα». Προσφέρεται ὡς ζωή, ὡς ἔνταξη σὲ ἕνα «καινό» καὶ ἀποκεκαλυμμένο τρόπο ζωῆς, τὴ ζωὴ ποὺ εἰσήγαγε στὴν ἱστορία ὁ σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ὁ πιστὸς καλεῖται νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς - Θεάνθρωπος «κατὰ χάριν». Αὐτὸ εἶναι ἡ θέωση καὶ ταυτίζεται μὲ τὴ σωτηρία.
Ἁγιότητα - Ἕνα λησμονημένο ὅραμα, Ἀθήνα 2001, σελ. 45-57
Ἡ πρόσφατη ἀθρόα κατάταξη νέων Ἁγίων στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τόσο στὸ κλίμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅσο καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ῥωσίας, προκάλεσε τὶς ἑπόμενες σκέψεις πάνω σε μία οὐσιώδη πτυχὴ τῆς διαδικασίας τῆς «ἀναγνωρίσεως» Ἁγίων στὴν ὀρθόδοξη παράδοση. ...
Νεκρολογία, 2001
Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ὀρθόδοξους θεολόγους τοῦ 20ου αἰῶνα καὶ ἀνακαινιστὴς τῆς θεολογίας μας, μὲ τὴν ἐπιστροφή της στὴν γνησιότητα τῆς ἁγιοπατερικῆς παραδόσεως, ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, προπέμφθηκε ἀπὸ ὅλους μας, φίλους, συνεργάτες καὶ μαθητές του, στὴν αἰώνια καὶ ἀληθινὴ Πατρίδα μας.
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - 27 Μαΐου 2001
Ὁ πάπας τὰ πῆρε ὅλα καὶ ἔφυγε. Ἡ στάση μας ἦταν οὐνιτίζουσα. Παραδεχθήκαμε τὴν ἡγεσία του. Κι αὐτὸ σημαίνει καταξίωση τοῦ πιὸ δικτατορικοῦ καὶ ἀπολυταρχικοῦ συστήματος τοῦ κόσμου. Ὁ στόχος του ἦταν νὰ ἀναγνωριστεῖ καὶ νὰ νομιμοποιηθεῖ ὑπὸ τὴ διπλή του ἰδιότητα: Ὡς ἀρχηγὸς Ἐκκλησίας (καὶ μάλιστα ὡς ἀρχηγὸς ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου) ἀλλὰ καὶ ὡς κοσμικὸς πολιτικὸς ἄρχοντας. Ἐμεῖς τὸν καταξιώσαμε στὴν πράξη συμβολικὰ καὶ μὲ τὶς δυὸ ἰδιότητες. Οἱ κορυφὲς τῆς πολιτειακῆς μας ἡγεσίας τὸν εἶδαν μόνο μία φορὰ καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τρεῖς φορές.
Περιοδικὸ Ἀποστολή, Μάρτιος - Μάιος 2001
Λέγοντας «Οὐνία», ἐννοοῦμε ἕνα θρησκευτικοπολιτικὸ σχῆμα, ποὺ ἐπινοήθηκε ἀπὸ τὸν Παπισμὸ γιὰ τὸν ἐκδυτικισμὸ τῆς μὴ λατινικῆς Ἀνατολῆς, τὴν πνευματικοπολιτικὴ δηλαδὴ ὑποταγή της στὴν ἐξουσία τοῦ πάπα... Ἡ ἰδέα τῆς Οὐνίας, ὡς μεθόδου καὶ τρόπου ὑποταγῆς, συναρτᾶται μὲ τὴν ἐπεκτατικὴ βούληση τῆς φραγκευμένης Παλαιᾶς Ρώμης, συνισταμένη στὴν ἐξάπλωση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας.
Κυριακάτικη Ἐλευθεροτυπία, 17 Ἀπριλίου 2001
Μὲ τὰ ἀπαισιότερα συναισθήματα ἀντιμετωπίζεται συνήθως ὁ θάνατος. Ὁ πολιτισμός μας, γιὰ τὸν ὁποῖο τόσο καυχόμαστε, δὲν μᾶς ἔχει ἐξοικειώσει μὲ τὴν μεγαλύτερη καὶ τραγικότερη πραγματικότητα στὴ ζωή μας, τὸν θάνατο. Γι᾿ αὐτὸ λείπει στὴ σημερινὴ κοινωνία μία ρεαλιστικὴ φιλοσοφία τοῦ θανάτου... Γιὰ τὸν χριστιανό, ὅμως, καὶ μάλιστα τὸν πατερικό, δηλαδὴ τὸν ὀρθόδοξο, τὸ μυστήριο τοῦ θανάτου ἔχει λυθεῖ.
Ἄρθρο στὴν Ἐφημερίδα Ἡ Καθημερινή, 19 Μαρτίου 2000
Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι, σύμφωνα μὲ τὸν ἁγιοπατερικὸ χαρακτηρισμό, «ἐργαστήριον ἁγιότητος», δηλαδὴ «ἐργοστάσιο παραγωγῆς Ἁγίων», ἀνθρώπων μεταμορφωμένων μέσα στὴ Θεία Χάρη, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ ζοῦν ὡς σὺν – ἄνθρωποι, ἱκανοὶ νὰ δημιουργήσουν σχέσεις ἰσότητας καὶ ἀδελφοσύνης. Ὅπου δὲ σώζεται αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, οὔτε αὐθεντικὴ κοινωνία μπορεῖ νὰ ὑπάρξει.
Ἑλληνισμὸς καὶ Ὀρθοδοξία, Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση: Ρίζωμα καὶ προοπτική, 2000
Ἡ ἕνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, στὰ πρόσωπα τῶν γνήσιων ἀναζητητῶν τῆς Ἀλήθειας, μὲ τὸν Χριστιανισμό, ὡς ἐνσάρκωση τῆς Παναλήθειας στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, ἄρχισε μὲ τοὺς Ἑλληνιστὲς στὴν Παλαιστίνη καὶ μέσῳ κυρίως τοῦ Ἀπ. Παύλου ὁ Χριστιανισμὸς ἀπέφυγε τὸν κίνδυνο νὰ γίνει μία «Ἰουδαϊκὴ αἵρεση», ἀναδεικνυόμενος σὲ παγκόσμια ὑπόθεση. Ὁ ὅρος Ἑλληνορθοδοξία ἢ καλύτερα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, σημαίνει στοὺς αἰῶνες αὐτὴ τὴν ἀκατάλυτη πιὰ ἕνωση Ἕλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ. Διότι, ὅ,τι ἐκλεκτὸ καὶ διαχρονικὸ στοιχεῖο διέθετε ὁ Ἑλληνισμός, σώθηκε μέσα στὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Χριστιανισμό, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει πιὰ Ἑλληνισμὸς ἔξω ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό, παρὰ ὡς πτώση καὶ ἀποτυχία (αὐτὸ ἐκφράζει ἡ αἵρεση), ἢ ἀρχαιοπληξία.