Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, 30 Νοεμβρίου 2001
http://www.aegean.gr/agios-therapontas/magazine/hospitality/periodical/ot/silver.html
Η έλευση του πάπα στην Ελλάδα και ο τρόπος της υποδοχής του (πλήρη αναγνώριση του παπικού θεσμού, μέχρι του βασιλικού – κοσμικού αξιώματος του πάπα δια της επισκέψεως στην Πρεσβεία του (Νουντσιατούρα) προκάλεσε αναστάτωση και μεγάλη ανησυχία στον ευσεβή λαό μας, που εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Όσο και αν κάποιοι (και θεολόγοι) προσπάθησαν να απαλύνουν το πράγμα (βλ. το άρθρο «Στώμεν καλώς» στο περιοδικό «Ανάπλασις», αρ. 393/2001), με την ανανοηματοδότηση και αποδυνάμωση των υπερβάσεων της εκκλησιαστικής μας ηγεσίας, η φωνή της Ορθοδοξίας δεν πνίγεται, αλλά εκφράζεται δυναμικά και σθεναρά, ως αγιοπατερική ομολογία και μαρτυρία. Έτσι μπορεί να χαρακτηρισθεί το άρθρο του αγαπητού συναδέλφου π. Θεοδώρου Ζήση, στα φύλλα 1433 και 1434 (9 και 16 Νοεμβρίου) του «Ο.Τ.». Ο π. Θεόδωρος, πατερικόν ανάστημα στους αποκαλυπτικούς καιρούς μας, ελέγχει την στάση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, επισημαίνοντας τους λόγους, που ανάγκασαν τους Ιεράρχες μας να συγκαλύψουν και αμνηστεύσουν την στάση της κεφαλής της και της εντολοδόχου της Ι.Σ.Ι. Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που την καθιστά συνυπεύθυνη, για τα όσα έγιναν κατά το θριαμβικό περίπατο του πάπα στην Αθήνα, αλλά και για τα όσα θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Διότι υπάρχει ήδη ένα «προηγούμενο», που δεν μπορεί πια να υπερβεί μόνο με τη δημόσια – ομολογητική – αναγνώριση του μεγάλου λάθους.
Στο σημείο, βέβαια, αυτό πρέπει να δηλωθεί, ότι παρά τις παρατιθέμενες στην πρόσφατη Εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου υπογραφές όλων των Σεβασμ. Μητροπολιτών μας, για να εντυπωσιάσει η (δήθεν) ομοφωνία τους, υπάρχουν μεταξύ αυτών και εκείνοι, που με θεολογικά επιχειρήματα εξέφρασαν την αντίθεσή τους (π.χ. οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Γουμενίσσης και Ναυπάκτου, ομολογητές της πατερικής παραδόσεως), αλλά η φωνή τους καταπνίγηκε από τον καιροσκοπισμό, την άγνοια και την εξ αυτής απουσία ευαισθησίας ή τη δειλία. Κάποιοι δε «γνωστοί» Ιεράρχες μας θεώρησαν καλό να επιτεθούν, εκ του ασφαλούς, στον π. Θεόδωρο Ζήση και τον υπογραφόμενο και μάλιστα επωνύμως, διότι έχουν μάθει στις επαρχίες τους να βλέπουν «παπαδάκια» άβουλα και να επιδεικνύουν την ελεγχόμενη σοφία τους στους ολιγογράμματους. Αλλά, ας είναι. Το μόνο που ενδιαφέρει εμάς είναι να μην περιθωριοποιείται και αθετείται η παράδοση της Εκκλησίας μας, που σώζεται στα Πρόσωπα των Αγίων μας Πατέρων και όχι στα κατά καιρούς θλιβερά κακέκτυπά τους. Καλό θα ήταν να δημοσιευθούν στα Πρακτικά αυτά, για να μάθει ο Λαός μας, πώς σκέπτονται κάποιοι Ιεράρχες μας.
Καθημερινά δεχόμαστε επιστολές Ηγουμένων, Μοναχών και Μοναζουσών, ως και συναδέλφων λαϊκών Θεολόγων, που μας δηλώνουν τη συμπαράστασή τους. Και ο αριθμός αυτών είναι μεγάλος, αποδεικνύοντας ότι παρά τη Συνοδική Εγκύκλιο η υπόθεση δεν έκλεισε, όπως, παρά τα λεγόμενα, φαίνεται να κλείνει (χωρίς την προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο) το θέμα των ταυτοτήτων! Δεν είναι δε λίγα και τα δημοσιεύματα, που συνεχώς εμφανίζονται και τα οποία βεβαιώνουν το ευρύ φάσμα των καταδικαζόντων τις παραπάνω ενέργειες και διαδηλούντων την πιστότητά τους στην περί πάπα και παπισμού θεολογία των Αγίων μας. Ένα από τα κείμενα αυτά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Γρηγορείτε» (Ιούνιος 2001) και αναδημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ιεραποστολικός Ταχυδρόμος» (αρ. 75/2001), στο οποίο και το διαβάσαμε. Ο τίτλος του είναι: «Διατί αργυρούν στέφανον;». Το παραθέτουμε ολόκληρο:
«Όλοι μας γίναμε θεατές της στεφανηφορίας του πάπα με τον αργυρούν στέφανον, κατά την επίσκεψη του αρχηγού του κρατιδίου του Βατικανού στην Αρχιεπισκοπή των Αθηνών. Εκεί του έγινε θερμή υποδοχή από τον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας και την Ιερά Συνοδεία αυτού, με ασπασμούς και εναγκαλισμούς, τόσο από τον Μακαριώτατο, όσο και από τους μελανοφορούντες, οι οποίοι ασπάστηκαν την δεξιά του ποντίφικα. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ο αργυρούς στέφανος, δώρο πολύτιμο στον Αρχηγό του Βατικανού από τον προκαθήμενο της Ελλαδικής Εκκλησίας, δημιούργησε πολλά ερωτηματικά και πολλούς προβληματισμούς στο πλήρωμα της Εκκλησίας.
Όλοι είπαμε: τι άλλαξε στο χώρο της Εκκλησίας μας; Γιατί το έκανε αυτό ο Μακαριώτατος; Εμείς και τον αγαπήσαμε και τον εμπιστευθήκαμε. Τον ακολουθήσαμε χωρίς επιφυλάξεις και τον θεωρήσαμε ως τον ακοίμητο φρουρό της Ορθοδοξίας. Και τώρα τον βλέπουμε να δέχεται με χαμόγελα και τεμενάδες, με εναγκαλισμούς και ασπασμούς, αυτόν που είναι η συνισταμένη όλων των αιρέσεων. Από τότε που αποκόπηκε από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έχασε την Αποστολική διαδοχή, παραχάραξε την Ευαγγελική αλήθεια, στερήθηκε της ιεροσύνης – επομένως τα μυστήριά του δεν είναι έγκυρα – και περιέπεσε σε πλήθος αιρέσεων, αφού από τον παπισμό γεννήθηκαν όλα τα μορφώματα του προτεσταντισμού».
Ακόμη όμως σημαντικότερο είναι το σχόλιο του «Ιεραποστολικός Ταχυδρόμου» που δίνει στο θέμα ένα δικαιωμένο από την ιστορία του Παπικού Κράτους συμβολισμό:
«Σ.Σ. Η ιστορία επικρίνει αμείλικτα τους υπό κατοχή Αθηναίους, διότι κατά την επίσκεψη στην Αθήνα του θηριώδους Ρωμαίου Αυτοκράτορα Νέρωνα, οι Προεστοί Αθηναίοι στεφάνωσαν το Νέρωνα με χρυσούν στέφανον… Στις ημέρες μας κατά την επίσκεψη στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών του Αρχηγού του Κρατιδίου του Βατικανού (πάπα) Ιωάννη Παύλου του Β΄ ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος προσέφερε σ’ αυτόν αργυρούν στέφανον. Τότε στον κατακτητή «χρυσούν στέφανον»! Σήμερα στον επιδρομέα «αργυρούν στέφανον»! Ποια εξήγηση δίνεις φίλε Αναγνώστη;»
Αναδημοσιεύουμε τα κείμενα αυτά, γιατί βεβαιώνουν ότι το «θέμα του πάπα» δεν έκλεισε, αλλά ανοίγει συνεχώς και περισσότερο. Καμιά Σύνοδος, ακόμη και Οικουμενική, δεν μπορεί (εξ αρχής) να διεκδικήσει δι’ εαυτήν το αλάθητο, διότι η αλήθεια της αναγνωρίζεται από το εκκλησιαστικό σώμα (την Εκκλησία) και μάλιστα από τους θεουμένους, τους Αγίους μας. Ευχόμαστε, λοιπόν, οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες μας γρήγορα να αναλογιστούν τη σημασία της αποφάσεώς τους και να αναγνωρίσουν το σφάλμα τους.