Χριστούγεννα - Ἀφιέρωμα

Συνδέσεις πρὸς σχετικά, ἤδη ἀνηρτημένα, ἄρθρα τοῦ παρόντος δικτυακοῦ τόπου


Ὀρθοδοξία

Σχέδιο τῆς Γεννήσεως
(Διὰ χειρὸς ;)

Τί σοὶ προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι᾿ ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον· οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα· οἱ Μάγοι τὰ δῶρα· οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα· ἡ γῆ τὸ σπήλαιον· ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον. Ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.
(Ἰδιόμελον Χριστουγέννων, Ἦχος β´.)

Προσευχητάριον

Ἁγιολογικά

Ἐπεξηγηματικά

Πατερικόν

Στὸ ἀφιέρωμα π. Γεώργιος Γρηγοριάτης

Στὸ ἀφιέρωμα π. Χρῖστος Κυριακόπουλος


Τέχνες

Εὐχαὶ Χριστουγέννων
(Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Πλοιαρχικὴ Ἠχώ,
12/2002, Διὰ χειρὸς Δ. Ἡράκλη)

...ἐγέμισαν ἄνθρακας τὸ μέγα πύραυνον, τὸ σωζόμενον ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ βήματος, κ᾿ ἔθεσαν τὸ πύραυνον ἐν τῷ μέσῳ τοῦ ναοῦ, ρίψασαι ἄφθονον λίβανον εἰς τοὺς ἄνθρακας. Καὶ ὠσφράνθη Κύριος ὁ Θεὸς ὀσμὴν εὐωδίας. Ἔλαμψε δὲ τότε ὁ ναὸς ὅλος, καὶ ἤστραψεν ἐπάνω εἰς τὸν θόλον ὁ Παντοκράτωρ μὲ τὴν μεγάλην κ᾿ ἐπιβλητικὴν μορφήν, καὶ ἠκτινοβόλησε τὸ ἐπίχρυσον καὶ λεπτουργημένον μὲ μυρίας γλυφὰς τέμπλον, μὲ τὰς περικαλλεῖς τῆς ἀρίστης βυζαντινῆς τέχνης εἰκόνας του, μὲ τὴν μεγάλην εἰκόνα τῆς Γεννήσεως, ὅπου «Παρθένος καθέζεται τὰ Χερουβεὶμ μιμουμένη», ὅπου θεσπεσίως μαρμαίρουσιν αἱ μορφαὶ τοῦ θείου Βρέφους καὶ τῆς ἀμώμου Λεχοῦς, ὅπου ζωνταναὶ παρίστανται αἱ ὄψεις τῶν ἀγγέλων, τῶν μάγων καὶ τῶν ποιμένων, ὅπου νομίζει τις ὅτι στίλβει ὁ χρυσός, εὐωδιάζει ὁ λίβανος καὶ βαλσαμώνει ἡ σμύρνα, καὶ ὅπου, ὡς ἐὰν ἡ γραφικὴ ἐλάλει, φαντάζεταί τις ἐπὶ μίαν στιγμὴν ὅτι ἀκούει τό, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ! (Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Στὸ Χριστὸ στὸ Κάστρο)

Ποίηση

Πεζογραφία

Στὸ ἀφιέρωμα Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης (μετεφέρθη εἰς www.papadiamantis.org)

Στὸ ἀφιέρωμα Φώτης Κόντογλου


Ἀνατολὴ Ἀνατολῶν

Ἦχος γ´. Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς.

Ἐλεύθερη διασκευὴ Εὐαγγέλου Ζάχου Παπαζαχαρίου
στὸ Ἐξαποστειλάριον τῶν Χριστουγέννων.

Ἀνατολὴ ἀνατολῶν καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ

Ὁ δρόμος εἶναι δύσβατος κι ἀτέλειωτος μπροστά τους,
μὰ ὅλο πρὸς σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ πετᾶνε τὰ ὄνειρά τους.
Τρέχουν πρὸς τὴν ἀνατολή, κι ἂς εἶναι τόσο ξένη,
μὰ ὅσο τὴν ζυγώνουνε, στὸ βάθος ξεμακραίνει.

Ἀπὸ τὴ δύση ἔρχονται, φαίνονται κουρασμένοι,
γιατὶ τὄχουν στὴν μοίρα τους νὰ ὁδεύουνε σκυμμένοι.
Τρέχουνε νὰ τὴ φτάσουνε καὶ νἄτηνε μπροστά τους,
μὰ ὅσο τὴν ζυγώνουνε, γλιστράει πάλι μακριά τους.

Ἡ ἀνατολὴ μένει γι᾿ αὐτοὺς πάντα μιὰ χώρα ξένη,
ὅπου κρατάει ἐπίμονα τὴν πόρτα της κλεισμένη.
Καὶ πάντα πεισματάρικα κρατάει τὰ μυστικά της,
γιὰ νὰ τὰ λέει στὰ κρυφά, τὴ νύχτα, στὰ παιδιά της (δίς)

Ἐξαποστειλάριον τῶν Χριστουγέννων. Αὐτόμελον.

Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς, ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν,
ἀνατολὴ ἀνατολῶν, καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ,
εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν·
καὶ γὰρ ἐκ τῆς Παρθένου ἐτέχθη ὁ Κύριος. (ἐκ γ´).