ΠΡΟΦΙΛ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ

Εθνικό Θέατρο top

To πρώτο κρατικό θέατρο της Ελλάδας εγκαινιάστηκε το 1901, λειτούργησε αρχικά ως Βασιλικό Θέατρο και το 1908 έκλεισε «επ΄αόριστον». Το το 1930 ιδρύθηκε με την επωνυμία Εθνικό Θέατρο από τον Υπουργό Παιδείας Γεώργιο Παπανδρέου.

Σκοπός του είναι η μέσω της θεατρικής τέχνης προαγωγή της πνευματικής καλλιέργειας του λαού και η διαφύλαξη της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητας. Συγκεκριμένα:

Το Εθνικό Θέατρο διοικείται από Επταμελές Διοικητικό Συμβούλιο και από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του. Το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται από Πρόεδρο, Αντιπρόεδρο και πέντε Συμβούλους, που διορίζονται με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού. Υπό την εποπτεία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή λειτουργεί η Δραματική Σχολή που στεγάζεται στην οδό Πειραιώς. Η δραστηριοποίηση του Εθνικού Θεάτρου στο χώρο της εκπαίδευσης λαμβάνει χώρα με παραστάσεις στο θέατρο της Δραματικής Σχολής από τελειόφοιτους σπουδαστές, με παραστάσεις σε σχολεία από την Εφηβική Σκηνή, καθώς και με τα εργαστήρια δημιουργικής κίνησης και θεατρικής αγωγής για παιδιά και εφήβους.

Η Βιβλιοθήκη του Εθνικού Θεάτρου περιλαμβάνει:

Επίσης, στο Εθνικό Θέατρο υπάρχουν αρχεία παλιών ηχογραφήσεων, μουσικής, σκηνογραφικών σχεδίων, μακετών, φροντιστηριακών ειδών, κοστουμιών, καθώς και ένα εξαιρετικά πλούσιο φωτογραφικό αρχείο.

ΠΗΓΗ: Ιστοσελίδα Εθνικού Θεάτρου

ΚΒΘΕ top

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ιδρύθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1961 και εγκαινίασε τη δραστηριότητά του το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς με παραστάσεις της τραγωδίας του Σοφοκλή "Οιδίπους Τύραννος", στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων. Πρώτος πρόεδρός του υπήρξε ο συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς και πρώτος διευθυντής του ο σκηνοθέτης Σωκράτης Καραντινός. Από το Δεκέμβριο του 1961 το Κ.Θ.Β.Ε. άρχισε να δίνει παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη, στο Βασιλικό Θέατρο, ενώ το φθινόπωρο του 1962 εγκαταστάθηκε στο νεόκτιστο τότε κτίριο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Στόχος του, από την εποχή της ίδρυσής του, ήταν η διδασκαλία έργων του ελληνικού και ξένου δραματολογίου, η πραγματοποίηση περιοδειών στις κυριότερες πόλεις της Βόρειας Ελλάδας και όλης της χώρας (από το 1962), η οργάνωση παραστάσεων αρχαίου δράματος ή άλλων κλασικών έργων στα σωζόμενα αρχαία θέατρα και αλλού, καθώς και διάφορες άλλες εκδηλώσεις που έχουν σχέση με το θέατρο και την τέχνη γενικότερα.

Υπήρξε το πρώτο θέατρο στην Ελλάδα που καθιέρωσε εναλλασόμενο δραματολόγιο. Παράλληλα οργάνωσε σειρά λογοτεχνικών πρωινών με διακεκριμένους ομιλητές. Από το 1973 λειτουργεί και η Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου, που παρέχει δωρεάν πλήρη θεατρική και γενικότερα καλλιτεχνική παιδεία και αποτελεί φυτώριο για νέους ηθοποιούς. Από το Νοέμβριο του 1977 άρχισε να λειτουργεί το "Θέατρο της Θράκης" με έδρα την Κομοτηνή. Στην αποκεντρωτική αυτή προσπάθεια προστέθηκε ύστερα από μια διετία και το "Θέατρο Ανατολικής Μακεδονίας" με έδρα τις Σέρρες. Οι δύο αυτές σκηνές λειτούργησαν ως το 1984.

Από το Δεκέμβριο του 1977 λειτουργεί και η Παιδική Σκηνή, η οποία από το Δεκέμβριο του 1984 πήρε κατά καιρούς τη μορφή ενός πρωτότυπου είδους κουκλοθεάτρου. Το Δεκέμβριο του 1982 στο καλλιτεχνικό δυναμικό του Κ.Θ.Β.Ε. ενσωματώθηκε η χορευτική ομάδα "Αέναον Χοροθέατρο" του Ντανιέλ Λομέλ κι έτσι, για πρώτη φορά η πόλη της Θεσσαλονίκης απέκτησε μόνιμη σκηνή με τακτικές παραστάσεις χορού τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και σε άλλες πόλεις. Τέλος, το 1997 ιδρύθηκε ως αυτοτελές τμήμα του Κ.Θ.Β.Ε η Όπερα Θεσσαλονίκης, η οποία συγχωνεύτηκε με το ΚΘΒΕ σύμφωνα με τον Ν.4002/2011.

Ως προς τον καλλιτεχνικό του προγραμματισμό το ΚΘΒΕ παρουσιάζει σε ετήσια βάση ένα πρόγραμμα που συνδυάζει τις εσωτερικές παραγωγές του θεάτρου, συμπαραγωγές με άλλους θεατρικούς οργανισμούς, αφιερώματα, μετακλήσεις παραστάσεων, φεστιβάλ και κοινωνικές δράσεις. Bασικοί άξονες της στρατηγικής του είναι:

ΠΗΓΗ: Ιστοσελίδα Κ.Β.Θ.Ε.

Θέατρο Τέχνης top

«...Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στο χώρο μας. Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί την αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου...»

Κάρολος Κουν, απόσπασμα από τη διάλεξη που δόθηκε στις 17 Αυγούστου 1943 για τον Όμιλο των Φίλων του «Θεάτρου Τέχνης»

Το Θέατρο Τέχνης ιδρύθηκε το 1942 και έχει θέσει ως στόχους του την ανάδειξη και καθιέρωση νέων ελλήνων συγγραφέων, τη δημιουργία «Σχολής» με δικό της «ύφος» για την κατάκτηση της θεατρικής τέχνης, τη γνωριμία και συνεπώς την επικοινωνία του ελληνικού κοινού με τους μεγάλους ξένους κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, την ερμηνεία του Αρχαίου Δράματος και, από τότε μέχρι σήμερα, υπηρετεί και πραγματώνει αδιάλειπτα τους αρχικούς στόχους του.

Από το 1957, το Θέατρο Τέχνης μπαίνει στο χώρο του αρχαίου δράματος, που έμελλε να του χαρίσει παγκόσμια φήμη, σεβασμό και αναγνώριση. «Πλούτος», «Όρνιθες», «Πέρσες», «Βάτραχοι», «Λυσιστράτη», «Οιδίπους Τύραννος», «Αχαρνής», «Επτά επί Θήβας», «Βάκχες», «Ειρήνη», «Τρωαδίτισσες», «Ιππείς», «Ορέστεια», «Σφήκες», «Προμηθέας Δεσμώτης», «Ηλέκτρα», «Θεσμοφοριάζουσες», «Αγαμέμνων», «Φιλοκτήτης» , «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Νεφέλες», «Μήδεια», «Άλκηστις», «Ορέστης» Τα πιο έγκυρα Φεστιβάλ του κόσμου γιόρτασαν και βράβευσαν το έργο του Θεάτρου Τέχνης:

Μέσα στο Θέατρο Τέχνης γεννήθηκαν ένα πλήθος νέοι Έλληνες συγγραφείς. Από το 1942 μέχρι σήμερα στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης πρωτοπαρουσιάστηκαν πολλοί νέοι έλληνες συγγραφείς: Γ. Σεβαστίκογλου, Α. Σολωμός, Δημ. Κεχαίδης, Ιακ. Καμπανέλλης, Λ. Αναγνωστάκη, Γ. Σκούρτης, Μ. Ευθυμιάδης, Γ. Αρμένης, Ε. Χαβιαρά, Δ. Λιτινάκη, Μ. Λαϊνά, Γ. Χρυσούλης, Θ. Βαλτινός, Π. Μεντής κ.α.

Μέσα στο Θέατρο Τέχνης διασταυρώνονται και ζυμώνονται τα κλασικά και τα τρέχοντα αισθητικά ρεύματα του παγκοσμίου θεάτρου, με τα ρεύματα και τις τάσεις του τόπου, πλάθοντας έτσι μια γηγενή πνευματική και καλλιτεχνική μορφολογία.

ΠΗΓΗ: Ιστοσελίδα Θεάτρου Τέχνης

Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου top

Ο ΘΟΚ Ιδρύθηκε το 1971 μετά από μελέτη του Τάκη Μουζενίδη ο οποίος καλείται στην Κύπρο ως θεατρικός εμπειρογνώμονας της ΟΥΝΕΣΚΟ και μετά τις έντονες προσπάθειες τοπικών παραγόντων προς αυτή την κατεύθυνση, μεταξύ των οποίων και ο αείμνηστος Παναγιώτης Σέργης. Πρώτος Διευθυντής διορίζεται ο εξ' Ελλάδος ηθοποιός Νίκος Χατζίσκος και πρώτος πρόεδρος του Δ.Σ. ο φιλόλογος Φρίξος Βράχας. Αργότερα μετακαλείται από την Ελλάδα και αναλαμβάνει ως Καλλιτεχνικός Σύμβουλος (Καλλιτεχνικός Διευθυντής) ο γνωστός δάσκαλος του Νεοελληνικού θεάτρου Σωκράτης Καραντινός. Μόνιμοι σκηνοθέτες διορίζονται οι Βλαδίμηρος Καυκαρίδης και Νίκος Σιαφκάλλης.

H Πρώτη παράσταση του ΘΟΚ είναι ο «Αγαμέμνονας» (από την «Ορέστεια» του Αισχύλου), σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζίσκου στις 18 Νοέμβριου 1971 στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας. Στις 20 Νοέμβριου ανεβαίνει και η πρώτη επίσημη του Θ.Ο.Κ. στη Λεμεσό με τον «Ποπολάρο» του Γρηγορίου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη, στο κινηματοθέατρο «Ριάλτο».

Το καλοκαίρι του 1973 ο Θ.Ο.Κ. παίρνει μέρος στις «Καλλιτεχνικές Εκδηλώσεις Σαλαμίνος» που διοργανώνονται για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο Σαλαμίνας, με την τραγωδία του Σοφοκλή «Αίας», σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καραντινού. Οι εκδηλώσεις προορίζονταν να εξελιχθούν σε ετήσιο, διεθνή καλλιτεχνικό θεσμό.

Με το «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη στις αρχές του καλοκαιριού του 1974, ο Θ.Ο.Κ. όπως και όλη η Κύπρος, θα δεχθεί το πλήγμα του πραξικοπήματος της ελληνικής Χούντας και της Τούρκικης εισβολής. Παρόλο το ξεριζωμό των στελεχών του, την καταστροφή του τόπου και την προσφυγιά, ο Θ.Ο.Κ. ανασυγκροτείται και δραστηριοποιείται σε μια πρωτοφανή θεατρική εξόρμηση στην Ελλάδα με το έργο «Όμηροι» του Λουκή Ακρίτα, σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη και «Το νερό του Δρόπη» του Μιχάλη Πασιαρδή, επίσης σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη. Τα έσοδα των παραστάσεων, από 14.09.1974-04.11.1974 που ανήλθαν σε 26.000 λίρες ο Θ.Ο.Κ. κατατέθηκαν στο Ταμείο Εκτοπισθέντων και Παθόντων του 1974 κρατώντας όμως για τον ίδιο τον οργανισμό μια πολύτιμη εμπειρία και τα θερμά σχόλια των κριτικών στην Ελλάδα.

Διευθυντές του ΘΟΚ διετέλεσαν (εκτός από τους Νίκο Χατζίσκο και Σωκράτη Καραντινό) οι Εύης Γαβριηλίδης (1976-1988), Άντης Παρτζίλης (1989-1993), Χρίστος Σιοπαχάς (1995-1998), Άντης Παρτζίλης (1998-2004, 2005-2007) και Βαρνάβας Κυριαζής (2007-).

Σήμερα ο ΘΟΚ λειτουργεί τέσσερις σκηνές: την Κύρια σκηνή, τη Νέα σκηνή, την Πειραματική σκηνή και την Παιδική σκηνή. Στα τριάντα τόσα χρόνια λειτουργίας του έχει ανεβάσει περάν των τριακοσίων έργων, τα οποία ποικίλουν σε θεματολόγιο, δραματικό είδος, γλώσσα, προσέγγιση και φιλοσοφία.

Ο Αναπτυξιακός Τομέας ήρθε να προστεθεί στις δραστηριότητες του ΘΟΚ οκτώ χρόνια μετά την ίδρυση του Οργανισμού, το 1979. Σήμερα, ενδεικτικά και μόνο, να αναφέρουμε ότι οι αναπτυξιακές δραστηριότητές του περιλαμβάνουν ανάμεσα σε άλλα:

ΠΗΓΗ: Ιστοσελίδα ΘΟΚ

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. top

Αμφι-Θέατρο top