Ἀπὸ τὸ τεράστιο ἀνάγλυφο μπαλκόνι τοῦ Κλωκοῦ στὰ 1800 μέτρα, στὴ φοβερὴ κορυφὴ τοῦ Μπάρμπα
Ἔθνος τῆς Κυριακῆς, 3 Δεκεμβρίου 2006,
Ἔνθετο «Ταξίδι»,
σελ. 14-18
Κείμενο: Ἀλεξανδρος Τσαντούλας.
Φωτογραφίες: Πηνελόπη Τσαντούλα
φωτ. Στὸν ἀρχαιολογικὸ χῶρο τῆς Ρακίτας.
Ἀνάμεσα στὸ Χελμὸ καὶ τὸ Παναχαϊκὸ ἁπλώνεται μία ἐκτεταμένη ὀρεινὴ περιοχὴ ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ τὶς ροὲς τοῦ Βουραϊκοῦ καὶ τοῦ Σελινοῦντα.
Τὸ ἑνιαῖο ὀρεινὸ συγκρότημα μὲ τὰ κοινὰ μορφολογικὰ στοιχεῖα χωρίζεται σὲ ἐπιμέρους αὐτόνομα βουνά. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ ἔχει τὶς δικές του χάρες.
Ὁ Κλωκὸς μὲ ὑψόμετρο περίπου 1.800 μέτρα στέκει μοναχικός, ἕνα τεράστιο ἀνάγλυφο μπαλκόνι ἐπάνω στὸν Κορινθιακὸ στὸ ὕψος τοῦ Αἰγίου, ἀποκομμένος ἀπὸ τὴ μία μεριὰ ἀπὸ τὸν Κερυνίτη Ποταμὸ καὶ δυτικὰ ἀπὸ τὸν Σελινοῦντα, ἀμφότεροι γνωστοὶ ἀπὸ τὶς περιγραφὲς τοῦ Παυσανία.
Ὁ Κλωκὸς εἶναι λοιπὸν ἕνα μικρὸ μονοκόρυφο βουνὸ μὲ λιγοστὰ ἔλατα στὴν ἀνατολική του πλευρὰ καὶ διάσπαρτα πουρνάρια ἀπὸ τὴν ἄλλη. Τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βουνοῦ διαγράφεται ἀπὸ βοσκοτόπια καὶ παλιὰ χωράφια.
Στὴν ἀρχαιότητα τὸ Αἴγιο ἦταν ἡ πιὸ σημαντικὴ πόλη τῆς Ἀχαΐας. Βασικοὶ ἱδρυτὲς τῆς πόλης θεωροῦνται οἱ Ἴωνες καὶ διάσημο στὸν τότε κόσμο τὸ ἱερὸ τοῦ Δία, ποὺ ὀνομαζόταν Ὁμαγύριος, δηλαδὴ «συγκεντρωσιάρχης»!
Ὁ Παυσανίας καταγράφει δὲ πὼς ἐκεῖ πραγματοποιήθηκε ὑπὸ τὸν Ἀγαμέμνονα ἡ συγκέντρωση τῶν ἀρχηγῶν τῶν Ἀχαιῶν, γιὰ νὰ συζητήσουν καὶ νὰ πάρουν ἀποφάσεις σχετικὰ μὲ τὴν Ἐκστρατεία στὴν Τροία.
Διαχρονικὰ μνημεῖα ἐδῶ ἡ τοποθεσία τοῦ πλάτανου μὲ τὶς δώδεκα βρύσες καὶ φυσικὰ ὁ ναὸς τῆς Παναγίας Τρυπητῆς, ποὺ ἀποτελεῖ ἱερὸ πανελλήνιο προσκύνημα. Καὶ βέβαια δὲν ξεχνᾶμε τὸν καθεδρικὸ ναὸ τῆς Παναγίας Φανερωμένης ἢ τὴν ἐκκλησία τῶν Εἰσοδίων, ἀρχιτεκτονικὰ κομψοτεχνήματα σὲ σχέδια τοῦ διάσημου Ἐρνέστου Τσίλλερ.
Περνᾶμε τὸν οἰκισμὸ Κούμαρη μὲ σπίτια φυσικὰ παλιὰ καὶ καινούργια. Καὶ ἐδῶ νὰ ὑπάρχει πινακίδα ποὺ σηματοδοτεῖ ἀρχαιολογικὸ χῶρο, «στιβαρὸ» τὸ παλιὸ πέτρινο Δημοτικὸ Σχολεῖο, καὶ στὶς πλαγιὲς τὰ ἀμπέλια νὰ θυμίζουν τὴν περίφημη σταφίδα τῆς Αἰγιαλείας. Καὶ ἀμέσως μετὰ στὴν ἔξοδο τοῦ χωριοῦ στὰ δεξιὰ κάτω, ἡ δυνατότητα κίνησης γιὰ Χατζῆ καὶ τὸ μικρὸ ποτάμι τοῦ Μεγανίτη, ποὺ τὸ ἀναφέρει καὶ ὁ Παυσανίας!
Ἡ θέα πρὸς τὰ νοτιοδυτικὰ παραθέτει ὅλο τὸ ἀνάπτυγμα τοῦ Παναχαϊκοῦ, μὲ νέο ἀμφιλεγόμενο ἀπόκτημα τὶς ἀνεμογεννήτριες, ἀφοῦ σίγουρα μὲ τὸν δρόμο ποὺ ἀνοίχτηκε γιὰ τὴ μεταφορὰ τῶν μεταλλικῶν ἰκριωμάτων ὑπάρχουν ἐπιπρόσθετες ἀναμφισβήτητα ἀντιρρήσεις γιὰ τὴν αἰσθητικὴ ρύπανση καὶ τὴν οἰκολογικὴ διαταραχή.
Συνεχίζουμε τὴν πορεία μας, σὲ μιὰ πραγματικὰ ἐντυπωσιακὴ περιοχὴ καὶ μὲ τὰ χωριὰ ἁπλωμένα στὶς πλαγιὲς τοῦ πανέμορφου τοπίου. Μπαίνουμε καὶ στὶς Δάφνες, μεγάλο τὸ χωριό, ὁ δρόμος ἐδῶ χωρίζεται στὸ τρίστρατο, γιὰ κάτω καὶ ἀπέναντι γιὰ τὴν Κρήνη καὶ ἀριστερὰ γιὰ τὴν Κουνινά.
Τὸ ξαναλέμε ὅτι πρόκειται γιὰ πολὺ ὄμορφο τόπο, βασικὰ παντελῶς ἄγνωστο στὶς χιλιάδες ποὺ περνοῦν ἐποχούμενοι ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ ὁδὸ Κορίνθου-Πατρῶν καὶ ποὺ ὁπωσδήποτε μελετώντας ἕναν χάρτη καὶ ἔχοντας διαθέσει χρονικὰ ἀποθεματικά, θὰ μποροῦσαν νὰ γνωρίσουν αὐτὸ ποὺ συνηθίζουμε νὰ λέμε «ἄγνωστη Ἑλλάδα», μὲ τόσα διαμάντια καὶ τόσο πλοῦτο...
Στὴν Παρασκευή, πρασινισμένες οἱ πέτρες στούς τοίχους, γεμάτα βρύα τὰ μεγάλα πλατάνια στὴν πλατεῖα, καὶ ὁπωσδήποτε τὸ σκηνικὸ φαντάζει τελείως διαφορετικὸ ἀπ᾿ ὅ,τι τὰ δροσερὰ καλοκαίρια. Ἐντυπωσιακὸ τὸ πέτρινο κτίσμα μὲ τὴν πινακίδα νὰ διαμηνύει ὅτι «ἐδῶ ὑπῆρξε ἡ οἰκία ἔνθα ἐγεννήθη ὁ Ἀντιστράτηγος Δημήτριος Μελετόπουλος, ποὺ ὁ Θόδωρος Κολοκοτρώνης τὸν ἐφώναζε ῾παιδί μου᾿».
Κάποιες καμινάδες ὑψώνουν τὰ σημάδια τῆς ἀνθρώπινης παρουσίας, τὰ πεσμένα φύλλα δίνουν τὸ χρῶμα καὶ τὸν τόνο τῶν ἐποχῶν ποὺ ἀκόμα ἀλλάζουν ἐδῶ πάνω καὶ ἐμεῖς τώρα στὸν δασικό, ὄχι καὶ τόσο καλὸ χωματόδρομο γιὰ τὰ ψηλὰ τοῦ Παναχαϊκοῦ καὶ τὴ Ρακίτα. Ἐλατα μᾶς καλωσορίζουν, ἔχουμε πάρει ἤδη ἀρκετὸ ὑψόμετρο, τὸ ἐπίπεδο τοῦ Κορινθιακοῦ πολὺ-πολὺ χαμηλότερα, ὁμοεπίπεδοι πιὰ μὲ τὸ τελευταῖο καὶ ψηλότερο χωριὸ τοῦ Δήμου Συμπολιτείας, τὸ Μικρόνι.
Κάποια «δύσκολα παιχνίδια» μὲ λάσπες καὶ βρίσκοντας τὸν δρόμο ποὺ ἔρχεται ἀπὸ Κρήνη στρίβουμε ἀριστερὰ γιὰ νὰ κινηθοῦμε σὲ σχετικὰ πολὺ πιὸ βατὸ πεδίο πρὸς Νότο.
Νερὰ πολλὰ τρέχουν ἀπὸ ψηλὰ στὰ βράχια καὶ κυλᾶνε δίπλα μας σὲ ρυάκια ἢ περνᾶνε ἀπὸ κάτω μας σὲ κάποια ὑγρὰ ραντεβοὺ ἢ λαμπιρίζουν σὲ θάμνους χωρὶς φύλλα σὲ ἄπειρα σταγονίδια, λὲς καὶ ἡ φύση ἐδῶ πέρα βιάζεται καὶ αὐτὴ νὰ στολίσει μὲ χριστουγεννιάτικο ὕφος τὰ πάντα...
Περνᾶμε ἀπὸ τὴν Ἁγία Μαρίνα καὶ φτάνουμε καὶ στὸν ἀρχαιολογικὸ χῶρο τῆς Ρακίτας, σὲ ἐπίπεδο πλέον καὶ ὁριζόντιο δρόμο.
φωτ. Ὁ ἱστορικὸς ναὸς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στὴ Ῥακίτα
Ἀπὸ τὰ 1.614 μ. ἀπολαμβάνουμε τὴ μοναδικὴ θέα πρὸς τὸν Κορινθιακό, τὴ γαλήνη καὶ τὴν παραδεισένια φυσικὴ ὀμορφιά
φωτ. Τὸ ὀροπέδιο τῆς Ρακίτας καθὼς ἀνεβαίνουμε γιὰ τὸν Μπάρμπα.
Σημεῖο ἀναφορᾶς στὴ Ρακίτα ὁ ἱστορικὸς ναὸς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Ἐδῶ στὴν «Ἀσπροκκλησιά» ἔγινε ἡ μάχη τῆς Καυκαριᾶς στὶς 26-27 Αὐγούστου 1827, ἡ τελευταία νικηφόρα μάχη τῶν ἑλληνικῶν δυνάμεων κατὰ τοῦ Ἰμπραήμ, ἡ μάχη ποὺ ἔγειρε τὴν πλάστιγγα πρὸς ἐπιτυχία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, σύμφωνα μὲ τὸ βιβλίο ἱστορίας «Τὸ Μαζαράκι τῆς Ἀχαΐας» τοῦ Ἰωάννου Παπαδημητρίου.
Σχετικὰ πρωὶ ἔχουμε ἀφήσει τὸ αὐτοκίνητο στὰ τελευταῖα σπίτια τῆς Ρακίτας καὶ ἀνηφορίζουμε τὸν ἀποκλειστικὰ θερινῆς βατότητας δασικὸ δρόμο γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὶς γειτονιὲς τοῦ Μπάρμπα...
Τὰ σπίτια στὸ ὀροπέδιο χαμηλώνουν, ἐμεῖς συνεχίζουμε τὴν πορεία μας στὸ δάσος, σὲ νέους ἐξῶστες καὶ νέα παράθυρα, ὑγρασία καὶ ἠλιοφάνεια ἔχουν δημιουργήσει θάλασσες ὀμίχλης στὰ χαμηλά, ποὺ φαντάζουν σὰν μυστηριακὲς λίμνες. Πραγματικὰ τὸ φλουτάρισμα τῆς εἰκόνας στὶς χαμηλὲς λοφοκορφὲς ποὺ ξεπετάγονται ἀπὸ τὴν ὁμίχλη, ἔχει κάτι τὸ συναρπαστικό.
Οἱ «ὑψηλοὶ βασιλεῖς» τῆς Βόρειας Πελοποννήσου ἀρχίζουν καὶ κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους. Ὁ μυθικὸς Χελμὸς στὰ ἀνατολικά, οἱ κορυφές του, Αὐγὸ καὶ Νεραϊδόραχη, καὶ ἐκεῖ στὰ δεξιότερα διακρίνεις τὸ νέο ἀστεροσκοπεῖο ποὺ φιλοξενεῖ τὸ τηλεσκόπιο Ἀρίσταρχος σὲ κατάλευκο σκηνικό, ἀφοῦ τὰ χιόνια ἔχουν ἤδη κάνει τὴν παρουσία τοὺς ἔντονη. Στρίβεις τὴ ματιὰ σύμφωνα μὲ τὴν κίνηση τῶν δεικτῶν τοῦ ρολογιοῦ καὶ πέφτεις στὸ Καλλιφώνι, τὶς Τρεῖς Γυναῖκες, τὴ Μουγκίλα καὶ τὴν ὑψηλὴ κορυφὴ τοῦ Ἐρύμανθου, τὸν Ὠλενὸ ἐκεῖ στὰ 2.221 μ. Συνεχίζεις τὸ γύρισμα καὶ τὸ Παναχαϊκὸ ξεδιπλώνει τὸν δικό του τοποτηρητή, στὴν ὀντότητα τοῦ «Πύργου τοῦ Παλαβοῦ»...
Σὲ πολλὰ σημεῖα τὸ ἀνέβασμα περνάει στὸν δασικὸ δρόμο, περνάει σὲ ἀχάρακτα μονοπάτια, περνάει σὲ γιδόστρατες καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πουλιὰ ποὺ περισσότερο τὰ ἀκοῦς καὶ λιγότερο τὰ βλέπεις, αὐτὸ ποὺ σοῦ κάνει παρέα καὶ σὲ ἐντυπωσιάζει, ἀλλὰ ὅμως σὲ πολὺ πολὺ ἀργοὺς ρυθμούς, εἶναι τὰ δεκάδες σκαθάρια.
Βγαίνουμε στὰ ξέφωτα, τὰ ἔλατα ἀραιώνουν, ὁ κύριος κῶνος τοῦ Μπάρμπα συμμετρικός, καὶ σὲ βόρεια κατεύθυνσή μας περιμένει γιὰ τὸ πολυπόθητο ὑπερθέαμα στὸν Κορινθιακὸ Κόλπο. Ἡ κοιλάδα στὰ δεξιά μας κυριολεκτικὰ συνιστᾶ ἕναν τρελὸ χορὸ ἀντηχήσεων, ἀφοῦ τὰ κυπροκούδουνα σκορποῦν ἄπειρες νότες πρὸς τὸν Κλωκὸ καὶ τὴν Παναγιά του κατάκορφα.
Μετὰ συνολικὰ μιάμιση ὥρα πορεία ἀπὸ τὴ Ρακίτα, φτάνουμε ἐπάνω στὴν κορυφὴ τοῦ Μπάρμπα σὲ ὑψόμετρο 1.614 μέτρα. Μιὰ φοβερὴ κορυφή, ἡ ἀπόλυτη σὲ ὀμορφιὰ καὶ γαλήνη, ἕνα φυσικὸ γκαζὸν γιὰ ὀνειρικὲς ἀστρικὲς καλοκαιρινὲς παρατηρήσεις, μὲ μόνη ἀνθρώπινη ἐπέμβαση τὸν ἱστὸ μὲ τὰ ἀνεμόμετρα καὶ τὸ ἀλεξικέραυνο καὶ φυσικὰ τὴ φωτοηλεκτρικὴ κυψέλη, γιὰ μελέτη τῶν τιμῶν ἐντάσεως καὶ συχνότητας τῶν ἀνέμων.
Ἀπὸ τὴν ἐπιβλητικὴ κορυφὴ τοῦ Μπάρμπα ἡ θέα εἶναι μοναδικὴ καὶ ὅλες οἱ αἰσθήσεις βρίσκονται σὲ ἐγρήγορση. Βέβαια, ἂν καὶ αὐτονόητο θὰ πρέπει νὰ τὸ λέμε, ὅτι ἅμα εἴμαστε στὰ ψηλὰ βουνὰ καὶ ἔχουμε ἀπειλοῦσα κακοκαιρία μὲ καταιγιδοφόρα σύννεφα νὰ μᾶς περικυκλώνουν, δὲν ἀκουμπᾶμε κανέναν μεταλλικὸ ἱστό, καμία μεταλλικὴ ἔξαρση καὶ φυσικὰ οὔτε καὶ ἐμεῖς, ἂν ἀρχίσει ὁ τρελὸς χορὸς τῶν κεραυνῶν, θὰ σταθοῦμε ὄρθιοι γιατὶ ἁπλούστατα θὰ λειτουργήσουμε σὰν ἕνα βιονικὸ ἀλεξικέραυνο!
Ἀφοῦ λοιπὸν θαυμάσαμε ὅλη τὴν Αἰγιαλεία, τὴν παραθαλάσσια ζώνη μὲ τὸν ὑδροβιότοπο τῆς Ἁλυκῆς, τὴν πόλη τοῦ Αἰγίου, τὰ χωριὰ Ἅγιο Κωνσταντῖνο, Δημητρόπουλο, Γρηγόρη, Βερίνο, Γκρέκα, Κρήνη καὶ Μικρόνι ἀριστερά, ἀρχίζουμε τὸ κατέβασμα.
Φυσικὰ βλέπουμε καὶ τὸν ποταμὸ Μεγανίτη, τὴ γέφυρα τοῦ Χατζῆ, τὸ βαθὺ φαράγγι τοῦ Δήμου Συμπολιτείας, ὅπως καὶ τὰ λοιπὰ ὑπέροχα θαύματα τῆς φύσης.
Ἔλατα μωρά, ἔλατα γιγάντια, ἔλατα ποὺ δημιουργοῦν μία πλατεία σκιᾶς, κυπαρισσόκεδρα γύρω γύρω καὶ βέβαια τὰ ὀρεινὰ λιβάδια ἐδῶ, ποὺ ἀποτελοῦν παράδεισο γιὰ τὴν ὀρεινὴ κτηνοτροφία τῆς Ἀχαΐας.
Ἀναπόφευκτες σκέψεις μᾶς συνοδεύουν, οἱ ἐναλλακτικὲς μορφὲς ἐνέργειας σίγουρα εἶναι τὸ μέλλον καὶ τὸ ζητούμενο καὶ στὴν προκειμένη περίπτωση ἐπιβάλλεται ἡ ἀπεξάρτηση ἀπὸ τὸ πετρέλαιο, ὅπως καὶ μὲ ὅλες χὶς συνεπακόλουθες διαπολιτικὲς συνδέσεις, διαπλοκὲς καὶ ἐξαρτήσεις.
Ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ αἰολικοῦ δυναμικοῦ εἶναι ὑπεραναγκαία γιὰ κάποιο Κυκλαδονήσι, ὅπου ἐκεῖ δὲν φτάνει ἠλεκτρικὴ ἐνέργεια, οὔτε ἀπὸ ὑδατόπτωση, οὔτε ἀπὸ λιγνιτοφόρα κοιτάσματα...
Στὸν βωμὸ λοιπὸν τῆς δῆθεν ἀπορρόφησης εὐρωπαϊκῶν προγραμμάτων, ἂς μὴν καταστρέφουμε μὲ διεργασίες μὴ ἀναστρέψιμες κάθε κορυφὴ καὶ κάθε κορυφογραμμή, ὅπως ἔγινε γιὰ παράδειγμα μὲ τὴν πολυδιαφημισμένη ὑπερεκμετάλλευση τῆς ἐπαρχίας Καρυστίας στὴ Νότια Εὔβοια, καὶ τὴν ἀπόλυτη περιβαλλοντικὴ ρύπανση στὴν ὀντότητα τῶν ἀνεμογεννητριῶν.
Ἐπιστρέφουμε ἀπὸ τὴν Κουνινὰ ὅπου βρίσκουμε τὴν ἄσφαλτο, ἔχοντας κάνει διαδρομὴ ποὺ δὲν ἔχει πολλὴ λάσπη, τόσο ἐπικίνδυνη ὥστε νὰ κολλήσεις, ὅμως ἔχει φυτευτὴ πέτρα, ἔχει λακκοῦβες μὲ νερὰ καὶ ἕνα σημεῖο ἀρκετὰ ἐπικίνδυνο γιὰ κατολισθήσεις.
Πλούσιο χωριὸ ἡ Κουνινά, σταφιδοκαλλιεργητὲς στὴν πλειονότητα οἱ κάτοικοι καὶ ἐμεῖς νὰ σχεδιάζουμε νέες ἀποδράσεις γνώσης καὶ χαρᾶς στὴν πανέμορφη πατρίδά μας...
φωτ. Τὸ Πυργάκι στὶς βόρειες ὑπώρειες τοῦ Κλωκοῦ καὶ τὰ ἀμπέλια στὸ ὀροπέδιο, ποὺ κάποτε λειτούργησε καὶ σὰν ...ἀεροδρόμιο!
φωτ. Ἡ ἀνεμοδαρμένη καμπάνα τῆς Παναγίας τῆς Κλωκοβίτισσας.
φωτ. Ἄποψη τῆς Φτέρης...
φωτ. Ἡ «Βρύση τοῦ Ἀλέκου» στὸ δρόμο γιὰ τὰ ψηλὰ τοῦ Κλωκοῦ.
Μὲ ἱστορία ἐθελοντικῆς δράσης ποὺ ξεκινάει ἀπὸ τὸ 1904, μὲ ἕνα ἀξιοζήλευτο σύνολο μελῶν ποὺ ἐμπνέονται ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ τῆς φύσης, ποὺ ὀνειρεύονται τὴν ἀειφορία τοῦ ὑπέροχου φυσικοῦ περιβάλλοντος τοῦ τόπου τους, ποὺ ἀγωνίζονται μὲ κίνητρα ἁγνὰ καὶ ἀπέχουν ἔτη φωτὸς μακριὰ ἀπὸ καιροσκοπισμοὺς καὶ ἰδιοτελεῖς πολιτευτικὲς ὑστεροβουλίες...
Καὶ φυσικὰ ἀποδέχονται τὴν παραγωγὴ ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας ἀπὸ ἀνανεώσιμες πηγές, ποὺ σκοπὸ ἔχουν τὴ μείωση τῶν ἐκπομπῶν διοξειδίου τοῦ ἄνθρακα στὴν ἀτμόσφαιρα.
Οἱ ὀρεινοὶ ὄγκοι Μπάρμπα καὶ Κλωκοῦ, ὅπως καὶ τὸ φαράγγι τοῦ ποταμοῦ Σελινοῦντα, εἶναι προστατευόμενες περιοχὲς τοῦ δικτύου NATURA 2000 καὶ καλύπτονται ἀπὸ εἰδικὴ περιβαλλοντικὴ μελέτη ποὺ ἐκπονήθηκε ἀπὸ τὸ Ἐθνικὸ Ἵδρυμα Ἀγροτικῆς Ἔρευνας καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Μεσογειακῶν Δασικῶν Οἰκοσυστημάτων καὶ Τεχνολογίας Δασικῶν Προϊόντων.
Ἄρα σύμμαχοι στὸν ἀγώνα ἐναντίον κάθε σφετεριστῆ τοῦ φυσικοῦ πλούτου εἶναι τὸ ΥΠΕΧΩΔΕ, τὸ ὑπουργεῖο Γεωργίας καὶ φυσικὰ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση μὲ προγράμματα, ὅπως τὸ «LIFE».
Ὅμως σὲ τέτοιες περιοχές, μᾶς πληροφορεῖ ὁ ἀεικίνητος κ. Δῆμος Ἀγγελόπουλος, ἐνεργότατο μέλος τοῦ Φιλοδασικοῦ Συλλόγου, ἑτοιμάζεται κοσμογονία μὴ ἀντιστρεπτῆς καταστροφῆς!
Ἡ ἐγκατάσταση γιὰ παράδειγμα αἰολικοῦ πάρκου στὸν ὀρεινὸ ὄγκο Ρούσκιο θὰ καλύψει πλήρως τὸν ὁρίζοντα τῆς Φτέρης, οἱ δὲ κάτοικοι καὶ ἐπισκέπτες, ἀντὶ γιὰ τὴν ὄμορφη ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου θὰ ἀντικρίζουν καθημερινὰ τὴ ρυθμικὴ σκιὰ τῶν ἀνεμογεννητριῶν...
Τὸ δὲ μικρὸ ὑδροηλεκτρικὸ ἔργο στὸν καταπληκτικὸ καταρράκτη τοῦ Σελινοῦντα καὶ στὴν ἀνάσα τῆς πάνσεπτης καὶ ἱστορικῆς Μονῆς Ταξιαρχῶν, θὰ σφραγίσει τὴ θυσία στὸν βωμὸ τοῦ κέρδους...