(Τὸ κείμενο δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα
«Κυριακάτικη Ἐλευθεροτυπία»
τῆς 16ης Μαΐου 1999)
Ἡ ἐσωτερικὴ ἀντήχηση προηγεῖται τῆς ἔκφρασης. Ἀνατολὴ τῶν Ἀνατολῶν(1) οἱ Ἀμερικές. Παιδὶ ὁ γηγενὴς ἐξαρτώμενο, εἶχε ἕναν πατέρα, τὸν αὐτοκράτορα, τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἡλίου καὶ δρόσου.
Τώρα, χωρὶς κεφάλι, ὀρφανὸ παραμένει. Καὶ περιμένει. «Ὄλο τὸ Ταουαντινσούγιο(2) τώρα ὁλολύζει». Ἀνατολὴ τῶν Ἀνατολῶν.
«Δρόσος τοῦ κόσμου
Οὐρακότσα(3)
Ἐσωτερικὴ δρόσος
Οὐρακότσα
Κελεύεις νὰ ὑπάρχω».
Ὅμως ὁ λευκὸς ἐχθρός με μίζερη καρδιά, πάντα διψασμένη με ἀπληστία - παρ᾿ ὅλα τὰ δῶρα- τὸν στραγγάλισε.
«Ἂς κλάψουμε ὅλοι μαζὶ καὶ συντετριμμένοι». Σύμφωνα μὲ προφητεῖες παλαιές, ἦλθε ὁ λευκὸς ἀπὸ τὴ θάλασσα καὶ τὸν ὑποδέχονται ὡς θεό, μὲ ἄνθη καὶ χρυσό. Μὲ τὴν ἔπαρση τοῦ πολιτισμοῦ του, καὶ δὴ τῆς ἀλαζονικῆς ἀναγέννησης, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει καὶ καταστρέφει.
Ἡ καρδιὰ τοῦ Ἀταουάλπα(4) ἤδη κρύωσε καὶ οἱ θησαυροὶ παρανοοῦνται ἀπ᾿ τὴν πλεονεξία συντρίμμια ἀλλότρια παραμένουν κλεισμένα ἐπιμελῶς.
Μοναδικὸς κόσμος τὸ λουλούδι ποὺ ἄνθισε σήμερα μαραίνεται. Ἄνθος ποὺ ὀνειρεύεται ἢ κοιμᾶται σὲ ἄλλο ὄνειρο, ἀναρωτιέται ὁ γηγενὴς ποὺ ὑμνεῖ τὸν Ἰπαλνεμόουα(5), ἐπειδὴ φεύγει, φεύγει. φέρει τὰ ὡραῖα ἄνθη. Κλαίει καὶ χύνει τ᾿ ἄνθη. Μακάρι νὰ μὴν πεθαίνει! Ἄνθη μόνο ποθεῖ καὶ μαραίνεται, ποδοπατημένος.
Σκληρός, ἐν ὀνόματι ἀληθινοῦ πολισμοῦ, ὁ Δυτικὸς καταστρέφει καὶ λεηλατεῖ καὶ ἐπιβάλλει. Ὁ κατακτητὴς ἐξουσιάζει, δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει πῶς.
Πρέπει ν᾿ ἀφήσει τ᾿ ὡραῖο τραγούδι, τ᾿ ὡραῖο ἄνθος καὶ πρέπει νὰ πάει νὰ ψάξει τὴ χώρα τοῦ Μυστηρίου.
Ἀνατολὴ Ἀνατολῶν, ποὺ δὲν ἐξουσιάζεται, ἀλλὰ χαρίζεται σὲ ταπεινούς.
(1) Ἡ Ἤπειρος τῆς Ἀμερικῆς βρίσκεται γεωγραφικά, στὴν ἀνατολὴ τῆς Ἀνατολῆς
(2) Ταουαντινσούγιο. Ὄνομα τῆς αὐτοκρατορίας τῶν Ἴνκας
(3) Οὐρακότσα. Θεὸς τῶν Ἴνκας, δημιουργός του σύμπαντος
(4) Ἀταουάλπα. Τελευταῖος αὐτοκράτορας τῶν Ἴνκας
(5) Ἰπαλνεμόουα. Θεὸς τῶν Ἀζντέκων, Ὕψιστος Κριτής