Ανώνυμος Αγιορείτης Μοναχός

Ἐκδοχὴ Α´

Ἄρχοντες καὶ μεγιστᾶνες καὶ λοιποὶ πτωχολογιά,
θάνατος μᾶς περιμένει, νέους, γέρoυς καὶ παιδιά.

Βλέπετε μὴ πλανηθεῖτε, εἰς τῆς γῆς τὰ ἀγαθά,
ἐπειδὴ καὶ ταῦτα πάντα, ὅλα εἶναι περιττά.

Γῆ εἶναι τὰ σώματά μας, εἰς τὸ χῶμα θὰ θαφτoῦν,
στὴν δεύτερα παρουσία αἱ ψυχαίς μας θὰ κριθοῦν.

Δὲν μᾶς συνοδεύει τότε πλοῦτος δόξα καὶ τιμή,
ὅλα δῶ τὰ παρατοῦμε καὶ πηγαίνομε γυμνοί.

Ἐπλανήθηκεν ἡ φύσις, εἰς τοῦ κόσμου τὰ φθαρτά.
κι᾿ ὅσα τὴν ψυχήν μας βλάπτουν ῾κεῖνα θέλει καὶ ζητᾷ.

Ζήλευε τοὺς ἐναρέτους, ἐπιθύμει τοὺς καλοὺς
καὶ μὴν βάλλεις εἰς τὸν νοῦν σου τοὺς κακοὺς συλλογισμούς.

Ἤκουσα εἶδον πολλάκις ὅτι εἴπανε πολλοί,
σὰν γεράσουν καὶ χορτάσουν κάμνουσι τὴν ἀποχή.

Θανατώνεται τὸ σῶμα μένει ἡ ψυχὴ γυμνή,
κλαίει χύνει μαῦρα δάκρυακαὶ οὐδεὶς τὴν ἐλεεῖ.

Ἰδεῖτε, ἰδεῖτε, ἀδελφοί τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας,
τούτου χάριν ἂς φροντίσομε τὴν ἀθάνατον ψυχήν μας.

Κάλλιο διορθώσου τώρα ὅπου ἔχεις τὸν καιρόν
παρὰ νὰ φλογίζεσαι τότε εἰς τὴν γέεννα τοῦ πυρός.

Λυπηθεῖτε τὴν ψυχήν σας ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί,
χύσατε τὰ δάκρυά σας εἰς τὴν πρόσκαιρο ζωή.

Μὴν ὀρέγεστε τοῦ κόσμου πράγματα προσωρινά,
ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς τάζει τὴν αἰώνιων χαρά.

Νὰ ἦτο βολετὸ νὰ πάγεις εἰς τὸν Ἅδη καὶ νὰ δεῖς
εἰς καμία χαρὰ τοῦ κόσμου δὲν γυρίζεις νὰ ἰδεῖς.

Ξαφνικὰ φθάνει ὁ χειμώνας καὶ θερίζει τὴν ζωὴν
θερίζει καὶ τὴν δόξα τὴν ματαίαν καὶ τερπνή.

Ὅλοι μας τὰ θεωροῦμε καὶ προβλέπομε καλά,
πὼς ὁ κόσμος εἶναι πλάνος καὶ ὁλοὲν μᾶς ἀπατᾶ.

Πάντες τιμήσατε τὴν ἀρετή, νὰ λάβετε βραβεῖον
τὴν βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, χαρὰ ἄνευ δακρύων.

Ρώτα τοὺς ἀποθαμένους εἰς τὸν Ἅδη πῶς περνοῦν,
ὅτι τὸ σκωλήκια ὅλους τοὺς ἀθλίους κατελοῦν.

Σῴνονται τὰ ψέματά μας ἀμαυρώνεται τὸ φῶς
χάνεται κ᾿ ἡ νοστιμάδα κι᾿ ὅλος μας ὁ στολισμός.

Τίποτε δὲν διαφεύγει ἀπὸ τοῦ Θεοῦ τὸν νοῦν
ὅλα τὰ κρυπτὰ τοῦ κόσμου ἐκεῖ θὰ φανερωθοῦν.

Ὑπηρέται καὶ Κριταί, ἄθεοι καὶ χριστιανοί,
ὅλοι θὰ παρασταθοῦμε εἰς τὸν φοβερὸ Κριτή.

Φάγε σύμμετρα καὶ πιές, δῶσε καὶ τινὸς πτωχοῦ,
διὰ νὰ ἔχεις παρρησία στὸ κριτήριο τοῦ Χριστοῦ.

Χάνονται τὰ σώματά μας χάνονται καὶ τὰ ὀστά,
στὴν δεύτερα παρουσία γίνονται πάλιν σωστά.

Ψεύτικη εἶν᾿ τώρα ἡ δόξα ψεύτικη καὶ ἡ τιμή,
καὶ ὡς ὄνειρο τὰ πλούτη καὶ ὡσὰν ἄνθος ἡ ζωή.

Ὦ ψυχή μου παναθλία, λυπημένον μου κορμί,
κλαύσατε ἀπὸ καρδία τώρα ὅπου εἶσθε μαζί.

Ἐκδοχὴ Β´

Ἄρχοντες καὶ μεγιστᾶνες, καὶ λοιπὴ φτωχολογιά·
θάνατος μᾶς περιμένει, νέους, γέρους καὶ παιδιά.

Βλέπετε μὴν πλανηθῆτε, εἰς τοῦ κόσμου τ᾿ ἀγαθά·
πλούτη, δόξαις κ᾿ εὐμορφίαις, εἶναι ὅλα περιττά.

Γῆ εἶναι τὰ σώματά μας, κ᾿ εἰς τὴν γῆν θὰ ἐπιστραφοῦν·
στὴν Δευτέραν Παρουσίαν, ὅμως θὰ ἀναστηθοῦν.

Διὰ νὰ λογοδοτήσουν, ὅ,τι ἔπραξαν στὴν γῆν·
ὅταν ἦσαν ἡνωμένα, μὲ τὴν ἄϋλον ψυχήν.

Ἐκεῖ μέσα εἰς τὸν τάφον, ἄσοφος καὶ ὁ σοφός·
Βασιλεὺς καὶ στρατιώτης, πλούσιος καὶ ὁ πτωχός.

Ζήσαντες στὸν κόσμον τοῦτον, οὗτοι ἄνισον ζωήν·
μέσα ὅμως εἰς τὸν τάφον, ἔχουν τὴν αὐτὴν τιμήν.

Ἡ σαπίλα καὶ ἡ βρῶμα, καὶ σκωλήκων ὁ ἐσμός·
κάμνουν τὴν ἐνέργειάν των, καὶ συγχρόνως καὶ κοινῶς.

Θἄλθῃ ὅμως μία ὥρα, καθὼς εἶπεν ἡ Γραφή·
καὶ θ᾿ ἀναστηθῶσι πάντες, καὶ μεγάλοι καὶ μικροί.

Ἵνα δώσῃ ὁ καθένας, ἀκριβῆ λογαριασμόν·
τῶν ἐν τῇ ζωῇ του ἔργων, τῶν κρυπτῶν καὶ φανερῶν.

Καὶ ἡ μέρα καὶ ἡ ὥρα, εἶναι ἄγνωστος αὐτή·
πότε θὰ παρασταθῶμεν, ἔμπροσθεν εἰς τὸν Κριτή.

Λόγοι μερικῶν Πατέρων, λέγουν κάπως ἀμυδρῶς·
πῶς στὸν ὄγδοον αἰῶνα τέλος κόσμου τοῦ παντός.

Μόνους τότε μακαρίζει, ὁ Δεσπότης τοῦ παντός·
τοὺς τὰς θείας ἐντολάς Του, ἐκπληρώσαντας πιστῶς.

Νόμους τοῦ Εὐαγγελίου, Ἀποστόλων Διατάξεις·
καὶ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Δόγματα καὶ ἀποφάσεις.

Ξενοτρόπους τιμωρίας, ἔχουσι νὰ ὑποστῶσι·
ὅσοι τοῦ Χριστοῦ τῶν Νόμων, παραβάται εὑρεθῶσι.

Ὀδυρμός, καὶ πῦρ, καὶ σκώληξ, καὶ βρυγμὸς ὁ τῶν ὁδόντων·
ἔστ᾿ αὐτῶν ἡ τιμωρία, εἰς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Πάντα ταῦτα βεβαιώνει, Βίβλος τοῦ Εὐαγγελίου,
ἡ ὁποία συνεγράφη, διὰ Πνεύματος Ἁγίου.

Ῥώμην δίδου Παντοκράτορ, εἰς τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν Σου·
ἵνα πληρωταὶ φανῶμεν, ἅπαντες τῶν Ἐντολῶν Σου.

Σωτηρίας αἰωνίου, διὰ νὰ ἀξιωθῶμεν·
καὶ στὰ δεξιά Σου μέρη, ἐν τῇ Κρίσει νὰ σταθῶμεν.

Τοὺς πιστεύοντας γνησίως, εἰς Τριάδα τὴν Ἁγίαν·
καὶ ὀρθῶς βεβαπτισμένους, ποίησον Μονήν Σου θείαν.

Ὕψωσον ἐκ τῶν γηΐνων, τοὺς θερμῶς μετανοοῦντας·
καὶ Πνευματικοῖς Πατράσιν, ἐξαγόρευσιν ποιοῦντας.

Φοβερὸν καὶ ξένον θαῦμα! ἡ Μετάνοια λαμπρύνει·
καὶ στοὺς ἐξομολογηθέντας, τὸν Παράδεισον ἀνοίγει.

Χάριν ὁ Χριστὸς παρέχει, σ᾿ ὅσους ἐξομολογηθῶσι·
καὶ στὰ ἔργα Μετανοίας, ἐν χαρᾷ ἐπιδοθῶσι.

Ψυχῆς ὅθε σωτηρία, ἔστω ἡ ἡμῶν φροντίδα·
ἵνα φθάσωμεν αἰσίως, στὴν παντοτεινὴν Πατρίδα.

Ὢ χαρά! τί εὐτυχία! τοὺς Δικαίους περιμένει!
καὶ εἰς τί φρικώδεις τόπους, στέλλονται οἱ κολασμένοι!

Προετοιμασία γιὰ τὸν θάνατον

Ἐκδοχὴ Α´

Ἐκδοχὴ Β´