 |
|
|
Ἡ Ἰχνογραφία αὕτη παριστάνει ἐσωτερικὴν κατάστασιν τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τὸ ὁποῖον περιγράφει ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς τὸ Εὐαγγέλιον λέγων· «Ὅταν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητῶν ἀνάπαυσιν, καὶ μὴ εὑρίσκον λέγει, ὑποστρέψω εἰς τὸν οἶκόν μου, ὅθεν ἐξῆλθον· καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον. Τότε πορεύεται καὶ παραλαμβάνει ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα τὰ πονηρότερα ἑαυτοῦ καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων» (Λουκ. ια´ 24-26)· ὢ πόσον εἶναι φρικτὸν τὸ θέαμα τοῦτο! ὁ Σατανᾶς πλέον τώρα κατοικεῖ, τυραννεῖ καὶ προστάζει εἰς τοῦ ἁμαρτωλοῦ τὴν καρδίαν, ἡ ὁποία πρὸ ὀλίγου ἦτο κατοικητήριον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τὰ βδελυρὰ ζῶα ἐκεῖνα, διὰ τῶν ὁποίων ἐξεικονίζονται τὰ ἁμαρτήματα, πάλιν εἰσέδυσαν εἰς τὴν καρδίαν καὶ κατοικοῦσιν εἰς αὐτήν, ὡς ἂν ἴδιον κτῆμα. Πόθεν δὲ τοῦτο προῆλθεν; ἐκ τούτου βέβαια, ὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος περιεφρόνησε τὸ ἔλεος, τὸ ὁποῖον ἔλαβε ἀπὸ τὸν Θεόν, ἐλησμόνησε τὴν ἄφεσιν τῶν προτερινῶν ἁμαρτιῶν του, δὲν ἐπεμελήθη νὰ στερεωθῇ εἰς τὴν εὐσέβειαν καὶ εἰς τὸν ἁγιασμὸν διὰ τῆς καθαρᾶς ἐξομολογήσεως καὶ συνεχοῦς μεταλήψεως τῶν παναχράντων Μυστηρίων. Καθότι ὅποιος δὲν προβαίνει εἰς τὰ ἔμπροσθεν, ἐκεῖνος μένει χωρὶς καμμίαν πρόοδον· εἰς τοῦτον τὸν κόσμον δὲν εἶναι κανὲν πρᾶγμα στερεόν· ὅστις δὲν ἀγωνίζεται προθύμως νὰ ἔμβῃ εἰς τὴν στενὴν πύλην, οὗτος ἐξακολουθεῖ ἀκαταπαύστως καὶ ἀφόβως νὰ περιπατῇ τὴν τεθλιμμένην ὁδόν, οὔτε προσπαθεῖ νὰ μισήσῃ ὅλως διόλου τὴν ἁμαρτίαν καὶ νὰ καταφρονήσῃ τὸν κόσμον καὶ τὰς τρυφάς του, οὔτε ἀποφεύγει ὅλας ἐκείνας τὰς ἀφορμάς, αἱ ὁποῖαι σύρουν εἰς τὴν ἁμαρτίαν τὸν τοιοῦτον· ἡ κακία τοῦ διαβόλου, ἡ ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας, καὶ αἱ τοῦ κόσμου ἐπιθυμίαι γρήγορα θέλουσι τὸν κρημνίσει πάλιν εἰς τὰς παγίδας των. Καὶ τότε πληρωθήσεται ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου· «κύων ἐπιστρέψας ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐμετόν, καὶ ὗς λουσαμένη εἰς κύλισμα βορβόρου», τοὐτέστιν ὁ ἄνθρωπος κἂν ἐκαθαρίσθη ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν, ἐξ αἰτίας ὅμως τῆς ἀδιαφορίας του πάλιν πίπτει εἰς τὰς προτέρας του ἁμαρτίας καὶ ἐκδίδεται εἰς ὅλας τὰς κακάς του κλίσεις καὶ ἐπιθυμίας· τὸ Ἅγιον Πνεῦμα φεύγει ἀπ᾿ αὐτόν, διότι πῶς δύναταί ποτε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον νὰ κατοικῇ ὁμοῦ μὲ τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα; πῶς δύναται μία καὶ ἡ αὐτὴ καρδία νὰ γίνῃ ναὸς Θεοῦ, καὶ κατοικητήριον τοῦ διαβόλου; ὁ Ἄγγελος, ἤτοι ἡ χάρις μὲ μεγάλην λύπην ἀπομακρύνεται χωρὶς νὰ θέλῃ, μὲ τὰς ὑψουμένας δὲ πρὸς τὸν οὐρανὸν χεῖρας φανερώνει, ὅτι ὁ Χριστὸς μ᾿ ὅλα ταῦτα πάλιν συμπαθεῖ τὸν ἁμαρτωλόν, τὸν ὁποῖον προσκαλεῖ λέγων ἔτι ἅπαξ, γνώρισον τὸ συμφέρον τῆς σωτηρίας σου· ἡ φιλεύσπλαγχνος τοῦ Θεοῦ ἀγκάλη καὶ ἡ εὐσυμπάθητος τοῦ λυτρωτοῦ σου καρδία, εἰσέτι εἶναι ἀνοικτὴ διὰ σέ». Ἐπίστρεψον, λέγει καὶ αὖθις πρὸς ἐμέ, ἀποστάτα, ἔτι ἅπαξ εὐσπλαγχνίζομαί σε! αὐτὸς ὅμως δὲν ἀκούει ταύτης τὴν θείαν φωνὴν διότι ὅλος εἶναι ἐκδεδομένος εἰς τὸν κόσμον· τίποτε πλέον δὲν φοβεῖται, τίποτε δὲν ἐντρέπεται, οὔτε τὰ κρυπτά, οὔτε τὰ φανερὰ ἁμαρτήματα, αὐτὸς τετυφλωμένος ὢν ὅλως διόλου ἀπὸ τὸν Σατανᾶν δὲν βλέπει τὸν κρημνὸν εἰς τὸν ὁποῖον πίπτει, οὔτε γνωρίζει τὴν βδελυρίαν, ἡ ὁποία ἐμφωλεύει εἰς τὴν καρδίαν του, διότι ἡ πίστις του ἐξέλιπε, τὸ δὲ ἄστρον ἔχασεν ὅλην τὴν λάμψιν.
Πρόσεχε, φιλαναγνῶστα, μὴ περιπέσῃς πάλιν εἰς τὰς προτέρας ἁμαρτίας καὶ κακὰς συνηθείας σου, ἐπειδὴ σύ, ἀφ᾿ οὗ ἔλαβες τὴν χάριν τῆς ἀφέσεως, ἔκτοτε πλέον ἠρνήθης τὸν διάβολον καὶ ἐμίσησας τὴν ὑπερηφάνειαν, τὴν φιλαργυρίαν, τὴν φιληδονίαν, τὸν φθόνον, τὴν ἀκρασίαν, τὸν θυμὸν καὶ τὴν ἀμέλειαν, καὶ ὑπεσχέθης εἰς ὅλην σου τὴν ζωήν, ν᾿ ἀντιπολεμῇς κατ᾿ αὐτῶν. Διὰ τοῦτο πάντοτε πρέπει νὰ εἶσαι ἐχθρὸς αὐτῶν ἄσπονδος, καὶ μὴ ἀφήσῃς ποτὲ νὰ γεννηθῶσιν εἰς τὴν καρδίαν σου οἱ ἁμαρτίαι· κατάτρεχε καὶ φεῦγε αὐτὰς ὅσον καὶ ὅπως δύνασαι, ἐπειδὴ αὐταὶ πάντοτε θέλουσι σὲ προσβάλλει διὰ νὰ ἔμβωσι πάλιν εἰς τὴν πρώτην κατοικίαν των καὶ νὰ λάβωσιν ἰσχὺν καθὼς καὶ πρότερον· ἐν τῷ ἅμα καθὼς θέλεις δώσει τόπον εἰς αὐτάς, εὐθὺς τότε ἡ ὑστερνή σου κατάστασις θέλει γίνει χειροτέρα τῆς πρώτης· ἔχε τὰς ἐλπίδας σου εἰς τὸν Θεόν. Αὐτὸς εἶναι παντοδύναμος. Αὐτὸς θέλει σὲ βοηθήσει καὶ θέλει σοὶ χαρίσει νίκην κατὰ τῶν ἐχθρῶν σου· ἐὰν τύχῃ καὶ πέσῃς εὐθὺς ἔγειραι καὶ ἐξακολούθει τὸν ἀγῶνά σου. Ἀντίσθητι πάντοτε εἰς τὰς προσβολὰς τῆς ἁμαρτίας· πρόστρεχε πάντοτε διὰ τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, τῆς καθαρᾶς ἐξομολογήσεως καὶ συνεχοῦς μεταλήψεως εἰς τὴν παντοδύναμον δεξιὰν τοῦ λυτρωτοῦ σου, ὅστις δύναται καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ σὲ βοηθήσῃ, ἡ παναλκής του δεξιὰ εἶναι ἀπεριόριστος. Αὐτὸς εἶναι κραταιότατος. Αὐτὸς δύναται νὰ δέσῃ καὶ νὰ διώξῃ τὸν ἰσχυρῶς ἐνωπλισμένον Σατανᾶν, δύναται νὰ ἁρπάξῃ ἀπ᾿ αὐτοῦ σὲ τὸ θήρευμά του, νὰ σὲ ἐλευθερώσῃ. Πῶς λοιπὸν σὺ τολμᾷς νὰ παραδώσῃς τὴν καρδίαν σου εἰς κατοικίαν τοῦ διαβόλου, ὅταν αὐτὴ διωρίσθη νὰ γείνῃ ναὸς τοῦ Θεοῦ;
Ὁ Θεὸς ὁ Θεός μου, ὁ Ποιητὴς καὶ Πατήρ μου! ποίημά σου εἰμὶ ἐγώ, σὺ ἐποίησάς με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ! ἐγὼ εἰμι ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον ἐξηγόρασας μὲ τὸ τίμιόν σου αἷμα· σὺ εἶ ὁ Σωτήρ μου! Σὺ κατὰ τὸ ἀνθρώπινον γενοῦ μεσίτης τοῦ νὰ μοὶ χαρίσῃ ὁ Θεὸς σοφίαν, δικαιοσύνην, λύτρωσιν, καὶ ἁγιασμόν, σὺ κρατεῖς ὅλην τὴν δύναμιν καὶ ἐξουσίαν ἐν τῇ χειρί σου, ἵνα μὲ ἐλευθερώνῃς, ἐκ τῆς ἁμαρτίας, ἐκ τοῦ θανάτου καὶ ἐκ τοῦ διαβόλου, ἂν καὶ εἶμαι ἐγὼ δοῦλος καὶ αἰχμάλωτος αὐτῶν. Σὺ ἔλαβες δόματα διὰ τοὺς ἀπειθοῦντας (Ψαλμ. ξζ´ 19), ὡσαύτως καὶ δι᾿ ἐμέ, κἂν ἀπομακρύνθην ἀπὸ σοῦ. Σὺ δέχεσαι ὅλους τοὺς βεβαρυμένους ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας. Σὺ δὲν ἀποβάλλεις κανένα ὅστις προσέρχεται πρὸς σέ· ἰδοὺ ἐγὼ κράζω πρὸς σέ, ζητῶν νὰ μὲ ἐλεήσῃς καὶ νὰ μὲ λυπηθῇς. Σὺ θέλεις καὶ δύνασαι ὅλους νὰ σώσῃς, διὰ σὲ δὲν εἶναι βαθεῖα ἡ ἄβυσσος. Σὺ δύνασαι καὶ εὐδοκεῖς νὰ μὲ ἐξαγάγῃς ἀπ᾿ αὐτῆς, ἐλευθέρωσόν με, δέομαί σου, ἀπὸ τὴν δουλείαν τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου, ὥστε νὰ μὴ κατοικῶσι πλέον εἰς ἐμέ· εἰς σὲ κρέμαται ἡ καρδία μου. Σὺ ἐξηγόρασας αὐτὴν μὲ τὸ τίμιόν σου αἷμα σοῦ ἐστιν· σὺ δὲν θέλεις νὰ εἶναι αὐτὴ εἰς τὴν ἐξουσίαν τοῦ ἄλλου· ἐξαπόστειλον τὸ φῶς σου διὰ νὰ ἐκλείψῃ τὸ σκότος· κατάπεμψον τὸ ἅγιόν σου Πνεῦμα, διὰ νὰ ἀπομακρυνθῇ ἀπ᾿ ἐμοῦ ὁ Σατανᾶς! Δός μοι τὴν χάριν σου, ὥστε νὰ μὴ ἔχωσι χώραν εἰς ἐμέ! κατάβαλε τὸν Σατανᾶν ὑπὸ τοὺς πόδας μου! ἐξάλειψον τὴν ἐξουσίαν του! εὐδόκησον νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπ᾿ αὐτόν! πρεσβείαις τῆς πανυμνήτου μητρός σου, καὶ πάντων τῶν ἁγίων σου! Ἀμήν.