«Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ
ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται»
ΣΚΛΗΡΟΣ καὶ ἀδυσώπητος ὁ ἀγὼν τοῦ ἀνθρώπου διὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του. Ὁ Ἀπ. Παῦλος δίδει τὰς τρομακτικὰς διαστάσεις τοῦ ἀγῶνος αὐτοῦ εἰς τὸ θαυμάσιον χωρίον τῆς πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολῆς του· «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰώνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφ. στ´ 19).
Ἐπρόσεξες, ἀδελφέ μου, μὲ τί παλαίομεν;
Μὲ «τὰς ἀρχάς», «τὰς ἐξουσίας», «τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους»· μὲ «τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας»!
Δηλαδὴ μὲ τὸν Διάβολον.
Ὁ ἀγὼν τοῦ Διαβόλου, διὰ νὰ αἰχμαλωτίσῃ, καὶ νὰ κολάσῃ τὸν ἄνθρωπον, ἔχει δύο βασικοὺς στόχους· τὴν διάνοιάν του, καὶ τὴν καρδίαν του.
Μὲ τὸν πρῶτον στόχον ἐπιδιώκει νὰ παρασύρῃ τὸν ἄνθρωπον εἰς ἀπιστίαν, εἰς βλασφημίαν, εἰς ἄρνησιν· μὲ τὸν δεύτερον στόχον ἐπιζητεῖ νὰ καταβυθίσῃ εἰς τὸν βόρβορον τῆς διαφθορᾶς τὴν ταλαίπωρον ψυχήν.
Καὶ αἱ δύο αὐταὶ ἐπιθέσεις τοῦ Διαβόλου εἶναι τρομακτικαί· ἡ περισσότερον ὅμως ἐπικίνδυνος εἶναι ἐκείνη ποὺ στρέφεται κατὰ τῆς καρδίας, θεωρουμένης ὡς κέντρου τοῦ συναισθηματικοῦ βίου τοῦ ἀνθρώπου.
Τὴν καρδίαν τοῦ ἀνθρώπου ἐπιζητεῖ νὰ μολύνῃ· νὰ τὴν μεταβάλῃ εἰς χοιροστάσιον καὶ χῶρον ἀκαθαρσιῶν.
Διότι ὅταν ἡ καρδία ρυπανθῇ, τότε θὰ εἶναι εὐκολωτέρα καὶ ἡ ἀσέβεια. Εἶναι γνωστόν, ὅτι «φαῦλος βίος γεννᾶ πονηρὰ δόγματα». Ὁ δὲ ὑψιπέτης ἀετὸς τῆς Θεολογίας θεωρεῖ ὡς τὸ κυριώτερον αἴτιον τῆς ἀπιστίας τὴν ἠθικὴν διαφθοράν. «... καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι» -λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης- «μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα» (Ἰω. γ´ 19).
Ὅταν ἡ καρδία μολυνθῆ, τότε ἐξ αὐτῆς «ἐξέρχονται διαλογισμοὶ πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε´ 19).
Ἐπιβάλλεται λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀγωνισθῇ διὰ τὴν καθαρότητα τῆς καρδίας του. Ὁ Κύριος, εἰς τὴν ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλίαν Του, μακαρίζει αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὰν τὴν καρδίαν των. «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ» -λέγει- «ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. ε´ 8). Ὁ δὲ Δαυῒδ παρακαλεῖ τὸν Θεὸν νὰ διατηρήσῃ τὴν καρδίαν του καθαράν. «Καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοὶ ὁ Θεός».
Μία φιλάδελφος συμβολὴ εἰς τὸν ἀγῶνα διὰ τὴν καθαρότητα τῆς καρδίας εἶναι καὶ ἡ ἐπανέκδοσις τοῦ ψυχωφελοῦς βιβλίου «Πνευματικὸς καθρέπτης».
Ὁ «Πνευματικὸς Καθρέπτης» ἐγαλούχησε πολλὰς γενεὰς εὐσεβῶν χριστιανῶν. Εἶναι μία ἐπιτυχὴς καὶ ἀρίστη ἐκλαΐκευσις τῶν τρόπων τῆς ἁμαρτίας, διὰ τῶν ὁποίων καταπίπτει ό ἄνθρωπος καὶ τῶν ὀφειλομένων πνευματικῶν ἀντιδράσεων πρὸς σωτηρίαν του.
Μὲ τὰς προβαλλομένας ἰχνογραφίας παρουσιάζονται αἱ διάφοροι καταστάσεις τῆς ψυχῆς· τὰ διάφορα στάδια τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς καθάρσεως. Παραλλήλως ἡ διασάφησις τῶν Ἰχνογραφιῶν βοηθεῖ εἰς τὴν βαθυτέραν κατανόησιν καὶ τὴν συναγωγὴν τῶν ἀπαραιτήτων συμπερασμάτων.
Ἔτσι καὶ ὁ ἁπλούστερος, ἀκόμη, χριστιανὸς εὐκόλως ἠμπορεῖ νὰ ἀντιληφθῇ τὰς συνεπείας τῆς διαφθορᾶς καὶ τὴν ὠφέλειαν τοῦ καθαρμοῦ.
Ὁ «Πνευματικὸς Καθρέπτης» ἔχει κυκλοφορήσει εἰς πολλὰς ἐκδόσεις.
Οἱ Ζηλωταὶ Πατέρες τοῦ Ἁγίου Ὄρους, χάριν τῆς ψυχικῆς ὠφελείας τῶν ἐν κόσμῳ ἀδελφῶν των, ἐπανεκδίδουν τὸν «Πνευματικὸν Καθρέπτην» ἐκ τῆς Δωδεκάτης Ἐκδόσεως τοῦ Μιχαὴλ Ι. Σαλιβέρου.
Ἡ μετὰ προσοχῆς ἀνάγνωσις τοῦ «Πνευματικοῦ Καθρέπτου» ἀσφαλῶς εἰς πολλοὺς θὰ δώσῃ τὴν εὐκαιρίαν νὰ ἐπιχειρήσουν τὴν σωτήριον στροφὴν πρὸς τὸν ἐσωτερικόν των κόσμον, πρὸς τὴν ἀναγκαίαν ἐνδοσκόπησιν, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴν τῆς μετανοίας, τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τοῦ καθαρμοῦ τῆς καρδίας.
Τὸ εὐχόμεθα καὶ τὸ ἐλπίζομεν.
Οἱ Ζηλωταὶ Πατέρες.
α) Διότι τὸ παλαιὸν ἑορτολόγιον εἶναι παράδοσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
β) Βάσει αὐτοῦ τοῦ ἑορτολογίου ἡ Α´ Ἁγία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐθέσπισε τὸν Πασχάλιον Κανόνα καὶ ὥρισε νὰ κυμαίνεται ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Πάσχα ἀπὸ 22 Μαρτίου ἕως 25 Ἀπριλίου, ἐνῶ μὲ τὸ νέον (Παπικὸν) κυμαίνεται μέχρι τῆς 8 Μαΐου.
γ) Τὸ νέον Γρηγοριανὸν (Παπικόν) ἑορτολόγιον ἔχει καταδικασθῆ ὑπὸ τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων ἐπὶ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ.
δ) Διὰ Συνοδικῶν Πατριαρχικῶν Ἐγκυκλίων τὸ ἔτος 1593 οἱ Πατριάρχαι: Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας, Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος καὶ τὸ ἔτος 1848 οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἱερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος, καθυποβάλλουν εἰς φρικτὰ ἐκκλησιαστικὰ ἐπιτίμια ἐκείνους ὅσοι θὰ δεχθοῦν τὴν μεταρρύθμισιν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἑορτολογίου.
Πλέον δὲ τούτων ἡ μεταρρύθμισις τοῦ ὀρθοδόξου ἑορτολογίου ἔγινε ἡ λεωφόρος διὰ τῆς ὁποίας εἰσῆλθεν εἰς τὴν ὀρθόδοξον μάνδραν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ μεταρρύθμισις τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἑορτολογίου εἶναι τὸ πρῶτο ρήγμα καὶ τραῦμα ποὺ ἐπέφερεν ὁ Οἰκουμενισμὸς εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Τὰ ἄλλα προετοιμάζονται εἰς Μόναχον καὶ Σαμπεζύ. Δι᾿ αὐτὸ ὅλοι οἱ Μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι ἐναντίον τοῦ οἰκουμενισμοῦ, διότι εἶναι ὁ πλέον ὕπουλος ἐχθρὸς τῆς ὀρθοδοξίας.