Προέλευση κειμένου: http://www.ous.gr
Κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, ὑπάρχει ἡ εὐλογημένη συνήθεια στὴν Παράδοσή μας, νὰ παραδίδουμε στὸ λειτουργὸ ὀνόματα προσφιλῶν μας, ζώντων καὶ κεκοιμημένων (σὲ ξεχωριστὰ φύλλα) ὥστε ἐκεῖνος μὲ τὴ σειρά του νὰ τὰ μνημονεύσει, νὰ τὰ ἀναφέρει ἕνα-ἕνα πάνω ἀπὸ τὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Στὴν Ἁγία Πρόθεση, πιθανῶς καὶ στὴ Μεγάλη Εἴσοδο, καθὼς καὶ στὸ Ἐξαιρέτως, ἀμέσως μετὰ τὸν Καθαγιασμό.
Αὐτὸ ἔχει μεγάλη σημασία, διότι ἡ ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ ἱερότερη, ἡ πιὸ δυνατή, ἡ πιὸ ἀποτελεσματικὴ σὲ εὐλογία. Καὶ διότι κάθε ψυχὴ εἶναι ξεχωριστὴ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Προσωπικοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας καὶ ἔχει τὴ θέση της καὶ δικαιοῦται αὐτῆς τῆς τιμῆς καὶ τῆς εἰδικῆς εὐλογίας. Ἐξάγει δὲ ὁ λειτουργὸς ἀπὸ τὸ πρόσφορο ἕνα μικρὸ ψιχουλάκι, σὰν κάτι ἀντίστοιχο μὲ τὸν Ἀμνὸ καὶ τὶς μερίδες τῆς Παναχράντου καὶ τῶν Ἁγίων, ὥστε ἡ παρουσία τῆς κάθε ψυχῆς στὸ Ἅγιο Δισκάριο, σὰ στὸν Οὐρανό, νὰ εἶναι αἰσθητὴ καὶ συγκεκριμένη. Μάλιστα, πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ τὸ προνόμιο τὸ ἔχουν μόνο οἱ βαπτισμένοι χριστιανοί. Δὲν μνημονεύονται ἀλλόθρησκοι καὶ ἀλλόδοξοι. Ἂν ὑπάρξει κάποια ἀνάγκη νὰ προσευχηθοῦμε γι᾿ αὐτούς, τὸ κάνουμε στὴν Παράκληση.
Τὰ ὀνόματα πρέπει νὰ εἶναι γραμμένα σὲ γενική, διότι ἀκολουθοῦν τὴ φράση «μνήσθητι Κύριε». Καὶ τὸ ρῆμα «μιμνήσκομαι» (=ἀναθυμοῦμαι) συντάσσεται μὲ γενική· Μνήσθητι Κύριε τοῦ δούλου Σου (τάδε)...
Ἐπίσης, ὅταν πρόκειται γιὰ συζύγους, τὰ ὀνόματα πρέπει νὰ γράφονται πλάϊ -πλάϊ, διότι ἀποτελοῦν ἕνα, π.χ. Γεωργίου καὶ Ἀθανασίας ἢ Εὐστρατίου-Μαρίας. Μποροῦμε συνοπτικὰ νὰ προσθέτουμε «καὶ τῶν τέκνων» ἢ «τέκνων, ἐγγόνων, συγγενῶν, προσφιλῶν, γειτόνων, ἐχθρῶν». Γιὰ τοὺς κεκοιμημένους προσθέτουμε τὸ συνοπτικό: «οἰκείων, πάππον πρὸς πάππον».
Πέραν αὐτοῦ, ὑπάρχουν ὁρισμένα ἐπίθετα, ποὺ συνοδεύουν πιθανως τὸ ὄνομα, ποὺ γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἀποτελοῦν τίτλο τιμῆς καὶ ἀξίωμα. Καὶ δὲν πρέπει νὰ παραλείπονται. π.χ. Ἐμμανουὴλ Ἱερέως, Ἀγγελικῆς Πρεσβυτέρας. Μάρκου Προσκυνητοῦ (τῶν Ἁγίων Τόπων). Ἄλλα τέτοια προσωνύμια, ποὺ πρέπει νὰ ἀναγράφονται, εἶναι: Ἐπισκόπου (ἢ Ἀρχιερέως), Ἱερομονάχου, Διακόνου, Μοναχοδιακόνου, Ἀναγνώστου, Νεωκόρου, Ἱεροψάλτου, Νηπίου, Στρατιώτου, Ἀναπήρου, Καρκινοπαθοῦς, Κατακοίτου, Ἀνεστίου, Πρόσφυγος... Ὅπως παρατηροῦμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μας ἔχουν ξεχωριστὴ θέση καὶ ἀξίωμα ὅσοι διακονοῦν στὸ Ναό Του, ἀλλὰ καὶ ὅσοι εὑρίσκονται σὲ κάποια θητεία προσφορᾶς (στρατιώτου) καθὼς καὶ ὅσοι δοκιμάζονται (καρκινοπαθοῦς, πτωχοῦ κλπ).
Τέλος, καλὸ καὶ ἐνδεδειγμένο εἶναι, νὰ τίθεται στὴν ἐπικεφαλίδα τῶν μνημονευμάτων, γιὰ μὲν τοὺς ζῶντες: Ὑπὲρ ὑγείας, θείου φωτισμοῦ, προκοπῆς, εὐλογίας... διὰ δὲ τοὺς κεκοιμημένους: Ὑπὲρ ἀναπαύσεως... Ἐνίοτε δέ, παραπλεύρως κάποιου ὀνόματος νὰ θέτουμε μὲ δυὸ λόγια καὶ τὸ τρέχον αἴτημα, ποὺ τοὺς ἀπασχολεῖ· π.χ. Νικολάου, ἐπιτυχίας εἰς ἐξετάσεις· Εὐανθίας, εὑρέσεως ἐργασίας· Μαρίας, οἰκογενειακῆς ἀποκαταστάσεως· Ἀθανασίας, πλήρους θεραπείας αὐτῆς· Φλώρας, αἰσίας διαπορεύσεως τῆς ἐφηβείας· εἰρηνεύσεως τῆς ζωῆς, ἀποσοβήσεως τῶν ποικίλων καὶ ἐκτάκτων πειρασμῶν, υἱοθετήσεως ταπεινοῦ φρονήματος, ψυχικῆς καὶ σωματικῆς ἀνακάμψεως, κ.ο.κ.