Ἄρθρο τοῦ Δημήτρη Σταυρόπουλου,
Ἐφημερίδα PRESS TIME, Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2005
Ὁ πατέρας Ἰωσήφ, ἐρημίτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους, παρακολουθεῖ τὶς ἀερομαχίες στὸ Αἰγαῖο καὶ εὐλογεῖ τοὺς πιλότους τῶν μαχητικῶν μας.
Ἀπὸ τὸ 1990 περίπου ὅλοι οἱ Ἕλληνες πιλότοι ὕστερα ἀπὸ κάθε ἐμπλοκὴ μὲ τοὺς Τούρκους πετᾶνε πάνω ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ τοῦ σεβάσμιου γέροντα.
«Κάθε μέρα, ὅταν ἀκούω τὸν θόρυβο τῶν ἀεροπλάνων, πετιέμαι ἀπὸ τὸ κελί μου. Βγαίνω ἔξω καὶ κυματίζω τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Δακρύζω ἀπὸ συγκίνηση, καθὼς αὐτὰ τὰ νέα παιδιὰ ἔρχονται πάντα ὕστερα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀποστολὴ στὸ Αἰγαῖο νὰ μὲ χαιρετίσουν καὶ νὰ τοὺς δώσω τὴν εὐχή μου».
Τὰ τέσσερα τουρκικὰ F-16 τρύπησαν σὰν βέλη τὰ πυκνὰ σύννεφα καὶ ξεχύθηκαν στὸν οὐρανὸ τοῦ Αἰγαίου. Μόλις πέρασαν στὸν ἑλληνικὸ ἐναέριο χῶρο, χωρίστηκαν σὲ ζευγάρια. Τὸ πρῶτο ἔστριψε δεξιὰ καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὴ Θάσο καὶ τὴ Σαμοθράκη. Τὸ δεύτερο συνέχισε σὲ εὐθεία ὀριζόντια γιὰ τὶς Βόρειες Κυκλάδες (Ἄνδρο-Τῆνο-Μύκονο). Στὸ Ἀρχηγεῖο Τακτικῆς Ἀεροπορίας στὴ Λάρισα εἶχε σημάνει ἤδη συναγερμός. Ἀπὸ τὴν Ἀγχίαλο σηκώθηκαν τέσσερα ἑλληνικὰ μαχητικὰ μὲ κυβερνῆτες ἔμπειρους σμηναγοὺς καὶ ὑποσμηναγούς. Τὸ καθημερινό... πανηγύρι μόλις ἄρχιζε.
Οἱ Τοῦρκοι ἀεροπόροι ὅταν ἀντιλήφθηκαν ὅτι οἱ διώκτες τοὺς πλησίαζαν, ἑνώθηκαν στὸ βόρειο Αἰγαῖο μεταξὺ τῆς Λήμνου, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς Μυτιλήνης. Δὲν ἤθελαν ἁπλῶς νὰ «παίξουν» ἀλλὰ νὰ προκαλέσουν, ἀφοῦ τὰ μαχητικὰ μὲ τὴν ἡμισέληνο στὴν οὐρὰ ἦταν ὁπλισμένα. Λίγα λεπτὰ ἀργότερα, στὸ θαλάσσιο χῶρο νότια τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἄρχιζε μιὰ εἰκονικὴ ἀερομαχία. Οἱ Ἕλληνες χειριστὲς, μὲ ἀριστοτεχνικὸ τρόπο, «πῆρε» ὁ καθένας ἀπὸ ἕναν Τοῦρκο καὶ πολὺ σύντομα ἀπέκτησαν ἐπιχειρησιακὸ πλεονέκτημα. Δηλαδή, κατάφεραν νὰ βρίσκονται πίσω τους σπρώχνοντάς τους ταυτόχρονα πρὸς τὰ παράλια τῆς Τουρκίας. Σὲ χαμηλὸ ὕψος πάνω ἀπὸ τὴ θάλασσα, μὲ ἐπικίνδυνους ἐλιγμοὺς καὶ μὲ τὶς μηχανὲς σὲ μέγιστη ἰσχύ, ἐξελίχθηκαν ἐντυπωσιακὲς «ἀερομαχίες», κλειστὲς στροφὲς καὶ σφιξίματα ποὺ ἔμοιαζαν μὲ τανάλιες.
Τὰ VHF μὲ τὴ Λάρισα εἶχαν ἀνάψει. Ἐντολὲς καὶ ὁδηγίες ἔδιναν κι ἔπαιρναν, καὶ ἀπὸ τὰ ραντὰρ τοῦ Χορτιάτη καὶ τῆς Λήμνου οἱ ἐπιτελικοὶ ἀξιωματικοὶ τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας χαμογελοῦσαν μὲ ἱκανοποίηση, καθὼς ἔβλεπαν τοὺς Τούρκους νὰ χάνουν σιγὰ-σιγὰ τὴ μάχη καὶ νὰ παίρνουν τὸ δρόμο πρὸς τὶς ἀκτὲς τῆς Τουρκίας.
Τὰ
τέσσερα ἑλληνικὰ F-16, πρὶν ἐπιστρέψουν στὴ βάση τους, ἔκαναν ὅ,τι κάνουν τὰ τελευταῖα
13 χρόνια ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἀεροπόροι... Πῆγαν νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ ἀπὸ τὸν προστάτη
τους! Τὸν γέροντα Ἰωσήφ, ποὺ ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό του, στοὺς γκρεμοὺς τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
παρακολουθοῦσε τὴν ἀερομαχία μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐπικεφαλῆς τοῦ σχηματισμοῦ ὁ ἀρχαιότερος
σμηναγὸς καὶ ἀπὸ πίσω του τὰ ὑπόλοιπα 3 μαχητικά.
Ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ, σκαρφαλωμένος στὰ βράχια τοῦ ἀκρωτηρίου Ἄκραθος, μὲ τὸν ἐπικίνδυνο γκρεμὸ νὰ χάσκει κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του, τοὺς περίμενε. Στὰ χέρια του κρατοῦσε δύο τεράστιες σημαῖες, τὴ γαλανόλευκη κι ἐκείνη τοῦ Βυζαντίου. Σὲ πολὺ χαμηλὸ ὕψος, τὰ ἑλληνικὰ ἀεροπλάνα πέρασαν πάνω ἀπὸ τὸν γκρεμὸ κουνώντας τὰ φτερά τους. Ἡ φωνὴ τοῦ μοναχοῦ χάθηκε ἀπὸ τὸ μουγκρητὸ τῶν κινητήρων:
«Νὰ ἔχετε τὴν εὐχή μου! Γυρίστε πίσω ὑγιεῖς καὶ πάντα νικητές...». Οἱ σημαῖες ἀνέμιζαν στὸν παγωμένο ἀέρα τοῦ Αἰγαίου κι ὁ ἐρημίτης μοναχὸς ἔμεινε πάνω στὰ βράχια μέχρις ὅτου τὰ ἀεροπλάνα ἔγιναν κουκίδες καὶ χάθηκαν στὸν ὁρίζοντα...
Ὁ πατέρας Ἰωσὴφ μονάζει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δεκαετίας 1980 στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἀπὸ τὸ 1989 ἔχει ἀποσυρθεῖ στὸ ἡσυχαστήριό του, στὴν ἄκρη... τοῦ πουθενᾶ· πάνω στὰ βράχια τοῦ ἀκρωτηρίου Ἄκραθως, πάνω ἀπὸ ἕνα γκρεμὸ βάθους 300 μέτρων. Μόνος μὲ τὸ Θεό... Διαβάζει, κάνει χειρωνακτικὲς ἐργασίες καὶ σώζει τὴν ψυχή του.
«Εἶναι
ἕνας ἅγιος ἄνθρωπος, μιὰ βιβλικὴ μορφή, ποὺ ὅποιος τὸν γνωρίσει ἔχει ἀνοίξει ἕνα
παράθυρο στὸν κόσμο τῆς καλοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης» εἶπε στὴν «Ρress Τime» ὁ πιλότος
Γιῶργος Βαζούρας ποὺ τὸν ἐπισκέπτεται συχνά.
Ὁ μοναχὸς Ἰωσήφ -κατὰ κόσμον Χρῆστος Μπαϊρακτάρης- εἶναι μόλις 48 ἐτῶν. Κατάγεται ἀπὸ τὸ χωριὸ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Κορινθίας καὶ θεωρεῖται ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῆς Πολεμικῆς μας Ἀεροπορίας ὁ δικός της ἄνθρωπος. Τὸν γνωρίζουν ὅλοι οἱ πιλότοι τῶν μαχητικῶν ἀεροπλάνων Phantom, Corsair καὶ F-16, οἱ χειριστὲς δηλαδὴ ποὺ κάθε μέρα δίνουν τὸν δικό τους ἐπικίνδυνο ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς Ἑλλάδας καὶ τὴν ἑλληνικότητα τοῦ Αἰγαίου.
«Τοὺς ἀγαπῶ ὅλους σὰν παιδιά μου. Κάποιους τοὺς ἔχω γνωρίσει κι ἀπὸ κοντά», μᾶς εἶπε ὀ ἐρημίτης Ἰωσὴφ σὲ συνομιλία ποὺ εἴχαμε μαζί του. «Κάθε μέρα, ὅταν ἀκούσω τὸ θόρυβο τῶν ἀεροπλάνων πετιέμαι ἀπὸ τὸ κελλί μου. Ἐδῶ, στὴν ἐρημιὰ καὶ τὴν ἡσυχία τοῦ Ἄθω, οἱ θόρυβοι ἔρχονται ἀπὸ πολὺ μακριά. Βγαίνω ἔξω καὶ κυματίζω τὴν ἑλληνικὴ σημαία. Δακρύζω ἀπὸ συγκίνηση, καθὼς αὐτὰ τὰ νέα παιδιὰ ἔρχονται πάντα ὕστερα ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἀποστολὴ στὸ Αἰγαῖο νὰ μὲ χαιρετίσουν καὶ νὰ τοὺς δώσω τὴν εὐχή μου. Ἔχω παρακολουθήσει πάρα πολλὲς ἀερομαχίες. Ἔχω νιώσει φόβο καὶ ὑπερηφάνια. Ἀλλὰ τὸ συναίσθημα, ἔπειτα ἀπὸ κάθε ἐμπλοκὴ νὰ περνᾶνε πάνω ἀπὸ τὸ ἡσυχαστήριό μου γιὰ νὰ μὲ χαιρετίσουν, δὲν περιγράφεται... Κάποιοι ἀπὸ τοὺς πιλότους ἦρθαν ὡς ἐδῶ καὶ μὲ βρῆκαν. Ἀγκαλιαστήκαμε, μιλήσαμε, μοῦ ἄνοιξαν τὴν καρδιά τους. Μοῦ ἀποκάλυψαν τὰ προβλήματά τους. Νιώθω ὅτι μὲ τὰ λόγια μου, ποὺ εἶναι λόγια τοῦ Θεοῦ, θὰ γίνουν ἀκόμα πιὸ γενναῖοι γιὰ νὰ ὑπερασπίζονται πάντα τὴν Ἑλλάδα μας».
Ὁ
ἀρχηγὸς τῆς Ἀεροπορίας, πτέραρχος Γιῶργος Αὐλωνίτης, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀξιωματικοὺς
ποὺ ἔχει συναντήσει τὸν μοναχὸ Ἰωσήφ. Καὶ ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι, ἔχει ἐντυπωσιαστεῖ
ἀπὸ τὸν γαλήνιο χαρακτῆρα του καὶ τὴ σοφία τῶν λόγων του. Οἱ πιλότοι ἀπ᾿ ὅλες τὶς
πολεμικὲς μοῖρες ἔχουν στείλει στὸ ἡσυχαστήριο τοῦ ἐρημίτη εὐχές, ἀναμνηστικὰ δῶρα,
ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα τὴν ἀγάπη τους, γιατὶ ξέρουν ὅτι ἔπειτα ἀπὸ μιὰ δύσκολη πτήση
μὲ ὁποιονδήποτε καιρὸ πάνω ἀπὸ τὸ Ἀρχιπέλαγος, ὁ σύγχρονος «προστάτης» τους θὰ βρίσκεται
ἐκεῖ, πάνω στὰ βράχια, γιὰ νὰ τοὺς εὐλογήσει καὶ νὰ τοὺς ἐμψυχώσει...