 |
Ἂν θέλαμε νὰ ὁρίσουμε συμβατικὰ τὸν Χριστιανισμό, ὡς Ὀρθοδοξία, θὰ
λέγαμε ὅτι εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Ἀκτίστου (τοῦ Θεοῦ)
μέσα στὴν ἱστορία καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ κτιστοῦ (τοῦ ἀνθρώπου) νὰ
γίνει Θεὸς «κατὰ χάριν». Ἕνας εἶναι ὁ ἥλιος, ἀλλὰ διαφέρει ἀπὸ τὸν τρόπο καὶ τὶς συνθῆκες θεωρήσεώς του. Τὸ ἴδιο εἶναι καὶ ὁ Θεός. Εἶναι ἕνας, ἀλλὰ κάθε θρησκεία, ὅπως καὶ κάθε χριστιανικὴ ὁμάδα, τὸν βλέπει μὲ τὸν δικό της τρόπο. Ὁπότε, ἀπὸ τὸν τρόπο θεωρήσεως τοῦ Θεοῦ (αὐτὸ λέγεται θεολογία) προκύπτει σὲ κάθε περίπτωση ἄλλος Θεὸς γιὰ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο. Ὀρθοδοξία ἁγιοπατερικὴ εἶναι ἡ σύμπτωση τῆς περὶ Θεοῦ γνώσεώς μας μὲ τὴν αὐτοαποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στὴν ἱστορία. Ἡ ἀντικειμενικὴ «πίστις», ἡ αὐτοαποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ἐν τοῖς Ἁγίοις του («πιστευομένη πίστις») πρέπει νὰ συμπίπτῃ μὲ τὴν δική μας θεώρηση καὶ ἀποδοχὴ τοῦ Θεοῦ («πιστεύουσα πίστις»). Σ᾿ αὐτὸ κυρίως διαφέρει ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ πλάνη. |