Εἰς τὸ «Ἄνθρωπος ἣν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν
ἀμπελώνα»
(Ματθ. κα´ 33-42, Εὐαγγέλιον ΙΒ´ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου).
Ὁμιλία στὴν Τράπεζα τῆς Μονῆς στὶς 28.8.2006
Ὁ Οἰκοδεσπότης τῆς Παραβολῆς εἶχε φυτεύσει ἀμπελώνα, τὸν εἶχε περιφράξει, εἶχε ἀναθέσει τὴν καλλιέργειά του σὲ γεωργοὺς καί, ὅταν ἦλθε ὁ καιρὸς τῆς συγκομιδῆς, ἔστειλε ἀνθρώπους του γιὰ νὰ συλλέξουν τὸν καρπό.
Ὁ ἀμπελὼν εἶναι ἡ ἀνθρωπότης καὶ ὁ Οἰκοδεσπότης εἶναι ὁ ἅγιος Θεός. Ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα ὁ Κύριος περίμενε καρπούς. Ἔστελνε κατὰ καιροὺς τοὺς ἀπεσταλμένους Του νὰ ζητήσουν τοὺς καρποὺς ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ εἶχαν σφετερισθῆ τὸν ἀμπελώνα, οἱ κακοὶ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τῶν διαφόρων λαῶν ποὺ μέχρι σήμερα ἐξουσιάζουν τοὺς ἀνθρώπους, αὐτοὶ νόμιζαν καὶ νομίζουν ὅτι ὁ ἀμπελὼν εἶναι δικός τους. Θέλουν νὰ σφετερισθοῦν τὰ ἀγαθὰ αὐτοῦ τοῦ ἀμπελῶνος, αὐτοῦ τοῦ κόσμου, καὶ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν ἰδιοτελῶς ὄχι γιὰ τὸ καλό της ἀνθρωπότητος, ὅπως ἤθελε ὁ Ἰδιοκτήτης του.
Βέβαια ἡ Παραβολὴ ἀναφέρεται ἄμεσα στοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον ἀπέρριψαν τοὺς Προφῆτας, τοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, ποὺ ζητοῦσαν τοὺς καρποὺς τοῦ ἀμπελῶνος, ἀλλὰ στὸ τέλος ἀπέρριψαν καὶ θανάτωσαν καὶ τὸν Υἱὸ τοῦ Οἰκοδεσπότου, τὸν Ὁποῖον ἔστειλε ὁ Οἰκοδεσπότης μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ συνήρχοντο καὶ θὰ μετανοοῦσαν. Αὐτοὶ ὅμως ὄχι μόνο δὲν μετενόησαν, ἀλλὰ βρῆκαν εὐκαιρία καὶ εἶπαν: αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱός, ὁ κληρονόμος τοῦ ἀμπελῶνος, ἂς τὸν σκοτώσουμε, νὰ τελειώνουμε μιὰ γιὰ πάντα. Ἔτσι ἔκαναν τὸ μεγάλο ἔγκλημα νὰ θανατώσουν τὸν ἀθῶο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ἀλλὰ ἡ Ἱστορία δυστυχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Καὶ σήμερα καὶ σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχουν ἐκεῖνοι οἱ κακοὶ ποιμένες, οἱ κακοὶ ὁδηγοὶ τῶν λαῶν, οἱ ὁποῖοι παραμερίζουν τὸν Ἰδιοκτήτη τοῦ ἀμπελῶνος, τὸν Δημιουργὸ Θεό, καὶ θέλουν νὰ διαφεντεύουν αὐτοὶ τὴν Ἱστορία καὶ τὸν κόσμο.
Καὶ κάνουν τόσα ἐγκλήματα, τόσες ἀδικίες, τόσα παράλογα πράγματα, προκειμένου νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὰ πάθη τους.
Καὶ βλέπουμε ὅτι καὶ στὴν Πατρίδα μας δυστυχῶς ὑπάρχει αὐτὴ ἡ προσπάθεια σιγὰ-σιγὰ νὰ ἐξοβελισθῇ ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὴν ζωή μας μὲ πολλοὺς τρόπους, καὶ τελευταῖα μὲ τὴν ἀπαγόρευσι ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας στοὺς Πνευματικοὺς νὰ πηγαίνουν στὰ σχολεῖα -ὅπως γινόταν μέχρι σήμερα- νὰ ἐξομολογοῦν τὰ παιδιὰ ποὺ ἤθελαν νὰ ἐξομολογηθοῦν. Γιατὶ οἱ Πνευματικοὶ δὲν ἐξομολογοῦσαν ὅποιον δὲν ἤθελε, ἀλλὰ ὅποιον ἤθελε. Καὶ τὸ θαυμαστὸ εἶναι ὅτι τὰ περισσότερα παιδιὰ ἤθελαν καὶ ἀνεπαύοντο καὶ ὠφελοῦντο ἀπὸ τὴν παρουσία τῶν Πνευματικῶν. Ἴσως μερικὲς φορὲς κάποιοι Πνευματικοὶ νὰ μὴν ἐφέροντο μὲ τὴν δέουσα διάκρισι. Ἀλλὰ αὐτὲς ἦσαν οἱ ἐξαιρέσεις. Ὁ κανὼν εἶναι -ἀπ᾿ ὅ,τι καὶ ἐμεῖς γνωρίζουμε- ὅτι οἱ Πνευματικοὶ βοηθοῦσαν πολὺ τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα.
Τώρα λοιπὸν μὲ πρόσφατη ἀπόφασι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἀπηγορεύθη στοὺς Πνευματικοὺς νὰ πηγαίνουν στὰ σχολεῖα νὰ ἐξομολογοῦν τὰ παιδιά. Μὲ ἀνακοίνωσί της ἡ Ἱερὰ Σύνοδος εἶπε ὅτι τὸ μέτρο δὲν στρέφεται κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ κυρίως κατὰ τῶν παιδιῶν. Γιατὶ τὰ παιδιά, ἰδιαίτερα σήμερα ποὺ βάλλονται ἀπὸ τόσους πειρασμούς, ποὺ δέχονται τόσες κακὲς ἐπιδράσεις, τὶς ὁποῖες ὅλοι τὶς γνωρίζουμε, τώρα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ θὰ εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ τὴν παρουσία ἑνὸς Πνευματικοῦ στὰ σχολεῖα.
Θὰ θυμᾶστε ὅτι μὲ ἀφορμὴ τὰ γεγονότα ποὺ ἔγιναν τελευταῖα στὴν Βέροια προτάθηκε νὰ διορισθοῦν μόνιμα ψυχολόγοι στὰ σχολεῖα. Οἱ ψυχολόγοι νὰ σώσουν τὰ παιδιά! Λοιπόν, ψυχολόγους θέλουμε, ἱερεῖς καὶ Πνευματικοὺς δὲν θέλουμε!
Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἔμμεσος διωγμὸς τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ σχολεῖα, ἀπὸ τὴν παιδεία καὶ ἀπὸ τὴν κοινωνία.
Διώχνουμε τὸν Χριστό, ἀλλὰ δὲν σκεπτόμαστε ποιὲς συνέπειες θὰ ἔχῃ ἡ ἀπουσία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ζωή μας. Δὲν θέλω νὰ ἐπιρρίψω εὐθύνες μόνο στοὺς πολιτικούς. Καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας κάνουμε λάθη. Ἀλλὰ τὰ λάθη αὐτὰ δὲν ἔπρεπε νὰ τὰ ἐκμεταλλεύωνται οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ βγάλουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας καὶ ἀπὸ τὰ σχολεῖα.
Ἂς ἔχουμε τὸν νοῦ μας, γιατὶ μπορεῖ καὶ ἐμεῖς νὰ ἐξορίζουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν προσωπική μας ζωή. Ὄχι μόνο τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ δὲν ξέρω ποιοὶ ἄλλοι Ὀργανισμοί, ἀλλὰ καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι με τὶς ἀπροσεξίες μας, μὲ τὴν ἔλλειψη πίστεως, ἀγάπης, προσευχῆς, μετανοίας, διώχνουμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας καὶ μένουμε ἔρημοι.
Τί θὰ γίνη ὁ κόσμος χωρὶς τὸν Χριστό; Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰωνία κόλασις, νὰ ζῆ ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Χριστό, χωρὶς τὴν Χάρι τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὴν παρηγοριὰ καὶ τὴν ἀλήθεια ποὺ μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ δώσῃ.
Μὲ αὐτὲς τὶς ταπεινὲς σκέψεις ἤθελα νὰ ἐπικοινωνήσω σήμερα μαζί σας -βλέπω ὅτι ἔχετε ἔλθει πολλοὶ ἀδελφοὶ προσκυνηταὶ καὶ μάλιστα πολλοὶ νέοι- καὶ νὰ προβληματισθοῦμε γιὰ τὸ ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ θέσις τοῦ Χριστοῦ στὴν ζωή μας, στὰ σχολεῖα μας, στὸ ἔθνος μας, στὴν κοινωνία μας. Θέλουμε ἔθνος, σχολεῖα, κοινωνία, τὸν ἑαυτό μας, χωρὶς Χριστὸ ἢ μὲ τὸν Χριστό;
Ἐὰν βγάλουμε τὸν Χριστό, θὰ ὑποφέρουμε, δὲν θὰ χαροῦμε ἀληθινά, θὰ βασανιζόμαστε. Ἐὰν βάλουμε τὸν Χριστὸ στὴ ζωή μας, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ θέλη κόπο καὶ ἀγώνα, θὰ ἔχουμε ἀληθινὴ εἰρήνη, τὴν χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία εὔχομαι εἰς πάντας ὑμᾶς. Ἀμήν.