Δὲν κρίνω τὴν ἀπόφαση τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, διότι ἡ ἰδιότητά μου δὲν τὸ ἐπιτρέπει. Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ νέοι ἐκ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἔρχονται στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐξομολογοῦνται καὶ σὲ μᾶς, θὰ ἤθελα εὐλαβῶς νὰ ἐρωτήσω τοὺς ἁγίους Ἀρχιερεῖς: Τί θὰ τοὺς ἀπαντοῦμε ὅταν ἐπιμένουν ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις δὲν εἶναι ἁμαρτία ἐπικαλούμενοι τὶς θέσεις τοῦ Σεβ. Ζακύνθου καὶ τὴν ἐπιεικῆ ἀπόφαση τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, χωρὶς ὁ Σεβ. Ζακύνθου νὰ ἀνακαλέσει δημόσια τὶς θέσεις του, ἢ νὰ ζητήσει συγχώρεση ἀπὸ τὸ σκανδαλισθὲν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Θὰ ἤθελα ἀκόμη νὰ ἐρωτήσω, ποιὸς θὰ εἶναι ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ὑπεύθυνος γιὰ τοὺς νέους ποὺ ἔχουν προγαμιαῖες σχέσεις καὶ δὲν μετανοοῦν, γιατὶ ἐπικαλοῦνται τὸν Σεβ. Ζακύνθου;
Ποιὸς θὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, ποὺ συχνὰ συνοδεύουν τὶς προγαμιαῖες σχέσεις;
Ποιὸς θὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τοὺς νέους, ποὺ ἑτοιμάζοντο γιὰ τὴν ἁγία ἱερωσύνη καὶ ἠγωνίζοντο νὰ μείνουν καθαροὶ μέχρι τὸν γάμο τους, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν κώλυμα ἱερωσύνης, καὶ τώρα ἐνέδωσαν στὸν πειρασμό, ἁμάρτησαν καί, ἢ δὲν θὰ εἰσέλθουν στὸ φρικτὸ Θυσιαστήριο, ἢ θὰ εἰσέλθουν μὲ κωλύματα;
Θέτω τὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματα ἀφορμώμενος ἀπὸ συγκεκριμένες περιπτώσεις, ποὺ ἐγὼ ὡς πνευματικὸς διεπίστωσα, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ μὲ ἐπληροφόρησαν. Πιστεύω ὅτι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8). Καὶ ἀκόμη: «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 19). Κατὰ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο, τὸ «ἐλάχιστος» σημαίνει «γεέναν καὶ κόλασιν».
Φοβερὸς εἶναι ἄλλωστε καὶ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας: «Ἀνάγκη γὰρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα: πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνω, δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται» (Ματθ. 18, 7).
Θὰ ἤθελα ἀκόμη νὰ εἰπῶ, πρὸς τὸν ἑαυτό μου πρῶτα καὶ ἔπειτα πρὸς οἱονδήποτε ἄλλον ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει, ὅτι ἀνδρισμὸς γιὰ τοὺς πιστοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, δὲν εἶναι νὰ ὑποστηρίξουμε θέσεις πού, ἐνῶ κολακεύουν τοὺς κοσμικόφρονας ἀνθρώπους, ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν θέση καὶ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νὰ ὑποστηρίζουμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα γιὰ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ τῶν ἀρχῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καὶ ἂν μέγα μέρος τῆς ἐκκοσμικευμένης κοινωνίας μας εἰρωνεύεται καὶ ἀντιτίθεται.
Αὐτὴ ἡ στάση ἀνέδειξε τοὺς ἁγίους ὁμολογητᾶς Ἱεράρχας, ἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, καὶ τοὺς ἁγίους παλαιοὺς καὶ νέους μάρτυρας.
Ἂς μὴ λησμονοῦμε τί τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον προειδοποιεῖ τοὺς ἀγγέλους (ἐπισκόπους) τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοὺς ἀνεχομένους τοὺς Νικολαΐτας.
Καὶ γιὰ μὲν τὶς προσωπικές μας ἁμαρτίες, ἐὰν μετανοήσουμε, ἔχουμε ἐλπίδα σωτηρίας. Τί θὰ ἀπολογηθοῦμε ὅμως στὸν Νυμφίο Χριστό, τὴν ἁγία καὶ ἀθάνατο Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν ἐκτὸς ἀπὸ τὶς προσωπικές μας ἁμαρτίες παραποιοῦμε τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια καὶ ἠθικὴ καὶ γινόμεθα ἀφορμὴ πτώσεων πολλῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας;
Νομίζω ὅτι γιὰ ὅλους μας εἶναι καιρὸς μετανοίας, πένθους καὶ πολλῶν δακρύων, γιὰ νὰ ἀποτραπεῖ ἡ δικαία ἀγανάκτηση τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ, ἡ ὁποία δὲν θὰ ἀργήσει νὰ ἔλθει, γιὰ νὰ μᾶς σωφρονίσει καὶ ὁδηγήσει σὲ μετάνοια.