Ὅταν πληροφορήθηκα τὰ ὅσα γράφει ὁ Μίμης Ἀνδρουλάκης στὸ ἀπαράδεκτο καὶ ἀκατονόμαστο βιβλίο του, ἀγανάκτησα καὶ ἐθύμωσα. Ὅταν ὅμως διάβασα τὶς ἐπίμαχες σελίδες τοῦ βιβλίου, καὶ λυπήθηκα βαθύτατα.
Λυπήθηκα, γιατὶ ἕνας καὶ κατὰ τὰ ἄλλα ἀξιόλογος ἄνθρωπος, μὲ τὸν τρόπο ποὺ γράφει ἀδικεῖ τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό του.
Μοῦ ἔδωσε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφέας πίσω ἀπὸ τὶς χυδαῖες ἐκφράσεις δὲν μπορεῖ νὰ κρύψει τὸν ἐσωτερικό του διχασμὸ γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν φαίνεται νὰ εἶναι ἀναπαυμένος στὴν ἀθεΐα καὶ στὴν ἄρνηση. Μᾶλλον φαίνεται ὅτι τὸ πρόβλημα Θεός, Χριστός, θάνατος τὸν ἀπασχολεῖ σοβαρὰ καὶ κάθε τόσο ἐπανέρχεται σ᾿ αὐτά. Ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖον δὲν ἀποδέχεται, τοῦ φαίνεται ὅτι τὸν βασανίζει. Μοῦ θυμίζει τὴν κραυγὴ τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν: «Τί ἐμοὶ καὶ ἐσοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μὴ μὲ βασανίσης» (Λουκ. η´ 28).
Λυπήθηκα ἀκόμη γιὰ τὸν κ. Ἀνδρουλάκη γιατὶ, ἐνῶ ἀνήκει στὸν χῶρο τῆς Ἀριστερᾶς, δὲν δείχνει τὸν ἀπαιτούμενο σεβασμὸ στὴν πίστη ἑκατομμυρίων συνανθρώπων του κεκοιμημένων καὶ ζώντων, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν καὶ λατρεύουν τὸν Χριστό. Ἀριστεροὶ συγγραφεῖς ποὺ κόπτονται γιὰ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ θεωροῦν δικαίωμα νὰ γράφουν χυδαῖα γιὰ πρόσωπα ἱερὰ σὲ ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, δὲν σκέπτονται ὅτι ἔτσι προσβάλλουν βάναυσα τὸ δικαίωμα ὅσων πιστεύουν στὰ ἱερὰ αὐτὰ πρόσωπα νὰ μὴ χλευάζεται, ὑβρίζεται καὶ διασύρεται ἡ πίστις των. Ἐὰν τὸ νὰ προσβάλει κάποιος τὸν πατέρα καὶ τὴ μητέρα μας μᾶς προκαλεῖ λύπη, ἀγανάκτηση, ὀργή, πόσο μᾶλλον ὅταν προσβάλλει τὸν Κύριο καὶ Θεό μας; Τί θὰ ἔλεγε ὁ κ. Ἀνδρουλάκης, ἐὰν ὅλα αὐτὰ τὰ χυδαῖα ποὺ γράφει γιὰ τὸν Κύριο τὰ ἀπέδιδε κάποιος στοὺς γονεῖς του;
* * *
Δὲν ἀσεβεῖ λοιπὸν ὁ κ. Ἀνδρουλάκης μόνο στὰ ἱερὰ καὶ ἅγια πρόσωπα τῆς πίστεώς μας, ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν πίστη μας καὶ στὰ πρόσωπα ὅλων τῶν πιστῶν ποὺ ἔχουν τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμα νὰ μὴν ὑβρίζουν οἱ ἄλλοι ὅ,τι αὐτοὶ πιστεύουν.
Φυσικὰ αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα γιὰ μερικοὺς «προοδευτικοὺς» ποὺ στὰ διάφορα κανάλια κάνουν πλύση ἐγκεφάλου ὑποστηρίζοντας ὅσους ὑπονομεύουν τὴν ἁγία πίστη μας.
Δὲν ἐπῆραν δυστυχῶς τὸ μήνυμα ἀπὸ τὴν εὐλάβεια τοῦ λαοῦ μας στὴν Παναγία μας καὶ στὰ Ἱερὰ καὶ στὰ ὅσια τῆς Πίστεώς μας, ὅπως ἀπεδείχθη κατὰ τὸ τελευταῖο παλλαϊκὸ προσκύνημα τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος «Ἄξιόν Ἐστιν». Κανεὶς εἴρων τηλεπαρουσιαστὴς δὲν μπόρεσε νὰ δηλητηριάσει τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν ποὺ ὑπὸ ἀντίξοες συνθῆκες περίμενε ὦρες πολλὲς γιὰ νὰ προσκυνήσει τὴν Παναγία.
Ἂς γράφει λοιπὸν ὅσα γράφει ὁ κ. Ἀνδρουλάκης καὶ ἂς τὸν ὑποστηρίζουν κάποιοι «προοδευτικοί». Ὁ λαός μας πιστεύει καὶ διαβάζοντας τέτοια κείμενα μᾶλλον καὶ ἐνισχύεται στὴν πίστη του καὶ ἀγανακτεῖ κατ᾿ ἐκείνων ποὺ τὴν ἐμπαίζουν.
* * *
Λυπήθηκα ἀκόμη, γιατὶ ὁ κ. Ἀνδρουλάκης δὲν σέβεται τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια. Διαστρέφει καὶ παραποιεῖ ἀπὸ ἄγνοια ἢ ἀπὸ δόλο τὴν ἀλήθεια.
Γράφει π.χ. γιὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ὅτι ἦταν μισογύνης.
Μὰ δὲν διάβασε ποτὲ τὸ «οὐκ ἔστιν ἄρσεν καὶ θῆλυ» (Γαλ. γ´ 28);
Δὲν διάβασε ποτὲ τὸ «τῇ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλομένην εὔνοιαν ἀποδιδότω» καὶ «ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ἡ γυνή, μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μὴ τί ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρόν» καὶ «ἄνδρα γυναίκα μὴ ἀφιέναι» (Α´ Κορ. ζ´ 3, 4, 12);
Δὲν διάβασε ποτὲ τὸ «οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκε ὑπὲρ αὐτῆς» καὶ «οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναίκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναίκα ἑαυτὸν ἀγαπᾶ» (Ἐφεσ. ε´ 25, 28);
Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, ποὺ δείχνουν τὴν ἀξία ποὺ ὁ Ἀπόστολος ἔδωσε στὴ γυναίκα τῆς ἐποχῆς του καὶ τὴν ἰσοτιμία της πρὸς τὸν ἄνδρα, ποιὸς σοβαρὸς ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρίσει τὸν Παῦλο μισογύνη;
Καὶ ἀκόμη τολμᾶ νὰ ἀποδώσει στὸ πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας τὶς πιὸ αἰσχρὲς πράξεις. Ἀγνοεῖ ὅτι μόνος ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐτόλμησε νὰ διακηρύξει: «τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει μὲ περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰω. η´ 46). Καὶ ἀκόμη ὅτι καὶ αὐτοὶ οἱ σταυρωταί του, ποὺ τὸν κατηγόρησαν μὲ φρικτὲς κατηγορίες, ὅπως ὅτι «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια» (Ματθ. θ´ 34), ποτὲ δὲν τὸν κατηγόρησαν γιὰ ἠθικὰ καὶ μάλιστα περὶ τὴν ἐρωτικὴν ζωὴν παραπτώματα, ἂν καὶ ἦσαν αὐστηροὶ ἠθικισταί. Ἀλλὰ καὶ οἱ πρῶτοι πολέμιοι τοῦ χριστιανισμοῦ, Ἰουδαῖοι καὶ Ἐθνικοί, ποτὲ δὲν κατηγόρησαν τὸν Κύριον Ἰησοῦν γιὰ ἠθικὰ παραπτώματα.
Καὶ ὁ προφήτης Ἡσαΐας εἶχε προφητεύσει 800 χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὅτι «ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ (Ἡσ. νγ´ 9). Τὴν προφητεία αὐτὴ οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔζησαν κοντά του καὶ ἐγνώρισαν τὴν ἁγιότητά του, τὴν ἀπέδωσαν στὸν διδάσκαλό τους (Α´ Πέτρ. β´ 22).
Μὰ θὰ ἐδέχοντο οἱ Μαθηταὶ καὶ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ νὰ ὑποφέρουν τὰ πάνδεινα γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλο τὸν κόσμο καὶ στὸ τέλος νὰ πεθάνουν μὲ φρικτοὺς μαρτυρικοὺς θανάτους, ἐὰν δὲν ἦσαν πεπεισμένοι γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ θεότητα τοῦ διδασκάλου των; Ἐδῶ ταιριάζει ὁ λόγος τοῦ μεγάλου Πασκάλ: «Ὁ ἄνθρωπος (ὁ χωρὶς Θεόν) εἶναι πρόθυμος νὰ πιστεύσῃ τὴν οἱανδήποτε ἀνοησία ἐκτὸς ἀπὸ τὴν προφανῆ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου».
* * *
Εὔχομαι στὸν κ. Ἀνδρουλάκη νὰ ἀκολουθήσει τὴν πορεία τοῦ Πασκάλ, ἀπὸ τὴν ἀπιστία στὴν πίστη, ἀπὸ τὴν ἄρνηση στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ὡς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ Θεοῦ.
Λυπήθηκα ἀκόμη, γιατὶ ὁ κ. Ἀνδρουλάκης εἶναι, καθὼς πληροφοροῦμαι, Πειραιώτης. Ἐπέρασα ἀρκετὰ ἀπὸ τὰ παιδικά μου χρόνια στὸν Πειραιά. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ γνώρισα ἐκεῖ, ἀκόμη καὶ οἱ θεωρούμενοι ἀλῆτες, δὲν ἀσεβοῦσαν στὰ θεῖα. Κάποτε ἴσως ἁμάρταναν, ἀλλὰ τὴν ἁμαρτωλότητά τους δὲν ἐπρόβαλλαν στὸ πάμφωτο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
Ὅταν ἐχειροτονεῖτο στὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο Πειραιῶς ὁ μακαριστὸς Θεόκλητος Σφήνας Μητροπολίτης Γρεβενῶν, συγκεντρώθηκαν στὸν ναὸ καὶ πολλοὶ ἄνθρωποι τοῦ λιμανιοῦ ποὺ τὸν ἀγαποῦσαν, γιατὶ ἦταν κληρικὸς ἁπλοῦς, ἐλεήμων, κοντὰ στὸν λαό. Δὲν ἐγνώριζαν πῶς νὰ ἐκφράσουν τὴ χαρά τους, καὶ ὅταν ἠκούοντο τὰ «ἄξιος», αὐτοὶ πετοῦσαν τὶς τραγιάσκες τους ψηλά.
* * *
Στὸν Πειραιᾶ ἐγνώρισα ἁγίους ἀνθρώπους, ὅπως τὴν κυρα-Κατίνα ποὺ κατοικοῦσε σὲ μία πτωχὴ κάμαρα στὴν ἀρχὴ τῆς ὁδοῦ Πραξιτέλους (ἐκεῖ ποὺ τελείωνε ἡ ἀνηφόρα καὶ ἄρχιζαν τὰ σκαλιά). Ἡ κυρα-Κατίνα ἦταν ξεπεσμένη ἀρχόντισσα ποὺ πέρασε πολλὰ βάσανα, χωρὶς ποτὲ νὰ χάσει τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα της στὸν Χριστό. Τὴν ὥρα ποὺ ξεψύχησε, στὴ φτωχική της κάμαρα μία οὐράνια εὐωδία ξεχύθηκε παντοῦ.
Κρίμα ποὺ ὁ Πειραιώτης κ. Ἀνδρουλάκης δὲν ἐκφράζει τὴν εὐσέβεια καὶ τὸ ἦθος αὐτοῦ τοῦ λαοῦ.
Διερωτῶμαι: Μήπως γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ ἀριστερισμὸς στὸν τόπο μας, παρ᾿ ὅ,τι εἶχε στοὺς κόλπους του καὶ ἀξιόλογους ἀνθρώπους, δὲν μπόρεσε νὰ συγκινήσει εὐρύτερα τὰ λαϊκὰ στρώματα;
Δὲν εἶμαι εἰδικὸς γιὰ νὰ κρίνω λογοτεχνικὰ κείμενα. Προσωπικὰ μοῦ φαίνεται ὅτι ὁ κ. Ἀνδρουλάκης δὲν εἶναι κάποιος σπουδαῖος λογοτέχνης. Τὸ βιβλίο του θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει μία περιορισμένη κυκλοφορία. Τώρα, μὲ τὸν θόρυβο ποὺ γίνεται γύρω ἀπὸ αὐτό, θὰ ἔχει κάποια κυκλοφορία. Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος ποὺ ὁ κ. Ἀνδρουλάκης ἔγραψε ὅ,τι ἔγραψε κατὰ τοῦ Παναγίου Προσώπου τοῦ Κυρίου μας. Δηλαδὴ γιὰ νὰ προκαλέσει καὶ διαφημισθεῖ.
Τελειώνοντας θὰ ἤθελα νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι τὸ Πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι:
Τὸ πρόσωπο ποὺ ἀγαπήθηκε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο πρόσωπο στὸν κόσμο.
Τὸ πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ δίκαιος Συμεὼν προφήτευσε ὅτι θὰ εἶναι σημεῖο ἀντιλεγόμενο, κείμενο εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν.
Τὸ πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο θυσιάστηκαν ἑκατομμύρια μαρτύρων.
Τὸ πρόσωπο τὸ ὁποῖο ἐλάτρευσαν ἁπλοὶ ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ σοφοὶ καὶ ἅγιοι.
Τὸ πρόσωπο στὸ ὁποῖο κάθε λεπτὸ ἀναπέμπονται σὲ ὅλα τὰ πλάτη καὶ μήκη τῆς γῆς δοξολογίες καὶ προσευχές.
Τὸ πρόσωπο στὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου τελεῖται ἡ Θεία Εὐχαριστία σὲ χιλιάδες Ἅγιες Τράπεζες, ὥστε οἱ πιστοὶ νὰ ἑνώνονται μαζί του διὰ τῆς κοινωνίας τοῦ Ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματός του.
Τὸ πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο συνῆλθαν καὶ ἐδογμάτισαν μεγάλες καὶ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι.
Τὸ πρόσωπο ποὺ ἐνέπνευσε καὶ ἐμπνέει στὴν ἁγιότητα καὶ στὴν ἀρετὴ δυσεξαρίθμητα ἀνθρώπινα πρόσωπα.
Τὸ πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο ὄχι κάποιος νάνος ἀλλὰ ἕνας γίγαντας τοῦ πνεύματος, ὁ Ντοστογέφσκι, ἔγραψε: «Πιστεύω ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ἀλλά, ἐὰν μὲ πείσει κανεὶς ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἡ Ἀλήθεια, θὰ προτιμήσω νὰ εἶμαι μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ὄχι μὲ τὴν Ἀλήθεια».
* * *
Κάποιοι νεοέλληνες διανοούμενοι μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τῶν 2.000 ἐτῶν ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου φαίνεται ὅτι ἀπεφάσισαν νὰ συμμετάσχουν στοὺς ἑορτασμοὺς μὲ αὐτὸν τὸν ἀρνητικὸ τρόπο, δηλαδὴ βλασφημώντας κατὰ τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς θυμίζουν τοὺς Γαδαρηνοὺς ποὺ παρεκάλεσαν τὸν Ἰησοῦν «ἀπελθεῖν ἀπὸ τῶν ὁρίων αὐτῶν» (Μαρκ. ε´ 17).
Ὅμως σ᾿ αὐτὸν τὸν Τόπο ὑπάρχει πολὺς λαὸς πιστὸς καὶ εὐλαβής, ποὺ ἀπευθύνει στὸν Χριστὸ τὴν παράκληση τῶν δυὸ πορευομένων πρὸς Ἐμμαοὺς Μαθητῶν: «Μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέρας ἐστι καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα» (Λουκ. κζ´ 29).
Κύριε, μεῖνε μαζί μας γιατὶ σκοτεινιάζει, ὅλα γύρω μας εἶναι ζοφερά. Σὺ εἶσαι τὸ Φῶς καὶ ἡ Ἀλήθεια τῆς ζωῆς μας. Σὺ διώχνεις τὰ σκοτάδια τῶν παθῶν. Σὺ κάνεις τοὺς ὑπερήφανους ταπεινούς. Σὺ μᾶς κάνεις φιλόθεους καὶ φιλάνθρωπους. Σὺ μᾶς δίνεις τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Σὺ εἶσαι ἡ Ζωὴ καὶ ἡ Ἀνάστασις. Καὶ ὅταν κάποιοι στὴν πατρίδα μας βλασφημοῦν, μὴ ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπό Σου ἀπὸ μᾶς. Μὴ μᾶς ἀφήσεις ἔρημους χωρὶς τὴ Χάρη Σου.
Ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μας, τὴ συγχώρησή του γιὰ μᾶς καὶ γιὰ ὅσους τὸν βλασφημοῦν. Τὸν παρακαλοῦμε ἀκόμη νὰ δώσει μετάνοια σὲ ὅλους μας, ὥστε νὰ μπορέσουμε νὰ ἰδοῦμε καθαρότερα πόσο ἅγιο καὶ πάμφωτο εἶναι τὸ θεῖο Του πρόσωπο. Ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς ἐδίδαξε, «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθ. ε´ 8). Ὅσο πιὸ καθαρὸ τὸ ὀπτικὸ τῆς ψυχῆς μας τόσο λαμπρότερος μᾶς ἀποκαλύπτεται ὁ Κύριος Ἰησοῦς.
Εὐχόμαστε μὲ πολλὴ ἀγάπη στὸν κ. Ἀνδρουλάκη καὶ σὲ ὅσους συμφωνοῦν μαζί του καὶ σὲ ὅλους μας, νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ ἰδοῦμε σωστὰ καὶ καθαρὰ τὸν ἐπιφανέντα Χριστόν, τὴν Παναγία Μητέρα Του καὶ ὅλα τὰ ἅγια Πρόσωπα ποὺ μέσα στοὺς αἰῶνες ἔγιναν μιμηταί Του. Τότε θὰ χαροῦμε μὲ ἀληθινὴ καὶ αἰώνια χαρά.
Ἅγιον Ὄρος 15/28 Ἰανουαρίου 2000
ΤΟ ΒΗΜΑ, 30-01-2000