Ἐφημερίδα Τὰ Νέα, 26 Ἰουλίου 2000
Ἐπιτρέψατέ μου, ὡς ἐλάχιστον μέλος τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ πόνο γιὰ τὴν ἀδικία καὶ τὸν κατατρεγμὸ ποὺ γίνεται εἰς βάρος της, νὰ θέσω διὰ τῆς ἐγκρίτου Ἐφημερίδος σας στὶς συνειδήσεις τῶν καλοπροαιρέτων ἀδελφῶν μας ποὺ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ ἄγνοια, παραπληροφόρησι, ἢ καὶ διότι νομίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία στρέφεται κατὰ τοῦ κόμματός των, ὡρισμένα ἐρωτήματα:
1. Γιατί παραγνωρίζουν ὅτι ἡ μὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες ἐξαγγέλθηκε ὡς ἕνα μέτρο, τὸ ὁποῖο θὰ ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλα μέτρα ἀποχριστιανισμοῦ τῆς κοινωνίας μας; Εἶναι γνωστὲς οἱ δηλώσεις τοῦ κ. Ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης (Ἐφημ. «Ἔθνος» 8.5.2000), οἱ ὁποῖες ἐπισήμως δὲν ἀνεκλήθησαν.
Συμφωνοῦν ἄραγε μὲ τὸν ἀποχριστιανισμὸ τῆς κοινωνίας μας (ἄθεη παιδεία, ἄθεο στρατό, ἄθεη διοίκησι, ἄθεη δικαιοσύνη, ὑποχρεωτικὸ τὸν ἄθεο γάμο);
2. Γιατί παραγνωρίζουν ὅτι ἡ μὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος ἔγινε κατόπιν πιέσεως τῶν Ἑβραίων τῶν ΗΠΑ (Ἐφημ. «Καθημερινή», 2.7.2000, «Χριστιανική», 25.5.2000);
Διερωτῶμαι, πῶς ἡ συνείδησις τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων θὰ ἀνεχθῆ νὰ μᾶς ἐπιβάλουν οἱ Ἑβραῖοι τὴν μὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος, ὅταν στὸ Ἰσραὴλ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ ἀναγραφή; Συμφέρει αὐτὸ μακροπρόθεσμα στοὺς Ἑβραίους; Οἱ Ἕλληνες Ἑβραῖοι, ὡς νουνεχεῖς, ἂς πληροφορήσουν σχετικῶς τοὺς ὁμοπίστους των στὶς ΗΠΑ.
3. Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία, ὅτι τίθεται σοβαρὸ ἠθικὸ πρόβλημα, ὅταν χάριν τοῦ δικαιώματος τῆς μειοψηφίας καταπατῆται τὸ δικαίωμα τῆς πλειοψηφίας;
Οἱ μειονότητες στὴν Ἑλλάδα ἀπολαμβάνουν ὄχι μόνο ἐλευθερία ἀλλὰ καὶ ἀσυδοσία. Ἔχουν σχολεῖα. Ἔχουν νοσοκομεῖα. Ἔχουν ραδιοφωνικοὺς σταθμοὺς πανελληνίου ἐμβελείας. Ἔχουν ναοὺς στὴν πρωτεύουσα σὲ ἐπισημότερες θέσεις ἀπὸ αὐτοὺς τῶν Ὀρθοδόξων. Τὰ προνόμια τῶν Μουσουλμάνων τῆς Θράκης εἶναι ἐπίσης γνωστά.
Δὲν τοὺς ἀρκεῖ ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία ποὺ ἀπολαμβάνουν; Θέλουν προϊόντος του χρόνου νὰ ἀπορθοδοξοποιήσουν τὸν λαό μας; Νὰ γίνουμε κοινωνία χωρὶς πρόσωπο, νούμερα καὶ θύματα τῆς Νέας Τάξεως;
4. Δὲν προβληματίζει, ὅσους κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία, ἡ συσχέτισις τοῦ θέματος τῶν ταυτοτήτων μὲ τὴν προσπάθεια ἐπιβολῆς τῆς Νέας Τάξεως;
Σὲ πρόσφατα ἄρθρα του ὁ καθηγητὴς κ. Χρῆστος Γιανναρᾶς παρουσιάζει τοὺς νέους ρόλους τοῦ ΝΑΤΟ (Ἐφημ. «Καθημερινή» 16.7.2000) τὴν στάσι τῆς Νέας Τάξης ἔναντι τῆς θρησκείας καὶ καταλήγει: «... ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος γίνεται σύμβολο ἀντίστασης στὴ Νέα Τάξη, ὡς πολίτης, ἀκόμη ἐλεύθερος, τὴν ἀπαιτῶ» (Ἐφημ. «Καθημερινή» 18.6.2000).
5. Δὲν προβληματίζονται, ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸν ἀπολυταρχικὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἐπέβαλε ἡ Πολιτεία τὴν μὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος;
Ὅπως ἀναφέρει ὁ Καθηγητὴς κ. Μανόλης Δρεττάκης, ἕνας ἀπὸ τοὺς τιμίους, ἁγνοὺς καὶ ἀσυμβίβαστους Ἕλληνες πολιτικούς: «Μὲ ὅλους τοὺς παραπάνω τρόπους... ὁ Πρωθυπουργὸς ἔδειξε ἕναν αὐταρχισμὸ ποὺ κανεὶς δὲν τὸν περίμενε ἀπὸ αὐτόν» (Ἐφημ. «ΠΑΤΡΙΣ», 13.6.2000).
6. Δὲν προβληματίζονται οἱ κατηγοροῦντες τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὸν ἀνέντιμο πόλεμο φθορᾶς ποὺ ἐπιχειροῦν τὰ ΜΜΕ καὶ πολιτικὰ πρόσωπα κατὰ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου καὶ τῆς Ἐκκλησίας;
Ὅπως εἶπε ὁ βουλευτὴς τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ πρώην ὑπουργὸς κ. Στέλιος Παπαθεμελής: «Ὅταν ὑπάρχει ἔλλειμμα ἐπιχειρημάτων, ἐμφανίζεται - ὡς γνωστὸν - πλεόνασμα ὕβρεων» (Ἐφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ», 7.7.2000). Ὁ ἴδιος ἀναιρεῖ καὶ τὸ ἐπιχειρούμενο ψεῦδος, ὅτι δῆθεν τὸ θρήσκευμα ἀνεγράφη στὶς ταυτότητες ἀπὸ τὴν κατοχικὴ κυβέρνηση (Ἐφημ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 7.7.2000).
7. Κατηγορεῖται ὁ Μακαριώτατος, ὅτι ἦτο γραμματεὺς τῆς Ἱ. Συνόδου ἐπὶ Χούντας.
Ὢ τῆς ὑποκρισίας! Μήπως ὁ ἐπαινεθεὶς καὶ ἐπαινούμενος μέχρι σήμερα ἀπὸ ὅλες τὶς δημοκρατικὲς κυβερνήσεις μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφεὶμ δὲν προεβλήθη ἀπὸ τὴ Χούντα τοῦ Ἰωαννίδη;
8. Κατηγορεῖται ἀκόμη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅτι εἶναι ἐγκλωβισμένος στὴν «παρεκκλησιαστικὴ ὀργάνωσι» τῆς Χρυσοπηγῆς.
Ἀλλὰ ἐπὶ τέλους ποιοὶ εἶναι ἐκκλησιαστικοὶ καὶ ποιοὶ εἶναι παρεκκλησιαστικοί;
Ἐκκλησιαστικοὶ εἶναι ὅσοι περιορίζονται μόνο στὴν παράστασι σὲ ἐκκλησιαστικὲς τελετὲς καὶ συμπράττουν μὲ τὴν Πολιτεία στὴν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ, ὅσοι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν στερέωσι τοῦ ποιμνίου τους στὴν Ὀρθόδοξο Πίστι καὶ ζωὴ καὶ κατὰ τῆς περιθωριοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι παρεκκλησιαστικοί;
Φοβοῦμαι ὅτι οἱ λέξεις ἔχασαν τὴν σημασία τους.
9. Κατηγορεῖται ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἐκκλησία, ὅτι ἐκφέρουν πολιτικὸ λόγο, ὅτι κομματίζονται, ὅτι θέλουν νὰ ἀσκήσουν πολιτικὴ ἐξουσία. Μὲ αὐτὲς τὶς κατηγορίες προσπαθοῦν νὰ ἐκφοβίσουν τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ τὴν ἀναγκάσουν νὰ σιωπήση.
Μὰ εἶναι δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία νὰ προδώση τὴν Ἱστορία της, τὴν Παράδοσί της, τὴν Πίστι της, τοὺς Μάρτυρες καὶ ἥρωές της, παλαιοὺς καὶ νέους, τὸν λαό της;
Εἶναι πρὸς τιμὴν τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τῶν Ἱεραρχῶν μας ὅτι μὲ πνεῦμα αὐτοθυσίας, μὲ διάκρισι καὶ ἀγάπη ἐτέθησαν ἐπικεφαλῆς τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρξουν ἀνεξέλεγκτες ἀντιδράσεις ἀπὸ τοὺς πιστούς, ποὺ θὰ θεωροῦσαν ὅτι ἡ Ἐκκλησία προδίδει τὴν ἀποστολή της.
10. Πολλοὶ ἐπικαλοῦνται νομικὰ ἐπιχειρήματα ὑπὲρ τῆς μὴ ἀναγραφῆς.
Τὰ νομικὰ αὐτὰ ἐπιχειρήματα δὲν ἦσαν γνωστά, ὅταν τὸ κυβερνῶν κόμμα τὸ 1993 ἐψήφισε ὑπὲρ τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος;
Ἀλλά, καὶ τὰ νομικὰ ἐπιχειρήματα διακεκριμένων πολιτικῶν καὶ νομομαθῶν ὑπὲρ τῆς προαιρετικῆς ἀναγραφῆς εἶναι σοβαρὰ καὶ δυομάχητα (Ἐφημ. «Ἐλεύθερος Τύπος», 19.7.2000). Ἀναρωτιέται εὐλόγως ὁ Ἀντεισαγγελέας τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Βασίλης Παπαδάκης: «Ἀλήθεια, τί τύπος δημοκρατίας εἶναι αὐτὸς ποὺ διακηρύσσει, πὼς ἂν ἀπὸ τὰ 10 ἑκατ. Ἕλληνες ὑπάρξει ἔστω ἕνας ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὴν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες, τὸ μέτρο θὰ ἰσχύσει! Ὡς τώρα γνώριζα ὅτι οἱ ἐξουσίες πηγάζουν καὶ ἀσκοῦνται ἐν ὀνόματι τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἐκτὸς καὶ ἂν Ἕλληνας εἶναι ὁ ἕνας, καὶ οἱ πολλοὶ εἶναι κάτοικοι κάποιας ἄλλης χώρας φανταστικῆς, ποὺ ὀνομάζεται οὐτοπία» (Ἐφημ. «Καθημερινή», 19.7.2000).
Παρὰ ταῦτα τὸ θέμα δὲν εἶναι μόνο νομικό. Εἶναι κυρίως ἠθικό. Πρέπει νὰ προηγῆται ἡ βούλησις τοῦ Ἔθνους καὶ νὰ ἔπωνται ἡ ψήφισις τῶν νόμων καὶ ἡ ἑρμηνεία τῶν νόμων. Τί δημοκρατικώτερο καὶ τί τιμιώτερο ἀπὸ ἕνα ἐπὶ ἴσοις ὅροις προβολῆς ἀπόψεων ἀπὸ τὰ ΜΜΕ δημοψήφισμα, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ ἀπεδεικνύετο ἡ βούλησις τοῦ Ἔθνους;
Θέλουμε νὰ εἰποῦμε πρὸς τοὺς ἀξιοτίμους πολιτικούς μας, ὅτι ἐπειδὴ τοὺς ἀγαποῦμε, δὲν τοὺς κολακεύουμε γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὔνοιά τους. Εἶναι γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ Ἔθνους ἡ Ἐκκλησία μας νὰ εἶναι ζωντανή, παροῦσα στὰ κοινωνικὰ δρώμενα. Ἂς κάνουν οἱ πολιτικοί μας τὸν κόπο μὲ ταπείνωσι νὰ γνωρίσουν τὴν Πίστι αὐτοῦ τοῦ λαοῦ. Τότε θὰ καταλάβουν, γιατί ὁ λαὸς ἀπαιτεῖ τὴν ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος καὶ τῆς ὑπηκοότητος στὶς ταυτότητες, καὶ δὲν θὰ ὁμιλοῦν γιὰ ρῆξι μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀντίθετα θὰ ἐπιδιώκουν τὴν συνεργασία καὶ τὴν συμπόρευσι μὲ τὴν Ἐκκλησία.