| Πειραματικό Γυμνάσιο Ἀναβρύτων Λ. Κηφισίας 184, Τ.Κ. 14562, Κηφισιά |
Διδάσκων: |
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν ἐκλογὴ τῶν δώδεκα μαθητῶν Του μᾶς ἀποκαλύπτει δύο βασικὲς ἀλήθειες: α) Ὁ Χριστός, ὁ Μονογενὴς Ὑιὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ ἐκ-καλῶν (=Ἐκκλησία)"αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ προσκαλεῖ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴ ζωή («Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εὶς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες» Θεία Λειτουργία)· β) Ὁ Χριστὸς καλεὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους νὰ λάβουν μέρος στὴν θεανθρώπινη ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μέσω τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν μαθητῶν, ποὺ εἶναι «οἱ θεμέλιοι λίθοι» τῆς Ἐκκλησίας.
Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι κάλεσε δώδεκα μαθητές. Ὁ ἀριθμὸς θύμιζε τοὺς δώδεκα πατριάρχες, τῶν δώδεκα φυλῶν τοῦ παλαιοῦ Ἰσραήλ. Ὅμως, ὁ παλαιὸς Ἰσραὴλ ἀπέτυχε στὴν ἀποστολή του, ἀρνήθηκε καὶ σταύρωσε τὸν Μεσσία, γιατὶ εἶχε λανθασμένη ἀντίληψη γι᾿ Αὐτόν. Οἱ δώδεκα μαθητὲς θεωρήθηκαν ἀπὸ τὴν πτώτη ἤδη ἐποχὴ τῆς Χριστιανικῆς Παραδόσεως, ὡς σύμβολα τοῦ «Νέου Ἰσραήλ», τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης, ὅτι πάνω σ᾿ αὐτοὺς «θεμελιώθηκε» ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἔχει ἀκρογωνιαῖο λίθο τὸν ἴδιο τὸν Χριστό (Ἐφ. 2, 20).
Οἱ δώδεκα μαθητές, μὲ τὴν ἐκλογή τους, ἀποτελοῦν τοὺς ἡγέτες τοῦ νέου Ἰσραήλ, τὴν «ἀπαρχὴ» τῆς νέας κοινωνίας τοῦ Θεοῦ, τῆς νέας οἰκογένειας τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πρώτη «μαγιὰ» τῆς Ἐκκλησίας. Καλοῦνται ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ γίνουν οἱ συνεχιστὲς τοῦ ἔργου Του στὸν κόσμο (Ἰω. 20, 21), κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου (Ματθ. 28, 19-20) καὶ μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως στὰ πέρατα τῆς γῆς. Αὐτὸ ἐννοεῖ ὅταν τοὺς λέει ὅτι θὰ τοὺς κάμει ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Μὲ αὐτὰ τὰ πνευματικὰ δίκτυα τῶν Ἀποστόλων θὰ γίνει ἡ θαυμαστὴ ἁλιεία ὅλης τῆς οἰκουμένης. Σ᾿ αὐτὸ τὸ δύσκολο ἔργο θὰ ἔχουν καθοδηγητὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Οἱ δώδεκα μαθητὲς τοῦ Κυρίου θὰ κηρύξουν καὶ θὰ μεταφέρουν «εἰς πάντα τὰ ἔθνη» αὐτὰ ποὺ εἶδαν μὲ τὰ μάτια τους, ἄκουσαν μὲ τ᾿ αὐτιά τους καὶ μὲ τὰ χέρια τους ψηλάφισαν. Θὰ κηρύξουν τὴν ἐμπειρία τους, ὅτι ὁ Θεὸς φανερώθηκε στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ μεταφέρει στὸν κόσμο τὴ σωτηρία καὶ τὴ λύτρωση.
Θὰ γίνουν οἱ δώδεκα Ἀπόστολοι κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ θὰ παραμείνουν στὴν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ τὰ ζωντανὰ πρότυπα ὑπακοῆς σ᾿ Αὐτόν, λαμπροὶ προβολεῖς ἀρετῆς, πίστεως καὶ ἀγάπης, φάροι καὶ διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης, ἰατροὶ ψυχῶν καὶ σωμάτων.
Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον οἱ δώδεκα δέχτηκαν τὸν Χριστό, μᾶς δείχνει τὸ τυπικὸ παράδειγμα καὶ τὸ πρότυπο πίστεως καὶ ἐμπιστοσύνης γιὰ ὅλους μας· τὸ πῶς δηλαδὴ πρέπει [νὰ δέχεται ὁ ἄνθρωπος τ[ο θεῖο κάλεσμα. Μερικὲς σκέψεις θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ κατανοήσουμε αὐτὴν τὴν ἑρμηνεία καλύτερα:
Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς μαθητὲς κατὰ τὴν κλήση τους ἀπὸ τὸν Κύριο βρίσκονταν στὶς ἐργασίες τους. Τί δείχνει αὐτό; Ὅτι δὲν δὲν χρειάζεται ν᾿ ἀπομακρυνθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὴν ζωὴ (νὰ γίνει ἀπόκοσμος καὶ ἀντικοινωνικός) γιὰ νὰ νὰ συναντήσει τὸν Θεό. Τέτοια φυγὴ διδάσκουν ὁρισμένα φιλοσοφικὰ συστήματα ποὺ εἶναι διαποτισμένα μὲ τὴν ἀντίληψη ὅτι ὁ κόσμος καὶ ἡ ὕλη εἶναι ἐκ φύσεως κακὰ στοιχεῖα καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ βρεῖ τὴν σωτηρία του πρέπει νὰ φύγει μακριὰ ἀπ᾿ αὐτά. Κατὰ τὴν Ἁγία Γραφή, ὁ σκόσμος, παρ᾿ ὅλη τὴν φθορὰ καὶ τὴν πτώση του στὸ κακὸ καὶ στὴν ἁμαρτία, παραμένει ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Θεὸς μὲ δική του πρωτοβουλία συναντᾶ τὸν ἄνθρωπο μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο, μέσα στὴν κοινωνία, στὴν ἐργασία κλπ. μὲ διαφόρους τρόπους, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρει τὴν σωτηρία καὶ τὴν λύτρωση, ἁρκεὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ θελήσει νὰ συνεργαστεῖ μαζί του.
Τὸ θεῖο προσκλητήριο γιὰ ἄλλους ἤδη σήμανε, γιὰ ἄλλους θὰ σημάνει κάποτε. Πῶς; μὲ ἕνα συναρπαστικὸ κήρυγμα, μ᾿ ἕνα συγκλονιστικὸ βίωμα; μὲ μιὰ ξαφνικὴ ἀφύπνιση ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς ἀδιαφορίας; Θὰ εἶναι μιὰ πρόσκληση ἑνὸς ἱερέα; μιὰ γνωριμία μὲ ἕνα πνευματικό; μ᾿ ἕναν ἅγιο Γέροντα; Ὁ Θεὸς γνωρίζει κι ἔχει πολλοὺς τρόπους γιὰ νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸ πλάσμα του («Ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω...»). Χτυπᾶ τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας μὲ λεπτότητα, γιατὶ σέβεται τὴν ἐλευθερία μας. Δὲν παραβιάζει τὴν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας, ἁρκεῖ ἐμεῖς νὰ τὴν ἀνοίξουμε. Δὲν ἐξαναγκάζει κανέναν νὰ τὸν ἀκολουθήσει («ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν»).
Μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ σημαίνει ἀπόστολος, ἀπεσταλμένος σ᾿ ἕνα δύσκολο ἔργο, μὲ μιὰ δύσκολη πορεία (σύγκρουση μὲ τὶς δυνάμεις καὶ τὶς ἐξουσίες τοῦ κόσμου). Ὁ Χριστὸς προειδοποίησε γι᾿ αὐτὸ τοὺς μαθητές του ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμή, ὅτι θὰ τοὺς μισήσουν οἱ ἄνθρωποι, θὰ τοὺς παραδώσουν σὲ συνέδρια, θὰ τοὺς ὁδηγήσουν σὲ συναγωγὲς καὶ φυλακές, μπροστὰ στοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυρούς, ἐξ αἰτίας Του, ἀλλὰ δὲν θὰ πρέπει νὰ φοβηθοῦν. Τοὺς προειδοποίησε γιὰ νὰ εἶναι προεταιμασμένοι, ἀφοῦ ἡ σύγκρουση τοῦ παλιοῦ μὲ τὸν κανούργιο κόσμο, φαινόταν ἀναπόφευκτη.
Μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ σημαίνει, ἐπίσης, ν᾿ ἀκολουθεῖ κάποιος μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν Ἰησοῦ. Καί, ἀκολουθῶ τὸν Ἰησοῦ σημαίνει νὰ ζῶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του, μὲ ὅσα ἐδίδαξε ὁ Χριστὸς καὶ μᾶς παρέδωσε ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεῖκτες καὶ φωτοδότες πορείας στὴ ζωή μας γιὰ νὰ μὴν «σκοντάψουμε», γιὰ νὰ βαδίζουμε μὲ βεβαιότητα ἀσφάλεια.
Μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ δὲν σημαίνει μεγαλεῖα, δόξες καὶ ἐξουσίες. Ἀντίθετα, σημαίνει διακονία, ὑπηρεσία καὶ θυσίες γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων καὶ τῆς κοινωνίας. Σημαίνει ἔμπρακτη ἀγάπη γιὰ τὸν «πλησίον» ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγάπησε τοὺς πάντες. Σημαίνει νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἀνθρωπότητα, νὰ θυσιάζεται γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Σημαίνει νὰ μὴν συμβιβάζεται μὲ τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία ποὺ ὑπάρχει γύρω του, ἀλλὰ νὰ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ πολιτεύματος τῆς σωτηρίας, τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.