Τὸ καθολικὸ τάγμα τῶν Ἰησουιτῶν ἑορτάζει τὸ 2006 τὰ ἰωβηλαῖα τοῦ ἱδρυτῆ καὶ τῶν πρώτων μοναχῶν του
Ἄρθρο ποὺ ἔγραψε ὁ Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος καὶ δημοσιεύθηκε
στὸ περιοδικὸ Ἰδεοδείκτης,
ἔνθετο τῆς ἐφημερίδας ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, 23-7-2006, Ἀρ. φύλλου 927,4[40]
Συγκεκριμένα εἶναι τὰ 450 χρόνια ἀπὸ τὸ θάνατο τοῦ ἱδρυτῆ τοῦ τάγματος Ἰγνατίου Λογιόλα (πέθανε στὶς 31 Ἰουλίου τοῦ 1556 στὴ Ρώμη) καὶ τὰ 500 ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Φρανσουὰ Ξαβιέ(γεννήθηκε τὴν 7η Ἀπριλίου στὴ Ναβάρα) καὶ τοῦ Πιὲρ Φάβρ (γεννήθηκε τὴν 13η Ἰουλίου 1506 στὴ Σαβοΐα). Οἱ Ἰησουῖτες εἶναι τὸ τάγμα ποὺ ἀπὸ ὅλα τ᾿ ἄλλα ἴσως ἐπέδειξε τὴ μεγαλύτερη δραστηριότητα ὑπὲρ τῆς παποσύνης καὶ κατὰ τῶν προτεσταντῶν καὶ τῶν ὀρθοδόξων. Ἦσαν οἱ ἀρχιτέκτονες τῆς ἀντι-μεταρρύθμισης καὶ τῆς Οὐνίας, γιὰ τὴν προστασία τῆς παποσύνης μὲ τὴν πρώτη ἀπὸ τὸ κῦμα τῶν διαμαρτυρομένων καὶ γιὰ τὴ διείσδυση στοὺς ὀρθοδόξους με τὴ δεύτερη. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις χρησιμοποίησαν μέσα ἐντελῶς κοσμικά, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴ βία, καὶ προκάλεσαν καὶ αὐτοὶ ἀντιδράσεις καὶ πολυετεῖς αἱματηροὺς πολέμους.
Σήμερα οἱ Ἰησουῖτες εἶναι περίπου 20.000 σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πάνω ἀπὸ 6.000 εἶναι στὴν Εὐρώπη καὶ ἀπὸ αὐτοὺς 15 (14 ἱερεῖς καὶ ἕνας μοναχός) ζοῦν καὶ ἐργάζονται στὴν Ἑλλάδα καὶ εἰδικότερα στὴν Ἀθήνα. Ἀπὸ αὐτοὺς ἕνας εἶναι Γάλλος, τρεῖς Πολωνοὶ καὶ ἕντεκα Ἕλληνες. Τὸ Κέντρο τους εἶναι στὴν ὁδὸ Μιχαὴλ Βόδα καὶ ἐξυπηρετοῦν πλὴν τῶν Ἑλλήνων καθολικῶν καὶ τοὺς Πολωνοὺς μετανάστες. Διαθέτουν κατάλυμα γιὰ 34 σπουδαστές, πνευματικὸ κέντρο, καὶ βιβλιοθήκη μὲ περισσότερους ἀπὸ 30.000 τόμους.
Ἐκδίδουν δυὸ περιοδικά, τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ ὁποῖα συμπλήρωσε τὰ 100 του χρόνια. Ἡ ἰσχὺς τῶν Ἰησουιτῶν στὸ Βατικανὸ ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα νὰ εἶναι μεγάλη. Ἐνδεικτικὸ τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶναι ὅτι τὴν περασμένη ἑβδομάδα ὁ Πάπας Βενέδικτος διόρισε τὸν ἰησουίτη ἱερομόναχο Φεντερίκο Λομπάρντι γενικὸ ὑπεύθυνο τῆς ἐπικοινωνίας τοῦ Βατικανοῦ, δηλαδὴ διευθυντῆ τοῦ γραφείου Τύπου, τοῦ Ραδιοφώνου καὶ τῆς Τηλεόρασής του.
Τὸ ἀρνητικὸ μὲ τὸ Βατικανό, καὶ εἰδικότερα μὲ τοὺς Ἰησουῖτες, εἶναι ὅτι δὲν μετανιώνουν γιὰ τὰ πολλὰ λάθη τους, ποὺ ἔχουν φέρει σὲ μεγάλη δυσκολία τὸ Χριστιανισμό. Οὐσιαστικὰ τὸ Βατικανὸ δὲν ἀπαρνεῖται τὴν ἐκκοσμίκευσή του. Ἀκόμα καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴ συγγνώμη τοῦ Πάπα προβάλλονται δικαιολογίες ποὺ αἴρουν τὴν ὅποια ἀξία της. Γιὰ τοὺς Ἰησουῖτες εἶναι γνωστὰ τὰ σφάλματά τους καὶ ἡ πορεία τους.
Κι ὅμως ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς Ἰησουῖτες καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία τῶν ἰωβηλαίων τῶν ἱδρυτῶν τους προβάλλονται τὰ θετικά τους, ποὺ δὲν λείπουν, καὶ ἀποσιωποῦνται τὰ πολλὰ ἀρνητικά τους.
Ὁ ἰησουίτης ἱερομόναχος Θεόδωρος Κοντίδης, ἐκδότης - διευθυντὴς τοῦ περιοδικοῦ «Σύγχρονα βήματα», ἰδιοκτησίας τῆς Μονῆς Πατέρων Ἰησουιτῶν, γράφει, μεταξὺ ἄλλων, γιὰ τὸ τάγμα του τὸ ἑξῆς μόνο ἀρνητικό: «Σίγουρα ὑπῆρξαν περιπτώσεις ὅπου ἄνθρωποι περιορίστηκαν, ἀλλοτριώθηκαν ἢ συνετρίβησαν μέσα στὴ λειτουργία τῶν μοναχικῶν ταγμάτων λόγω ὑπακοῆς κ.λπ.». Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἀρχίζει ὁ ὕμνος του γιὰ τὶς γνώσεις καὶ τὴν προσφορὰ τῶν Ἰησουιτῶν.
Ἐπίσης ἀναφέρεται στὴν πνευματικότητα τῶν Ἰησουιτῶν, ἡ ὁποία, ὅπως σημειώνει, «διαρθρώνεται καὶ ἐμπνέεται ἀπὸ τὶς λεγόμενες Πνευματικὲς Ἀσκήσεις» τοῦ Ἰγνατίου Λογιόλα. Σημειώνει ἐπίσης ὅτι στὴν πίεση ποὺ δέχθηκε ἀπὸ τὸν Προτεσταντισμὸ ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία ἀνταποκρίθηκε μὲ νέα ρεύματα πνευματικότητας, ἕνα ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἦταν τοῦ Λογιόλα, μὲ τὸ ὁποῖο «ἀνοίγονται καὶ ὑποστηρίζονται εὐρύτερες δυνατότητες πρωτοβουλίας καὶ δημιουργικότητας στὸν πιστό». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Λογιόλα ἐπιμένει στὴν ὑπακοὴ καὶ στὴ διαθεσιμότητα στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ τονίζει ὅτι παράλληλα ἔδειχνε ὑπομονή, καρτερικότητα καὶ ἀνεκτικότητα στὴν ἄλλη ἄποψη («Σύγχρονα Βήματα», τ. 114, Ἀπρίλιος - Ἰούνιος 2000, σ. 118-120).
Ἀλλὰ τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἀπολύτως ἔτσι καὶ ὁρισμένοι λένε ὅτι ἡ μισὴ ἀλήθεια εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὸ ψέμα. Κι ἄλλοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὅταν λέει κάποιος ψέματα ἢ δικαιολογίες γιὰ μία πράξη τοῦ αὐτὸς ποτὲ δὲν θὰ μετανιώσει γι᾿ αὐτήν. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, καταλλαγή, ἑνότητα καὶ «καινὴ ζωή» χωρὶς ἀναγνώριση τῶν λαθῶν καὶ εἰλικρινῆ μετάνοια, ποὺ ὁδηγεῖ καὶ στὴν ταπείνωση. Ἡ λήθη δὲν εἶναι ἡ λύση.
Πρῶτα πρέπει νὰ μετανιώσει κανεὶς καὶ νὰ συγχωρεθεῖ καὶ ὕστερα νὰ ξεχάσει. Ὁ Ζὰν - Κλὸντ Ντοτὲλ σημειώνει ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ διδάγματα τοῦ Λογιόλα στὶς Πνευματικές του Ἀσκήσεις ἦταν: «Ὅλη σου τὴ δραστηριότητα... ὅλα τὰ μέσα, ἀκόμα καὶ τὴν πολιτικὴ (νὰ χρησιμοποιεῖς), ὑπὸ τὸν ὅρο ὅμως ὅτι ἡ πρωτοβουλία θὰ συζητηθεῖ πρὶν ἀπὸ ὅλα με τὸ Θεό» («Ἰγνάτιος Ντὲ Λογιόλα, ὁ ἱδρυτὴς τῶν Ἰησουιτῶν», Μετάφραση στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ «Ὁμάδα πατέρων τάγματος Ἰησουιτῶν», Ἔκδ. «Πίστη καὶ Ζωή», Ἀθήνα 1982, σελ. 123).
Ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς κατηγοροῦνται οἱ Ἰησουῖτες καὶ ὁ ἱδρυτής τους, αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ λέει ὁ λαὸς ὅτι πρῶτοι ἐφηῦραν τὸ σύνθημα «ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα», ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρχει ἄνθρωπος καὶ μάλιστα χριστιανὸς ποὺ νὰ τὸ ὑποστηρίζει ὡς ἔντιμο καὶ ἠθικό. Κι ὅταν ὁ Λογιόλα ἀναφέρεται στὸ Θεό, ἐννοεῖ τὸν Πάπα, ποὺ εἶναι ὁ διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὁ ὁποῖος «εἶναι ὁ πρίγκιπας τῶν Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε ἀπὸ τὸν ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ (ἔτσι τονίζεται στὸ Ποντιφίκιο Ἡμερολόγιο) τὴν ὑπέρτατη Ποντιφίκια Ἐξουσία καὶ τὴ μεταδίδει στοὺς διαδόχους του». Ὁ Πάπας εἶναι ὁ ἀπόλυτος κοσμικὸς καὶ πνευματικὸς ἡγεμόνας τοῦ Βατικανοῦ στὸν ὁποῖο οἱ Ἰησουῖτες ὑπόσχονται τυφλὴ ὑποταγὴ καὶ ὑπακοὴ κι ἐξυπηρέτηση τῶν σχεδίων του, ὡς σχεδίων τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑποταγὴ αὐτὴ τοὺς ὁδήγησε καὶ στὰ πολλὰ λάθη τους.
Ἡ ἀπὸ τὴν ἵδρυσή τους ἐκκοσμίκευση τῶν Ἰησουιτῶν τοὺς ὁδήγησε στὰ πολλὰ λάθη τους. Ὁ προαναφερθεὶς Γάλλος συγγραφέας γράφει ὡς προσὸν τοῦ Λογιόλα ὅτι ἀσχολήθηκε μὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζεται «μεγάλη πολιτική». Ἔτσι πρότεινε στὸν Κάρολο τὸν 5ο νὰ ἐξοπλίσει στόλο στὴ Μεσόγειο καὶ ἔγραψε στὸν ἰησουίτη «ἱεραπόστολο» (στοὺς χριστιανοὺς προτεστάντες...) Πέτρο Κανίσιο γιὰ τὸ πῶς θὰ τακτοποιηθεῖ ἡ γερμανικὴ ὑπόθεση... Καὶ σημειώνει ὁ Ντοτέλ: «Νὰ ἀντιμετωπίσεις τὴν κατάσταση, νὰ ξαναπάρεις στὰ χέρια τὴν πρωτοβουλία, νὰ διαλέξεις τὰ μέσα, νὰ ἐπιμένεις θαρραλέα, ὅλα αὐτὰ εἶναι, τὸ βλέπουμε ξεκάθαρα, οἱ ἴδιες συμβουλὲς τῶν Ἀσκήσεων» (αὐτ. σελ. 124-125).
Τὰ λόγια αὐτὰ ταιριάζουν περισσότερο στὸν Κλαούζεβιτς ἢ στὸν Μακιαβέλι παρὰ σὲ ἕνα διανοούμενο κληρικό, ποὺ τὰ ἔγραψε μάλιστα στὶς «πνευματικὲς ἀσκήσεις» του... Ἡ ἀνάμιξη καὶ οἱ παρεμβάσεις τῶν Ἰησουιτῶν στὰ πολιτικὰ πράγματα ἦσαν συνεχεῖς καὶ πολλὲς φορὲς βίαιες, ἀπὸ τὸ 16ο αἰῶνα ἕως καὶ τὸν 20ό.
Ὁ ἐπίσης καθολικὸς ἱερομόναχος π. Μᾶρκος Φώσκολος γράφει σὲ βιβλίο του ὅτι στὰ 1540 ὁ Πάπας ἀναγνώρισε τὸ τάγμα τοῦ Λογιόλα μὲ τὴν ὀνομασία «Συντροφιὰ τοῦ Ἰησοῦ» ποὺ θὰ ἐξαρτιόταν ἀπευθείας ἀπὸ τὸν γενικὸ ἡγούμενο καὶ τὸν ἴδιο τὸν Πάπα. Κι ἐνῷ ὡς σκοποὶ τοῦ τάγματος ἀναφέρονται τὸ κήρυγμα, ἡ ἐξομολόγηση καὶ τὰ φιλανθρωπικὰ ἔργα δηλώνεται καὶ «ἡ προαγωγὴ κέντρων μελέτης στὴν ὑπηρεσία τῆς πίστης», ποὺ εἶναι παράλληλό με τὴν «congregatio della propaganda fidei». Καὶ ἐπιλέγει ὁ π. Φώσκολος: «Τὸ ἔμβλημα τοῦ τάγματος μιλοῦσε καθαρά: ὅλα γιὰ τὴ μεγαλύτερη δόξα τοῦ Θεοῦ». Τὸ «ὅλα» ἀφήνει πολλὰ περιθώρια στὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τοὺς Ἰησουῖτες στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Πάπα.
Ὁ Λογιόλα ἔχει κατηγορηθεῖ ὅτι ἀνέχθηκε τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση καὶ γενικότερα τὴ βία, γιατί πίστευε ὅτι οἱ πράξεις αὐτὲς βοηθοῦσαν στὴν προστασία τῆς ὀρθῆς πίστης καὶ ὁδηγοῦσαν στὴ σωτηρία τῶν διωκομένων. Ὁ Ντοτὲλ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ ἁμάρτημα τοῦ Λογιόλα τὸ χειρίζεται ὡς ἑξῆς: «Ἄλλοι πάλι στενοχωροῦνται ἐπειδὴ δὲν βρίσκουν στὸ ἔργο τοῦ Ἰγνατίου τὴν ἠχὼ ἑνὸς ἀγῶνα ἐνάντια στὶς μορφὲς καταπίεσης τοῦ καιροῦ του. Ἄν, ἀπὸ μία πλευρά, εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν μπόρεσε νὰ θέσει ὁρισμένα προβλήματα (σ.σ.:!!!) ποὺ μόνο πολὺ ἀργότερα θὰ συνειδητοποιήσει ἡ ἀνθρωπότητα (σ.σ.:!!!) πρέπει ἐντούτοις νὰ σημειώσουμε ὅτι ἡ ἐπιμονή του νὰ μιλᾷ γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ προνόμια, στὸ βιβλίο τῶν Ἀσκήσεων, δὲν εἶναι κάτι τὸ τυχαῖο οὔτε ἕνα παράδειγμα ἀδιάφορο.
Ὁ Ἰγνάτιος γνώριζε καλὰ (σ.σ.:!!!), γιατὶ τὸ ἔζησε στὴν ἴδια του τὴν οἰκογένεια, πὼς οἱ κάτοχοι αὐτῶν τῶν εὐεργετημάτων σχημάτιζαν μία τάξη προνομιούχων, ποὺ καταπίεζαν τοὺς μικρούς» (αὐτ. σελ. 124). Γνώριζε, ἀλλὰ ὑπηρετοῦσε καὶ προσέφερε ὑπηρεσίες στοὺς προνομιούχους, ὅπως κάνουν μέχρι σήμερα οἱ Ἰησουῖτες.
Οἱ Ἰησουῖτες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἱδρυτῆ τοὺς ἕως σήμερα ἔχουν μία ἐξωστρέφεια καὶ μία τάση ἀνάμιξής τους στὴν πολιτική. Ὡς παράδειγμα μπορεῖ νὰ ἀναφερθεῖ ὅτι στὴ Γαλλία οἱ ἰησουῖτες ἐκδίδουν τὸ μηνιαῖο περιοδικὸ «Ἐτιιάοδ», ποὺ ἔχει ἱδρυθεῖ τὸ 1856. Τὸ τυχαῖο τεῦχος τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 2004 περιέχει τὶς ἀκόλουθες ρουμπρίκες καὶ τὰ ἀντίστοιχα θέματα:
Ὅπως γίνεται ἀντιληπτό, τὰ θέματα ἀφοροῦν στὴν πολιτική, κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ ζωή, στὰ ὁποῖα, κατὰ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Λογιόλα, πρέπει νὰ ἔχουν ἄποψη οἱ Ἰησουῖτες.
Στὴν Ἑλλάδα τὸ περιοδικὸ τῶν Ἰησουιτῶν «Σύγχρονα Βήματα» ἀσχολεῖται καὶ αὐτὸ μὲ σύγχρονα θέματα, διεθνῆ καὶ ἑλληνικά. Ὡς πρὸς τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα εἶχε ταυτιστεῖ μὲ τὴν ὁμάδα τῶν αὐτοαποκαλουμένων «ἐκσυγχρονιστῶν», ποὺ πολέμησαν μὲ τὴ χρησιμοποίηση καὶ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Αὐτὸ ἐν ὀνόματι τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων», ποὺ εἶναι ἡ σύγχρονη μέθοδος περιθωριοποιήσεως τῆς Ἐκκλησίας.
Ἦταν ἕνας τρόπος πολεμικῆς κατὰ τῶν ὀρθοδόξων ἀπὸ τοὺς Ἰησουῖτες τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὴν παράδοσή τους. Ὑποστήριξαν καὶ ταυτίστηκαν μὲ τοὺς ἀντιπάλους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ποὺ ἀντικειμενικὰ εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετοι ὡς πρὸς τὴν πίστη καὶ τὴν ἰδεολογία τους. Ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα.
Ἂν διαβάσει κανεὶς τὴν ἱστορία τῶν Ἰησουιτῶν καὶ τὴ δράση τοὺς ἔναντι τῶν ὀρθοδόξων, τόσο στὴν Κεντρικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Εὐρώπη ὅσο καὶ ἔναντι τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων ποὺ ζοῦσαν ὑπὸ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία θὰ καταλάβει ὅτι ἡ «ἁγιότητά» τους ἐξηρτᾶτο ἀπὸ τὸν μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο προσηλυτισμὸ τῶν ὀρθοδόξων καὶ κηδεμόνευσή τους ἀπὸ τὸν Πάπα. Ἡ καθηγήτρια κ. Ἑλ. Κούκου στὴ μελέτη της «Αἱ διομολογήσεις καὶ ἡ γαλλικὴ προστασία εἰς τὴν ἀνατολὴν 1535-1789» (Ἀθῆναι 1967) γράφει: «Τὸ προνομιακὸ καθεστὼς τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας πρὸς τὴ Γαλλία εὐνόησε τὴν ἐγκατάσταση στὴν ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ ἑνὸς μεγάλου ἀριθμοῦ Γάλλων μισιοναρίων κυρίως ἰησουιτῶν καὶ καπουκίνων, κύρια ἀποστολὴ τῶν ὁποίων ὑπῆρξε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ χρησιμοποίησή τους γιὰ τὴν προώθηση τοῦ γαλλικοῦ ἐμπορίου καὶ τῆς γαλλικῆς πολιτικῆς ἐπιρροῆς μέσα στὴν ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία, ὁ μὲ κάθε τρόπο προσηλυτισμὸς τῶν «σχισματικῶν» Ἑλλήνων στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἰδιαίτερα μέσα ἀπὸ τὴ διάδοση τῆς γαλλικῆς κουλτούρας καὶ τοῦ γαλλικοῦ πολιτισμοῦ».
Οἱ Ἰησουῖτες στὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων βαρύνονται, πέραν τῶν ἄλλων, μὲ τὴν ἄγρια πολεμική τους καὶ μὲ τὶς πολλὲς καὶ ὕπουλες ἐνέργειές τους εἰς βάρος τοῦ μαρτυρικοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου Λουκάρεως, ποὺ τελικὰ δολοφονήθηκε, τὸ 1638. Ὁ Κύριλλος ἦταν ἱκανότατος καὶ πολὺ μορφωμένος καὶ ἀγωνίστηκε ἐξίσου ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τοῦ ὁποίου τὴν τύχη τὴν ἔβλεπε συνυφασμένη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀγωνίστηκε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις κατὰ τοῦ Παπισμοῦ. Τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ Ἰησουῖτες τὸν διέβαλαν μὲ κάθε μέσο στὸν κλῆρο καὶ στὸ λαό, ἀλλὰ καὶ τὸν δυσφήμησαν στὴν Ὑψηλὴ Πύλη, χρησιμοποίησαν ψέματα, κατασκεύασαν μυθεύματα, συνεργάστηκαν μὲ κυβερνήσεις, κυρίως τῆς Γαλλίας, χρημάτισαν ἀνθρώπους καὶ διέφθειραν συνειδήσεις καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ ἐξοντώσουν τὸν «ἐπικίνδυνο» γι᾿ αὐτοὺς Πατριάρχη. Συζητᾶμε νὰ ἀναγνωρίσουν οἱ Τοῦρκοι τὴ γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων ἢ τῶν Ποντίων. Οἱ καθολικοί, καὶ εἰδικότερα οἱ Ἰησουῖτες, δὲν πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ ἐγκλήματα τοὺς ἔναντι τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων, ὅπως αὐτὸ ἐναντίον τοῦ Λουκάρεως;
Οἱ Ἰησουῖτες χρησιμοποίησαν ἀκόμη, ὅπου μποροῦσαν, τὴν κρατικὴ ἐξουσία γιὰ νὰ προωθήσουν τὴν Οὐνία. Παράδειγμα ἡ Πολωνία, ἡ Οὐκρανία, ἡ Μέση Ἀνατολή. Παντοῦ ὠμὴ βία γιὰ τὴν ὑποταγὴ τῶν ὀρθοδόξων. Ὅπως γράφει ὁ Κοραῆς, οἱ Ἰησουῖτες ἡδονίζονταν ὅταν μὲ κάθε τρόπο πετύχαιναν νὰ προσηλυτίσουν ἕναν ὀρθόδοξο: «Οἱ ἐχθροὶ τοῦ Ἰησοῦ Ἰησουῖται ἐνόμιζαν καὶ νομίζουν τὴν ἐπιστροφὴν ἑνὸς Γραικοῦ εἰς τὴν ἐκκλησίαν των πολὺ πλέον ἀξιόμισθον ἔργον παρὰ νὰ κατηχήσωσι δέκα Τούρκους ἢ δέκα εἰδωλολάτρες». Οἱ Ἰησουῖτες στὴν Ἑλλάδα βρίσκονται σήμερα σὲ παρακμή. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἐπὶ χρόνια οὐδεὶς Ἕλληνας ἔχει προσχωρήσει στὸ τάγμα τους. Ὁ νεότερός τους στὴν Ἑλλάδα πλησιάζει τὰ σαράντα καὶ οἱ ὑπόλοιποι εἶναι πολὺ μεγαλύτεροι. Καὶ ἔπειτα ἀπὸ τὰ τόσα ποὺ ἔκαναν καὶ 450 χρόνια προσπαθειῶν ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Βατικανοῦ καὶ τὴ συνεργασία τῶν ἄλλων ταγμάτων - κυρίως τῶν καπουκίνων - καὶ τῶν κυβερνήσεων τῶν καθολικῶν κρατῶν, δὲν πέτυχαν νὰ προσηλυτίσουν τοὺς Ἕλληνες ὀρθοδόξους. Σήμερα αὐτοὶ ξεπερνοῦν τὰ 10.000.000 καὶ οἱ καθολικοὶ εἶναι λιγότεροι ἀπὸ 50.000.