Ἀδελφοὶ ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί. Ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφλωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνησάμενοι· καὶ τούτους ἀποτρέπου· ἐκ τούτων γάρ εἰσιν οἱ ἐνύνοντες εἰς τὰς οἰκίας καὶ αἰχμαλωτίζοντες γυναικάρια συσσωρευμένα ἁμαρτίαις, ἀγόμενα ἐπιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα καὶ μηδέποτε εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν δυνάμενα.
Ἔρχεται καιρός, ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσι· καὶ ἐπὰν ἴδωσι τινὰ μὴ μαινόμενον, ἐπαναστατήσονται αὐτῷ λέγοντες, ὅτι σὺ μαίνη, διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς.
ὅστις ἤσκησεν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος πρὸ 350 ἐτῶν, προεφήτευσε
περὶ τῶν ἀνθρώπων τοῦ σήμερα.
(Πιστὸν ἀντίγραφον ἀπὸ τὸ βιβλίον «Εὐαγγελικὸς κῆπος» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου
Κύπρου).
Σημ. Website. Τὸ ἐν λόγῳ παρατιθέμενον κείμενον ἐλέγχεται σαφῶς ὡς ψευδεπίγραφον
καὶ ἀναξιόπιστον,
τυγχάνει δὲ ἀποκεκηρυγμένον παρὰ τῶν Πατέρων οἵτινες ἐγκαταβιοῦσιν ἐν τῇ Καλύβῃ
τοῦ Ὁσίου Νείλου.
Κατὰ τὸ 1900 ἔτος βαδίζοντες πρὸς τὸν μεσασμὸ τοῦ η´ αἰῶνος (ἤτοι 8η χιλιετία ἀπὸ Ἀδάμ: 5.508 π.Χ. + 2000 μ.Χ. ≈ 7.500 ἔτη), ἄρχεται ὁ κόσμος τοῦ καιροῦ ἐκείνου νὰ γίνεται ἀγνώριστος. Ὅταν πλησιάσῃ ὁ καιρὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ ἀντιχρίστου θὰ σκοτισθῇ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ πάθη τῆς σαρκὸς καὶ θὰ πληθυνθῇ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ ἀνομία, τότε ἄρχεται ὁ κόσμος νὰ γίνεται ἀγνώριστος, αἱ μορφαὶ τῶν ἀνθρώπων θὰ μετασχηματίζωνται καὶ δὲν θὰ γνωρίζονται οἱ ἄνδρες ἀπὸ τὰς γυναῖκας διὰ τῆς ἀναισχύντου ἐνδυμασίας καὶ τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς, οἱ τότε ἄνθρωποι θὰ ἀγριέψουν καὶ θὰ γίνουν ὡσὰν θηρία ἀπὸ τὴν πλάνην τοῦ ἀντιχρίστου. Δὲν θὰ ὑπάρχῃ σεβασμὸς εἰς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς γεροντοτέρους ἡ ἀγάπη θὰ ἐκλείψῃ, οἱ δὲ ποιμένες τῶν χριστιανῶν Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς (ἐκτὸς ὀλίγων ἐξαιρέσεων) θὰ εἶναι ἄνδρες κενόδοξοι, παντελῶς μὴ γνωρίζοντες τὴν δεξιὰν ὁδὸν ἀπὸ τὴν ἀριστεράν· τότε θὰ ἀλλάξουν τὰ ἤθη καὶ αἱ παραδόσεις τῶν χριστιανῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ σωφροσύνη θὰ ἀπολεσθῇ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ θὰ βασιλεύσῃ ἡ ἀσωτία. Τὸ ψεῦδος καὶ ἡ φιλαργυρία θὰ φθάσουν εἰς τὸν μέγιστον βαθμόν, καὶ οὐαὶ εἰς τοὺς θησαυρίζοντας ἀργύρια. Αἱ πορνεῖαι, μοιχεῖαι, ἀρσενοκοιτίαι, κλοπαὶ καὶ φόνοι θὰ πολιτεύωνται ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ διὰ τὴν ἐνέργειαν τῆς μεγίστης ἁμαρτίας καὶ ἀσελγείας, οἱ ἄνθρωποι θέλουν στερηθῇ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁποὺ ἔλαβον εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, ὡς καὶ τὴν τύψιν τῆς συνειδήσεως.
Αἱ Ἐκκλησίαι δὲ τοῦ Θεοῦ θὰ στερηθοῦν εὐλαβῶν καὶ εὐσεβῶν ποιμένων καὶ ἀλλοίμονον τότε εἰς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ εὑρισκομένους χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θὰ στερηθοῦν τότε τελείως τὴν πίστιν, διότι δὲν θὰ βλέπουν ἀπὸ κανέναν φῶς ἐπιγνώσεως, τότε θὰ ἀναχωροῦν ἀπὸ τὸν κόσμον εἰς τὰ ἱερὰ καταφύγια διὰ νὰ εὕρουν ψυχικὴν ἀνακούφισιν τῶν θλίψεών των καὶ παντοῦ θὰ εὑρίσκουν ἐμπόδια καὶ στενοχωρίας. Καὶ ταῦτα πάντα γενήσονται διὰ τὸ ὅτι ὁ ἀντίχριστος θέλει κυριεύσῃ τὰ πάντα, καὶ γενήσεται ἐξουσιαστὴς πάσης τῆς οἰκουμένης καὶ θὰ ποιῇ τέρατα καὶ σημεῖα κατὰ φαντασίαν, θέλει δὲ δώσῃ πονηρὰν σοφίαν εἰς τὸν ταλαίπωρον ἄνθρωπον, νὰ ἐφεύρῃ νὰ ὁμιλῇ ὁ εἷς πρὸς τὸν ἄλλον, ἀπὸ τὴν μίαν ἄκρην τῆς γῆς ἕως τὴν ἄλλην, τότε θὰ ἴπτανται εἰς τὸν ἀέρα ὡς πτηνὰ καὶ διασχίζοντες τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης ὡς ἰχθύες.
Καὶ ταῦτα ποιοῦντες οἱ δυστυχεῖς ἄνθρωποι, διαβιοῦντες ἐν ἀνέσει, μὴ γνωρίζοντες ὅτι ταῦτα ἐστὶ πλάνη τοῦ ἀντιχρίστου. Καὶ τόσον θὰ προοδεύσῃ τὴν ἐπιστήμην κατὰ φαντασίαν ὁ πονηρὸς ὥστε ἀποπλανῆσαι τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὴ πιστεύσειν εἰς τὴν ὕπαρξιν τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ.
Τότε βλέπων ὁ Πανάγαθος Θεὸς τὴν ἀπώλειαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, θέλει κολοβώσῃ τὰς ἡμέρας, διὰ τοὺς ὁλίγους σωζομένους, διότι ὁ διάβολος θέλει πλανεῖσαι εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Τότε αἰφνιδίως θέλει ἔλθῃ ἡ δίστομος ῥομφαία καὶ θὰ θανατώσῃ τὸν πλᾶνον καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτοῦ.