ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

Βαρὺ πένθος καὶ ὀδύνη ἄφατος ἐπλήρωσεν ἀπὸ τῆς χθὲς τὰς καρδίας πάντων ἡμῶν εἰς τὸ ἀποτρόπαιον καὶ ἀλγεινὸν ἄκουσμα, ὅτι ὁ προσφιλής, ὁ ἀγαπητὸς ἡμῶν Κώστας δὲν ὑπῆρχε πλέον ἐν τῇ ζωῇ. Φεῦ! Προώρως ἀνηρπάγη ἐξ ἡμῶν ἐν μέσῳ τῶν θρήνων, τῶν κοπετῶν τῶν ἀτύχων αὐτοῦ γονέων, τῶν ἀπαρηγόρητων οἰκείων καὶ τῶν συγγενῶν καὶ φίλων. Ἔπεσε κλίνας τὴν κεφαλὴν ὡς ἐαρινὸν ἄνθος, μαρανθὲν ὑπὸ τῆς παγερᾶς πνοῆς βορείου ἀνέμου ἀπεχωρίσθη ἀφ᾿ ἡμῶν ἐν τῇ πρωΐᾳ τῆς ζωῆς αὐτοῦ, μόλις τὸ δέκατον ἕκτον ἔτος τῆς ἡλικίας ἄγων· εὔελπις, κεκτημένος πάντα τὰ προσόντα ὅπως διατρέξῃ εὐρὺ καὶ λαμπρὸν βιωτικὸν στάδιον. Προώρως φεῦ ἐσβέσθησαν οἱ πλήρεις ζωῆς καὶ σθένους ὀφθαλμοί του καὶ μετ᾿ αὐτοῦ ἐσβέσθησαν καὶ συνεξέλιπον αἱ γλυκεῖαι ἐλπίδες τῶν γεννητόρων του· ἀλγεινὸν δ᾿ ἔρεβος ἐκάλυψε τὸν οἴκον αὐτῶν. Τὸ πένθος ἡμῶν ἐπὶ τῷ ἀώρῳ θανάτω τοῦ προσφιλεστάτου ἡμῶν Κώστα εἶναι τοσούτου μᾶλλον βαρύ, ὅσῳ ἐν αὐτῷ ἐστερήθημεν πολυτιμοτάτης ὑπάρξεως, νέου κεκοσμημένου ὑπὸ πολλῶν σπανίων καὶ ἐπιζητήτων ἀρετῶν καὶ προτερημάτων, νοημοσύνης δὲ οὐχὶ κοινῆς. Ὁ ἄρτι μεταστὰς ἐξ ἡμῶν ἦτον ἐκ τῶν ὀλίγων ἐκείνων νέων, οἵτινες ἐμβριθῶς σκέπτονται περὶ τῆς σπουδαιότητας καὶ τῆς ἀξίας τοῦ βίου καὶ τῆς ἐν τῇ βιωτικῇ σταδιοδρομίᾳ ἀποστολῆς τοῦ ἀνθρώπου· εἶχε συναίσθησιν τῆς εὐγενοῦς ἀποστολῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως καὶ προσηκόντως κατενόει πόσον ὑψηλὸς καὶ ἱερὸς εἶναι ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς! Ὅθεν ἐνωρὶς μετ᾿ ἀπείρου ζήλου ἐπεδόθη εἰς τὴν ἄσκησιν παντὸς δυναμένου ν᾿ ἀνυψώσῃ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸν ὡραῖον, τὸν μεγαλοπρεπῆ καὶ ἔκπαγλον κόσμον τοῦ ἀληθοῦς, τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ καλοῦ καὶ νὰ καταστήσῃ ἑαυτὸν χρήσιμον τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας, μέλος καὶ ἄξιον ὑπηρέτην τῶν ὑψίστων τῆς πατρίδος συμφερόντων.

Οἱ συμμαθηταὶ αὐτοῦ ἐν τῷ Γυμνασίῳ, οἱ συνάδελφοι αὐτοῦ ἐν τῷ Ἐθνικῷ Πανεπιστημίῳ, εἰς ὃ ἐπὶ ἑξάμηνον ἤδη ἐφοίτα, ἀναλογοῦσι τὰς παντοειδεῖς αὐτοῦ ἀρετάς· τὴν χρηστότητα, τὴν πραότητα, τὴν καλοκαγαθίαν, τὴν εὐγένειαν τοῦ χαρακτῆρος καὶ τὴν ἔκτακτον φιλοπονίαν αὐτοῦ. Εὐνόητον εἶνε ὅποιος ἠδύνατο νὰ ἀποβῇ, ἐὰν ἡ σκληρὰ εἱμαρμένη, δι᾿ ἀσπλάγχνου τοῦ θανάτου χειρός, δὲν ἀπέκοπτε τοσοῦτον προώρως τὸ νῆμα τοῦ εὐέλπιδος βίου αὐτοῦ. Ἀλλὰ τοιαύτη ἀτυχῶς ἡ μοῖρα τῶν ἁγνῶν καὶ γενναίων ψυχῶν, ἐνωρίς, προώρως ἐξαρπάζονται ἐν τῇ ἐνάρξει εἰσέτι τὸ πολύδακρυ καὶ πολυβάσανον τῆς ζωῆς δρᾶμα, μεταφερόμεναι εἰς κόσμον ἄλλον τελειότερον καὶ ὑψηλότερον.

Οἱ παρήγοροι λόγοι τῆς ἁγίας ἡμῶν θρησκείας, οὓς πρὸ μικροῦ ἠκούσαμεν ἐν τοῖς ἱεροῖς ἄσμασι τῆς ἐκκλησίας, «ὅτι καὶ αὐτῷ ἡτοιμάσθη τόπος ἀναπαύσεως», ὡς παρηγορήσωσι πάντας ἡμᾶς τοὺς φίλους, τοὺς συγγενεῖς καὶ ἰδία, ἃς ἐνσταλάξωσι γλυκὺ καὶ πραϋντικὸν βάλσαμον ἐπὶ τοῦ εὐρέως ἀγονὲν καὶ ἀδελφῶν. Ἀλλ᾿ ἐὰν λίαν ἐνωρὶς ἀπεχωρίσθη ἀφ᾿ ἡμῶν ἡ μακαρία καὶ ἁγνὴ ψυχὴ τοῦ προσφιλεστάτου ἡμῶν καὶ πολυκλαύστου Κώστα, ἡ μνήμη ὅμως τῶν ἀρετῶν αὐτοῦ καὶ προτερημάτων θὰ μείνῃ ἐσαεὶ ἀχώριστος καὶ ἀνεξάντλητος ἀπὸ τῶν καρδιῶν ἡμῶν, παρέχουσα ἐπίζηλον παράδειγμα μιμήσεως διὰ βίου παντός.

Αἰωνία ἡ μνήμη σου, γλυκύτατε καὶ πολυπόθητε Κώστα,

Αἰωνία ἡ μνήμη σου, πολύκλαυστε φίλε!

Ἔστω ἀλησμόνητος ἡ ἀνάμνησίς σου καὶ ἐλαφρὰ ἡ τοῦ τάφου σου γῆ!