[Περὶ ἀγάπης] [Περὶ πίστεως] [Περὶ ἐλεημοσύνης] [Περὶ φθόνου] [Ἐπίλογος]
Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶν καὶ ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεόν, ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφόν του. Καὶ ἐὰν ἀγαπᾷς τὸ Θεόν, καὶ μισῇς τὸν ἀδελφόν σου, ψεύστης ἐστί. Ὁ νόμος καὶ οἱ Προφῆται ἐν ταύταις τοῖς δυσὶν ἐντολαῖς κρέμανται. Ὅθεν ὁ χριστιανὸς μὲ αὐτὰς τὰς δύο Πτέρυγας πετᾷ εἰς τὸν Οὐρανόν. Λέγων ὁ Κύριος. Ἐὰν τηρήσετε τὰς ἐντολάς μου μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου. Καὶ αὐτή ἐστιν ἐντολὴ ἡ ἐμὴ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Κεφάλαιον τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ἀγάπη, ὁ ὁποῖος ἔχῃ αὐτὴν ὅλας τὰς ἀρετὰς ἀποκτᾷ ὅταν ἐνεργεῖται ἡ πίστις μὲ τὴν ἀγάπην. Χωρὶς τῆς ἀγάπης ἡ πίστις εἶναι νεκρά.
Ἐν τῇ φιλαδελφία, ἐν τῇ ἀγάπῃ, καὶ ἐν τῇ ὁμονοίᾳ, ἐκεῖ ἐνετείλατο Κύριος τὴν εὐλογίαν του, λέγει ὁ θεὸς Δαβίβ. Λέγει ὁ Κύριος. Πλήρωμα νόμου, καὶ τελειότητος εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ Ἱππόδημος Πυθαγόρας, λέγει τὴν ἀγάπην τρελήν. 1. Τῆς πίστεως καὶ ἐπιστήμης πρὸς Θεόν. 2. Ἡ προερχομένη ἀπὸ ἀλλήλους ἀπὸ εὐεργεσίας τῶν ἀνθρώπων. καὶ 3. Καλλίτερον νὰ περιπατῇς εἰς τὸ σκότος, παρὰ νὰ μὴν ἔχῃς ἀγάπην μὲ τοὺς ἀδελφούς σου. Λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ. Ἰδοὺ δὴ τί καλόν, ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό. Ἡ ἀγάπη σκεπάζει καὶ ἐξαλείφει πλῆθος ἁμαρτιῶν. Λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἂν δώσω ἐλεημοσύνην ὅλην μου τὴν περιουσίαν, ἂν παραδώσω τὸ σῶμά μου, εἰς θάνατον νὰ τὸ καύσουν, ἀγάπην δὲν ἔχω, τίποτα δὲν εἶμαι.
Οἱ Λακεδαιμόνιοι ἔχοντες τὴν ἀγάπην ἐνικοῦσαν τοὺς ἐχθροὺς καὶ ἔμειναν νικηταί. Λέγων ὁ θεῖος Παῦλος, νὰ ὑπομένωμεν ἀλλήλους μας διὰ τὸν Χριστόν, διὰ νὰ ἔχομεν τὴν ἀγάπην, διότι, εἴμεθα ἓν σῶμα, καὶ ἓν πνεῦμα, διὰ τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καὶ εἴμεθα χριστιανοί. Θέλῃς νὰ σὲ ἐπαινοῦν ἄλλοι, πρέπει καὶ σὺ νὰ ἐπαινεῖς αὐτούς. Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται. Ὁ διάβολος σπέρνει ζιζάνια, διὰ νὰ μᾶς κολάσῃ, διὰ νὰ μὴν ἔχωμεν τὴν ἀγάπην, ἀλλὰ ὁ Θεὸς φροντίζει πάντοτε τὴν σωτηρίαν ἡμῶν, καὶ ἀγαπᾷ τὸ πλάσμα τοῦ νὰ σωθῇ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει Οὐδεὶς θέλει νὰ μὲ χωρίσῃ ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, διότι μὲ νικᾷ ἡ ἀγάπη του, καὶ θὰ ὑπομένω γενναίως τοὺς πειρασμούς, καὶ ὅλα τὰ λυπηρὰ ὅπου θὰ μοῦ ἔλθουν, καθὼς ἔστελνε καὶ ἐπιστολὰς διὰ ἐνθύμησιν καὶ βεβαίωσιν τῆς ἀγάπης, εἰς τὰς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ, τὸ δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ ἀνίκητος πύργος ἐν τοῖς πειρασμοῖς, ὁ νοῦς ὁ οὐράνιος, τὸ θεμέλιον, καὶ ἡ βάσις τῆς Ἐκκλησίας, τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ κήρυξ, ὁ διδάσκαλος, τῆς οἰκουμένης ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὕψωσε τὴν ἀγάπην, καθ᾿ ὅλον τὸ κήρυγμα τοῦ καὶ εἰς τὰς ἐπιστολάς του. Καθὼς καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εἰς τὸν Ἱερὸν Εὐαγγέλιον.
Ἐπίστευσεν ὁ Ἀβραὰμ εἰς τὸν Θεόν, καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός. Ἐνευλογηθήσονται ἐν σοὶ πάντα τὰ ἔθνη, καθ᾿ ὁμοιότητα τῆς πίστεώς σου πιστεύοντα τὰ ἔθνη θέλουσιν εὐλογηθῇ. Λέγων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος· προϊδοῦσα ἡ γραφή, ὅτι ἐκ πίστεως δικαιοῖ- τὰ ἔθνη ὁ Θεός, προευηγγελίσατο τῷ Ἀβραάμ, ὅτι καθὼς σὺ ἐπίστευσας κατὰ μίμησίν σου, ὅσοι πιστεύουν σωθήσονται. Λέγων ὁ Κύριος. Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. Πίστις γὰρ χωρὶς ἔργων, οὐδὲν ὠφελεῖν. Λέγει ὁ Κύριος. Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀλλ᾿ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν Οὐρανοῖς. Λέγει ὁ θεῖος Παῦλος. Θεὸν ὁμολογοῦσι εἰδέναι, τοῖς ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοί, ὄντες καὶ ἀπαθεῖς, καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι. Ὁρᾷς ψυχὴ ἀθλία, ὅτι οὐκ ἐστὶ σωθῆναι, ἐν πίστει μόνη χωρὶς ἔργων. Ὁ θεῖος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος λέγει. Ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων εἶναι νεκρά· δεῖξον τὴν πίστιν σου ἐκ τῶν ἔργων σου. Ὁ πιστεύων δὲν ὑπερηφανεύεται, ὁ πιστεύων δὲν προξενεῖ ταραχάς, ἀλλὰ μιμεῖται τὸν Κύριον λέγων, Μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρίσκεται ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.
Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσιν τὴν γῆν. Ὁ πιστεύων γελᾷ, μισεῖ τὴν ἀδικίαν, καὶ ἀγαπᾷ τὴν δικαιοσύνην. Ὁ πιστεύων πάντα πειρασμὸν ὑπομένει, ὁ πιστεύων δὲν ἐπιορκεῖ, δὲν σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν του, δὲν μολύνει τὸ σῶμα του μὲ πορνείαις καὶ ἀκαθαρσίαις. Λέγει ὁ θεῖος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος. Μακάριος ἄνθρωπος ὅστις ὑπομένει πειρασμόν, στέφανον δόξης, δέξεται, ὃν ἐπηγγείλατο Κύριος ἐκ τοῦ στόματός του. Λέγων ὁ Προφήτης Μωϋσῆς. Ὁ γὰρ ἐν ἀληθείᾳ πιστεύων, καὶ καρδίᾳ, οὗτος ἐργάτης ἐστίν· ὁ δὲ ἐν στόματι πιστεύων, καὶ οὐ καρδίᾳ, οὗτος τοῖς ἔργοις καινός ἐστι. Λέγων ὁ Μωϋσῆς. Ἐγγύζει μοι ὁ λαὸς οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτῶν, καὶ ἐν τῇ γλώσσῃ αὐτῶν ἐψεύσαντο αὐτῷ. Ὁ πιστεύων δὲν συκοφαντεῖ, δὲν λοιδορεῖ, ἀλλὰ ἐγκωμιάζει αὐτόν, καὶ ὁ Κύριος μακαρίζει αὐτόν, ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν. Ὁ πιστεύων δὲν μεταλαμβάνει ἀναξίως τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ἀλλὰ καθαρίζει τὸν ἑαυτόν του, ἀπὸ κάθε ῥύπον ἁμαρτίας. Λέγων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Δοκιμαζέτω ἄνθρωπος τὸν ἑαυτόν του, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω. Οἱ πιστεύοντες δὲν ἐπαίρονται ἐν ἐπαίνοις, καὶ κολακείαις, λέγει ὁ θεῖος Δαβίδ. Βλέπεις ποίαν εἶχον ἀγάπην. ἡ ἐν ἀληθείᾳ πιστεύαντες. Ὁ πιστεύων ἀγαπᾷ καὶ τοὺς ὀρθῶς πιστεύοντας. Καὶ μετὰ τῶν μισούντων ἡμῖν εἰρηνικῶς ἐπίστευσα διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν διὸ καὶ λαλοῦμεν.
Λέγων ὁ Κύριος. Παντὶ τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς. Λέγων ὁ Προφήτης Δαβίδ. Μακάριος ὁ συνεών, ἐπὶ πτωχὸν καὶ πένητα, ἐν ἡμέρᾳ πονηρᾷ ῥύσεται αὐτὸν ὁ Κύριος. Λέγων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς Φιλιππησίους. Ὀσμὴν εὐωδίας θυσίαν δεκτήν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ. Ὁ Ζακχαῖος ἐξήλειψε τὰς ἁμαρτίας του διὰ τὴν ἐλεημοσύνην, καὶ ἤκουσε ἐκ τοῦ Κυρίου, σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο. Διὰ τῆς ἐλεημοσύνης εἰσερχόμεθα εἰς τὸν Οὐρανὸν καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἀνελήφθη εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Λέγων ὁ θεῖος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος· Ἀδύνατον εἶναι χίλια καλὰ νὰ κατορθώσομεν, ἄνευ ἐλεημοσύνης δὲν δυνάμεθα νὰ ἔμβωμεν εἰς τὴν θύραν τοῦ Παραδείσου. Ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀνέστησεν τὸν υἱὸν τῆς χήρας, διὰ τὴν ἐλεημοσύνην ὅπου ἔκαμεν εἰς αὐτὸν ἡ μήτηρ του. Μακάριοι οἱ ἐλεήμονες ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. Ὁ Δαβίδ· Οὐκ εἶδον δίκαιον ἐγκαταλελειμένον ζητῶν ἄρτον. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος, ἐπροσκάλεσεν εἰς τὴν Τράπεζάν του δώδεκα ἀνθρώπους, νὰ τοὺς φιλεύσῃ καὶ μέτρα καὶ ἦσαν δέκα τρεῖς, διότι Ἄγγελος Κυρίου ὁποῦ εἶχε δώσει τρεῖς φοραῖς ἐλεημοσύνην. Λέγων ὁ Κύριος εἰς Μαρτῖνον Ἐπ. Φραγγίας, διατί λυπεῖσαι καὶ εἶσαι περίλυπος, διότι χθὲς μὲ εἶδες γυμνὸν καὶ μὲ ἐνέδησες καὶ ἐγὼ θὰ σὲ φυλάξω ἀβλαβῆ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς καὶ θὰ σὲ κάμω μετὰ θάνατον κληρονόμον τῆς Βασιλείας μου. Ὁ δίκαιος Ἰὼβ λέγει. Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν οὕτω καὶ ἐγένετο· εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον. Λέγων ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐλεήμων περὶ ἐλεημοσύνης, Μέλιτος γεῦσις ἡδυτάτη μετενήνεκται εἰς δόκιμον χρυσόν σοι, τῇ πλουσίᾳ σου γὰρ προσέχων προαιρέσει ὡς Ποιητὴς πλουσίως σοι χορηγεῖ τὰς ἀντιδόσεις. Ὁ αὐτὸς λέγει. Ὁ ἔχων πίστιν, οὐ δεῖται χρημάτων· οἱ δὲ χρημάτων ὅλως ἐρᾷ πίστεως πάντως ἐστὶν ἔρημος. Ὁ ἐλεῶν πτωχὸν δανείζει Θεῷ. Ἔχε θάῤῥος λέγει ὁ Κύριος μὴ φοβεῖσαι ἐμένα δανείζεις. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἱλαρὸν γὰρ δοκεῖν ἀγαπᾷ ὁ Θεός. Ἡ ἐλεημοσύνη ἀναβιβάζει εἰς τόσον ὕψος τὸν ἐλεήσαντα εἰς τὸν Θεόν, καθὼς μία Βασίλισσα ἀνέρχεται εἰς τὰ ἀνάκτορα καὶ οὐδεὶς τῶν στρατιωτῶν τολμᾷ νὰ τὴν ἐξετάσῃ. Πρώτη θυγατέρα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη διὰ τοῦτο λέγει ἡ Γραφή. Παρέστη ἡ Βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου, διότι αὐτὴ ἐκατάπεισε τὸν Θεὸν καὶ ἔγινεν ἄνθρωπος, διὰ νὰ σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Εἰς τὴν Ἰόππην ἦτον μία κόρη Ταβιθὰ ὀνόματι, ἡ ὁποία εἶχε ἔργον τὴν ἐλεημοσύνην ἐνέδυεν χήρας ὀρφανά, ἔτρεφεν τοὺς πτωχούς, ἀσθένησεν βαρέως καὶ ἀπέθανεν, τὶ ἔκαμαν οἱ πτωχοί; Δὲν ἄφιναν νὰ τὴν θάψουν, ἀλλὰ ἔστειλαν καὶ ἔφεραν τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, καὶ ὡς εἶδεν τὰ δάκρυα καὶ τοὺς στεναγμοὺς τῶν πτωχῶν, ἀνέστησε διὰ προσευχῆς τὴν Ταβιθά. Ἡ ἐλεημοσύνη λύει τὰ δεσμὰ καὶ διώκει τὸ σκότος. Ἡ ἐλεημοσύνη κάμει μεγάλας εὐεργεσίας εἰς τοὺς εὐεργετοῦντας αὐτὴν μετ᾿ εὐχαριστίας. Ὁ Πατριάρχης Ἀβραὰμ διὰ τῆς φιλοξενίας εἶδε τὴν Τρυσιπόστατον Θεότητα ὡς σχῆμα ἀνθρώπων. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει. Οὐκ ἠλέησας, οὐκ ἐλεηθήσης· οὐκ ἀνοίξας τὴν οἰκίαν, ἀποπεμφθείσης τῆς βασιλείας· οὐκ ἔδωκας τὸν ἄρτον, οὐ λήψει τὴν αἰώνιον ζωήν.
Φθόνος γὰρ οὐκ οἶδε προτιμῶν τὸ ἑαυτοῦ συμφέρον (Μ. Βασίλειος). Κακὴ ἀσθένεια εἶναι ὁ φθόνος, εἶναι νόσημα ὅπου χωρίζει τὸν ἄνθρωπον ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ ἀνώτερον ἀπὸ τὴν φιλαργυρίαν. Τὸν φθόνον τὸν εἶχεν ὁ βασιλεὺς Σαοὺλ κατὰ τοῦ Προφήτου Δαβίδ, «Σαοὺλ ἐν χιλιάσι καὶ Δαβὶδ ἐν μυριάσιν». Ὁ φθόνος τοῦ Κάιν, ἀδίκησεν καὶ οὕτω ἐφόνευσεν τὸν δίκαιον ἀδελφόν του τὸν Ἀβελ. Ὁ φθόνος ὕψωσε καὶ ἐτίμησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν Πάγκαλον ὅπου τὸν ἐφθόνησαν καὶ ἐπώλησαν οἱ ἀδελφοί του καὶ ἔγινε βασιλεὺς ὅλης τῆς Αἰγύπτου. Ἕλλην ὁ ποιητὴς Εὐριπίδης λέγει, ὅτι Πατὴρ τοῦ φθόνου εἶναι ὁ διάβολος ὅπου ἀναγκάζει καὶ παρακινεῖ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸ κακὸν καὶ εἰς τὴν ἁμαρτίαν. Λέγει ὁ Δαβίδ, Συνέλαβε πόνον, καὶ ἔτεκεν ἀνομίαν. Τὸν πόνον λέγει φθόνον ὅπου φθείρει τὴν καρδίαν τοῦ φθονεροῦ. Οἱ προπάτορές μας Ἀδὰμ καὶ Εὔα ἀπὸ τὸν φθόνον, μὴ ὑποφέροντες τὴν χάριν τὴν ὁποίαν ἔλαβον ἀπὸ τὸν Θεὸν ἐκρυμνίσθησαν τῆς θείας χάριτος. Λέγει ἕνας ποιητὴς Ἕλλην, ὅτι οὔτε ἥλιος, οὔτε σελήνη, οὔτε ἄστρα, οὔτε ποταμοὶ οὔτε ζῷα φθονοῦνται ἀναμεταξύ των· οἱ δὲ ἄθλιοι ἄνθρωποι καίονται ἀπὸ τὸν φθόνον. Λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος· ὁ φθονερὸς εἶναι τυφλός, διότι ἐπιθυμεῖ νὰ δυστυχήσῃ ὁ ἀδελφός του, διὰ νὰ χαίρεται αὐτὸς εἰς τὴν δυστυχίαν του. Ἐδιηγεῖτο ὁ καλὸς Ἰωσὴφ ὀνείρατα διὰ τὸν φθόνον τῶν ἀδελφῶν του ὅπου τὸν ἐπώλησαν καὶ μάλιστα ἤθελον νὰ τὸν φονεύσουν, ἂν δὲν διέβαινον κατ᾿ οἰκονομίαν οἱ Αἰγύπτιοι. Λέγων ὁ Κύριος· Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ἡμᾶς καὶ διώξουσι, καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ἡμῶν, χαίρετε ὅτι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ πολὺς ὑμῶν ὁ μισθὸς ἔσται ἐν τῷ Οὐρανῷ.
Οὐδὲν ἄλλο ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ εἶναι εἰς ἐμὲ τὸν ἀμαθῆ καὶ ἐλάχιστον διὰ νὰ ἐπιχειρισθῶ τοιοῦτον ἀγαθὸν ἔργον, καθότι αἱ ἀσθενεῖς μου δυνάμεις δὲν ἐπιτρέπουν, διὰ νὰ ἔλθω εἰς τὴν ἔκδοσιν τῆς βίβλου ταύτης, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ κατέστη μεγάλη ἔλλειψις, καὶ οἱ Ἅγιοι οὗτοι, ἑορτάζονται, καὶ ἐπικρατεῖ μεγάλῃ ἀταξίᾳ ἐν τῇ ἡμετέρᾳ Ὀρθοδόξῳ ἐκκλησίᾳ, ἦλθον εἰς ἔκδοσιν τῶν Ἀκολουθιῶν τῆς ἁγίας ἐνδόξου Ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς, περιέχουσα Βίον Παρακλητικὸν Κανόνα καὶ Μεγαλυνάρια τῆς ἁγίας Παρθενομάρτυρος Λουκίας, μετὰ τοῦ βίου αὐτῆς καὶ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, Ἀπολυτίκια καὶ Κοντάκια διαφόρων ἁγίων ἐξ ἀναγνωρισμένων Ἀκολουθιῶν, Μεγαλυνάρια ὅλης τῆς ἑβδομάδος. Λόγους εἰς διαφόρους περιστάσεις ἁγίων καὶ ἄλλα ἀναγκαῖα διὰ κάθε Χριστιανόν, ἕτερον εἰς τὸν Κύριον, καὶ εἰς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον, ἐρανισθεισῶν, ἐκ τῶν τόμων α´ καὶ β´ νέου Λειμωναρίου Πνευματικῶν Κήπων, ἐκ τῶν Συναξαριστῶν καὶ ἐξ ἄλλων Ἀκολουθιῶν συνέλεξα πρὸς εὐκολίαν παντὸς Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ.
Δεχθῆτε ἀδελφοί μου τὸ τοιοῦτον ψυχωφελὲς δῶρον καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ μακαρίας μνήμης τοῦ πατρὸς ἡμῶν Νικολάου (Ἀναγνώστου) τοῦ ἀποβιώσαντος τῇ 23ῃ Ἀπριλίου, τοῦ 1902 ὅπως συγχωρέσῃ ὁ Κύριος τὰς ἁμαρτίας του, καὶ τὸν κατατάξῃ ἐν χορῷ τῶν δικαίων, καὶ εἴπομεν. Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ.
Ὁ ἐλάχιστος ἐν ἱερεῦσι Γεώργιος Ἀ. Βουτέρης
Ἐξ Αἰγίνης καὶ ἐφημέριος Ἁγ. Κωνσταντίνου (τοῦ Νέου).
Ἐν Ἀθήναις, τῇ 27ῃ Ἀπριλίου 1902