Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίας Αἰκατερίνης Αἰγίνης

Ο ΦΥΤΕΥΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΣΑΣ
ΟΥΔΕΝ ΕΣΤΙΝ ΕΙΜΗ Ο ΑΥΞΑΝΩΝ ΘΕΟΣ

Στῆς Παλαιοχώρας τὰ βουνὰ στῆς ἐρημιᾶς τὰ βάθη,
δυὸ μοναχὲς κατοίκησαν μὲ συντροφιὰ τὸ δάκρυ.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος τὰς ἐξομολογοῦσε,
τὰς κοινωνοῦσε τακτικὰ καὶ τὰς παρηγοροῦσε.

Τὰς ἀγαποῦσε περισσὰ καὶ χαιρόταν ἡ ψυχή του,
ποὺ τὸν Ἅγιον Διονύσιον εἶχαν συνασκητήν τους.

Κι ἕνα ἐκκλησάκι ταπεινὸ ἀπὸ χρόνια ξεχασμένο,
χωρὶς κανδήλι καὶ Σταυρὸ ἦταν λησμονημένο.

Στὸ κτῆμα ἐκεῖ τοῦ βλάσφημου κι ἀγροίκου νοικοκύρη,
ποὺ τὴν βλασφήμια ὁ ἄθλιος εἶχε διὰ ψαλτήρι.

Εἶδε κι ἀπόειδε ὁ ἄχαρος γιατὶ ἔσπερνε σιτάρι,
κι εφύτρωναν ζιζάνια μέσα ἀπὸ τὸ χορτάρι.

Εἶχε γυναῖκα εὐσεβῆ κι ὅλο τὴν βλασφημοῦσε,
τὴν ἔδερνε ὁ ἄθλιος καὶ τὴν ταλαιπωροῦσε.

Κι αὐτὴ εἶχε πίκρα στὴν καρδιὰ εἶχε κρυφὸ μαράζι,
γιὰ τὸ ἐκκλησάκι τὸ μικρὸ ποιόν Ἅγιον νὰ φωνάζῃ;

Κι ἐκεῖ ποὺ ἔκλαιγε θερμὰ κι ἐξέχαιε τὴν ψυχήν της,
βλέπει τὴν Νύμφη τοῦ Χριστοῦ νὰ στέκεται μαζί της.

Τῆς λέγει λόγια στοργικὰ τὰ δάκρυα σφογγίζει,
καὶ τῆς μερεύει τὴν καρδιά, καὶ τὴν ἀποκοιμίζει.

Αὔριο σὰν θὰ σηκωθῇς φέρε μου μιὰ εἰκόνα
κι ἄναψε τὸ κανδήλι μου. Γιὰ δὲς φορᾶ κορώνα
κι᾿ ἀλουργίδα βασιλικὴ καὶ σὰν κυρὰ προστάζει:
«Ἐγὼ εἶμαι ἡ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ» τῆς λέει μὴν δειλιάζῃ.

Τρέχει ἡ γυναῖκα ἔντρομη καὶ φέρνει μιὰ εἰκόνα,
καὶ ἔμοιαζε παράδοξον μ᾿ αὐτὴν ποὺ εἶδε κατ᾿ ὄναρ.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἔδωσε τὴν εὐχήν του,
κι ἠγόρασαν αἱ μοναχαὶ τὸ κτῆμα διὰ Μονήν τους.

Κι ὁ Ἅγιος ἐπροφήτευσεν μὲ τὴν ἁγνὴν ψυχήν του
ποὺ πρὶν ἀπ᾿ ὅλα ἐδῶ ἐμεῖς νἄχουμε τὴν εὐχή του:
«Τὸ κτῆμα αὐτὸ τοῦ βλάσφημου κι ἀγροίκου νοικοκύρη,
θὰ γίνῃ οἶκος προσευχῆς, ψυχῶν τὸ ἐργαστήρι».

Κι᾿ ἔκτισαν τὸν μανδρότοιχον καὶ χώρισαν κελλία,
καὶ πανταχοῦ πρυτάνευε ἡ χάρις τῆς Ἁγίας.

Πεῖναν ὑπομείναμε φρικτὴ γύμνια καὶ δυστυχία,
γιὰ τῆς Ἁγίας τὴν Μονὴν ἐγίναμεν θυσία.

Ἔτσι ἐκτίσθηκε ἡ Μονὴ αὐτὸ μὴν τὸ ξεχνᾶτε,
τῆς Πελαγίας τῶν ψυχῶν πάντα νὰ συγχωρᾶτε,
καὶ τῆς Κασσιανῆς μαζὶ τῶν πρώτων Οἰκητόρων,
τοὺς πρέπει τὸ μνημόνευμα ὡς ἀοιδήμων Κτητόρων.

Νἄχουμε τὴν εὐχήν τους.
Ἀγάθη μοναχή.
18-11-1970