Κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ οἱ ἄγγελοι στέλνονται ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ μορφὴ ὁρατὴ (οἱ ἄγγελοι εἶναι ἀόρατα ἀγαθὰ πνεύματα κοντὰ στὸ Θεό) σὲ σπουδαῖες ἱστορικὲς περιστάσεις, ποὺ πρόκειται νὰ ἐκδηλωθεῖ ἢ νὰ ἐκτελεσθεῖ κάποια μεγάλη θεία θέληση. Τὴ σχέση, τώρα, ποὺ ἔχουν οἱ ἄγγελοι μὲ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, καθὼς καὶ τὴν ἀποστολή τους, βλέπουμε ἐπίσης μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Καὶ ἰδιαίτερα, ἀγαπητὲ ἀναγνώστη, ἂν διαβάσεις τοὺς Ψαλμοὺς 33, στίχ. 8 καὶ 90, στίχ. 10-12, στὴν δὲ Καινὴ Διαθήκη (Ματθ. ιη´ 10), καθὼς ἐπίσης καὶ στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, κεφ. α´ στίχ. 14, ὅπου ὁ συγγραφέας ἀναφωνεῖ: «οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;». Δηλαδή, δὲν εἶναι ὅλοι οἱ ἄγγελοι πνεύματα ὑπηρετικά, τὰ ὁποῖα ἐνεργοῦν ὄχι ἀπὸ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλ᾿ ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἐκείνους ποῦ μέλλουν νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή; Ἐπικεφαλῆς δὲ τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων εἶναι οἱ ἀρχάγγελοι Μιχαὴλ καὶ Γαβριήλ. Τὸν Μιχαὴλ συναντοῦμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, π.χ. ὅταν ὁ Ἀβραὰμ μέλλει νὰ θυσιάσει τὸν Ἰσαάκ, στὸν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, στὸν Ἠλία καὶ ἀλλοῦ. Τὸν Γαβριὴλ συναντοῦμε στὴν Καινὴ Διαθήκη, ὅπως στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου καὶ ἀλλοῦ. Στὴν μνήμη, λοιπόν, τῶν ἀποστολῶν καὶ τοῦ ἔργου ποὺ ἐπιτελοῦν οἱ ἄγγελοι, ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε τὴν ἑορτὴ τῆς 8ης Νοεμβρίου.