Ὑπηρετοῦσαν στὶς στρατιωτικὲς τάξεις τοῦ αὐτοκράτορα Μαξιμιανοῦ. Τοὺς διέκρινε μεγάλη ἀνδρεία στὰ πεδία τῶν μαχῶν, ἀλλὰ καὶ σωφροσύνη στὴν καθημερινή τους ζωή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ αὐτοκράτορας τοὺς ἀπένειμε τὰ ἀξιώματα τοῦ πριμικηρίου καὶ τοῦ σεκουνδουκηρίου, ἀντίστοιχα, ὅταν ὅμως ἔμαθε ὅτι οἱ δυὸ ἐπίλεκτοι στρατιῶτες του ἦταν χριστιανοί, δὲν ἤθελε μὲ κανένα τρόπο νὰ τὸ πιστέψει. Γιὰ νὰ πεισθεῖ λοιπὸν χειροπιαστά, ὀργάνωσε τελετὲς μὲ θυσίες σὲ εἰδωλολατρικὸ ναὸ καὶ κάλεσε νὰ παραστοῦν σ᾿ αὐτὲς οἱ Σέργιος καὶ Βάκχος. Οἱ δυὸ χριστιανοὶ στρατιῶτες ἀρνήθηκαν καὶ ὁμολόγησαν τὸ Χριστὸ μὲ θαῤῥαλέο φρόνημα. Ἐξοργισμένος τότε ὁ αὐτοκράτορας, διέταξε καὶ τοὺς ἀφαίρεσαν τὰ διάσημα τῶν ἀξιωμάτων τους. Ἔπειτα, ἀφοῦ τοὺς ἐνέπαιξαν καὶ τοὺς διαπόμπευσαν μὲ διάφορους τρόπους, τοὺς ἔστειλαν σὲ ἕνα σκληρὸ δούκα τῆς Ἀνατολῆς, τὸν Ἀντίοχο. Αὐτὸς μὲ πρωτοφανῆ ὠμότητα μαστίγωσε μέχρι θανάτου τὸ Βάκχο. Στὸ δὲ Σέργιο, ἐπειδὴ κάποτε τὸν εἶχε εὐεργετήσει, πρότεινε, ἀφοῦ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, νὰ τοῦ χαρίσει τὴ ζωή. Ἡ γενναία ἀπάντηση τοῦ Σεργίου ἦταν τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ἐμοὶ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος». Σὲ μένα, εἶπε ὁ Σέργιος, ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ πεθάνω εἶναι κέρδος, διότι ἔτσι θὰ ἑνωθῶ πλήρως μὲ τὸ Χριστό. Τότε, ὁ Ἀντίοχος ἀμέσως ἔδωσε διαταγὴ καὶ τὸν ἀποκεφάλισαν.
Οἱ Ἅγιοι Ἰουλιανός ὁ Πρεσβύτερος καὶ Καισάριος ὁ Διάκονος
Ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ Καίσαρα Κλαυδίου (270 μ.Χ.). Ὁ Καισάριος ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ κάποτε ἦλθε στὴν πόλη Ταρακηνὴ τῆς Ἰταλίας. Ὅταν εἶδε τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ θυσιάζουν στὰ εἴδωλα, τοὺς ἔκανε δριμύτατες παρατηρήσεις. Ἀμέσως τότε συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ἀνθύπατο, ὁ ὁποῖος τὸν φυλάκισε. Κατόπιν, μὲ συνοδεία στρατιωτῶν, ὁδηγήθηκε στὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα, ὅπου ὁ Ἅγιος με τὴν προσευχή του γκρέμισε τὸν ναό. Ὅταν εἶδε αὐτὸ τὸ θαῦμα ὁ ὑπατικὸς Λεόντιος, ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Ἁγίου καὶ ζήτησε νὰ βαπτιστεῖ Χριστιανός. Πράγματι, ὁ Πρεσβύτερος Ἰουλιανὸς βάπτισε τὸν Λεόντιο, ὁ ὁποῖος μόλις κοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων, ἐξέπνευσε. Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὸ ὁ τύραννος, διέταξε νὰ βάλουν τὸν Καισάριο καὶ τὸν Ἰουλιανὸ μέσα σὲ σάκους καὶ νὰ τοὺς πετάξουν στὴ θάλασσα. Ἔτσι οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ παρέδωσαν τὴν μακαρία ψυχή τους στὸ Θεό. Δυὸ χριστιανοὶ ὅμως, ὁ Εὐσέβιος ὁ Πρεσβύτερος καὶ ὁ Φήλιξ, βρῆκαν τὰ σώματα τῶν Ἁγίων αὐτῶν καὶ τὰ ἔθαψαν μὲ τὴν ἁρμόζουσα τιμή. Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ τύραννος, ἐξοργισμένος τοὺς ἀποκεφάλισε.
Οἱ Ἅγιοι Λεόντιος ὁ Ὑπατικός, Εὐσέβιος ὁ Πρεσβύτερος καὶ Φήλιξ
Βλέπε τὸ προηγούμενο βιογραφικὸ σημείωμα Ἁγίων Ἰουλιανοῦ καὶ Καισαρίου.
Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Φήλιξ ὁ ἐκ Σωλιὲν Γαλλίας, Ἀνδέχιος καὶ Θύρσος (†2ος αἰ.)
Ὁ Ἅγιος Πολυχρόνιος ὁ Ἱερομάρτυρας
Δυναμικὸς κληρικὸς τοῦ 4ου μ.Χ. αἰῶνα (ἐκ τῆς ἐπαρχίας Γαμφανήτιδος), ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ πατέρας του Βαρδάνιος ἦταν γεωργὸς στὸ ἐπάγγελμα, καὶ φρόντισε ὁ γιός του νὰ ἀνατραφεῖ ὄχι μόνο μὲ τὰ διδάγματα τῆς πίστης, ἀλλὰ τοῦ παρεῖχε ἀρκετὴ κοσμικὴ μόρφωση. Ἔτσι ἐνῷ ὁ πατέρας καλλιεργοῦσε τὶς ἀμπελοφυτεῖες του, ὁ γιὸς μὲ ζῆλο καὶ θέρμη καλλιεργοῦσε τὸν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, διδάσκοντας τὰ θεῖα λόγια καὶ ἀγωνιζόμενος στὸν πολλαπλασιασμὸ τῆς καρποφορίας τοῦ θείου σπόρου. Ἦταν μάλιστα ἱκανότατος συζητητὴς καὶ πολλὲς φορὲς εἶχε καταντροπιάσει σοφοὺς τῶν εἰδωλολατρῶν σὲ συζητήσεις φιλοσοφικὲς γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν θρησκεία. Κατόπιν ὁ Πολυχρόνιος πῆγε στὴν ἕδρα τῆς σοφίας καὶ τῶν γραμμάτων, τὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ἔγινε διάκονος καὶ ἔπειτα πρεσβύτερος. Ἀπὸ τὸ ἀξίωμα αὐτὸ δὲν ἔπαψε νὰ διδάσκει καὶ μὲ πολλοὺς τρόπους μοχθοῦσε γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἀνατροφὴ τῶν ἐνοριτῶν του. Ὅταν ὅμως ἔγινε αὐτοκράτορας ὁ ἀρειανόφιλος γιὸς τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, ὁ Πολυχρόνιος ἔμεινε στὴ μερίδα τῶν κληρικῶν ἐκείνων, ποὺ γιὰ τὸ ὀρθὸ δόγμα ἔμειναν ἀπτόητοι μπροστὰ στοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς ἐξορίες ποὺ ἐπέβαλε ὁ αἱρετικὸς αὐτοκράτορας. Ἔτσι οἱ Ἀρειανοί, ἀνέλαβαν αὐτοὶ οἱ ἴδιοι νὰ ἀπαλλαγοῦν μία κι ἔξω ἀπ᾿ αὐτόν. Κάποια μέρα λοιπὸν ποὺ ὁ Πολυχρόνιος ἱερουργοῦσε, μία ὁμάδα ἀπὸ Ἀρειανοὺς εἰσέβαλε στὸν ναὸ καὶ τὸν ἔσφαξαν πάνω στὴ Ἁγία Τράπεζα, καὶ ἔτσι ἔγινε τίμιο ὁλοκαύτωμα γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μὲ τὴν δική Του θυσία σήκωσε τὴν δική μας σωτηρία.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης καὶ οἱ Ὅσιοι 99 Πατέρες ποὺ ἀσκήτευσαν στὴν Κρήτη
Μόνο ὁ Ἅγιος Νικόδημος τοὺς ἀναφέρει. Ἀκολουθία τους ἐκδόθηκε στὸ Ἡράκλειο τὸ 1879. Πάντα σύμφωνα μὲ τὴν ἀκολουθία τους, ἀπεβίωσαν εἰρηνικὰ συγχρόνως καὶ οἱ 99 μαζί. Κατάγονταν ἀπὸ διάφορα μέρη τῆς λεκάνης τῆς Μεσογείου καὶ ἀσκήτευαν στὴν Κρήτη. Τὸν κυριότερο ἀπ᾿ αὐτοὺς ἔλεγαν Ἰωάννη καὶ γιορτάζεται τοπικὰ στὴν Κρήτη.
Ὁ Ὅσιος Σέργιος «ὁ ἐν τῷ Σπηλαίῳ» (Ρῶσος)
Μνήμη Παναγίας «Ναυπακτιώτισσας»
Στὶς 7 Ὀκτωβρίου ἢ τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὶς 7 Ὀκτωβρίου, ἑορτάζεται στὴ Ναύπακτο ἡ Παναγία τῆς Ναυπάκτου, εἰς μνήμην τῆς Ναυμαχίας τῆς Ναυπάκτου, ποὺ ἔγινε 7-9-1571 καὶ ὁ χριστιανικὸς εὐρωπαϊκὸς στόλος - μαζὶ μὲ τοὺς Ἕλληνες - κατέστρεψε τὸν ἀντίστοιχο Μουσουλμανικό.