Ἀπόδοσις ἑορτῆς Κοιμήσεως Θεοτόκου (καὶ Μαρία ἡ Μαλεβή)
Γιὰ τὸν Ἅγιο αὐτὸ δὲν ἀναφέρεται πουθενὰ βιογραφικό του ὑπόμνημα στοὺς Συναξαριστές. Μόνο στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1617 ἀναγράφεται ὅτι, ὁ μάρτυρας αὐτὸς ὁμολόγησε μὲ θάρρος τὸν Χριστὸ μπροστὰ στὸν εἰδωλολάτρη ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος μὲ διάφορες κολακεῖες προσπάθησε νὰ τὸν πείσει νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ δὲν τὰ κατάφερε τὸν βασάνισε μὲ τὸν πιὸ φρικιαστικὸ τρόπο καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισε.
Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος ἐπίσκοπος Σιρμίου
Ἡ ζωή του ὑπῆρξε ἀνάλογη μὲ τὴν θερμὴ πίστη του πρὸς τὸ Χριστό. Ἦταν ἐπίσκοπος Σιρμίου, πρωτεύουσας τῆς Παννονίας. Σὰν ποιμενάρχης ἦταν ἁγνός, δραστήριος, γεμάτος εἰλικρινῆ ἀγάπη γιὰ τὸ ποίμνιό του, τὸ ὁποῖο τόσο πολὺ ἀγαποῦσε, ὥστε ἦταν ἀποφασισμένος νὰ δώσει καὶ τὴν ζωή του γι᾿ αὐτό, σὰν γνήσιος μιμητὴς τοῦ ἀρχιποιμένα Χριστοῦ, ποὺ εἶπε: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων». Δηλαδή, ὁ καλὸς ποιμένας παραδίδει τὴν ζωή του γιὰ νὰ ἀπομακρύνει κάθε κίνδυνο ἀπὸ τὰ πρόβατά του καὶ γιὰ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὴν ζωή τους. Ἀργότερα, ὁ Εἰρηναῖος καταγγέλθηκε στὸν ἡγεμόνα τῆς πόλης ὅτι παρέσυρε στὴ θρησκεία τοῦ Ἰησοῦ εἰδωλολάτρες. Τότε συνελήφθη καί, ὅταν ὁ ἡγεμόνας Πρόβος τὸν ρώτησε ἂν ἀληθεύει αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο τὸν κατηγοροῦν, αὐτὸς ἀντὶ ἄλλης ἀπαντήσεως προσευχήθηκε μπροστά του. Ὁ ἡγεμόνας ἀμέσως τὸν φυλάκισε καὶ ἔπειτα, ἀφοῦ τὸν μαστίγωσε, τὸν ἀποκεφάλισε καὶ ἔριξε τὸ κεφάλι του στὸν ποταμὸ Σαῦο.
Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος ἐπίσκοπος Λουγδούνου
Ὁ ἔνδοξος αὐτὸς Ἱερομάρτυρας, ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μάρκου Αὐρηλίου (160). (Πιθανὸν νὰ γεννήθηκε στὴ Σμύρνη, περὶ τὸ 140, διότι σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ συγγράμματά του, Ἔλεγχος 3,3 λέει, ὅτι παιδὶ ἀκόμα γνώρισε τὸν ἐπίσκοπο Σμύρνης Πολύκαρπο. Ποιοῦ δασκάλου ὅμως μαθητὴς ὑπῆρξε καὶ πῶς μπῆκε στὸν ἱερὸ κλῆρο δὲν γνωρίζουμε). Ἦταν διάδοχος τῶν ἁγίων ἀποστόλων καὶ ἔκανε ἐπίσκοπος τῆς πόλης Λουγδούνου (σημερινῆς Λυών) τῆς Γαλλίας (μετὰ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ προκατόχου του Ποθεινοῦ). Αὐτὸς ὅπως λένε, συνέγραψε πολλὰ συγγράμματα κυρίως δογματικά, καὶ μ᾿ αὐτὰ στήριξε πολλοὺς χριστιανοὺς στὴν ὀρθὴ πίστη, καὶ τοὺς γλίτωσε ἀπὸ τὶς πλάνες τῶν διαφόρων αἱρέσεων. Τέλος, ἀποκεφαλίστηκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὸν βασιλιὰ Σεβῆρο, τὸ ἔτος 202, παίρνοντας ἔτσι τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Ὁ Ἅγιος Ποθεινὸς Ἱερομάρτυρας, ἐπίσκοπος Λουγδούνου
Ὑπῆρξε ἐπίσκοπος Λουγδούνου (σημερινῆς Λυὼν τῆς Γαλλίας) πρὶν τὸν πιὸ πάνω Ἅγιο Εἰρηναῖο. Ἔζησε μᾶλλον στὶς ἀρχὲς τοῦ 2ου αἰῶνα καὶ μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστὸ κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 2ου αἰῶνα.
Ὁ Ὅσιος Καλλίνικος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Πρόκειται γιὰ τὸν Πατριάρχη Καλλίνικο τὸν Α´, ποὺ διαδέχτηκε τὸν Παῦλο τὸν Γ´. Ἦταν προηγουμένως πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καὶ σκευοφύλακας τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν. Ὁ Καλλίνικος ὁ Α´, εἶχε μεγάλα πλεονεκτήματα λόγου καὶ ἤθους, καὶ γι᾿ αὐτὸν ὁ Ἐφραίμιος λέει ὅτι ἦταν «ἀνὴρ λόγῳ βίῳ τε καὶ καλῶς ἐμπρέπων». Στὰ χρόνια ὅμως τῆς πατριαρχίας του βασίλευε ἕνας ἀσύνετος αὐτοκράτορας ὁ Ἰουστινιανὸς ὁ Β´. Αὐτὸς λοιπόν, γιὰ νὰ κάνει μία πολυτελῆ βρύση κοντὰ στ᾿ ἀνάκτορά του, διάλεξε σὰν τόπο τὸ χῶρο ποὺ βρισκόταν ὁ ναὸς τῆς Θεοτόκου καὶ ἀπαίτησε ἀπὸ τὸν Καλλίνικο, νὰ δώσει εὐχὴ νὰ γκρεμίσουν τὸν ναό! Ὁ Καλλίνικος ἀπάντησε ὅτι, ἡ Ἐκκλησία ἔχει εὐχὲς γιὰ τὴν ἀνέγερση ναῶν καὶ ὄχι γιὰ τὸν κρημνισμό. Στὴν πίεση ὅμως τοῦ αὐτοκράτορα, ὁ Καλλίνικος ἐξεφώνησε: «Ἂς εἶναι δόξα εἰς σὲ Χριστέ μου, ὅτι πάντοτε ἀνέχεσαι καὶ ὑπομένεις». Ἦταν δηλαδὴ μία εὐχὴ εἰς βάρος τοῦ αὐτοκράτορα. Πράγματι τὸ 695 ὁ Ἰουστινιανὸς Β´ ἔπεσε ἀπὸ τὸν στρατηγὸ Λεόντιο, καὶ μέσα στὸν Ἱππόδρομο τοῦ ἔκοψαν τὴν μύτη καὶ τὸν ἐξόρισαν στὴ Χερσώνα. Ἀργότερα τὸ 705, ὅταν μὲ προδοσία μαζὶ μὲ τοὺς Βουλγάρους καὶ Σλαύους, μπῆκε στὴ Κωνσταντινούπολη, τὸ πρῶτο του θῦμα ἦταν ὁ Πατριάρχης Καλλίνικος. Δηλαδὴ τὸν καταδίκασε χωρὶς δίκη, τὸν τύφλωσε καὶ τὸν ἐξόρισε στὴ Ρώμη. Ὁ Πατριάρχης Καλλίνικος ὁ Α´, πατριάρχευσε ἀπὸ τὸ 693 ὡς τὸ 705 μ.Χ.
Οἱ Ἅγιοι 38 Μάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὴ Θρᾴκη
Ὅλοι μαρτύρησαν διὰ ξίφους. Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι με αὐτοὺς τῆς 20ης Αὐγούστου.
Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἐπίσκοπος Σάρδης
Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ τὰ Μηναῖα. Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται, μαζὶ μὲ τὸν Μάρτυρα Λοῦπο, στὸν Σιναϊτικὸ Κώδικα 631. Ὁ Ἀντώνιος αὐτὸς ἦταν ἐπὶ ἐποχῆς Νικολάου τοῦ Μυστικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴ δεύτερη πατριαρχία του (912-925), ἔστειλε στὸν Ἀντώνιο θερμὴ φιλικὴ ἐπιστολή, ποὺ ἀναδημοσίευσε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σάρδεων Γερμανὸς στὸ Παράρτημα τῆς μελέτης του, περὶ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σάρδεων σ. 106. Στὸν προαναφερθέντα Σιναϊτικὸ Κώδικα, ὑπάρχει κοινὸς Κανόνας Παρακλητικὸς στὸν Μάρτυρα Λοῦπο καὶ τὸν Ἀντώνιο ἐπίσκοπο Σάρδεων.
Ὁ Ὅσιος Νικόλαος ὁ Σικελιώτης ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος Νεοτάκου τῆς Εὐβοίας