Ὁ Ἅγιος Σίμων ὁ Ἀπόστολος, ὁ Ζηλωτής
Ζῆλο πολὺ καὶ ἀγάπη θερμὴ ἔτρεφε πρὸς τὸν Κύριό του καὶ διδάσκαλό του ὁ Ἀπόστολος Σίμων ὁ Κανανίτης. Ἦταν ἀπὸ τὴν Κανὰ τῆς Γαλιλαῖας καὶ συμπλήρωσε τὴν δωδεκάδα τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Σίμων ἐπιδόθηκε σὲ ἕνα εὐρὺ πεδίο ἱεραποστολικῆς δράσης. Δίδαξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν Περσία καί, ἀφοῦ γκρέμισε τὸ μῦθο τῆς πολυθεΐας, φανέρωσε σὲ πολὺ λαὸ τὸ φῶς τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας. Κατόπιν, κάτω ἀπὸ τὸν καυτὸ ἥλιο τῆς Ἀφρικῆς, κήρυξε τὸ λόγο τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο ὡς τὴν Μαυριτανία. Στοὺς τόπους αὐτούς, μάλιστα, ὑπέστη καὶ σταυρικὸ θάνατο. Ὁ ζῆλος αὐτὸς τοῦ Ἀποστόλου Σίμωνα ἔρχεται νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει τὸ θεόπνευστο λόγο τοῦ Ἀπ. Παύλου, ποὺ λέει: «Οὕτω καὶ ὑμεῖς ἐπεὶ ζηλωταί ἐστε πνευμάτων, πρὸς τὴν οἰκοδομὴν τῆς ἐκκλησίας ζητεῖτε ἵνα περισσεύητε». Ἔτσι, δηλαδὴ καὶ σεῖς, ἀφοῦ μὲ πολὺ ζῆλο ἐπιδιώκετε τὰ πνευματικὰ χαρίσματα, ζητᾶτε νὰ σᾶς δώσει ὁ Θεὸς περίσσια ἐκεῖνα τὰ χαρίσματα ποὺ συντελοῦν στὸ νὰ οἰκοδομεῖται ἡ Ἐκκλησία.
Οἱ τρεῖς πρῶτοι ἦταν ἀδέλφια μεταξύ τους καὶ ἦταν γιοὶ κάποιου ἄρχοντα Βιταλίου, ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Βασκάνων καὶ ἐκ πόλεως Πρεφεκτῶν. Ἔζησαν στὰ τέλη τοῦ τρίτου αἰῶνα μετὰ Χριστόν, καὶ ἦταν ὄχι μόνο μεταξύ τους ἀδέλφια κατὰ σάρκα, ἀλλὰ καὶ στὸ πνεῦμα. Διδάχτηκαν τὴν χριστιανικὴ πίστη ἀπὸ ἕναν ἅγιο ἄνδρα, τὸν Ὀνήσιμο, καὶ ἀφοῦ βαπτίστηκαν ἀπ᾿ αὐτόν, κήρυτταν τὸν Χριστό. Καταγγέλθηκαν σὰν χριστιανοί, βασανίστηκαν ποικιλοτρόπως, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἀποσπαστοῦν ἀπὸ τὴν ἱερὴ ὁμολογία τους. Ὅταν ἐστάλη μὲ βασιλικὰ γράμματα ἀπὸ τὴν Ῥώμη ὁ Ἀνηγγελίων γιὰ νὰ καταδιώξει τοὺς χριστιανούς, ἐξετασθέντες οἱ μάρτυρες αὐτοί, ἀπεστάλησαν στὴ Ῥώμη πρὸς τὸν Λικίνιο. Αὐτὸς τοὺς παρέπεμψε νὰ τοὺς ἐξετάσει ὁ Βαλλεριανὸς καὶ αὐτὸς πάλι τοὺς ἔστειλε στοὺς Ποτιόλους στὸν ἡγεμόνα Διομήδη. Ὁ δὲ Διομήδης στὸν ἄρχοντα τῆς Σικελίας Τέρτυλο, ὁ ὁποῖος καὶ τοὺς καταδίκασε σὲ θανατικὴ ποινή. Καὶ ὁ μὲν Ἀλφειὸς ἀποκεφαλίστηκε, ὁ δὲ Φιλάδελφος κάηκε, ἀφοῦ τὸν ἅπλωσαν πάνω σὲ πυρακτωμένη σχάρα· μὲ παρόμοιο τρόπο κέρδισε τὸ μαρτυρικὸ στεφάνι καὶ ὁ τρίτος ἀδελφὸς Κυπρῖνος. Τὸν Ὀνήσιμο θανάτωσαν μὲ λιθοβολισμὸ καὶ τὸν Ἔρασμο, μαζὶ μὲ ἄλλους 14, ἀποκεφάλισαν.
Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἄνδραπα τῆς Γαλατίας καὶ ἦταν ἄνθρωπος ἀγαθὸς καὶ πρᾶος. Καθὼς τὸ ὄνομά του ἦταν Ἡσύχιος, ἔτσι ὅμοια, εἶχε ἥσυχη καὶ τὴν ζωή του. Διὰ θεϊκῆς ἀποκαλύψεως, προστάχθηκε νὰ κατεβεῖ στὰ μέρη τῆς θάλασσας καὶ νὰ κατοικήσει σὲ κάποιο ὄρος, ποὺ ὀνομαζόταν Μαΐωνος. Ἐκεῖ ἀσκήτευσε γιὰ πολλὰ χρόνια. Ἔπειτα, ἀναχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε κοντὰ σὲ μία πηγή, ὅπου ἔκτισε μικρὴ ἐκκλησία στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, καὶ ἀφοῦ ἔζησε τὴν ὑπόλοιπη ζωή του μὲ ὑπομονὴ καὶ ἄσκηση, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἔκανε μάλιστα καὶ πολλὰ θαύματα.
Οἱ Ὅσιοι Πασσαρίων ὁ πρεσβύτερος, Φιλήμων καὶ Ἀγάπιος
Ὁ Πασσαρίων ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς διασημότερους ἀσκητὲς τῆς Παλαιστίνης καὶ ἔκανε δάσκαλος τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου καὶ ἦταν σύγχρονος τοῦ Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου (420-458). Ἔγινε ἱδρυτὴς γηροκομείου στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ὑπῆρχε καὶ ναὸς στὸ ὄνομά του, καὶ κάθε 21η Νοεμβρίου γιορταζόταν ἡ μνήμη του. Οἱ δὲ ἄλλοι δυό, Φιλήμων καὶ Ἀγάπιος, μᾶλλον ἦταν μαθητὲς καὶ συνασκητὲς τοῦ Πασσαρίωνα. Ἡ μνήμη καὶ τῶν τριῶν ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο (σελ. 90, ἔκδ. Ἀρχιμανδρίτη Κάλλιστου).
Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος ἔγινε μοναχὸς στὴ Μεγίστη Λαύρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἐπικράτησε τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ κυρίως στὴ Λαύρα, ἡ αἵρεση τοῦ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου, ἀναχώρησε ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὴν περιοχὴ τοῦ Βόλου, στὸ χωριὸ Ἅγιος Λαυρέντιος, ὅπου ἄρχισε νὰ κτίζει Μοναστήρι. Τότε βασίλευε ὁ εὐσεβὴς βασιλιὰς Ἀλέξιος ὁ Κομνηνός, ποὺ ἔστειλε στὸν Ὅσιο χρυσόβουλο (σῴζεται στὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Βατικανοῦ στὴ Ῥώμη), καθὼς καὶ τὸν ἀπαιτούμενο χρυσὸ καὶ ἱερὰ σκεύη, γιὰ τὴν οἰκοδομὴ τοῦ Ναοῦ, ποὺ ἀποπερατώθηκε τὸ 1378. Ὁ ἴδιος Ὅσιος Λαυρέντιος, ἵδρυσε καὶ Σκήτη στὸ ὄνομα τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ Προφήτη Ἠλία. Ὁ Ὅσιος Λαυρέντιος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ὅσιος Συμεὼν (Ῥῶσος) ἐπίσκοπος Σουζδαλίας
Ἐν τῷ Σπηλαίῳ ἡ Σπηλαιώτου.
Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστοφόρου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.