Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀπόστολος, ἀδελφὸς Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου
Ἦταν γιὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ἀδελφὸς τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννη. Ὁ Χριστὸς τὸν βρῆκε κοντὰ στὴ λίμνη τῆς Τιβεριάδος, στὸ πλοῖο τοῦ πατέρα του, νὰ διορθώνει δίχτυα. Ἐκεῖ, τὸν κάλεσε μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε καλέσει καὶ τὰ ἄλλα ἀδέλφια, Ἀνδρέα καὶ Πέτρο. Ὁ Ἰάκωβος εἶχε ἰδιαίτερη ἐκτίμηση ἀπὸ τὸν Κύριο, ποὺ σὲ πολλὲς περιπτώσεις τὸν ἔπαιρνε κοντά Του. Μάλιστα, ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωάννη, βλέποντας αὐτὴν τὴν εὔνοια ποὺ ἔδειχνε ὁ Κύριος στοὺς γιούς της, ζήτησε νὰ καθίσουν τὰ παιδιά της δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ἀπὸ τὸ θρόνο Του, τὴν ἡμέρα της δόξας Του. Ὁ Κύριος μεταξὺ ἄλλων ἀπάντησε ὅτι θἄρθει καιρὸς ποὺ θὰ πιοῦν τὸ ποτήρι ποὺ θὰ πιεῖ Αὐτός, ἐννοῶντας, φυσικά, τὸ μαρτύριό Του. Πράγματι, ἡ προφητεία γιὰ τὸν Ἰάκωβο ἐκπληρώθηκε μετὰ 49 χρόνια. Τότε ὁ Ἰάκωβος ἦταν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ κήρυττε στὴν ἐκεῖ Ἐκκλησία. Ὁ Ἡρῴδης Ἀγρίππας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὸ μῖσος τῶν Ἰουδαίων, συνέλαβε μαζὶ μὲ ἄλλους χριστιανοὺς τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν σκότωσε μὲ μαχαῖρι. Ἀξίζει νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης ὀνομάστηκαν υἱοὶ βροντῆς, γιὰ τὴν δύναμη τοῦ κηρύγματός τους.
Ἦταν Στουδίτης Μοναχὸς καὶ μαθητὴς τοῦ Θεοδώρου Στουδίτου, ποὺ, μετὰ τὸν θάνατό του, ἀντικατέστησε τὸν διδάσκαλό του στὴν ἡγουμενία της Μονῆς. Ὑπῆρξε ἔνθερμος ὀπαδὸς τῆς προσκύνησης τῶν ἁγίων εἰκόνων καὶ πέθανε ἀπὸ κακουχίες στὴν ἐξορία σὰν ὁμολογητὴς τῆς πίστης μας. Φυσικὰ εἶναι γνωστό, ὅτι ὑπῆρξε Βυζαντινὸς Ὑμνογράφος τοῦ 9ου αἰῶνα (ποιητὴς τῶν Κανόνων).
Μαρτύρησε ἀφοῦ τοῦ διαπέρασαν τὴν κοιλιὰ μὲ ξίφος.
Εὕρεσις Λειψάνων Ἁγίου Βασιλέως ἐπισκόπου Ἀμασείας
Ἡ κυρίως μνήμη τοῦ γιορτάζεται στὶς 26 Ἀπριλίου.
Ὁ Ἅγιος Δονᾶτος ἐπίσκοπος Εὐρείας
Ἔζησε στὰ χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου (379-395), καὶ ἔλαμψε σὰν ἐπίσκοπος Εὐρείας της Ἠπείρου. Παροιμιώδης ἔμεινε ἡ μέριμνα καὶ ἡ αὐταπάρνησή του γιὰ τοὺς φτωχούς του ποιμνίου του. Ὑπῆρξε ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, καὶ ὁ Θεὸς τοῦ χάρισε τὴν δύναμη νὰ θαυματουργεῖ. Ἔτσι κάποτε, ἀπάλλαξε μὲ τὶς δεήσεις του τὸ Σούλι ἀπὸ κάποιο μεγάλο καὶ φοβερὸ δράκοντα, ποὺ ἦταν φόβητρο καὶ μάστιγα τῶν κατοίκων. Ἀκόμα, ὅταν κάποτε πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὁ αὐτοκράτορας τοῦ ἀπέδωσε μεγάλες τιμὲς καὶ τοῦ χάρισε πλούσια δῶρα. Διότι διὰ τῆς προσευχῆς του, θεράπευσε τὴν κόρη του ποὺ ἔπασχε ἀπὸ σεληνιασμό. Καὶ ὅπως κάποτε ὁ Ἠλίας, ἔτσι καὶ αὐτὸς μὲ τὴν δέησή του ἔλυσε τὴν ἀνομβρία, ποὺ μάστιζε τὴν πρωτεύουσα καὶ τὰ προάστια, τὰ ὁποῖα «λούστηκαν» μὲ ἄφθονη βροχή. Ὅταν ἐπανῆλθε στὴν ἐπαρχία του, ἐξακολούθησε τὸ ποιμαντικό του ἔργο μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο. Ἔκτισε μὲ τὰ βασιλικὰ χρήματα ναό, ποὺ διακόσμησε μὲ μεγαλοπρέπεια. Πέθανε εἰρηνικὰ σὲ βαθιὰ γεράματα.
Ἀνακομιδὴ Λειψάνων Ἁγίας Ἀργυρῆς
Ἡ κυρίως μνήμη της γιορτάζεται στὶς 5 Ἀπριλίου. Ἐδῶ γιορτάζουμε τὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων της, ποὺ ἔγινε στὶς 30 Ἀπριλίου 1725, στὸν ναὸ τῆς ἁγίας Παρασκευῆς στὴν Κωνσταντινούπολη.
Ἀνακομιδὴ Λειψάνων Ἁγίου Θεοδώρου Νεομάρτυρα τοῦ Βυζαντίου
Ἡ κυρίως μνήμη του γιορτάζεται τὴν 17η Φεβρουαρίου, ὅπου καὶ τὰ βιογραφικά του στοιχεῖα.
Ὁ Ἅγιος Erconwaid (Ἀγγλοσάξωνας)
Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.