Τα 7 θαύματα του μεσαιωνικού κόσμου

Το Σπήλαιο με τους 10.000 Βούδες

Ακόλουθοι πλαισιώνουν το μεγάλο Βούδα στο Βάνφο Ντονγκ. στην οροφή διακρίνουμε έναν τεράστιο ανθό λωτού με τη σχετική χρονολογία.

Πρόκειται για έναν από τους πολλούς ανάλογου ναούς σε σπήλαια, κατά μήκος της όχθης του ποταμού Γισούι στην ανατολική Κίνα. Οι ναοί αυτοί ονομάζονται Σπήλαια Λονγκμέν και είναι αφιερωμένοι στο Βούδα, τον Ινδό πρίγκιπα που επάνω στις διδασκαλίες του θεμελιώθηκε η θρησκεία του Βουδισμού.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΠΗΛΑΙΑ
Τα έργα στα Σπήλαια Λονγκμέν ξεκίνησαν το 494, όταν ο Κινέζος αυτοκράτορας μετέφερε την πρωτεύουσά του στο Λουογιάνγκ, στη σημερινή επαρχία Χενάν. Τα σπήλαια βρίσκονται 12 χιλιόμετρα στα νότια του Λουογιάνγκ, που σήμερα είναι μια μεγαλούπολη με ένα εκατομμύριο κατοίκους.

Ο ΚΙΝΕΖΙΚΟΣ ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ
Ο Βουδισμός διαδόθηκε στην Κίνα πολλούς αιώνες πριν φιλοτεχνηθούν τα σπήλαια. Το 67 π.Χ. ο αυτοκράτορας της δυναστείας των Χαν έστειλε απεσταλμένους στην Ινδία προκειμένου να συλλέξει βουδιστικά κείμενα. Οι απεσταλμένοι συνάντησαν δυο Ινδούς Βουδιστές μοναχούς οι οποίοι τους έδωσαν κείμενα και αγάλματα. Όλοι μαζί επέστρεψαν στο Λουογιάνγκ και έχτισαν τον πρώτο βουδιστικό ναό στην Κίνα.

ΧΑΡΑΚΤΙΚΗ ΣΤΟ ΒΡΑΧΟ
Οι ναοί του Λονγκμέν φιλοτεχνήθηκαν επάνω στον γκρίζο ασβεστόλιθο της περιοχής. Στα σπήλαια υπάρχουν συνολικά κάπου 100.000 βουδιστικά αγάλματα. Το μεγαλύτερο ιερό είναι ο ναός του Φενγκξιάν. Περιέχει ένα άγαλμα του Βούδα ύψους 17 μέτρων, όσο δηλαδή ένα ψηλό δέντρο.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΑΝΓΚ
Το Σπήλαιο με τους 10 χιλιάδες Βούδες, που στα κινέζικα λέγεται Βάνφο Ντονγκ, ανοίχτηκε το 680, δηλαδή στις αρχές της δυναστείας Τανγκ, που κυβέρνησε από το 618 έως το 907.

ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΒΟΥΔΕΣ
Το Σπήλαιο είναι τετράπλευρο και στα πλευρικά τοιχώματα υπάρχουν ανάγλυψα χιλιάδες μικρά αγάλματα που δικαιώνουν το όνομά του. Υπάρχει επίσης κι ένας μεγάλος Βούδας με τέσσερις ακολούθους. Οι μικροί Βούδες συνοδεύονται από μουσικούς που παίζουν φλογέρες, κύμβαλα, άρπες και άλλα έγχορδα όργανα. Η ποιότητα του ασβεστόλιθου επέτρεψε στους καλλιτέχνες να αποδώσουν μεγάλες λεπτομέρειες στα γλυπτά. Η βουδιστική γλυπτική των σπηλαίων εγκαταλείφθηκε κατά τον ένατο αιώνα μαζί με το τέλος της δυναστείας Τανγκ.

2.Η ΜΕΓΑΛΗ ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ

Το κράτος της Ζιμπάμπουε οφείλει το όνομά του σε έναν τεράστιο αρχαιολογικό χώρο, γεμάτο από πέτρινα ερείπια, γνωστό ως «Μεγάλη Ζιμπάμπουε». Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι πρόκειται για το κέντρο μιας μεγάλης αφρικανικής αυτοκρατορίας.

ΠΕΤΡΙΝΑ ΣΠΙΤΙΑ
Στην αφρικανική γλώσσα μπαντού, η λέξη ζιμπάμπουε, σημαίνει «πέτρινα σπίτια». Στην πραγματικότητα η πέτρα χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή περιβόλων γύρω από τα κτίσματα, φτιαγμένα τα ίδια από πηλό. Τα παλαιότερα ερείπια χρονολογούνται από την 8ο αιώνα, αλλά ενδεχόμενα κατοικούσαν εκεί άνθρωποι κάπου 600 χρόνια νωρίτερα. Πάντως από το 1100 κι έπειτα κυριαρχούσαν στην περιοχή οι Σόνα, που και σήμερα αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της Ζομπάμπουε και της Μοζαμβίκης.

ΕΜΠΟΡΟΙ ΧΡΥΣΟΥ
Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν αγρότες, αλλά η Μεγάλη Ζιμπάμπουε απόκτησε δύναμη όταν έφτασε εκεί μια φυλή κτηνοτρόφων. Αυτοί ήταν μάλλον και έμποροι χρυσού. Η αυτοκρατορία έφτασε στην πιο μεγάλη της δύναμη ανάμεσα το 12ο και 15ο αιώνα. Από τα ευρήματα γνωρίζουμε ότι οι κάτοικοι ήταν ικανοί μεταλλωρύχοι και τεχνουργοί. Γνώριζαν την εξόρυξη και την τήξη του χρυσού, που τον πουλούσαν στους Άραβες, Κινέζους και Ινδούς εμπόρους.

ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Η Μεγάλη Ζιμπάμπουε κατά το απόγειο της δόξας της, κατοικούσαν κάπου 150 ηγετικές προσωπικότητες και χιλιάδες λαού ολόγυρα. Το κύριο κτίσμα που απέμεινε είναι ένας πέτρινος περίβολος, περιφέρειας 250 μέτρων. Μέσα διακρίνονται τα θεμέλια πολυάριθμων μικρών κτισμάτων από πηλό, καθώς κι ένας στρογγυλός πύργος ύψους 9 μέτρων, ίσως για τελετές.

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Δεν γνωρίζουμε τους λόγους της παρακμής της πόλης, αλλά κάποιο ρόλο πρέπει να έπαιξαν η ξηρασία και η πείνα. Μέχρι το 17ο αιώνα υπήρξαν ακόμη μερικοί κάτοικοι. Το 1867, την ανακάλυψαν ξανά οι Ευρωπαίοι, που νόμισαν ότι βρήκαν τα ορυχεία χρυσού του Σολομώντα, όπως αναφέρεται στη Βίβλο. Κατέσκαψαν το χώρο, με αποτέλεσμα να καταστρέψουν πολλά από τα ιστορικά ευρήματα της πόλης.

3. ΤΟ ΑΝΓΚΟΡ ΒΑΤ

Tο Άνγκορ Βατ είναι ο ωραιότερος ναός της ερειπωμένης πόλης Άνγκορ στη βορειοδυτική Καμπότζη. Η πόλη χτίστηκε ως πρωτεύουσα της μεγάλης κάποτε αυτοκρατορίας των Χμερ και ο ναός καλύπτει σχεδόν μια έκταση 2,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ
Το 1850, ένας Γάλλος ιεραπόστολος, διασχίζοντας το τροπικό δάσος της Καμπότζης, βρέθηκε ξαφνικά εμπρός στα ερείπια μιας υπέροχης πόλης. Εδώ και τέσσερις αιώνες η πυκνή βλάστηση της ζούγκλας έκρυβε στα φυλλώματά της επάνω από εκατό ναούς. Σύντομα κατέφθασαν οι αρχαιολόγοι προκειμένου να εξερευνήσουν και να επισκευάσουν τους ναούς.

ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΧΜΕΡ
Από τον όγδοο έως το δέκατο τρίτο αιώνα, οι βασιλιάδες Χμερ υπήρξαν οι ηγεμόνες ενός ισχυρού πολιτισμού της νοτιοανατολικής Ασίας, ο οποίος έγινε ακόμη ισχυρότερος με την άνοδο στο θρόνο του βασιλέα Τζαγιαβαρμάν του Β’, το 802. Κυβέρνησε επί 60 χρόνια και άλλαξε πολλές φορές πρωτεύουσα. Τελικά επέλεξε την περιοχή της Άνγκορ και ξεκίνησε την οικοδόμησή της σε μεγάλη κλίμακα.

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΜΙΑΣ ΛΙΜΝΗΣ
Η Άνγκορ, που σημαίνει «πόλη» στη γλώσσα Χμερ, χτίστηκε κοντά στη βόρεια όχθη της Τόνλε Σαπ (Μεγάλη Λίμνη). Η μεγάλη και ρηχή αυτή λίμνη χύνεται σ’ έναν παραπόταμο του ποταμού Μεκόνγκ. Το έδαφος ολόγυρα ήταν εύφορο και τα νερά της γεμάτα ψάρια.

Η ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ
Τα νερά της λίμνης έκαναν την Άνγκορ μια πλούσια πόλη. Οι αγρότες Χμερ άνοιξαν αρδευτικές διώρυγες χάρη στις οποίες κα καλλιεργούσαν τρεις σοδιές ρύζι το χρόνο. Η αφθονία της τροφής συνέβαλε στην αύξηση του πληθυσμού. Γύρω στο 1000 κατοικούσαν στην Άνγκορ κάπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι.

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΡΙΑΒΑΡΜΑΝ
Ο ναός Άνγκορ Βατ οικοδομήθηκε για λογαριασμό του βασιλέα Σουριαβαρμάν τον Β’ κατά τις αρχές του δωδέκατου αιώνα και αφιερώθηκε στον ινδουιστικό Θεό Βισνού. Το τριώροφο κτίριο περιλαμβάνει μια σειρά από τετράπλευρους περιβόλους. Οι πύργο του, σαν μπουμπούκια λωτού. φτάνουν σε ύψος 60 μ.

ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΤΑΦΟΣ
Στους διαδρόμους του ναού αφθονούν τα γλυπτά και τα χαρακτικά με παραστάσεις από αρχαίους μύθους. Το κτίριο περιβάλλεται από διπλό τείχος. Δυο μεγάλες δεξαμενές εξασφάλιζαν την άρδευση των καλλιεργειών κατά την εποχή της ξηρασίας, ενώ η μία από αυτές τροφοδοτούσε και τη φαρδιά τάφρο. Όταν πέθανε ο Σουριαβαρμάν, ο ναός χρησιμοποιήθηκε ως τάφος του.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΓΚΟΡ
Το 1431 οι πολεμιστές Τάι επετέθηκαν και κατέστρεψαν την πόλη Άνγκορ. Η καταστραμμένη πόλη εγκαταλείφθηκε στο έλεος του τροπικού δάσους, ώσπου ανακαλύφθηκε ξανά μετά από 150 χρόνια.

4. ΤΟ ΚΡΑΚ ΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ

Αυτό το φρούριο στη Συρία αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα της μεσαιωνικής πολεμικής αρχιτεκτονικής στον Κόσμο. Οικοδομήθηκε από τους χριστιανούς σταυροφόρους, οι οποίοι πολέμησαν για την ανακατάληψη των Άγιων Τόπων από τα χέρια των μουσουλμάνων, πιστών στη θρησκεία του Ισλάμ.

ΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΟΧΥΡΟ
Η Συρία αποτελεί έναν από τους αρχαιότερους εμπορικούς δρόμους ανάμεσα στην Ανατολή και την Ευρώπη, κι έτσι σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι άνθρωποι πολέμησαν προκειμένου να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της περιοχής. Γύρω στο 640, οι Άραβες κατάκτησαν τη Συρία και την έκαναν Κέντρο της αυτοκρατορίας τους. Οι περισσότεροι Σύριοι έγιναν μουσουλμάνοι και για πολλά χρόνια συνέχισαν να συμβιώνουν ειρηνικά με τους χριστιανούς.

Αλλά κατά τον ενδέκατο αιώνα οι Τούρκοι, που υιοθέτησαν επίσης τη μουσουλμανική θρησκεία, κατέλαβαν ένα μεγάλο τμήμα της περιοχής. Σύντομα άρχισαν να συμπεριφέρονται εχθρικά στους χριστιανούς προσκυνητές. Από το 1095 κι έπειτα, οι σταυροφόροι ξεκίνησαν από την Ευρώπη για να πολεμήσουν τους μουσουλμάνους. Το 1142 οι σταυροφόροι ιππότες κατέλαβαν ένα μουσουλμανικό οχυρό στο Καλ’ ατ αλ Χόσεν, το οποίο κατασκευάστηκε για να προστατεύει ένα δρόμο από και προς τη Μεσόγειο. Οι στρατιώτες ήσαν Ιππότες του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, και λέγονταν επίσης Ιππότες Νοσοκόμοι.

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ
Το Καλ’ ατ αλ Χόσεν αποτελούσε μια πολύ σημαντική θέση για τους σταυροφόρους κι έτσι ξεκίνησαν αμέσως την οικοδόμηση ενός πανίσχυρου φρουρίου, επάνω σε ένα λόφο, σε υψόμετρο 650 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Το φρούριο ονομάστηκε «Κρακ των Ιπποτών», που στα γαλλοαραβικά σημαίνει «κάστρο των ιπποτών».

ΤΕΙΧΗ ΜΕ ΠΥΡΓΟΥΣ
Το Κρακ των Ιπποτών ήταν σχεδόν απόρθητο. Είχε δυο ψηλά τείχη και 13 πύργους. Το εσωτερικό τείχος ήταν ψηλότερο από το εξωτερικό, κι υπήρχε ανάμεσα τάφρος με απόκρημνη πλαγιά. Το οχυρό καλύπτει 3.000 τετραγωνικά μέτρα και μπορούσε να στεγάσει μια φρουρά 2000 ανδρών μαζί με τα άλογα, και τρόφιμα για πέντε χρόνια.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΙΧΗ
Μέσα από το εσωτερικό τείχος υπήρχαν αψιδωτές αίθουσες, εκκλησίες, εργαστήρια, αποθήκες, κι ένας λαβύρινθος διαδρόμων και περασμάτων. Επρόκειτο για μια μικρή, εξοπλισμένη πόλη. Παρά το πλήθος των συγκρούσεων οι σταυροφόροι κράτησαν το κάστρο πάνω από 100 χρόνια. Το 1271, έπειτα από ένα μήνα πολιορκίας, υπέκυψαν στον Μπαϊμπάρς, το μουσουλμάνο σουλτάνο της Συρίας και της Αιγύπτου.

5. Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΣΑΛΙΣΜΠΟΥΡΙ

Ο περίφημος καθεδρικός ναός του Σαλίσμπουρι στη νότια Αγγλία, οικοδομήθηκε το 13ο αιώνα. Εκατοντάδες χτίστες και ξυλουργοί εργάστηκαν επιδέξια Προκειμένου να κατασκευάσουν αυτό το υπέροχο κτίριο.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΑΡΟΥΜ
Η ιστορία της μητρόπολης αρχίζει επάνω σ’ ένα λόφο κοντά στο Στόουνχετζ – αρχικά καταυλισμός της εποχής του Σιδήρου κι έπειτα ρωμαϊκός οικισμός. Το 1075, οι Νορμανδοί έχτισαν στην τοποθεσία αυτή ένα φρούριο κι ένα μικρό καθεδρικό ναό, που τον ονόμασαν Σάρουμ.
Ωστόσο προέκυψαν διαφωνίες ανάμεσα στους ανθρώπους του κάστρου και του ναού. Τελικά, ο επίσκοπος Χέρμπερτ Πουρ αποφάσισε να χτίσει
μια νέα μητρόπολη στην κοιλάδα προς το νότο, όπου διέθετε δικά του λιβάδια με άφθονο νερό. Στο παλιό Σάρουμ δεν υπήρχε αρκετό νερό κι έτσι η νέα τοποθεσία αποδείχθηκε καλύτερη.

ΓΕΡΑ ΘΕΜΕΛΙΑ
Ο επίσκοπος πέθανε πριν ξεκινήσει το έργο. Ο αδελφός του, ο Ρίτσαρντ Πουρ, τον διαδέχτηκε και πήρε την άδεια του Πάπα να πραγματοποιήσει το σχέδιο. Αποφάσισε να οικοδομήσει τη μητρόπολη από πέτρα του Τσίλμαρκ, την οποία μετέφερε με άμαξες από το λατομείο, από απόσταση 20 χλμ. Οι θεμέλιοι λίθοι τέθηκαν το 1220. Τα θεμέλια της μητρόπολης έχουν βάθος λίγο παραπάνω από ένα μέτρο κι αυτό επειδή στηρίζονται σε μεγαλύτερα φυσικά θεμέλια – ένα στρώμα χαλικιών από πυριτόλιθο.

Η ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ
Το 1225 καθαγιάστηκαν τα πρώτα τρία ιερά, και το ολοκληρωμένο παρεκκλήσιο χωρίστηκε από την υπόλοιπη οικοδομή έτσι ώστε να γίνονται εκεί καθημερινές λειτουργίες. Το κυρίως κτίριο χρειάστηκε άλλα 33 χρόνια προκειμένου να ολοκληρωθεί και η μητρόπολη εγκαινιάστηκε το 1258.
Γύρω από τη μητρόπολη αναπτύχθηκε μια κοινότητα με την ονομασία Νέο Σάρουμ και σήμερα είναι γνωστή ως πόλη του Σαλίσμπουρι.

ΠΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΑΚΙΔΩΤΟ ΕΠΙΣΤΕΓΑΣΜΑ
Ανάμεσα στο 1285 και το 1315 προστέθηκαν στη μητρόπολη ένας πύργος κι ένα ακιδωτό επιστέγασμα. Για την κατασκευή τους απαιτήθηκαν 6500 τόνοι πέτρας. Χτίστηκαν αντηρίδες και τόξα προκειμένου να ενισχύσουν την κατασκευή ώστε να αντέξει το πρόσθετο βάρος. Τέσσερις σχεδόν αιώνες αργότερα, ο Κρίστοφερ Ρεν έλεγξε ακιδωτό επιστέγασμα και διαπίστωσε ότι έγερνε κατά 75 εκατοστά από τον κατακόρυφο άξονα. Τοποθετήθηκαν σιδερόβεργες για να το ενισχύσουν και έκτοτε παρέμεινε αμετακίνητο. Το ακιδωτό επιστέγασμα έχει ύψος 123 μέτρα και είναι το υψηλότερο στη Βρετανία.

6. Η ΑΛΑΜΠΡΑ

Η περίφημη αυτή ακρόπολη βρίσκεται πάνω από την πόλη της Γρανάδας, στην Ανδαλουσία της Νότιας Ισπανίας. Οικοδομήθηκε πάνω σε ένα ψηλό οροπέδιο και αποτέλεσε το τελευταίο οχυρό των Μαυριτανών βασιλέων της Γρανάδας. Η ακρόπολη περιβάλλεται από ισχυρά τείχη με 23 πύργους και 4 πύλες.

ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΟΧΥΡΟ
Οι Μαυριτανοί ήταν Άραβες και Βέρβεροι από τη Μαυριτανία της Βόρειας Αφρικής. Έγιναν μουσουλμάνοι και εισέβαλαν στην Ισπανία κατά τον 8ο αιώνα. Στη Γρανάδα οικοδόμησαν ένα φρούριο επάνω στα ερείπια του Αλκαθάμπα, ενός αρχαίου οχυρού. Ενίσχυσαν το οχυρό με υψηλά τείχη, πύργους και επάλξεις.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΡΟΥΡΙΟ
Οι Μαυριτανοί αποκαλούσαν τη νέα τους ακρόπολη Αλ Καλ’α αλ Χάμπρα, που σημαίνει «κόκκινο φρούριο». Η αραβική ονομασία προήλθε ίσως από το χρώμα των ψημένων στον ήλιο τούβλων που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του εξωτερικού τείχους. Αργότερα οι Ισπανοί συντόμεψαν την ονομασία σε Αλάμπρα.

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ
Η Αλάμπρα ήταν μια στρατιωτική βάση, με γραφεία, κατοικίες, καταστήματα, τεμένη, βασιλικό νομισματοκοπείο, φρουρά, φυλακή, δημόσια λουτρά και νοσοκομείο. Αλλά κατά το 13ο και 14ο αιώνα, προπάντων κατά τη βασιλεία του Γιουσούφ του Α’, εξελίχθηκε σε ένα υπέροχο ανάκτορο. Προστέθηκαν κίονες, αψίδες και αίθουσες με εξαίρετες διακοσμήσεις.

ΑΥΛΕΣ ΚΑΙ ΕΞΩΣΤΕΣ
Οι Μαυριτανοί αρχιτέκτονες κατασκεύασαν υπέροχες ηλιόλουστες αυλές, που τις περιέβαλαν σκιερές στοές και εξώστες. Οι κήποι, με τους πίδακες και τα φυτά τους, έκαναν το ανάκτορο να δείχνει ανάλαφρο, δροσερό και ευωδιαστό. Η όμορφη αυλή με τις μυρτιές σκιάζεται από τον Πύργο της Κόμης, που υψώνεται επάνω από την Αίθουσα των Πρεσβευτών. Ο βασιλέας Γιουσούφ υποδεχόταν τους ξένους επισκέπτες σ’ αυτήν τη μεγάλη αίθουσα υποδοχής.

Η ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΜΑΥΡΙΤΑΝΩΝ
Οι Μαυριτανοί κυριάρχησαν σε μεγάλα τμήματα της Ισπανίας για 700 και πλέον χρόνια. Αλλά με το πέρασμα των αιώνων οι χριστιανοί Ισπανοί κατάφεραν να τους εκτοπίσουν. Ώσπου τους έδιωξαν κι από το τελευταίο τους οχυρό, την Αλάμπρα, το 1492.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Κατά την τελευταία αναμέτρηση μεταξύ χριστιανών και Μαυριτανών, πολλά τμήματα της Αλάμπρας καταστράφηκαν. Μερικές από τις αίθουσες καταστράφηκαν στο πέρασμα του χρόνου ενώ άλλες ανακατασκευάστηκαν πάνω σε ιταλικά σχέδια κατά το 16ο αιώνα, από τον Ισπανό βασιλέα Κάρολο τον Ε’ Το 1812 στρατιώτες κατέστρεψαν μερικούς πύργους, ενώ εννέα χρόνια αργότερα ένας σεισμός πρόσθεσε τις δικές του ζημιές. Πάντως, κατά τελευταία χρόνια έγιναν σημαντικά έργα αποκατάστασης στην περίφημη Μαυριτανική ακρόπολη, στα ανάκτορα και τους κήπους της.

7. Η ΤΕΝΟΤΣΤΙΤΛΑΝ

Η Τενοτστιτλάν υπήρξε αρχικά ένα μικρό χωριουδάκι με καλαμένια καλύβια. Στη συνέχεια όμως εξελίχθηκε σε μια μεγάλη πόλη και επί 200 χρόνια ήταν η πρωτεύουσα της ισχυρής αυτοκρατορίας των Αζτέκων. Τα ερείπιά της βρίσκονται σήμερα κάτω από την πόλη του Μεξικού.

Ο ΑΕΤΟΣ Ο ΚΑΚΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ
Οι πρώτοι Αζτέκοι ήσαν κυνηγοί που περιπλανιόντουσαν στις ερήμους του βόρειου Μεξικού. Έπειτα, γύρω στο 1200 μετακινήθηκαν νότια, προς τη γόνιμη Κοιλάδα του Μεξικού. Σύμφωνα με το θρύλο, ο Θεός Ήλιος, ο Χουιτζιλοπότστλι, τους είπε να εγκατασταθούν εκεί όπου θα δουν έναν αετό καθισμένο σε κάκτο να κρατάει στα νύχια του ένα φίδι. Γύρω στο 1325, οι Αζτέκοι βρήκαν αυτό που ζητούσαν σ’ ένα ελώδες νησί της λίμνης Τεξκόκο. Εκεί έχτισαν ένα χωριό και το ονόμασαν Τενοτλά που σημαίνει «τόπος του αγκαθωτού φραγκόσυκου.

Η ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΩΡΥΓΕΣ
Οι Αζτέκοι βάλθηκαν να παράγουν καλλιεργήσιμη γη μ’ ένα πρωτότυπο τρόπο. Επέκτειναν το νησί τους βγάζοντας λάσπη από το ρηχό βυθό της λίμνης και στοιβάζοντάς την επάνω σε σχεδίες από καλάμια. Σ αυτούς τους γόνιμους κήπους που επέπλεαν, φύτεψαν άφθονα λαχανικά ενώ προμηθεύονταν πόσιμο νερό με υδραγωγείο. Γύρω στο 1415 η Τενοτστιτλάν είχε εξελιχθεί σε μια μεγάλη πόλη με πέτρινα σπίτια, ναούς και ανάκτορα. Σαν τη σημερινή Βενετία ήταν μια πόλη από νησιά που τα σύνδεαν μεταξύ τους διώρυγες, ενώ υπερυψωμένοι δρόμοι εξασφάλιζαν την επικοινωνία με τη στεριά.

ΝΑΟΙ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ
Στην Τενοτστιτλάν θα πρέπει να κατοικούσαν 100.000 έως 500.000 άνθρωποι. Γύρω στο 1500 ήταν μάλλον η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο. Στην τειχισμένη πλατεία υπήρχε μια πυραμίδα ύψους 30 μέτρων, με σκάλες που οδηγούσαν σε δυο ναούς. Ήσαν διακοσμημένοι με χαρακτικά και ζωγραφιές. Ο ένας ανήκε στο Χουιτζιλοπότστλι και ο άλλος στον Τλάλοκ, το Θεό της βροχής. Οι ιερείς θυσίαζαν ανθρώπους στους θεούς και τους έκοβαν τις καρδιές με λίθινα μαχαίρια.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ
Οι Ισπανοί που έφτασαν στην Αμερική κατά το δέκατο έκτο αιώνα εντυπωσιάστηκαν από τον πλούτο και την πολυτέλεια των Αζτέκων. Εξεπλάγησαν ακόμη από την καθαριότητα της πόλης. Οι δρόμοι σκουπίζονταν τακτικά και βάρκες απομάκρυναν τα σκουπίδια. Σύντομα οι Ισπανοί επιτεθήκαν. Ο Αζτέκος αυτοκράτορας Μοντεζούμα σκοτώθηκε και το 1521 η Τενοτστιτλάν καταστράφηκε. Αυτό ήταν το τέλος της αυτοκρατορίας των Αζτέκων. Η πόλη του Μεξικού, η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο σήμερα, έχει χτιστεί επάνω στα ερείπια της δοξασμένης Τενοτστιτλάν.