(Musaeus, Hero et Leander, ed. H. Färber, Hero und Leander. Munich: Heimeran, 1961: 6-26.)
| Εἰπέ, θεά, κρυφίων ἐπιμάρτυρα λύχνον Ἐρώτων καὶ νύχιον πλωτῆρα θαλασσοπόρων ὑμεναίων καὶ γάμον ἀχλυόεντα, τὸν οὐκ ἴδεν ἄφθιτος Ἠώς, καὶ Σηστὸν καὶ Ἄβυδον, ὅπῃ γάμον ἔννυχον Ἡροῦς |
1 |
| νηχόμενόν τε Λέανδρον ὁμοῦ καὶ λύχνον ἀκούω, λύχνον ἀπαγγέλλοντα διακτορίην Ἀφροδίτης, Ἡροῦς νυκτιγάμοιο γαμοστόλον ἀγγελιώτην, λύχνον, Ἔρωτος ἄγαλμα· τὸν ὤφελεν αἰθέριος Ζεὺς ἐννύχιον μετ᾿ ἄεθλον ἄγειν ἐς ὁμήγυριν ἄστρων |
5 |
| καί μιν ἐπικλῆσαι νυμφοστόλον ἄστρον Ἐρώτων, ὅττι πέλεν συνέριθος ἐρωμανέων ὀδυνάων, ἀγγελίην δ᾿ ἐφύλαξεν ἀκοιμήτων ὑμεναίων, πρὶν χαλεπαῖς πνοιῇσιν ἀήμεναι ἐχθρὸν ἀήτην. ἀλλ᾿ ἄγε μοι μέλποντι μίαν συνάειδε τελευτὴν |
10 |
| λύχνου σβεννυμένοιο καὶ ὀλλυμένοιο Λεάνδρου.
Σηστὸς ἔην καὶ Ἄβυδος ἐναντίον ἐγγύθι πόντου. |
15 |
| ἱμερόεις τε Λέανδρος ἔην καὶ παρθένος Ἡρώ. ἡ μὲν Σηστὸν ἔναιεν, ὁ δὲ πτολίεθρον ἀβύδου, ἀμφοτέρων πολίων περικαλλέες ἀστέρες ἄμφω, εἴκελοι ἀλλήλοισι. σὺ δ', εἴ ποτε κεῖθι περήσεις, δίζεό μοί τινα πύργον, ὅπῃ ποτὲ Σηστιὰς Ἡρὼ |
20 |
| ἵστατο λύχνον ἔχουσα καὶ ἡγεμόνευε Λεάνδρῳ· δίζεο δ᾿ ἀρχαίης ἁλιηχέα πορθμὸν Ἀβύδου εἰσέτι που κλαίοντα μόρον καὶ ἔρωτα Λεάνδρου. Ἀλλὰ πόθεν Λείανδρος Ἀβυδόθι δώματα ναίων |
25 |
| Ἡρὼ μὲν χαρίεσσα διοτρεφὲς αἷμα λαχοῦσα Κύπριδος ἦν ἱέρεια· γάμων δ᾿ ἀδίδακτος ἐοῦσα πύργον ἀπὸ προγόνων παρὰ γείτονι ναῖε θαλάσσῃ, ἄλλη Κύπρις ἄνασσα. σαοφροσύνῃ δὲ καὶ αἰδοῖ οὐδέποτ᾿ ἀγρομένῃσι συνωμίλησε γυναιξὶν |
30 |
| οὐδὲ χορὸν χαρίεντα μετήλυθεν ἥλικος ἥβης μῶμον ἀλευομένη ζηλήμονα θηλυτεράων, – καὶ γὰρ ἐπ᾿ ἀγλαΐῃ ζηλήμονές εἰσι γυναῖκες – ἀλλ᾿ αἰεὶ Κυθέρειαν ἱλασκομένη Ἀφροδίτην πολλάκι καὶ τὸν Ἔρωτα παρηγορέεσκε θυηλαῖς |
35 |
| μητρὶ σὺν οὐρανίῃ φλογερὴν τρομέουσα φαρέτρην. ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ὧς ἀλέεινε πυριπνείοντας ὀιστούς. Δὴ γὰρ Κυπριδίη πανδήμιος ἦλθεν ἑορτή, |
40 |
| ὅσσοι ναιετάασκον ἁλιστεφέων σφυρὰ νήσων, οἱ μὲν ἀφ᾿ Αἱμονίης, οἱ δ᾿ εἰναλίης ἀπὸ Κύπρου· οὐδὲ γυνή τις ἔμιμνεν ἀνὰ πτολίεθρα Κυθήρων, οὐ Λιβάνου θυόεντος ἐνὶ πτερύγεσσι χορεύων, οὐδὲ περικτιόνων τις ἐλείπετο τῆμος ἑορτῆς, |
45 |
| οὐ Φρυγίης ναέτης, οὐ γείτονος ἀστὸς Ἀβύδου, οὐδέ τις ἠιθέων φιλοπάρθενος. ἦ γὰρ ἐκεῖνοι αἰὲν ὁμαρτήσαντες, ὅπῃ φάτις ἐστὶν ἑορτῆς, οὐ τόσον ἀθανάτοισιν ἄγειν σπεύδουσι θυηλάς, ὅσσον ἀγειρομένων διὰ κάλλεα παρθενικάων. |
50 |
| Ἡ δὲ θεῆς ἀνὰ νηὸν ἐπῴχετο παρθένος Ἡρὼ
μαρμαρυγὴν χαρίεσσαν ἀπαστράπτουσα προσώπου οἷά τε λευκοπάρῃος ἐπαντέλλουσα Σελήνη. ἄκρα δὲ χιονέης φοινίσσετο κύκλα παρειῆς ὡς ῥόδον ἐκ καλύκων διδυμόχροον. ἦ τάχα φαίης |
55 |
| Ἡροῦς ἐν μελέεσσι ῥόδων λειμῶνα φανῆναι· χροιὴ γὰρ μελέων ἐρυθαίνετο, νισσομένης δὲ καὶ ῥόδα λευκοχίτωνος ὑπὸ σφυρὰ λάμπετο κούρης. πολλαὶ δ᾿ ἐκ μελέων χάριτες ῥέον. οἱ δὲ παλαιοὶ τρεῖς Χάριτας ψεύσαντο πεφυκέναι· εἷς δέ τις Ἡροῦς |
60 |
| ὀφθαλμὸς γελόων ἑκατὸν Χαρίτεσσι τεθήλει. ἀτρεκέως ἱέρειαν ἐπάξιον εὕρατο Κύπρις. Ὣς ἡ μὲν περὶ πολλὸν ἀριστεύουσα γυναικῶν, |
65 |
| ἦεν, ὃς οὐ μενέαινεν ἔχειν ὁμοδέμνιον Ἡρώ. ἡ δ᾿ ἄρα, καλλιθέμεθλον ὅπῃ κατὰ νηὸν ἀλᾶτο, ἑσπόμενον νόον εἶχε καὶ ὄμματα καὶ φρένας ἀνδρῶν. καί τις ἐν ἠιθέοισιν ἐθαύμασε καὶ φάτο μῦθον· «καὶ Σπάρτης ἐπέβην, Λακεδαίμονος ἔδρακον ἄστρον, |
70 |
| ἧχι μόθον καὶ ἄεθλον ἀκούομεν ἀγλαϊάων· τοίην δ᾿ οὔ ποτ᾿ ὄπωπα νέην ἰδανήν θ᾿ ἁπαλήν τε. ἦ τάχα Κύπρις ἔχει Χαρίτων μίαν ὁπλοτεράων. παπταίνων ἐμόγησα, κόρον δ᾿ οὐχ εὗρον ὀπωπῆς. αὐτίκα τεθναίην λεχέων ἐπιβήμενος Ἡροῦς. |
75 |
| οὐκ ἂν ἐγὼ κατ᾿ Ὄλυμπον ἐφιμείρω θεὸς εἶναι ἡμετέρην παράκοιτιν ἔχων ἐνὶ δώμασιν Ἡρώ. εἰ δέ μοι οὐκ ἐπέοικε τεὴν ἱέρειαν ἀφάσσειν, τοίην μοι, Κυθέρεια, νέην παράκοιτιν ὀπάσσαις.» τοῖα μὲν ἠιθέων τις ἐφώνεεν. ἄλλοτε δ᾿ ἄλλος |
80 |
| ἕλκος ὑποκλέπτων ἐπεμήνατο κάλλεϊ κούρης.
Αἰνοπαθὲς Λείανδρε, σὺ δ', ὡς ἴδες εὐκλέα κούρην, |
85 |
| σὺν βλεφάρων δ᾿ ἀκτῖσιν ἀέξετο πυρσὸς Ἐρώτων καὶ κραδίη πάφλαζεν ἀνικήτου πυρὸς ὁρμῇ. κάλλος γὰρ περίπυστον ἀμωμήτοιο γυναικὸς ὀξύτερον μερόπεσσι πέλει πτερόεντος ὀιστοῦ. ὀφθαλμὸς δ᾿ ὁδός ἐστιν· ἀπ᾿ ὀφθαλμοῖο βολάων |
90 |
| κάλλος ὀλισθαίνει καὶ ἐπὶ φρένας ἀνδρὸς ὁδεύει. εἷλε δέ μιν τότε θάμβος, ἀναιδείη, τρόμος, αἰδώς. ἔτρεμε μὲν κραδίην, αἰδὼς δέ μιν εἶχεν ἁλῶναι θάμβεε δ᾿ εἶδος ἄριστον, ἔρως δ᾿ ἀπενόσφισεν αἰδῶ. θαρσαλέως δ᾿ ὑπ᾿ ἔρωτος ἀναιδείην ἀγαπάζων |
95 |
| ἠρέμα ποσσὶν ἔβαινε καὶ ἀντίος ἵστατο κούρης. λοξὰ δ᾿ ὀπιπεύων δολερὰς ἐλέλιζεν ὀπωπὰς νεύμασιν ἀφθόγγοισι παραπλάζων φρένα κούρης. αὐτὴ δ', ὡς συνέηκε πόθον δολόεντα Λεάνδρου, χαῖρεν ἐπ᾿ ἀγλαΐῃσιν· ἐν ἡσυχίῃ δὲ καὶ αὐτὴ |
100 |
| πολλάκις ἱμερόεσσαν ἑὴν ἐπέκυψεν ὀπωπὴν νεύμασι λαθριδίοισιν ἐπαγγέλλουσα Λεάνδρῳ καὶ πάλιν ἀντέκλινεν. ὁ δ᾿ ἔνδοθι θυμὸν ἰάνθη, ὅττι πόθον συνέηκε καὶ οὐκ ἀπεσείσατο κούρη. Ὄφρα μὲν οὖν Λείανδρος ἐδίζετο λάθριον ὥρην, |
105 |
| φέγγος ἀναστείλασα κατήιεν εἰς δύσιν Ἠώς, ἐκ περάτης δ᾿ ἀνέτελλε βαθύσκιος Ἕσπερος ἀστήρ. αὐτὰρ ὁ θαρσαλέως μετεκίαθεν ἐγγύθι κούρης, ὡς ἴδε κυανόπεπλον ἐπιθρῴσκουσαν ὀμίχλην. ἠρέμα δὲ θλίβων ῥοδοειδέα δάκτυλα κούρης |
110 |
| βυσσόθεν ἐστενάχιζεν ἀθέσφατον. ἡ δὲ σιωπῇ οἷά τε χωομένη ῥοδέην ἐξέσπασε χεῖρα. ὡς δ᾿ ἐρατῆς ἐνόησε χαλίφρονα νεύματα κούρης, θαρσαλέῃ παλάμῃ πολυδαίδαλον εἷλκε χιτῶνα ἔσχατα τιμήεντος ἄγων ἐπὶ κεύθεα νηοῦ. |
115 |
| ὀκναλέοις δὲ πόδεσσιν ἐφέσπετο παρθένος Ἡρώ, οἷά περ οὐκ ἐθέλουσα, τόσην δ᾿ ἀνενείκατο φωνὴν θηλυτέροις ἐπέεσσιν ἀπειλείουσα Λεάνδρῳ· «Ξεῖνε, τί μαργαίνεις; τί με, δύσμορε, παρθένον ἕλκεις; |
120 |
| μῆνιν ἐμῶν ἀλέεινε πολυκτεάνων γενετήρων. Κύπριδος οὐκ ἐπέοικε θεῆς ἱέρειαν ἀφάσσειν, παρθενικῆς ἐπὶ λέκτρον ἀμήχανόν ἐστιν ἱκέσθαι.» τοῖα μὲν ἠπείλησεν ἐοικότα παρθενικῇσιν. Θηλείης δὲ Λέανδρος ὅτ᾿ ἔκλυεν οἶστρον ἀπειλῆς, |
125 |
| ἔγνω πειθομένων σημήια παρθενικάων· καὶ γὰρ ὅτ᾿ ἠιθέοισιν ἀπειλείουσι γυναῖκες, Κυπριδίων ὀάρων αὐτάγγελοί εἰσιν ἀπειλαί. παρθενικῆς δ᾿ εὔοδμον ἐύχροον αὐχένα κύσσας τοῖον μῦθον ἔειπε πόθου βεβολημένος οἴστρῳ· |
130 |
| «Κύπρι φίλη μετὰ Κύπριν, Ἀθηναίη μετ᾿ Ἀθήνην,
οὐ γὰρ ἐπιχθονίῃσιν ἴσην καλέω σε γυναιξίν, ἀλλά σε θυγατέρεσσι Διὸς Κρονίωνος ἐίσκω, ὄλβιος, ὅς σε φύτευσε, καὶ ὀλβίη, ἣ τέκε μήτηρ, γαστήρ, ἥ σε λόχευσε, μακαρτάτη. ἀλλὰ λιτάων |
135 |
| ἡμετέρων ἐπάκουε, πόθου δ᾿ οἴκτειρον ἀνάγκην. Κύπριδος ὡς ἱέρεια μετέρχεο Κύπριδος ἔργα· δεῦρ᾿ ἴθι μυστιπόλευε γαμήλια θεσμὰ θεαίνης. παρθένον οὐκ ἐπέοικεν ὑποδρήσσειν Κυθερείῃ, παρθενικαῖς οὐ Κύπρις ἰαίνεται. ἢν δ᾿ ἐθελήσῃς |
140 |
| θεσμὰ θεῆς ἐρόεντα καὶ ὄργια κεδνὰ δαῆναι, ἔστι γάμος καὶ λέκτρα. σὺ δ', εἰ φιλέεις Ἀφροδίτην, θελξινόων ἀγάπαζε μελίφρονα θεσμὸν Ἐρώτων. σὸν δ᾿ ἱκέτην με κόμιζε καί, ἢν ἐθέλῃς, παρακοίτην, τόν σοι ἔρως ἤγρευσεν ἑοῖς βελέεσσι κιχήσας, |
145 |
| ὡς θρασὺν Ἡρακλῆα θοὸς χρυσόρραπις Ἑρμῆς θητεύειν ἐκόμισσεν Ἰαρδανίῃ ποτὲ νύμφῃ. σοὶ δέ με Κύπρις ἔπεμψε καὶ οὐ σοφὸς ἤγαγεν Ἑρμῆς. παρθένος οὔ σε λέληθεν ἀπ᾿ Ἀρκαδίης Ἀταλάντη, ἥ ποτε Μειλανίωνος ἐρασσαμένου φύγεν εὐνὴν |
150 |
| παρθενίης ἀλέγουσα· χολωομένης δ᾿ Ἀφροδίτης, τὸν πάρος οὐκ ἐπόθησεν, ἐνὶ κραδίῃ θέτο πάσῃ. πείθεο καὶ σύ, φίλη, μὴ Κύπριδι μῆνιν ἐγείρῃς.» ὣς εἰπὼν παρέπεισεν ἀναινομένης φρένα κούρης θυμὸν ἐρωτοτόκοισι παραπλάγξας ἐνὶ μύθοις. |
155 |
| Παρθενικὴ δ᾿ ἄφθογγος ἐπὶ χθόνα πῆξεν ὀπωπὴν
αἰδοῖ ἐρευθιόωσαν ὑποκλέπτουσα παρειὴν καὶ χθονὸς ἔξεεν ἄκρον ὑπ᾿ ἴχνεσιν, αἰδομένη δὲ πολλάκις ἀμφ᾿ ὤμοισιν ἑὸν συνέεργε χιτῶνα. πειθοῦς γὰρ τάδε πάντα προάγγελα· παρθενικῆς δὲ |
160 |
| πειθομένης ποτὶ λέκτρον ὑπόσχεσίς ἐστι σιωπή. ἤδη δὲ γλυκύπικρον ἐδέξατο κέντρον Ἐρώτων. θέρμετο δὲ κραδίην γλυκερῷ πυρὶ παρθένος Ἡρώ, κάλλεϊ δ᾿ ἱμερόεντος ἀνεπτοίητο Λεάνδρου. ὄφρα μὲν οὖν ποτὶ γαῖαν ἔχεν νεύουσαν ὀπωπήν, |
165 |
| τόφρα δὲ καὶ Λείανδρος ἐρωμανέεσσι προσώποις οὐ κάμεν εἰσορόων ἁπαλόχροον αὐχένα κούρης. ὀψὲ δὲ Λειάνδρῳ γλυκερὴν ἀνενείκατο φωνὴν αἰδοῦς ὑγρὸν ἔρευθος ἀποστάζουσα προσώπου· «Ξεῖνε, τεοῖς ἐπέεσσι ταχ᾿ ἂν καὶ πέτρον ὀρίναις. |
170 |
| τίς σε πολυπλανέων ἐπέων ἐδίδαξε κελεύθους; ὤμοι, τίς σε κόμισσεν ἐμὴν εἰς πατρίδα γαῖαν· ταῦτα δὲ πάντα μάτην ἐφθέγξαο. πῶς γὰρ ἀλήτης, ξεῖνος ἐὼν καὶ ἄπιστος, ἐμοὶ φιλότητι μιγείης; ἀμφαδὸν οὐ δυνάμεσθα γάμοις ὁσίοισι πελάσσαι· |
175 |
| οὐ γὰρ ἐμοῖς τοκέεσσιν ἐπεύαδεν. ἢν δ᾿ ἐθελήσῃς ὡς ξεῖνος πολύφοιτος ἐμὴν εἰς πατρίδα μίμνειν, οὐ δύνασαι σκοτόεσσαν ὑποκλέπτειν Ἀφροδίτην. γλῶσσα γὰρ ἀνθρώπων φιλοκέρτομος· ἐν δὲ σιωπῇ ἔργον ὅ περ τελέει τις, ἐνὶ τριόδοισιν ἀκούει. |
180 |
| εἰπὲ δέ, μὴ κρύψῃς, τέον οὔνομα καὶ σέο πάτρην. οὐ γὰρ ἐμόν σε λέληθεν, ἔχω δ᾿ ὄνομα κλυτὸν Ἡρώ. πύργος δ᾿ ἀμφιβόητος ἐμὸς δόμος οὐρανομήκης, ᾧ ἔνι ναιετάουσα σὺν ἀμφιπόλῳ τινὶ μούνη Σηστιάδος πρὸ πόληος ὑπὲρ βαθυκύμονας ὄχθας |
185 |
| γείτονα πόντον ἔχω στυγεραῖς βουλῇσι τοκήων. οὐδέ μοι ἐγγὺς ἔασιν ὁμήλικες οὐδὲ χορεῖαι ἠιθέων παρέασιν. ἀεὶ δ᾿ ἀνὰ νύκτα καὶ ἠῶ ἐξ ἁλὸς ἠνεμόφωνος ἐπιβρέμει οὔασιν ἠχή.» Ὣς φαμένη ῥοδέην ὑπὸ φάρεϊ κρύπτε παρειὴν |
190 |
| ἔμπαλιν αἰδομένη, σφετέροις δ᾿ ἐπεμέμφετο μύθοις.
Λείανδρος δὲ πόθου βεβολημένος ὀξέι κέντρῳ |
195 |
| αὐτὸς ὁ πανδαμάτωρ βουληφόρος ἐστὶ βροτοῖσιν. αὐτὸς καὶ ποθέοντι τότε χραίσμησε Λεάνδρῳ. ὀψὲ δ᾿ ἀλαστήσας πολυμήχανον ἔννεπε μῦθον· «Παρθένε, σὸν δι᾿ ἔρωτα καὶ ἄγριον οἶδμα περήσω, |
200 |
| οὐ τρομέω βαρὺ χεῖμα τεὴν μετανεύμενος εὐνήν, οὐ βρόμον ἠχήεντα περιπτώσσοιμι θαλάσσης. ἀλλ᾿ αἰεὶ κατὰ νύκτα φορεύμενος ὑγρὸς ἀκοίτης νήξομαι Ἑλλήσποντον ἀγάρροον. οὐχ ἕκαθεν γὰρ ἀντία σεῖο πόληος ἔχω πτολίεθρον Ἀβύδου. |
205 |
| μοῦνον ἐμοὶ ἕνα λύχνον ἀπ᾿ ἠλιβάτου σέο πύργου ἐκ περάτης ἀνάφαινε κατὰ κνέφας, ὄφρα νοήσας ἔσσομαι ὁλκὰς Ἔρωτος ἔχων σέθεν ἀστέρα λύχνον. καί μιν ὀπιπεύων, οὐκ ὀψὲ δύοντα Βοώτην, οὐ θρασὺν Ὠρίωνα καὶ ἄβροχον ὁλκὸν Ἁμάξης, |
210 |
| Κύπριδος ἀντιπόροιο ποτὶ γλυκὺν ὅρμον ἱκοίμην. ἀλλά, φίλη, πεφύλαξο βαρυπνείοντας ἀήτας, μή μιν ἀποσβέσσωσι–καὶ αὐτίκα θυμὸν ὀλέσσω– λύχνον ἐμοῦ βιότοιο φαεσφόρον ἡγεμονῆα. εἰ ἐτεὸν δ᾿ ἐθέλεις ἐμὸν οὔνομα καὶ σὺ δαῆναι, |
215 |
| οὔνομά μοι Λείανδρος, ἐυστεφάνου πόσις Ἡροῦς.»
Ὣς οἱ μὲν κρυφίοισι γάμοις συνέθεντο μιγῆναι |
220 |
| παννυχίδας δ᾿ ὁρίσαντες ἀκοιμήτων ὑμεναίων ἀλλήλων ἀέκοντες ἐνοσφίσθησαν ἀνάγκῃ. ἡ μὲν ἔβη ποτὶ πύργον, ὁ δ', ὀρφναίην ἀνὰ νύκτα μή τι παραπλάζοιτο, λαβὼν σημήια πύργου πλῶε βαθυκρήπιδος ἐπ᾿ εὐρέα δῆμον Ἀβύδου. |
225 |
| παννυχίων δ᾿ ὀράων κρυφίους ποθέοντες ἀέθλους πολλάκις ἠρήσαντο μολεῖν θαλαμηπόλον ὄρφνην. Ἤδη κυανόπεπλος ἀνέδραμε νυκτὸς ὀμίχλη |
230 |
| ἀγγελίην ἀνέμιμνε φαεινομένων ὑμεναίων μαρτυρίην λύχνοιο πολυκλαύτοιο δοκεύων, εὐνῆς δὲ κρυφίης τηλεσκόπον ἀγγελιώτην. ὡς δ᾿ ἴδε κυανέης λιποφεγγέα νυκτὸς ὀμίχλην Ἡρώ, λύχνον ἔφαινεν. ἀναπτομένοιο δὲ λύχνου |
235 |
| θυμὸν Ἔρως ἔφλεξεν ἐπειγομένοιο Λεάνδρου. λύχνῳ καιομένῳ συνεκαίετο. πὰρ δὲ θαλάσσῃ μαινομένων ῥοθίων πολυηχέα βόμβον ἀκούων ἔτρεμε μὲν τὸ πρῶτον, ἔπειτα δὲ θάρσος ἀείρας τοίοις οἱ προσέλεκτο παρηγορέων φρένα μύθοις· |
240 |
| «Δεινὸς Ἔρως καὶ πόντος ἀμείλιχος· ἀλλὰ
θαλάσσης ἔστιν ὕδωρ, τὸ δ᾿ Ἔρωτος ἐμὲ φλέγει ἐνδόμυχον πῦρ. ἅζεο πῦρ, κραδίη, μὴ δείδιθι νήχυτον ὕδωρ. δεῦρό μοι εἰς φιλότητα. τί δὴ ῥοθίων ἀλεγίζεις; ἀγνώσσεις, ὅτι Κύπρις ἀπόσπορός ἐστι θαλάσσης; |
245 |
| καὶ κρατέει πόντοιο καὶ ἡμετέρων ὀδυνάων.»
Ὣς εἰπὼν μελέων ἐρατῶν ἀπεδύσατο πέπλα |
250 |
| αὐτὸς ἐὼν ἐρέτης, αὐτόστολος, αὐτόματος νηῦς.
Ἡρὼ δ᾿ ἠλιβάτοιο φαεσφόρος ὑψόθι πύργου, |
255 |
| καί μιν ἑὸν ποτὶ πύργον ἀνήγαγεν. ἐκ δὲ θυράων νυμφίον ἀσθμαίνοντα περιπτύξασα σιωπῇ ἀφροκόμους ῥαθάμιγγας ἔτι στάζοντα θαλάσσης ἤγαγε νυμφοκόμοιο μυχοὺς ἔπι παρθενεῶνος καὶ χρόα πάντα κάθηρε. δέμας δ᾿ ἔχρισεν ἐλαίῳ |
260 |
| εὐόδμῳ ῥοδέῳ καὶ ἁλίπνοον ἔσβεσεν ὀδμήν. εἰσέτι δ᾿ ἀσθμαίνοντα βαθυστρώτοις ἐνὶ λέκτροις νυμφίον ἀμφιχυθεῖσα φιλήτορας ἴαχε μύθους· «Νυμφίε, πολλὰ μόγησας, ἃ μὴ πάθε νυμφίος ἄλλος, |
265 |
| ὀδμή τ᾿ ἰχθυόεσσα βαρυγδούποιο θαλάσσης. δεῦρο τεοὺς ἱδρῶτας ἐμοῖς ἐνικάτθεο κόλποις.» Ὣς ἡ μὲν παρέπεισεν. ὁ δ᾿ αὐτίκα λύσατο μίτρην |
270 |
| οὐ ζυγίην Ἥρην τις ἐπευφήμησεν ἀείδων, οὐ δαΐδων ἤστραπτε σέλας θαλαμηπόλον εὐνὴν οὐδὲ πολυσκάρθμῳ τις ἐπεσκίρτησε χορείῃ, οὐχ ὑμέναιον ἄειδε πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ. ἀλλὰ λέχος στορέσασα τελεσσιγάμοισιν ἐν ὥραις |
275 |
| σιγὴ παστὸν ἔπηξεν, ἐνυμφοκόμησε δ᾿ ὀμίχλη καὶ γάμος ἦν ἀπάνευθεν ἀειδομένων ὑμεναίων. νὺξ μὲν ἔην κείνοισι γαμοστόλος οὐδέ ποτ᾿ ἠὼς νυμφίον εἶδε Λέανδρον ἀριγνώτοις ἐνὶ λέκτροις. νήχετο δ᾿ ἀντιπόροιο πάλιν ποτὶ δῆμον Ἀβύδου |
280 |
| ἐννυχίων ἀκόρητος ἔτι πνείων ὑμεναίων. Ἡρὼ δ᾿ ἑλκεσίπεπλος ἑοὺς λήθουσα τοκῆας παρθένος ἠματίη, νυχίη γυνή. ἀμφότεροι δὲ πολλάκις ἠρήσαντο κατελθέμεν εἰς δύσιν ἠῶ. ὣς οἱ μὲν φιλότητος ὑποκλέπτοντες ἀνάγκην |
285 |
| κρυπταδίῃ τέρποντο μετ᾿ ἀλλήλων Κυθερείῃ.
Ἀλλ᾿ ὀλίγον ζώεσκον ἐπὶ χρόνον οὐδ᾿ ἐπὶ δηρὸν |
290 |
| βένθεα δ᾿ ἀστήρικτα καὶ ὑγρὰ θέμεθλα θαλάσσης χειμέριοι πνείοντες ἀεὶ στυφέλιζον ἀῆται λαίλαπι μαστίζοντες ὅλην ἅλα· τυπτομένην δὲ ἤδη νῆα μέλαιναν ἐφείλκυσε διψάδι χέρσῳ χειμερίην καὶ ἄπιστον ἀλυσκάζων ἅλα ναύτης. |
295 |
| ἀλλ᾿ οὐ χειμερίης σε φόβος κατέρυκε θαλάσσης, κατερόθυμε Λέανδρε. διακτορίη δέ σε πύργου ἠθάδα σημαίνουσα φαεσφορίην ὑμεναίων μαινομένης ὤτρυνεν ἀφειδήσαντα θαλάσσης νηλειὴς καὶ ἄπιστος. ὄφελλε δὲ δύσμορος Ἡρὼ |
300 |
| χείματος ἱσταμένοιο μένειν ἀπάνευθε Λεάνδρου μηκέτ᾿ ἀναπτομένη μινυώριον ἀστέρα λέκτρων. ἀλλὰ πόθος καὶ μοῖρα βιήσατο. θελγομένη δὲ Μοιράων ἀνέφαινε καὶ οὐκέτι δαλὸν Ἐρώτων. Νὺξ ἦν, εὖτε μάλιστα βαρυπνείοντες ἀῆται |
305 |
| χειμερίαις πνοιῇσιν ἀκοντίζοντες ἰωὰς ἀθρόον ἐμπίπτουσιν ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης. καὶ τότε δὴ Λείανδρος ἐθήμονος ἐλπίδι νύμφης δυσκελάδων πεφόρητο θαλασσαίων ἐπὶ νώτων. ἤδη κύματι κῦμα κυλίνδετο, σύγχυτο δ᾿ ὕδωρ, |
310 |
| αἰθέρι μίσγετο πόντος, ἀνέγρετο πάντοθεν ἠχὴ μαρναμένων ἀνέμων. Ζεφύρῳ δ᾿ ἀντέπνεεν εὖρος καὶ νότος εἰς βορέην μεγάλας ἐφέηκεν ἀπειλάς· καὶ κτύπος ἦν ἀλίαστος ἐρισμαράγοιο θαλάσσης. αἰνοπαθὴς δὲ Λέανδρος ἀκηλήτοις ἐνὶ δίναις |
315 |
| πολλάκι μὲν λιτάνευε θαλασσαίην Ἀφροδίτην, πολλάκι δ᾿ αὐτὸν ἄνακτα Ποσειδάωνα θαλάσσης, Ἀτθίδος οὐ βορέην ἀμνήμονα κάλλιπε νύμφης. ἀλλά οἱ οὔ τις ἄρηγεν, Ἔρως δ᾿ οὐκ ἤρκεσε Μοίρας. πάντοθι δ᾿ ἀγρομένοιο δυσάντεϊ κύματος ὁλκῷ |
320 |
| τυπτόμενος πεφόρητο. ποδῶν δὲ οἱ ὤκλασεν ὁρμὴ καὶ σθένος ἦν ἀνόνητον ἀκοιμήτων παλαμάων. πολλὴ δ᾿ αὐτόματος χύσις ὕδατος ἔρρεε λαιμῷ καὶ ποτὸν ἀχρήιστον ἀμαιμακέτου πίεν ἅλμης. καὶ δὴ λύχνον ἄπιστον ἀπέσβεσε πικρὸς ἀήτης |
325 |
| καὶ ψυχὴν καὶ ἔρωτα πολυτλήτοιο Λεάνδρου. ... ... ... |
330 |
| Ἡ δ᾿ ἔτι δηθύνοντος ἐπαγρύπνοισιν ὀπωπαῖς ἵστατο κυμαίνουσα πολυκλαύτοισι μερίμναις. |
333 |
| ἤλυθε δ᾿ ἠριγένεια καὶ οὐκ ἴδε νυμφίον Ἡρώ. πάντοθι δ᾿ ὄμμα τίταινεν ἐς εὐρέα νῶτα θαλάσσης, εἴ που ἐσαθρήσειεν ἀλωόμενον παρακοίτην λύχνου σβεννυμένοιο. παρὰ κρηπῖδα δὲ πύργου δρυπτόμενον σπιλάδεσσιν ὅτ᾿ ἔδρακε νεκρὸν ἀκοίτην, |
335 |
| δαιδαλέον ῥήξασα περὶ στήθεσσι χιτῶνα ῥοιζηδὸν προκάρηνος ἀπ᾿ ἠλιβάτου πέσε πύργου. κὰδ δ᾿ Ἡρὼ τέθνηκε σὺν ὀλλυμένῳ παρακοίτῃ. ἀλλήλων δ᾿ ἀπόναντο καὶ ἐν πυμάτῳ περ ὀλέθρῳ. |
340 |