έχουν συλλεχθεί κατά καιρούς από το Διαδίκτυο (δεν είναι διαθέσιμες οι διευθύνσεις προελεύσεως)
Φαντάσματα και ράκη. Μία ρεαλιστική άποψις της νέας Ελλάδος και των Νεοελλήνων των ημερών μας (1997)
Μετ᾿ εμποδίων και με αντίπαλο τη γραφειοκρατία το έργο της αναστηλώσεως του Παρθενώνος, λησμονημένος ο ναός του Επικουρείου Απόλλωνος, τα απορρίματα της μολυσμένης Αθήνας, ευαίσθητοι και υπανάπτυκτοι νομοί της Βορείου Ελλάδος με ποικιλία μειονοτικών ομάδων, νήσοι με προβλήματα συγκοινωνίας, υδρεύσεως, ιατρών, διδασκάλων, το Μουσείο Μπενάκη για έτη εκτός λειτουργίας λόγω έργων, το Βυζαντινό Μουσείο σε κατάσταση μη λειτουργίας, Πανεπιστήμια δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν λογαριασμούς, χιλιάδες τόμοι παλεύουν με την υγρασία στα υπόγεια της Εθνικής Βιβλιοθήκης, μεταφράζεται ο Παπαδιαμάντης...
Τι είδους Ελλάδα είναι τελικώς αυτή, στο τέλος του εικοστού αιώνος; Πώς ήλθαν έτσι τα πράγματα και μισό και πλέον αιώνα μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, αυτή η χώρα ομοιάζει να ζει ακόμη σε άλλες εποχές, «στα χρόνια τα παλιά», μέσα σε ψευδαισθήσεις, φαντάσματα και εφιάλτες; Τι να έφταιξε άραγε; Η ανέμελη Μεταπολίτευση, η δικτατορία; Ο εμφύλιος πόλεμος, η Δ´ Αυγούστου, η Μικρασιατική Καταστροφή; Το αίμα του Καποδιστρίου, η Τουρκοκρατία που έθρεψε το ρωμαίικο; Ή μήπως όλα αυτά μαζί;
Δεν έχει προβλήματα αυτή η χώρα. Είναι ολόκληρη ένα πρόβλημα. Το «εθνικό πρόβλημα». Κάθε ημέρα που περνά, οι κυβερνήσεις, οι επιστήμονες, το κράτος, οι κάθε είδους αρμόδιοι και ειδικοί, οι πολίτες ακόμη και οι δημοσιογράφοι ανακαλύπτουν μία έλλειψη, μία ασυνάρτητη κατάσταση, μία αδυναμία, έναν παραλογισμό, που έρχεται να πιστοποιήσει ανελέητα ένα απελπιστικό τέλμα. Οι πολιτικοί άρχοντες του τόπου προσπαθούν πανικόβλητοι να εμφανίσουν ως αποκλειστικώς μείζονα «εθνικά προβλήματα» τους μακροοικονομικούς δείκτες, τον Τουρκικό επεκτατισμό ή τα Σκόπια. Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι, βεβαίως.
Μία χώρα με σύγχρονο πολιτισμό κατηγορίας «πτερού», με χαλασμένη γλώσσα, μία χώρα στην οποία μεταφράζονται κείμενα εθνικών συγγραφέων της νεωτέρας εποχής προκειμένου να καταστούν καταληπτά από τους νέους, μία χώρα η οποία συγκεντρώνει σε μία αθλία μεγαλούπολη το 40% του πληθυσμού της για ένα πτωχό βίο απογοητεύσεως, μία χώρα στην οποία η πλειονότητα της νεολαίας οδηγείται εκ των πραγμάτων στο τίποτε ή στον κόσμο της «μίζας» και της «κομπίνας», μία τέτοια χώρα, αδύναμη και χωρίς ηθικό, έχει ως «εθνικό πρόβλημα» τους δείκτες, την Άγκυρα και τα Σκόπια; Ή τη δική της θλιβερή κατάσταση;
Γράφομε αυτό το σημείωμα καθώς διαπιστώνομε το πάθος με το οποίο δεκάδες πολιτικοί, πρωταγωνιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής, μάχονται μία ακόμη φορά για τη διαφύλαξη ή την κατάκτηση εξουσιών που δεν αποτελούν παρά φαντάσματα του νου τους. Εξουσιών που μόνο επί χάρτου είναι δυνατό να ασκηθούν πλέον σε μία χώρα η οποία βυθίζεται σε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας της. Οι πολιτικοί άρχοντες του τόπου, παρότι γνώστες της πραγματικότητας βεβαίως, όχι μόνο δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους, με πολύ λίγα λόγια, πολύ σοβαρότητα και ακόμη περισσότερη εργασία, αλλά αντιθέτως επιδίδονται και σήμερα σε «πολιτικά παιχνίδια», εκπονούν «ύποπτα σενάρια», διαβλέπουν «διαπλεκόμενα συμφέροντα», «αισιοδοξούν» και προκειμένου να τηρείται η «παράδοση» δε διστάζουν ακόμη και υπόσχονται το ένα ή το άλλο σε μία καταπονημένη και διαλελυμένη ελληνική κοινωνία.
Οι πιο δραματικές ώρες δεν ήλθαν ακόμη. Όσο πολύ κι αν το χρειάζεται κανείς, είναι δυνατόν να αισιοδοξεί για κάτι;
Θρησκεία - Πατρίς - Οικογένεια υπό αμφισβήτηση
Εκστρατεία αλώσεως κάθε εθνικού οράματος με εύκολη λεία τον ανιστόρητο Έλληνα (1999)
Η έλλειψη ουσιαστικής παιδείας, η άγνοια του ιστορικού γίγνεσθαι και η συρρίκνωση κάθε εθνικού οράματος, τα οποία εξετράφησαν όλα ταυτοχρόνως, εκουσίως ή ακουσίως από όλες τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις, έχουν καταστήσει τον Έλληνα σήμερα εύκολη λεία για όποιον επιθυμεί να εισβάλλει στη σκέψη και τη ζωή του και έτσι να τον κατευθύνει. Εξάλλου, όλοι έχουν συνεργήσει ούτως ώστε σήμερα από ελληνικά σχολεία όλων των βαθμίδων να απουσιάζουν οι γνώσεις των θεμελιωδών θεσμών και αξιών του Ελληνισμού, οπότε οι νέοι δε γνωρίζουν την ιστορική συνέχεια του έθνους.
Πολλοί έχουν πιστέψει, πως ο μεγάλος κίνδυνος προέρχεται από την οποιαδήποτε διείσδυση και αλλοτρίωση της πολιτικής με τη στενή της έννοια. Η πραγματικότης όμως είναι άλλη, χωρίς βεβαίως να υποστηρίζει κανείς ότι και το πλήγμα στο επί μέρους τμήμα της πολιτικής δεν είναι σημαντικό.
Στόχος λοιπόν, των όσων επιθυμούν να ποδηγετήσουν και να εξαρτήσουν αυτόν τον λαό είναι οι βασικές του δομές. Είναι οι θεσμοί αιώνων, οι οποίοι τον κράτησαν όρθιο ύστερα από καταστροφές και πολύχρονες κακουχίες και κατοχές. Είναι ο τρόπος ζωής και σκέψεως ο οποίος έχει αναπτυχθεί μέσα από αυτούς τους θεσμούς. Είναι τέλος, οι αξίες οι οποίες ανεδείχθησαν κατά την πορεία του Ελληνισμού. Και όλος αυτός ο κορμός, ο συνδετικός ιστός, είναι αποτέλεσμα σοφίας και πρακτικής ζωής, τουλάχιστον τεσσάρων χιλιάδων ετών.
Εντέχνως όμως κάποιοι στις ημέρες μας προσπαθούν να δημιουργήσουν σύγχυση, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια που επικρατεί. Έτσι, καθημερινώς γινόμαστε μάρτυρες μία προσπάθειας αμφισβητήσεως λέξεων οι οποίες θυμίζουν ιδέες, έννοιες, αξίες και θεσμούς διαχρονικούς, επάνω στους οποίους εστηρίχθη το εθνικό μας οικοδόμημα. Παραδείγματος χάριν οι λέξεις Θρησκεία, Πατρίς, Οικογένεια, Ορθοδοξία, Ελληνισμός επιχειρείται να ερμηνευθούν ως υποκρύπτουσες ρατσιστικές ή εθνικιστικές διαθέσεις, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζουν, η κάθε μία χωριστά και όλες μαζί στο σύνολό τους, τα ευγενέστερα ιδανικά μίας φυλής, η οποί άνθεξε επί αιώνες και εστάθη όρθια στο γεωγραφικό σταυροδρόμι που της έταξε το ιστορικό της πεπρωμένο, ακριβώς επειδή έκανε σωστή αξιολόγηση των εννοιών που κρύβουν αυτές οι λέξεις και τις ενέταξε στο θεσμικό πλαίσιο, στο οποίο εμπεριέχονται όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την πορεία χιλιάδων ετών, με μοναδικούς στόχους, την ελευθερία, την πνευματική ανάπτυξη και τη διάδοση των ιδεών. Διότι η Ελλάς, υπό οιανδήποτε ιστορική μορφή, ηγωνίσθη δια την πάσης φύσεως ελευθερία και μόνον.
Ακόμη και εκστρατευτικοί της πόλεμοι, όπως του Μεγάλου Αλεξάνδρου, είχαν ως στόχο να φέρουν ελευθερία, ατομική, πνευματική και ιδεολογική σε λαούς που ζούσαν κάτω από πρωτόγονες τυραννίες. Η δε συμπεριφορά, στην προκείμενη περίπτωση του Αλεξάνδρου προς τους κατακτηθέντες, καθώς και η μετέπειτα πορεία των Ελληνιστικών χρόνων, αποδεικνύει περίτρανα αυτές τις Ελληνικές επιδιώξεις, διαψεύδοντας τα περί ρατσιστού και δολοφόνου Αλεξάνδρου και των επιγόνων του.
Αξίζει λοιπόν, σε μία σειρά από σημειώματα, να προσεγγίσομε αυτό το τόσο σοβαρό γεγονός, που είναι η εκστρατεία η οποία επιχειρείται να τρομοκρατηθεί δηλαδή ο σημερινός ανιστόρητος, γενικώς αμαθής και αδιάφορος Έλληνας, από τις παρερμηνείες λέξεων και φράσεων-κλειδιών δια το ιστορικό του γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο σημείο να ντρέπονται σήμερα κάποιοι Έλληνες να προφέρουν τις λέξεις Θρησκεία, Πατρίς Οικογένεια, φοβούμενοι ότι θα χαρακτηρισθούν φασίστες ή ρατσιστές. Η δε λέξη Πατριώτης έχει ταφεί...
Αυτή όμως η προσπάθεια διαστρεβλώσεως και παρερμηνείας στοχεύει και στο να περάσει στον πράγματι συναισθηματικό Έλληνα και στοιχεία ενοχής για συμμετοχή του σε εκστρατείες κατά των μειονοτήτων και παντός αδυνάτου, στηρίζοντας το σαθρό επιχείρημα ακόμη και στο Ισοκρατικό: Έλληνες εστί οι της Ελληνικής παιδείας μετέχοντες. Δίνοντάς του δηλαδή τη λανθασμένη εντύπωση ότι σε αντιδιαστολή με τους προγόνους του, αυτός σήμερα είναι αντιδημοκράτης και φορέας ανελεύθερων ιδεών.
Με άλλα λόγια επιχειρούν να φέρουν τον Έλληνα αντιμέτωπο με την ίδια του την ιστορία, προσαρμοσμένη όμως και ερμηνευμένη, με βάση τους υπόπτους στόχους των. Είναι σημαντικό επομένως, να δούμε έστω και περιεκτικώς στο στενό πλαίσιο μικρών δημοσιογραφικών σημειωμάτων, την εξέλιξη ολοκλήρου αυτής της προσπάθειας η οποία επιχειρείται με στόχο την εθνική μας αλλοτρίωση, αρχίζοντας από την Ελληνορθοδοξία.
Ελληνοορθοδοξία και Οικουμενική Ορθοδοξία
Η Ιστορική συνάντηση Ελληνικού και Χριστιανικού Πνεύματος δεν επιδέχεται αμφισβήτηση (2001)
Ισχυρίζονται μερικοί -δυστυχώς ανάμεσά τους και μερικοί συμπατριώτες μας- ότι, ενώ η Ορθοδοξία έχει οικουμενική διάσταση, οι Έλληνες προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν, να επιτύχουν την οικειοποίησή της, μιλώντας για Ελληνοορθοδοξία επιχειρώντας έτσι, μία μορφή καπελώματος ολοκλήρου της Ορθοδοξίας. Στόχος τους είναι, μέσα από αυτή την κατηγορία, να προσάψουν στον Έλληνα τη ρετσινιά του εθνικιστή ή ακόμη και του ρατσιστή.
Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική. Κατ’ αρχήν δεν φταίνε οι Έλληνες επειδή ο ιδρυτής του Χριστιανισμού, ο Ιησούς Χριστός, θεώρησε ότι περάτωσε το επί Γης έργο Του, όταν επήγαν κοντά Του οι Έλληνες: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου, είπε μόλις τους ανήγγειλαν. Και δεν ευθύνεται βεβαίως η τότε κατεχόμενη από τους Ρωμαίους Ελλάς, επειδή οι Ευαγγελισταί συνέγραψαν τα Ευαγγέλια στα Ελληνικά. Απλώς με την εμπειρία τους, εμπιστεύθηκαν τη γλώσσα και τη γνώση του πιο πνευματικού και ολοκληρωμένου λαού της εποχής. Έτσι, ο Χριστιανισμός διαδόθηκε ορθώς και δημιούργησε τις μοναδικές υποδομές της επιγείου υπάρξεως και συνεχίσεώς του. Όμως, εις την πρωτοχριστιανική πορεία εμφανίζεται οι αιρέσεις. Εν τούτοις, ο Χριστιανισμός καταφέρνει να διατηρηθεί αλώβητος και πρωτογενής - έτσι όπως τον οριοθέτησαν ο Ιδρυτής και οι Απόστολοί του - προστατευόμενος στην αγκάλη της Ανατολικής Ορθοδοξίας, η οποία παραμένει ανέγγιχτη επί δύο χιλιάδες έτη, διότι περιέχει τη μοναδική Αλήθεια, την αρχική, όπως ακριβώς διετυπώθη από τους πρωταγωνιστές του Χριστιανισμού. Αυτό οφείλεται στην παράλληλη εδραίωση της Ορθοδοξίας ως κοσμοθεωρίας, αφού οι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν την ευφυή έμπνευση να συγκεράσουν τη χριστιανική με την αρχαιοελληνική σκέψη. Έτσι, το κράμα που προέκυψε περιείχε, εκτός από το υπερφυσικό στοιχείο που το αναδεικνύει ως θρησκεία, και το απαύγασμα μίας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας, για τούτο και παραμένει ζώσα και δυναμική η Ορθοδοξία, παρά τα δισχιλιετή προβλήματα, μέσα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.
Με βάση, επομένως, τον τρόπο που ενήργησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας και το τελικό αποτέλεσμα, ήταν φυσική συνέπεια να γίνει Ελληνοκεντρική Ορθοδοξία, για τούτο και διατήρησε το ελεύθερο πνεύμα του Χριστιανισμού, κάτι δηλαδή που δεν κατάφεραν οι δυτικές Χριστιανικές Εκκλησίες.
Η Πλατωνική και Αριστοτελική φιλοσοφία - θέση περί ελευθερίας, ήλθε ως γήινο στοιχείο να προστεθεί στη μοναδική φράση του Χριστού: Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, που αποτελεί και την κορυφαία άποψη και αίσθηση περί ατομικής ελευθερίας. Μία ελευθερία η οποία είναι βίωμα διαχρονικό για τον Έλληνα. Και αυτό αποδεικνύεται σε όλη την ιστορική του διαδρομή. Δεν υπήρξε ποτέ ρατσιστής, ούτε εθνικιστής, με την έννοια που προσδίδουν ορισμένοι στη λέξη. Τελείως το αντίθετο μάλιστα.
Όμως η Ελληνοκεντρικότητα της Ορθοδοξίας αναδεικνύεται και από το γεγονός ότι από την Κωνσταντινούπολη, τη Θεσσαλονίκη και άλλα ελληνικά κέντρα εκκίνησε ο εκχριστιανισμός όλων των σημερινών ορθοδόξων λαών, για τούτο και αναγνωρίζουν την πρωτοκαθεδρία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ενώ πολύ εύκολο θα ήταν σήμερα ειδικώς, αλλά και όταν η Ρωσία παραδείγματος χάριν, ήταν κραταιά τσαρική αυτοκρατορία, να αγνοήσει το Φανάρι και να διαχωρίσει τη θέση της από τον ορθόδοξο κορμό.
Το ίδιο συμβαίνει με τους Σέρβους, τους Ρουμάνους, τους Βουλγάρους και τόσους άλλους, που ακολουθούν την εκκλησιαστική τάξη παρά το γεγονός ότι αυτές οι ορθόδοξες Εκκλησίες είναι δυνατές, ανεξάρτητες με εκατομμύρια πιστούς στο πλευρό τους, ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αντιπροσωπεύει σήμερα μόνον το ορθόδοξο πνεύμα και την ιστορική διάσταση της Ορθοδοξίας. Ε, λοιπόν αυτά είναι αρκετά για να το κρατούν στην κορυφή της μίας και μοναδικής Αληθείας, που εκπορεύεται από αυτό και διαχέεται επί αιώνες προς όλη την Οικουμένη. Ουσιαστικώς, η Οικουμενικότητα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος συναντήθηκε με την Οικουμενικότητα του Χριστιανισμού και δημιούργησαν την Ορθοδοξία, ως θρησκευτικό δόγμα και τρόπο ζωής για τους ανατολικούς λαούς. Επομένως, Ελλάς, Ελληνισμός, Ορθοδοξία, είναι ένα μοναδικό σύνολο που δεν αμφισβητείται, αλλά δυστυχώς διαβάλλεται συνεχώς, εδώ στον τόπο μας, με απώτερο σκοπό να διασπασθεί, ώστε να κλονισθεί η ιστορική συνοχή των Ελλήνων. Και στο σημείο αυτό, η ευθύνη του κράτους, γιατί κρατά το λαό και ειδικώς τους νέους σε άγνοια. Έτσι, δεν έχουν τα πνευματικά και γνωσιολογικά εφόδια για να αντιμετωπίσουν την, κάθε είδους, ύποπτη ανακρίβεια που τους παρέχεται προς απομνημόνευση.
2002
Ἐντὸς τοῦ ὀρυμαγδοῦ φρούτων, διαπλοκῶν, bar, big brother, δημοσίων διαπομπεύσεων καὶ παμφώτων αὐτοεξευτελισμῶν, ἐντὸς περιβάλλοντος ἀφορήτου δημοσιότητος καὶ οἰκειώσεως μὲ τὰ ἀνοίκεια, ἀνάμεσα σὲ σαχλὲς ἐξομολογήσεις και τηλεσαδισμούς, ἡ ἄσβεστος φλόγα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς γίνεται φωτεινὸς ἀστὴρ καὶ σχίζει τὴν κατήφεια, τυφλώνει τοὺς νεοκυνικούς, φωτίζει τοὺς σιωπηλούς, ἐγκαρδιώνει πάντες τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἀγαπῶντες τὴν κανονικότητα.
Κι ὅμως πόσα δισεκατομμύρια ἀνθρώπων παλεύουν ἐπάνω στὴν εὔθραυστη φλούδα τῆς γῆς γιὰ ἕνα κομμάτι ψωμί, γιὰ λίγη μετέωρη γνώση, γιὰ μία ψευδαίσθηση ἀγάπης, μέσα σὲ μαγευτικὲς φαντασιώσεις ποὺ φυλλορροοῦν, χωρὶς τὴν παραμικρὴ ἐλπίδα συμμετοχῆς τους σὲ αὐτὴν τὴν σαγηνευτικὴ διαδικασία διανομῆς τοῦ πλούτου.
Διδασκόμαστε, ἔλεγε ὁ Περικλῆς, νὰ μὴν λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι πρέπει νὰ προστατεύομε αὐτοὺς ποὺ βλάπτονται, γιὰ νὰ δύναται ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀναπτύσσεται καὶ νὰ φθάνει σὲ μία εὐτυχῇ εὐλυγισία καὶ στὴν στήριξη τοῦ ἑαυτοῦ του.
Φοβοῦμαι ὅτι γιὰ τὸν σύγχρονο κόσμο, τὰ λόγια του Περικλῆ ὁμοιάζουν μὲ ἐκεῖνα τὰ λαμπιόνια τῆς θεατρικῆς σκηνῆς ποὺ βυθίζονται στὴν ταπεινότητα τοῦ δικοῦ τους σκότους μόλις πέσει ἡ αὐλαία... σὰν τὴ σκοτεινὴ πλευρὰ τῆς σελήνης. Ἄλλωστε, ὅποιος δὲν εἶναι μαζί μας, εἶναι ἐναντίον μας!
Ἑλένη Παπαδάκη - Ἐπιστολή (1944)
Λυποῦμαι διότι δὲν μοῦ εἶναι ἐπιτετραμμένον νὰ παρουσιαστῶ ἐνώπιον τῆς Συνελεύσεως διὰ νὰ ἀπολογηθῶ ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν, τὰς ὁποίας μοῦ ἀποδίδει ἡ ἀπόφασις τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, λόγω τοῦ ἀναρμόστου τρόπου καθ’ ὃν εἶναι συντεταγμένη αὕτη.
Δοκῶ ὅτι πᾶσα ἄμυνα ἐπὶ τόσον ἀναρμόστως συντεταγμένου ἐγγράφου, πλήρους ἀορίστων καὶ ἀβασίμων στοιχείων καὶ συκοφαντικῆς δυσφημίσεως, οἰκοδομήματος ἀσυστόλων κατηγοριῶν βασισμένων μόνον ἐπὶ ἐντυπώσεων, ὡς ῥητῶς ἀναφέρει τὸ ἀπόσπασμα τῶν πρακτικῶν, μία τοιαύτη ἄμυνα, ἐπαναλαμβάνω, θὰ ἀπετέλει ὕβριν ἐναντίον ἐμοῦ τοῦ ἰδίου, ἀπρεπῶς ἤδη διὰ τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως καθυβρισθείσης καὶ διὰ τρόπυ ἀπάδοντος, ὡς φρονῶ, εὶς φορέαν εὐσεβούμενον ἑαυτὸν καὶ τὰς ἀποφάσεις του.
Κατὰ πόσον ἡ ὅλη στάσις μου κατὰ τὸ προηγούμενον χρονικὸν διάστημα ὑπῆρξεν «ἀντεθνική, ἀντισυναδελφική, ἐγωιστική καὶ ἀπρεπής», δύνανται καλλίτερον ἀπὸ ἐμὲ νὰ διαφωτίσουν τὴν Συνέλευσιν πολλοὶ ἐκλεκτοὶ συνάδελφοι, οἱ ὁποῖοι, ἀσφαλῶς θὰ παρίστανται εἰς αὐτήν, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐπίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μὴ πρὸς ἐμὲ φίλα διακείμενοι, θὰ εὑρεθοῦν ἔστω καὶ κατ’ ἰδίαν σκεπτόμενοι ὅτι εἰς πολλὰς περιπτώσεις ἡ στάσις μου ὑπῆρξεν κάθε ἄλλον παρὰ ἀντισυναδελφική ἢ ἐγωιστική... (Ἑλένη Παπαδάκη, Ἐπιστολὴ πρὸς τὸ Σωματεῖον Ἑλλήνων Ἠθοποιῶν, 1944)
Περὶ τῆς ἐποχῆς μας
Χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν κατάρρευση τοῦ ψυχικοῦ θανάτου καὶ τὴν ἀπομυθοποίηση τοῦ ἔρωτα ὡς ἐπιδόσεως ὁλοκληρωτικῆς. Ἐνῷ δὲν ἔπαψαν ἐντελῶς αὐτά, ὅμως ἐκλείπει τὸ αἴνιγμα, οἱ ἀπορίες. Ὑπάρχει νίκη ἔναντι τοῦ θανάτου, μὲ τὴ μετατροπή του σὲ ἡρωικὴ πράξη. Ὁ ἥρωας μετὰ ἀπὸ ἀγῶνα, κατακτᾷ τὸν καλὸ θάνατο καὶ κερδίζει τὴν ἀθανασία. Ὁ ἔρωτας μοιάζει κι αὐτὸς μὲ ἡρωικὴ πράξη, μία πορεία πρὸς τὴν κατάκτηση τῆς συνολικῆς ὑπάρξεως. Ἀναζητεῖ κάποιος σὲ αὐτόν, ὅ,τι νιώθει πὼς στερεῖται. Γιὰ νὰ βρεῖ κάποιος τὸν ἑαυτό του, πρέπει νὰ χαθεῖ, νὰ ἀπογυμνωθεῖ. Ἔτσι μόνον θὰ δεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, αὐτὸ ποὺ αἰσθάνεται πὼς τοῦ λείπει, νὰ φέρει κοντά του ἐκεῖνο ἀκριβῶς ποὺ νιώθει πολὺ μακρινό.
Περὶ ψυχῆς
Ο Dr. Farber δέχεται τὴν ὕπαρξη ψυχῆς κατ᾿ εἰκόνα.
Ἐξομολόγηση: Συγχώρεση καὶ συμβουλευτικὴ εἶναι μία καλὴ λύση.
Ψυχοθεραπευτές: Ἐπαγγελματίες καὶ καταχραστὲς μὲ χαμένο ἐπιστημονικὸ κῦρος.
Ἡ ἐξομολόγηση εἶναι νοσοκομεῖο ψυχῆς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ θεραπεία.
Ἡ ψυχοθεραπεία θεωρεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀτελὲς ὂν συνεχῶς.
Ἡ ψυχοθεραπεία θεωρεῖ τὴ συνείδηση (ἐνοχὴ γιὰ ἁμαρτίες) ὡς ψυχικὴ ἀσθένεια.
Ἡ ἀναγνώριση τῆς ἀνισορροπίας προοδεύει πρὸς τὴν ὁλοκλήρωση, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ.
Ἡ νηστεία δὲν εἶναι ἀπομόνωση, εἶναι κοινωνία καὶ προτιμότερη τῆς φαρμακευτικῆς ἀγωγῆς.
Περὶ ρόκ (Κώστας Ζουράρις)
Ἡ ρὸκ μουσικὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία πτωχὴ ἁρμονικὴ μελῳδικὴ γραμμή, πενιχρὴ ρυθμικὴ ἀγωγὴ καὶ πεισιθάνατο στίχο, ὁ ὁποῖος δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἑλληνικὴ μουσικὴ παράδοση, ἡ ὁποία οὐδέποτε παράγει μηδενιστικὰ μελίσματα. Ἑπομένως, αὐτὴ ἡ ἠχορυθμικὴ καὶ ὀντολογικὴ πενία, αὐτὴ ἡ ἠχορύπανση μὲ ἀποτρέπει.