Κάθε χρόνο τὶς ἡμέρες ποὺ προηγοῦνται τῆς 25ης Μαρτίου παρατηροῦμε μία ἐνορχηστρωμένη προσπάθεια ἀποδομήσεως τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας καὶ συκοφαντήσεως προσωπικοτήτων, κυρίως ἐκκλησιαστικῶν. Οἱ ἀποδομητὲς νομίζουν ὅτι ἡ Ἱστορία γράφεται ἀπὸ τὴν ἄνεση τοῦ γραφείου τους καὶ ὡς συνονθύλευμα διαφόρων ἰδεολογιῶν καὶ ἰδεοληψιῶν. Ὅμως ἡ πραγματικὴ Ἱστορία εἶναι ἡ μελέτη τῶν πηγῶν. Σημασία ἔχει τί ἔγραφαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν ΤΟΤΕ τὰ γεγονότα καὶ ὄχι τί πιστεύει ὁ καθένας μας σήμερα.
Παραθέτω, λοιπόν, μία μαρτυρία, ἡ ὁποία δικαιώνει τὴν πατριωτικὴ δράση τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ καὶ τοῦ Μητροπολίτου Παλαιῶν Πατρῶν (δηλαδὴ τῆς Πάτρας τῆς Πελοποννήσου, διότι Νέαι Πάτραι ἦταν ἡ Ὑπάτη) Γερμανοῦ. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀναφορά, τὴν ὁποία ἔστειλε στὴν Κυβέρνησή του ὁ ἐπιτετραμμένος (ἀναπληρωτὴς τοῦ Πρέσβεως) τῆς Ὁλλανδίας στὴν Κωνσταντινούπολη σχετικὰ μὲ τὸν ἀπαγχονισμὸ τοῦ Γρηγορίου Ε´. Τὸ ἔγγραφο ἔχει ἡμερομηνία 13/25 Ἀπριλίου 1821 –τὸν 19ο αἰῶνα ἡ διαφορὰ παλαιοῦ κάι νέου ἡμερολογίου ἦταν 12 ἡμέρες- καὶ τὸ ἀνεκάλυψε ὁ Καθηγητὴς Γεώργιος Ζώρας (δημοσιεύεται στὸ βιβλίο του: Ὁ ἀπαγχονισμὸς τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε´ εἰς ἔκθεσιν τοῦ Ὁλλανδοῦ Ἐπιτετραμμένου Κωνσταντινουπόλεως, Ἀθῆναι 1976, σελ. 13-14).
Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ Ὁλλανδὸς διπλωμάτης Γκασπὰρ Τέστα στὴν ἀναφορά του τὰ ἑξῆς: «Ὁ ἀρχηγὸς οὗτος τῆς Ἐκκλησίας ὀνόματι Γρηγόριος εἶχεν ἐξελεγχθῆ ὡς συνένοχος καὶ κύριος ὑποκινητὴς τῆς συνωμοσίας τῶν Ἑλλήνων. Γεννημένος ἐν Πελοποννήσῳ καὶ ἐπιθυμῶν κατὰ τὸν καλύτερον τρόπον νὰ ἀποκρύψῃ τὸ «παιχνίδι» του ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς Κυβερνήσεως εἶχε καταστῆ -λένε- ἐγγυτὴς ὑπὲρ τοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν, ὑποκινητοῦ τῆς ἐπαναστάσεως τῆς Πελοποννήσου. Πιστοποιηθείσης τῆς συμμετοχῆς του διὰ σαφῶν ἀποδείξεων καὶ ἐγγράφων, ὁ σουλτάνος τοῦ ἐπέβαλε τὴν ποινήν, τὴν ὁποίαν ἐπέσυρε τὸ κακούργημά του. Ἡ συνημμένη προκήρυξις ἀναρτηθεῖσα ἐπὶ τοῦ νεκροῦ, θὰ πληροφορήσῃ τὴν Ἐξοχότητά σας περὶ τῶν κατηγοριῶν αἵτινες τὸν ὡδήγησαν εἰς τὴν ἀγχόνην».
Μαθαίνουμε, λοιπόν, ὅτι καὶ ὁ Σουλτάνος, ἀλλὰ καὶ οἱ ξένοι διπλωμάτες γνώριζαν τὸν πατριωτισμὸ τοῦ Γρηγορίου Ε´ καὶ καταλάβαιναν ὅτι ἡ ἀποκήρυξη τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ Ὑψηλάντη –δὲν πρόκειται γιὰ ἀφορισμό, διότι ἀφορισμὸς ἰσχύει μόνο γιὰ θέματα πίστεως καὶ δόγματος- ἦταν ἕνα τέχνασμα. Ἐπιπλέον τὸ κείμενο καταγράφει τὴν ἀντίληψη ποὺ εἶχαν σχηματίσει οἱ ξένοι διπλωμάτες βάσει πληροφοριῶν ὅτι ἡ Πελοπόννησος ἐξεγέρθηκε μὲ κύριο ὑποκινητὴ τὸν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, τὸν ὁποῖο σήμερα κάποιοι ἀποκαλοῦν «φιλότουρκο». Εἴπαμε, ὅμως: Ἱστορία γράφουν οἱ πηγὲς καὶ οἱ γραπτὲς μαρτυρίες, ὅπως ἡ προαναφερθεῖσα. Καὶ οἱ μαρτυρίες καταδεικνύουν ὅτι μύθοι δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ μαθαίναμε τόσα χρόνια στὸ σχολεῖο, ἀλλὰ τὰ ἀνιστόρητα φληναφήματα ποὺ κατασκευάζονται ἀπὸ τοὺς ἀποδομητές.
2 Ἀπριλίου 2009
Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικὸς Ἐπιστήμων