ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ -Υ-

-Υ-	ὣς οἳ μὲν παρὰ νηυσὶ κορωνίσι θωρήσσοντο ἀμφὶ σὲ Πηλέος υἱὲ μάχης ἀκόρητον Ἀχαιοί, Τρῶες δ᾽ αὖθ᾽ ἑτέρωθεν ἐπὶ θρωσμῷ πεδίοιο· Ζεὺς δὲ Θέμιστα κέλευσε θεοὺς ἀγορὴν δὲ καλέσσαι	Έτσι οι Αχαιοί στα δρεπανόγυρτα καράβια ολόγυρα σου, γιε του Πηλέα, για μάχη αχόρταγοι, με βιάση αρματώνονταν, κι από την άλλη οι Τρώες αντίκρα τους, στο στήθωμα του κάμπου. Κι απ᾿ την κορφή του πολυφάραγγου του Ολύμπου ο Δίας προστάζει τη Θέμη, τους θεούς σε σύναξη να κράξει ευτύς· κι εκείνη τρέχει παντού, στου Δία προστάζοντας να δράμουν το παλάτι. Κανένας ποταμός δεν έλειψε (μον᾿ ο Ωκεανός δεν ήρθε), καμιά νεράιδα, απ᾿ όσες χαίρουνται τα δάση τα πανώρια, των ποταμών τα κεφαλόβρυσα και τα χλωρά λιβάδια.
5	κρατὸς ἀπ᾽ Οὐλύμποιο πολυπτύχου· ἣ δ᾽ ἄρα πάντῃ φοιτήσασα κέλευσε Διὸς πρὸς δῶμα νέεσθαι. οὔτέ τις οὖν ποταμῶν ἀπέην νόσφ᾽ Ὠκεανοῖο, οὔτ᾽ ἄρα νυμφάων αἵ τ᾽ ἄλσεα καλὰ νέμονται καὶ πηγὰς ποταμῶν καὶ πίσεα ποιήεντα.
10	ἐλθόντες δ᾽ ἐς δῶμα Διὸς νεφεληγερέταο ξεστῇς αἰθούσῃσιν ἐνίζανον, ἃς Διὶ πατρὶ Ἥφαιστος ποίησεν ἰδυίῃσι πραπίδεσσιν. ὣς οἳ μὲν Διὸς ἔνδον ἀγηγέρατ᾽· οὐδ᾽ ἐνοσίχθων νηκούστησε θεᾶς, ἀλλ᾽ ἐξ ἁλὸς ἦλθε μετ᾽ αὐτούς,	Στου Δία το αρχοντικό σαν έφτασαν του νεφελοστοιβάχτη, στις γυαλιστές στοές θρονιάζουνταν, καλά μαστορεμένες στο Δία πατέρα από τον Ήφαιστο με τη σοφή του τέχνη. Έτσι λοιπόν στου Δία μαζώχτηκαν᾿ μηδέ κι ο Κοσμοσείστης το λόγο της θεάς αψήφησε, μον᾿ απ᾿ το πέλαο βγαίνει, και μέσα στους θεούς καθίζοντας ρωτάει το Δία να μάθει: « Τι τους θεούς, Αστραποκέραυνε, σε σύναξη φωνάζεις; Στο νου σου για τους Τρώες μην έβαλες και τους Αργίτες κάτι; θαρρώ πως η σφαγή κι ο πόλεμος όπου και να 'ναι ανάβουν.» Κι ο Δίας γυρνώντας του αποκρίθηκεν ο νεφελοστοιβάχτης:
15	ἷζε δ᾽ ἄρ᾽ ἐν μέσσοισι, Διὸς δ᾽ ἐξείρετο βουλήν· τίπτ᾽ αὖτ᾽ ἀργικέραυνε θεοὺς ἀγορὴν δὲ κάλεσσας; ἦ τι περὶ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν μερμηρίζεις; τῶν γὰρ νῦν ἄγχιστα μάχη πόλεμός τε δέδηε. τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς·
20	ἔγνως ἐννοσίγαιε ἐμὴν ἐν στήθεσι βουλὴν ὧν ἕνεκα ξυνάγειρα· μέλουσί μοι ὀλλύμενοί περ. ἀλλ᾽ ἤτοι μὲν ἐγὼ μενέω πτυχὶ Οὐλύμποιο ἥμενος, ἔνθ᾽ ὁρόων φρένα τέρψομαι· οἳ δὲ δὴ ἄλλοι ἔρχεσθ᾽ ὄφρ᾽ ἂν ἵκησθε μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς,	«Το λογισμό μου τον κατάλαβες ποιος είναι, Κοσμοσείστη, που είπα να 'ρθείτε έδώ᾿ τι γνοιάζουμαι που χάνουνται έτσι εκείνοι. Ωστόσο εγώ σε κάποιο του Ολύμπου φαράγγι θα καθίσω, βαθιά ν᾿ αναγαλλιάσω βλέποντας· σεις όμως οι άλλοι κάτω κινάτε γρήγορα, και φτάνοντας στους Τρώες και στους Αργίτες βοηθάτε και τους δυο, καθένας σας σε όποια μεριά του αρέσει· τι αν ο Αχιλλέας προβάλει μόνος του τους Τρώες να πολεμήσει, μπρος στου Πηλέα το γιο το γρήγορο στιγμή δε θα κρατήσουν' τι και πιο πριν, καθώς τον έβλεπαν, τους έπιανε τρεμούλα. Μα τώρα που του εχάθη ο σύντροφος κι είναι γιομάτος λύσσα,
25	ἀμφοτέροισι δ᾽ ἀρήγεθ᾽ ὅπῃ νόος ἐστὶν ἑκάστου. εἰ γὰρ Ἀχιλλεὺς οἶος ἐπὶ Τρώεσσι μαχεῖται οὐδὲ μίνυνθ᾽ ἕξουσι ποδώκεα Πηλεΐωνα. καὶ δέ τί μιν καὶ πρόσθεν ὑποτρομέεσκον ὁρῶντες· νῦν δ᾽ ὅτε δὴ καὶ θυμὸν ἑταίρου χώεται αἰνῶς
30	δείδω μὴ καὶ τεῖχος ὑπέρμορον ἐξαλαπάξῃ. ὣς ἔφατο Κρονίδης, πόλεμον δ᾽ ἀλίαστον ἔγειρε. βὰν δ᾽ ἴμεναι πόλεμον δὲ θεοὶ δίχα θυμὸν ἔχοντες· Ἥρη μὲν μετ᾽ ἀγῶνα νεῶν καὶ Παλλὰς Ἀθήνη ἠδὲ Ποσειδάων γαιήοχος ἠδ᾽ ἐριούνης	το κάστρο μην πατήσει σκιάζομαι, κι ανάντια στα γραμμένα.» Αυτά είπε ο γιος του Κρόνου, κι άσκωσε φριχτή πολέμου λύσσα, κι όλοι οι θεοί κινούν αντίγνωμοι στον πόλεμο να τρέξουν η Ήρα κινάει στων πλοίων τη μάζωξη, μαζί τον Κοσμοσείστη, την Αθηνά Παλλάδα παίρνοντας και τον Ερμή τον κλέφτη, που μες στους άλλους εξεχώριζε στου νου τις τέχνες όλες. Κι ο μέγας Ήφαιστος ακλούθα τους, όλο καρδιά καί πείσμα, κουτσαίνοντας, γοργά τ᾿ αδύναμα κουνώντας αντικνήμια. Στους Τρώες από την άλλη ετράβηξεν ο κρανοσείστης Άρης κι η σαγιτεύτρα αντάμα του Άρτεμη κι ο μακρομάλλης Φοίβος,
35	Ἑρμείας, ὃς ἐπὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσι κέκασται· Ἥφαιστος δ᾽ ἅμα τοῖσι κίε σθένεϊ βλεμεαίνων χωλεύων, ὑπὸ δὲ κνῆμαι ῥώοντο ἀραιαί. ἐς δὲ Τρῶας Ἄρης κορυθαίολος, αὐτὰρ ἅμ᾽ αὐτῷ Φοῖβος ἀκερσεκόμης ἠδ᾽ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα
40	Λητώ τε Ξάνθός τε φιλομειδής τ᾽ Ἀφροδίτη. εἷος μέν ῥ᾽ ἀπάνευθε θεοὶ θνητῶν ἔσαν ἀνδρῶν, τεῖος Ἀχαιοὶ μὲν μέγα κύδανον, οὕνεκ᾽ Ἀχιλλεὺς ἐξεφάνη, δηρὸν δὲ μάχης ἐπέπαυτ᾽ ἀλεγεινῆς· Τρῶας δὲ τρόμος αἰνὸς ὑπήλυθε γυῖα ἕκαστον	κι ο Ξάνθος κι η Λητώ αποδίπλα τους, κι η γελαστή Αφροδίτη. Όσον καιρό οι θεοί βρισκόντουσαν απ᾿ τους θνητούς αλάργα, οι Αργίτες το 'χαν πάρει απάνω τους, τι είχε ο Αχιλλέας προβάλλει, που ήταν καιρό πολύ απ᾿ τον πόλεμο τον άγριο τραβηγμένος. Κι οι Τρώες ένιωθαν πάλι που 'τρεμαν τα γόνατα τους κάτω, φόβο γεμάτοι, το φτερόποδο γιο του Πηλέα θωρώντας να λάμπει μέσα στην αρμάτα του σαν καταλύτης Άρης. Μα ως οι θεοί του Ολύμπου εσίμωσαν στα μαζωμένα ασκέρια, η Αμάχη ασκώθη η πολεμόχαρη· και χούγιαζε η Παλλάδα, ορθή πότε όξω απ᾿ το καστρότειχο, πλάι στο ανοιχτό χαντάκι,
45	δειδιότας, ὅθ᾽ ὁρῶντο ποδώκεα Πηλεΐωνα τεύχεσι λαμπόμενον βροτολοιγῷ ἶσον Ἄρηϊ. αὐτὰρ ἐπεὶ μεθ᾽ ὅμιλον Ὀλύμπιοι ἤλυθον ἀνδρῶν, ὦρτο δ᾽ Ἔρις κρατερὴ λαοσσόος, αὖε δ᾽ Ἀθήνη στᾶσ᾽ ὁτὲ μὲν παρὰ τάφρον ὀρυκτὴν τείχεος ἐκτός,
50	ἄλλοτ᾽ ἐπ᾽ ἀκτάων ἐριδούπων μακρὸν ἀΰτει. αὖε δ᾽ Ἄρης ἑτέρωθεν ἐρεμνῇ λαίλαπι ἶσος ὀξὺ κατ᾽ ἀκροτάτης πόλιος Τρώεσσι κελεύων, ἄλλοτε πὰρ Σιμόεντι θέων ἐπὶ Καλλικολώνῃ. ὣς τοὺς ἀμφοτέρους μάκαρες θεοὶ ὀτρύνοντες	και πότε στα βουερά τ᾿ ακρόγιαλα φωνάζοντας απάνω. Αντίκρα κι ο Άρης άγρια χούγιαζε, σα μαύρη ανεμοζάλη, στους Τρώες τη μια φορά φωνάζοντας απ᾿ την κορφή του κάστρου, και πότε στο Ωριοβούνι τρέχοντας, πλάι στου Σιμόη τους όχτους. Έτσι οι θεοί οι πολυμακάριστοι τους δυο στρατούς αγγρίζαν να χτυπηθούν, βαρύ ξεσπάζοντας απάλε αναμεσό τους. Όλο φοβέρα των αθάνατων και των θνητών ο κύρης βροντάει ψηλάθε, και την άμετρη τη γης ο Ποσειδώνας τραντάζει κάτω και τ᾿ απόγκρεμα τα κορφοβούνια ως πέρα' της Ίδας σειούνταν της πολύπηγης όλες οι ρίζες κι όλες
55	σύμβαλον, ἐν δ᾽ αὐτοῖς ἔριδα ῥήγνυντο βαρεῖαν· δεινὸν δὲ βρόντησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ὑψόθεν· αὐτὰρ νέρθε Ποσειδάων ἐτίναξε γαῖαν ἀπειρεσίην ὀρέων τ᾽ αἰπεινὰ κάρηνα. πάντες δ᾽ ἐσσείοντο πόδες πολυπίδακος Ἴδης
60	καὶ κορυφαί, Τρώων τε πόλις καὶ νῆες Ἀχαιῶν. ἔδεισεν δ᾽ ὑπένερθεν ἄναξ ἐνέρων Ἀϊδωνεύς, δείσας δ᾽ ἐκ θρόνου ἆλτο καὶ ἴαχε, μή οἱ ὕπερθε γαῖαν ἀναρρήξειε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, οἰκία δὲ θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισι φανείη	οι ράχες, και τα πλοία τ᾿ Αργίτικα και το τρωικό το κάστρο. Κι ο Άδης φοβήθη και πετάχτηκε με τρόμο απ᾿ το θρονί του, ο ρήγας των νεκρών, χουγιάζοντας, τη γης ο Ποσειδώνας ο κοσμοσείστης από πάνω του μην πάει στα δυο κι ανοίξει, και σε θνητούς φανεί κι αθάνατους το αρχοντικό του ξάφνου, που ως κι οι θεοί μαθές τ᾿ οχτρεύουνται, φριχτό κι αραχλιασμένο' τόσος ο βρόντος, όπως χίμιξαν όλοι οι θεοί στη μάχη να χτυπηθούν. Στο ρήγα εστέκουνταν τον Ποσειδώνα αγνάντια τις φτερωτές σαγίτες σφίγγοντας ο Απόλλωνας ο Φοίβος· στον Άρη αντίκρα η γαλανομάτη θεά Αθηνά· στην Ήρα
65	σμερδαλέ᾽ εὐρώεντα, τά τε στυγέουσι θεοί περ· τόσσος ἄρα κτύπος ὦρτο θεῶν ἔριδι ξυνιόντων. ἤτοι μὲν γὰρ ἔναντα Ποσειδάωνος ἄνακτος ἵστατ᾽ Ἀπόλλων Φοῖβος ἔχων ἰὰ πτερόεντα, ἄντα δ᾽ Ἐνυαλίοιο θεὰ γλαυκῶπις Ἀθήνη·
70	Ἥρῃ δ᾽ ἀντέστη χρυσηλάκατος κελαδεινὴ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα κασιγνήτη ἑκάτοιο· Λητοῖ δ᾽ ἀντέστη σῶκος ἐριούνιος Ἑρμῆς, ἄντα δ᾽ ἄρ᾽ Ἡφαίστοιο μέγας ποταμὸς βαθυδίνης, ὃν Ξάνθον καλέουσι θεοί, ἄνδρες δὲ Σκάμανδρον.	η Άρτεμη εστάθη η κυνηγάρισσα και χρυσοδοξαρούσα, του μακροσαγιτάρη Απόλλωνα τρανή αδερφή σαϊτεύτρα' αγνάντια στη Λητώ ο περίλαμπρος Ερμής, ο πρωτοκλέφτης' στερνά στον Ήφαιστο κι ο τρίσβαθος ο ποταμός, ο μέγας, που όλοι οι θνητοί τον κράζουν Σκάμαντρο, κι οι αθάνατοι όλοι Ξάνθο. Έτσι έστεκαν αντίκρυ αθάνατοι σε αθάνατους· κι ωστόσο μες στο στρατό ο Αχιλλέας λαχτάριζε τον Έχτορα να σμίξει, το γιο του Πρίαμου· τι με το αίμα του ποθούσε πάνω απ᾿ όλους τον ακατάλυτο πολέμαρχο, τον Άρη, να χορτάσει. Ωστόσο τον Αινεία ξεσήκωσεν ο Φοίβος να χιμίξει
75	ὣς οἳ μὲν θεοὶ ἄντα θεῶν ἴσαν· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς Ἕκτορος ἄντα μάλιστα λιλαίετο δῦναι ὅμιλον Πριαμίδεω· τοῦ γάρ ῥα μάλιστά ἑ θυμὸς ἀνώγει αἵματος ἆσαι Ἄρηα ταλαύρινον πολεμιστήν. Αἰνείαν δ᾽ ἰθὺς λαοσσόος ὦρσεν Ἀπόλλων
80	ἀντία Πηλεΐωνος, ἐνῆκε δέ οἱ μένος ἠΰ· υἱέϊ δὲ Πριάμοιο Λυκάονι εἴσατο φωνήν· τῷ μιν ἐεισάμενος προσέφη Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων· Αἰνεία Τρώων βουληφόρε ποῦ τοι ἀπειλαὶ ἃς Τρώων βασιλεῦσιν ὑπίσχεο οἰνοποτάζων	στον Αχιλλέα γραμμή, και του 'βαλε τρανή αντριγιά στα στήθη· στου γιου του Πρίαμου, του Λυκάονα, ταιριάζει τη φωνή του, και τούτον μοιάζοντας ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία, μιλούσε: «Αινεία, των Τρωών δημογέροντα, τι έγιναν οι φοβέρες, που μπρος συχνά στων Τρωών τους άρχοντες πα στο κρασί πετούσες, με του Πηλέα το γιο πως θα 'βγαινες να πολεμήσεις τάχα;» Κι ο Αινείας γυρνώντας τότε μίλησε κι απηλογιά του δίνει: « Υγιέ του Πρίαμου, τι αρμηνεύεις με, ζητώντας άθελα μου με του Πηλέα το γιο τον άφοβο να βγω να πολεμήσω; Πρώτη φορά αντικρύ στο γρήγορο τον Αχιλλέα δε στέκω'
85	Πηλεΐδεω Ἀχιλῆος ἐναντίβιον πολεμίξειν; τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Αἰνείας ἀπαμειβόμενος προσέειπε· Πριαμίδη τί με ταῦτα καὶ οὐκ ἐθέλοντα κελεύεις ἀντία Πηλεΐωνος ὑπερθύμοιο μάχεσθαι; οὐ μὲν γὰρ νῦν πρῶτα ποδώκεος ἄντ᾽ Ἀχιλῆος
90	στήσομαι, ἀλλ᾽ ἤδη με καὶ ἄλλοτε δουρὶ φόβησεν ἐξ Ἴδης, ὅτε βουσὶν ἐπήλυθεν ἡμετέρῃσι, πέρσε δὲ Λυρνησσὸν καὶ Πήδασον· αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺς εἰρύσαθ᾽, ὅς μοι ἐπῶρσε μένος λαιψηρά τε γοῦνα. ἦ κ᾽ ἐδάμην ὑπὸ χερσὶν Ἀχιλλῆος καὶ Ἀθήνης,	κι άλλοτε λέω με το κοντάρι του με πήρε του κυνηγού, στην Ίδα πάνω, σύντας πλάκωσε τα βόδια μας ν᾿ αρπάξει, κι η Λυρνησσό κι η Πήδασο έπεσαν στα χέρια του᾿ μα εμένα μ᾿ έσωσε ο Δίας, ορμή καί γόνατα γοργά χαρίζοντας μου. Τότε ο Αχιλλέας στη γη θα μ᾿ έστρωνεν αλήθεια κι η Παλλάδα· τι αυτή τραβώντας μπρος τον γλίτωνε και του 'δινε κουράγιο νεκρούς να ρίχνει, Τρώες και Λέλεγες, με το χαλκό κοντάρι. Γι᾿ αυτό τον Αχιλλέα στον πόλεμο κανείς δεν αντικρίζει· κάποιο θεό έχει τούτος δίπλα του και τον γλιτώνει πάντα. Μα κι ό,τι εκείνος ρίξει χύνεται γραμμή, καί πριν τρυπήσει
95	ἥ οἱ πρόσθεν ἰοῦσα τίθει φάος ἠδ᾽ ἐκέλευεν ἔγχεϊ χαλκείῳ Λέλεγας καὶ Τρῶας ἐναίρειν. τὼ οὐκ ἔστ᾽ Ἀχιλῆος ἐναντίον ἄνδρα μάχεσθαι· αἰεὶ γὰρ πάρα εἷς γε θεῶν ὃς λοιγὸν ἀμύνει. καὶ δ᾽ ἄλλως τοῦ γ᾽ ἰθὺ βέλος πέτετ᾽, οὐδ᾽ ἀπολήγει
100	πρὶν χροὸς ἀνδρομέοιο διελθέμεν. εἰ δὲ θεός περ ἶσον τείνειεν πολέμου τέλος, οὔ κε μάλα ῥέα νικήσει᾽, οὐδ᾽ εἰ παγχάλκεος εὔχεται εἶναι. τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων· ἥρως ἀλλ᾽ ἄγε καὶ σὺ θεοῖς αἰειγενέτῃσιν	κάποιου θνητού κορμί, τη φόρα του δεν κόβει. Αν όμως δίκια εζύγιαζε ο θεός του πόλεμου την κρίση, δε νικούσε εύκολα εμένα αυτός, ολόχαλκος κι ας πέτεται πως είναι.» Κι aπηλογήθη τότε ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία, και του 'πε: «Για κράξε τους θεούς, αντρόκαρδε, και συ τους αναιώνιους' λεν η Αφροδίτη πως σε γέννησε, του γιου του Κρόνου η κόρη, όμως αυτόν θεά μικρότερη᾿ τι είναι η δικιά σου η μάνα του Δία παιδί, κι η άλλη του Γέροντα της θάλασσας λογιέται. Ρίχνε λοιπόν τον ακατάλυτο χαλκό μπροστά σου, μήτε να σε δειλιάζουν οι κατάρες του καθόλου κι οι φοβέρες.»
105	εὔχεο· καὶ δὲ σέ φασι Διὸς κούρης Ἀφροδίτης ἐκγεγάμεν, κεῖνος δὲ χερείονος ἐκ θεοῦ ἐστίν· ἣ μὲν γὰρ Διός ἐσθ᾽, ἣ δ᾽ ἐξ ἁλίοιο γέροντος. ἀλλ᾽ ἰθὺς φέρε χαλκὸν ἀτειρέα, μηδέ σε πάμπαν λευγαλέοις ἐπέεσσιν ἀποτρεπέτω καὶ ἀρειῇ.
110	ὣς εἰπὼν ἔμπνευσε μένος μέγα ποιμένι λαῶν, βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ. οὐδ᾽ ἔλαθ᾽ Ἀγχίσαο πάϊς λευκώλενον Ἥρην ἀντία Πηλεΐωνος ἰὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν· ἣ δ᾽ ἄμυδις στήσασα θεοὺς μετὰ μῦθον ἔειπε·	Αυτά είπε, και στου ρήγα εφύσηξε τα στήθη ορμή μεγάλη, και μεσ᾿ απ᾿ τους προμάχους κίνησε με αστραποβόλο κράνος. Το γιο του Αγχίση η χιονοβράχιονη τον είδεν Ήρα ωστόσο, που στου Πηλέα το γιο ξεχύνουνταν περνώντας μες στ᾿ ασκέρια' μαζώνει τους θεούς τρογύρα της κι αυτά τους λέει τα λόγια: «Τώρα βαθιά καλολογιάστε το στο νου σας, Ποσειδώνα και συ Αθηνά, τα που αντικρίζετε σαν πως θα ξετελέψουν. Να, ιδέστε τον Αινεία που κίνησε με αστραποβόλο κράνος, σπρωγμένος απ᾿ το Φοίβο, πόλεμο ν᾿ ανοίξει του Αχιλλέα. Μα ελατέ, εμείς ας τον γυρίσουμε γοργά τα μπρος οπίσω,
115	φράζεσθον δὴ σφῶϊ Ποσείδαον καὶ Ἀθήνη ἐν φρεσὶν ὑμετέρῃσιν, ὅπως ἔσται τάδε ἔργα. Αἰνείας ὅδ᾽ ἔβη κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ ἀντία Πηλεΐωνος, ἀνῆκε δὲ Φοῖβος Ἀπόλλων. ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽, ἡμεῖς πέρ μιν ἀποτρωπῶμεν ὀπίσσω
120	αὐτόθεν, ἤ τις ἔπειτα καὶ ἡμείων Ἀχιλῆϊ παρσταίη, δοίη δὲ κράτος μέγα, μηδέ τι θυμῷ δευέσθω, ἵνα εἰδῇ ὅ μιν φιλέουσιν ἄριστοι ἀθανάτων, οἳ δ᾽ αὖτ᾽ ἀνεμώλιοι οἳ τὸ πάρος περ Τρωσὶν ἀμύνουσιν πόλεμον καὶ δηϊοτῆτα.	για κι από μας κανένας έπειτα στον Αχιλλέα να δράμει, να του χαρίσει νίκη ασύγκριτη, κουράγιο να του δώσει, να ιδεί των πιο τρανών αθάνατων πως έχει την αγάπη, κι οι άλλοι πως είναι ανεμοδούληδες, που αποξαρχής παλεύουν απ᾿ τη σφαγή κι από τον πόλεμο τους Τρώες πώς θα γλιτώσουν τι όλοι μας είμαστε απ᾿ τον Όλυμπο κατεβασμένοι τώρα στη μάχη αυτή να μπούμε, τίποτα μέσα στους Τρώες μην πάθει, για σήμερα᾿ μετά του μέλλουνται τα που 'χει η Μοίρα κλώσει, σύντας γεννιόταν, κι η μητέρα του τον έφερνε στον κόσμο. Όμως θεού φωνή αν δε φώτιζε γι᾿ αυτά τον Αχιλλέα,
125	πάντες δ᾽ Οὐλύμποιο κατήλθομεν ἀντιόωντες τῆσδε μάχης, ἵνα μή τι μετὰ Τρώεσσι πάθῃσι σήμερον· ὕστερον αὖτε τὰ πείσεται ἅσσά οἱ αἶσα γιγνομένῳ ἐπένησε λίνῳ ὅτε μιν τέκε μήτηρ. εἰ δ᾽ Ἀχιλεὺς οὐ ταῦτα θεῶν ἐκ πεύσεται ὀμφῆς
130	δείσετ᾽ ἔπειθ᾽, ὅτε κέν τις ἐναντίβιον θεὸς ἔλθῃ ἐν πολέμῳ· χαλεποὶ δὲ θεοὶ φαίνεσθαι ἐναργεῖς. τὴν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Ποσειδάων ἐνοσίχθων· Ἥρη μὴ χαλέπαινε παρ᾽ ἐκ νόον· οὐδέ τί σε χρή. οὐκ ἂν ἔγωγ᾽ ἐθέλοιμι θεοὺς ἔριδι ξυνελάσσαι	θα φοβηθεί, σα δει να του 'ρχεται κάποιος θεός αγνάντια στον πόλεμο᾿ βαρύ ειν᾿ οι αθάνατοι στο φως να βγουν μπροστά σου.» Κι ο Ποσειδώνας αποκρίθηκεν ο κοσμοσείστης τότε: «Ήρα, φωτιά μην παίρνεις άδικα, δε σου ταιριάζει εσένα! Με τους θεούς εγώ δε θα 'θελα να χτυπηθούμε αλήθεια κάνοντας πρώτοι αρχή· γιατί είμαστε πολύ τρανότεροί τους. Ωστόσο εμείς ας πάμε ανάμερα, σε κάποια βίγλα απάνω ψηλά να κάτσουμε᾿ τον πόλεμο θα τον γνοιαστούν τ᾿ ασκέρια. Αν όμως ο Άρης για κι ο Απόλλωνας τη μάχη ανοίξουν πρώτοι, για αν αμποδάν και δεν αφήνουνε τον Αχιλλέα να ρίχνει,
135	ἡμέας τοὺς ἄλλους, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰμεν· ἀλλ᾽ ἡμεῖς μὲν ἔπειτα καθεζώμεσθα κιόντες ἐκ πάτου ἐς σκοπιήν, πόλεμος δ᾽ ἄνδρεσσι μελήσει. εἰ δέ κ᾽ Ἄρης ἄρχωσι μάχης ἢ Φοῖβος Ἀπόλλων, ἢ Ἀχιλῆ᾽ ἴσχωσι καὶ οὐκ εἰῶσι μάχεσθαι,
140	αὐτίκ᾽ ἔπειτα καὶ ἄμμι παρ᾽ αὐτόθι νεῖκος ὀρεῖται φυλόπιδος· μάλα δ᾽ ὦκα διακρινθέντας ὀΐω ἂψ ἴμεν Οὔλυμπον δὲ θεῶν μεθ᾽ ὁμήγυριν ἄλλων ἡμετέρῃς ὑπὸ χερσὶν ἀναγκαίηφι δαμέντας. ὣς ἄρα φωνήσας ἡγήσατο κυανοχαίτης	τότε και μεις μεμιάς θ᾿ ασκώσουμε φριχτό πολέμου απάλε. Γρήγορα λέω πώς θα τελέψουμε, κι εκείνοι φεύγοντας μας θα γύρουν πίσω για τον Όλυμπο με τους θεούς τους άλλους, απ᾿ τα δικά μας χέρια, θέλοντας και μη, δυναστεμένοι.» Είπε ο θεός ο γαλαζόχαιτος, και μπήκε ομπρός, και πήγαν στο τείχος του Ηρακλή, που ανάχωμα το στέριωνε μπρος πίσω, ψηλό, που οι Τρώες του φτιάξαν κάποτε κι η θεά Αθηνά Παλλάδα, για να γλιτώνει από της θάλασσας το τέρας, σα χιμούσε απ᾿ το ακρογιάλι κυνηγώντας τον ψηλά στον κάμπο μέσα. Κει πάνω ο Ποσειδώνας κάθισε κι οι άλλοι θεοί μαζί του,
145	τεῖχος ἐς ἀμφίχυτον Ἡρακλῆος θείοιο ὑψηλόν, τό ῥά οἱ Τρῶες καὶ Παλλὰς Ἀθήνη ποίεον, ὄφρα τὸ κῆτος ὑπεκπροφυγὼν ἀλέαιτο, ὁππότε μιν σεύαιτο ἀπ᾽ ἠϊόνος πεδίον δέ. ἔνθα Ποσειδάων κατ᾽ ἄρ᾽ ἕζετο καὶ θεοὶ ἄλλοι,
150	ἀμφὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἄρρηκτον νεφέλην ὤμοισιν ἕσαντο· οἳ δ᾽ ἑτέρωσε καθῖζον ἐπ᾽ ὀφρύσι Καλλικολώνης ἀμφὶ σὲ ἤϊε Φοῖβε καὶ Ἄρηα πτολίπορθον. ὣς οἳ μέν ῥ᾽ ἑκάτερθε καθήατο μητιόωντες βουλάς· ἀρχέμεναι δὲ δυσηλεγέος πολέμοιο	και με πυκνό τρογύρα σύγνεφο τους ώμους τους σκέπασαν. Κι οι άλλοι θεοί απαντίκρα εκάθιζαν, στου Ωριοβουνιού το φρύδι, γύρω από σένα, Φοίβε Απόλλωνα, και τον πολέμαρχο Άρη. Έτσι εκαθόνταν κείνοι ξέχωρα και δούλευεν ο νους τους, δείλιαζαν όμως το βαρύπονο τον πόλεμο ν᾿ ανοίξουν κι οι δυο μεριές, κι ας τους το πρόσταζεν ο Δίας ψηλά θρονιώντας. Γιόμισε ωστόσο ακέριος κι άστραφτε μες στο χαλκόν ο κάμπος από άντρες κι άτια, κι απ᾿ τα πόδια τους, όλοι μαζί ως όδευαν, έτρεμε η γη. Και δυο πολέμαρχοι, της αντριγιάς ο αθέρας, μπροστά απ᾿ τα δυο τ᾿ ασκέρια, πόλεμο ν᾿ ανοίξουν λαχταρώντας,
155	ὄκνεον ἀμφότεροι, Ζεὺς δ᾽ ἥμενος ὕψι κέλευε. τῶν δ᾽ ἅπαν ἐπλήσθη πεδίον καὶ λάμπετο χαλκῷ ἀνδρῶν ἠδ᾽ ἵππων· κάρκαιρε δὲ γαῖα πόδεσσιν ὀρνυμένων ἄμυδις. δύο δ᾽ ἀνέρες ἔξοχ᾽ ἄριστοι ἐς μέσον ἀμφοτέρων συνίτην μεμαῶτε μάχεσθαι
160	Αἰνείας τ᾽ Ἀγχισιάδης καὶ δῖος Ἀχιλλεύς. Αἰνείας δὲ πρῶτος ἀπειλήσας ἐβεβήκει νευστάζων κόρυθι βριαρῇ· ἀτὰρ ἀσπίδα θοῦριν πρόσθεν ἔχε στέρνοιο, τίνασσε δὲ χάλκεον ἔγχος. Πηλεΐδης δ᾽ ἑτέρωθεν ἐναντίον ὦρτο λέων ὣς	ζύγωσαν, ο Αχιλλέας ο αντρόκαρδος κι ο Αινείας, ο γιος του Αγχίση. Πρώτος ο Αινείας του στέριου κράνους του τη φούντα αγριοκουνώντας σιμώνει όλο φοβέρα, κι έσφιγγε τ᾿ ολόβαρο σκουτάρι μπροστά στο στήθος, και το χάλκινο κοντάρι του κουνούσε. Κι αντίκρα του ο Αχιλλέας πετάχτηκεν, αρπαχτικό λιοντάρι θαρρείς, που να σκοτώσουν θέλησαν, και μαζεύτηκαν κόσμος γύρα πολύς· κι αυτό ακατάδεχτο λέει στην αρχή να φύγει' μ᾿ άν κάποιος απ᾿ τους νιους απάνω του τους αντρειωμένους ρίξει, μαζώνεται όλο ξεχασκίζοντας, τα δόντια του γιομίζουν αφρούς, κι η δυνατή του αντρειώνεται καρδιά στα στήθια μέσα,
165	σίντης, ὅν τε καὶ ἄνδρες ἀποκτάμεναι μεμάασιν ἀγρόμενοι πᾶς δῆμος· ὃ δὲ πρῶτον μὲν ἀτίζων ἔρχεται, ἀλλ᾽ ὅτε κέν τις ἀρηϊθόων αἰζηῶν δουρὶ βάλῃ ἐάλη τε χανών, περί τ᾽ ἀφρὸς ὀδόντας γίγνεται, ἐν δέ τέ οἱ κραδίῃ στένει ἄλκιμον ἦτορ,
170	οὐρῇ δὲ πλευράς τε καὶ ἰσχία ἀμφοτέρωθεν μαστίεται, ἑὲ δ᾽ αὐτὸν ἐποτρύνει μαχέσασθαι, γλαυκιόων δ᾽ ἰθὺς φέρεται μένει, ἤν τινα πέφνῃ ἀνδρῶν, ἢ αὐτὸς φθίεται πρώτῳ ἐν ὁμίλῳ· ὣς Ἀχιλῆ᾽ ὄτρυνε μένος καὶ θυμὸς ἀγήνωρ	και τα πλευρά και τα λαγγόνια του χτυπάει ζερβά δεξιά του με την ουρά, και παίρνει μόνο του κουράγιο να παλέψει' άγριες φωτιές πετούν τα μάτια του, και χύνεται για κάποιον να ρίξει, για στο ανθρωπομάζωμα μπροστά κι αυτό να πέσει' όμοια σπρωγμένος απ᾿ την πέρφανη ψυχή κι ορμή του εχύθη τότε ο Αχιλλέας, με τον αντρόκαρδο να 'ρθει στα χέρια Αινεία. Κι όπως τρεχάτοι κοντοζύγωσαν ο ένας του άλλου χιμώντας, πρώτος του μίλησε ο φτερόποδος θείος Αχιλλέας και του 'πε: « Αινεία, τι τόσο από το ασκέρι σας ξαλάργαρες κι εστάθης; Μπας κι η καρδιά σου τώρα σ᾿ έσπρωξε να χτυπηθείς μαζί μου,
175	ἀντίον ἐλθέμεναι μεγαλήτορος Αἰνείαο. οἳ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντες, τὸν πρότερος προσέειπε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεύς· Αἰνεία τί σὺ τόσσον ὁμίλου πολλὸν ἐπελθὼν ἔστης; ἦ σέ γε θυμὸς ἐμοὶ μαχέσασθαι ἀνώγει
180	ἐλπόμενον Τρώεσσιν ἀνάξειν ἱπποδάμοισι τιμῆς τῆς Πριάμου; ἀτὰρ εἴ κεν ἔμ᾽ ἐξεναρίξῃς, οὔ τοι τοὔνεκά γε Πρίαμος γέρας ἐν χερὶ θήσει· εἰσὶν γάρ οἱ παῖδες, ὃ δ᾽ ἔμπεδος οὐδ᾽ ἀεσίφρων. ἦ νύ τί τοι Τρῶες τέμενος τάμον ἔξοχον ἄλλων	μέσα στους Τρώες τους αλογάρηδες λογιώντας ν᾿ αφεντέψεις, την εξουσία του Πρίαμου παίρνοντας; Μα κι αν με ρίξεις κάτω, ο Πρίαμος λέω το βασιλίκι του δεν παραδίνει εσένα᾿ ξέρει τι κάνει, δεν είναι άμυαλος, κι έχει παιδιά δικά του. Μήπως μετόχι οι Τρώες σου εχώρισαν, πιο πλούσιο απ᾿ όλα τ᾿ άλλα, να το 'χεις να το χαίρεσαι, όμορφο, με αμπέλια, με χωράφια, αν ίσως με σκοτώσεις; Δύσκολο θαρρώ να το πετύχεις! Κι άλλοτε λέω με το κοντάρι μου σε πήρα του κυνηγού' για δε θυμάσαι που σε πέτυχα μονάχο, κι απ᾿ την Ίδα σε πήρα σβάρνα κάτω, κι άφησες τα βόδια σου δρομώντας
185	καλὸν φυταλιῆς καὶ ἀρούρης, ὄφρα νέμηαι αἴ κεν ἐμὲ κτείνῃς; χαλεπῶς δέ σ᾽ ἔολπα τὸ ῥέξειν. ἤδη μὲν σέ γέ φημι καὶ ἄλλοτε δουρὶ φοβῆσαι. ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε πέρ σε βοῶν ἄπο μοῦνον ἐόντα σεῦα κατ᾽ Ἰδαίων ὀρέων ταχέεσσι πόδεσσι
190	καρπαλίμως; τότε δ᾽ οὔ τι μετατροπαλίζεο φεύγων. ἔνθεν δ᾽ ἐς Λυρνησσὸν ὑπέκφυγες· αὐτὰρ ἐγὼ τὴν πέρσα μεθορμηθεὶς σὺν Ἀθήνῃ καὶ Διὶ πατρί, ληϊάδας δὲ γυναῖκας ἐλεύθερον ἦμαρ ἀπούρας ἦγον· ἀτὰρ σὲ Ζεὺς ἐρρύσατο καὶ θεοὶ ἄλλοι.	γοργά, κι ως έφευγες, δε γύριζες ματιά να ρίξεις πίσω; Στη Λυρνησσό από κει μου ξέφυγες· μα εγώ ξοπίσω σου ήρθα, κι ως η Αθηνά μου παραστέκουνταν κι ο Δίας, το κάστρο επήρα και τις γυναίκες σκλάβες έσυρα, πια λεύτερην ήμερα να μη χαρούν μα εσένα εγλίτωσεν ο Δίας κι οι αθάνατοι οι άλλοι. Μα τώρα λέω δε σε γλιτώνουνε, καθώς το λογαριάζεις. Άκουσε ωστόσο και τη γνώμη μου: μέσα στο κάστρο πίσω γυρνώντας τρέχα, και μη στέκεσαι μπροστά μου, πριν σου τύχει κακό κανένα· τι κι ο ανέμυαλος σαν πάθει βάζει γνώση.» Κι ο Αινείας γυρνώντας τότε μίλησε κι απηλογιά του δίνει:
195	ἀλλ᾽ οὐ νῦν ἐρύεσθαι ὀΐομαι, ὡς ἐνὶ θυμῷ βάλλεαι· ἀλλά σ᾽ ἔγωγ᾽ ἀναχωρήσαντα κελεύω ἐς πληθὺν ἰέναι, μηδ᾽ ἀντίος ἵστασ᾽ ἐμεῖο, πρίν τι κακὸν παθέειν· ῥεχθὲν δέ τε νήπιος ἔγνω. τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Αἰνείας ἀπαμείβετο φώνησέν τε·
200	Πηλεΐδη μὴ δὴ ἐπέεσσί με νηπύτιον ὣς ἔλπεο δειδίξεσθαι, ἐπεὶ σάφα οἶδα καὶ αὐτὸς ἠμὲν κερτομίας ἠδ᾽ αἴσυλα μυθήσασθαι. ἴδμεν δ᾽ ἀλλήλων γενεήν, ἴδμεν δὲ τοκῆας πρόκλυτ᾽ ἀκούοντες ἔπεα θνητῶν ἀνθρώπων·	« Γιε του Πηλέα, γυρεύεις άδικα, μωρό παιδί σα να 'μουν, να με τρομάξεις με τη γλώσσα σου᾿ καλά κι εγώ κατέχω και λόγια αγγιχτικά απ᾿ το στόμα μου να βγάλω και φοβέρες. Ο ένας του άλλου το σόι κατέχει το και τους γονιούς του ξέρει, παλιά απ᾿ τον κόσμο λόγια ακούγοντας· τι μήτε τους δικούς μου είδες εσύ, μηδέ που αντίκρισα κι εγώ τους εδικούς σου. Πατέρα εσύ τον αψεγάδιαστο Πηλέα πως έχεις, μάνα τη Θέτιδα, την ωριοπλέξουδη θαλασσοκόρη, λένε· κι εγώ του Αγχίση του τρανόκαρδου πως είμαι γιος λογιέμαι, κι έχω την Αφροδίτη μάνα μου᾿ κι ένα απ᾿ τα δυο ζευγάρια
205	ὄψει δ᾽ οὔτ᾽ ἄρ πω σὺ ἐμοὺς ἴδες οὔτ᾽ ἄρ᾽ ἐγὼ σούς. φασὶ σὲ μὲν Πηλῆος ἀμύμονος ἔκγονον εἶναι, μητρὸς δ᾽ ἐκ Θέτιδος καλλιπλοκάμου ἁλοσύδνης· αὐτὰρ ἐγὼν υἱὸς μεγαλήτορος Ἀγχίσαο εὔχομαι ἐκγεγάμεν, μήτηρ δέ μοί ἐστ᾽ Ἀφροδίτη·
210	τῶν δὴ νῦν ἕτεροί γε φίλον παῖδα κλαύσονται σήμερον· οὐ γάρ φημ᾽ ἐπέεσσί γε νηπυτίοισιν ὧδε διακρινθέντε μάχης ἐξαπονέεσθαι. εἰ δ᾽ ἐθέλεις καὶ ταῦτα δαήμεναι, ὄφρ᾽ ἐῢ εἰδῇς ἡμετέρην γενεήν, πολλοὶ δέ μιν ἄνδρες ἴσασι·	τον ακριβό το γιο τους σήμερα θα κλάψουν δίχως άλλο.᾿ Όχι! Με λόγια λέω παιδιάστικα μονάχα εμείς καθόλου δε θα χωρίσουμε, να φύγουμε ξανά απ᾿ τη μάχη πίσω. Μ᾿ αν να τα μάθεις τώρα θα 'θελες κι αυτά, για να κατέχεις ποια 'ναι η γενιά μου, όσοι την ξέρουνε πολλοί θαρρώ λογιούνται. Ο Δίας το Δάρδανο ο αστραπόχαρος γεννά, που κεφαλάρι εστάθη της γενιάς μας, κι έχτισε τη Δαρδανία΄ τι ακόμα στον κάμπο η πόλη η Τροία δε βρίσκουνταν με το άγιο ψυχομέτρι, μόνο στης Ίδας της πολύπηγης τα πλάγια εζούσαν τότε. Και πάλε ο Δάρδανος εγέννησε το βασιλιά Έριχθόνιο,
215	Δάρδανον αὖ πρῶτον τέκετο νεφεληγερέτα Ζεύς, κτίσσε δὲ Δαρδανίην, ἐπεὶ οὔ πω Ἴλιος ἱρὴ ἐν πεδίῳ πεπόλιστο πόλις μερόπων ἀνθρώπων, ἀλλ᾽ ἔθ᾽ ὑπωρείας ᾤκεον πολυπίδακος Ἴδης. Δάρδανος αὖ τέκεθ᾽ υἱὸν Ἐριχθόνιον βασιλῆα,
220	ὃς δὴ ἀφνειότατος γένετο θνητῶν ἀνθρώπων· τοῦ τρισχίλιαι ἵπποι ἕλος κάτα βουκολέοντο θήλειαι, πώλοισιν ἀγαλλόμεναι ἀταλῇσι. τάων καὶ Βορέης ἠράσσατο βοσκομενάων, ἵππῳ δ᾽ εἰσάμενος παρελέξατο κυανοχαίτῃ·	που απ᾿ τους ανθρώπους όλους στάθηκεν ο πιο τρανός στα πλούτη· δικές του τρείς χιλιάδες έβοσκαν φοράδες στο λιβάδι, και καμάρωναν τα νιογέννητα τρογύρα τους πουλάρια. Κι ως ο Βοριάς τις είδε που 'βοσκαν, του ξάναψεν ο πόθος, και γίνηκε άτι γαλαζόχαιτο καί σμίγει ευτύς μαζί τους' κι αυτές γκαστρώθηκαν και δώδεκα του γέννησαν πουλάρια' κι αυτά ως χοροπηδούσαν παίζοντας στην πλούσια γης απάνω, πα στις κορφές τα στάχυα ετρέχανε, χωρίς να τα λυγίζουν κι ως εσκιρτούσαν πα στης θάλασσας την απλωμένη ράχη, έτρεχαν στο ψαρί το πέλαγο, ψηλά όπου σπάει το κύμα.
225	αἳ δ᾽ ὑποκυσάμεναι ἔτεκον δυοκαίδεκα πώλους. αἳ δ᾽ ὅτε μὲν σκιρτῷεν ἐπὶ ζείδωρον ἄρουραν, ἄκρον ἐπ᾽ ἀνθερίκων καρπὸν θέον οὐδὲ κατέκλων· ἀλλ᾽ ὅτε δὴ σκιρτῷεν ἐπ᾽ εὐρέα νῶτα θαλάσσης, ἄκρον ἐπὶ ῥηγμῖνος ἁλὸς πολιοῖο θέεσκον.
230	Τρῶα δ᾽ Ἐριχθόνιος τέκετο Τρώεσσιν ἄνακτα· Τρωὸς δ᾽ αὖ τρεῖς παῖδες ἀμύμονες ἐξεγένοντο Ἶλός τ᾽ Ἀσσάρακός τε καὶ ἀντίθεος Γανυμήδης, ὃς δὴ κάλλιστος γένετο θνητῶν ἀνθρώπων· τὸν καὶ ἀνηρείψαντο θεοὶ Διὶ οἰνοχοεύειν	Γιος του Έριχθόνιου ο Τρώας ακούστηκε, μέσα στους Τρώες ρηγάρχης, κι ο Τρώας τρείς πάλε υγιούς ασύγκριτους έγέννησε, τον Ίλο και τον Ασσάρακο, τον έμνοστο στερνά το Γανυμήδη, που για τα κάλλη του ξεχώριζε μες στους ανθρώπους όλους᾿ κι ως ήταν όμορφος, τον άρπαξαν ψηλά οι θεοί στα ουράνια για κεραστή του Δία, να βρίσκεται στους αθανάτους μέσα. Το Λαομέδοντα τον άψεγο γέννησε ο Ίλος πάλε, κι ο Λαομέδοντας εγέννησε τον Τιθωνό, το Λάμπο, τον Ικετάονα τον πολέμαρχο, τον Πρίαμο, τον Κλυτίο᾿ κι ο Ασσάρακος τον Κάπη εγέννησε, κι εκείνος τον Αγχίση'
235	κάλλεος εἵνεκα οἷο ἵν᾽ ἀθανάτοισι μετείη. Ἶλος δ᾽ αὖ τέκεθ᾽ υἱὸν ἀμύμονα Λαομέδοντα· Λαομέδων δ᾽ ἄρα Τιθωνὸν τέκετο Πρίαμόν τε Λάμπόν τε Κλυτίον θ᾽ Ἱκετάονά τ᾽ ὄζον Ἄρηος· Ἀσσάρακος δὲ Κάπυν, ὃ δ᾽ ἄρ᾽ Ἀγχίσην τέκε παῖδα·
240	αὐτὰρ ἔμ᾽ Ἀγχίσης, Πρίαμος δ᾽ ἔτεχ᾽ Ἕκτορα δῖον. ταύτης τοι γενεῆς τε καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι. Ζεὺς δ᾽ ἀρετὴν ἄνδρεσσιν ὀφέλλει τε μινύθει τε ὅππως κεν ἐθέλῃσιν· ὃ γὰρ κάρτιστος ἁπάντων. ἀλλ᾽ ἄγε μηκέτι ταῦτα λεγώμεθα νηπύτιοι ὣς	και πάλε εγώ του Αγχίση, κι ο Έχτορας του Πρίαμου γιος λογιέται. Τέτοια η γενιά μου εμένα πέτομαι πως είναι, τέτοια η φύτρα. Μα των θνητών η αντρεία, απ᾿ το θέλημα του Δία, τη μια τρανεύει, την άλλη σβήνει, τι είναι απ᾿ όλους μας ο πιο τρανός εκείνος. Μα τώρα ομπρός, ας μη στεκόμαστε μες στη σφαγή την άγρια᾿ μικρά παιδιά θαρρώ δεν είμαστε, για να μιλούμε τέτοια· τι λόγια αγγιχτικά κατέχουμε κι εσύ κι εγώ να πούμε, ένα σωρό, που ουδ᾿ εκατόκουπο θα τ᾿ άσκωνε καράβι. Του ανθρώπου η γλώσσα είναι γοργόστροφη, περίσσιες οι κουβέντες, λογής λογής, κι ο κάμπος διάπλατος για να θερίζεις λόγια·
245	ἑσταότ᾽ ἐν μέσσῃ ὑσμίνῃ δηϊοτῆτος. ἔστι γὰρ ἀμφοτέροισιν ὀνείδεα μυθήσασθαι πολλὰ μάλ᾽, οὐδ᾽ ἂν νηῦς ἑκατόζυγος ἄχθος ἄροιτο. στρεπτὴ δὲ γλῶσσ᾽ ἐστὶ βροτῶν, πολέες δ᾽ ἔνι μῦθοι παντοῖοι, ἐπέων δὲ πολὺς νομὸς ἔνθα καὶ ἔνθα.
250	ὁπποῖόν κ᾽ εἴπῃσθα ἔπος, τοῖόν κ᾽ ἐπακούσαις. ἀλλὰ τί ἢ ἔριδας καὶ νείκεα νῶϊν ἀνάγκη νεικεῖν ἀλλήλοισιν ἐναντίον ὥς τε γυναῖκας, αἵ τε χολωσάμεναι ἔριδος πέρι θυμοβόροιο νεικεῦσ᾽ ἀλλήλῃσι μέσην ἐς ἄγυιαν ἰοῦσαι	κι ο κάθε λόγος έχει αντίλογο, κι ό,τι θα πεις θ᾿ ακούσεις. Μα ποια ειν᾿ η ανάγκη εμείς να στήσουμε καβγά και ξεσυνέρια, ο ένας τον άλλο αντίκρα βρίζοντας, παρόμοια με γυναίκες, που καρδιοφάουσα αμάχη ξάναψε, κι ως έχουνε φρενιάσει, καταμεσός του δρόμου πιάνουνται, και ρίχνει η μια στην άλλη λόγια πολλά, σωστά και ψεύτικα, σαν που ο θυμός τις σπρώχνει; Την άγρια ορμή μου πια δε γίνεται με λόγια να κρατήσεις, πριν χτυπηθούμε εμείς με τ᾿ άρματα᾿ την αντριγιά μας έλα ο ένας του άλλου να δοκιμάσουμε με τα χαλκά κοντάρια!» Είπε, και το γερό κοντάρι του στο αδρό σκουτάρι ρίχνει,
255	πόλλ᾽ ἐτεά τε καὶ οὐκί· χόλος δέ τε καὶ τὰ κελεύει. ἀλκῆς δ᾽ οὔ μ᾽ ἐπέεσσιν ἀποτρέψεις μεμαῶτα πρὶν χαλκῷ μαχέσασθαι ἐναντίον· ἀλλ᾽ ἄγε θᾶσσον γευσόμεθ᾽ ἀλλήλων χαλκήρεσιν ἐγχείῃσιν. ἦ ῥα καὶ ἐν δεινῷ σάκει ἤλασεν ὄβριμον ἔγχος
260	σμερδαλέῳ· μέγα δ᾽ ἀμφὶ σάκος μύκε δουρὸς ἀκωκῇ. Πηλεΐδης δὲ σάκος μὲν ἀπὸ ἕο χειρὶ παχείῃ ἔσχετο ταρβήσας· φάτο γὰρ δολιχόσκιον ἔγχος ῥέα διελεύσεσθαι μεγαλήτορος Αἰνείαο νήπιος, οὐδ᾽ ἐνόησε κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμὸν	το φοβερό· κι αυτό αντιβρόντηξε στου κονταριού τη μύτη. Τότε ο Αχιλλέας αλάργα επρόβαλε με το βαρύ του χέρι το αδρό σκουτάρι, τι εφοβήθηκε μην το περάσει του άγριου του Αινεία το μακρογίσκιωτο εύκολα κοντάρι πέρα ως πέρα, ο ανέμυαλος! καί δεν το λόγιασε, δεν πέρασε απ᾿ το νου του πως των θεών μαθές δε γίνεται τα ξακουσμένα δώρα να τα δαμάσουν καταλυώντας τα θνητών ανθρώπων χέρια. Κι ουδέ του Αινεία το στέριο επέρασε κοντάρι τότε αντίκρα' το δώρο του θεού, το μάλαμα, του αντίσκοψε τη φόρα' μόνο τις δυο τις στρώσες πέρασε και μέναν τρεις ακόμα'
265	ὡς οὐ ῥηΐδι᾽ ἐστὶ θεῶν ἐρικυδέα δῶρα ἀνδράσι γε θνητοῖσι δαμήμεναι οὐδ᾽ ὑποείκειν. οὐδὲ τότ᾽ Αἰνείαο δαΐφρονος ὄβριμον ἔγχος ῥῆξε σάκος· χρυσὸς γὰρ ἐρύκακε, δῶρα θεοῖο· ἀλλὰ δύω μὲν ἔλασσε διὰ πτύχας, αἳ δ᾽ ἄρ᾽ ἔτι τρεῖς
270	ἦσαν, ἐπεὶ πέντε πτύχας ἤλασε κυλλοποδίων, τὰς δύο χαλκείας, δύο δ᾽ ἔνδοθι κασσιτέροιο, τὴν δὲ μίαν χρυσῆν, τῇ ῥ᾽ ἔσχετο μείλινον ἔγχος. δεύτερος αὖτ᾽ Ἀχιλεὺς προΐει δολιχόσκιον ἔγχος, καὶ βάλεν Αἰνείαο κατ᾽ ἀσπίδα πάντοσ᾽ ἐΐσην	τι ο Κουτσοπόδης είχε απάνω του καρφώσει στρώσες πέντε, δυο μέσα από καλάι, δυο χάλκινες και μια μαλαματένια αναμεσός᾿ εκεί εσταμάτησε το φράξινο κοντάρι. Δεύτερος τότε το μακρόισκιωτο ρίχνει ο Αχιλλέας κοντάρι, και χτύπησε το ολούθε ισόκυκλο του Αίνεία σκουτάρι, απάνω στο ακρόχειλο, ο χαλκός κει που 'τρεχε κατάφτενος, ντυμένος μέσα βοδιού τομάρι ολόφτενο᾿ και το κοντάρι εχύθη μπροστά το φράξινο, και βρόντηξε στο χτύπο το σκουτάρι. Κι ο Αινείας φοβήθηκε και ζάρωσε, και το σκουτάρι ασκώνει μακριά του᾿ και ψηλά απ᾿ τη ράχη του πετώντας το κοντάρι
275	ἄντυγ᾽ ὕπο πρώτην, ᾗ λεπτότατος θέε χαλκός, λεπτοτάτη δ᾽ ἐπέην ῥινὸς βοός· ἣ δὲ διὰ πρὸ Πηλιὰς ἤϊξεν μελίη, λάκε δ᾽ ἀσπὶς ὑπ᾽ αὐτῆς. Αἰνείας δ᾽ ἐάλη καὶ ἀπὸ ἕθεν ἀσπίδ᾽ ἀνέσχε δείσας· ἐγχείη δ᾽ ἄρ᾽ ὑπὲρ νώτου ἐνὶ γαίῃ
280	ἔστη ἱεμένη, διὰ δ᾽ ἀμφοτέρους ἕλε κύκλους ἀσπίδος ἀμφιβρότης· ὃ δ᾽ ἀλευάμενος δόρυ μακρὸν ἔστη, κὰδ δ᾽ ἄχος οἱ χύτο μυρίον ὀφθαλμοῖσι, ταρβήσας ὅ οἱ ἄγχι πάγη βέλος. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς ἐμμεμαὼς ἐπόρουσεν ἐρυσσάμενος ξίφος ὀξὺ	τους δυο τους γύρους πρώτα ετρύπησε του σκουταριού, κι εχώθη μετά στη γή᾿ κι αυτός ξεφεύγοντας τ᾿ ολόμακρο κοντάρι στάθη, και πίκρα εχύθη ατέλειωτη στα μάτια του, τι εσκιάχτη που εμπήχτη το κοντάρι δίπλα του. Τότε ο Αχιλλέας λυσσώντας το κοφτερό σπαθί του ετράβηξε κι απάνω του χιμίζει με άγριες φωνές· κι ο Αινείας θεόρατη φουχτώνει ευτύς κοτρόνα, που δυο μαζί δε θα την άσκωναν απ᾿ όσους ζούνε ανθρώπους' τώρα στη γή᾿ μα εκείνος εύκολα την έπαιζε και μόνος. Κι όπως χιμούσε, θα τον έβρισκε τότες ο Αινείας στο κράνος για στο σκουτάρι, που του απόδιωχνε το μαύρο Χάρο πάντα,
285	σμερδαλέα ἰάχων· ὃ δὲ χερμάδιον λάβε χειρὶ Αἰνείας, μέγα ἔργον, ὃ οὐ δύο γ᾽ ἄνδρε φέροιεν, οἷοι νῦν βροτοί εἰσ᾽· ὃ δέ μιν ῥέα πάλλε καὶ οἶος. ἔνθά κεν Αἰνείας μὲν ἐπεσσύμενον βάλε πέτρῳ ἢ κόρυθ᾽ ἠὲ σάκος, τό οἱ ἤρκεσε λυγρὸν ὄλεθρον,
290	τὸν δέ κε Πηλεΐδης σχεδὸν ἄορι θυμὸν ἀπηύρα, εἰ μὴ ἄρ᾽ ὀξὺ νόησε Ποσειδάων ἐνοσίχθων· αὐτίκα δ᾽ ἀθανάτοισι θεοῖς μετὰ μῦθον ἔειπεν· ὢ πόποι ἦ μοι ἄχος μεγαλήτορος Αἰνείαο, ὃς τάχα Πηλεΐωνι δαμεὶς Ἄϊδος δὲ κάτεισι	κι εκείνον ο Αχιλλέας θα σκότωνε με το σπαθί σιμάθε, του Ποσειδώνα αν δεν τους έπαιρνε το μάτι απά στην ώρα᾿ κι ευτύς γυρνώντας στους αθάνατους τέτοια μιλάει και κρένει: « Ωχού μου, τον Αινεία τον άτρομο πως τον λυπάμαι τώρα, που απ᾿ του Αχιλλέα τα χέρια γρήγορα θα κατεβεί στον Άδη! Του σαγιτάρη Φοίβου Απόλλωνα τον γέλασαν τα λόγια, τον άμυαλο! Μα εκείνος σίγουρα το Χάρο δεν του διώχνει. Μ᾿ αυτός γιατί να βασανίζεται για ξένες έγνοιες τώρα, που είναι άφταιγος, και καλοπρόσδεχτα περίσσια δώρα πάντα χαρίζει στους θεούς, που χαίρουνται ψηλά τα ουράνια πλάτη;
295	πειθόμενος μύθοισιν Ἀπόλλωνος ἑκάτοιο νήπιος, οὐδέ τί οἱ χραισμήσει λυγρὸν ὄλεθρον. ἀλλὰ τί ἢ νῦν οὗτος ἀναίτιος ἄλγεα πάσχει μὰψ ἕνεκ᾽ ἀλλοτρίων ἀχέων, κεχαρισμένα δ᾽ αἰεὶ δῶρα θεοῖσι δίδωσι τοὶ οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν;
300	ἀλλ᾽ ἄγεθ᾽ ἡμεῖς πέρ μιν ὑπὲκ θανάτου ἀγάγωμεν, μή πως καὶ Κρονίδης κεχολώσεται, αἴ κεν Ἀχιλλεὺς τόνδε κατακτείνῃ· μόριμον δέ οἵ ἐστ᾽ ἀλέασθαι, ὄφρα μὴ ἄσπερμος γενεὴ καὶ ἄφαντος ὄληται Δαρδάνου, ὃν Κρονίδης περὶ πάντων φίλατο παίδων	Ομπρός λοιπόν, ας τον γλιτώσουμε κι εμείς από το Χάρο. Αν ο Αχιλλέας εδώ τον σκότωνε, θα θύμωνε, φοβούμαι, του Κρόνου ο γιος᾿ τι είναι απ᾿ τη Μοίρα του γραμμένο να ξεφύγει, για να μη σβήσει ολότελα άκληρο κι ασήμαδο το γένος του Δάρδανου, που ο γιος αγάπησε του Κρόνου απάνω απ᾿ όλα τ᾿ άλλα παιδιά του, όσα γεννήθηκαν από θνητές γυναίκες· τι τη γενιά του Πρίαμου μίσησε πια τώρα ο γιος του Κρόνου· εδώ κι ομπρός ο Αινείας ο ατρόμητος στους Τρώες θα βασιλέψει, και τα παιδιά του και τ᾿ αγγόνια του κι όλη σειρά η γενιά του.» Και τότε η σεβαστή του απάντησε βοϊδόματη Ήρα κι είπε:
305	οἳ ἕθεν ἐξεγένοντο γυναικῶν τε θνητάων. ἤδη γὰρ Πριάμου γενεὴν ἔχθηρε Κρονίων· νῦν δὲ δὴ Αἰνείαο βίη Τρώεσσιν ἀνάξει καὶ παίδων παῖδες, τοί κεν μετόπισθε γένωνται. τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα βοῶπις πότνια Ἥρη·
310	ἐννοσίγαι᾽, αὐτὸς σὺ μετὰ φρεσὶ σῇσι νόησον Αἰνείαν ἤ κέν μιν ἐρύσσεαι ἦ κεν ἐάσῃς Πηλεΐδῃ Ἀχιλῆϊ δαμήμεναι, ἐσθλὸν ἐόντα. ἤτοι μὲν γὰρ νῶϊ πολέας ὠμόσσαμεν ὅρκους πᾶσι μετ᾽ ἀθανάτοισιν ἐγὼ καὶ Παλλὰς Ἀθήνη	«Μονάχος, Κοσμοσείστη, απόφαση για τον Αινεία θα πάρεις· θα τον γλιτώσεις παραστέκοντας, για απ᾿ του Αχιλλέα τα χέρια θ᾿ αφήσεις τώρα να 'βρει θάνατο, με όσην αντρεία κι αν έχει; τι εμάς τις δυο μαθές οι αθάνατοι, την Αθηνά κι εμένα, έχουν ακούσει που ορκιζόμαστε πολλές φορές μπροστά τους, να μη γλιτώσουμε απ᾿ το θάνατο κανένα Τρώα ποτέ μας, μηδέ όταν καίει την Τροίαν αδάμαστη φωτιά, κι απ᾿ άκρη ως άκρη θα καίγεται, απ᾿ τους πολεμόχαρους Αργίτες αναμμένη.» Κι ο Ποσειδώνας μόλις άκουσε τα λόγια αυτά, ξεκόβει, κι ανοίγει δρόμο μες στον πόλεμο, στων κονταριών τους χτύπους'
315	μή ποτ᾽ ἐπὶ Τρώεσσιν ἀλεξήσειν κακὸν ἦμαρ, μηδ᾽ ὁπότ᾽ ἂν Τροίη μαλερῷ πυρὶ πᾶσα δάηται καιομένη, καίωσι δ᾽ ἀρήϊοι υἷες Ἀχαιῶν. αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ᾽ ἄκουσε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, βῆ ῥ᾽ ἴμεν ἄν τε μάχην καὶ ἀνὰ κλόνον ἐγχειάων,
320	ἷξε δ᾽ ὅθ᾽ Αἰνείας ἠδ᾽ ὃ κλυτὸς ἦεν Ἀχιλλεύς. αὐτίκα τῷ μὲν ἔπειτα κατ᾽ ὀφθαλμῶν χέεν ἀχλὺν Πηλεΐδῃ Ἀχιλῆϊ· ὃ δὲ μελίην εὔχαλκον ἀσπίδος ἐξέρυσεν μεγαλήτορος Αἰνείαο· καὶ τὴν μὲν προπάροιθε ποδῶν Ἀχιλῆος ἔθηκεν,	κι ως έφτασε στο μέρος που 'στεκαν ο γαύρος Αχιλλέας κι ο Αινείας, αντάρα ευτύς εσκόρπισε μπρος στου Αχιλλέα τα μάτια, και το κοντάρι του το φράξινο, το χαλκαρματωμένο, απ᾿ το σκουτάρι του λιοντόκαρδου του Αινεία τραβάει και βγάζει' κι αφού μπρος στου Αχιλλέα το απίθωσε τα πόδια, τον Αινεία ψηλά απ᾿ τη γης ασκώνει γρήγορα και σφεντονίζει πίσω. Από πολλές σειρές πολέμαρχους, πολλές σειρές αμάξια πήδηξε πάνω ο Αινείας, πετάμενος απ᾿ του θεού το χέρι, και στης σφαγής της άγριας βρέθηκε την άκρην άκρη πίσω, κει που αρματώνουνταν οι Καύκωνες για να ριχτούν στη μάχη.
325	Αἰνείαν δ᾽ ἔσσευεν ἀπὸ χθονὸς ὑψόσ᾽ ἀείρας. πολλὰς δὲ στίχας ἡρώων, πολλὰς δὲ καὶ ἵππων Αἰνείας ὑπερᾶλτο θεοῦ ἀπὸ χειρὸς ὀρούσας, ἷξε δ᾽ ἐπ᾽ ἐσχατιὴν πολυάϊκος πολέμοιο, ἔνθά τε Καύκωνες πόλεμον μέτα θωρήσσοντο.
330	τῷ δὲ μάλ᾽ ἐγγύθεν ἦλθε Ποσειδάων ἐνοσίχθων, καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· Αἰνεία, τίς σ᾽ ὧδε θεῶν ἀτέοντα κελεύει ἀντία Πηλεΐωνος ὑπερθύμοιο μάχεσθαι, ὃς σεῦ ἅμα κρείσσων καὶ φίλτερος ἀθανάτοισιν;	Κι ο Κοσμοσείστης τότε δίπλα του σιμώνοντας εστάθη, τον έκραξε και με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια: « Σαν ποιος θεός, Αινεία, σε τύφλωσε κι έτσι σε σπρώχνει τώρα με του Πηλέα το γιο τον άφοβο να χτυπηθείς αγνάντια, που είναι από σένα και πιο αντρόκαρδος και στους θεούς πιο φίλος; Γύρνα τα πίσω ωστόσο, αγνάντια σου μόλις προβάλει εκείνος, στον Άδη μη βρεθείς, η Μοίρα σου κι ας μην το γράφει ακόμα. Μα σύντας πια τον έβρει ο θάνατος τον Αχιλλέα και λείψει, πολέμα τότε μες στους πρόμαχους, κανένα μη φοβάσαι· τι άλλος Αργίτης λέω δε δύνεται να σε σκοτώσει εσένα.»
335	ἀλλ᾽ ἀναχωρῆσαι ὅτε κεν συμβλήσεαι αὐτῷ, μὴ καὶ ὑπὲρ μοῖραν δόμον Ἄϊδος εἰσαφίκηαι. αὐτὰρ ἐπεί κ᾽ Ἀχιλεὺς θάνατον καὶ πότμον ἐπίσπῃ, θαρσήσας δὴ ἔπειτα μετὰ πρώτοισι μάχεσθαι· οὐ μὲν γάρ τίς σ᾽ ἄλλος Ἀχαιῶν ἐξεναρίξει.
340	ὣς εἰπὼν λίπεν αὐτόθ᾽, ἐπεὶ διεπέφραδε πάντα. αἶψα δ᾽ ἔπειτ᾽ Ἀχιλῆος ἀπ᾽ ὀφθαλμῶν σκέδασ᾽ ἀχλὺν θεσπεσίην· ὃ δ᾽ ἔπειτα μέγ᾽ ἔξιδεν ὀφθαλμοῖσιν, ὀχθήσας δ᾽ ἄρα εἶπε πρὸς ὃν μεγαλήτορα θυμόν· ὢ πόποι ἦ μέγα θαῦμα τόδ᾽ ὀφθαλμοῖσιν ὁρῶμαι·	Κι ως όλα τούτα του ξεδιάλυνε μιλώντας, τον αφήνει, και την καταχνιά ευτύς διασκόρπισε μπρος στου Αχιλλέα τα μάτια, τη φοβερή· κι αυτός τα μάτια του σαστίζοντας ανοίγει. Βαρυγκομώντας τότε μίλησε στην πέρφανη καρδιά του: « Ωχού, τι θάμα αυτό κι αντίθαμα τα μάτια μου που βλέπουν! Να το κοντάρι μου κατάχαμα, κι ουδέ θωρώ τον άντρα, που 'ριξα πάνω του, γυρεύοντας στη γη να τον ξαπλώσω. Και τον Αινεία λοιπόν οι αθάνατοι θεοί τον αγαπούσαν, κι όμως θαρρούσα εγώ πως άδικα μου παινευόταν έτσι. Μα καταγκρέμου ας πάει! Πια ανάκαρα δε θα 'χει λέω ποτέ του
345	ἔγχος μὲν τόδε κεῖται ἐπὶ χθονός, οὐδέ τι φῶτα λεύσσω, τῷ ἐφέηκα κατακτάμεναι μενεαίνων. ἦ ῥα καὶ Αἰνείας φίλος ἀθανάτοισι θεοῖσιν ἦεν· ἀτάρ μιν ἔφην μὰψ αὔτως εὐχετάασθαι. ἐρρέτω· οὔ οἱ θυμὸς ἐμεῦ ἔτι πειρηθῆναι
350	ἔσσεται, ὃς καὶ νῦν φύγεν ἄσμενος ἐκ θανάτοιο. ἀλλ᾽ ἄγε δὴ Δαναοῖσι φιλοπτολέμοισι κελεύσας τῶν ἄλλων Τρώων πειρήσομαι ἀντίος ἐλθών. ἦ, καὶ ἐπὶ στίχας ἆλτο, κέλευε δὲ φωτὶ ἑκάστῳ· μηκέτι νῦν Τρώων ἑκὰς ἕστατε δῖοι Ἀχαιοί,	να μ᾿ ανταμώσει, μια και ξέφυγε χαρούμενος του Χάρου. Μα τώρα ομπρός, τους πολεμόχαρους Αργίτες να γκαρδιώσω, κι ευτύς μετά θ᾿ ανοίξω πόλεμο στους άλλους Τρώες αγνάντια.» Είπε, και σ᾿ έναν έναν φώναζε μες στις γραμμές πηδώντας: « Αλάργα πια απ᾿ τους Τρώες μη στέκεστε, τρανοί μου Αργίτες, τώρα! Ομπρός, τραβάτε! Ανοίχτε πόλεμο μαζί τους, άντρας με άντρα, γεμάτοι ορμή· τι μου είναι δύσκολο, με όσην αντρεία κι αν έχω, να κυνηγήσω τόσους τρέχοντας και να παλέψω με όλους' τι μήτε κι ο Άρης, που 'ναι αθάνατος, μήτε η Αθηνά θα μπορούν να πολεμούν ολούθε τρέχοντας, τόσο που απλώνει η μάχη.
355	ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ἀνὴρ ἄντ᾽ ἀνδρὸς ἴτω, μεμάτω δὲ μάχεσθαι. ἀργαλέον δέ μοί ἐστι καὶ ἰφθίμῳ περ ἐόντι τοσσούσδ᾽ ἀνθρώπους ἐφέπειν καὶ πᾶσι μάχεσθαι· οὐδέ κ᾽ Ἄρης, ὅς περ θεὸς ἄμβροτος, οὐδέ κ᾽ Ἀθήνη τοσσῆσδ᾽ ὑσμίνης ἐφέποι στόμα καὶ πονέοιτο·
360	ἀλλ᾽ ὅσσον μὲν ἐγὼ δύναμαι χερσίν τε ποσίν τε καὶ σθένει, οὔ μ᾽ ἔτι φημὶ μεθησέμεν οὐδ᾽ ἠβαιόν, ἀλλὰ μάλα στιχὸς εἶμι διαμπερές, οὐδέ τιν᾽ οἴω Τρώων χαιρήσειν, ὅς τις σχεδὸν ἔγχεος ἔλθῃ. ὣς φάτ᾽ ἐποτρύνων· Τρώεσσι δὲ φαίδιμος Ἕκτωρ	Όμως και πάλε, όσο έχω δύναμη στα χέρια και στα πόδια, για να βαστήξω, εγώ τον πόλεμο δε θα τον παρατήσω· μιαν άκρη ως άλλη τις αράδες τους θα τρέξω, κι όποιον φτάσω από τους Τρώες με το κοντάρι μου δε θα χαρεί καθόλου!» Έτσι τους γκάρδιωνε᾿ μα κι ο Έχτορας στους Τρώες κουράγιο δίνει, και να ριχτούν τους φώναζε άφοβα στον αντρειανό Αχιλλέα: « Μπρος στου Πηλέα το γιο μη σκιάζεστε, τρανοί μου Τρώες, καθόλου' κι εγώ με λόγια και με αθάνατους μπορούσα να τα βάλω, μα όχι και με άρματα, γιατί είμαστε πολύ αχαμνότεροι τους. Μήτε ο Αχιλλέας να κάμει δύνεται τα λόγια του όλα πράξη'
365	κέκλεθ᾽ ὁμοκλήσας, φάτο δ᾽ ἴμεναι ἄντ᾽ Ἀχιλῆος· Τρῶες ὑπέρθυμοι μὴ δείδιτε Πηλεΐωνα. καί κεν ἐγὼ ἐπέεσσι καὶ ἀθανάτοισι μαχοίμην, ἔγχεϊ δ᾽ ἀργαλέον, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτεροί εἰσιν. οὐδ᾽ Ἀχιλεὺς πάντεσσι τέλος μύθοις ἐπιθήσει,
370	ἀλλὰ τὸ μὲν τελέει, τὸ δὲ καὶ μεσσηγὺ κολούει. τοῦ δ᾽ ἐγὼ ἀντίος εἶμι καὶ εἰ πυρὶ χεῖρας ἔοικεν, εἰ πυρὶ χεῖρας ἔοικε, μένος δ᾽ αἴθωνι σιδήρῳ. ὣς φάτ᾽ ἐποτρύνων, οἳ δ᾽ ἀντίοι ἔγχε᾽ ἄειραν Τρῶες· τῶν δ᾽ ἄμυδις μίχθη μένος, ὦρτο δ᾽ ἀϋτή.	κι αν κάμει το 'να, όμως στο δεύτερο λέω θα κοπεί στη μέση. Μπροστά του εγώ θα βγω, τα χέρια του με τη φωτιά κι αν μοιάζουν, τα χέρια με φωτιά, κι η λύσσα του με σίδερο που αστράφτει.» Έτσι τους γκάρδιωνε, και σήκωσαν εκείνοι τα κοντάρια να χτυπηθούν, κι η ορμή τους έσμιξε, κι αλαλαγμός ασκώθη. Και τότε φώναξε στον Έχτορα ζυγώνοντας ο Φοίβος: « Μη βγεις να πολεμήσεις, Έχτορα, τον Αχιλλέα καθόλου, μον᾿ μέσα στους πολλούς καρτέρα τον, εκεί που βράζει η μάχη, μπας καί σου ρίξει για σιμώνοντας με το σπαθί σε κρούσει.» Αυτά είπε, κι ο Έχτορας εχώθηκε ξανά στο ασκέρι μέσα
375	καὶ τότ᾽ ἄρ᾽ Ἕκτορα εἶπε παραστὰς Φοῖβος Ἀπόλλων· Ἕκτορ μηκέτι πάμπαν Ἀχιλλῆϊ προμάχιζε, ἀλλὰ κατὰ πληθύν τε καὶ ἐκ φλοίσβοιο δέδεξο, μή πώς σ᾽ ἠὲ βάλῃ ἠὲ σχεδὸν ἄορι τύψῃ. ὣς ἔφαθ᾽, Ἕκτωρ δ᾽ αὖτις ἐδύσετο οὐλαμὸν ἀνδρῶν
380	ταρβήσας, ὅτ᾽ ἄκουσε θεοῦ ὄπα φωνήσαντος. ἐν δ᾽ Ἀχιλεὺς Τρώεσσι θόρε φρεσὶν εἱμένος ἀλκὴν σμερδαλέα ἰάχων, πρῶτον δ᾽ ἕλεν Ἰφιτίωνα ἐσθλὸν Ὀτρυντεΐδην πολέων ἡγήτορα λαῶν, ὃν νύμφη τέκε νηῒς Ὀτρυντῆϊ πτολιπόρθῳ	σκιαγμένος, του θεού που εφώναζε σαν άκουσε το λάλο. Τότε ο Αχιλλέας στους Τρώες εχύθηκε, περίσσια αντρεία ζωσμένος, φριχτά μουγκρίζοντας, κι ολόπρωτο τον Ιφιτίωνα ρίχνει, γιο του Οτρυντέα τρανό, που αφέντευε σε πλήθιο ασκέρι απάνω' τον είχε του Οτρυντέα του αντρόκαρδου γεννήσει μια νεράιδα στην πλούσιαν Ύδα, στα ριζώματα του χιονισμένου Τμώλου. Τότε ο Αχιλλέας, ως κείνος χίμιζε, τον πέτυχε στη μέση της κεφαλής με το κοντάρι του, κι αυτή στα δυο εχωρίστη. Πέφτει με βρόντο, κι ο αρχοντόγεννος καυκήθηκε Αχιλλέας: « Γιε του Οτρυντέα, που ο κόσμος σ᾿ έτρεμε, στη γη ξαπλώνεις τώρα!
385	Τμώλῳ ὕπο νιφόεντι Ὕδης ἐν πίονι δήμῳ· τὸν δ᾽ ἰθὺς μεμαῶτα βάλ᾽ ἔγχεϊ δῖος Ἀχιλλεὺς μέσσην κὰκ κεφαλήν· ἣ δ᾽ ἄνδιχα πᾶσα κεάσθη, δούπησεν δὲ πεσών, ὃ δ᾽ ἐπεύξατο δῖος Ἀχιλλεύς· κεῖσαι Ὀτρυντεΐδη πάντων ἐκπαγλότατ᾽ ἀνδρῶν·
390	ἐνθάδε τοι θάνατος, γενεὴ δέ τοί ἐστ᾽ ἐπὶ λίμνῃ Γυγαίῃ, ὅθι τοι τέμενος πατρώϊόν ἐστιν Ὕλλῳ ἐπ᾽ ἰχθυόεντι καὶ Ἕρμῳ δινήεντι. ὣς ἔφατ᾽ εὐχόμενος, τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε. τὸν μὲν Ἀχαιῶν ἵπποι ἐπισσώτροις δατέοντο	Εδώ μαθές σε βρήκε ο θάνατος, κι ας σέρνεις απ᾿ τη λίμνη τη Γύγαια, γονικό όπου εχαίρουσουν βασιλομοίρι, πάνω στου Ύλλου τους όχτους του πολύψαρου και του Έρμου του αφρισμένου.» Έτσι καυκιόταν του Ιφιτίωνα τα μάτια ωστόσο η νύχτα σκεπάζει· και τ᾿ Αργίτικα άλογα τον ξέσκιζαν στις πρώτες γραμμές της μάχης με τις ρόδες τους. Κι εκείνος στο μελίγγι το Δημολέοντα, γιο του Αντήνορα, τρανό κονταρομάχο, χτυπά, σουβλίζοντας το κράνος του το χαλκομαγουλάτο' κι ούτε και βάστηξε το χάλκινο το κράνος, μόνο η μύτη πέρασε η χάλκινη και σύντριψε το κόκαλο, και λιώμα
395	πρώτῃ ἐν ὑσμίνῃ· ὃ δ᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ Δημολέοντα ἐσθλὸν ἀλεξητῆρα μάχης Ἀντήνορος υἱὸν νύξε κατὰ κρόταφον, κυνέης διὰ χαλκοπαρῄου. οὐδ᾽ ἄρα χαλκείη κόρυς ἔσχεθεν, ἀλλὰ δι᾽ αὐτῆς αἰχμὴ ἱεμένη ῥῆξ᾽ ὀστέον, ἐγκέφαλος δὲ
400	ἔνδον ἅπας πεπάλακτο· δάμασσε δέ μιν μεμαῶτα. Ἱπποδάμαντα δ᾽ ἔπειτα καθ᾽ ἵππων ἀΐξαντα πρόσθεν ἕθεν φεύγοντα μετάφρενον οὔτασε δουρί. αὐτὰρ ὃ θυμὸν ἄϊσθε καὶ ἤρυγεν, ὡς ὅτε ταῦρος ἤρυγεν ἑλκόμενος Ἑλικώνιον ἀμφὶ ἄνακτα	γένηκαν τα μυαλά, κι ως χίμιζε, στο χώμα τον ξαπλώνει. Μετά τον Ιπποδάμα, ως πήδηξε στη γης από τ᾿ αμάξι κι αντίκρα, του έφευγε, κοντάρεψε καταμεσός στην πλάτη· κι εκείνος ξεψυχώντας μούγκρισε, καθώς μουγκρίζει ταύρος, σύντας τον παν τραβώντας άγουροι στον άρχο της Ελίκης, κι ως τον τραβούν εκείνοι, χαίρεται βαθιά του ο Κοσμοσείστης· με τέτοιο μούγκρισμα παράτησε τα κόκαλα η ψυχή του. Τότε ο Αχιλλέας με το κοντάρι του χιμάει στον αντρειωμένο το γιο του Πρίαμου, τον Πολύδωρο, που ο κύρης του στη μάχη δεν άφηνε να βγει, τι ολόκαρδη, στερνό παιδί του ως ήταν,
405	κούρων ἑλκόντων· γάνυται δέ τε τοῖς ἐνοσίχθων· ὣς ἄρα τόν γ᾽ ἐρυγόντα λίπ᾽ ὀστέα θυμὸς ἀγήνωρ· αὐτὰρ ὃ βῆ σὺν δουρὶ μετ᾽ ἀντίθεον Πολύδωρον Πριαμίδην. τὸν δ᾽ οὔ τι πατὴρ εἴασκε μάχεσθαι, οὕνεκά οἱ μετὰ παισὶ νεώτατος ἔσκε γόνοιο,
410	καί οἱ φίλτατος ἔσκε, πόδεσσι δὲ πάντας ἐνίκα δὴ τότε νηπιέῃσι ποδῶν ἀρετὴν ἀναφαίνων θῦνε διὰ προμάχων, εἷος φίλον ὤλεσε θυμόν. τὸν βάλε μέσσον ἄκοντι ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς νῶτα παραΐσσοντος, ὅθι ζωστῆρος ὀχῆες	του 'χεν αγάπη, και στο τρέξιμο τους έβαζε όλους κάτω. Και τώρα, για να δείξει ο ανέμυαλος το πόσο σβέλτος ήταν, μέσα χιμούσε από τους πρόμαχους, ως που τον βρήκε ο Χάρος' τι το κοντάρι του ανεμόποδου τον πέτυχε Αχιλλέα πίσω στη μέση, πλάι του ως διάβαινε, κει που χρυσά θηλύκια τη ζώνη σφίγγουν και σταυρώνοντας ο θώρακας διπλώνει. Πέρα μεριά ο χαλός επρόβαλε στον αφαλό του δίπλα, και πέφτει βόγγοντας στα γόνατα, και τον σκεπάζει γνέφος θολό, κι ως εσωριάστη, πάνω του κρατούσε τ᾿ άντερά του. Κι ως είδε τότε ο μέγας Έχτορας στο χώμα σωριασμένο
415	χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ· ἀντικρὺ δὲ διέσχε παρ᾽ ὀμφαλὸν ἔγχεος αἰχμή, γνὺξ δ᾽ ἔριπ᾽ οἰμώξας, νεφέλη δέ μιν ἀμφεκάλυψε κυανέη, προτὶ οἷ δ᾽ ἔλαβ᾽ ἔντερα χερσὶ λιασθείς. Ἕκτωρ δ᾽ ὡς ἐνόησε κασίγνητον Πολύδωρον
420	ἔντερα χερσὶν ἔχοντα λιαζόμενον ποτὶ γαίη κάρ ῥά οἱ ὀφθαλμῶν κέχυτ᾽ ἀχλύς· οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτ᾽ ἔτλη δηρὸν ἑκὰς στρωφᾶσθ᾽, ἀλλ᾽ ἀντίος ἦλθ᾽ Ἀχιλῆϊ ὀξὺ δόρυ κραδάων φλογὶ εἴκελος· αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς ὡς εἶδ᾽, ὣς ἀνεπᾶλτο, καὶ εὐχόμενος ἔπος ηὔδα·	τον αδερφό του τον Πολύδωρο με τ᾿ άντερα στα χέρια, σκοτάδι έχύθηκε στα μάτια του, και πια να μένει αλάργα δε βάστηξε άλλο᾿ απάνω εχύθηκε στον Αχιλλέα, κουνώντας, παρόμοιος φλόγα, το κοντάρι του το μυτερό᾿ μα εκείνος τινάχτη απάνω, ως τον αντίκρισε, και με χαρά φωνάζει: « Ζυγώνει αυτός που απ᾿ όλους πιότερο τα σπλάχνα μου 'χει κάψει, αυτός τον ακριβό μου σύντροφο που εσκότωσε᾿ μα τώρα ο ένας του άλλου πια δε θα κρύβεται στα διάβατα της μάχης.» Είπε, και φώναξε στον Έχτορα ταυροκοιτάζοντάς τον: «Για σίμωσε, μιαν ώρα αρχύτερα το Χάρο ν᾿ ανταμώσεις!»
425	ἐγγὺς ἀνὴρ ὃς ἐμόν γε μάλιστ᾽ ἐσεμάσσατο θυμόν, ὅς μοι ἑταῖρον ἔπεφνε τετιμένον· οὐδ᾽ ἂν ἔτι δὴν ἀλλήλους πτώσσοιμεν ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρας. ἦ, καὶ ὑπόδρα ἰδὼν προσεφώνεεν Ἕκτορα δῖον· ἆσσον ἴθ᾽ ὥς κεν θᾶσσον ὀλέθρου πείραθ᾽ ἵκηαι.
430	τὸν δ᾽ οὐ ταρβήσας προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ· Πηλεΐδη μὴ δὴ ἐπέεσσί με νηπύτιον ὣς ἔλπεο δειδίξεσθαι, ἐπεὶ σάφα οἶδα καὶ αὐτὸς ἠμὲν κερτομίας ἠδ᾽ αἴσυλα μυθήσασθαι. οἶδα δ᾽ ὅτι σὺ μὲν ἐσθλός, ἐγὼ δὲ σέθεν πολὺ χείρων.	Και τότε ο κρανοσείστης Έχτορας του κάνει δίχως φόβο: « Γιε του Πηλέα, γυρεύεις άδικα, μωρό παιδί σα να 'μουν, να με τρομάξεις με τη γλώσσα σου᾿ καλά κι εγώ κατέχω και λόγια αγγιχτικά απ᾿ το στόμα μου να βγάλω και φοβέρες. Τρανός πως είσαι, κι αχαμνότερος εγώ πολύ, το ξέρω" όμως στα χέρια των αθάνατων είναι όλα κρεμασμένα' μπορεί, κι αν είμαι εγώ αχαμνότερος, να σε σκοτώσω᾿ κόβει κι εμένα η μύτη στο κοντάρι μου, να σε πετύχω μόνο!» Είπε, και ρίχνει το κοντάρι του με ορμή, μα κείνο πίσω φυσώντας η Αθηνά το απόδιωξεν απ᾿ τον τρανό Αχιλλέα
435	ἀλλ᾽ ἤτοι μὲν ταῦτα θεῶν ἐν γούνασι κεῖται, αἴ κέ σε χειρότερός περ ἐὼν ἀπὸ θυμὸν ἕλωμαι δουρὶ βαλών, ἐπεὶ ἦ καὶ ἐμὸν βέλος ὀξὺ πάροιθεν. ἦ ῥα, καὶ ἀμπεπαλὼν προΐει δόρυ, καὶ τό γ᾽ Ἀθήνη πνοιῇ Ἀχιλλῆος πάλιν ἔτραπε κυδαλίμοιο
440	ἦκα μάλα ψύξασα· τὸ δ᾽ ἂψ ἵκεθ᾽ Ἕκτορα δῖον, αὐτοῦ δὲ προπάροιθε ποδῶν πέσεν. αὐτὰρ Ἀχιλλεὺς ἐμμεμαὼς ἐπόρουσε κατακτάμεναι μενεαίνων, σμερδαλέα ἰάχων· τὸν δ᾽ ἐξήρπαξεν Ἀπόλλων ῥεῖα μάλ᾽ ὥς τε θεός, ἐκάλυψε δ᾽ ἄρ᾽ ἠέρι πολλῇ.	με ανάλαφρη πνοή᾿ στον Έχτορα ξαναγυρίζει εκείνο και πέφτει αυτού, μπροστά στα πόδια του᾿ τότε ο Αχιλλέας λυσσώντας χιμίζει απάνω του, γυρεύοντας να πάρει τη ζωή του, με άγριες φωνές᾿ όμως τον Έχτορα τρέχει κι αρπάζει ο Φοίβος εύκολα, ωσάν θεός, κι απάνω του πυκνή σκορπίζει αντάρα. Τρεις φορές χύθηκε ο φτερόποδος με το χαλκό κοντάρι θείος Αχιλλέας, καί τρεις εχτύπησε τη σύμπυκνην αντάρα' μα σύντας χίμιξε και τέταρτην, ίδια θεός, φοβέρα, φριχτή πετάει, και με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια: «Του Χάρου, σκύλε, πάλι εξέφυγες! Μια τρίχα κι εχανόσουν!
445	τρὶς μὲν ἔπειτ᾽ ἐπόρουσε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς ἔγχεϊ χαλκείῳ, τρὶς δ᾽ ἠέρα τύψε βαθεῖαν. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος, δεινὰ δ᾽ ὁμοκλήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἐξ αὖ νῦν ἔφυγες θάνατον κύον· ἦ τέ τοι ἄγχι
450	ἦλθε κακόν· νῦν αὖτέ σ᾽ ἐρύσατο Φοῖβος Ἀπόλλων, ᾧ μέλλεις εὔχεσθαι ἰὼν ἐς δοῦπον ἀκόντων. ἦ θήν σ᾽ ἐξανύω γε καὶ ὕστερον ἀντιβολήσας, εἴ πού τις καὶ ἔμοιγε θεῶν ἐπιτάρροθός ἐστι. νῦν αὖ τοὺς ἄλλους ἐπιείσομαι, ὅν κε κιχείω.	Ξανά σε γλίτωσεν ο Απόλλωνας ο Φοίβος, που ως στους χτύπους των κονταριών κινάς, ταξίματα περίσσια θα του κάνεις. Θα σε ξεκάμω εγώ κι αργότερα, να σε πετύχω μόνο, κάποιος και μένα απ᾿ τους αθάνατους μαθές αν παραστέκει. Τώρα η σειρά των άλλων πάνω τους θα πέσω, κι όποιον έβρω!» Είπε, και ρίχνει το κοντάρι του στο Δρύοπα, και τον βρίσκει στο σβέρκο απάνω᾿ μπρος στα πόδια του σωριάστη αυτός, μα εκείνος τον παρατάει, και του Φιλήτορα το γιο, τον αντρειωμένο Δημούχο, κάρφωσε στο γόνατο᾿ κι ως του 'κοψε τη φόρα, του δίνει μια με το θεόρατο σπαθί και τον σκοτώνει.
455	ὣς εἰπὼν Δρύοπ᾽ οὖτα κατ᾽ αὐχένα μέσσον ἄκοντι· ἤριπε δὲ προπάροιθε ποδῶν· ὃ δὲ τὸν μὲν ἔασε, Δημοῦχον δὲ Φιλητορίδην ἠΰν τε μέγαν τε κὰγ γόνυ δουρὶ βαλὼν ἠρύκακε. τὸν μὲν ἔπειτα οὐτάζων ξίφεϊ μεγάλῳ ἐξαίνυτο θυμόν·
460	αὐτὰρ ὃ Λαόγονον καὶ Δάρδανον υἷε Βίαντος ἄμφω ἐφορμηθεὶς ἐξ ἵππων ὦσε χαμᾶζε, τὸν μὲν δουρὶ βαλών, τὸν δὲ σχεδὸν ἄορι τύψας. Τρῶα δ᾽ Ἀλαστορίδην, ὃ μὲν ἀντίος ἤλυθε γούνων, εἴ πώς εὑ πεφίδοιτο λαβὼν καὶ ζωὸν ἀφείη	Μετά χιμάει κι από το αμάξι τους μαζί στο χώμα ρίχνει το Λαογόνο και το Δάρδανο, τους γιους του Βία, τον έναν με το κοντάρι, και, σιμώνοντας, με το σπαθί τον άλλον. Όμως τον Τρώα, το γιο του Αλάστορα τι ήρθε σιμά του εκείνος κι από τα γόνατα τον έπιασε, μην τη ζωή από σπλάχνος του χάριζε κι ουδέ τον σκότωνε, της ελικιάς του ως ήταν ο ανέμυαλος! και δε στοχάζουνταν το νου πως δεν του αλλάζει. Δεν είχε ομπρός του έναν καλόγνωμο κι ουδέ ψυχοπονιάρη᾿ είχε θεριό μονάχο᾿ ως του 'σφιγγε τα γόνα μες στα χέρια παρακαλώντας, κείνος του 'μπηξε στο σκώτι το σπαθί του,
465	μηδὲ κατακτείνειεν ὁμηλικίην ἐλεήσας, νήπιος, οὐδὲ τὸ ᾔδη ὃ οὐ πείσεσθαι ἔμελλεν· οὐ γάρ τι γλυκύθυμος ἀνὴρ ἦν οὐδ᾽ ἀγανόφρων, ἀλλὰ μάλ᾽ ἐμμεμαώς· ὃ μὲν ἥπτετο χείρεσι γούνων ἱέμενος λίσσεσθ᾽, ὃ δὲ φασγάνῳ οὖτα καθ᾽ ἧπαρ·
470	ἐκ δέ οἱ ἧπαρ ὄλισθεν, ἀτὰρ μέλαν αἷμα κατ᾽ αὐτοῦ κόλπον ἐνέπλησεν· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε θυμοῦ δευόμενον· ὃ δὲ Μούλιον οὖτα παραστὰς δουρὶ κατ᾽ οὖς· εἶθαρ δὲ δι᾽ οὔατος ἦλθ᾽ ἑτέροιο αἰχμὴ χαλκείη· ὃ δ᾽ Ἀγήνορος υἱὸν Ἔχεκλον	κι όξω το σκώτι εχύθη᾿ ολόμαυρο το γαίμα πλημμυρίζει τον κόρφο του, και νύχτα εσκέπασε πυκνή τα δυο του μάτια, ως του 'φευγε η ζωή. Σιμώνοντας τότε ο Αχιλλέας το Μούλιο στο αφτί με το κοντάρι του 'δωσε, κι απ᾿ το άλλο αφτί του έβγηκε ο χάλκινος χαλός. Του Αγήνορα μετά το γιο βαρίσκει, τον Έχεκλο, με τ᾿ ωριομανικο σπαθί μες στο κεφάλι. Κι απ᾿ το αίμα το σπαθί του επύρωσε, κι εκείνου τα δυο μάτια σφάλιξε η Μοίρα η τρανοδύναμη κι ο κόκκινος ο Χάρος. Μετά στο Δευκαλίωνα εχίμιξε, κι όπου τα νεύρα σμίγουν του αγκώνα, ως πέρα το βραχιόνι του με το χαλκό κοντάρι
475	μέσσην κὰκ κεφαλὴν ξίφει ἤλασε κωπήεντι, πᾶν δ᾽ ὑπεθερμάνθη ξίφος αἵματι· τὸν δὲ κατ᾽ ὄσσε ἔλλαβε πορφύρεος θάνατος καὶ μοῖρα κραταιή. Δευκαλίωνα δ᾽ ἔπειθ᾽, ἵνα τε ξυνέχουσι τένοντες ἀγκῶνος, τῇ τόν γε φίλης διὰ χειρὸς ἔπειρεν
480	αἰχμῇ χαλκείῃ· ὃ δέ μιν μένε χεῖρα βαρυνθεὶς πρόσθ᾽ ὁρόων θάνατον· ὃ δὲ φασγάνῳ αὐχένα θείνας τῆλ᾽ αὐτῇ πήληκι κάρη βάλε· μυελὸς αὖτε σφονδυλίων ἔκπαλθ᾽, ὃ δ᾽ ἐπὶ χθονὶ κεῖτο τανυσθείς. αὐτὰρ ὃ βῆ ῥ᾽ ἰέναι μετ᾽ ἀμύμονα Πείρεω υἱὸν	τρυπάει᾿ κι ως βάρυνε το χέρι του κι απόμεινε θωρώντας το Χάρο ομπρός του, εκείνος του 'δωκε με το σπαθί στο σβέρκο᾿ και πέρα η κεφαλή του σύγκρανη πετάχτη, κι ο μυαλός του απ᾿ τα σφοντύλια ξεπετάχτηκε, κι αυτός στη γη εξαπλώθη. Κι εκείνος πάλε στον αντρόκαρδο χιμίζει Ρίγμο απάνω, το γιο του Πείρη, απ᾿ τη χοντρόβωλη τη Θράκη που 'χεν έρθει᾿ κατάκορμα.τον βρήκε, κι έμπηξε το χάλκινο κοντάρι μες στην κοιλιά του, κι απ᾿ τ᾿ αμάξι του σωριάστη᾿ πάλι εκείνος το σύντροφο του Αρήθοο, τ᾿ άλογα που εγύρναε, κονταρεύει στην πλάτη και πετά απ᾿ τ᾿ αμάξι του, και τ᾿ άλογα σκιάχτηκαν.
485	Ῥίγμον, ὃς ἐκ Θρῄκης ἐριβώλακος εἰληλούθει· τὸν βάλε μέσσον ἄκοντι, πάγη δ᾽ ἐν νηδύϊ χαλκός, ἤριπε δ᾽ ἐξ ὀχέων· ὃ δ᾽ Ἀρηΐθοον θεράποντα ἂψ ἵππους στρέψαντα μετάφρενον ὀξέϊ δουρὶ νύξ᾽, ἀπὸ δ᾽ ἅρματος ὦσε· κυκήθησαν δέ οἱ ἵπποι.
490	ὡς δ᾽ ἀναμαιμάει βαθέ᾽ ἄγκεα θεσπιδαὲς πῦρ οὔρεος ἀζαλέοιο, βαθεῖα δὲ καίεται ὕλη, πάντῃ τε κλονέων ἄνεμος φλόγα εἰλυφάζει, ὣς ὅ γε πάντῃ θῦνε σὺν ἔγχεϊ δαίμονι ἶσος κτεινομένους ἐφέπων· ῥέε δ᾽ αἵματι γαῖα μέλαινα.	Πώς η φωτιά μανιάζει σύφλογη μες στα βαθιά φαράγγια κάποιου βουνού ξερού, και καίγεται το σύμπυκνο ρουμάνι, κι ολούθε η ανεμική, φυσώντας τη, κλωθογυρνάει τη φλόγα' παρόμοια κι ο Αχιλλέας συνάρματος, ίδια θεός, εχίμα, πατώντας τα κουφάρια, κι έπλεχεν η μαύρη γης στο γαίμα. Πώς ζεύει ο αλωνιστής τους ταύρους του τους φαρδιοκουτελάτους, άσπρο κριθάρι για να τρίψουνε στο πατημένο αλώνι, κι έγινε ευτύς απ᾿ των βαριόμουγκρων βοδιών τα πόδια λιώμα' όμοια και τ᾿ άτια τα μονόνυχα του αντρόκαρδου Αχιλλέα σκουτάρια και νεκρούς ανάκατα πατούσαν, κι από κάτω
495	ὡς δ᾽ ὅτε τις ζεύξῃ βόας ἄρσενας εὐρυμετώπους τριβέμεναι κρῖ λευκὸν ἐϋκτιμένῃ ἐν ἀλωῇ, ῥίμφά τε λέπτ᾽ ἐγένοντο βοῶν ὑπὸ πόσσ᾽ ἐριμύκων, ὣς ὑπ᾽ Ἀχιλλῆος μεγαθύμου μώνυχες ἵπποι στεῖβον ὁμοῦ νέκυάς τε καὶ ἀσπίδας· αἵματι δ᾽ ἄξων
500	νέρθεν ἅπας πεπάλακτο καὶ ἄντυγες αἳ περὶ δίφρον, ἃς ἄρ᾽ ἀφ᾽ ἱππείων ὁπλέων ῥαθάμιγγες ἔβαλλον αἵ τ᾽ ἀπ᾽ ἐπισσώτρων· ὃ δὲ ἵετο κῦδος ἀρέσθαι Πηλεΐδης, λύθρῳ δὲ παλάσσετο χεῖρας ἀάπτους.	το αξόνι ακέριο αιματοβάφουνταν και του αμαξιού του οι γύροι από τις στάλες που ξεπέταγαν τα νύχια των αλόγων κι οι ρόδες έξω᾿ όμως αδιάκοπα κι άλλη ο Αχιλλέας διψούσε δόξα τρανή, κι ο λύθρος μόλευε τ᾿ ανίκητα του χέρια.