ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ -Ζ-

-Ζ-	Τρώων δ᾽ οἰώθη καὶ Ἀχαιῶν φύλοπις αἰνή· πολλὰ δ᾽ ἄρ᾽ ἔνθα καὶ ἔνθ᾽ ἴθυσε μάχη πεδίοιο ἀλλήλων ἰθυνομένων χαλκήρεα δοῦρα μεσσηγὺς Σιμόεντος ἰδὲ Ξάνθοιο ῥοάων.	Έτσι απόμειναν πια στον πόλεμο μονάχοι οι Τρώες κι οι Αργίτες, κι άπλωσε η μάχη ακόμα πιότερο μια δώθε και μια κείθε στον κάμπο, ανάμεσα στου Σκάμαντρου και στου Σιμόη το ρέμα, ο ένας στον άλλο απάνω ως έριχναν με τα χαλκά κοντάρια. Ο τελαμώνιος Αίας πρωτόσπασε, των Αχαιών ο πύργος, των Τρωών τη φάλαγγα και χάρισε το φως στους συντρόφους του, τον πιο αντρειωμένο πετυχαίνοντας μες στους Θρακιώτες όλους, . το γιο του Ευσώρου, τον Ακάμαντα τον αντρειανό, το μέγα. Πρώτος του χτύπησε το κέρατο στο αλογουρίσιο κράνος'
5	Αἴας δὲ πρῶτος Τελαμώνιος ἕρκος Ἀχαιῶν Τρώων ῥῆξε φάλαγγα, φόως δ᾽ ἑτάροισιν ἔθηκεν, ἄνδρα βαλὼν ὃς ἄριστος ἐνὶ Θρῄκεσσι τέτυκτο υἱὸν Ἐϋσσώρου Ἀκάμαντ᾽ ἠΰν τε μέγαν τε. Τόν ῥ᾽ ἔβαλε πρῶτος κόρυθος φάλον ἱπποδασείης,
10	ἐν δὲ μετώπῳ πῆξε, πέρησε δ᾽ ἄρ᾽ ὀστέον εἴσω αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψεν. Ἄξυλον δ᾽ ἄρ᾽ ἔπεφνε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης Τευθρανίδην, ὃς ἔναιεν ἐϋκτιμένῃ ἐν Ἀρίσβῃ ἀφνειὸς βιότοιο, φίλος δ᾽ ἦν ἀνθρώποισι.	τρυπάει το μέτωπο και πέρασε το κόκαλο ως τα μέσα ο χάλκινος χαλός, και σκέπασε τα μάτια του σκοτάδι. Μετά ο Διομήδης ο βροντόφωνος τον Άξυλο σκοτώνει, το γιο του Τεύθρα, στην καλόχτιστη που ζούσε την Αρίσβη, κι είχε και βιος τρανό κι ολόκαρδα τον αγαπούσαν όλοι, τι ήταν στη στράτα απά το σπίτι του και φίλευε τον κόσμο. Κι όμως την ώρα αυτή δε στάθηκε κανένας τους μπροστά του, να τον γλιτώσει από το θάνατο᾿ σκοτώθηκαν κι οι δυο τους τότε μαζί, κι αυτός κι ο ακράνης του Καλήσιος, που τα γκέμια κρατούσε απ᾿ τ᾿ άτια, κι έτσι βούλιαξαν συντροφιαστοί στον Άδη.
15	Πάντας γὰρ φιλέεσκεν ὁδῷ ἔπι οἰκία ναίων. Ἀλλά οἱ οὔ τις τῶν γε τότ᾽ ἤρκεσε λυγρὸν ὄλεθρον πρόσθεν ὑπαντιάσας, ἀλλ᾽ ἄμφω θυμὸν ἀπηύρα αὐτὸν καὶ θεράποντα Καλήσιον, ὅς ῥα τόθ᾽ ἵππων ἔσκεν ὑφηνίοχος· τὼ δ᾽ ἄμφω γαῖαν ἐδύτην.
20	Δρῆσον δ᾽ Εὐρύαλος καὶ Ὀφέλτιον ἐξενάριξε· βῆ δὲ μετ᾽ Αἴσηπον καὶ Πήδασον, οὕς ποτε νύμφη νηῒς Ἀβαρβαρέη τέκ᾽ ἀμύμονι Βουκολίωνι. Βουκολίων δ᾽ ἦν υἱὸς ἀγαυοῦ Λαομέδοντος πρεσβύτατος γενεῇ, σκότιον δέ ἑ γείνατο μήτηρ·	Το Δρήσο ακόμα ο Ευρύαλος έριξε και τον Οφέλτιο κάτω, κι ήρθε μετά η σειρά του Πήδασου και του Αίσηπου᾿ τους είχε από νεράιδα, την Αβάρβαρην, ο Βουκολίωνας κάνει' κι ο Βουκολίωνας το Λαομέδοντα τον αντρειανό είχε κύρη, κι ήταν ο γιος του ο μεγαλύτερος, μα κλεφτογεννη μένος' με τη νεράιδα τούτος έσμιξε, τα πρόβατα ως βοσκούσε, κι αυτή γκαστρώθη και του γέννησε δυο γιους από μια γέννα. και τώρα εκείνος τους παράλυσε και γόνατα και φόρα, ο γιος του Μηκιστέα, και τ᾿ άρματα τους πήρε από τους ώμους. Κι ο Αστύαλος πέφτει απ᾿ τον πολέμαρχο τον Πολυποίτη κάτω'
25	ποιμαίνων δ᾽ ἐπ᾽ ὄεσσι μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇ, ἣ δ᾽ ὑποκυσαμένη διδυμάονε γείνατο παῖδε. Καὶ μὲν τῶν ὑπέλυσε μένος καὶ φαίδιμα γυῖα Μηκιστηϊάδης καὶ ἀπ᾽ ὤμων τεύχε᾽ ἐσύλα. Ἀστύαλον δ᾽ ἄρ᾽ ἔπεφνε μενεπτόλεμος Πολυποίτης·
30	Πιδύτην δ᾽ Ὀδυσεὺς Περκώσιον ἐξενάριξεν ἔγχεϊ χαλκείῳ, Τεῦκρος δ᾽ Ἀρετάονα δῖον. Ἀντίλοχος δ᾽ Ἄβληρον ἐνήρατο δουρὶ φαεινῷ Νεστορίδης, Ἔλατον δὲ ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων· ναῖε δὲ Σατνιόεντος ἐϋρρείταο παρ᾽ ὄχθας	μετά ο Οδυσσέας με το κοντάρι του σκοτώνει τον Πιδύτη απ᾿ την Περκώτη, και τον άψεγο τον Αρετάονα ο Τεύκρος. Κι ο Αντίλοχος, ο γιος του Νέστορα, τον Άβληρο βαρίσκει με το κοντάρι, κι ο Αγαμέμνονας τον Έλατο, που ζούσε στην Πήδασο, στου ομορφορέματου του Σατνιόη τους όχτους. Κι ο Λήιτος ο αντρειωμένος σκότωσε το Φύλακο, την ώρα μπροστά του που 'φευγε, κι ο Ευρύπυλος τον αντρειανό Μελάνθιο. Μετά ο Μενέλαος ο βροντόφωνος τον Άδραστο τσακώνει ζωντάρι᾿ τ᾿ άτια του που σκιάχτηκαν και τρέχαν μες στον κάμπο σε αρμυριχιάς κλαδί μπερδεύτηκαν, κι ως του 'σπασαν τ᾿ αμάξι
35	Πήδασον αἰπεινήν. Φύλακον δ᾽ ἕλε Λήϊτος ἥρως φεύγοντ᾽· Εὐρύπυλος δὲ Μελάνθιον ἐξενάριξεν. Ἄδρηστον δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα βοὴν ἀγαθὸς Μενέλαος ζωὸν ἕλ᾽· ἵππω γάρ οἱ ἀτυζομένω πεδίοιο ὄζῳ ἔνι βλαφθέντε μυρικίνῳ ἀγκύλον ἅρμα
40	ἄξαντ᾽ ἐν πρώτῳ ῥυμῷ αὐτὼ μὲν ἐβήτην πρὸς πόλιν, ᾗ περ οἱ ἄλλοι ἀτυζόμενοι φοβέοντο, αὐτὸς δ᾽ ἐκ δίφροιο παρὰ τροχὸν ἐξεκυλίσθη πρηνὴς ἐν κονίῃσιν ἐπὶ στόμα· πὰρ δέ οἱ ἔστη Ἀτρεΐδης Μενέλαος ἔχων δολιχόσκιον ἔγχος.	στου τιμονιού την άκρη, το 'βαλαν στα πόδια για το κάστρο, κει που και τ᾿ άλλα έτρεχαν άλογα, σαν τα 'πιάνε τρομάρα. Κι εκείνος έξω από το αμάξι του πλάι στον τροχό, στη σκόνη, μπρούμυτα, απίστομα, κυλίστηκε᾿ κι ήρθε ο Μενέλαος μπρος του, ο γιος του Ατρέα, με το μακρόισκιωτο κοντάρι του κι εστάθη. Κι ο Άδραστος του 'πιασε τα γόνατα και τον παρακαλιόταν: « Υγιέ του Ατρέα, ζωντάρι πιάσε με, και ξαγορά παράξια δέξου απ᾿ τον κύρη μου᾿ στο σπίτι του μύρια αγαθά βρίσκονται, χρυσάφι και χαλκός και σίδερο με κόπο δουλεμένο. Αρίφνητα από τούτα θα 'δινε για ξαγορά μου ο κύρης,
45	Ἄδρηστος δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα λαβὼν ἐλίσσετο γούνων· ζώγρει Ἀτρέος υἱέ, σὺ δ᾽ ἄξια δέξαι ἄποινα· πολλὰ δ᾽ ἐν ἀφνειοῦ πατρὸς κειμήλια κεῖται χαλκός τε χρυσός τε πολύκμητός τε σίδηρος, τῶν κέν τοι χαρίσαιτο πατὴρ ἀπερείσι᾽ ἄποινα
50	εἴ κεν ἐμὲ ζωὸν πεπύθοιτ᾽ ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν. Ὣς φάτο, τῷ δ᾽ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔπειθε· καὶ δή μιν τάχ᾽ ἔμελλε θοὰς ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν δώσειν ᾧ θεράποντι καταξέμεν· ἀλλ᾽ Ἀγαμέμνων ἀντίος ἦλθε θέων, καὶ ὁμοκλήσας ἔπος ηὔδα·	πως είμαι ζωντανός αν μάθαινε στ᾿ Αργίτικα καράβια.» Είπε, και την καρδιά μαλάκωσε στου γιου του Ατρέα τα στήθη, κι ότι λογάριαζε του ακράνη του να πει να τόνε πάρει και να τον πάει στ᾿ Αργίτικα άρμενα, πετάχτη ξάφνου ομπρός του γοργοτρεχάτος ο Αγαμέμνονας και λέει μαλώνοντας τον: « Καημένε εσύ Μενέλαε, γνοιάζεσαι τόσο για τούτους τώρα; Καλά μαθές σου το συγύρισαν οι Τρώες το σπιτικό σου! Όχι, κανείς τους απ᾿ τα χέρια μας κι από το μαύρο Χάρο να μη γλιτώσει, ουδ᾿ όποιο αγέννητο στης μάνας του τα σπλάχνα κρυμμένο ακόμα αγόρι βρίσκεται, κι αυτό να μη γλιτώσει,
55	ὦ πέπον ὦ Μενέλαε, τί ἢ δὲ σὺ κήδεαι οὕτως ἀνδρῶν; ἦ σοὶ ἄριστα πεποίηται κατὰ οἶκον πρὸς Τρώων; τῶν μή τις ὑπεκφύγοι αἰπὺν ὄλεθρον χεῖράς θ᾽ ἡμετέρας, μηδ᾽ ὅν τινα γαστέρι μήτηρ κοῦρον ἐόντα φέροι, μηδ᾽ ὃς φύγοι, ἀλλ᾽ ἅμα πάντες
60	Ἰλίου ἐξαπολοίατ᾽ ἀκήδεστοι καὶ ἄφαντοι. Ὣς εἰπὼν ἔτρεψεν ἀδελφειοῦ φρένας ἥρως αἴσιμα παρειπών· ὃ δ᾽ ἀπὸ ἕθεν ὤσατο χειρὶ ἥρω᾽ Ἄδρηστον· τὸν δὲ κρείων Ἀγαμέμνων οὖτα κατὰ λαπάρην· ὃ δ᾽ ἀνετράπετ᾽, Ἀτρεΐδης δὲ	μον᾿ όλοι σύψυχοι άχναροι, άκλαφτοι μεσ᾿ απ᾿ την Τροία να σβήσουν!» Είπε ο αντρειωμένος και μετάστρεψε τη γνώμη του αδερφού του, σωστά μιλώντας· με το χέρι του τον Άδραστο αποδιώχνει αμπώθοντάς τον κι ο Αγαμέμνονας ευτύς ο πρωταφέντης πα στο λαγγόνι τον εχτύπησε και τον ξαπλώνει χάμω' μετά, πατώντας τον, ανάσπασε το φράξινο κοντάρι. Kαι τότε ο Νέστορας γκαρδιώνοντας τους Δαναούς φωνάζει: « Αργίτες αντρειωμένοι, φίλοι μου, πιστοί σύντροφοι του Άρη, στα κούρσα μη ριχτεί κανένας σας και μείνει τώρα πίσω, για να γυρίσει στο καράβι του περίσσια κουβαλώντας᾿
65	λὰξ ἐν στήθεσι βὰς ἐξέσπασε μείλινον ἔγχος. Νέστωρ δ᾽ Ἀργείοισιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀΰσας· ὦ φίλοι ἥρωες Δαναοὶ θεράποντες Ἄρηος μή τις νῦν ἐνάρων ἐπιβαλλόμενος μετόπισθε μιμνέτω ὥς κε πλεῖστα φέρων ἐπὶ νῆας ἵκηται,
70	ἀλλ᾽ ἄνδρας κτείνωμεν· ἔπειτα δὲ καὶ τὰ ἕκηλοι νεκροὺς ἂμ πεδίον συλήσετε τεθνηῶτας. Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε μένος καὶ θυμὸν ἑκάστου. Ἔνθά κεν αὖτε Τρῶες ἀρηϊφίλων ὑπ᾽ Ἀχαιῶν Ἴλιον εἰσανέβησαν ἀναλκείῃσι δαμέντες,	μόνο ας ριχτούμε κι ας σκοτώνουμε᾿ μετά με τη βολή σας στον κάμπο τα κουφάρια γδύνετε των σκοτωμένων όλα.» Αυτά είπε, κι όλοι επήραν δύναμη και στύλωσε η καρδιά τους' και τότε οι Αργίτες οι πολέμαρχοι τους Τρώες το δίχως άλλο χωρίς κουράγιο πια κι άνάκαρα στην Τροία θα τους μαντρίζαν, αν δεν ερχόταν πλάι στον Έχτορα και στον Αινεία τρεχάτος και τέτοια τους μιλούσεν ο Έλενος, ο πρώτος ορνιομάντης: «Το πιο μεγάλο βάρος, Έχτορα κι Αινεία, σε σας απ᾿ όλους τους Τρώες και τους Λυκιώτες έπεσε, τι είστε μαθές οι πρώτοι σε πάσα μας δουλειά, για πόλεμο για συντυχιά βαστούμε.
75	εἰ μὴ ἄρ᾽ Αἰνείᾳ τε καὶ Ἕκτορι εἶπε παραστὰς Πριαμίδης Ἕλενος οἰωνοπόλων ὄχ᾽ ἄριστος· Αἰνεία τε καὶ Ἕκτορ, ἐπεὶ πόνος ὔμμι μάλιστα Τρώων καὶ Λυκίων ἐγκέκλιται, οὕνεκ᾽ ἄριστοι πᾶσαν ἐπ᾽ ἰθύν ἐστε μάχεσθαί τε φρονέειν τε,
80	στῆτ᾽ αὐτοῦ, καὶ λαὸν ἐρυκάκετε πρὸ πυλάων πάντῃ ἐποιχόμενοι πρὶν αὖτ᾽ ἐν χερσὶ γυναικῶν φεύγοντας πεσέειν, δηΐοισι δὲ χάρμα γενέσθαι. Αὐτὰρ ἐπεί κε φάλαγγας ἐποτρύνητον ἁπάσας, ἡμεῖς μὲν Δαναοῖσι μαχησόμεθ᾽ αὖθι μένοντες,	Σταθείτε αυτού λοιπόν και τρέχοντας μια δω μια κει κρατήστε στο καστροπόρτι ομπρός το ασκέρι μας, στων γυναικών τα χέρια πρίν πέσουν φεύγοντας κι ανάμπαιγμα γενούνε των οχτρών μας. Κι αφού τους λόχους δυναμώσετε και στυλωθεί η καρδιά τους, εμείς οι επίλοιποι, κι ας είμαστε του κόπου αφανισμένοι, με τους Αργίτες θα παλέψουμε᾿ βαριά μας σφίγγει ανάγκη. Έχτορα, ωστόσο εσύ στο κάστρο μας για ανέβα, στω δυονώ μας να πεις τη μάνα, τις αρχόντισσες μες στο ναό να μάσει της Αθηνάς της γαλανομάτης, πα στην κορφή του κάστρου, και της θεάς τον οίκο ανοίγοντας με τα κλειδιά τον άγιο,
85	καὶ μάλα τειρόμενοί περ· ἀναγκαίη γὰρ ἐπείγει· Ἕκτορ ἀτὰρ σὺ πόλιν δὲ μετέρχεο, εἰπὲ δ᾽ ἔπειτα μητέρι σῇ καὶ ἐμῇ· ἣ δὲ ξυνάγουσα γεραιὰς νηὸν Ἀθηναίης γλαυκώπιδος ἐν πόλει ἄκρῃ οἴξασα κληῖδι θύρας ἱεροῖο δόμοιο
90	πέπλον, ὅς οἱ δοκέει χαριέστατος ἠδὲ μέγιστος εἶναι ἐνὶ μεγάρῳ καί οἱ πολὺ φίλτατος αὐτῇ, θεῖναι Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν ἠϋκόμοιο, καί οἱ ὑποσχέσθαι δυοκαίδεκα βοῦς ἐνὶ νηῷ ἤνις ἠκέστας ἱερευσέμεν, αἴ κ᾽ ἐλεήσῃ	το ανυφαντό, που πιο της φαίνεται πανώριο και μεγάλο απ᾿ όλα όσα φυλάει στο σπίτι μας, το πιο της αρεσκιάς της, να το πιθώσει στης ωριόμαλλης της Αθηνάς τα γόνα, και να της τάξει ακόμα, δώδεκα δαμάλες στο ναό της μονοχρονιάρες, αβουκέντρωτες, να σφάξει, αν ίσως θέλει τώρα την Τροία και τις γυναίκες μας και τα μωρά παιδιά μας να σπλαχνιστεί κι απ᾿ το άγιο κάστρο μας να διώξει του Τυδέα το γιο τον άγριο, τον ανήμερο, που όλοι λακούν μπροστά του. Ο πιο αντρειωμένος λέω πως στάθηκε μες στους Αργίτες όλους· τόσο ποτέ του δε μας τρόμαξε μηδ᾿ ο Αχιλλέας ο ρήγας,
95	ἄστύ τε καὶ Τρώων ἀλόχους καὶ νήπια τέκνα, ὥς κεν Τυδέος υἱὸν ἀπόσχῃ Ἰλίου ἱρῆς ἄγριον αἰχμητὴν κρατερὸν μήστωρα φόβοιο, ὃν δὴ ἐγὼ κάρτιστον Ἀχαιῶν φημι γενέσθαι. Οὐδ᾽ Ἀχιλῆά ποθ᾽ ὧδέ γ᾽ ἐδείδιμεν ὄρχαμον ἀνδρῶν,
100	ὅν πέρ φασι θεᾶς ἐξέμμεναι· ἀλλ᾽ ὅδε λίην μαίνεται, οὐδέ τίς οἱ δύναται μένος ἰσοφαρίζειν. Ὣς ἔφαθ᾽, Ἕκτωρ δ᾽ οὔ τι κασιγνήτῳ ἀπίθησεν. Αὐτίκα δ᾽ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε, πάλλων δ᾽ ὀξέα δοῦρα κατὰ στρατὸν ᾤχετο πάντῃ	κι όμως θεά, όπως λεν, τον γέννησε᾿ μα τούτος πια φρενιάζει κι ουδέ μπορεί κανείς στη δύναμη να μετρηθεί μαζί του.» Είπε, και κείνος δεν παράκουσε στο λόγο του αδερφού του' μεμιάς επήδηξε απ᾿ το αμάξι του συνάρματος στο χώμα κι έτρεξε, σειώντας τα κοντάρια του τα σουβλερά, στο ασκέρι, να μπουν στον πόλεμο φωνάζοντας, κι άγρια ξανάβει μάχη. Κάνουν κι αυτοί στροφή και βρέθηκαν στους Αχαιούς αντίκρυ. Κι οι Αργίτες τη σφαγή παράτησαν κι έκαμαν όλοι πίσω' και σαν τους είδαν πώς ξανάστρεψαν, κάποιος θεός έλεγαν τ᾿ αστράτα ουράνια αφήκε κι έφτασε τους Τρώες να διαφεντέψει.
105	ὀτρύνων μαχέσασθαι, ἔγειρε δὲ φύλοπιν αἰνήν. Οἳ δ᾽ ἐλελίχθησαν καὶ ἐναντίοι ἔσταν Ἀχαιῶν· Ἀργεῖοι δ᾽ ὑπεχώρησαν, λῆξαν δὲ φόνοιο, φὰν δέ τιν᾽ ἀθανάτων ἐξ οὐρανοῦ ἀστερόεντος Τρωσὶν ἀλεξήσοντα κατελθέμεν, ὡς ἐλέλιχθεν.
110	Ἕκτωρ δὲ Τρώεσσιν ἐκέκλετο μακρὸν ἀΰσας· Τρῶες ὑπέρθυμοι τηλεκλειτοί τ᾽ ἐπίκουροι ἀνέρες ἔστε φίλοι, μνήσασθε δὲ θούριδος ἀλκῆς, ὄφρ᾽ ἂν ἐγὼ βείω προτὶ Ἴλιον, ἠδὲ γέρουσιν εἴπω βουλευτῇσι καὶ ἡμετέρῃς ἀλόχοισι	Φώναξε τότε ο μέγας Έχτορας στους Τρώες γκαρδιώνοντάς τους: « Ακούστε, Τρώες εσείς αντρόκαρδοι και ξακουστοί σύμμαχοι, άντρες σταθείτε, ορθή κρατάτε τη της αντριγιας τη φλόγα, ως να βρεθεί καιρός, στο κάστρο μας να φτάσω εγώ τρεχάτος, και να μιλήσω στους πρωτόγερους και στις γυναίκες όλες, πλήθια να τάξουν στους αθάνατους σφαχτά, προσπέφτοντας τους.» Είπε και φεύγει ο μέγας Έχτορας μεμιάς ο κρανοσείστης' στους αστραγάλους και στο σβέρκο του το μαύρο δέρμα εχτύπα απ᾿ το λουρί που ακροσειράδωνε το αφαλωτό σκουτάρι. Ο Γλαύκος τότε, ο γιος του Ιππόλοχου, με το Διομήδη σμίγει
115	δαίμοσιν ἀρήσασθαι, ὑποσχέσθαι δ᾽ ἑκατόμβας. Ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κορυθαίολος Ἕκτωρ· ἀμφὶ δέ μιν σφυρὰ τύπτε καὶ αὐχένα δέρμα κελαινὸν ἄντυξ ἣ πυμάτη θέεν ἀσπίδος ὀμφαλοέσσης. Γλαῦκος δ᾽ Ἱππολόχοιο πάϊς καὶ Τυδέος υἱὸς
120	ἐς μέσον ἀμφοτέρων συνίτην μεμαῶτε μάχεσθαι. Οἳ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντε, τὸν πρότερος προσέειπε βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· τίς δὲ σύ ἐσσι φέριστε καταθνητῶν ἀνθρώπων; οὐ μὲν γάρ ποτ᾽ ὄπωπα μάχῃ ἔνι κυδιανείρῃ	εκεί στη μέση, και λαχτάριζαν κι οι δυο τους να πιαστούνε. Κι όπως τρεχάτοι κοντοζύγωσαν ο ένας του άλλου χιμώντας, πρώτος εμίλησε ο βροντόφωνος γιος του Τυδέα και του 'πε: « Ποιος να 'σαι τάχα, αρχοντογέννητε; σαν ποιου θνητού λογιέσαι; Δε σ᾿ έχουν δει ποτέ τα μάτια μου στη δοξανΦούσα μάχη ως τώρα᾿ κι όμως τους ξεπέρασες στην αντριγιά τους άλλους, που δε φοβήθης το μακρόισκιωτο κοντάρι μου θωρώντας. Μονάχα τα παιδιά των άμοιρων τη λύσσα μου αντικρίζουν. Αν είσαι πάλε απ᾿ τους αθάνατους, φτασμένος απ᾿ τα ουράνια, με τ᾿ ουρανοΰ θεό δε θα 'θελα ποτέ μου να τα βάλω·
125	τὸ πρίν· ἀτὰρ μὲν νῦν γε πολὺ προβέβηκας ἁπάντων σῷ θάρσει, ὅ τ᾽ ἐμὸν δολιχόσκιον ἔγχος ἔμεινας· δυστήνων δέ τε παῖδες ἐμῷ μένει ἀντιόωσιν. Εἰ δέ τις ἀθανάτων γε κατ᾽ οὐρανοῦ εἰλήλουθας, οὐκ ἂν ἔγωγε θεοῖσιν ἐπουρανίοισι μαχοίμην.
130	Οὐδὲ γὰρ οὐδὲ Δρύαντος υἱὸς κρατερὸς Λυκόοργος δὴν ἦν, ὅς ῥα θεοῖσιν ἐπουρανίοισιν ἔριζεν· ὅς ποτε μαινομένοιο Διωνύσοιο τιθήνας σεῦε κατ᾽ ἠγάθεον Νυσήϊον· αἳ δ᾽ ἅμα πᾶσαι θύσθλα χαμαὶ κατέχευαν ὑπ᾽ ἀνδροφόνοιο Λυκούργου	τι μήτε κι ο Λυκούργος μπόρεσε, του Δρύαντα ο γιος ο γαύρος, χρόνια πολλά να ζήσει, ως τα 'βαλε με τους θεούς στα ουράνια. Στο άγιο βουνό της Νύσας κάποτε του Διόνυσου τις βάγιες, του βακχευτη θεού, κυνήγησε᾿ κι ευτύς ετούτες όλες πετούσαν καταγής τους θύρσους τους᾿ κι ο αντροφονιάς Λυκούργος με τη βουκέντρα του τις κέντριζε, κι ο Διόνυσος φοβήθη και στο γιαλό βουτάει᾿ κι η Θέτιδα τον δέχτη στην αγκάλη σκιαγμένο᾿ τι οι φωνές τον τρόμαξαν περίσσια του Λυκούργου. Με τούτον όμως οι τρισεύτυχοι θεοί θύμωσαν τότε, κι ο γιος του Κρόνου τον ετύφλωσε᾿ χρόνια πολλά και πάλι
135	θεινόμεναι βουπλῆγι· Διώνυσος δὲ φοβηθεὶς δύσεθ᾽ ἁλὸς κατὰ κῦμα, Θέτις δ᾽ ὑπεδέξατο κόλπῳ δειδιότα· κρατερὸς γὰρ ἔχε τρόμος ἀνδρὸς ὁμοκλῇ. Τῷ μὲν ἔπειτ᾽ ὀδύσαντο θεοὶ ῥεῖα ζώοντες, καί μιν τυφλὸν ἔθηκε Κρόνου πάϊς· οὐδ᾽ ἄρ᾽ ἔτι δὴν
140	ἦν, ἐπεὶ ἀθανάτοισιν ἀπήχθετο πᾶσι θεοῖσιν· οὐδ᾽ ἂν ἐγὼ μακάρεσσι θεοῖς ἐθέλοιμι μάχεσθαι. Εἰ δέ τίς ἐσσι βροτῶν οἳ ἀρούρης καρπὸν ἔδουσιν, ἆσσον ἴθ᾽ ὥς κεν θᾶσσον ὀλέθρου πείραθ᾽ ἵκηαι. Τὸν δ᾽ αὖθ᾽ Ἱππολόχοιο προσηύδα φαίδιμος υἱός·	Όμως δεν έζησε, τι οι αθάνατοι τον οχτρεύτηκαν όλοι. Γι᾿ αυτό κι εγώ με τους τρισεύτυχους θεούς μελιές δε θέλω. Μ᾿ αν είσαι απ᾿ τους θνητούς που θρέφουνται με τον καρπό της γης μας, έλα κοντά, μιαν ώρα αρχύτερα το Χάρο ν᾿ αντκμώσεις.» Κι ο γιος του Ιππόλοχου ο τρισεύγενος του απηλογήθη κι είπε: « Διομήδη αντρόκαρδε, τι κάθεσαι και τη γενιά ρωτάς μου; Καθώς των φύλλων, απαράλλαχτη κι η φύτρα των ανθρώπων: άλλα απ᾿ τα φύλλα ρίχνουν οι άνεμοι στο χώμα κι άλλα πάλε το δάσος ξεπετά τ᾿ ολόχλωρο την άνοιξη· παρόμοια και των θνητών η μια ξεπέταξε κι η άλλη γενιά πεθαίνει.
145	Τυδεΐδη μεγάθυμε τί ἢ γενεὴν ἐρεείνεις; οἵη περ φύλλων γενεὴ τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν. Φύλλα τὰ μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ᾽ ὕλη τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ᾽ ἐπιγίγνεται ὥρη· ὣς ἀνδρῶν γενεὴ ἣ μὲν φύει ἣ δ᾽ ἀπολήγει.
150	Εἰ δ᾽ ἐθέλεις καὶ ταῦτα δαήμεναι ὄφρ᾽ ἐῢ εἰδῇς ἡμετέρην γενεήν, πολλοὶ δέ μιν ἄνδρες ἴσασιν· ἔστι πόλις Ἐφύρη μυχῷ Ἄργεος ἱπποβότοιο, ἔνθα δὲ Σίσυφος ἔσκεν, ὃ κέρδιστος γένετ᾽ ἀνδρῶν, Σίσυφος Αἰολίδης· ὃ δ᾽ ἄρα Γλαῦκον τέκεθ᾽ υἱόν,	Μ᾿ αν να τα μάθεις τώρα θα 'θελες κι αυτά, γι᾿ να κατέχεις ποια'ναι η γενιά μου, όσοι την ξέρουνε πολλοί θαρρώ λογιοΰνται. Στην άκρη απ᾿ το Άργος το αλογόθροφο τρανό αγναντεύεις κάστρο, την Εφύρα, όπου ζούσε ο Σίσυφος, ο πιο στη γη πανούργος- κι είχε τον Αίολο κύρη ο Σίσυφος, κι εγέννησε το Γλαύκο, κι ο Γλαύκος γέννησε τον άψεγο Βελλεροφόντη πάλε. Σε τούτον κι όμορφάδα εχάρισαν κι αντρεία χαριτωμένη οι αθάνατοι, μα ο Προίτος έβαλε κακά γι᾿ αυτον στο νου του, κι απ᾿ το Άργος μέσα τον φευγάτισε, τι ήταν τρανότερος του και του 'χε δώσει ο Δίας τη δύναμη να τον κρατεί δικό του.
155	αὐτὰρ Γλαῦκος τίκτεν ἀμύμονα Βελλεροφόντην· τῷ δὲ θεοὶ κάλλός τε καὶ ἠνορέην ἐρατεινὴν ὤπασαν· αὐτάρ οἱ Προῖτος κακὰ μήσατο θυμῷ, ὅς ῥ᾽ ἐκ δήμου ἔλασσεν, ἐπεὶ πολὺ φέρτερος ἦεν, Ἀργείων· Ζεὺς γάρ οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ ἐδάμασσε.
160	Τῷ δὲ γυνὴ Προίτου ἐπεμήνατο δῖ᾽ Ἄντεια κρυπταδίῃ φιλότητι μιγήμεναι· ἀλλὰ τὸν οὔ τι πεῖθ᾽ ἀγαθὰ φρονέοντα δαΐφρονα Βελλεροφόντην. Ἣ δὲ ψευσαμένη Προῖτον βασιλῆα προσηύδα· τεθναίης ὦ Προῖτ᾽, ἢ κάκτανε Βελλεροφόντην,	Κι η Άντεια, του Προίτου η αρχοντογέννητη γυναίκα, εξετρελάθη μαζί του να χαρεί τον έρωτα κρυφά᾿ μα ο μυαλωμένος Βελλεροφόντης δεν εσύγκλινε, τι ήταν αγνή η ψυχή του. Κι είπε η γυναίκα τότε ψέματα στο βασιλιά τον Προίτο: ,,Προίτε, για πέθανε για σκότωσε το γιο του Γλαύκου τώρα, που στο κλινάρι μου βουλήθηκε ν᾿ ανέβει αθέλητα μου." Είπε, κι ο ρήγας αγανάχτησε τέτοιο κακό ν᾿ ακούσεί' να τον σκοτώσει δεν το θέλησε, δε βάσταξε η καρδιά του, μον᾿ στη Λυκία τον στέλνει του χάμου σημάδια δίνοντας του, πολλά θανατερά χαράζοντας στο διπλωτό πιτάκι,
165	ὅς μ᾽ ἔθελεν φιλότητι μιγήμεναι οὐκ ἐθελούσῃ. Ὣς φάτο, τὸν δὲ ἄνακτα χόλος λάβεν οἷον ἄκουσε· κτεῖναι μέν ῥ᾽ ἀλέεινε, σεβάσσατο γὰρ τό γε θυμῷ, πέμπε δέ μιν Λυκίην δέ, πόρεν δ᾽ ὅ γε σήματα λυγρὰ γράψας ἐν πίνακι πτυκτῷ θυμοφθόρα πολλά,
170	δεῖξαι δ᾽ ἠνώγειν ᾧ πενθερῷ ὄφρ᾽ ἀπόλοιτο. Αὐτὰρ ὁ βῆ Λυκίην δὲ θεῶν ὑπ᾽ ἀμύμονι πομπῇ. Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Λυκίην ἷξε Ξάνθόν τε ῥέοντα, προφρονέως μιν τῖεν ἄναξ Λυκίης εὐρείης· ἐννῆμαρ ξείνισσε καὶ ἐννέα βοῦς ἱέρευσεν.	του πεθερού του εκεί να τα 'δειχνε και να 'βρει το χαμό του. Κι αυτός κινάει, και των αθάνατων τον προβοδούσε η χάρη, στη χώρα της Λυκίας ως που 'φτασε και στις οχτιές του Ξάνθου, Εκεί με αγάπη της απλόχωρης Λυκίας τον δέχτη ο ρήγας' μέρες εννιά τον καλοσκάμνισε κι εννιά του σφάζει βόδια' μα όταν στις δέκα πάνω πρόβαλεν η ροδοδαχτυλάτη Αυγή, τον ρώτησε και ζήτησε να ιδεί και τα σημάδια, πού ό Προίτος ο γαμπρός του του 'δωκε να του κρατάει᾿ κι ως πήρε και τ᾿ άσκημα σημάδια ξέκρινε, που του 'στελνε ο γαμπρός του, πρώτα τη Χίμαιρα τον πρόσταξε την άγρια να σκοτώσει.
175	Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ δεκάτη ἐφάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠὼς καὶ τότε μιν ἐρέεινε καὶ ᾔτεε σῆμα ἰδέσθαι ὅττί ῥά οἱ γαμβροῖο πάρα Προίτοιο φέροιτο. Αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ σῆμα κακὸν παρεδέξατο γαμβροῦ, πρῶτον μέν ῥα Χίμαιραν ἀμαιμακέτην ἐκέλευσε
180	πεφνέμεν· ἣ δ᾽ ἄρ᾽ ἔην θεῖον γένος οὐδ᾽ ἀνθρώπων, πρόσθε λέων, ὄπιθεν δὲ δράκων, μέσση δὲ χίμαιρα, δεινὸν ἀποπνείουσα πυρὸς μένος αἰθομένοιο, καὶ τὴν μὲν κατέπεφνε θεῶν τεράεσσι πιθήσας. Δεύτερον αὖ Σολύμοισι μαχέσσατο κυδαλίμοισι·	Από θεούς κρατούσε η φύτρα της, όχι απ᾿ ανθρώπους, κι είχε λιόντα κεφάλι, ουρά δρακόφιδου και μεσοκόρμι γίδας, και ξεπετούσε απ᾿ τα ρουθούνια της φωτιές τρανές και φλόγες, θεϊκά σημάδια τόνε γκάρδιωσαν και τη ζωή της παίρνει. Δεύτερα πάλεψε με τους Σόλυμους τους ξακουστούς χτυπιόταν τέτοιο, όπως έλεγε, αντροπάλεμα δεν είδε στη ζωή του. Τρίτη φορά τις αντροδύναμες εσκότωσε Αμαζόνες. Μα όπως γυρνούσε, ο ρήγας του 'στησε καινούργιο δόλο πάλε: απ᾿ την πλατιά Λυκία ξεδιάλεξε, καρτέρι να του στήσουν, τους πιο αντρειωμένους᾿ μα κανένας τους δε γύρισε πια πίσω'
185	καρτίστην δὴ τήν γε μάχην φάτο δύμεναι ἀνδρῶν. Τὸ τρίτον αὖ κατέπεφνεν Ἀμαζόνας ἀντιανείρας. Τῷ δ᾽ ἄρ᾽ ἀνερχομένῳ πυκινὸν δόλον ἄλλον ὕφαινε· κρίνας ἐκ Λυκίης εὐρείης φῶτας ἀρίστους εἷσε λόχον· τοὶ δ᾽ οὔ τι πάλιν οἶκον δὲ νέοντο·
190	πάντας γὰρ κατέπεφνεν ἀμύμων Βελλεροφόντης. Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ γίγνωσκε θεοῦ γόνον ἠῢν ἐόντα αὐτοῦ μιν κατέρυκε, δίδου δ᾽ ὅ γε θυγατέρα ἥν, δῶκε δέ οἱ τιμῆς βασιληΐδος ἥμισυ πάσης· καὶ μέν οἱ Λύκιοι τέμενος τάμον ἔξοχον ἄλλων	τι εκεί τους σκότωσε ο αψεγάδιαστος Βελλεροφόντης όλους. και τότε εκείνος πια κατάλαβε θεού πώς ήταν φύτρα, κι έτσι τον κράτησε και του 'δωκε την κόρη του γυναίκα, κι όλα του ρήγα τα χαρίσματα μοιράστηκε μαζί του. Το πιο καλύτερο του εχάρισαν μετόχι κι οι Λυκιώτες, να το 'χει να το χαίρεται, όμορφο, με αμπέλια, με χωράφια. Τρία παιδιά απ᾿ αυτήν ανάστησε μετά ο Βελλεροφόντης, τον Ίσαντρο και τον Ιππόλοχο, στερνά τη Λαοδάμεια. Μαζί της πλάγιασε ο βαθύγνωμος ο Δίας, κι η Λαοδάμεια το χαλκαρματωμένο εγέννησεν ισόθεο Σαρπηδόνα.
195	καλὸν φυταλιῆς καὶ ἀρούρης, ὄφρα νέμοιτο. Ἣ δ᾽ ἔτεκε τρία τέκνα δαΐφρονι Βελλεροφόντῃ Ἴσανδρόν τε καὶ Ἱππόλοχον καὶ Λαοδάμειαν. Λαοδαμείῃ μὲν παρελέξατο μητίετα Ζεύς, ἣ δ᾽ ἔτεκ᾽ ἀντίθεον Σαρπηδόνα χαλκοκορυστήν.
200	Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ καὶ κεῖνος ἀπήχθετο πᾶσι θεοῖσιν, ἤτοι ὃ κὰπ πεδίον τὸ Ἀλήϊον οἶος ἀλᾶτο ὃν θυμὸν κατέδων, πάτον ἀνθρώπων ἀλεείνων· Ἴσανδρον δέ οἱ υἱὸν Ἄρης ἆτος πολέμοιο μαρνάμενον Σολύμοισι κατέκτανε κυδαλίμοισι·	Μα ήρθε καιρός κι αυτόν που μίσησαν όλοι οι θεοί, και τότε μονάχος, έρμος ετριγύριζε στης Ερημιάς τον κάμπο᾿ σκουλήκι στην καρδιά τον έτρωγε κι αρνήθηκε τον κόσμο. Κι ο Άρης, της μάχης ο ανεχόρταγος, τον Ίσαντρο το γιο του᾿ σκοτώνει, εκεί που με τους Σόλυμους τους ξακουστούς χτυπιόταν' Την κόρη η χρυσοχάλινη Άρτεμη θυμώνοντας σκοτώνει᾿ κι ο Ιππόλοχος εμένα εγέννησε και σπέρμα του λογιέμαι᾿ κι όταν στην Τροία με ξεπροβόδιζε, διπλοπαράγγελνέ μου να θέλω να 'μαι ο πρώτος πάντα μου, να ξεπερνώ τους άλλους,
205	τὴν δὲ χολωσαμένη χρυσήνιος Ἄρτεμις ἔκτα. Ἱππόλοχος δέ μ᾽ ἔτικτε, καὶ ἐκ τοῦ φημι γενέσθαι· πέμπε δέ μ᾽ ἐς Τροίην, καί μοι μάλα πόλλ᾽ ἐπέτελλεν αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδὲ γένος πατέρων αἰσχυνέμεν, οἳ μέγ᾽ ἄριστοι
210	ἔν τ᾽ Ἐφύρῃ ἐγένοντο καὶ ἐν Λυκίῃ εὐρείῃ. Ταύτης τοι γενεῆς τε καὶ αἵματος εὔχομαι εἶναι. Ὣς φάτο, γήθησεν δὲ βοὴν ἀγαθὸς Διομήδης· ἔγχος μὲν κατέπηξεν ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ, αὐτὰρ ὃ μειλιχίοισι προσηύδα ποιμένα λαῶν·	να μην ντροπιάσω τους προγόνους μου ποτέ μου, που στάθηκαν οι πιο αντρειωμένοι μες στην Εφύρα και στην πλατιά Λυκία. Τέτοια η γενιά μου εμένα πέτομαι πως είναι, τέτοια η φύτρα. Έτσι μιλούσε, κι ο βροντόφωνος εχάρηκε Διομήδης, και το κοντάρι κάτω μπήγοντας στη γη την πολυθρόφα στον αντρολάτη ευτύς με πρόσχαρα γλυκομιλούσε λόγια: « Παλιός λοιπόν λογιέσαι φίλος μου, προγονικός, αλήθεια! τι ο αρχοντικός Οινέας τον άψεγο Βελλεροφόντη, ξέρω, κράτησε κάποτε στο σπίτι του καλοσκαμνίζοντάς τον είκοσι μέρες, κι ώρια αλλάξανε δώρα φίλιας οι δυο τους'
215	ἦ ῥά νύ μοι ξεῖνος πατρώϊός ἐσσι παλαιός· Οἰνεὺς γάρ ποτε δῖος ἀμύμονα Βελλεροφόντην ξείνισ᾽ ἐνὶ μεγάροισιν ἐείκοσιν ἤματ᾽ ἐρύξας· οἳ δὲ καὶ ἀλλήλοισι πόρον ξεινήϊα καλά· Οἰνεὺς μὲν ζωστῆρα δίδου φοίνικι φαεινόν,
220	Βελλεροφόντης δὲ χρύσεον δέπας ἀμφικύπελλον καί μιν ἐγὼ κατέλειπον ἰὼν ἐν δώμασ᾽ ἐμοῖσι. Τυδέα δ᾽ οὐ μέμνημαι, ἐπεί μ᾽ ἔτι τυτθὸν ἐόντα κάλλιφ᾽, ὅτ᾽ ἐν Θήβῃσιν ἀπώλετο λαὸς Ἀχαιῶν. Τὼ νῦν σοὶ μὲν ἐγὼ ξεῖνος φίλος Ἄργεϊ μέσσῳ	ο Οινέας ζωστάρι λαμπροπόρφυρο του χάρισε να το 'χει, και δέχτηκε απ᾿ αυτόν διπλόγουβη μαλαματένια κούπα, που τώρα ακόμα στο παλάτι μου μισεύοντας αφήκα. Μα δε θυμούμαι εγώ τον κύρη μου, τι ήμουν μικρός ακόμα, σύντας στη Θήβα πέρα εχάθηκαν των Αχαιών τ᾿ ασκέρια. Λοιπόν μες στο Άργος καλοπρόσδεχτος θα μου 'σαι ξένος πάντα' κι εγώ δικός σου, αν έρθω κάποτε στων Λυκιωτών τη χώρα. Κι όταν ακόμα ανάβει ο πόλεμος, ας κρατηθούμε αλάργα' πολλοί'ναι οι Τρώες, πολλοί οι σύμμαχοι τους, για να 'χω να σχοίω όποιον μου ρίξει ο θεός στα χέρια μου για τρέχοντας τον φτάσω·
225	εἰμί, σὺ δ᾽ ἐν Λυκίῃ ὅτε κεν τῶν δῆμον ἵκωμαι. Ἔγχεα δ᾽ ἀλλήλων ἀλεώμεθα καὶ δι᾽ ὁμίλου· πολλοὶ μὲν γὰρ ἐμοὶ Τρῶες κλειτοί τ᾽ ἐπίκουροι κτείνειν ὅν κε θεός γε πόρῃ καὶ ποσσὶ κιχείω, πολλοὶ δ᾽ αὖ σοὶ Ἀχαιοὶ ἐναιρέμεν ὅν κε δύνηαι.
230	Τεύχεα δ᾽ ἀλλήλοις ἐπαμείψομεν, ὄφρα καὶ οἵδε γνῶσιν ὅτι ξεῖνοι πατρώϊοι εὐχόμεθ᾽ εἶναι. Ὣς ἄρα φωνήσαντε καθ᾽ ἵππων ἀΐξαντε χεῖράς τ᾽ ἀλλήλων λαβέτην καὶ πιστώσαντο· ἔνθ᾽ αὖτε Γλαύκῳ Κρονίδης φρένας ἐξέλετο Ζεύς,	Κι έχεις και συ Αχαιούς, αν δύνεσαι, πολλούς να ρίξεις κάτω. και τ᾿ άρματά μας ας αλλάξουμε, και τούτοι για να μάθουν πως φίλοι γονικοί λογιόμαστε κι απ᾿ τα παλιά τα χρόνια.» Έτσι σα μίλησαν, απήδηξαν από τ᾿ αμάξια κάτω, δώσαν τα χέρια τους κι ορκίστηκαν πιστή φιλιά κι αγάπη. Τότε του Γλαύκου επαρασάλεψε τα φρένα ο γιος του Κρόνου, που τ᾿ άρματά του πήγε κι άλλαξε με του τρανού Διομήδη, χρυσά με χάλκινα, εκατόβοδα μ᾿ εννιάβοδα μονάχα. Στο δρυν ωστόσο ο μέγας Έχτορας, στο Ζερβοπόρτι, φτάνει' κι εκεί των Τρωών τον ζώσαν τρέχοντας οι κόρες κι οι γυναίκες για γιους ρωτώντας και για ξάδερφους και γι᾿ αδερφούς και γι᾿ άντρες'
235	ὃς πρὸς Τυδεΐδην Διομήδεα τεύχε᾽ ἄμειβε χρύσεα χαλκείων, ἑκατόμβοι᾽ ἐννεαβοίων. Ἕκτωρ δ᾽ ὡς Σκαιάς τε πύλας καὶ φηγὸν ἵκανεν, ἀμφ᾽ ἄρα μιν Τρώων ἄλοχοι θέον ἠδὲ θύγατρες εἰρόμεναι παῖδάς τε κασιγνήτους τε ἔτας τε
240	καὶ πόσιας· ὃ δ᾽ ἔπειτα θεοῖς εὔχεσθαι ἀνώγει πάσας ἑξείης· πολλῇσι δὲ κήδε᾽ ἐφῆπτο. Ἀλλ᾽ ὅτε δὴ Πριάμοιο δόμον περικαλλέ᾽ ἵκανε ξεστῇς αἰθούσῃσι τετυγμένον· αὐτὰρ ἐν αὐτῷ πεντήκοντ᾽ ἔνεσαν θάλαμοι ξεστοῖο λίθοιο	Κι εκείνος στους θεούς παράκλησες τις έσπρωχνε να κάνουν όλες γραμμή, μα κιόλα οι πιότερες είχαν δικούς να κλάψουν. Όμως στου Πριάμου το πεντάμορφο σαν έφτασε παλάτι, πελεκητές που το περίζωναν στοές και του 'χαν χτίσει πενήντα ολόγυρα του κάμαρες πετροπελεκημένες, χτισμένες κολλητά, για να 'χουνε και να κοιμούνται μέσα οι γιοί του Πρίαμου πλάι στ᾿ αγαπητά βλογητικά τους ταίρια' και για τις κόρες του άλλες δώδεκα μες στην αυλή απαντίκρυ στο ανώι ψηλά χτισμένες κάμαρες πετροπελεκημένες η μια στην άλλη δίπλα βρίσκουνταν, κι εκεί οι γαμπροί κοιμόνταν
245	πλησίον ἀλλήλων δεδμημένοι, ἔνθα δὲ παῖδες κοιμῶντο Πριάμοιο παρὰ μνηστῇς ἀλόχοισι, κουράων δ᾽ ἑτέρωθεν ἐναντίοι ἔνδοθεν αὐλῆς δώδεκ᾽ ἔσαν τέγεοι θάλαμοι ξεστοῖο λίθοιο πλησίον ἀλλήλων δεδμημένοι, ἔνθα δὲ γαμβροὶ
250	κοιμῶντο Πριάμοιο παρ᾽ αἰδοίῃς ἀλόχοισιν· ἔνθά οἱ ἠπιόδωρος ἐναντίη ἤλυθε μήτηρ Λαοδίκην ἐσάγουσα θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην· ἔν τ᾽ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε· τέκνον τίπτε λιπὼν πόλεμον θρασὺν εἰλήλουθας;	του Πρίαμου, πλάι στις πολυσέβαστες γυναίκες τους το βράδυ— εκεί η γλυκοδωρούσα ή μάνα του τον πέτυχε απαντίκρυ, στης Λαοδίκης όπως έμπαινε, της πιο όμορφης της κόρης. Σφίγγει το χέρι του, του μίλησε κι αυτά του λέει τα λόγια: « Γιατί ήρθες, γιε μου, και παράτησες την άγρια μάχη τώρα; Περίσσια αλήθεια οι τρισκατάρατοι μας τυραννούν Αργίτες γύρω απ᾿ το κάστρο πολεμώντας μας. Μα σένα εδώ η καρδιά σου σε σπρώχνει χέρια απ᾿ την ακρόπολη ψηλά στο Δία ν᾿ ασκώσεις. Μα για περίμενε, γλυκόπιοτο κρασί για να σου φέρω, στον κύρη Δία και στους επίλοιπους θεούς να κάνεις πρώτα
255	ἦ μάλα δὴ τείρουσι δυσώνυμοι υἷες Ἀχαιῶν μαρνάμενοι περὶ ἄστυ· σὲ δ᾽ ἐνθάδε θυμὸς ἀνῆκεν ἐλθόντ᾽ ἐξ ἄκρης πόλιος Διὶ χεῖρας ἀνασχεῖν. Ἀλλὰ μέν᾽ ὄφρά κέ τοι μελιηδέα οἶνον ἐνείκω, ὡς σπείσῃς Διὶ πατρὶ καὶ ἄλλοις ἀθανάτοισι
260	πρῶτον, ἔπειτα δὲ καὐτὸς ὀνήσεαι αἴ κε πίῃσθα. Ἀνδρὶ δὲ κεκμηῶτι μένος μέγα οἶνος ἀέξει, ὡς τύνη κέκμηκας ἀμύνων σοῖσιν ἔτῃσι. Τὴν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ· μή μοι οἶνον ἄειρε μελίφρονα πότνια μῆτερ,	σπονδή᾿ μετά κι ατός σου αν έπινες, πολύ θα το χαιρόσουν. Πληθαίνει το κρασί τη δύναμη μαθές του κουρασμένου᾿ και τώρα εσύ πολύ κουράστηκες βοηθώντας τους δικούς σου.» Κι ο μέγας κρανοσείστης Έχτορας απηλογιά της δίνει: «Όχι, κρασί γλυκό, μητέρα μου, μη με κεράσεις τώρα' μπορεί να μου κοπούν τα γόνατα και της αντρείας ξεχάσω. Με άπλυτα χέρια ακόμα σκιάζομαι στο Δία κρασί φλογάτο να στάξω᾿ ουδέ το μαυροσύγνεφο του Κρόνου υγιό ταιριάζει κανείς ν᾿ ανακαλιέται σ᾿ αίματα λουσμένος και σε λύθρο. Μα εσύ για πάρε τις αρχόντισσες και στο ναό με δώρα
265	μή μ᾽ ἀπογυιώσῃς μένεος, ἀλκῆς τε λάθωμαι· χερσὶ δ᾽ ἀνίπτοισιν Διὶ λείβειν αἴθοπα οἶνον ἅζομαι· οὐδέ πῃ ἔστι κελαινεφέϊ Κρονίωνι αἵματι καὶ λύθρῳ πεπαλαγμένον εὐχετάασθαι. Ἀλλὰ σὺ μὲν πρὸς νηὸν Ἀθηναίης ἀγελείης
270	ἔρχεο σὺν θυέεσσιν ἀολλίσσασα γεραιάς· πέπλον δ᾽, ὅς τίς τοι χαριέστατος ἠδὲ μέγιστος ἔστιν ἐνὶ μεγάρῳ καί τοι πολὺ φίλτατος αὐτῇ, τὸν θὲς Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν ἠϋκόμοιο, καί οἱ ὑποσχέσθαι δυοκαίδεκα βοῦς ἐνὶ νηῷ	της κουρσολόγας γαλανομάτης Παλλάδας μαζωχτείτε᾿ και το υφαντό, που πιο σου φαίνεται πανώριο και μεγάλο απ᾿ όλα όσα φυλάς στο σπίτι μας, το πιο της αρεσκιάς σου, απίθωσε το στης ωριόμαλλης της Αθηνάς τα γόνα᾿ και τάξε της ακόμα, δώδεκα δαμάλες στο ναό της μονοχρονιάρες, αβουκέντρωτες, να σφάξεις, αν θελήσει τώρα την Τροία και τις γυναίκες μας και τα μωρά παιδιά μας να σπλαχνιστεί κι απ᾿ το άγιο κάστρο μας να διώξει του Τυδέα το γιο τον άγριο, τον ανήμερο, που όλοι λακούν μπροστά του. Λοιπόν στης κουρσολόγας πήγαινε της Αθηνάς τον άγιο
275	ἤνις ἠκέστας ἱερευσέμεν, αἴ κ᾽ ἐλεήσῃ ἄστύ τε καὶ Τρώων ἀλόχους καὶ νήπια τέκνα, αἴ κεν Τυδέος υἱὸν ἀπόσχῃ Ἰλίου ἱρῆς ἄγριον αἰχμητὴν κρατερὸν μήστωρα φόβοιο. Ἀλλὰ σὺ μὲν πρὸς νηὸν Ἀθηναίης ἀγελείης
280	ἔρχευ, ἐγὼ δὲ Πάριν μετελεύσομαι ὄφρα καλέσσω αἴ κ᾽ ἐθέλῃσ᾽ εἰπόντος ἀκουέμεν· ὥς κέ οἱ αὖθι γαῖα χάνοι· μέγα γάρ μιν Ὀλύμπιος ἔτρεφε πῆμα Τρωσί τε καὶ Πριάμῳ μεγαλήτορι τοῖό τε παισίν. Εἰ κεῖνόν γε ἴδοιμι κατελθόντ᾽ Ἄϊδος εἴσω	ναό, κι ωστόσο εγώ στου Αλέξαντρου θα πάω να τον φωνάξω, τα λόγια μου ν᾿ ;κούσει, αν θα 'θελε. Ν᾿ άνοιγε η γη μπροστά του να τον κατάπινε! τι ανείπωτο κακό τον γέννα ο Δίας σε όλους τους Τρώες και στον αντρόκαρδο τον Πρίαμο και στους γιους του. Ας ήταν, θέ μου, να τον έβλεπα στον Άδη να κατέβει, και θα 'λεγα μεμιάς πως ξέχασα τα τόσα βάσανα μας!» Είπε, κι η Εκάβη πάει στο σπίτι της και φώναξε τις βάγιες, κι αυτές μάζεψαν τις αρχόντισσες στην πόλη δώθε κείθε. Κι εκείνη ευτύς στο μοσκομύριστο κατέβηκε κελάρι με τα υφαντά τα μυριοξόμπλιαστα, φασμένα από γυναίκες
285	φαίην κε φρέν᾽ ἀτέρπου ὀϊζύος ἐκλελαθέσθαι. Ὣς ἔφαθ᾽, ἣ δὲ μολοῦσα ποτὶ μέγαρ᾽ ἀμφιπόλοισι κέκλετο· ταὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἀόλλισσαν κατὰ ἄστυ γεραιάς. Αὐτὴ δ᾽ ἐς θάλαμον κατεβήσετο κηώεντα, ἔνθ᾽ ἔσάν οἱ πέπλοι παμποίκιλα ἔργα γυναικῶν
290	Σιδονίων, τὰς αὐτὸς Ἀλέξανδρος θεοειδὴς ἤγαγε Σιδονίηθεν ἐπιπλὼς εὐρέα πόντον, τὴν ὁδὸν ἣν Ἑλένην περ ἀνήγαγεν εὐπατέρειαν· τῶν ἕν᾽ ἀειραμένη Ἑκάβη φέρε δῶρον Ἀθήνῃ, ὃς κάλλιστος ἔην ποικίλμασιν ἠδὲ μέγιστος,	Σιδώνισσες, που ατός του ο Αλέξαντρος τις έφερε ο πανώριος απ᾿ τη Σιδώνα, σύντας έσκιζε τ᾿ απέραντα πελάγη, την αρχοντοθρεμμένη φέρνοντας Ελένη από τα ξένα. Ένα από τούτα τότε εδιάλεξεν η Εκάβη να χαρίσει στην Αθηνά, πιο ψιλοπλούμιστο και πιο φαρδύ από τ᾿ άλλα, σαν άστρο που 'λαμπε, και το 'κρυβε βαθιά πιο κάτω απ᾿ όλα. Κι έτσι κινάει, και πλήθος πίσω της αρχόντισσες δρομούσαν. Kαι στο ναό ψηλά σαν έφτασαν της Αθηνάς, στο κάστρο, η ροδομάγουλη τους άνοιξε Θεανώ τις πόρτες να 'μπουν, η κόρη του Κισσέα, του Αντήνορα του αλογατά το ταίρι'
295	ἀστὴρ δ᾽ ὣς ἀπέλαμπεν· ἔκειτο δὲ νείατος ἄλλων. Βῆ δ᾽ ἰέναι, πολλαὶ δὲ μετεσσεύοντο γεραιαί. Αἳ δ᾽ ὅτε νηὸν ἵκανον Ἀθήνης ἐν πόλει ἄκρῃ, τῇσι θύρας ὤϊξε Θεανὼ καλλιπάρῃος Κισσηῒς ἄλοχος Ἀντήνορος ἱπποδάμοιο·
300	τὴν γὰρ Τρῶες ἔθηκαν Ἀθηναίης ἱέρειαν. Αἳ δ᾽ ὀλολυγῇ πᾶσαι Ἀθήνῃ χεῖρας ἀνέσχον· ἣ δ᾽ ἄρα πέπλον ἑλοῦσα Θεανὼ καλλιπάρῃος θῆκεν Ἀθηναίης ἐπὶ γούνασιν ἠϋκόμοιο, εὐχομένη δ᾽ ἠρᾶτο Διὸς κούρῃ μεγάλοιο·	τι αυτή είχαν κάνει οι Τρώες ιέρεια της Αθηνάς· και τότε σκληρίζοντας σήκωσαν όλες τους στην Αθηνά τα χέρια, και το υφαντό σκουτί η ροδόκαλη Θεανώ με βιάση παίρνει και το απιθώνει στης ωριόμαλλης της Αθηνάς τα γόνα, κι ανακαλιόταν του τρισμέγαλου του Δία τη θυγατέρα: «Ω δέσποινα Αθηνά, καστρίτισσα, τρανή θεά, για κάμε κομμάτια του Διομήδη τ᾿ άρματα᾿ δώσε κι αυτός να πέσει μπροστά στο Ζερβοπόρτι απίστομα δίχως πνοή στο χώμα, και τάζουμε σου ακόμα, δώδεκα δαμάλες στο ναό σου μονοχρονιάρες, αβουκέντρωτες, να σφάξουμε. Σπλαχνίσου
305	πότνι᾽ Ἀθηναίη ἐρυσίπτολι δῖα θεάων ἆξον δὴ ἔγχος Διομήδεος, ἠδὲ καὶ αὐτὸν πρηνέα δὸς πεσέειν Σκαιῶν προπάροιθε πυλάων, ὄφρά τοι αὐτίκα νῦν δυοκαίδεκα βοῦς ἐνὶ νηῷ ἤνις ἠκέστας ἱερεύσομεν, αἴ κ᾽ ἐλεήσῃς
310	ἄστύ τε καὶ Τρώων ἀλόχους καὶ νήπια τέκνα. Ὣς ἔφατ᾽ εὐχομένη, ἀνένευε δὲ Παλλὰς Ἀθήνη. Ὣς αἳ μέν ῥ᾽ εὔχοντο Διὸς κούρῃ μεγάλοιο, Ἕκτωρ δὲ πρὸς δώματ᾽ Ἀλεξάνδροιο βεβήκει καλά, τά ῥ᾽ αὐτὸς ἔτευξε σὺν ἀνδράσιν οἳ τότ᾽ ἄριστοι	των Τρωών το κάστρο και τα ταίρια τους και τα μωρά παιδιά μας!» Έτσι είπε αυτή, μα την παράκληση δεν άκουσε η Παλλάδα. Στου τρισμέγαλου Δία προσεύκουνταν την κόρη αυτές, κι ωστόσο ο μέγας Έχτορας στου Αλέξαντρου το αρχοντικό τραβούσε, που ατός του το 'φτιαξε πανέμορφο με όσους χτιστάδες ήταν τότε στην Τροία την παχιοχώματη μαστόροι ξακουσμένοι' κι αυτοί αντρωνίτη του μαστόρεψαν κι αυλή και γυναικίτη, κοντά στον Πρίαμο και στον Έχτορα, πα στην κορφή του κάστρου. Κι ο Έχτορας μπήκε το εντεκάπηχο στο χέρι του κρατώντας κοντάρι, και μπροστά στην άκρη του στραφτάλιζε ο χαλός του
315	ἦσαν ἐνὶ Τροίῃ ἐριβώλακι τέκτονες ἄνδρες, οἵ οἱ ἐποίησαν θάλαμον καὶ δῶμα καὶ αὐλὴν ἐγγύθι τε Πριάμοιο καὶ Ἕκτορος ἐν πόλει ἄκρῃ. Ἔνθ᾽ Ἕκτωρ εἰσῆλθε Διῒ φίλος, ἐν δ᾽ ἄρα χειρὶ ἔγχος ἔχ᾽ ἑνδεκάπηχυ· πάροιθε δὲ λάμπετο δουρὸς
320	αἰχμὴ χαλκείη, περὶ δὲ χρύσεος θέε πόρκης. Τὸν δ᾽ εὗρ᾽ ἐν θαλάμῳ περικαλλέα τεύχε᾽ ἕποντα ἀσπίδα καὶ θώρηκα, καὶ ἀγκύλα τόξ᾽ ἁφόωντα· Ἀργείη δ᾽ Ἑλένη μετ᾽ ἄρα δμῳῇσι γυναιξὶν ἧστο καὶ ἀμφιπόλοισι περικλυτὰ ἔργα κέλευε.	χαλκένιος, και χρυσό τον έζωνε τρογύρα δαχτυλίδι. Στο γυναικίτη αυτός τα λιόκαλα συγύριζε άρματα του —σκουτάρι, θώρακα—και χάιδευε το γυριστό δοξάρι' κι η Ελένη εκάθουνταν η Αργίτισσα, και γύρα της οι σκλάβες, κι ωριόπλουμα στις βάγιες έδειχνε να της κεντήσουν ξόμπλια. Κι ο Έχτορας, ως τον είδε, με άσκημα τον αποπήρε λόγια: « Ανέμυαλε, ντροπή το χόλιασμα που κρύβεις στην καρδιά σου! Στην Τροία τρογύρα και στ᾿ ορθόψηλο τειχί ο στρατός χτυπιέται και ρέβει᾿ κι η σφαγή κι ο πόλεμος απ᾿ αφορμή δική σου στο κάστρο ανάβουν τούτο ολόγυρα᾿ κι ωστόσο εσύ και με άλλον
325	Τὸν δ᾽ Ἕκτωρ νείκεσσεν ἰδὼν αἰσχροῖς ἐπέεσσι· δαιμόνι᾽ οὐ μὲν καλὰ χόλον τόνδ᾽ ἔνθεο θυμῷ, λαοὶ μὲν φθινύθουσι περὶ πτόλιν αἰπύ τε τεῖχος μαρνάμενοι· σέο δ᾽ εἵνεκ᾽ ἀϋτή τε πτόλεμός τε ἄστυ τόδ᾽ ἀμφιδέδηε· σὺ δ᾽ ἂν μαχέσαιο καὶ ἄλλῳ,
330	ὅν τινά που μεθιέντα ἴδοις στυγεροῦ πολέμοιο. Ἀλλ᾽ ἄνα μὴ τάχα ἄστυ πυρὸς δηΐοιο θέρηται. Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν Ἀλέξανδρος θεοειδής· Ἕκτορ ἐπεί με κατ᾽ αἶσαν ἐνείκεσας οὐδ᾽ ὑπὲρ αἶσαν, τοὔνεκά τοι ἐρέω· σὺ δὲ σύνθεο καί μευ ἄκουσον·	θα τα 'βαζες, στην άγρια αν έβλεπες σφαγή να μη ζυγώνει. Για σήκω, αλλιώς το κάστρο σίγουρα θα γένει ετούτο στάχτη!» Κι ο παγκαλόμορφος Αλέξαντρος απηλογιά του δίνει: «Έχτορα, μια και δίκια τα 'βαλες, όχι άδικα μαζί μου, θα σου μιλήσω, και τα λόγια μου στοχάσου κι άκουσέ μου: Στο γυναικίτη εδώ δεν καθόμουν τι χόλιασα η θυμώνω τόσο των Τρωών, μα με τον πόνο μου να μείνω επόθουν μόνος. Μα τώρα μ᾿ έσπρωξε η γυναίκα μου με τα γλυκά της λόγια να βγω στον πόλεμο᾿ καλύτερο, κι ατός μου το κατέχω, πως θα 'ναι τούτο᾿ η νίκη πάντα της τους άντρες συναλλάζει.
335	οὔ τοι ἐγὼ Τρώων τόσσον χόλῳ οὐδὲ νεμέσσι ἥμην ἐν θαλάμῳ, ἔθελον δ᾽ ἄχεϊ προτραπέσθαι. Νῦν δέ με παρειποῦσ᾽ ἄλοχος μαλακοῖς ἐπέεσσιν ὅρμησ᾽ ἐς πόλεμον· δοκέει δέ μοι ὧδε καὶ αὐτῷ λώϊον ἔσσεσθαι· νίκη δ᾽ ἐπαμείβεται ἄνδρας.
340	Ἀλλ᾽ ἄγε νῦν ἐπίμεινον, Ἀρήϊα τεύχεα δύω· ἢ ἴθ᾽, ἐγὼ δὲ μέτειμι· κιχήσεσθαι δέ σ᾽ ὀΐω. Ὣς φάτο, τὸν δ᾽ οὔ τι προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ· τὸν δ᾽ Ἑλένη μύθοισι προσηύδα μειλιχίοισι· δᾶερ ἐμεῖο κυνὸς κακομηχάνου ὀκρυοέσσης,	Κάτσε λοιπόν, καρτέρα, τ᾿ άρματα να βάλω του πολέμου, για κάλλιο τράβα, θα 'ρθω πίσω σου᾿ θαρρώ, θα σε προφτάσω.» Είπε, μα ο κρανοσείστης Έχτορας απηλογιά δε δίνει' και τότε η Ελένη με γλυκόλογα του μίλησε και του 'πε: « Κουνιάδε εμένα της κακοέργαστης, καταραμένης σκύλας, να 'ταν τη μέρα που με γέννησεν η μάνα μου να 'ρχόταν να με σηκώσει ανεμορούφουλας κακός και να με πάρει για στο βουνό για στου πολύβογγου πελάου μακριά το κύμα, πριν όλα αυτά γενούν, να μ᾿ έπαιρνε το κύμα να με πνίξει. Μα μια οι θεοί και τ᾿ αποφάσισαν τέτοια κακά να γίνουν,
345	ὥς μ᾽ ὄφελ᾽ ἤματι τῷ ὅτε με πρῶτον τέκε μήτηρ οἴχεσθαι προφέρουσα κακὴ ἀνέμοιο θύελλα εἰς ὄρος ἢ εἰς κῦμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης, ἔνθά με κῦμ᾽ ἀπόερσε πάρος τάδε ἔργα γενέσθαι. Αὐτὰρ ἐπεὶ τάδε γ᾽ ὧδε θεοὶ κακὰ τεκμήραντο,
350	ἀνδρὸς ἔπειτ᾽ ὤφελλον ἀμείνονος εἶναι ἄκοιτις, ὃς ᾔδη νέμεσίν τε καὶ αἴσχεα πόλλ᾽ ἀνθρώπων. Τούτῳ δ᾽ οὔτ᾽ ἂρ νῦν φρένες ἔμπεδοι οὔτ᾽ ἄρ᾽ ὀπίσσω ἔσσονται· τὼ καί μιν ἐπαυρήσεσθαι ὀΐω. Ἀλλ᾽ ἄγε νῦν εἴσελθε καὶ ἕζεο τῷδ᾽ ἐπὶ δίφρῳ	ας ήμουν καν αντρούς καλύτερου γυναίκα, που να νιώθει του κόσμου ολόγυρα το σούσουρο και την καταλαλιά του. Μ᾿ αυτός μήτε έχει μήτε γίνεται μυαλό ποτέ να βάλει᾿ γι᾿ αυτό θα 'ρθεί λέω μέρα κάποτε να τα βαριοπλερώσει. Μα κόπιασε πιο μέσα, κάθισε πα στο σκαμνί, κουνιάδε᾿ τι εσένα πέφτει απ᾿ όλους πιότερο το βάρος του πολέμου για εμέ τη σκύλα και του Αλέξαντρου τη μανιασμένη τρέλα. Άχαρη μοίρα ο Δίας μας έγραψε, πολυτραγουδημένο μες στους ανθρώπους τους μελλούμενους να μείνει τ᾿ όνομά μας!» Κι ο μέγας κρανοσείστης Έχτορας απηλογιά της δίνει:
355	δᾶερ, ἐπεί σε μάλιστα πόνος φρένας ἀμφιβέβηκεν εἵνεκ᾽ ἐμεῖο κυνὸς καὶ Ἀλεξάνδρου ἕνεκ᾽ ἄτης, οἷσιν ἐπὶ Ζεὺς θῆκε κακὸν μόρον, ὡς καὶ ὀπίσσω ἀνθρώποισι πελώμεθ᾽ ἀοίδιμοι ἐσσομένοισι. Τὴν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ
360	μή με κάθιζ᾽ Ἑλένη φιλέουσά περ· οὐδέ με πείσεις· ἤδη γάρ μοι θυμὸς ἐπέσσυται ὄφρ᾽ ἐπαμύνω Τρώεσσ᾽, οἳ μέγ᾽ ἐμεῖο ποθὴν ἀπεόντος ἔχουσιν. Ἀλλὰ σύ γ᾽ ὄρνυθι τοῦτον, ἐπειγέσθω δὲ καὶ αὐτός, ὥς κεν ἔμ᾽ ἔντοσθεν πόλιος καταμάρψῃ ἐόντα.	«Ελένη, ας μ᾿ αγαπάς, δεν κάθομαι, κι ουδέ μου αλλάζεις γνώμη᾿ την ώρα αυτή η καρδιά μου βιάζεται στους Τρώες να δώσει χέρι, που τόσο, τώρα πού τους έλειψα, με λαχταρούν κοντά τους. Μα τούτον τώρα εσύ ξεσήκωσε, και να βιαστεί κι ατός του να με προφτάσει όσο θα βρίσκομαι στο κάστρο μέσα ακόμα' τι εγώ θα τρέξω τώρα σπίτι μου, να ιδώ τους ιδικούς μου, να ιδώ και το ακριβό το ταίρι μου και το μωρό το γιο μου. Ποιος ξέρει αν πάλε από τον πόλεμο θα τους γυρίσω πίσω, για κι οι θεοί από χέρια Αργίτικα θα με σκοτώσουν τώρα.» Είπε, και φεύγει ο μέγας Έχτορας μεμιάς ο κρανοσείστης,
365	Καὶ γὰρ ἐγὼν οἶκον δὲ ἐλεύσομαι ὄφρα ἴδωμαι οἰκῆας ἄλοχόν τε φίλην καὶ νήπιον υἱόν. Οὐ γὰρ οἶδ᾽ εἰ ἔτι σφιν ὑπότροπος ἵξομαι αὖτις, ἦ ἤδη μ᾽ ὑπὸ χερσὶ θεοὶ δαμόωσιν Ἀχαιῶν. Ὣς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κορυθαίολος Ἕκτωρ·
370	αἶψα δ᾽ ἔπειθ᾽ ἵκανε δόμους εὖ ναιετάοντας, οὐδ᾽ εὗρ᾽ Ἀνδρομάχην λευκώλενον ἐν μεγάροισιν, ἀλλ᾽ ἥ γε ξὺν παιδὶ καὶ ἀμφιπόλῳ ἐϋπέπλῳ πύργῳ ἐφεστήκει γοόωσά τε μυρομένη τε. Ἕκτωρ δ᾽ ὡς οὐκ ἔνδον ἀμύμονα τέτμεν ἄκοιτιν	κι έφτασε γρήγορα στο σπίτι του το αρχοντοκαμωμένο' ωστόσο την κρουσταλλοβράχιονη δε βρήκε εκεί Αντρομάχη᾿ τι με το γιο της και τη βάγια της την ομορφομαντούσα ; στο καστροπύργι απάνω κλαίγοντας, βογγώντας εστεκόταν. Κι ο μέγας Έχτορας, την άψεγη γυναίκα του ως δε βρήκε, στης πόρτας το κατώφλι στάθηκε και ρώτησε τις σκλάβες: « Ελάτε, σεις οι σκλάβες, πέστε μου την πάσα αλήθεια τώρα: Που πηγεν η Αντρομάχη φεύγοντας η χιονοβραχιονάτη; Μήνα σε κάποια συννυφάδα της, μη σε κουνιάδα επήγε; για ανέβη με τις καλοπλέξουδες αρχόντισσες, που πάνε'
375	ἔστη ἐπ᾽ οὐδὸν ἰών, μετὰ δὲ δμῳῇσιν ἔειπεν· εἰ δ᾽ ἄγε μοι δμῳαὶ νημερτέα μυθήσασθε· πῇ ἔβη Ἀνδρομάχη λευκώλενος ἐκ μεγάροιο; ἠέ πῃ ἐς γαλόων ἢ εἰνατέρων ἐϋπέπλων ἢ ἐς Ἀθηναίης ἐξοίχεται, ἔνθά περ ἄλλαι
380	Τρῳαὶ ἐϋπλόκαμοι δεινὴν θεὸν ἱλάσκονται; τὸν δ᾽ αὖτ᾽ ὀτρηρὴ ταμίη πρὸς μῦθον ἔειπεν· Ἕκτορ ἐπεὶ μάλ᾽ ἄνωγας ἀληθέα μυθήσασθαι, οὔτέ πῃ ἐς γαλόων οὔτ᾽ εἰνατέρων ἐϋπέπλων οὔτ᾽ ἐς Ἀθηναίης ἐξοίχεται, ἔνθά περ ἄλλαι	στη φοβερή θεά παράκληση, την Αθηνά, να κάνουν;» Kαι τότε η πρόθυμη κελάρισσα του άπηλογήθη κι είπε: « Έχτορα, τώρα αφού με πρόσταξες να πω την πάσα αλήθεια᾿ μήτε σε κάποια συννυφάδα της για σε κουνιάδα επήγε, μήτε και με τις καλοπλέξουδες αρχόντισσες, που πάνε στη φοβερή θεά παράκληση, την Αθηνά, να κάνουν μόνο στο μέγα πύργο ανέβηκε, σαν άκουσε οι δικοί μας πως τσάκισαν, κι οι Αργίτες έχουνε τρανή κερδέψει νίκη. Πήγε λοιπόν τρεχάτη κι έφτασε στο καστροτείχι απάνω, ίδια τρελή, μαζί κι η βάγια της το γιο σας κουβαλώντας.»
385	Τρῳαὶ ἐϋπλόκαμοι δεινὴν θεὸν ἱλάσκονται, ἀλλ᾽ ἐπὶ πύργον ἔβη μέγαν Ἰλίου, οὕνεκ᾽ ἄκουσε τείρεσθαι Τρῶας, μέγα δὲ κράτος εἶναι Ἀχαιῶν. Ἣ μὲν δὴ πρὸς τεῖχος ἐπειγομένη ἀφικάνει μαινομένῃ ἐϊκυῖα· φέρει δ᾽ ἅμα παῖδα τιθήνη.
390	Ἦ ῥα γυνὴ ταμίη, ὃ δ᾽ ἀπέσσυτο δώματος Ἕκτωρ τὴν αὐτὴν ὁδὸν αὖτις ἐϋκτιμένας κατ᾽ ἀγυιάς. Εὖτε πύλας ἵκανε διερχόμενος μέγα ἄστυ Σκαιάς, τῇ ἄρ᾽ ἔμελλε διεξίμεναι πεδίον δέ, ἔνθ᾽ ἄλοχος πολύδωρος ἐναντίη ἦλθε θέουσα	Έτσι του μίλησε η κελάρισσα, κι αυτός γοργά απ᾿ το σπίτι κινάει, τον ίδιο δρόμο παίρνοντας μεσ᾿ απ᾿ τις ώριες ρούγες. Μα την τρανή ως αφήκε πίσω του την πόλη κι είχε φτάσει στο Ζερβοπόρτι, οπούθε θα 'βγαινε στον κάμπο, βλέπει ομπρός του το ακριβαγόραστο το ταίρι του να τρέχει να τον φτάσει, την Αντρομάχη, του Ηετίωνα του αντρόκαρδου την κόρη, στην Υποπλάκια Θήβα που 'μενε, στους Κίλικες ρηγάρχης —στη Θήβα, πάνω της που υψώνουνταν η δασωμένη Πλάκο— κι είχε την κόρη του στον Έχτορα το χαλκοκράνη δώσει. Ήρθε λοιπόν κι εστάθη αντίκρυ του, κι η βάγια από κοντά της
395	Ἀνδρομάχη θυγάτηρ μεγαλήτορος Ἠετίωνος Ἠετίων ὃς ἔναιεν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ Θήβῃ Ὑποπλακίῃ Κιλίκεσσ᾽ ἄνδρεσσιν ἀνάσσων· τοῦ περ δὴ θυγάτηρ ἔχεθ᾽ Ἕκτορι χαλκοκορυστῇ. Ἥ οἱ ἔπειτ᾽ ἤντησ᾽, ἅμα δ᾽ ἀμφίπολος κίεν αὐτῇ
400	παῖδ᾽ ἐπὶ κόλπῳ ἔχουσ᾽ ἀταλάφρονα νήπιον αὔτως Ἑκτορίδην ἀγαπητὸν ἀλίγκιον ἀστέρι καλῷ, τόν ῥ᾽ Ἕκτωρ καλέεσκε Σκαμάνδριον, αὐτὰρ οἱ ἄλλοι Ἀστυάνακτ᾽· οἶος γὰρ ἐρύετο Ἴλιον Ἕκτωρ. Ἤτοι ὃ μὲν μείδησεν ἰδὼν ἐς παῖδα σιωπῇ·	μες στην αγκάλη το απονήρευτο κρατώντας μωρουδάκι, το γιο του Εχτόρου το μονάκριβο, πανώριο σαν αστέρι' Σκαμάντριο το 'κραζε ο πατέρας του και Καστραφέντη ο κόσμος' τι ο Έχτορας ήταν που διαφέντευε το κάστρο μοναχός του. Κι αυτός δίχως μιλιά αχνογέλασε σαν είδε τον υγιό του' και δίπλα του η Αντρομάχη στάθηκε με μάτια δακρυσμένα, το χέρι του 'σφιξε, του μίλησε κι αυτά του λέει τα λόγια: « Απ᾿ την ορμή την ίδια σου, άμοιρε, θα βρεις το θάνατο σου, και το μωρό σου δε σπλαχνίζεσαι κι ουδέ τη μαύρη εμένα, που γρήγορα θα μείνω χήρα σου᾿ τι ευτύς οι Αργίτες όλοι
405	Ἀνδρομάχη δέ οἱ ἄγχι παρίστατο δάκρυ χέουσα, ἔν τ᾽ ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε· δαιμόνιε φθίσει σε τὸ σὸν μένος, οὐδ᾽ ἐλεαίρεις παῖδά τε νηπίαχον καὶ ἔμ᾽ ἄμμορον, ἣ τάχα χήρη σεῦ ἔσομαι· τάχα γάρ σε κατακτανέουσιν Ἀχαιοὶ
410	πάντες ἐφορμηθέντες· ἐμοὶ δέ κε κέρδιον εἴη σεῦ ἀφαμαρτούσῃ χθόνα δύμεναι· οὐ γὰρ ἔτ᾽ ἄλλη ἔσται θαλπωρὴ ἐπεὶ ἂν σύ γε πότμον ἐπίσπῃς ἀλλ᾽ ἄχε᾽· οὐδέ μοι ἔστι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ. Ἤτοι γὰρ πατέρ᾽ ἁμὸν ἀπέκτανε δῖος Ἀχιλλεύς,	θα σε σκοτώσουνε χιμίζοντας. Μ᾿ αν είναι να σε χάσω, ν᾿ ανοίξει η γη να μπω καλύτερα χίλιες φορές, τι πια άλλη δε θα 'χω ζεστασιά, αν μου πέθαινες, τρανούς μονάχα θα 'χω καημούς· κι ουδέ καν ζουν ο κύρης μου κι η σεβαστή μου η μάνα. Τον κύρη μου ο Αχιλλέας τον σκότωσεν ο αρχοντογεννημένος, και των Κιλίκων το αψηλόπορτο, το μυριοπλούσιο κάστρο, τη Θήβα, επάτησε, και σκότωσε τον Ηετίωνα ακόμα, μα δεν τον έγδυσε, το σπλάχνο του βαθιά τον εσεβάστη᾿ με τα πολύπλουμά του τ᾿ άρματα τον έθαψε, και μνήμα του ασκώνει· και φτελιές του φύτεψαν ολόγυρα οι πανώριες
415	ἐκ δὲ πόλιν πέρσεν Κιλίκων εὖ ναιετάουσαν Θήβην ὑψίπυλον· κατὰ δ᾽ ἔκτανεν Ἠετίωνα, οὐδέ μιν ἐξενάριξε, σεβάσσατο γὰρ τό γε θυμῷ, ἀλλ᾽ ἄρα μιν κατέκηε σὺν ἔντεσι δαιδαλέοισιν ἠδ᾽ ἐπὶ σῆμ᾽ ἔχεεν· περὶ δὲ πτελέας ἐφύτευσαν
420	νύμφαι ὀρεστιάδες κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο. Οἳ δέ μοι ἑπτὰ κασίγνητοι ἔσαν ἐν μεγάροισιν οἳ μὲν πάντες ἰῷ κίον ἤματι Ἄϊδος εἴσω· πάντας γὰρ κατέπεφνε ποδάρκης δῖος Ἀχιλλεὺς βουσὶν ἐπ᾽ εἰλιπόδεσσι καὶ ἀργεννῇς ὀΐεσσι.	Νεράιδες του βουνού, που εγέννησεν ο Βροντοσκουταράτος. Κι είχα κι εφτά αδερφούς που χαιρόμουν στο αρχοντικό μας μέσα, κι όλοι την ίδια μέρα εδιάβηκαν στον Άδη κάτω᾿ τι όλους τους σκότωσε ο Αχιλλέας ο πέρφανος, την ώρα που βοσκούσαν τα στριφτοζάλικα τα βόδια μας και τ᾿ άσπρα πρόβατα μας, και τη μητέρα μου, που αφέντευε στης δασωμένης Πλακός τα ριζοπλάγια, εδώ την έφερε με τ᾿ άλλα του τα κούρσα, και ξαγορά αφού πήρε αρίφνητη τη λευτερώνει πάλε᾿ τότε όμως η Άρτεμη στου κύρη της τη σκότωσε η δοξεύτρα. Έχτορα, τώρα εσύ πατέρας μου και σεβαστή μου μάνα
425	Μητέρα δ᾽, ἣ βασίλευεν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ, τὴν ἐπεὶ ἂρ δεῦρ᾽ ἤγαγ᾽ ἅμ᾽ ἄλλοισι κτεάτεσσιν, ἂψ ὅ γε τὴν ἀπέλυσε λαβὼν ἀπερείσι᾽ ἄποινα, πατρὸς δ᾽ ἐν μεγάροισι βάλ᾽ Ἄρτεμις ἰοχέαιρα. Ἕκτορ ἀτὰρ σύ μοί ἐσσι πατὴρ καὶ πότνια μήτηρ
430	ἠδὲ κασίγνητος, σὺ δέ μοι θαλερὸς παρακοίτης· ἀλλ᾽ ἄγε νῦν ἐλέαιρε καὶ αὐτοῦ μίμν᾽ ἐπὶ πύργῳ, μὴ παῖδ᾽ ὀρφανικὸν θήῃς χήρην τε γυναῖκα· λαὸν δὲ στῆσον παρ᾽ ἐρινεόν, ἔνθα μάλιστα ἀμβατός ἐστι πόλις καὶ ἐπίδρομον ἔπλετο τεῖχος.	κι αδέρφι, εσύ και λεβεντόκορμος στην κλίνη σύντροφος μου. Αχ έλα τώρα πια, σπλαχνίσου μας και μείνε εδώ στον πύργο, μην κάνεις ορφανό το σπλάχνο σου, μην κάνεις χήρα έμενα. Στην άγρια τη συκιά το ασκέρι σου για στήσε δίπλα τώρα, κει πού το κάστρο ευκολοπαίρνεται και τα τειχιά πατιούνται. Ν᾿ ανέβουν τρεις φορές δοκίμασαν με διαλεγμένο ασκέρι οι γιοι του Ατρέα κι ο πολυδόξαστος ο Ιδομενέας κι ο γαύρος Διομήδης κι ο Αίας κι ο συνονόματος υγιός του Οϊλέα, δω πάνω᾿ θες κάποιος μάντης τους αρμήνεψε, τις θείες βουλές που ξέρει, θες και μονάχοι τους δοκίμασαν κι από δικού τους ήρθαν.»
435	Τρὶς γὰρ τῇ γ᾽ ἐλθόντες ἐπειρήσανθ᾽ οἱ ἄριστοι ἀμφ᾽ Αἴαντε δύω καὶ ἀγακλυτὸν Ἰδομενῆα ἠδ᾽ ἀμφ᾽ Ἀτρεΐδας καὶ Τυδέος ἄλκιμον υἱόν· ἤ πού τίς σφιν ἔνισπε θεοπροπίων ἐῢ εἰδώς, ἤ νυ καὶ αὐτῶν θυμὸς ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει.
440	Τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε μέγας κορυθαίολος Ἕκτωρ· ἦ καὶ ἐμοὶ τάδε πάντα μέλει γύναι· ἀλλὰ μάλ᾽ αἰνῶς αἰδέομαι Τρῶας καὶ Τρῳάδας ἑλκεσιπέπλους, αἴ κε κακὸς ὣς νόσφιν ἀλυσκάζω πολέμοιο· οὐδέ με θυμὸς ἄνωγεν, ἐπεὶ μάθον ἔμμεναι ἐσθλὸς	Κι ο μέγας κρανοσείστης Έχτορας απηλογιά της δίνει: « Κι εγώ όλα τούτα τα στοχάζομαι, καλή μου, αλήθεια᾿ ωστόσο μπροστά στους Τρώες περίσσια ντρέπουμαι και στις μακρομαντούσες Τρωαδίτισσες, μακριά απ᾿ τον πόλεμο σαν τον κιοτή να φεύγω' μήτε το λέει η καρδιά μου, τι έμαθα να 'μαι αντρειωμένος πάντα και μέσα στη σφαγή να βρίσκομαι στους Τρώες τους μπροστομάχους, την τρανή δόξα του πατέρα μου και μένα να κρατήσω' τι εγώ στο νου μου και στα φρένα μου καλά το ξέρω αλήθεια: Θα ξημερώσει μέρα κάποτε πού θα χαθεί το κάστρο της Τροίας κι ο Πρίαμος ο πολέμαρχος κι όλος μαζί ο λαός του.
445	αἰεὶ καὶ πρώτοισι μετὰ Τρώεσσι μάχεσθαι ἀρνύμενος πατρός τε μέγα κλέος ἠδ᾽ ἐμὸν αὐτοῦ. Εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· ἔσσεται ἦμαρ ὅτ᾽ ἄν ποτ᾽ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο.
450	Ἀλλ᾽ οὔ μοι Τρώων τόσσον μέλει ἄλγος ὀπίσσω, οὔτ᾽ αὐτῆς Ἑκάβης οὔτε Πριάμοιο ἄνακτος οὔτε κασιγνήτων, οἵ κεν πολέες τε καὶ ἐσθλοὶ ἐν κονίῃσι πέσοιεν ὑπ᾽ ἀνδράσι δυσμενέεσσιν, ὅσσον σεῦ, ὅτε κέν τις Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων	Μα τόσο για των Τρωών δε νοιάζομαι τα πάθη όπου 'ναι να 'ρθουν, κι ουδέ για την Εκάβη νοιάζομαι και για τον Πρίαμο τόσο και για τ᾿ αδέρφια μου, που κάποτε περίσσια κι αντρειωμένα θα κυλιστούν στη σκόνη, πέφτοντας απ᾿ των οχτρών τα χέρια — όσο για σένα, όταν χαλκάρματος κάποιος Αργίτης πάρει τη λευτεριά σου και ξοπίσω του σε σέρνει δακρυσμένη᾿ και στο Άργος πέρα υφαίνεις έπειτα στον αργαλειό μιας ξένης, κι απ᾿ τη Μεσσήιδα η την Υπέρεια σου λεν νερό να φέρνεις, πολύ άθελα σου, μα ανημπόρετη θα σε βαραίνει, ανάγκη' και κάποιος πει τυχόν, θωρώντας σε να χύνεις μαύρα δάκρυα:
455	δακρυόεσσαν ἄγηται ἐλεύθερον ἦμαρ ἀπούρας· καί κεν ἐν Ἄργει ἐοῦσα πρὸς ἄλλης ἱστὸν ὑφαίνοις, καί κεν ὕδωρ φορέοις Μεσσηΐδος ἢ Ὑπερείης πόλλ᾽ ἀεκαζομένη, κρατερὴ δ᾽ ἐπικείσετ᾽ ἀνάγκη· καί ποτέ τις εἴπῃσιν ἰδὼν κατὰ δάκρυ χέουσαν·
460	Ἕκτορος ἥδε γυνὴ ὃς ἀριστεύεσκε μάχεσθαι Τρώων ἱπποδάμων ὅτε Ἴλιον ἀμφεμάχοντο. Ὥς ποτέ τις ἐρέει· σοὶ δ᾽ αὖ νέον ἔσσεται ἄλγος χήτεϊ τοιοῦδ᾽ ἀνδρὸς ἀμύνειν δούλιον ἦμαρ. Ἀλλά με τεθνηῶτα χυτὴ κατὰ γαῖα καλύπτοι	,,Γιά κοίτα τη γυναίκα του Έχτορα, που ήταν στη μάχη ο πρώτος μέσα στους Τρώες τους αλογάρηδες, σύντας την Τροία χτυπούσαν." Αυτά θα πει, και τότε μέσα σου ξανά θ᾿ ανάψει ο πόνος, τι έλειψε αυτός που δε θα σ᾿ άφηνε να σκλαβωθείς ποτέ του. Μα κάλλιο να μη ζω, να βρίσκομαι βαθιά στη γη χωσμένος, το σούρσιμό σου και το σκούξιμο προτού στ᾿ αφτιά μου φτάσουν!» Αυτά είπε ο ξακουσμένος Έχτορας, κι ανοιεί στο γιο τα χέρια' μα το παιδί στης ομορφόζωστης τον κόρφο εκρύφτη βάγιας με δυνατές φωνές, τι έτρόμαξε τον κύρη του θωρώντας, απ᾿ το χαλκό που τον εσκέπαζε σκιαγμένο κι απ᾿ τη φούντα
465	πρίν γέ τι σῆς τε βοῆς σοῦ θ᾽ ἑλκηθμοῖο πυθέσθαι. Ὣς εἰπὼν οὗ παιδὸς ὀρέξατο φαίδιμος Ἕκτωρ· ἂψ δ᾽ ὃ πάϊς πρὸς κόλπον ἐϋζώνοιο τιθήνης ἐκλίνθη ἰάχων πατρὸς φίλου ὄψιν ἀτυχθεὶς ταρβήσας χαλκόν τε ἰδὲ λόφον ἱππιοχαίτην,
470	δεινὸν ἀπ᾽ ἀκροτάτης κόρυθος νεύοντα νοήσας. Ἐκ δ᾽ ἐγέλασσε πατήρ τε φίλος καὶ πότνια μήτηρ· αὐτίκ᾽ ἀπὸ κρατὸς κόρυθ᾽ εἵλετο φαίδιμος Ἕκτωρ, καὶ τὴν μὲν κατέθηκεν ἐπὶ χθονὶ παμφανόωσαν· αὐτὰρ ὅ γ᾽ ὃν φίλον υἱὸν ἐπεὶ κύσε πῆλέ τε χερσὶν	την αλογίσια, που άγρια σάλευε κατάκορφα στο κράνος. Με την καρδιά τους τότε γέλασαν ο κύρης του κι η μάνα, κι ευτύς ο ξακουσμένος Έχτορας απ᾿ το κεφάλι βγάζει το κράνος, και στη γη το απίθωσε λαμποκοπώντας όλο. Παίρνει μετά το γιο, τον φίλησε, τον χόρεψε στα χέρια, κι έτσι μετά στο Δία προσεύκουνταν και στους θεούς τους άλλους: «Πατέρα Δία κι εσείς οι επίλοιποι θεοί, και τούτος δώστε, ο γιος μου, όπως εγώ περίλαμπρος μέσα στους Τρώες να γένει, άντρας τρανός, και πολυδύναμα την Τροία να κυβερνήσει' κι ένας να πει: "πολύ καλύτερος απ᾿ το γονιό του ετούτος,"
475	εἶπε δ᾽ ἐπευξάμενος Διί τ᾽ ἄλλοισίν τε θεοῖσι· Ζεῦ ἄλλοι τε θεοὶ δότε δὴ καὶ τόνδε γενέσθαι παῖδ᾽ ἐμὸν ὡς καὶ ἐγώ περ ἀριπρεπέα Τρώεσσιν, ὧδε βίην τ᾽ ἀγαθόν, καὶ Ἰλίου ἶφι ἀνάσσειν· καί ποτέ τις εἴποι πατρός γ᾽ ὅδε πολλὸν ἀμείνων
480	ἐκ πολέμου ἀνιόντα· φέροι δ᾽ ἔναρα βροτόεντα κτείνας δήϊον ἄνδρα, χαρείη δὲ φρένα μήτηρ. Ὣς εἰπὼν ἀλόχοιο φίλης ἐν χερσὶν ἔθηκε παῖδ᾽ ἑόν· ἣ δ᾽ ἄρα μιν κηώδεϊ δέξατο κόλπῳ δακρυόεν γελάσασα· πόσις δ᾽ ἐλέησε νοήσας,	σα θα γυρίζει από τον πόλεμο με κούρσα αιματωμένα᾿ οχτρού που σκότωσε, κι η μάνα του βαθιά ν᾿ αναγαλλιάσει.» Έτσι μιλεί, και στης γυναίκας του τα χέρια τον υγιό τους απίθωσε, κι αυτή τον δέχτηκε στο μυρωδάτο κόρφο δακρυογελώντας᾿ την επόνεσε καθώς την είδε εκείνος, και με το χέρι του τη χάιδεψε κι αυτά της λέει τα λόγια: «Άμοιρη εσύ, μη μου πικραίνεσαι μες στην καρδιά σου τόσο' κανείς, αν δεν το στρέγει η μοίρα μου, στον Άδη δε με στέλνει· το ξέρω, απ᾿ το γραφτό κανένας μας, κιοτής για παλικάρι, μια και στον κόσμο αυτό γεννήθηκε, δε γλίτωσε ποτέ του.
485	χειρί τέ μιν κατέρεξεν ἔπος τ᾽ ἔφατ᾽ ἔκ τ᾽ ὀνόμαζε· δαιμονίη μή μοί τι λίην ἀκαχίζεο θυμῷ· οὐ γάρ τίς μ᾽ ὑπὲρ αἶσαν ἀνὴρ Ἄϊδι προϊάψει· μοῖραν δ᾽ οὔ τινά φημι πεφυγμένον ἔμμεναι ἀνδρῶν, οὐ κακὸν οὐδὲ μὲν ἐσθλόν, ἐπὴν τὰ πρῶτα γένηται.
490	Ἀλλ᾽ εἰς οἶκον ἰοῦσα τὰ σ᾽ αὐτῆς ἔργα κόμιζε ἱστόν τ᾽ ἠλακάτην τε, καὶ ἀμφιπόλοισι κέλευε ἔργον ἐποίχεσθαι· πόλεμος δ᾽ ἄνδρεσσι μελήσει πᾶσι, μάλιστα δ᾽ ἐμοί, τοὶ Ἰλίῳ ἐγγεγάασιν. Ὣς ἄρα φωνήσας κόρυθ᾽ εἵλετο φαίδιμος Ἕκτωρ	Μον᾿ τώρα εσύ στο σπίτι πήγαινε και τις δουλειές σου κοίτα, τον αργαλειό, την αλακάτη σου, και πρόσταζε τις βάγιες να πιάνουνε δουλειά᾿ τον πόλεμο θα τον κοιτάξουν οι άντρες όλοι όσοι μες στην Τροία γεννήθηκαν, κι εγώ περίσσια απ᾿ όλους.» Αυτά είπε ο ξακουσμένος Έχτορας, και σήκωσε το κράνος το αλογουρίσιο᾿ κι η γυναίκα του τραβούσε για το σπίτι, όλο και πίσω της γυρίζοντας, στα δάκρυα βουτημένη. Κι ήταν σε λίγο στο καλόφτιαχτο το αρχοντικό φτασμένη του αντροφονιά του Εχτόρου, κι έσμιξε κει μέσα με τις βάγιες· λίγες δεν ήταν, κι όλες άσκωσαν μαζί το μοιρολόγι.
495	ἵππουριν· ἄλοχος δὲ φίλη οἶκον δὲ βεβήκει ἐντροπαλιζομένη, θαλερὸν κατὰ δάκρυ χέουσα. Αἶψα δ᾽ ἔπειθ᾽ ἵκανε δόμους εὖ ναιετάοντας Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο, κιχήσατο δ᾽ ἔνδοθι πολλὰς ἀμφιπόλους, τῇσιν δὲ γόον πάσῃσιν ἐνῶρσεν.
500	Αἳ μὲν ἔτι ζωὸν γόον Ἕκτορα ᾧ ἐνὶ οἴκῳ· οὐ γάρ μιν ἔτ᾽ ἔφαντο ὑπότροπον ἐκ πολέμοιο ἵξεσθαι προφυγόντα μένος καὶ χεῖρας Ἀχαιῶν. Οὐδὲ Πάρις δήθυνεν ἐν ὑψηλοῖσι δόμοισιν, ἀλλ᾽ ὅ γ᾽, ἐπεὶ κατέδυ κλυτὰ τεύχεα ποικίλα χαλκῷ,	Έτσι τον Έχτορα στο σπίτι του και ζωντανό τον κλαίγαν, τι δεν έλπιζαν πια, ξεφεύγοντας των Αχαιών τα χέρια και την ορμή, ξανά απ᾿ τον πόλεμο να τόνε ιδούν να γύρει. Μα ουδέ κι ο Πάρης χασομέρησε μες στο αψηλό του σπίτι' τα ξακουστά του ως ζώστηκε άρματα τα χαλκοδουλεμένα, ευτύς το κάστρο εδιάβη τρέχοντας με γρήγορα ποδάρια. Πως ξάφνου το άτι, που ξαπόστασε και χόρτασε κριθάρι μες στο παχνί του, σπάει τα χάμουρα και πιλαλάει στον κάμπο ποδοβολώντας, τι να λούζεται του αρέσει στο ποτάμι, καμαρωτό, και το κεφάλι του κρατάει ψηλά, κι οι χήτες
505	σεύατ᾽ ἔπειτ᾽ ἀνὰ ἄστυ ποσὶ κραιπνοῖσι πεποιθώς. Ὡς δ᾽ ὅτε τις στατὸς ἵππος ἀκοστήσας ἐπὶ φάτνῃ δεσμὸν ἀπορρήξας θείῃ πεδίοιο κροαίνων εἰωθὼς λούεσθαι ἐϋρρεῖος ποταμοῖο κυδιόων· ὑψοῦ δὲ κάρη ἔχει, ἀμφὶ δὲ χαῖται
510	ὤμοις ἀΐσσονται· ὃ δ᾽ ἀγλαΐηφι πεποιθὼς ῥίμφά ἑ γοῦνα φέρει μετά τ᾽ ἤθεα καὶ νομὸν ἵππων· ὣς υἱὸς Πριάμοιο Πάρις κατὰ Περγάμου ἄκρης τεύχεσι παμφαίνων ὥς τ᾽ ἠλέκτωρ ἐβεβήκει καγχαλόων, ταχέες δὲ πόδες φέρον· αἶψα δ᾽ ἔπειτα	πίσω στις πλάτες του ανεμίζουνται, κι αυτό αντριγιά γεμάτο το φέρνουν γρήγορα τα γόνατα στις γνώριμες βοσκές του' όμοια κι ο Πάρης απ᾿ τα Πέργαμα να κατεβαίνει επήρε, του Πρίαμου ο γιος, σαν ήλιος λάμποντας μες στην αρματωσιά του, κι όλο χαρά και γέλιο γρήγορα τα πόδια του τον φέρναν. Τον Έχτορα σε λίγο επρόλαβε, μόλις κι αυτός κινούσε, όθε πιο πριν γλυκοκουβέντιαζε με το ακριβό του ταίρι. και πρώτος μίλησε ο θεόμορφος Αλέξαντρος και του 'πε: « Μήπως τυχόν, καλέ, και σε άργησα στην τόση βιάση που 'χεις, κι απά στην ώρα μου δεν έφτασα, καθώς παράγγελνες μου;»
515	Ἕκτορα δῖον ἔτετμεν ἀδελφεὸν εὖτ᾽ ἄρ᾽ ἔμελλε στρέψεσθ᾽ ἐκ χώρης ὅθι ᾗ ὀάριζε γυναικί. Τὸν πρότερος προσέειπεν Ἀλέξανδρος θεοειδής· ἠθεῖ᾽ ἦ μάλα δή σε καὶ ἐσσύμενον κατερύκω δηθύνων, οὐδ᾽ ἦλθον ἐναίσιμον ὡς ἐκέλευες;
520	τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη κορυθαίολος Ἕκτωρ· δαιμόνι᾽ οὐκ ἄν τίς τοι ἀνὴρ ὃς ἐναίσιμος εἴη ἔργον ἀτιμήσειε μάχης, ἐπεὶ ἄλκιμός ἐσσι· ἀλλὰ ἑκὼν μεθιεῖς τε καὶ οὐκ ἐθέλεις· τὸ δ᾽ ἐμὸν κῆρ ἄχνυται ἐν θυμῷ, ὅθ᾽ ὑπὲρ σέθεν αἴσχε᾽ ἀκούω	Κι ο μέγας κρανρσείστης Έχτορας απηλογιά του δίνει: « Καημένε, όποιος σε ιδεί στον πόλεμο και θέλει δίκιος να 'ναι πως δεν αξίζεις δε θα το 'λεγε, τι αντρίστικη η καρδιά σου' μα θες κι οκνεύεις και δε γνοιάζεσαι για τίποτα, κι εμένα πονάει η καρδιά τους Τρώες ακούγοντας το τι για σένα σέρνουν, που τόσα χρόνια βασανίζουνται στ᾿ αλήθεια απ᾿ αφορμή σου. Μ᾿ ας πάμε τώρα, αυτά τα φτιάνουμε κι αργότερα, μονάχα να δώσει ο Δίας, κροντήρι ελεύτερο να στήσουμε μια μέρα στο αρχοντικό μας, τους αθάνατους θεούς ψηλά τιμώντας, ως πια απ᾿ την Τροία τους ωριομάλληδες θα 'χουμε διώξει Αργίτες.»
525	πρὸς Τρώων, οἳ ἔχουσι πολὺν πόνον εἵνεκα σεῖο. Ἀλλ᾽ ἴομεν· τὰ δ᾽ ὄπισθεν ἀρεσσόμεθ᾽, αἴ κέ ποθι Ζεὺς δώῃ ἐπουρανίοισι θεοῖς αἰειγενέτῃσι κρητῆρα στήσασθαι ἐλεύθερον ἐν μεγάροισιν ἐκ Τροίης ἐλάσαντας ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς.