ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ -Δ-

-Δ-	Οἳ δὲ θεοὶ πὰρ Ζηνὶ καθήμενοι ἠγορόωντο χρυσέῳ ἐν δαπέδῳ, μετὰ δέ σφισι πότνια Ἥβη νέκταρ ἐοινοχόει· τοὶ δὲ χρυσέοις δεπάεσσι δειδέχατ᾽ ἀλλήλους, Τρώων πόλιν εἰσορόωντες·	Ωστόσο πλάι στο Δία σε σύναξη μαζί οι θεοί εκαθόνταν μες στο χρυσόστρωτο παλάτι του, κι η Ήβη η σεβάσμια γύρω σε όλους κρασί κερνούσε αθάνατο᾿ κι αυτοί την Τροία θωρώντας ο ένας τον άλλο αντιχαιρέτιζε με τη χρυσή του κούπα. Άξαφνα ο γιος του Κρόνου εβάλθηκε την Ήρα να πειράζει, παραπετριές στη μέση ρίχνοντας και λόγια αγκιδωμένα: «Έχει ο Μενέλαος δυο προστάτισσες θεές αλήθεια τώρα, την Αθηνά τη στρατολάτισσα και την Αργίτισσα Ήρα· μα αυτές κάθονται και τον χαίρουνται θωρώντας απ᾿ αλάργα.
5	αὐτίκ᾽ ἐπειρᾶτο Κρονίδης ἐρεθιζέμεν Ἥρην κερτομίοις ἐπέεσσι παραβλήδην ἀγορεύων· δοιαὶ μὲν Μενελάῳ ἀρηγόνες εἰσὶ θεάων Ἥρη τ᾽ Ἀργείη καὶ Ἀλαλκομενηῒς Ἀθήνη. Ἀλλ᾽ ἤτοι ταὶ νόσφι καθήμεναι εἰσορόωσαι
10	τέρπεσθον· τῷ δ᾽ αὖτε φιλομειδὴς Ἀφροδίτη αἰεὶ παρμέμβλωκε καὶ αὐτοῦ κῆρας ἀμύνει· καὶ νῦν ἐξεσάωσεν ὀϊόμενον θανέεσθαι. Ἀλλ᾽ ἤτοι νίκη μὲν ἀρηϊφίλου Μενελάου· ἡμεῖς δὲ φραζώμεθ᾽ ὅπως ἔσται τάδε ἔργα,	Ωστόσο πώς η αχνογελόχαρη πάντα Αφροδίτη ξέρει να παραστέκει, κι απ᾿ το φίλο της το θάνατο να διώχνει! Να που τον γλίτωσε, κι ας έβλεπε το Χάρο πια μπροστά του. Μ᾿ αφού ο τρανός Μενέλαος νίκησε φως φανερά τον Πάρη, ας δούμε εμείς καλοζυγιάζοντας τι θ᾿ απογίνει τώρα. Μάχες τρανές ξανά θ᾿ ανάψουμε και φοβερούς πολέμους, για ανάμεσα στους δυο θα βάλουμε φιλιά κι αγάπη τάχα; Κι εσείς αλήθεια, αν θα το θέλατε κι ομογνωμούσατε όλοι, το κάστρο ανέβλαβο θ᾿ απόμενε του Πριάμου του ρηγάρχη, και την Ελένη την Αργίτισσα θα 'χε ο Μενέλαος πάλε.»
15	ἤ ῥ᾽ αὖτις πόλεμόν τε κακὸν καὶ φύλοπιν αἰνὴν ὄρσομεν, ἦ φιλότητα μετ᾽ ἀμφοτέροισι βάλωμεν. Εἰ δ᾽ αὖ πως τόδε πᾶσι φίλον καὶ ἡδὺ γένοιτο, ἤτοι μὲν οἰκέοιτο πόλις Πριάμοιο ἄνακτος, αὖτις δ᾽ Ἀργείην Ἑλένην Μενέλαος ἄγοιτο.
20	Ὣς ἔφαθ᾽, αἳ δ᾽ ἐπέμυξαν Ἀθηναίη τε καὶ Ἥρη· πλησίαι αἵ γ᾽ ἥσθην, κακὰ δὲ Τρώεσσι μεδέσθην. Ἤτοι Ἀθηναίη ἀκέων ἦν οὐδέ τι εἶπε σκυζομένη Διὶ πατρί, χόλος δέ μιν ἄγριος ᾕρει· Ἥρῃ δ᾽ οὐκ ἔχαδε στῆθος χόλον, ἀλλὰ προσηύδα·	Αυτά είπε, κι η Αθηνά μουρμούρισε, μαζί της κι η Ήρα, κάτι᾿ κοντά κοντά εκαθόνταν κι έκλωθαν κακά στους Τρώες κι οι δυο τους. Αμίλητη η Αθηνά εκρατήθηκέ και σώπαινε, κι ας τα 'χε με τον πατέρα Δία, κι ας ένιωθε βαρύ θυμό στα φρένα. Της Ήρας όμως εξεχείλισε στα στήθη η οργή και του 'πε: «Υγιέ του Κρόνου τρομερότατε, τι λόγια αυτά που κρένεις; Να μείνουν μες στη μέση οι κόποι μου, να παν χαμένοι θέλεις, κι ο ιδρώτας που ίδρωσα παλεύοντας και τ᾿ άτια που απόστασαν, στρατούς σα σήκωνα—ξεκλήρισμα στον Πρίαμο και στους γιους του; Κάνε ό,τι θες, μα κι όλοι οι αθάνατοι δεν έχουμε ίδια γνώμη.»
25	αἰνότατε Κρονίδη ποῖον τὸν μῦθον ἔειπες· πῶς ἐθέλεις ἅλιον θεῖναι πόνον ἠδ᾽ ἀτέλεστον, ἱδρῶ θ᾽ ὃν ἵδρωσα μόγῳ, καμέτην δέ μοι ἵπποι λαὸν ἀγειρούσῃ, Πριάμῳ κακὰ τοῖό τε παισίν. Ἕρδ᾽· ἀτὰρ οὔ τοι πάντες ἐπαινέομεν θεοὶ ἄλλοι.
30	Τὴν δὲ μέγ᾽ ὀχθήσας προσέφη νεφεληγερέτα Ζεύς· δαιμονίη τί νύ σε Πρίαμος Πριάμοιό τε παῖδες τόσσα κακὰ ῥέζουσιν, ὅ τ᾽ ἀσπερχὲς μενεαίνεις Ἰλίου ἐξαλαπάξαι ἐϋκτίμενον πτολίεθρον; εἰ δὲ σύ γ᾽ εἰσελθοῦσα πύλας καὶ τείχεα μακρὰ	Συχύστη τότε ο Δίας κι απάντησεν ο νεφελοστοιβάχτης: « Δαιμονισμένη, τόσο σου 'καμαν κακό κι ο Πρίαμος τάχα κι οι γιοί του Πριάαμου, που έτσι αλάγιαστα λυσσομανάς και θέλεις της Τροίας μαθές το καλοτείχιστο να ξεπατώσεις κάστρο; Μονάχα αν μπόρειες, τις καστρόπορτες και τα ψηλά τειχιά της διαβαίνοντας, τον Πρίαμο να 'τρωγες ωμό και τους υγιούς του κι όλους τους άλλους Τρώες, θα χόρταινες την άγρια μάνητα σου! Ως θέλεις κάμε, μόνο πρόσεχε, μήπως η αμάχη ετούτη γίνει αφορμή στους δυο μας κάποτε και γίνουμε άνω κάτω. Κάποιο άλλο λόγο τώρα θα 'λεγα και συ στο νου σου βαλ᾿ τον:
35	ὠμὸν βεβρώθοις Πρίαμον Πριάμοιό τε παῖδας ἄλλους τε Τρῶας, τότε κεν χόλον ἐξακέσαιο. Ἕρξον ὅπως ἐθέλεις· μὴ τοῦτό γε νεῖκος ὀπίσσω σοὶ καὶ ἐμοὶ μέγ᾽ ἔρισμα μετ᾽ ἀμφοτέροισι γένηται. Ἄλλο δέ τοι ἐρέω, σὺ δ᾽ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῇσιν·
40	ὁππότε κεν καὶ ἐγὼ μεμαὼς πόλιν ἐξαλαπάξαι τὴν ἐθέλω ὅθι τοι φίλοι ἀνέρες ἐγγεγάασι, μή τι διατρίβειν τὸν ἐμὸν χόλον, ἀλλά μ᾽ ἐᾶσαι· καὶ γὰρ ἐγώ σοι δῶκα ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ· αἳ γὰρ ὑπ᾽ ἠελίῳ τε καὶ οὐρανῷ ἀστερόεντι	Κι εγώ μια μέρα αv πάρω απόφαση να ξεπατώσω κάστρο, όποιο θελήσω, που θα κάθουνται δικοί σου μέσα άνθρωποι, άσε με λεύτερο, την όργητα μη μου αντισκόψεις διόλου. Κι εγώ σου κάνω τώρα θέλοντας τη χάρη, μ᾿ άθελα μου᾿ τι απ᾿ όσα κάτω απ᾿ τον αστρόφωτο τον ουρανό βρίσκονται κι απ᾿ όσα ο γήλιος βλέπει βγαίνοντας θνητών ανθρώπων κάστρα, άλλο Κανένα δεν αγάπησα σαν τ᾿ άγιο ετούτο κάστρο και σαν τον Πρίαμο τον αντρόκαρδο μαζί με το λαό του᾿ τι απ᾿ το βωμό μου τα χαρίσματα δεν έλειψαν καθόλου, η κνίσα κι οι σπονδές· τι οι αθάνατοι δε λάχαμε άλλη χάρη.»
45	ναιετάουσι πόληες ἐπιχθονίων ἀνθρώπων, τάων μοι περὶ κῆρι τιέσκετο Ἴλιος ἱρὴ καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο. Οὐ γάρ μοί ποτε βωμὸς ἐδεύετο δαιτὸς ἐΐσης λοιβῆς τε κνίσης τε· τὸ γὰρ λάχομεν γέρας ἡμεῖς.
50	Τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα βοῶπις πότνια Ἥρη· ἤτοι ἐμοὶ τρεῖς μὲν πολὺ φίλταταί εἰσι πόληες Ἄργός τε Σπάρτη τε καὶ εὐρυάγυια Μυκήνη· τὰς διαπέρσαι ὅτ᾽ ἄν τοι ἀπέχθωνται περὶ κῆρι· τάων οὔ τοι ἐγὼ πρόσθ᾽ ἵσταμαι οὐδὲ μεγαίρω.	Και τότε η σεβαστή βοϊδομάτη του απάντησε Ήρα κι είπε: «Τρεις είναι οι πολιτείες που αγάπησα πιο απ᾿ ολες στην καρδιά μου, το Άργος κι η Σπάρτη κι η πλατύδρομη Μυκήνα᾿ μ᾿ αν μια μέρα τύχει βαθιά και τις οχτρεύεσαι, ξεπάτωσέ τις όλες. Δε σου θυμώνω εγώ κι ανάντια σου κεφάλι δεν ασκώνω' τι κι αν αρνιόμουν και δε σ᾿ άφηνα να μου τις ξεπατώσεις, του κάκου θα σου αρνιόμουν δύναμη δεν έχω σαν και σένα. Μα πρέπει δα και μένα ο κόπος μου να μη χαθεί του ανέμου' είμαι κι εγώ θεά, κι η ρίζα μου με τη δικιά σου ειν᾿ ένα. Πιο απ᾿ όλους σεβαστή με γέννησεν ο πονηρός ο Κρόνος,
55	Εἴ περ γὰρ φθονέω τε καὶ οὐκ εἰῶ διαπέρσαι, οὐκ ἀνύω φθονέουσ᾽ ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερός ἐσσι. Ἀλλὰ χρὴ καὶ ἐμὸν θέμεναι πόνον οὐκ ἀτέλεστον· καὶ γὰρ ἐγὼ θεός εἰμι, γένος δέ μοι ἔνθεν ὅθεν σοί, καί με πρεσβυτάτην τέκετο Κρόνος ἀγκυλομήτης,
60	ἀμφότερον γενεῇ τε καὶ οὕνεκα σὴ παράκοιτις κέκλημαι, σὺ δὲ πᾶσι μετ᾽ ἀθανάτοισιν ἀνάσσεις. Ἀλλ᾽ ἤτοι μὲν ταῦθ᾽ ὑποείξομεν ἀλλήλοισι, σοὶ μὲν ἐγώ, σὺ δ᾽ ἐμοί· ἐπὶ δ᾽ ἕψονται θεοὶ ἄλλοι ἀθάνατοι· σὺ δὲ θᾶσσον Ἀθηναίῃ ἐπιτεῖλαι	και για τα δυο, και για τη φύτρα μου και που δικό σου ταίρι λογιέμαι, κι όλους τους αθάνατους εσύ τους αφεντεύεις. Μον᾿ έλα οι δυο να τα συβάσουμε, κάνε μου εσύ τη χάρη και τη δικιά σου εγώ, κι οι αθάνατοι μαζί μας θα συγκλίνουν: στην Αθηνά μιαν ώρα αρχύτερα την προσταγή σου δώσε, εκεί που οι Τρώες κι οι Αργίτες στέκουνται για πόλεμο να δράμει, τους Τρώες να βάλει αρχή να κάνουνε και πρώτοι να πατήσουν τους άγιους όρκους, τώρα που 'δωκαν στους πέρφανους Αργίτες.» Είπε, και δέχτη των αθάνατων και των θνητών ο κύρης, κι ευτύς στην Αθηνά ανεμάρπαστα γυρνάει και κρένει λόγια:
65	ἐλθεῖν ἐς Τρώων καὶ Ἀχαιῶν φύλοπιν αἰνήν, πειρᾶν δ᾽ ὥς κε Τρῶες ὑπερκύδαντας Ἀχαιοὺς ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσασθαι. Ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἀπίθησε πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε· αὐτίκ᾽ Ἀθηναίην ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
70	αἶψα μάλ᾽ ἐς στρατὸν ἐλθὲ μετὰ Τρῶας καὶ Ἀχαιούς, πειρᾶν δ᾽ ὥς κε Τρῶες ὑπερκύδαντας Ἀχαιοὺς ἄρξωσι πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσασθαι. Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε πάρος μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ᾽ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα.	«Στα δυο τ᾿ ασκέρια τρέξε γρήγορα, στους Τρώες και στους Αργίτες, και βαλ᾿ τους Τρώες αρχή να κάμουνε και πρώτοι να πατήσουν τους άγιους όρκους, τώρα ποτ 'δωκαν στους πέρφανους Αργίτες.» Έτσι είπε, κι η Αθηνά, που τι 'θελε κι από τα πριν, πετάχτη και τις κορφές του Ολύμπου αφήνοντας με ασπούδα εχύθη κάτω, καθώς αστροβολίδα, που 'ριξε του πονηρού του Κρόνου ο γιος, σημάδι για τους ναύλερους για σε στρατούς μεγάλους, αχτιδοβόλα, και τρογύρα της πλήθιες πηδούν οι σπίθες. Παρόμοια κι η Παλλάδα εχύθηκε πάνω στη γη, κι εβρέθη ανάμεσα τους μ᾿ ένα πήδημα᾿ κι οι Αργίτες οι αντρειωμένοι
75	Οἷον δ᾽ ἀστέρα ἧκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω ἢ ναύτῃσι τέρας ἠὲ στρατῷ εὐρέϊ λαῶν λαμπρόν· τοῦ δέ τε πολλοὶ ἀπὸ σπινθῆρες ἵενται· τῷ ἐϊκυῖ᾽ ἤϊξεν ἐπὶ χθόνα Παλλὰς Ἀθήνη, κὰδ δ᾽ ἔθορ᾽ ἐς μέσσον· θάμβος δ᾽ ἔχεν εἰσορόωντας
80	Τρῶάς θ᾽ ἱπποδάμους καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς· ὧδε δέ τις εἴπεσκεν ἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον· ἦ ῥ᾽ αὖτις πόλεμός τε κακὸς καὶ φύλοπις αἰνὴ ἔσσεται, ἢ φιλότητα μετ᾽ ἀμφοτέροισι τίθησι Ζεύς, ὅς τ᾽ ἀνθρώπων ταμίης πολέμοιο τέτυκται.	κι οι Τρώες οι αλογατάδες, όλοι τους σαστίσαν που την είδαν, κι έλεε γυρνώντας ό καθένας τους στο διπλανό του τέτοια: «Ξανά ο κακός θ᾿ ανάψει πόλεμος και το φριχτό το απάλε, για αναμεσό μας αποφάσισε φιλιά κι αγάπη τώρα ό Δίας, που κυβερνάει τον πόλεμο στης γης το ανθρωπολόι;» Έτσι μιλούσαν συναλλήλως τους και Τρώες κι Αργίτες όλοι. Κι εκείνη μες στους Τρώες εχώθηκε, μ᾿ ένα θνητό παρόμοια, με το Λαόδοκο, του Αντήνορα το γιο τον πολέμαρχο, κι ολούθε τον ισόθεο Πάνταρο ζητούσε, αv θα τον έβρει. Τον βρήκε τον τρανό, τον άψεγο γιο του Λυκάονα κάπου
85	Ὣς ἄρα τις εἴπεσκεν Ἀχαιῶν τε Τρώων τε. Ἣ δ᾽ ἀνδρὶ ἰκέλη Τρώων κατεδύσεθ᾽ ὅμιλον Λαοδόκῳ Ἀντηνορίδῃ κρατερῷ αἰχμητῇ, Πάνδαρον ἀντίθεον διζημένη εἴ που ἐφεύροι. Εὗρε Λυκάονος υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν τε
90	ἑσταότ᾽· ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχες ἀσπιστάων λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο ἀπ᾽ Αἰσήποιο ῥοάων· ἀγχοῦ δ᾽ ἱσταμένη ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ἦ ῥά νύ μοί τι πίθοιο Λυκάονος υἱὲ δαΐφρον. Τλαίης κεν Μενελάῳ ἐπιπροέμεν ταχὺν ἰόν,	κοντά να στέκει, και τρογύρα του γερές ζυγιές κάθονταν οι αρματωμένοι, που του ακλούθηξαν απ᾿ τα νερά του Αισήπου' κι ως στάθη ομπρός του, με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια: «Γιε του Λυκάονα πολεμόχαρε, θες να μ᾿ ακούσεις τώρα; Σαγίτα στο Μενέλαο γρήγορη στο λέει η καρδιά να ρίξεις; Οι Τρώες θα σε δόξαζαν όλοι τους, και θα τους είχες κάνει χάρη τρανή, κι απ᾿ όλους πιότερο στο βασιλιά τον Πάρη. Πρώτος εκείνος με αξετίμητα θα σε τιμούσε δώρα, αν το Μενέλαο τον πολέμαρχο πα στην πυρά θωρούσε τη φαρμακούσα, απ᾿ τη σαγίτα σου θανατολαβωμένο.
95	πᾶσι δέ κε Τρώεσσι χάριν καὶ κῦδος ἄροιο, ἐκ πάντων δὲ μάλιστα Ἀλεξάνδρῳ βασιλῆϊ. Τοῦ κεν δὴ πάμπρωτα παρ᾽ ἀγλαὰ δῶρα φέροιο, αἴ κεν ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέος υἱὸν σῷ βέλεϊ δμηθέντα πυρῆς ἐπιβάντ᾽ ἀλεγεινῆς.
100	Ἀλλ᾽ ἄγ᾽ ὀΐστευσον Μενελάου κυδαλίμοιο, εὔχεο δ᾽ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην οἴκαδε νοστήσας ἱερῆς εἰς ἄστυ Ζελείης. Ὣς φάτ᾽ Ἀθηναίη, τῷ δὲ φρένας ἄφρονι πεῖθεν·	Τον ξακουστό Μενέλαο δόξεψε λοιπόν, ομπρός, κι ευκήσου στο μακροσαγιτάρη Απόλλωνα το φωτογεννημένο, πλήθος αρνιά μονοχρονίτικα στη χάρη του να σφάξεις, όντας γυρίσεις στην πατρίδα σου, την άγια Ζέλεια, πίσω.» Έτσι η Αθηνά μιλώντας γύρισε του ανέμυαλου τα φρένα, κι ευτύς το τορνευτό ξεγύμνωσε δοξάρι, που 'χε φτιάξει από 'να αγρίμι᾿ ατός του κάποτε το χτύπησε από κάτω, ψηλά, στο βράχο απ᾿ το καρτέρι του να ξεπροβάλει ως το 'δε' στο στήθος το 'βρε, και τ᾿ ανάσκελα ξαπλώθηκε στο βράχο. Δεκάξη ακέρια χεροπάλαμα μακριά τα κερατά του.
105	αὐτίκ᾽ ἐσύλα τόξον ἐΰξοον ἰξάλου αἰγὸς ἀγρίου, ὅν ῥά ποτ᾽ αὐτὸς ὑπὸ στέρνοιο τυχήσας πέτρης ἐκβαίνοντα δεδεγμένος ἐν προδοκῇσι βεβλήκει πρὸς στῆθος· ὃ δ᾽ ὕπτιος ἔμπεσε πέτρῃ. Τοῦ κέρα ἐκ κεφαλῆς ἑκκαιδεκάδωρα πεφύκει·
110	καὶ τὰ μὲν ἀσκήσας κεραοξόος ἤραρε τέκτων, πᾶν δ᾽ εὖ λειήνας χρυσέην ἐπέθηκε κορώνην. Καὶ τὸ μὲν εὖ κατέθηκε τανυσσάμενος ποτὶ γαίῃ ἀγκλίνας· πρόσθεν δὲ σάκεα σχέθον ἐσθλοὶ ἑταῖροι μὴ πρὶν ἀναΐξειαν ἀρήϊοι υἷες Ἀχαιῶν	Τεχνίτης τσ 'ξυσε, τα δούλεψε, τα φίλιασε στη μέση, κι αφού τα γυάλισε, τους πέρασε χρυσά στην άκρη αγκρίφια. Τώρα λοιπόν στη γη τ᾿ ακούμπησε και πέρασε την κόρδα λυγίζοντας το᾿ τα σκουτάρια τους οι αντρόκαρδοι σύντροφοι μπροστά κρατούσαν, οι πολέμαρχοι μην ξεχυθούν Αργίτες, πριν το Μενέλαο τον πολέμαρχο, το γιο του Ατρέα, χτυπήσει. Κι αυτός, το σαϊτολόγο ανοίγοντας, σαγίτα φτερωμένη, αγκίνιαστη, που πόνους έκρυβε τρανούς, διαλέει, κι απάνω στην κόρδα την πικρή σαγίτα του κοκιάζοντας ευκήθη στο μακροσαγιτάρη Απόλλωνα το φωτογεννημένο,
115	πρὶν βλῆσθαι Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέος υἱόν. Αὐτὰρ ὁ σύλα πῶμα φαρέτρης, ἐκ δ᾽ ἕλετ᾽ ἰὸν ἀβλῆτα πτερόεντα μελαινέων ἕρμ᾽ ὀδυνάων· αἶψα δ᾽ ἐπὶ νευρῇ κατεκόσμει πικρὸν ὀϊστόν, εὔχετο δ᾽ Ἀπόλλωνι Λυκηγενέϊ κλυτοτόξῳ
120	ἀρνῶν πρωτογόνων ῥέξειν κλειτὴν ἑκατόμβην οἴκαδε νοστήσας ἱερῆς εἰς ἄστυ Ζελείης. Ἕλκε δ᾽ ὁμοῦ γλυφίδας τε λαβὼν καὶ νεῦρα βόεια· νευρὴν μὲν μαζῷ πέλασεν, τόξῳ δὲ σίδηρον. Αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ κυκλοτερὲς μέγα τόξον ἔτεινε,	πλήθος αρνιά μονοχρονίτικα στη χάρη του να σφάξει, όντας γυρίσει στην πατρίδα του, την άγια Ζέλεια, πίσω. Κι όπως μαζί και κόρδα τράβηξε και αγκίδια της σαγίτας, πα στο βυζί του η κόρδα ακούμπησε, το σίδερο στο τόξο. Κι αφού το γυριστό ετεντώθηκε τρανό δοξάρι, ξάφνου στριγγόν αφήκε αχό, καμπάνισε κι η κόρδα, κι η σαγίτα χιμάει πετώντας, λαχταρίζοντας να φτάσει μες στο πλήθος. Όμως, Μενέλαε, δε σε ξέχασαν και σένα οι τρισμακάριοι αθάνατοι και πρώτα απ᾿ όλους τους η κουρσολόγα κόρη του Δία, που εστάθη ομπρός κι απόδιωξε τη μυτερή σαγίτα·
125	λίγξε βιός, νευρὴ δὲ μέγ᾽ ἴαχεν, ἆλτο δ᾽ ὀϊστὸς ὀξυβελὴς καθ᾽ ὅμιλον ἐπιπτέσθαι μενεαίνων. Οὐδὲ σέθεν Μενέλαε θεοὶ μάκαρες λελάθοντο ἀθάνατοι, πρώτη δὲ Διὸς θυγάτηρ ἀγελείη, ἥ τοι πρόσθε στᾶσα βέλος ἐχεπευκὲς ἄμυνεν.
130	Ἣ δὲ τόσον μὲν ἔεργεν ἀπὸ χροὸς ὡς ὅτε μήτηρ παιδὸς ἐέργῃ μυῖαν ὅθ᾽ ἡδέϊ λέξεται ὕπνῳ, αὐτὴ δ᾽ αὖτ᾽ ἴθυνεν ὅθι ζωστῆρος ὀχῆες χρύσειοι σύνεχον καὶ διπλόος ἤντετο θώρηξ. Ἐν δ᾽ ἔπεσε ζωστῆρι ἀρηρότι πικρὸς ὀϊστός·	λίγο την έδιωξε από πάνω σου, καθώς η μάνα διώχνει απ᾿ το παιδί της, που βυθίστηκε σε ύπνο γλυκό, μια μύγα, κι ατή της σπρώχνοντας την έφερε κει που χρυσά θηλύκια τη ζώνη ανακρατούν κι ο θώρακας διπλός σταυρώνει απάνω. Μες στο αρμοστό ζωνάρι εχώθηκε βαθιά η πικρή σαγίτα, κι έτσι που πέρα ως πέρα ετρύπησε το πλουμιστό ζωνάρι, χιμάει και χώνεται στο θώρακα τον καλοξομπλιασμένο και στο ζωστήρι που κατάσαρκα τον γλίτωνε απ᾿ τους χτύπους. Αυτό τον γλίτωσε, κι ας τρύπησε και τούτο πέρα ως πέρα' τι ξώφαρσα η σαγίτα εχάραξε το δέρμα του μονάχα,
135	διὰ μὲν ἂρ ζωστῆρος ἐλήλατο δαιδαλέοιο, καὶ διὰ θώρηκος πολυδαιδάλου ἠρήρειστο μίτρης θ᾽, ἣν ἐφόρει ἔρυμα χροὸς ἕρκος ἀκόντων, ἥ οἱ πλεῖστον ἔρυτο· διὰ πρὸ δὲ εἴσατο καὶ τῆς. Ἀκρότατον δ᾽ ἄρ᾽ ὀϊστὸς ἐπέγραψε χρόα φωτός·
140	αὐτίκα δ᾽ ἔρρεεν αἷμα κελαινεφὲς ἐξ ὠτειλῆς. Ὡς δ᾽ ὅτε τίς τ᾽ ἐλέφαντα γυνὴ φοίνικι μιήνῃ Μῃονὶς ἠὲ Κάειρα παρήϊον ἔμμεναι ἵππων· κεῖται δ᾽ ἐν θαλάμῳ, πολέες τέ μιν ἠρήσαντο ἱππῆες φορέειν· βασιλῆϊ δὲ κεῖται ἄγαλμα,	και μαύρο γαίμα ξεπετάχτηκε μεμιάς απ᾿ την πληγή του. Πώς όταν με πορφύρα φίλντισι γυναίκα αλικοβάφει, Λύδισσα ή Κάρισσα, να βρίσκεται γι᾿ αλόγου χαλινάρι, και πλήθος ξένοι καβαλάρηδες το λαχταρούν, μα εκείνο κρυμμένο στο κελάρι κοίτεται, να φράνει κάποιο ρήγα, του αλόγου αντάμα να 'ναι στόλισμα, του αλογολάτη δόξα' όμοια και σένα αλικοβάφηκαν, Μενέλαε, και πανώρια μεριά και κνήμες και καλόφτιαχτοι πιο χαμηλά αστράγαλοι. Κι έκοψε κρύος τον Αγαμέμνονα τον πρωταφέντη ιδρώτας, ως είδε απ᾿ την πληγή να χύνεται το μαύρο γαίμα κάτω.
145	ἀμφότερον κόσμός θ᾽ ἵππῳ ἐλατῆρί τε κῦδος· τοῖοί τοι Μενέλαε μιάνθην αἵματι μηροὶ εὐφυέες κνῆμαί τε ἰδὲ σφυρὰ κάλ᾽ ὑπένερθε. Ῥίγησεν δ᾽ ἄρ᾽ ἔπειτα ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων ὡς εἶδεν μέλαν αἷμα καταρρέον ἐξ ὠτειλῆς·
150	ῥίγησεν δὲ καὶ αὐτὸς ἀρηΐφιλος Μενέλαος. Ὡς δὲ ἴδεν νεῦρόν τε καὶ ὄγκους ἐκτὸς ἐόντας ἄψορρόν οἱ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσιν ἀγέρθη. Τοῖς δὲ βαρὺ στενάχων μετέφη κρείων Ἀγαμέμνων χειρὸς ἔχων Μενέλαον, ἐπεστενάχοντο δ᾽ ἑταῖροι·	Έκοψε κρύος και τον πολέμαρχο Μενέλαο τότε ιδρώτας᾿ σαν είδε ωστόσο πως και σύδεση και νύχια της σαγίτας απόξω έμειναν, αναθάρρεψε και του 'φυγε η τρομάρα. Και τότε ο ρήγας Αγαμέμνονας τον πήρε από το χέρι κι είπε βογγώντας, και τρογύρα του βογγούσαν κι οι σύντροφοι: «Γλυκέ αδερφέ, τους όρκους έκαμα λοιπόν για το χαμό σου, που μοναχό μπροστά μας σ᾿ έβαλα τους Τρώες να πολεμήσεις; Να οι Τρώες που σου 'ριξαν και πάτησαν τους μπιστεμένους όρκους. Μα δε θα παν χαμένα κι άδικα το αρνίσιο γαίμα κι οι όρκοι κι οι άκρατες μας σπονδές και τ᾿ άδολα χεροσφιξίματά μας'
155	φίλε κασίγνητε θάνατόν νύ τοι ὅρκι᾽ ἔταμνον οἶον προστήσας πρὸ Ἀχαιῶν Τρωσὶ μάχεσθαι, ὥς σ᾽ ἔβαλον Τρῶες, κατὰ δ᾽ ὅρκια πιστὰ πάτησαν. Οὐ μέν πως ἅλιον πέλει ὅρκιον αἷμά τε ἀρνῶν σπονδαί τ᾽ ἄκρητοι καὶ δεξιαὶ ᾗς ἐπέπιθμεν.
160	Εἴ περ γάρ τε καὶ αὐτίκ᾽ Ὀλύμπιος οὐκ ἐτέλεσσεν, ἔκ τε καὶ ὀψὲ τελεῖ, σύν τε μεγάλῳ ἀπέτισαν σὺν σφῇσιν κεφαλῇσι γυναιξί τε καὶ τεκέεσσιν. Εὖ γὰρ ἐγὼ τόδε οἶδα κατὰ φρένα καὶ κατὰ θυμόν· ἔσσεται ἦμαρ ὅτ᾽ ἄν ποτ᾽ ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρὴ	τι αν δεν παιδέψει ο ρήγας του Ολύμπου μεμιάς τους ορκοπάτες, θα τους παιδέψει αργά, μα σίγουρα· βαριά θα το πλερώσουν οι Τρώες, κι ατοί τους και τα ταίρια τους και τα παιδιά τους—όλοι! τι εγώ στο νου μου και στα φρένα μου καλά το ξέρω αλήθεια: Θα ξημερώσει μέρα κάποτε πού θα χαθεί το κάστρο της Τροίας κι ο Πρίαμος ο πολέμαρχος κι όλος μαζί ο λαός του. Κι ο γιος του Κρόνου, που αψηλόθρονος βιγλίζει απ᾿ τον αιθέρα, το μαύρο ατός του βροντοσκούταρο μπρος σ᾿ όλους θα τραντάζει, γι᾿ αυτή την πιβουλιά θυμώνοντας. ό,τι σου λέω θα γένει. Όμως, Μενέλαε, πίκρα ανείπωτη θα νιώσω απ᾿ αφορμή σου,
165	καὶ Πρίαμος καὶ λαὸς ἐϋμμελίω Πριάμοιο, Ζεὺς δέ σφι Κρονίδης ὑψίζυγος αἰθέρι ναίων αὐτὸς ἐπισσείῃσιν ἐρεμνὴν αἰγίδα πᾶσι τῆσδ᾽ ἀπάτης κοτέων· τὰ μὲν ἔσσεται οὐκ ἀτέλεστα· ἀλλά μοι αἰνὸν ἄχος σέθεν ἔσσεται ὦ Μενέλαε
170	αἴ κε θάνῃς καὶ πότμον ἀναπλήσῃς βιότοιο. Καί κεν ἐλέγχιστος πολυδίψιον Ἄργος ἱκοίμην· αὐτίκα γὰρ μνήσονται Ἀχαιοὶ πατρίδος αἴης· κὰδ δέ κεν εὐχωλὴν Πριάμῳ καὶ Τρωσὶ λίποιμεν Ἀργείην Ἑλένην· σέο δ᾽ ὀστέα πύσει ἄρουρα	αν μου πεθάνεις και της μοίρας σου το νήμα ξετελέψει᾿ κι όλο ντροπή ξοπίσω θα 'γερνά στο διψασμένο το Άργος· τι ευτύς οι Αργίτες την πατρίδα τους θ᾿ αποζητήσουν τότε, -κι η Ελένη η Αργίτισσα θ᾿ απόμενε στον Πρίαμο και στους Τρώες για καυκησιά. Κι εσύ θα κοίτεσαι στην Τροία᾿ τα κόκαλα σου το χώμα θα σαπίζει, κι άδικος θα μείνει εδώ ο ερχομός μας. Και κάποιος απ᾿ τους Τρώες τους πέρφανους αυτά θα πει μια μέρα ποδοπατώντας του τρισεύγενου Μενέλαου το μνημούρι: ,,Το άχτι του σε όλους ο Αγαμέμνονας όμοια να βγάζει πάντα σαν τώρα εδώ, που ασκέρι Αργίτικο κουβάλησε του κάκου
175	κειμένου ἐν Τροίῃ ἀτελευτήτῳ ἐπὶ ἔργῳ. Καί κέ τις ὧδ᾽ ἐρέει Τρώων ὑπερηνορεόντων τύμβῳ ἐπιθρῴσκων Μενελάου κυδαλίμοιο· αἴθ᾽ οὕτως ἐπὶ πᾶσι χόλον τελέσει᾽ Ἀγαμέμνων, ὡς καὶ νῦν ἅλιον στρατὸν ἤγαγεν ἐνθάδ᾽ Ἀχαιῶν,
180	καὶ δὴ ἔβη οἶκον δὲ φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν σὺν κεινῇσιν νηυσὶ λιπὼν ἀγαθὸν Μενέλαον. Ὥς ποτέ τις ἐρέει· τότε μοι χάνοι εὐρεῖα χθών. Τὸν δ᾽ ἐπιθαρσύνων προσέφη ξανθὸς Μενέλαος· θάρσει, μηδέ τί πω δειδίσσεο λαὸν Ἀχαιῶν·	και πίσω εγύρισε στο σπίτι του, στο πατρικό του χώμα με άδεια καράβια, τον πολέμαρχο Μενέλαο παρατώντας." Αυτά θα πει, μα εμένα ας άνοιγεν η γης να με πλακώσει.» Τότε ο ξανθός Μενέλαος μίλησεν αναγκαρδιώνοντάς τον: «Κάνε κουράγιο και το Αργίτικο το ασκέρι μη φοβίζεις. Μέσα βαθιά πολύ δε χώθηκεν η μυτερή σαγίτα· μπροστά τ᾿ ολόπλουμο την κράτησε ζωνάρι, κι από κάτω το δέμα και το ζώμα, που 'φτιασαν χαλκιάδες ξακουσμένοι.» Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας απηλογιά του δίνει: «Καλέ Μενέλαε, να 'ταν άμποτε σαν που το λες᾿ ωστόσο
185	οὐκ ἐν καιρίῳ ὀξὺ πάγη βέλος, ἀλλὰ πάροιθεν εἰρύσατο ζωστήρ τε παναίολος ἠδ᾽ ὑπένερθε ζῶμά τε καὶ μίτρη, τὴν χαλκῆες κάμον ἄνδρες. Τὸν δ᾽ ἀπαμειβόμενος προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων· αἲ γὰρ δὴ οὕτως εἴη φίλος ὦ Μενέλαε·
190	ἕλκος δ᾽ ἰητὴρ ἐπιμάσσεται ἠδ᾽ ἐπιθήσει φάρμαχ᾽ ἅ κεν παύσῃσι μελαινάων ὀδυνάων. Ἦ καὶ Ταλθύβιον θεῖον κήρυκα προσηύδα· Ταλθύβι᾽ ὅττι τάχιστα Μαχάονα δεῦρο κάλεσσον φῶτ᾽ Ἀσκληπιοῦ υἱὸν ἀμύμονος ἰητῆρος,	γιατρός θα σε κοιτάξει γρήγορα, κι απάνω στην πληγή σου βοτάνια θ᾿ απιθώσει, οι μαύροι σου για να γλυκάνουν πόνοι.» Είπε, και τον Ταλθύβιο πρόσταξε, το σεβαστό διαλάλη: « Ταλθύβιε, το Μαχάονα φώναξε και μην αργείς καθόλου, τον Ασκληπιό που έχει, τον άψεγο το γιατρευτή, πατέρα, το γιο του Ατρέα, τον πολεμόχαρο Μενέλαο, να κοιτάξει. Δοξαρευτής τρανός τον χτύπησεν απ᾿ τους Λυκιώτες κάποιος, για κι απ᾿ τους Τρώες, για κείνον καύκημα, καημός για μας μεγάλος.» Είπε, κι ο κράχτης δεν παράκουσε στα λόγια του, μον 'πήρε να τρέχει μες στων χαλκοθώρακων των Αχαιών τ᾿ ασκέρια,
195	ὄφρα ἴδῃ Μενέλαον ἀρήϊον Ἀτρέος υἱόν, ὅν τις ὀϊστεύσας ἔβαλεν τόξων ἐῢ εἰδὼς Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέος, ἄμμι δὲ πένθος. Ὣς ἔφατ᾽, οὐδ᾽ ἄρα οἱ κῆρυξ ἀπίθησεν ἀκούσας, βῆ δ᾽ ἰέναι κατὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων
200	παπταίνων ἥρωα Μαχάονα· τὸν δὲ νόησεν ἑσταότ᾽· ἀμφὶ δέ μιν κρατεραὶ στίχες ἀσπιστάων λαῶν, οἵ οἱ ἕποντο Τρίκης ἐξ ἱπποβότοιο. Ἀγχοῦ δ᾽ ἱστάμενος ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὄρσ᾽ Ἀσκληπιάδη, καλέει κρείων Ἀγαμέμνων,	τον ξακουστό Μαχάονα ψάχνοντας. Τον πέτυχε να στέκει, κι οι βαριαρματωμένοι γύρα του, γερές ζυγιές, κάθονταν, που από την Τρίκη τον άκλούθηξαν την αλογοθροφούσα. Κι ως στάθη πλάι του, με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια: « Σήκω, κι ο μέγας Αγαμέμνονας, γιε του Ασκληπιού, σε κράζει, το γιο του Ατρέα, τον πολεμόχαρο Μενέλαο, να κοιτάξεις. Δοξαρευτής τρανός τον χτύπησεν απ᾿ τους Λυκιώτες κάποιος, για κι απ᾿ τους Τρώες, για κείνον καύκημα, καημός για μας μεγάλος.» Έτσι είπε, κι εκείνου αναδεύτηκε βαθιά η καρδιά στα στήθη, και τράβηξαν μπροστά, τ᾿ Αργίτικα φουσάτα διαπερνώντας.
205	ὄφρα ἴδῃς Μενέλαον ἀρήϊον ἀρχὸν Ἀχαιῶν, ὅν τις ὀϊστεύσας ἔβαλεν τόξων ἐῢ εἰδὼς Τρώων ἢ Λυκίων, τῷ μὲν κλέος, ἄμμι δὲ πένθος. Ὣς φάτο, τῷ δ᾽ ἄρα θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ὄρινε· βὰν δ᾽ ἰέναι καθ᾽ ὅμιλον ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν.
210	Ἀλλ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἵκανον ὅθι ξανθὸς Μενέλαος βλήμενος ἦν, περὶ δ᾽ αὐτὸν ἀγηγέραθ᾽ ὅσσοι ἄριστοι κυκλόσ᾽, ὃ δ᾽ ἐν μέσσοισι παρίστατο ἰσόθεος φώς, αὐτίκα δ᾽ ἐκ ζωστῆρος ἀρηρότος ἕλκεν ὀϊστόν· τοῦ δ᾽ ἐξελκομένοιο πάλιν ἄγεν ὀξέες ὄγκοι.	Κι ως έφτασαν εκεί που εστέκουνταν στη μέση ο λαβωμένος ξανθός Μενέλαος και τον έζωναν οι πιο τρανοί ρηγάδες, ευτύς ο ισόθεος ήρωας έτρεξε και στάθη αναμεσό τους, κι απ᾿ το σφιχτό ζωνάρι ετράβηξε με βιάση τη σαγίτα· και με το τράβηγμα της έσπασαν τα νύχια ομπρός· κι εκείνος του 'λυσε πρώτα τ᾿ ολοπλούμιστο ζωνάρι, κι απά κάτω το δέμα και το ζώμα, που 'φτιασαν χαλκιάδες ξακουσμένοι. Και την πληγή, η πικρή που του άνοιξε σαγίτα, ως είδε, το αίμα βύζαξε πρώτα, κι όπως κάτεχε, πραγά μετά βοτάνια πιθώνει, που 'χε δώσει ο Χείρωνας στον κύρη του απ᾿ αγάπη.
215	Λῦσε δέ οἱ ζωστῆρα παναίολον ἠδ᾽ ὑπένερθε ζῶμά τε καὶ μίτρην, τὴν χαλκῆες κάμον ἄνδρες. Αὐτὰρ ἐπεὶ ἴδεν ἕλκος ὅθ᾽ ἔμπεσε πικρὸς ὀϊστός, αἷμ᾽ ἐκμυζήσας ἐπ᾽ ἄρ᾽ ἤπια φάρμακα εἰδὼς πάσσε, τά οἵ ποτε πατρὶ φίλα φρονέων πόρε Χείρων.
220	Ὄφρα τοὶ ἀμφεπένοντο βοὴν ἀγαθὸν Μενέλαον, τόφρα δ᾽ ἐπὶ Τρώων στίχες ἤλυθον ἀσπιστάων· οἳ δ᾽ αὖτις κατὰ τεύχε᾽ ἔδυν, μνήσαντο δὲ χάρμης. Ἔνθ᾽ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις Ἀγαμέμνονα δῖον οὐδὲ καταπτώσσοντ᾽ οὐδ᾽ οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι,	Έτσι γνοιάζονταν το βροντόφωνο Μενέλαο τούτοι᾿ ωστόσο ήρθαν των Τρωών τ᾿ ασκέρια πάνω τους των βαριοσκουταράτων, κι αυτοί μεμιάς ξαναρματώνουνται και της σφαγής θυμούνται. Ε, τότε πια τον Αγαμέμνονα δε θα 'βλεπες το γαϋρο για να νυστάζει για να σκιάζεται για να μη θέλει απάλε, μον᾿ να ποθεί μιαν ώρα αρχύτερα τη δοξαντρούσα μάχη. Το αμάξι παρατάει τ᾿ ολόπλουμο καί τ᾿ άλογα να στέκουν, και το παιδόπουλο, ο Ευρυμέδοντας, τον Πτολεμαίο πατέρα, το γιο του Πείραιου, που 'χε, ανάμερα τα εκράτα, ως εφρουμάζαν. Κι άφού τον πρόσταξε να γνοιάζεται να τα 'χει πλάι του πάντα,
225	ἀλλὰ μάλα σπεύδοντα μάχην ἐς κυδιάνειραν. Ἵππους μὲν γὰρ ἔασε καὶ ἅρματα ποικίλα χαλκῷ· καὶ τοὺς μὲν θεράπων ἀπάνευθ᾽ ἔχε φυσιόωντας Εὐρυμέδων υἱὸς Πτολεμαίου Πειραΐδαο· τῷ μάλα πόλλ᾽ ἐπέτελλε παρισχέμεν ὁππότε κέν μιν
230	γυῖα λάβῃ κάματος πολέας διὰ κοιρανέοντα· αὐτὰρ ὃ πεζὸς ἐὼν ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν· καί ῥ᾽ οὓς μὲν σπεύδοντας ἴδοι Δαναῶν ταχυπώλων, τοὺς μάλα θαρσύνεσκε παριστάμενος ἐπέεσσιν· Ἀργεῖοι μή πώ τι μεθίετε θούριδος ἀλκῆς·	αν λάχει και τον πάρει ο κάματος τ᾿ ασκέρια κυβερνώντας, πήρε πεζός αυτός και διάβαινε μες στις ζυγιές τ᾿ ασκέρι. Κι όσους Αργίτες αλογάρηδες να βιάζουνται θωρούσε, ζυγώνοντας τους, με τα λόγια του τους έδινε κουράγιο: «Αργίτες, μπρος! ορθή κρατάτε τη της άντριγιας τη φλόγα! Στους ψεύτες δε θα δώσει βόηθηση ποτέ του ο Δίας πατέρας, μον᾿ όσοι επάτησαν τον όρκο τους πιο πρώτα, θα 'ρθει μέρα τα τρυφερά κορμιά τους σίγουρα που θα τα φαν οι αγιούπες' κι εμείς τις ακριβές γυναίκες τους και τα μωρά παιδιά τους μες στα καράβια μας θα σύρουμε, σαν πάρουμε το κάστρο.»
235	οὐ γὰρ ἐπὶ ψευδέσσι πατὴρ Ζεὺς ἔσσετ᾽ ἀρωγός, ἀλλ᾽ οἵ περ πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσαντο τῶν ἤτοι αὐτῶν τέρενα χρόα γῦπες ἔδονται, ἡμεῖς αὖτ᾽ ἀλόχους τε φίλας καὶ νήπια τέκνα ἄξομεν ἐν νήεσσιν, ἐπὴν πτολίεθρον ἕλωμεν.
240	Οὕς τινας αὖ μεθιέντας ἴδοι στυγεροῦ πολέμοιο, τοὺς μάλα νεικείεσκε χολωτοῖσιν ἐπέεσσιν· Ἀργεῖοι ἰόμωροι ἐλεγχέες οὔ νυ σέβεσθε; τίφθ᾽ οὕτως ἔστητε τεθηπότες ἠΰτε νεβροί, αἵ τ᾽ ἐπεὶ οὖν ἔκαμον πολέος πεδίοιο θέουσαι	Πάλι όσους έβλεπε πως δείλιαζαν να μπουν στην άγρια μάχη, με θυμωμένα τους απόπαιρνε και τους χτυπούσε λόγια: «Αργίτες φωνακλάδες, άναντροι, δεν ντρέπεστε καθόλου; Τώρα τι στέκεστε σαστίζοντας, καθώς τα ελαφομόσκια, που αφού ξεκαμωθούνε τρέχοντας μες στο φαρδύ τον κάμπο, πια σταματούν, και μες στα στήθη τους ξεπαραλυεί η καρδιά τους; όμοια και σεις χαμένοι στέκεστε κι ουδέ στη μάχη πάτε. Για καρτεράτε οι Τρώες στης θάλασσας την παραφρή να φτάσουν κοντά, κει που 'χουμε τα ωριόπρυμνα καράβια τραβηγμένα, να δείτε αν θα το απλώσει απάνω σας το χέρι ο γιος του Κρόνου;»
245	ἑστᾶσ᾽, οὐδ᾽ ἄρα τίς σφι μετὰ φρεσὶ γίγνεται ἀλκή· ὣς ὑμεῖς ἔστητε τεθηπότες οὐδὲ μάχεσθε. Ἦ μένετε Τρῶας σχεδὸν ἐλθέμεν ἔνθά τε νῆες εἰρύατ᾽ εὔπρυμνοι πολιῆς ἐπὶ θινὶ θαλάσσης, ὄφρα ἴδητ᾽ αἴ κ᾽ ὔμμιν ὑπέρσχῃ χεῖρα Κρονίων;
250	ὣς ὅ γε κοιρανέων ἐπεπωλεῖτο στίχας ἀνδρῶν· ἦλθε δ᾽ ἐπὶ Κρήτεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν. Οἳ δ᾽ ἀμφ᾽ Ἰδομενῆα δαΐφρονα θωρήσσοντο· Ἰδομενεὺς μὲν ἐνὶ προμάχοις συῒ εἴκελος ἀλκήν, Μηριόνης δ᾽ ἄρα οἱ πυμάτας ὄτρυνε φάλαγγας.	Έτσι προστάζοντας γυρόφερνε μες στις ζυγιές τ᾿ ασκέρι· κι ήρθε, τα πλήθη άντιδιαβαίνοντας, στων Κρητικών τ᾿ ασκέρι, που αρματωνόταν στον πολέμαρχο τρογύρα Ιδομενέα. Ο Ιδομενέας στους πρώτους έστεκε, στη δύναμη ίδια κάπρος, και πίσω τους στερνούς ξεσήκωνε στον πόλεμο ο Μηριόνης. Τους είδε ο ρήγας Αγαμέμνονας κι ευφράθηκε η καρδιά του, κι ευτύς, γλυκαίνοντας τα λόγια του, του Ιδομενέα μιλούσε: «Περίσσια, Ιδομενέα, στον πόλεμο και στίς δουλειές τις άλλες απ᾿ όλους τους γοργαλογάρηδες Αργίτες σε δοξάζω, για σύντας τρώμε κι αξετίμητο, φλογάτο απ᾿ τα κροντήρια
255	Τοὺς δὲ ἰδὼν γήθησεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, αὐτίκα δ᾽ Ἰδομενῆα προσηύδα μειλιχίοισιν· Ἰδομενεῦ περὶ μέν σε τίω Δαναῶν ταχυπώλων ἠμὲν ἐνὶ πτολέμῳ ἠδ᾽ ἀλλοίῳ ἐπὶ ἔργῳ ἠδ᾽ ἐν δαίθ᾽, ὅτε πέρ τε γερούσιον αἴθοπα οἶνον
260	Ἀργείων οἳ ἄριστοι ἐνὶ κρητῆρι κέρωνται. Εἴ περ γάρ τ᾽ ἄλλοι γε κάρη κομόωντες Ἀχαιοὶ δαιτρὸν πίνωσιν, σὸν δὲ πλεῖον δέπας αἰεὶ ἕστηχ᾽, ὥς περ ἐμοί, πιέειν ὅτε θυμὸς ἀνώγοι. Ἀλλ᾽ ὄρσευ πόλεμον δ᾽ οἷος πάρος εὔχεαι εἶναι.	κερνούν κρασί, να πίνουν οι άρχοντες οι πρώτοι απ᾿ τους Αργίτες. Κι αν πίνουν οι άλλοι μακρομάλληδες Αργίτες το δικό τους καθένας, όμως σένα η κούπα σου σαν τη δικιά μου στέκει ξέχειλη πάντα, όσο που ρέγεται να 'χει να πιει η καρδιά σου. Ομπρός λοιπόν στη μάχη, δείξε μας ποιος είσαι, ως το καυχιέσαι.» Και τότε ο Ιδομενέας του απάντησε, των Κρητικών ο ρήγας: «Ύγιέ του Ατρέα, στ᾿ αλήθεια σύντροφος θα σου είμαι εγώ για πάντα πιστός, ως μιας αρχής σου το 'ταξα και δέθηκα με λόγο. Μον᾿ πήγαινε, άλλους μακρομάλληδες Αργίτες να κεντρίσεις, να μπούμε γρήγορα στον πόλεμο, μια κι έσπασαν τους όρκους
265	Τὸν δ᾽ αὖτ᾽ Ἰδομενεὺς Κρητῶν ἀγὸς ἀντίον ηὔδα· Ἀτρεΐδη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐρίηρος ἑταῖρος ἔσσομαι, ὡς τὸ πρῶτον ὑπέστην καὶ κατένευσα· ἀλλ᾽ ἄλλους ὄτρυνε κάρη κομόωντας Ἀχαιοὺς ὄφρα τάχιστα μαχώμεθ᾽, ἐπεὶ σύν γ᾽ ὅρκι᾽ ἔχευαν
270	Τρῶες· τοῖσιν δ᾽ αὖ θάνατος καὶ κήδε᾽ ὀπίσσω ἔσσετ᾽ ἐπεὶ πρότεροι ὑπὲρ ὅρκια δηλήσαντο. Ὣς ἔφατ᾽, Ἀτρεΐδης δὲ παρῴχετο γηθόσυνος κῆρ· ἦλθε δ᾽ ἐπ᾽ Αἰάντεσσι κιὼν ἀνὰ οὐλαμὸν ἀνδρῶν· τὼ δὲ κορυσσέσθην, ἅμα δὲ νέφος εἵπετο πεζῶν.	οι Τρώες· μα τούτους πίσω θάνατος τους καρτεράει και χάρος το δίχως άλλο, τι τους όρκους μας πρώτοι μαθές πάτησαν.» Είπε, κι ο γιος του Ατρέα χαρούμενος τον παρατάει και φεύγει και μπρος στους δυο τους Αίαντες έφτασε περνώντας μες στα πλήθη. Κι αυτοί αρματώνουνταν, και πίσω τους σα σύγνεφο η πεζούρα. Κι όπως γιδάρης ξάφνου σύγνεφο ξανοίγει από τη βίγλα πάνω απ᾿ το πέλαγο να κρέμεται, σπρωγμένο απ᾿ τον αγέρα, κι ως βλέπει από ψηλά, του φαίνεται πιο μαύρο, σαν την πίσσα, να φτάνει κρεμαστό απ᾿ το πέλαγο, κι άγριο δρολάπι σέρνει' κι ως το 'δε, χώνει το κοπάδι του μες στη σπηλιά απ᾿ τον τρόμο'
275	Ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἀπὸ σκοπιῆς εἶδεν νέφος αἰπόλος ἀνὴρ ἐρχόμενον κατὰ πόντον ὑπὸ Ζεφύροιο ἰωῆς· τῷ δέ τ᾽ ἄνευθεν ἐόντι μελάντερον ἠΰτε πίσσα φαίνετ᾽ ἰὸν κατὰ πόντον, ἄγει δέ τε λαίλαπα πολλήν, ῥίγησέν τε ἰδών, ὑπό τε σπέος ἤλασε μῆλα·
280	τοῖαι ἅμ᾽ Αἰάντεσσι διοτρεφέων αἰζηῶν δήϊον ἐς πόλεμον πυκιναὶ κίνυντο φάλαγγες κυάνεαι, σάκεσίν τε καὶ ἔγχεσι πεφρικυῖαι. Καὶ τοὺς μὲν γήθησεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί σφεας φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·	τέτοιες στον άγριο μέσα πόλεμο, τους Αίαντες ακλουθώντας, οι φάλαγγες των αρχοντόγεννων παλικαριών τραβούσαν, μαύρες, πυκνές, κι ακροτρικύμιζαν κοντάρια και σκουτάρια. Τους είδε ο ρήγας Αγαμέμνονας κι ευφράθηκε η καρδιά του, και κράζοντας τους με ανεμάρπαστα τους συντυχαίνει λόγια: «Ακούστε με, Αίαντες, που αφεντεύετε στους χαλκοθωρακάτους Αργίτες᾿ δεν προστάζω τίποτε για σας, κι ουδέ ταιριάζει· τι ατοί σας το στρατό φτερώνετε να πολεμήσει αντρίκεια. Να 'ταν, πατέρα Δία κι Απόλλωνα και συ Αθηνά μου, αλήθεια τέτοια καρδιά να κλείναν όλοι τους στα στήθη σαν και τούτους!
285	Αἴαντ᾽ Ἀργείων ἡγήτορε χαλκοχιτώνων, σφῶϊ μέν· οὐ γὰρ ἔοικ᾽ ὀτρυνέμεν· οὔ τι κελεύω· αὐτὼ γὰρ μάλα λαὸν ἀνώγετον ἶφι μάχεσθαι. Αἲ γὰρ Ζεῦ τε πάτερ καὶ Ἀθηναίη καὶ Ἄπολλον τοῖος πᾶσιν θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι γένοιτο·
290	τώ κε τάχ᾽ ἠμύσειε πόλις Πριάμοιο ἄνακτος χερσὶν ὑφ᾽ ἡμετέρῃσιν ἁλοῦσά τε περθομένη τε. Ὣς εἰπὼν τοὺς μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δὲ μετ᾽ ἄλλους· ἔνθ᾽ ὅ γε Νέστορ᾽ ἔτετμε λιγὺν Πυλίων ἀγορητὴν οὓς ἑτάρους στέλλοντα καὶ ὀτρύνοντα μάχεσθαι	Το κάστρο τότε θα γονάτιζε του Πριάμου του ρηγάρχη, γοργά πεσμένο μες στα χέρια μας, στην άκρη του σπαθιού μας.» Ως είπε αυτά, τους απαράτησε, κι ως τράβηξε πιο κάτω, το Νέστορα ήβρε, το γλυκόλαλον αγορητή της Πύλος, να παρατάζει και στον πόλεμο να σπρώχνει τους δικούς του, στο ρήγα Βίαντα, στον Πελάγοντα το μέγα, στο Χρομίο, στον Αίμονα και στον Αλάστορα το βασιλιά τρογύρα. Οι αμαξολάτες πρώτοι εστέκουνταν με τ᾿ άτια και τ᾿ αμάξια' πίσω οι πεζοί, πολλοί κι αντρόκαρδοι, στον πόλεμο να στέκουν πύργος γερός᾿ στη μέση ο Νέστορας τους αχαμνούς κρατούσε,
295	ἀμφὶ μέγαν Πελάγοντα Ἀλάστορά τε Χρομίον τε Αἵμονά τε κρείοντα Βίαντά τε ποιμένα λαῶν· ἱππῆας μὲν πρῶτα σὺν ἵπποισιν καὶ ὄχεσφι, πεζοὺς δ᾽ ἐξόπιθε στῆσεν πολέας τε καὶ ἐσθλοὺς ἕρκος ἔμεν πολέμοιο· κακοὺς δ᾽ ἐς μέσσον ἔλασσεν,
300	ὄφρα καὶ οὐκ ἐθέλων τις ἀναγκαίῃ πολεμίζοι. Ἱππεῦσιν μὲν πρῶτ᾽ ἐπετέλλετο· τοὺς γὰρ ἀνώγει σφοὺς ἵππους ἐχέμεν μηδὲ κλονέεσθαι ὁμίλῳ· μηδέ τις ἱπποσύνῃ τε καὶ ἠνορέηφι πεποιθὼς οἶος πρόσθ᾽ ἄλλων μεμάτω Τρώεσσι μάχεσθαι,	έτσι που κι άθελα ο καθένας τους να πολεμά απ᾿ ανάγκη. Οι αμαξολάτες πρώτα πρόσταξε γερά τ᾿ αλόγατά τους να τα κρατούν και μες στον τάραχο να μη χαλνούν την τάξη. «Μηδέ κανείς, τάχα είναι αντρόκαρδος και στ᾿ άλογα τεχνίτης, μπροστά απ᾿ τους άλλους να θαρρεύεται να πολεμάει μονάχος, για και να φεύγει᾿ τι αχαμναίνετε μ᾿ αυτά τη δύναμη σας. Αν όμως ένας απ᾿ τ᾿ αμάξι του κάποιο άλλο φτάσει αμάξι, με το κοντάρι ας πέσει πάνω του᾿ το πιο συφέρο αυτό 'ναι. Όμοια κούρσευαν κι οι πατέρες μας και πολιτείες και κάστρα, τέτοια καρδιά και γνώμη κλείνοντας βαθιά στα στήθια μέσα.»
305	μηδ᾽ ἀναχωρείτω· ἀλαπαδνότεροι γὰρ ἔσεσθε. Ὃς δέ κ᾽ ἀνὴρ ἀπὸ ὧν ὀχέων ἕτερ᾽ ἅρμαθ᾽ ἵκηται ἔγχει ὀρεξάσθω, ἐπεὶ ἦ πολὺ φέρτερον οὕτω. Ὧδε καὶ οἱ πρότεροι πόλεας καὶ τείχε᾽ ἐπόρθεον τόνδε νόον καὶ θυμὸν ἐνὶ στήθεσσιν ἔχοντες.
310	Ὣς ὃ γέρων ὄτρυνε πάλαι πολέμων ἐῢ εἰδώς· καὶ τὸν μὲν γήθησεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ γέρον εἴθ᾽ ὡς θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν ὥς τοι γούναθ᾽ ἕποιτο, βίη δέ τοι ἔμπεδος εἴη·	Να πώς τους έσπρωχνε, από πόλεμους παλιούς ξεσκολισμένος, ο γέροντας, κι εχάρη, ως είδε τον, ο πρωτοστρατολάτης, και κράζοντας τον με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια: «Όπως χτυπά η καρδιά σου, γέροντα, στα στήθη, ας ήταν να 'χες τα γόνα αλύγιστα κι ακλόνητη τη δύναμη σου πάντα! Ωστόσο τ᾿ άγρια εσέ γεράματα πλάκωσαν. Να 'ταν άλλον να 'χουνε βρει, και συ να χαίρεσαι περίσσια νιάτα ακόμα!» Κι απηλογιά ο γερήνιος Νέστορας του δίνει ο αλογολάτης: «Ύγιέ του Ατρέα, το πώς θα το 'θελα κι εγώ σαν τότε να 'μαι που τον Ερευθαλίωνα σκότωσα τον αρχοντοθρεμμένο.
315	ἀλλά σε γῆρας τείρει ὁμοίϊον· ὡς ὄφελέν τις ἀνδρῶν ἄλλος ἔχειν, σὺ δὲ κουροτέροισι μετεῖναι. Τὸν δ᾽ ἠμείβετ᾽ ἔπειτα Γερήνιος ἱππότα Νέστωρ· Ἀτρεΐδη μάλα μέν τοι ἐγὼν ἐθέλοιμι καὶ αὐτὸς ὣς ἔμεν ὡς ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν.
320	Ἀλλ᾽ οὔ πως ἅμα πάντα θεοὶ δόσαν ἀνθρώποισιν· εἰ τότε κοῦρος ἔα νῦν αὖτέ με γῆρας ὀπάζει. Ἀλλὰ καὶ ὧς ἱππεῦσι μετέσσομαι ἠδὲ κελεύσω βουλῇ καὶ μύθοισι· τὸ γὰρ γέρας ἐστὶ γερόντων. Αἰχμὰς δ᾽ αἰχμάσσουσι νεώτεροι, οἵ περ ἐμεῖο	Όλα οι θεοί μαζί δεν τά᾿ δωκαν ωστόσο στους ανθρώπους᾿ κι αν ήμουν τότε νιος, γεράματα μ᾿ έχουν πλακώσει τώρα. Κι όμως θα πάω μαζί, τα λόγια μου ν᾿ ακούν οι αμαξολάτες και τις βουλές μου, τι στο γέροντα τούτη απομένει η χάρη. Ας πολεμούν με τα κοντάρια τους οι νιότεροί μου τώρα, που 'χουν πιο δύναμη, κι ανάκαρα γρικούν περίσσια εντός τους.» Είπε, κι ο γιος του Ατρέα χαρούμενος τον προσπερνάει, και βρίσκει το Μενεσθέα πιο κάτω που 'στεκε, τον άξιο αλογολάτη, του Πετεού το γιο, και γύρα του των Αθηναίων τ᾿ ασκέρι γιομάτο ορμή, κι ο πολυμήχανος πιο κει Οδυσσέας στεκόταν,
325	ὁπλότεροι γεγάασι πεποίθασίν τε βίηφιν. Ὣς ἔφατ᾽, Ἀτρεΐδης δὲ παρῴχετο γηθόσυνος κῆρ. Εὗρ᾽ υἱὸν Πετεῶο Μενεσθῆα πλήξιππον ἑσταότ᾽· ἀμφὶ δ᾽ Ἀθηναῖοι μήστωρες ἀϋτῆς· αὐτὰρ ὃ πλησίον ἑστήκει πολύμητις Ὀδυσσεύς,
330	πὰρ δὲ Κεφαλλήνων ἀμφὶ στίχες οὐκ ἀλαπαδναὶ ἕστασαν· οὐ γάρ πώ σφιν ἀκούετο λαὸς ἀϋτῆς, ἀλλὰ νέον συνορινόμεναι κίνυντο φάλαγγες Τρώων ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ μένοντες ἕστασαν ὁππότε πύργος Ἀχαιῶν ἄλλος ἐπελθὼν	και πλάι του εστέκουνταν οι αδείλιαστοι Κεφαλλονίτες όλοι᾿ μες στα φουσάτα τους ο τάραχος δεν είχε φτάσει ακόμα, τι τώρα μόλις ξεσηκώνουνταν να χτυπηθούν οι Αργίτες κι οι Τρώες οι αλογατάδες σύψυχοι᾿ κι εκείνοι καρτερώντας στέκονταν, άλλη πρώτα Αργίτικη να ιδούν κολόνα ομπρός τους πάνω στους Τρώες με ορμή να χύνεται κι ο πόλεμος ν᾿ ανοίξει. Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας τους μάλωσε, ως τους είδε, και κράζοντας τους με ανεμάρπαστα τους συντυχαίνει λόγια: « Του Πετεού του αρχοντογέννητου ρηγάρχη υγιέ᾿ και σένα στην πονηριά, σε ξέρω, μάστορα και συφερρντονούση'
335	Τρώων ὁρμήσειε καὶ ἄρξειαν πολέμοιο. Τοὺς δὲ ἰδὼν νείκεσσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων, καί σφεας φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα· ὦ υἱὲ Πετεῶο διοτρεφέος βασιλῆος, καὶ σὺ κακοῖσι δόλοισι κεκασμένε κερδαλεόφρον
340	τίπτε καταπτώσσοντες ἀφέστατε, μίμνετε δ᾽ ἄλλους; σφῶϊν μέν τ᾽ ἐπέοικε μετὰ πρώτοισιν ἐόντας ἑστάμεν ἠδὲ μάχης καυστείρης ἀντιβολῆσαι· πρώτω γὰρ καὶ δαιτὸς ἀκουάζεσθον ἐμεῖο, ὁππότε δαῖτα γέρουσιν ἐφοπλίζωμεν Ἀχαιοί.	Τι τάχα ανάμερα ζαρώνετε προσμένοντας τους άλλους; Ταιριάζει εσείς οι δυο να βρίσκεστε στους μπροστομάχους μέσα κι εκεί της μάχης ν᾿ αντικρίζετε την πυρωμένη φλόγα' γιατί και πρώτοι εσείς το κάλεσμα γρικάτε το δικό μου, σύντας τραπέζι οι Αργίτες στρώνουμε στους πρωτοκεφαλάδες. Εκεί να τρώτε σας καλόρχεται κρέας ψητό, και κούπες κρασί μελόγλυκο να πίνετε, καθώς ποθεί η καρδιά σας. Τώρα και δέκα θα σας άρεσαν Αργίτικες κολόνες μπροστά από σας με τον ανέσπλαχνο χαλκό να πολεμούνε.» Ταυροκοιτώντας ο πολύβουλος του απάντησε Οδυσσέας:
345	Ἔνθα φίλ᾽ ὀπταλέα κρέα ἔδμεναι ἠδὲ κύπελλα οἴνου πινέμεναι μελιηδέος ὄφρ᾽ ἐθέλητον· νῦν δὲ φίλως χ᾽ ὁρόῳτε καὶ εἰ δέκα πύργοι Ἀχαιῶν ὑμείων προπάροιθε μαχοίατο νηλέϊ χαλκῷ. Τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη πολύμητις Ὀδυσσεύς·
350	Ἀτρεΐδη ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων; πῶς δὴ φῂς πολέμοιο μεθιέμεν ὁππότ᾽ Ἀχαιοὶ Τρωσὶν ἐφ᾽ ἱπποδάμοισιν ἐγείρομεν ὀξὺν Ἄρηα; ὄψεαι αἴ κ᾽ ἐθέλῃσθα καὶ αἴ κέν τοι τὰ μεμήλῃ Τηλεμάχοιο φίλον πατέρα προμάχοισι μιγέντα	«Ατρείδη, τι είναι αυτός που ξέφυγε τα δυο σου χείλια λόγος; Εμείς τη μάχη να ξεφύγουμε κοιτάμε λες, οι Αργίτες κάθε που ασκώνουν άγριο πόλεμο στους Τρώες τους αλογάδες; Θα ιδείς ωστόσο, αν τόσο γνοιάζεσαι και θέλεις, να χτυπιέται σε λίγο ο κύρης του Τηλέμαχου στους μπροστομάχους μέσα από τους Τρώες τους αλογάρηδες. Μα εσύ μιλάς του ανέμου!» Τότε ο ρηγάρχης Αγαμέμνονας χαμογελώντας κρένει και πίσω επήρε ευτύς το λόγο του, θωρώντας το θυμό του: «Γιε του Λαέρτη αρχοντογέννητε, πολύτεχνε Οδυσσέα, τι να σου κάνω εγώ μαλώματα, τι διάτες να σου δίνω,
355	Τρώων ἱπποδάμων· σὺ δὲ ταῦτ᾽ ἀνεμώλια βάζεις. Τὸν δ᾽ ἐπιμειδήσας προσέφη κρείων Ἀγαμέμνων ὡς γνῶ χωομένοιο· πάλιν δ᾽ ὅ γε λάζετο μῦθον· διογενὲς Λαερτιάδη πολυμήχαν᾽ Ὀδυσσεῦ οὔτέ σε νεικείω περιώσιον οὔτε κελεύω·
360	οἶδα γὰρ ὥς τοι θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι φίλοισιν ἤπια δήνεα οἶδε· τὰ γὰρ φρονέεις ἅ τ᾽ ἐγώ περ. Ἀλλ᾽ ἴθι ταῦτα δ᾽ ὄπισθεν ἀρεσσόμεθ᾽ εἴ τι κακὸν νῦν εἴρηται, τὰ δὲ πάντα θεοὶ μεταμώνια θεῖεν. Ὣς εἰπὼν τοὺς μὲν λίπεν αὐτοῦ, βῆ δὲ μετ᾽ ἄλλους.	που εγώ το ξέρω πως στα στήθια σου μονάχα το καλό μου θέλει η καρδιά σου, κι είναι οι πόθοι σου κι οι πόθοι μου ένα πάντα; Μον᾿ έλα, αργότερα τα φτιάνουμε, κι αν τίποτε έχει τώρα βαρύ ειπωθεί, οι θεοί τα λόγια μας ας τ᾿ ανεμοσκορπίσουν.» Ως είπε αυτά, τους απαράτησε και τράβηξε πιο κάτω, και του Τυδέα το γιο, τον άτρομο Διομήδη, πετυχαίνει πίσω από τ᾿ άλογα να στέκεται πα στο γερό του αμάξι, και πλάι του εστέκουνταν ο Σθένελος, ό γιος του Καπανέα. Κι ο πρωταφέντης Αγαμέμνονας τον μάλωσε, ως τον είδε, και κράζοντας τον με ανεμάρπαστα του συντυχαίνει λόγια:
365	Εὗρε δὲ Τυδέος υἱὸν ὑπέρθυμον Διομήδεα ἑσταότ᾽ ἔν θ᾽ ἵπποισι καὶ ἅρμασι κολλητοῖσι· πὰρ δέ οἱ ἑστήκει Σθένελος Καπανήϊος υἱός. Καὶ τὸν μὲν νείκεσσεν ἰδὼν κρείων Ἀγαμέμνων, καί μιν φωνήσας ἔπεα πτερόεντα προσηύδα·
370	ὤ μοι Τυδέος υἱὲ δαΐφρονος ἱπποδάμοιο τί πτώσσεις, τί δ᾽ ὀπιπεύεις πολέμοιο γεφύρας; οὐ μὲν Τυδέϊ γ᾽ ὧδε φίλον πτωσκαζέμεν ἦεν, ἀλλὰ πολὺ πρὸ φίλων ἑτάρων δηΐοισι μάχεσθαι, ὡς φάσαν οἵ μιν ἴδοντο πονεύμενον· οὐ γὰρ ἔγωγε	«Γιε του Τυδέα του πολεμόχαρου, του αλογατάρη, αλί μου! Τι μου ζαρώνεις; τι τα διάβατα της μάχης βλέπεις γύρα; Αλήθεια, στον Τυδέα δεν άρεσε να 'ναι έτσι ζαρωμένος, μον᾿ πιό μπροστά πολύ απ᾿ τους συντρόφους να μάχεται᾿ έτσι έλεγαν όσοι τον είδαν μες στον πόλεμο᾿ τι αλήθεια δεν τον είδα ποτέ μου εγώ, μηδέ τον έσμιξα, μα ασύγκριτο τον λέγαν. Μπήκε μια μέρα δίχως πόλεμο μες στη Μυκήνα, ως φίλος, στρατό για να μαζέψει᾿ αντάμα του κι ο ισόθεος Πολυνείκης, τότε που θέλαν να πατήσουνε τ᾿ άγια τειχιά της Θήβας. Κι από τους Μυκηναίους εγύρευαν τρανούς βοηθούς να δώσουν'
375	ἤντησ᾽ οὐδὲ ἴδον· περὶ δ᾽ ἄλλων φασὶ γενέσθαι. Ἤτοι μὲν γὰρ ἄτερ πολέμου εἰσῆλθε Μυκήνας ξεῖνος ἅμ᾽ ἀντιθέῳ Πολυνείκεϊ λαὸν ἀγείρων· οἳ δὲ τότ᾽ ἐστρατόωνθ᾽ ἱερὰ πρὸς τείχεα Θήβης, καί ῥα μάλα λίσσοντο δόμεν κλειτοὺς ἐπικούρους·
380	οἳ δ᾽ ἔθελον δόμεναι καὶ ἐπῄνεον ὡς ἐκέλευον· ἀλλὰ Ζεὺς ἔτρεψε παραίσια σήματα φαίνων. Οἳ δ᾽ ἐπεὶ οὖν ᾤχοντο ἰδὲ πρὸ ὁδοῦ ἐγένοντο, Ἀσωπὸν δ᾽ ἵκοντο βαθύσχοινον λεχεποίην, ἔνθ᾽ αὖτ᾽ ἀγγελίην ἐπὶ Τυδῆ στεῖλαν Ἀχαιοί.	κι εκείνοι να τους δώσουν ήθελαν, στα λόγια τους γρικώντας. Μα ο Δίας τη γνώμη τους μετάλλαξε με δίσεχτα σημάδια. Και τούτοι πήραν δρόμο κι έφυγαν, κι ως έφτασαν τραβώντας στον παχιολίβαδο, πυκνόβουρλο τον Ασωπό, λογιάσαν οι Αργίτες, ο Τυδέας μαντάτορας γι᾿ αλλού ξανά να φύγει. Και πήγε αυτός και συναπάντησε πλήθος Καδμείους, την ώρα που στο παλάτι έτρωγαν κι έπιναν του Ετεοκλή του γαύρου. Κι ο αλογατάρης δε φοβήθηκε Τυδέας, κι ας ήταν ξένος, έτσι ολομόναχος που βρέθηκε μες των Καδμείων το πλήθος. Να παραβγούν τους αντροκάλεσε, και σε όλα τους νικούσε
385	Αὐτὰρ ὃ βῆ, πολέας δὲ κιχήσατο Καδμεΐωνας δαινυμένους κατὰ δῶμα βίης Ἐτεοκληείης. Ἔνθ᾽ οὐδὲ ξεῖνός περ ἐὼν ἱππηλάτα Τυδεὺς τάρβει, μοῦνος ἐὼν πολέσιν μετὰ Καδμείοισιν, ἀλλ᾽ ὅ γ᾽ ἀεθλεύειν προκαλίζετο, πάντα δ᾽ ἐνίκα
390	ῥηϊδίως· τοίη οἱ ἐπίρροθος ἦεν Ἀθήνη. Οἳ δὲ χολωσάμενοι Καδμεῖοι κέντορες ἵππων ἂψ ἄρ᾽ ἀνερχομένῳ πυκινὸν λόχον εἷσαν ἄγοντες κούρους πεντήκοντα· δύω δ᾽ ἡγήτορες ἦσαν, Μαίων Αἱμονίδης ἐπιείκελος ἀθανάτοισιν,	ανέκοπα, τι παραστάτισσα την Αθηνά είχε δίπλα. Τότε οι Καδμείοι βαριά αραθύμησαν οι αλογοφτερνιστάδες και πίβουλο καρτέρι του 'στησαν στου γυρισμού τη στράτα, πενήντα παλικάρια, κι έβαλαν και δυο αρχηγούς, του Αιμόνου το γιο το Μαίονα, που συνόμοιαζε με τους θεούς στην όψη, και τον αντρόκαρδο του Αυτόφονου το γιο, τον Πολυφόντη. Και τούτοι απ᾿ τον Τυδέα καλύτερη δεν ήβραν μοίρα ωστόσο᾿ τους σκότωσε όλους᾿ έναν άφησε μονάχα να γυρίσει᾿ το Μαίονα αφήκε μόνο, ακούγοντας σε θεοτικά σημάδια. Έτσι ο Αιτωλός Τυδέας πολέμησε, μα γέννησε το γιο του
395	υἱός τ᾽ Αὐτοφόνοιο μενεπτόλεμος Πολυφόντης. Τυδεὺς μὲν καὶ τοῖσιν ἀεικέα πότμον ἐφῆκε· πάντας ἔπεφν᾽, ἕνα δ᾽ οἶον ἵει οἶκον δὲ νέεσθαι· Μαίον᾽ ἄρα προέηκε θεῶν τεράεσσι πιθήσας. Τοῖος ἔην Τυδεὺς Αἰτώλιος· ἀλλὰ τὸν υἱὸν
400	γείνατο εἷο χέρεια μάχῃ, ἀγορῇ δέ τ᾽ ἀμείνω. Ὣς φάτο, τὸν δ᾽ οὔ τι προσέφη κρατερὸς Διομήδης αἰδεσθεὶς βασιλῆος ἐνιπὴν αἰδοίοιο· τὸν δ᾽ υἱὸς Καπανῆος ἀμείψατο κυδαλίμοιο· Ἀτρεΐδη μὴ ψεύδε᾽ ἐπιστάμενος σάφα εἰπεῖν·	χειρότερο του στο αντροκάλεσμα, καλύτερο στα λόγια.» Είπε, κι ωστόσο ο τρανοδύναμος Διομήδης του ρηγάρχη του σεβαστού τα λόγια ντράπηκε και δεν του απηλογήθη. Μα ο γιος του Καπανέα του πέρφανου του γύρισε το λόγο: «Παράτα, υγιέ του Ατρέα, τα ψέματα, και τα σωστά τα ξέρεις! Εμείς, καυκιόμαστε, στον πόλεμο περνούμε τους γονιούς μας' εμείς τη Θήβα την έφτάπορτη πατήσαμε, κι ας ήταν πιο λίγος ο στρατός που εφέραμε μπρος στα τρανά τειχιά της, γιατί είχαμε στο Δία τα θάρρη μας και στα θεϊκά σημάδια. Όμως εκείνοι από την ίδια τους κακογνωμιά εχαθήκαν.
405	ἡμεῖς τοι πατέρων μέγ᾽ ἀμείνονες εὐχόμεθ᾽ εἶναι· ἡμεῖς καὶ Θήβης ἕδος εἵλομεν ἑπταπύλοιο παυρότερον λαὸν ἀγαγόνθ᾽ ὑπὸ τεῖχος ἄρειον, πειθόμενοι τεράεσσι θεῶν καὶ Ζηνὸς ἀρωγῇ· κεῖνοι δὲ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο·
410	τὼ μή μοι πατέρας ποθ᾽ ὁμοίῃ ἔνθεο τιμῇ. Τὸν δ᾽ ἄρ᾽ ὑπόδρα ἰδὼν προσέφη κρατερὸς Διομήδης· τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ᾽ ἐπιπείθεο μύθῳ· οὐ γὰρ ἐγὼ νεμεσῶ Ἀγαμέμνονι ποιμένι λαῶν ὀτρύνοντι μάχεσθαι ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς·	Στην ίδια την τιμή μη βάζεις μας λοιπόν με τους γονιούς μας.» Ταυροκοιτώντας τον αντίσκοψε τότε ο τρανός Διομήδης: «Σύντροφε, κάθου τώρα αμίλητος κι ό,τι σου πω ν᾿ ακούσεις᾿ του πρωταφέντη του Αγαμέμνονα δε με πικραίνει ο λόγος, τους Αχαιούς τους πολεμόχαρους να βγουν στη μάχη ως σπρώχνει᾿ τι αν ίσως οι Αχαιοί χαλάσουνε τους Τρώες και το άγιο κάστρο της Τροίας πατήσουν, κοσμοξάκουστο θα γίνει τ᾿ όνομά του. M᾿ αv χαλαστούν οι Αργίτες, άμετρη θα νιώσει εκείνος πίκρα. Μον᾿ έλα τώρα, την αδάμαστη να θυμηθούμε αντρεία μας.» Είπε, κι από το αμάξι επήδηξε συνάρματος στο χώμα,
415	τούτῳ μὲν γὰρ κῦδος ἅμ᾽ ἕψεται εἴ κεν Ἀχαιοὶ Τρῶας δῃώσωσιν ἕλωσί τε Ἴλιον ἱρήν, τούτῳ δ᾽ αὖ μέγα πένθος Ἀχαιῶν δῃωθέντων. Ἀλλ᾽ ἄγε δὴ καὶ νῶϊ μεδώμεθα θούριδος ἀλκῆς. Ἦ ῥα καὶ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε·
420	δεινὸν δ᾽ ἔβραχε χαλκὸς ἐπὶ στήθεσσιν ἄνακτος ὀρνυμένου· ὑπό κεν ταλασίφρονά περ δέος εἷλεν. Ὡς δ᾽ ὅτ᾽ ἐν αἰγιαλῷ πολυηχέϊ κῦμα θαλάσσης ὄρνυτ᾽ ἐπασσύτερον Ζεφύρου ὕπο κινήσαντος· πόντῳ μέν τε πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα	κι άγρια βρόντηξαν τα χαλκάρματα στου ρήγα απά τα στήθη, ως πήρε φόρα᾿ τρόμος θα 'πιανε και ψυχωμένο ακόμα. Πώς σε γιαλό μπροστά πολύβογγο της θάλασσας το κύμα ασκώνει ο Ζέφυρος, και χύνεται ξοπίσω το 'να στ᾿ άλλο᾿ βαθιά στο πέλαο πρώτα υψώνεται, μετά στην ξέρα απάνω σπάζει με ορμή και με άγριο βρούχισμα, κι ολόγυρα στους κάβους δοξαρωτό κορφοσηκώνεται ξερνώντας αλισάχνη᾿ όμοια κι οι φάλαγγες οι Αργίτικες απανωτές τραβούσαν δίχως σωμό στη μάχη᾿ φώναζε στο ασκέρι το δικό του κάθε ρηγάρχης᾿ οι άλλοι αμίλητοι τραβούσαν (τόσα πλήθη
425	χέρσῳ ῥηγνύμενον μεγάλα βρέμει, ἀμφὶ δέ τ᾽ ἄκρας κυρτὸν ἐὸν κορυφοῦται, ἀποπτύει δ᾽ ἁλὸς ἄχνην· ὣς τότ᾽ ἐπασσύτεραι Δαναῶν κίνυντο φάλαγγες νωλεμέως πόλεμον δέ· κέλευε δὲ οἷσιν ἕκαστος ἡγεμόνων· οἳ δ᾽ ἄλλοι ἀκὴν ἴσαν, οὐδέ κε φαίης
430	τόσσον λαὸν ἕπεσθαι ἔχοντ᾽ ἐν στήθεσιν αὐδήν, σιγῇ δειδιότες σημάντορας· ἀμφὶ δὲ πᾶσι τεύχεα ποικίλ᾽ ἔλαμπε, τὰ εἱμένοι ἐστιχόωντο. Τρῶες δ᾽, ὥς τ᾽ ὄϊες πολυπάμονος ἀνδρὸς ἐν αὐλῇ μυρίαι ἑστήκασιν ἀμελγόμεναι γάλα λευκὸν	πώς ακλουθούν ποτέ δε θα 'λεγες κι έχουν φωνή στο στήθος) βουβοί, από φόβο στους ρηγάρχες τους μπροστά᾿ κι ολόγυρα τους οι πλουμιστές αρμάτες έλαμπαν, που ως όδευαν φορούσαν. Κι οι Τρώες, ως πρόβατα σε τσέλιγκα τρανού τη μάντρα στέκουν μύρια, ν᾿ αρμέξουν το άσπρο γάλα τους, κι ως καρτερούν, βελάζουν χωρίς αναπαμό, τ᾿ αρνάκια τους γρικώντας᾿ όμοια τότε των Τρωών ο αλαλητός ασκώνουνταν μες στο φαρδύ τ᾿ ασκέρι. ίδια λαλιά δεν είχαν όλοι τους μηδέ μιλούσαν όμοια, τι ήταν το ασκέρι χιλιομάζωχτο κι οι γλώσσες μπερδεμένες. Και τούτους ο Άρης τους ξεσήκωνε, τους άλλους η Παλλάδα,
435	ἀζηχὲς μεμακυῖαι ἀκούουσαι ὄπα ἀρνῶν, ὣς Τρώων ἀλαλητὸς ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν ὀρώρει· οὐ γὰρ πάντων ἦεν ὁμὸς θρόος οὐδ᾽ ἴα γῆρυς, ἀλλὰ γλῶσσα μέμικτο, πολύκλητοι δ᾽ ἔσαν ἄνδρες. Ὄρσε δὲ τοὺς μὲν Ἄρης, τοὺς δὲ γλαυκῶπις Ἀθήνη
440	Δεῖμός τ᾽ ἠδὲ Φόβος καὶ Ἔρις ἄμοτον μεμαυῖα, Ἄρεος ἀνδροφόνοιο κασιγνήτη ἑτάρη τε, ἥ τ᾽ ὀλίγη μὲν πρῶτα κορύσσεται, αὐτὰρ ἔπειτα οὐρανῷ ἐστήριξε κάρη καὶ ἐπὶ χθονὶ βαίνει· ἥ σφιν καὶ τότε νεῖκος ὁμοίϊον ἔμβαλε μέσσῳ	κι ο Φόβος κι η Τρομάρα κι η άπαυτα ξεφρενιασμένη Αμάχη, του Άρη του αντροφονια η συντρόφισσα κι αντάμα κι αδερφή του᾿ που λίγο λίγο πρώτα ασκώνεται, μα γρήγορα στυλώνει ψηλά στα ουράνια το κεφάλι της καί περπατάει στο χώμα. Αυτή και τότε πηγαινόρχουνταν αναμεσός στ᾿ ασκέρια, την άγρια αμάχη τους κεντρίζοντας κι αυξαίνοντας το βόγγο. Κι όπως τα δυο τ᾿ ασκέρια τρέχοντας σμίξαν μαζί, σκουντρήξαν το 'να με τ᾿ άλλο τα κοντάρια τους, σκουντρήξαν τα σκουτάρια και των αντρών των χαλκοθώρακων η αντρεία, κι αντιχτυπούσαν οι αφαλωτές ασπίδες, κι έβραζεν ο σάλαγος περίσσιος᾿
445	ἐρχομένη καθ᾽ ὅμιλον ὀφέλλουσα στόνον ἀνδρῶν. Οἳ δ᾽ ὅτε δή ῥ᾽ ἐς χῶρον ἕνα ξυνιόντες ἵκοντο, σύν ῥ᾽ ἔβαλον ῥινούς, σὺν δ᾽ ἔγχεα καὶ μένε᾽ ἀνδρῶν χαλκεοθωρήκων· ἀτὰρ ἀσπίδες ὀμφαλόεσσαι ἔπληντ᾽ ἀλλήλῃσι, πολὺς δ᾽ ὀρυμαγδὸς ὀρώρει.
450	Ἔνθα δ᾽ ἅμ᾽ οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, ῥέε δ᾽ αἵματι γαῖα. Ὡς δ᾽ ὅτε χείμαρροι ποταμοὶ κατ᾽ ὄρεσφι ῥέοντες ἐς μισγάγκειαν συμβάλλετον ὄβριμον ὕδωρ κρουνῶν ἐκ μεγάλων κοίλης ἔντοσθε χαράδρης,	και γρίκαες καυκησιές και γόσματα μαζί την ίδιαν ώρα, αυτών που έσφαζαν και που εσφάζουνταν, κι η γης πλημμύριζε αίμα. Καθώς φουσκώνουν ξεροπόταμα κι απ᾿ τα βουνά κυλούνε και σμίγουν κάτω στο συλλάγκαδο τα ξέχειλα νερά τους, που από κρουνούς τρανούς ξεχύνουνται μες σε βαθιά χαράδρα, κι ακούει το βρουχισμό τους ξέμακρα πα στο βουνό ο τσοπάνος, όμοια κι αυτοί, σα σμίξαν, έβγαζαν αλαλαγμούς και βόγγους. Πρώτος ο Αντίλοχος εσκότωσε μέσα στους Τρώες προμάχους τρανό αντρειωμένο, τον Εχέπωλο, το γιο του Θαλυσίου' πρώτος του χτύπησε το κέρατο στο αλογουρίσιο κράνος.
455	τῶν δέ τε τηλόσε δοῦπον ἐν οὔρεσιν ἔκλυε ποιμήν· ὣς τῶν μισγομένων γένετο ἰαχή τε πόνος τε. Πρῶτος δ᾽ Ἀντίλοχος Τρώων ἕλεν ἄνδρα κορυστὴν ἐσθλὸν ἐνὶ προμάχοισι Θαλυσιάδην Ἐχέπωλον· τόν ῥ᾽ ἔβαλε πρῶτος κόρυθος φάλον ἱπποδασείης,
460	ἐν δὲ μετώπῳ πῆξε, πέρησε δ᾽ ἄρ᾽ ὀστέον εἴσω αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψεν, ἤριπε δ᾽ ὡς ὅτε πύργος ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ. Τὸν δὲ πεσόντα ποδῶν ἔλαβε κρείων Ἐλεφήνωρ Χαλκωδοντιάδης μεγαθύμων ἀρχὸς Ἀβάντων,	Τρυπάει το μέτωπο και πέρασε το κόκαλο ως τα μέσα' ο χάλκινος χαλός᾿ κι εσκέπασε τα μάτια του σκοτάδι, κι ως πύργος καταγής γκρεμίστηκε στην άγρια μέσα μάχη. Κι ευτύς, ως έπεσε, ο Ελεφήνορας τον άρπαξε απ᾿ τα πόδια, ο γιος ο γαύρος του Χαλκώδοντα, των Άβαντων ο ρήγας, κι απ᾿ τις ριξιές σκυφτός τον έσερνε, ποθώντας να του γδύσει με βιάση τ᾿ άρματα᾿ μα η φόρα του δε βάσταξε πολληώρα' τι ως ο λιοντόκαρδος Αγήνορας τον είδε να τον σέρνει και στο σκουτάρι δίπλα, ως έγερνε, να δείχνει το πλευρό του, με το χαλκό κοντάρι του 'ρίξε και τη ζωή του παίρνει.
465	ἕλκε δ᾽ ὑπ᾽ ἐκ βελέων, λελιημένος ὄφρα τάχιστα τεύχεα συλήσειε· μίνυνθα δέ οἱ γένεθ᾽ ὁρμή. Νεκρὸν γὰρ ἐρύοντα ἰδὼν μεγάθυμος Ἀγήνωρ πλευρά, τά οἱ κύψαντι παρ᾽ ἀσπίδος ἐξεφαάνθη, οὔτησε ξυστῷ χαλκήρεϊ, λῦσε δὲ γυῖα.
470	Ὣς τὸν μὲν λίπε θυμός, ἐπ᾽ αὐτῷ δ᾽ ἔργον ἐτύχθη ἀργαλέον Τρώων καὶ Ἀχαιῶν· οἳ δὲ λύκοι ὣς ἀλλήλοις ἐπόρουσαν, ἀνὴρ δ᾽ ἄνδρ᾽ ἐδνοπάλιζεν. Ἔνθ᾽ ἔβαλ᾽ Ἀνθεμίωνος υἱὸν Τελαμώνιος Αἴας ἠΐθεον θαλερὸν Σιμοείσιον, ὅν ποτε μήτηρ	Έτσι η ζωή του εκόπη, κι άναψε στους Τρώες και στους Αργίτες τότε τρανό κακό από πάνω του, τι κι απ᾿ τα δυο τα μέρη χιμούσαν σαν τους λύκους κι έριχναν ο ένας τον άλλο κάτω. Κι ο τελαμώνιος Αίας ένα άγουρο, το Σιμοείσιο, ρίχνει, που του Ανθεμίωνα γιος έκράζουνταν η μάνα του μια μέρα στους Οχτους του Σιμόη τον γέννησε γυρνώντας απ᾿ την Ίδα, όπου είχε πάει να ιδεί τα πρόβατα μαζί με τους γονιούς της. Γι᾿ αυτό και Σιμοείσιος κράζουνταν, μα να γεροκομήσει γραφτό του τους γονιούς δεν ήτανε. Λιγόχρονος εστάθη, καθώς με το κοντάρι ο άντρόκαρδος τον χτύπησε Αίαντας τότε'
475	Ἴδηθεν κατιοῦσα παρ᾽ ὄχθῃσιν Σιμόεντος γείνατ᾽, ἐπεί ῥα τοκεῦσιν ἅμ᾽ ἕσπετο μῆλα ἰδέσθαι· τοὔνεκά μιν κάλεον Σιμοείσιον· οὐδὲ τοκεῦσι θρέπτρα φίλοις ἀπέδωκε, μινυνθάδιος δέ οἱ αἰὼν ἔπλεθ᾽ ὑπ᾽ Αἴαντος μεγαθύμου δουρὶ δαμέντι.
480	Πρῶτον γάρ μιν ἰόντα βάλε στῆθος παρὰ μαζὸν δεξιόν· ἀντικρὺ δὲ δι᾽ ὤμου χάλκεον ἔγχος ἦλθεν· ὃ δ᾽ ἐν κονίῃσι χαμαὶ πέσεν αἴγειρος ὣς ἥ ῥά τ᾽ ἐν εἱαμενῇ ἕλεος μεγάλοιο πεφύκει λείη, ἀτάρ τέ οἱ ὄζοι ἐπ᾽ ἀκροτάτῃ πεφύασι·	τι ως πρώτος πρόβαινε, τον πέτυχε στο στήθος, στο δεξιό του δίπλα βυζί, κι αντίκρα επέρασε το χάλκινο κοντάρι μέσα απ᾿ τον ώμο᾿ και κυλίστηκε στον κουρνιαχτό, σα λεύκα που σε φαρδύ, βαθύ βαλτότοπο φυτρώνει, κι ίσια πάνω τραβάει, και μοναχά κατάκορφα φυτρώνουν τα κλαριά της· αμαξομάστορας την έκοψε με αστραφτερό τσεκούρι, να τη λυγίσει και τροχόγυρος να γίνει σε ώριο αμάξι' κι αυτή κοιτάμενη ξεραίνεται στου ποταμού τον όχτο' παρόμοια ο Σιμοείσιος κοίτουνταν, σαν πήρε να τον γδύνει ο γαύρος Αίας· και τότες ο Άντιφος, ο στραφτοθωρακάτος
485	τὴν μέν θ᾽ ἁρματοπηγὸς ἀνὴρ αἴθωνι σιδήρῳ ἐξέταμ᾽, ὄφρα ἴτυν κάμψῃ περικαλλέϊ δίφρῳ· ἣ μέν τ᾽ ἀζομένη κεῖται ποταμοῖο παρ᾽ ὄχθας. Τοῖον ἄρ᾽ Ἀνθεμίδην Σιμοείσιον ἐξενάριξεν Αἴας διογενής· τοῦ δ᾽ Ἄντιφος αἰολοθώρηξ
490	Πριαμίδης καθ᾽ ὅμιλον ἀκόντισεν ὀξέϊ δουρί. Τοῦ μὲν ἅμαρθ᾽, ὃ δὲ Λεῦκον Ὀδυσσέος ἐσθλὸν ἑταῖρον βεβλήκει βουβῶνα, νέκυν ἑτέρωσ᾽ ἐρύοντα· ἤριπε δ᾽ ἀμφ᾽ αὐτῷ, νεκρὸς δέ οἱ ἔκπεσε χειρός. Τοῦ δ᾽ Ὀδυσεὺς μάλα θυμὸν ἀποκταμένοιο χολώθη,	του Πριάμου γιος, μες στο αντρομάζωμα του ρίχνει το κοντάρι το μυτερό, μα δεν τον πέτυχε, μον᾿ βρίσκει στ᾿ αχαμνά του το Λευκό, του Οδυσσέα το σύντροφο, που το νεκρό τραβούσε' και το κορμί απ᾿ τα χέρια του 'φύγε κι απάνω του εσωριάστη. Τότε ο Οδυσσέας βαριά αραθύμησε θωρώντας τον να πέφτει' γοργά περνάει μέσ᾿ απ᾿ τους πρόμαχους με αστραποβόλο κράνος κι ήρθε, κοντά του εστάθη κι έριξε το λιόφωτο κοντάρι, με προσοχή κοιτώντας γύρα του᾿ κι οι Τρώες έκαμαν πίσω, καθώς κοντάριζε᾿ κι ούδ᾿ έφυγε στ᾿ ανώφελα η ριξιά του' το νόθο υγιό του Πριάμου πέτυχε, το Δημοκόωντα, μόλις
495	βῆ δὲ διὰ προμάχων κεκορυθμένος αἴθοπι χαλκῷ, στῆ δὲ μάλ᾽ ἐγγὺς ἰὼν καὶ ἀκόντισε δουρὶ φαεινῷ ἀμφὶ ἓ παπτήνας· ὑπὸ δὲ Τρῶες κεκάδοντο ἀνδρὸς ἀκοντίσσαντος· ὃ δ᾽ οὐχ ἅλιον βέλος ἧκεν, ἀλλ᾽ υἱὸν Πριάμοιο νόθον βάλε Δημοκόωντα
500	ὅς οἱ Ἀβυδόθεν ἦλθε παρ᾽ ἵππων ὠκειάων. Τόν ῥ᾽ Ὀδυσεὺς ἑτάροιο χολωσάμενος βάλε δουρὶ κόρσην· ἣ δ᾽ ἑτέροιο διὰ κροτάφοιο πέρησεν αἰχμὴ χαλκείη· τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε, δούπησεν δὲ πεσών, ἀράβησε δὲ τεύχε᾽ ἐπ᾽ αὐτῷ.	από την Άβυδο, από τ᾿ άλογα του κύρη του, φτασμένο. Αυτόν, χολιώντας για το σύντροφο, κοντάρεψε ο Οδυσσέας δίπλα στο μέτωπο, κι ο χάλκινος χαλός περνά από τ᾿ άλλο μελίγγι ως πέρα, και του σκέπασε τα μάτια το σκοτάδι. Βαρύς σωριάστη, κι από πάνω του βρόντηξαν τ᾿ άρματά του. Πισωδρομίζει ο γαύρος Έχτορας κι οι μπροστομάχοι τότε, κι οι Αργίτες όλοι αμέσως χούγιαξαν και τους νεκρούς τράβηξαν και πήραν δρόμο ομπρός. Μα θύμωσεν ο Απόλλωνας, που εθώρειε ψηλά απ᾿ τα Πέργαμα, και φώναξε στους Τρώες γκαρδιώνοντάς τους: « Αλογατάδες Τρώες, απάνω τους, κρατήστε την αντρεία σας
505	Χώρησαν δ᾽ ὑπό τε πρόμαχοι καὶ φαίδιμος Ἕκτωρ· Ἀργεῖοι δὲ μέγα ἴαχον, ἐρύσαντο δὲ νεκρούς, ἴθυσαν δὲ πολὺ προτέρω· νεμέσησε δ᾽ Ἀπόλλων Περγάμου ἐκκατιδών, Τρώεσσι δὲ κέκλετ᾽ ἀΰσας· ὄρνυσθ᾽ ἱππόδαμοι Τρῶες μηδ᾽ εἴκετε χάρμης
510	Ἀργείοις, ἐπεὶ οὔ σφι λίθος χρὼς οὐδὲ σίδηρος χαλκὸν ἀνασχέσθαι ταμεσίχροα βαλλομένοισιν· οὐ μὰν οὐδ᾽ Ἀχιλεὺς Θέτιδος πάϊς ἠϋκόμοιο μάρναται, ἀλλ᾽ ἐπὶ νηυσὶ χόλον θυμαλγέα πέσσει. Ὣς φάτ᾽ ἀπὸ πτόλιος δεινὸς θεός· αὐτὰρ Ἀχαιοὺς	μπρος στους Αργίτες, τι από σίδερο για πέτρα τα κορμιά τους δεν είναι, στου χαλκού το χτύπημα του σαρκοφα ν᾿ αντέξουν. Κι ουδ᾿ ο Αχιλλέας, της ωριοπλέξουδης θεάς ο γιος, στη μάχη' βρίσκεται εδώ, μον᾿ στα πλεούμενα κλωσάει τη μάνητα του.» Ετσι ο θεός μιλούσε ο ανήμερος, κι ωστόσο τους Αργίτες ξεσήκωνε η Αθηνά η περίλαμπρη, του Δία η θυγατέρα, γυρνώντας δώθε κείθε, όπου 'βλέπε να παρατούν τη μάχη. Το Δίωρη τότε η Μοίρα αφάνισε, το γιο του Αμαρυγκέα' τον είχε βρει πλάι στον αστράγαλο, στο πόδι το δεξιό του μιαν αγκυλόπετρα, που του 'ριξε του Ιμπράσου ο γιος ο Πείρος,
515	ὦρσε Διὸς θυγάτηρ κυδίστη Τριτογένεια ἐρχομένη καθ᾽ ὅμιλον, ὅθι μεθιέντας ἴδοιτο. Ἔνθ᾽ Ἀμαρυγκείδην Διώρεα μοῖρα πέδησε· χερμαδίῳ γὰρ βλῆτο παρὰ σφυρὸν ὀκριόεντι κνήμην δεξιτερήν· βάλε δὲ Θρῃκῶν ἀγὸς ἀνδρῶν
520	Πείρως Ἰμβρασίδης ὃς ἄρ᾽ Αἰνόθεν εἰληλούθει. Ἀμφοτέρω δὲ τένοντε καὶ ὀστέα λᾶας ἀναιδὴς ἄχρις ἀπηλοίησεν· ὃ δ᾽ ὕπτιος ἐν κονίῃσι κάππεσεν ἄμφω χεῖρε φίλοις ἑτάροισι πετάσσας θυμὸν ἀποπνείων· ὃ δ᾽ ἐπέδραμεν ὅς ῥ᾽ ἔβαλέν περ	που 'χε απ᾿ την Αίνο φτάσει κι έστεκε ρηγάρχης στους Θρακιώτες. Κι η άπονη η πέτρα και τα κόκαλα και το διπλό το νεύρο του θρυμματίζει, και ξαπλώθηκε τ᾿ ανάσκελα στη σκόνη! κι ως του 'φευγε η ψυχή, στους συντρόφους τους ακριβούς τα δυο του τα χέρια του άπλωνε. Κι ο που 'ριξε του ρίχτηκεν, ο Πείρος, κι ως στην κοιλιά, κοντά στο αφάλι του, τον χτύπησε, χύθηκαν τα σπλάχνα του στη γη, και σκέπασε τα μάτια του σκοτάδι. Μα ως έκανε να φύγει, του 'ριξεν ο Θόας απά στο στήθος, πλάι στο βυζί, καί στο πλεμόνι του μέσα ο χαλκός εμπήχτη. Κι ο Θόας σιμώνοντας ανάσπασε το δυνατό κοντάρι
525	Πείροος, οὖτα δὲ δουρὶ παρ᾽ ὀμφαλόν· ἐκ δ᾽ ἄρα πᾶσαι χύντο χαμαὶ χολάδες, τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψε. Τὸν δὲ Θόας Αἰτωλὸς ἀπεσσύμενον βάλε δουρὶ στέρνον ὑπὲρ μαζοῖο, πάγη δ᾽ ἐν πνεύμονι χαλκός· ἀγχίμολον δέ οἱ ἦλθε Θόας, ἐκ δ᾽ ὄβριμον ἔγχος
530	ἐσπάσατο στέρνοιο, ἐρύσσατο δὲ ξίφος ὀξύ, τῷ ὅ γε γαστέρα τύψε μέσην, ἐκ δ᾽ αἴνυτο θυμόν. Τεύχεα δ᾽ οὐκ ἀπέδυσε· περίστησαν γὰρ ἑταῖροι Θρήϊκες ἀκρόκομοι δολίχ᾽ ἔγχεα χερσὶν ἔχοντες, οἵ ἑ μέγαν περ ἐόντα καὶ ἴφθιμον καὶ ἀγαυὸν	από το στήθος του, καί βγάζοντας το κοφτερό σπαθί του στη μέση της κοιλιάς τον χτύπησε και τη ζωή του πήρε. Δεν τον ξαρμάτωσε όμως, τι έτρεξαν τρογύρα του οι Θρακιώτες, οι σύντροφοι του οι φουντομάλληδες, με τα μακριά κοντάρια, κι όσο κι αν ήταν γιγαντόκορμος και παλικάρι κι άντρας, πίσω τον έσπρωξαν τρομάζοντας πισωστρατίζει εκείνος. Ετσι στη σκόνη μέσα εκοίτουνταν σιμά σιμά κι οι δυο τους, στους Επειούς τους χαλκοθώρακους ο πρώτος, στους Θρακιώτες ο άλλος ρηγάρχης· και τρογύρα τους κορμιά περίσσια έπεφταν. Με τέτοια μάχη πια παράπονο κανείς δε θα 'χε, φτάνει
535	ὦσαν ἀπὸ σφείων· ὃ δὲ χασσάμενος πελεμίχθη. Ὣς τώ γ᾽ ἐν κονίῃσι παρ᾽ ἀλλήλοισι τετάσθην, ἤτοι ὃ μὲν Θρῃκῶν, ὃ δ᾽ Ἐπειῶν χαλκοχιτώνων ἡγεμόνες· πολλοὶ δὲ περὶ κτείνοντο καὶ ἄλλοι. Ἔνθά κεν οὐκέτι ἔργον ἀνὴρ ὀνόσαιτο μετελθών,
540	ὅς τις ἔτ᾽ ἄβλητος καὶ ἀνούτατος ὀξέϊ χαλκῷ δινεύοι κατὰ μέσσον, ἄγοι δέ ἑ Παλλὰς Ἀθήνη χειρὸς ἑλοῦσ᾽, αὐτὰρ βελέων ἀπερύκοι ἐρωήν· πολλοὶ γὰρ Τρώων καὶ Ἀχαιῶν ἤματι κείνῳ πρηνέες ἐν κονίῃσι παρ᾽ ἀλλήλοισι τέταντο.	να μπόρειε, αδόξευτος κι αλάβωτος από χαλκό, να τρέχει στη μέση εκεί, με παραστάτισσα την Αθηνά Παλλάδα, να τον κρατά απ᾿ το χέρι, διώχνοντας κάθε ριξιά από μπρος του' τι πλήθος Τρώες κι Αργίτες πίστομα μαθές τη μέρα εκείνη στη σκόνη ξαπλωμένοι εκοίτουνταν ο ενας στον άλλον πλάι.