|
|
Ὁ πνευματωδέστερος ἴσως συγγραφέας τοῦ ιθ´ αἰῶνα, ἀπὸ τοὺς
προδρόμους τῆς ἑλληνικῆς πεζογραφίας καὶ κριτικῆς, ἀφοῦ στρεφόμενος
στὴ δημοσιογραφία, ἄσκησε ὀξύτατο, καυστικό, ἀλλὰ καὶ δίκαιο, ἀνεπηρέαστο,
ἀντικειμενικὸ ἔλεγχο τῆς πολιτικῆς, κοινωνικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς
τοῦ τόπου. Σπογγίζων τὸν κάλαμον, εὐχαριστεῖ ὁ Ἀσμοδαῖος τοὺς εὐμενεῖς ἀναγνώστας του διὰ τὴν ὄντως σπανίαν ἐν Ἑλλάδι προθυμίαν μεθ᾿ ἧς ὑπεδέχθησαν αὐτόν. Ἀληθὲς ἀφ᾿ ἑτέρου εἶναι ὅτι τὰ δημοσιογραφικὰ ὄργανα τῆς ἀγέλης τὸν ὠνόμασαν ἐν συναυλίᾳ ἀσεβῆ, ἄπατριν, χριστομάχον, προδότην, φατριαστὴν καὶ κακοήθη... |
