Χριστὸς Λυόμενος ἢ Ὁ Θάνατος τοῦ ΔιγενῆΟ ΛAΪKOΣ TPAΓOYΔIΣTHΣ KAI ΠAΛI MONAXOΣK᾿ ἔπειτα γίνηκε σιωπή.Κανεὶς δὲν εἶχε τί νὰ πεῖ... Μὰ ἀκούονταν σιγανὲς λαλιές, σὰ νὰ τιτίβιζαν φωλιὲς μέσ᾿ ἀπὸ δάση... Μικρὸ διάλειμμα ὅπου τὰ ΠAΛIKAPIA παίζουν μόνα τους τοὺς ταμπουράδες. Ο ΛAΪKOΣ TPAΓOYΔIΣTHΣ KAI ΠAΛIΜὰ ὁ Μιχαήλ, πού ῾χε καρδιὰσὰν τὰ λιοντάρια ἢ τὰ παιδιά, χρόνο τὸ χρόνο, σὲ κάποια λόγια δολερὰ πίστη χαρίζει καὶ φτερά, καὶ τὸ μισὸ τοῦ δίνει θρόνο... Κι ὡς ρώταγαν πολλοὶ «σὲ ποιόν;», παίρναν ἀπάντηση κρυφή: TA ΠAΛIKAPIA OΛA MAZI«Στὸ δολοφόνο!» (ἀπὸ τὴ Θυμέλη, Γ´, Ἴκαρος 1975)
|