Χρονοδιάγραμμα
Κάθε μέρα, στὴν ὥρα τῆς δουλειᾶς,
ἄλλες ὑποχρεώσεις καὶ σχέδια
Ταξινομοῦνται σὲ θέσεις γιὰ αὔριο,
γιὰ τὶς ἄλλες μέρες τῆς ἑβδομάδας,
γιὰ τοὺς μῆνες ποὺ ἔρχονται...
Λὲς καὶ ὁ χρόνος δὲν θὰ ἔχει σταματημὸ γιὰ ἐμένα...
Κοιτάω γύρω μου
Τὸν κόσμο ποὺ λερώνεται ἀπὸ τὴν δειλία μου
Ὡς πότε θὰ κρύβομαι πίσω ἀπὸ φύλλα μὲ χαρτιά;
Στὴν κοινωνία ποὺ ὀνειρεύομαι,
ὁ κυβερνήτης δὲν μιλᾶ γιὰ τὴν οἰκονομία καὶ τὸ ἔλλειμμα,
ἢ τέλος πάντων ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι μία παρένθεση.
Τώρα σκέφτηκα:
Δὲν μοῦ φαίνεται χαζὸ
νὰ προσδοκῶ ἕνα ὄνειρο
γιὰ τὴν κοινωνία ποὺ ζῶ.
Κι ὅμως, ἔτσι θὰ σκεφτόμουν κάποτε.
Εἶναι ὡραῖο λοιπὸν νὰ γερνάει κανείς!
|