Χρονοδιάγραμμα

Κάθε μέρα, στὴν ὥρα τῆς δουλειᾶς,
ἄλλες ὑποχρεώσεις καὶ σχέδια
Ταξινομοῦνται σὲ θέσεις γιὰ αὔριο,
γιὰ τὶς ἄλλες μέρες τῆς ἑβδομάδας,
γιὰ τοὺς μῆνες ποὺ ἔρχονται...

Λὲς καὶ ὁ χρόνος δὲν θὰ ἔχει σταματημὸ γιὰ ἐμένα...

Κοιτάω γύρω μου
Τὸν κόσμο ποὺ λερώνεται ἀπὸ τὴν δειλία μου
Ὡς πότε θὰ κρύβομαι πίσω ἀπὸ φύλλα μὲ χαρτιά;

Στὴν κοινωνία ποὺ ὀνειρεύομαι,
ὁ κυβερνήτης δὲν μιλᾶ γιὰ τὴν οἰκονομία καὶ τὸ ἔλλειμμα,
ἢ τέλος πάντων ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι μία παρένθεση.

Τώρα σκέφτηκα:
Δὲν μοῦ φαίνεται χαζὸ
νὰ προσδοκῶ ἕνα ὄνειρο
γιὰ τὴν κοινωνία ποὺ ζῶ.

Κι ὅμως, ἔτσι θὰ σκεφτόμουν κάποτε.

Εἶναι ὡραῖο λοιπὸν νὰ γερνάει κανείς!