Εδώ υπάρχει μία σειρά από τετράστιχα ή εξάστιχα, ποιήματα χωρίς τίτλο, που δεν είναι τίποτε άλλο από σκέψεις για την μούσα και τον έρωτα για αυτή. Ποιήματα που δεν συνδέονται μεταξύ τους, χρονικά μάλιστα μπορεί να απέχουν και χρόνια, όμως έχουν ένα κοινό σημείο και άρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα: Τον έρωτα.


Δεν ξέρω τ' όνομά σου
μα εγώ σε αγαπώ!
Δεν ξέρω αν θα φύγεις
μα αν φύγεις θα χαθώ.

Καίγομαι για σένα καίγομαι
μέσα στην μοναξιά μου.
Έλα σαν χιόνι, σαν βροχή
να σβήσεις την φωτιά μου.
Έλα σαν ήλιος, σαν το φως
να λάμψουν τα όνειρά μου.

Χαμένος είμαι στην ματιά σου
και τρέχω πίσω απ' τη σκιά σου
αναζητώντας τα φιλιά σου
και μια θέση στην καρδιά σου.

Όλα όσα θέλω είσαι συ
κάθε ανάσα μου, κάθε πνοή.
Έλα λοιπόν δως μου ζωή
η ψυχή μου άλλο μόνη δεν μπορεί.

Κάθε λεπτό που περνά
κάθε στιγμή μετρά
γιατί η ψυχή μου πονά
χωρίς εσένα που αγαπά.

Δεν είναι ζωή αυτή που ζω
χωρίς εσένα που αγαπώ
δίχως την ανάσα σου να νιώθω
προσπαθώντας να σβήσω τον ατέλειωτό μου πόθο.

Νιώθω τα μάτια σου φωτιές να μου πετάνε
νιώθω τις λέξεις σου βαθιά να με πονάνε
μα το χαμόγελο που' χεις μέσα στα χείλη
υπόσχεται σε μένα πως μια 'γάπη θ' ανατείλει.

Τα λόγια της αγάπης γραμμένα σε χαρτί
δεν μπορούν ν' αγγίξουν την δική σου την ψυχή.
Η αγάπη μου μονόπλευρη, απλά χωρίς αντίκρισμα
μα ένα πάντα μένει, της απόρριψης το πίκρισμα.

Ο πόνος της ψυχής είναι αβάσταχτος, τρομερός
και το μυαλό μου ο μεγαλύτερος εχθρός
γιατί εσένα πάντα σκέφτεται
απ' την ύπαρξή σου τρέφεται
αχ, σαράκι μου με τρως.

Είσαι μες την σκέψη μου
στο είναι, στην καρδιά μου
ακολούθησε την γνέψη μου
και γίνε βασίλισσά μου.

[Επόμενη σελίδα]