(Πληροφορίες Θαν. Γεράνιος)
Υπάρχει η δυνατότητα εκπόνησης διδακτορικών διατριβών στο αντικείμενο της Αστροφυσικής Υψηλών Ενεργειών με το γενικό τίτλο:
Α. ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΥΠΕΡΥΨΗΛΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ, ΠΕΙΡΑΜΑ P. AUGER
Και στο αντικείμενο ΤΟΥ ΕΝΔΟΠΛΑΝΗΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ με το γενικό τίτλο:
Β. ΜΑΓΝΗΤΙΚΑ ΝΕΦΗ, ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΟΣ ΚΑΙΡΟΣ
Α. Ο σκοπός του πειράματος Auger είναι η κατανόηση της φύσης, της προέλευσης και των μηχανισμών επιτάχυνσης των κοσμικών σωματιδίων με πολύ υψηλές ενέργειες (> 1019 eV). Επίσης σημαντικός στόχος του πειράματος είναι η διερεύνηση, γιατί αυτά τα σωματίδια δεν υπακούουν στη θεωρία, η οποία απαγορεύει την παρουσία τους στη γη με ενέργειες πάνω από 5x1019 eV (κατώφλι GZK), ενώ τα τελευταία 30 περίπου χρόνια έχουν καταμετρηθεί μερικά τέτοια σωματίδια πάνω από αυτό το όριο.
Ερωτήματα που πιθανόν να απαντηθούν είναι:
1. αν ισχύει αυτό το ενεργειακό κατώφλι,
2. ποια είναι η μέγιστη ενέργεια τους,
3. ποια είναι η μορφή τους (πρωτόνια, βαρύτεροι πυρήνες ή ακτινοβολία-γάμα) και
4. αν αυτά δεν είναι συμβατικά, αλλά εξωτικά (π.χ. μονόπολα, υπερχορδές κ.λ.π.).
Ο ανιχνευτής P. Auger, αποτελείται από διπλό δίκτυο ανιχνευτών, ενός ανιχνευτή Cerenkov μιονίων και ενός ατμοσφαιρικού φθορισμού. Ο πρώτος καταγράφει τις εγκάρσιες πληροφορίες του καταιγισμού και ο δεύτερος τις διαμήκης. Ο ανιχνευτής Cerenkov αποτελείται από 1600 ανιχνευτές καλύπτοντας συνολική επιφάνεια 3000 τετρ. χιλιομέτρων. Ο ανιχνευτής φθορισμού απαρτίζεται από πέντε συστοιχίες φωτοπολλαπλασιαστών που πλαισιώνουν τους 1600 ανιχνευτές Cerenkov. Γεγονότα που καταγράφονται και από τα δυο συστήματα ανιχνευτών εξασφαλίζουν μια καλύτερη ακρίβεια της προσδιοριζόμενης ενέργειας του κοσμικού σωματιδίου.
Β. Ο Διαστημικός καιρός αντανακλά στη Γη τους μηχανισμούς που συμβαίνουν πάνω στον Ήλιο και μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα και στον ίδιο τον άνθρωπο και στα τεχνολογικά του συστήματα. Για παράδειγμα, μπορεί να επιδράσει στην ασφάλεια των διαστημικών πτήσεων και αστροναυτών, των αεροσκαφών και του πληρώματος, στα συστήματα πλοήγησης, τηλεπικοινωνιών, υπολογιστών, ηλεκτρικών δικτύων, ακόμη και αγωγών μεταφοράς πετρελαίου.
Είναι ήδη γνωστό από το 1980, ότι τα μαγνητικά νέφη χαρακτηρίζονται σαν ένα από τα πλέον σημαντικά φαινόμενα επίδρασης της Γης. Μπορούν να προκαλέσουν ισχυρές γεωμαγνητικές καταιγίδες και να επιδεινώσουν τις καταστάσεις του Διαστημικού Καιρού.
Τα μαγνητικά νέφη ανήκουν στο Ενδοπλανητικό Μαγνητικό Πεδίο, είναι περιοχές του ηλιακού ανέμου με τοπικά αυξημένες εντάσεις του μαγνητικού πεδίου και κλειστές μαγνητικές γραμμές που εκτοξεύονται από τον Ήλιο και ανήκουν σε υποκατηγορία Εκτοξευμένων Στεματικών Μαζών (Coronal Mass Ejections).
Κάτω από ορισμένες συνθήκες, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να προκαλέσουν μια γεωμαγνητική καταιγίδα, όταν φθάσουν στη Γη.
Επομένως, είναι πολύ σημαντικό για το διαστημικό καιρό να κατανοηθούν καλύτερα τα δυναμικά και μαγνητικά τους χαρακτηριστικά από την εκκίνησή τους από τον Ήλιο μέχρι την άφιξή τους στη Γη.
Τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορούν να εκπονηθούν διδακτορικές διατριβές συνίστανται από την ανάλυση καινούργιων μετρήσεων του μεσοπλανητικού χώρου από δορυφορικές μετρήσεις, τον εντοπισμό δομών μαγνητικών νεφών, μοντελλοποίηση σε σχέση με τη δομή των CME και υπολογισμός των παραμέτρων που μπορούν να εκτιμήσουν πιθανές επακόλουθες διαστημικές καταιγίδες (δείκτης Dst).