Πλατεῖα Μητροπόλεως Ἀθηνῶν, 2 Μαΐου 2001
Εἶχα σχεδιάσει καὶ ἔχω σχεδὸν ὁλοκληρώσει τὴν ὁμιλία ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἐκφωνήσω ἐδῶ. Δὲν θὰ στηριχθῶ σ᾿ αὐτήν. Ἴσως τὴν δημοσιεύσω ἀργότερα. Σκέφτηκα ὅτι σὲ παρόμοιες συνάξεις πρέπει νὰ ὑπάρχει κατάθεση καρδιᾶς καὶ ἀγωνιστικότητος. Ἀκούσαμε ἄλλωστε τόσα πολλὰ αὐτὲς τὶς ἡμέρες γιὰ τὸν πάπα, τὸν Παπισμό, τὴν Οὐνία. Τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἀπευκταία ἐπίσκεψη τοῦ πάπα, νὰ μάθει ὁ ἑλληνικὸς λαὸς τί σημαίνει Παπισμός, νὰ συνειδητοποιήσουν ἀκόμη καὶ πολλοὶ θεολόγοι καὶ κληρικοὶ ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση καὶ παναίρεση, ὅτι πρέπει νὰ μὴ διστάζουμε νὰ ἀποκαλοῦμε τὸν πάπα αἱρεσιάρχη, ὅπως τὸν ἀποκαλοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.
Ἡ οἰκουμενιστικὴ διάβρωση καὶ ἐκκοσμίκευση, ποὺ σχεδιάστηκε καὶ ὀργανώθηκε συστηματικὰ ἐνέπλεξε πολλοὺς σὲ ἀμοιβαῖες μὲ τοὺς ἑτεροδόξους φιλοξενίες καὶ φιλίες, ἀκόμη καὶ σὲ συμπροσευχὲς καὶ εὐχαριστηριακὲς συνάξεις, στὴ διαμόρφωση τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ μοντέλου «τῶν ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν». Ἐκπλήσσονται πολλοί, ἀκόμη καὶ Ἀρχιερεῖς, ὅταν ἀκοῦν ὅτι ὁ πάπας δὲν ἔχει Ἱερωσύνη, δὲν ἔχει μυστήρια, δὲν ἔχει χάρη. Μὰ πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει κανεὶς κανονικὴ ἱερωσύνη καὶ ἔγκυρα μυστήρια, ὅταν εὑρίσκεται ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας; Ὅλη ἡ Ἐκκλησία, ἡ θριαμβεύουσα καὶ ἡ στρατευομένη, βρίσκεται μέσα στὸ δισκάριο τῆς Προσκομιδῆς. Ποιὸς ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἱερεῖς μνημονεύει τὸν πάπα, ὅταν κάνει Προσκομιδή; Ἐπειδὴ διακόπηκε ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως, διακόπηκε καὶ ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχή. Ἡ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ δὲν εἶναι κάτι ἁπλῶς χρονικὸ καὶ μηχανικό, συνδέεται μὲ τὴν διαδοχὴ καὶ τὴ συνέχιση τῆς ἀληθείας. Ὅταν διακόπτεται ἡ ἀλήθεια μὲ τὴν αἵρεση, δὲν ὑπάρχει Ἀποστολικὴ Διαδοχή, δὲν ὑπάρχει ἱερωσύνη.
Μὲ ποιὸν λοιπὸν «προκαθήμενο», ποιᾶς «ἐκκλησίας» θὰ συναντηθεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος; Εἶναι ἐκκλησία τὸ Βατικανό, ὅπως θὰ ἐρωτοῦσε ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Σεραφείμ; Ὁ μεγάλος Ντοστογιέφσκι γράφει ὅτι «ὁ Ρωμαϊκὸς Καθολικισμὸς δὲν εἶναι πιὰ Χριστιανισμός... ὁ Καθολικισμὸς εἶναι πίστη μὴ χριστιανική, εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸν ἀθεϊσμό». Ὁ πάπας καὶ οἱ διπλωμάτες τοῦ Βατικανοῦ θέλουν νὰ μᾶς ἀναγκάσουν νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε, οἱ Ὀρθόδοξοι, ὡς ἐκκλησία, νὰ τοὺς νομιμοποιήσουμε ἐκκλησιαστικά, νὰ τοὺς δώσουμε ἐκκλησιαστικὴ κάλυψη.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐθεωρεῖτο μέχρι τώρα ὡς μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἀντιπαπικὲς Ἐκκλησίες καὶ οἱ Ἕλληνες ὡς διακατεχόμενοι ἀπὸ μιὰ ἀποστροφὴ πρὸς τὴ Ρώμη. Τώρα ἐκτιμοῦν οἱ παπικοὶ ὅτι κερδίζουν τὸ στοίχημα. Ὅτι τὸ ἀπόρθητο κάστρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος πέφτει. Μέσα στὶς πολλὲς ἄλλες ἐπιτυχίες τοῦ πάπα Βοϊτύλα ποὺ τὶς ἀριθμοῦν μὲ καμάρι, θὰ καταγράφουν στὸ ἑξῆς ὅτι ἐπέτυχε τὴν ἅλωση τῆς ἀπροσπέλαστης Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος- καὶ μάλιστα πάλι σὲ μήνα Μάϊο, ὅπως προετοίμασαν τὴν ἅλωση τῆς Πόλης τὸ 1453 μὲ τὶς ἐπαίσχυντες σταυροφορίες, γιὰ τὶς ὁποῖες μέχρι τώρα δὲν ζήτησαν συγγνώμη. Ἡ τρίτη χιλιετία, ποὺ τὴν περιμέναμε καὶ τὴν ὁραματιζόμασταν ὅλοι ὡς εὐκαιρία γιὰ μιὰ δυναμικὴ ἐμφάνιση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀρχίζει μὲ μία ταπεινωτικὴ συνθηκολόγηση.
Πολιορκούμαστε τώρα, ἐπὶ δυὸ μῆνες, μὲ ἐπιτροπές, μὲ ἐπιθέσεις, μὲ ἀπαιτήσεις, μὲ προσθῆκες στὰ συμφωνηθέντα. Ζητοῦν πολλὰ οἱ ἔμπειροι διπλωμάτες τοῦ Βατικανοῦ καὶ κάνουν δῆθεν ὑποχωρήσεις γιὰ νὰ εἴμαστε καὶ εὐχαριστημένοι. Καὶ ἐκεῖνο ποὺ κυρίως ἐπεδίωκαν ἦταν νὰ συγκατατεθεῖ ἡ Ἐκκλησία νὰ πατήσει ὁ πάπας στὴν Ἑλλάδα, νὰ πέσει τὸ κάστρο τῆς ἀρνήσεως, νὰ μὴν ἀκουσθεῖ τὸ ΟΧΙ. Καὶ ἐπέτυχαν συγχρόνως καὶ κάτι ἄλλο, γιὰ νὰ μᾶς δυσφημήσουν στὰ μάτια τῆς διεθνοῦς κοινῆς γνώμης: Μὲ τὶς προβλεπόμενες ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων, τοῦ συνόλου σχεδὸν τῶν μοναχῶν, τῶν κληρικῶν καὶ τοῦ λαοῦ, νὰ μᾶς ἐμφανίσουν ὡς ἐπαρχιῶτες καὶ γραφικούς, ὅπως ἔσπευσε νὰ τοὺς προσφέρει ἐπιχειρήματα ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ ξέκοψε καὶ ξεστράτισε ἀπὸ τὸν Ὀρθόδοξο δρόμο τὸν 20ο αἰ., καὶ ἐνοχλεῖται, γιατί ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, τὴν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως τῶν προηγουμένων αἰώνων, τὴν Κωνσταντινούπολη ποὺ ἐγέννησε καὶ ἀνέθρεψε τὸν Μέγα Φώτιο, τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ, τὸν Ἰωσὴφ Βρυέννιο, τὸν Μᾶρκο Εὐγενικό, τὸν Κοσμᾶ Αἰτωλό, τὸν Νεκτάριο Κεφαλᾶ καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους ἁγίους.
Δὲν θὰ ζητήσουμε τώρα εὐθύνες γιὰ τὸ ποιοὶ ἀνοίγουν κερκόπορτες. Μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ τῆς πολιορκίας ἐμεῖς θὰ παραμείνουμε στὶς ἐπάλξεις καὶ θὰ ἀγωνιζόμαστε. Ἐλπίζουμε οἱ στρατηγοί μας νὰ φωτισθοῦν, νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ λάθος, νὰ σημάνουν συναγερμό, νὰ ἀφήσουν ἐλεύθερούς τους ἱερεῖς, τοὺς ἐφημερίους τῶν ἐνοριῶν νὰ ἔλθουν μαζί μας. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς νοιώθουν σὰν λιοντάρια κλεισμένα μέσα στὰ σιδερένια κλουβιὰ τῶν συνοδικῶν καὶ ἀρχιερατικῶν ἀπαγορεύσεων καὶ συστάσεων. Εἶναι σωματικὰ ἀπόντες, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ παρόντες. Μὲ ἑκατοντάδες τηλεφωνήματα αὐτὲς τὶς ἡμέρες καὶ μὲ προσωπικές, μυστικὲς συναντήσεις μας διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι μαζύ μας, ὅτι συμφωνοῦν, ὅτι προσεύχονται νὰ ἐπιτύχει ὁ ἀγῶνας μας. Ὅλη ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐδῶ. Ἡ πλειονότης τῶν ἀρχιερέων δὲν θέλει τὸν πάπα, ἡ ψῆφος τῶν πλειόνων πρέπει νὰ ἐκφρασθεῖ. Τὸ Ἅγιον Ὄρος μὲ ἐπανειλημμένες ἀποφάσεις καὶ μὲ τὴν πολυμελῆ σήμερα ἐδῶ παρουσία λογίων καὶ ἐναρέτων ἡγουμένων καὶ μοναχῶν, διαδηλώνει τὴν λύπη καὶ τὴν πικρία του γιὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Συνόδου καὶ ζητεῖ νὰ τὴν ἀποσύρουν. Τὸ ἴδιο ζητοῦν ἑκατοντάδες ἄλλων ἡγουμένων, μοναχῶν καὶ μοναζουσῶν καὶ πλῆθος λαοῦ. Θα μποροῦσε κανεὶς νὰ διανοηθεῖ ποτὲ ὅτι θὰ τολμοῦσε ὁ πάπας νὰ κάνει ἐπίσκεψη στὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ τὴν Ὀρθόδοξη εὐαισθησία καὶ τὴν παραδειγματικὴ ἀφοσίωση τῶν μοναχῶν στὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων; Ὅλη ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ ἀποτελέσει πνευματικὴ προέκταση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιατί εἶναι χώρα Ἁγίων, τόπος ἅγιος καὶ ἱερός, ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὸν παραδώσουμε σὲ ἀνίερους καὶ ἐχθρούς της πίστεως. Προπαντὸς ὅμως εἶναι ἐδῶ μαζύ μας ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, καὶ ἰδιαίτερα ἐκεῖνοι ποὺ ἀγωνίστηκαν ἐναντίον τοῦ πάπα καὶ τῶν Λατίνων.
Βγαίνουν αὐτὲς τὶς ἡμέρες στὸ ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὰ τηλεοπτικὰ κανάλια ὁμότιμοι καθηγηταὶ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καὶ καταπικραίνουν καὶ ἐξοργίζουν τὸν Ὀρθόδοξο λαὸ μέχρις ἀγανακτήσεως. Ρωτοῦν δῆθεν ἀγνοοῦντες, μᾶλλον ὅμως προσωποληπτοῦντες καὶ ἐπιδιώκοντες ὄχι τὰ θεάρεστα ἀλλὰ τὰ ἀρέσκοντα στοὺς ἀνθρώπους. Ἕνας μάλιστα ἐξ αὐτῶν μὲ ρώτησε καὶ προσωπικὰ σὲ τηλεοπτικὸ κανάλι. «Τί μοῦ συνιστᾷς νὰ κάνω, π. Θεόδωρε, νὰ μὴν ὑπακούσω, νὰ μὴν πειθαρχήσω στὴν Ἱερὰ Σύνοδο»; Τὴν ἀπάντηση τὴν γνωρίζουν, ἀλλὰ ἐμφανίζουν τοὺς ἑαυτούς τους ὑπάκουους καὶ εὐπειθεῖς, γιὰ νὰ παρασύρουν ὅσους δὲν γνωρίζουν. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Σὲ θέματα πίστεως καὶ Ὀρθοδόξων παραδόσεων δὲν ὑπακούουμε οὔτε στοὺς Ἐπισκόπους, οὔτε στὶς Συνόδους, οὔτε ἀκόμη καὶ ἂν κατεβεῖ κανένας ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ μᾶς διδάξει διαφορετικὰ ἀπὸ ὅ,τι παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, ὅπως λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾿ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1,8). Διαφορετικὰ θὰ εἶχε ἐπικρατήσει ἡ αἵρεση καὶ ἡ πλάνη, γιατὶ ὑπάρχουν καὶ σύνοδοι καὶ πατριάρχες καὶ ἄλλοι ἐπίσκοποι ποὺ ἔπεσαν σὲ αἵρεση καὶ πλάνη. Τί θὰ γινόταν, ἂν τοὺς ἀκολουθοῦσαν καὶ τοὺς ὑπάκουαν ὅλοι; Θὰ ὑπῆρχε Ὀρθοδοξία καὶ Ἀλήθεια; Τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς Ἁγίους νὰ ἀκολουθοῦμε σὲ θέματα πίστεως καὶ ὄχι τοὺς διδάσκοντας διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ἔστω καὶ ἂν εἶναι σύνοδοι, πατριάρχες, ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι. Στὸ θέμα τοῦ πάπα, λοιπόν, πρέπει νὰ ἀκολουθοῦμε τὸν Ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, ποὺ ἐκφράζει καὶ τοὺς προηγουμένους ἁγίους καὶ νὰ καταρώμεθᾳ καὶ νὰ ἀναθεματίζουμε τὸν πάπα.
Εἴμαστε, λέγουν, οἱ ἀντιδρῶντες μικρὴ μερίδα τοῦ λαοῦ. Καλά, ψηφοφορία θὰ κάνουμε σὲ θέματα πίστεως; Θὰ ἀποῤῥίψουμε τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως καὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἂν κάποτε βρεθοῦν πολλοὶ ποῦ θὰ τὸ θελήσουν; Θὰ δεχθοῦμε τὴν Ἱερωσύνη τοῦ πάπα καὶ θὰ τιμήσουμε ἕνα μεγάλο αἱρεσιάρχη, θὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ πρωτεῖο ἐξουσίας, τὸ ἀλάθητο, τὸ Filioque, τὰ ἄζυμα, τὸ καθαρτήριο πῦρ, τὶς κτιστὲς ἐνέργειες καὶ ὅλα τὰ νεώτερα δόγματα τοῦ Παπισμοῦ, ἐπειδὴ σήμερα μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση καὶ τὸν συγκρητισμὸ ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ ὅλα καὶ οἱ περισσότεροι δὲν γνωρίζουν ἢ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστεως; Στὴ Φεῤῥάρα-Φλωρεντία, στὴν ἐπαίσχυντη αὐτὴ ἑνωτικὴ σύνοδο ὅλοι ὑπέγραψαν, ὁ αὐτοκράτωρ καὶ ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἄλλοι ἀξιωματοῦχοι. Καὶ μόνο ἕνας, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ἔμεινε ἀπροσκύνητος καὶ ἀνυποχώρητος, ἐξέφρασε ὅμως τὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ δικαιώθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὸς δὲν ἦταν οὔτε μικρὴ μερίδα, ἦταν μόνος καὶ ἕνας. Ἂς πῆγαν οἱ ἄλλοι, καὶ ἂς πηγαίνουν πάντοτε, οἱ πολλοὶ μὲ τοὺς πολλούς. Ὁ Θεὸς θὰ διασῴζει τὸ μικρὸ λῆμμα. Θὰ διαφυλάττει τὸ μικρὸ ποίμνιο καὶ θὰ ἀναδεικνύει ὁμολογητὰς καὶ διδασκάλους.
Μᾶς ρώτησε, λέγουν, εὐγενικὰ ὁ πάπας, ἂν ἔχουμε ἀντίῤῥηση γιὰ τὸ προσκύνημά του, καὶ ἐμεῖς εὐγενικὰ ἀνταποκριθήκαμε. Γιατί νὰ μᾶς ρωτήσει; Ὅταν ἐμεῖς πᾶμε στὴ Ρώμη καὶ στὸ Κάϊρο καὶ στὴ Βαγδάτη, ρωτοῦμε κανέναν; Ἂς πάρει τὸ ἀεροπλάνο καὶ ἂς ἔλθει νὰ προσκυνήσει. Γιατί θέλει φιέστες καὶ τιμὲς καὶ ὑποδοχὲς καὶ ἐπισημότητες; Γιατί ἐμπλέκει ἐμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους; Ἂς τὸν ὑποδεχθοῦν οἱ παπικοὶ τῶν νησιῶν καὶ οἱ οὐνῖτες. Ποιὸς ἔχει γι᾿ αὐτὸ ἀντίῤῥηση; Ὁ πάπας ὅμως, ὅπως ἐλέχθη, δὲν ἔρχεται γιὰ νὰ προσκυνήσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν προσκυνήσουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι. Ἔρχεται γιὰ νὰ μᾶς διαιρέσει καὶ νὰ μᾶς διχάσει. Διήρεσε καὶ δίχασε τὸν Χριστιανισμὸ στὴν Δύση- θέλει νὰ κάνει τὸ ἴδιο καὶ στὴν Ἀνατολή. Ἡ ἐπίσκεψή του στὴ Ρουμανία καὶ στὴ Γεωργία προκάλεσε ἀγιάτρευτες πληγές. Στὴν Οὐκρανία κατάφερε μὲ τὴν πίεση τῆς πολιτείας νὰ πείσει τὸ σχισματικὸ τμῆμα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Φιλαρέτου νὰ τὸν καλέσει σὲ ἐπίσκεψη. Τὸ ἴδιο ἀπειλεῖ νὰ πράξει καὶ στὴ Βουλγαρία, νὰ τὸν καλέσουν οἱ σχισματικοί, ἂν δὲν τὸν καλέσει ὁ πατριάρχης Μάξιμος. Εἶναι αὐτὸ χριστιανικὴ ἀγάπη καὶ φροντίδα γιὰ τοὺς ἄλλους; Νὰ τοὺς ὑποχρεώνεις μὲ τὴ βία νὰ σὲ δεχθοῦν καὶ νὰ σὲ τιμήσουν; Δὲν θὰ ἔπρεπε, μόλις ἔγιναν γνωστὲς οἱ ἀντιδράσεις τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στὴν Ἑλλάδα, νὰ σκεφθεῖ εὐγενικὰ καὶ φιλότιμα καὶ νὰ πεῖ ἁπλὰ καὶ ἀγαπητικά: «Ἀφοῦ δὲ μὲ θέλουν, δὲν θὰ πάω. Γιατί νὰ προκαλέσω σχίσματα καὶ διαιρέσεις καὶ νὰ φέρω σὲ δύσκολη θέση τὸν Ἀρχιεπίσκοπο καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο;» Ὁ Χριστὸς συνέστησε στοὺς Ἀποστόλους, ὅταν πηγαίνουν σὲ κάποια πόλη καὶ δὲν τοὺς δέχονται, νὰ φεύγουν καὶ νὰ τινάσσουν καὶ τὸν κονιορτὸ τῶν ὑποδημάτων τους. Ὁ ἀλάθητος πάπας διορθώνει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ θέλει μὲ τὸ ζόρι νὰ τὸν τιμήσουμε καὶ νὰ τὸν ὑποδεχθοῦμε, περιφρουρούμενο ἀπὸ χιλιάδες ἀστυνομικοὺς καὶ προστατευόμενο ἀπὸ ἀλεξίσφαιρο εἰδικὸ κάλυμμα στὸ αὐτοκίνητό του. Ποιοὺς φοβᾶται ὁ πάπας; Ποιοὶ τὸν ἐχθρεύονται καὶ γιατί τὸν ἐχθρεύονται; Φαντάζεσθε τὸν Χριστό, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Ἁγίους κατὰ τὶς ἐπισκέψεις του στὶς διάφορες πόλεις νὰ φρουροῦνται ἀπὸ ἀστυνομικοὺς καὶ στρατιῶτες; Ὁ Χριστὸς παραδόθηκε μόνος του στὸν ὄχλο τῶν Ἰουδαίων ποὺ πῆγαν νὰ τὸν συλλάβουν, ἔχοντας ἐπὶ κεφαλῆς τὸν Ἰούδα, μολονότι θὰ μποροῦσε νὰ καλέσει μυριάδες ἀγγέλων νὰ τὸν προστατεύσουν. Εἶναι ὅλα αὐτὰ γνωρίσματα πνευματικοῦ ἀρχηγοῦ, εἰρηνικοῦ, πράου, ὑποχωρητικοῦ, εὐεργετικοῦ ἢ κοσμικοῦ δυνάστου ποὺ καταπιέζει καὶ ἀδικεῖ καὶ ἐκβιάζει ἄτομα καὶ λαοὺς καὶ γι᾿ αὐτὸ φοβᾶται καὶ προστατεύεται;
Τὸ κείμενο τῆς κοινῆς δήλωσης Ἀρχιεπισκόπου καὶ πάπα ποὺ θὰ ἀναγνωσθεῖ στὸν Ἄρειο Πάγο, ὅπου θὰ μεταβεῖ ὁ πάπας δῆθεν νὰ προσκυνήσει στὸν τόπο ποὺ ἐκήρυξε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Ἀθηναίους, εἶναι ἕνα κείμενο ποὺ θὰ καταγραφεῖ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ὡς συμφυρμὸς καὶ σύγχυση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν πλάνη, ὡς ταύτιση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς αἱρέσεως, ὡς ἀναγνώριση τοῦ πάπα ὑπὸ πλήρη ἐκκλησιολογικὴ γνησιότητα καὶ αὐθεντία. Σὰν νὰ μὴν ἔχει ἀποσχισθεῖ ὁ πάπας ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει ἐπὶ χίλια τώρα χρόνια τὸ τραῦμα τοῦ χωρισμοῦ καὶ τῆς διαιρέσεως, σὰν νὰ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, σὰν νὰ ἔχει συντελεσθεῖ ἤδη ἡ ἕνωση καὶ νὰ εἶναι ὁ πάπας ἕνας ἀρχηγὸς αὐτοκεφάλου ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νομιμοποιεῖται ἐκκλησιολογικὰ καὶ συμπαρατάσσεται μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, μὲ ἐπίκληση μάλιστα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸ δόγμα τῆς ὁποίας ἔχουν καταστρέψει οἱ Παπικοὶ μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Filioque. Γράφει τὸ κείμενο: «Ἐμεῖς, ὁ πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β´ καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, στεκόμενοι ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ βήματος τοῦ Ἀρείου Πάγου, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος, «κλητὸς Ἀπόστολος ἀφωρισμένος στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ» δίδαξε στοὺς Ἀθηναίους τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό, Πατέρα Υἱὸ καὶ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ τοὺς κάλεσε στὴν πίστη καὶ στὴ μετάνοια...». («Τὸ Βῆμα», Κυριακὴ 29 Ἀπριλίου 2001, Α 38).
Δὲν πιστεύουμε στὸν ἴδιο Θεὸ οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι, γιὰ νὰ Τὸν ἐπικαλούμεθα καὶ νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε ἀπὸ κοινοῦ. Εἶναι ἄλλη ἡ Ἁγία Τριάδα τῶν Παπικῶν, μὲ μειωμένο καὶ ὑποτιμημένο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, καὶ ἄλλη ἡ Ἁγία Τριάδα τῶν Ὀρθοδόξων, ὅπως αὐτὸ φαίνεται ἀκόμη καὶ στὶς εἰκόνες τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἔπειτα πὼς ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἀποφεύγουμε τὶς συμπροσευχές, ὅταν ἐνώπιον ὅλου του κόσμου, συνεστῶτες καὶ συμπάρεδροι, ὁ πάπας καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εὐχαριστοῦν τὸ Θεὸ «γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς συνάντησής τους στὸ κλεινὸν Ἄστυ τῶν Ἀθηνῶν» καὶ στὸ τέλος ἀπὸ κοινοῦ εὔχονται «ὁ Θεὸς καὶ Πατὴρ ἡμῶν καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ κατευθύνει τὸ δρόμο καὶ νὰ στηρίζει τὶς καρδιὲς τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας του». Ἐκτὸς τοῦ ὅτι παραλείπεται στὴν εὐχετήρια αὐτὴ κατακλεῖδα ἐμφαντικῶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο πάντοτε ὑποτιμοῦν οἱ Λατῖνοι, μᾶς ἐντάσσουν ὅλους ἀδιακρίτως στὸ «πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ». Εἴμαστε λοιπὸν ὅμοια, ἐμεῖς καὶ οἱ Παπικοί, πλήρωμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι καὶ οἱ αἱρέσεις Ἐκκλησία; Δὲν πιστεύουμε πλέον ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία; Γιατί τότε ἀγωνίστηκαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐναντίον τῶν αἱρέσεων σὲ Οἰκουμενικὲς Συνόδους καὶ διώχθηκαν καὶ φυλακίστηκαν οἱ Ἅγιοι Ὁμολογητές, μερικοὶ μάλιστα καὶ ἐμαρτύρησαν, ὅπως οἱ Ἁγιορεῖτες Μάρτυρες ἀπὸ τὸν λατινόφρονα Πατριάρχη Βέκκο καὶ οἱ Ἅγιοι 13 μάρτυρες τῆς Καντάρας τῆς Κύπρου; Ὑπάρχουν ἀκολουθίες καὶ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἀναθεματίζουν καὶ καταρῶνται τοὺς Λατίνους μαζὺ μὲ τοὺς ἄλλους αἱρετικούς. Ἄλλα θὰ ὁμολογοῦμε στὴ λατρεία καὶ ἄλλα θὰ πιστεύουμε; Θὰ διασπάσουμε καὶ ὡς πρὸς αὐτὸ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν ἰσχύει πλέον τὸ lex oranti, lex credenti; Ὁ νόμος τῆς προσευχῆς, τὸ περιεχόμενο τῆς προσευχῆς δὲν εἶναι καὶ περιεχόμενο τῆς πίστεως; Θὰ διασπάσουμε ἀκόμη τὴν διαχρονικὴ ἑνότητα στὴν πίστη; Διαφορετικὰ θὰ πιστεύουν γιὰ τοὺς Λατίνους ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, οἱ νέοι αὐτοὶ τρεῖς Ἱεράρχες, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καὶ τόσοι ἄλλοι, καὶ διαφορετικὰ θὰ πιστεύουμε ἐμεῖς; Θὰ προδώσουμε καὶ θὰ ἀλλάξουμε τὴν πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων; Δὲν ἰσχύει πιὰ τὸ ὅτι, ἀληθινὸ καὶ ὀρθόδοξο εἶναι «ὅ,τι πάντοτε, πανταχοῦ καὶ ὑπὸ πάντων ἐπιστεύθη»; Προσχωρεῖ τώρα καὶ ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία στοὺς ὑπογράψαντες τὸ κείμενο τοῦ Balamand καὶ ἀποδέχεται τὸ ἐκκλησιολογικὸ μοντέλο τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», τὸ ὁποῖο ἡ ἴδια ἡ Ρώμη ἐγκαταλείπει;
Σὲ ἕνα ἄρθρο του ποὺ δημοσίευσε τὸ 1992, ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, (μὲ τίτλο «Ἡ Οὐνία, Δούρειος Ἵππος τοῦ Παπισμοῦ», ΤΟ ΒΗΜΑ, 19 Ἰανουαρίου 1992, Α17) ἔγραφε προσφυῶς ὅτι «ἡ παπικὴ τιάρα ὄντως «καπελώνει» τὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη καὶ τὶς πρώην κομμουνιστικὲς χῶρες καὶ ἐξοβελίζει τοὺς Ὀρθοδόξους». Τώρα καπελώνει καὶ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες καὶ δὲν μᾶς ἐξοβελίζει βέβαια ἀπὸ τὴν Ἐνωμένη Ευρωπη, ἀλλά μας ἀναγκάζει νὰ τὸν τιμήσουμε μέσα στὴ χώρα μας, νὰ ἐξοβελίσουμε τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴ χώρα μας, γιὰ νὰ ὑπάρχει μόνο ὁ Παπισμὸς στὴν Εὐρώπη. Στὴ συνέχεια διαπιστώνει ὅτι ὁ πάπας ἀσκεῖ «ἰδιόῤῥυθμη ἱεραποστολὴ στὶς παραδοσιακὲς ὀρθόδοξες χῶρες μὲ ὅπλα τὴν Οὐνία, τὴ διπλωματία καὶ τὴν ἰδική μας ἀφασία». Τὰ ἴδια ὅπλα χρησιμοποιεῖ καὶ τώρα κατὰ τὴν ἐπίσκεψή του στὴ χώρα μας. Ἤθελε στὴν συνοδεία του καὶ οὐνίτη ἐπίσκοπο, τοὺς Οὐνῖτες τῶν Ἀθηνῶν θὰ ἐνισχύσει καὶ θὰ ἐνθαῤῥύνει. Οἱ διπλωμάτες τοῦ Βατικανοῦ δὲν βρῆκαν καμμιὰ ἀντίδραση ἀπὸ τοὺς ἰδικούς μας, οἱ ὁποῖοι ἠτήθησαν κατὰ κράτος εἴτε ἀπὸ σκοπιμότητα, εἴτε ἀπὸ ἄγνοια.
Καὶ τὸ χειρότερο ὅλων: Ἡ ἰδική μας τώρα ἀφασία. Ἀπὸ τὸν ραδιοφωνικὸ σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀκούγονται ἀντιπαπικὲς γνῶμες, μᾶλλον φιλοπαπικὲς καὶ λατινοφρονοῦσες. Τὰ κείμενα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὑποστηρίζουν τὶς θέσεις τοῦ Βατικανοῦ. Ποιὸς θὰ φωνάξει, ποιὸς θὰ θραύσει τὴν ἀφασία; Ποιὸς θὰ ὁδηγήσει τὸν πικραμένο καὶ ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὴν δίμηνη πολιορκία λαό, ποιὸς θὰ ἐνθαῤῥύνει τοὺς φρουροὺς καὶ τοὺς φύλακες; Εἶναι δικό σας ἔργο, Μακαριώτατε, καὶ μπορεῖτε καὶ γνωρίζετε νὰ τὸ ἐπιτελεῖτε μὲ τὰ χαρίσματα ποὺ σᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς καλύτερα ἀπὸ κάθε ἄλλο. Σᾶς περιμένουμε ἐδῶ ἀπόψε κοντά μας. Γι᾿ αὐτὸ ἤλθαμε στὴν πλατεῖα τῆς Μητροπόλεως, κοντὰ στὴν Ἀρχιεπισκοπή, γιὰ νὰ ἀκούσετε τὴν φωνή μας καὶ νὰ μᾶς δεῖτε. Ἂν μερικὲς φορὲς μιλήσαμε σκληρά, τὸ κάναμε γιὰ νὰ σᾶς ταρακουνήσουμε καὶ νὰ σκεφθεῖτε καλύτερα. Πετάξτε τὰ σουδάρια καὶ τὰ ὀθόνια τῶν ὑποχρεώσεων καὶ τῶν δεσμεύσεων. Μπροστὰ στὴν πίστη καὶ τὴν Ὀρθοδοξία δὲν ἰσχύει καμμία ὑπογραφὴ καὶ κανένα πρωτόκολλο. Ἀχρηστεῦστε τα καὶ ἀκυρῶστε τα σεῖς, γιατὶ θὰ τὰ ἀκυρώσει ἡ ἱστορία εἰς βάρος σας. Ἀντιστρέψτε τὰ ὅλα μὲ ἀποφασιστικότητα. Κάντε στροφὴ 180 μοιρῶν. Ἀφῆστε τὸν Ποντίφηκα νὰ ξεκουραστεῖ περισσότερες ἡμέρες, πρὶν πάει στὴ Δαμασκό. Μὴ τὸν ὑποδέχεσθε στὴν Ἀθήνα. Φαντάζεσθε τὸν ἑορτάζοντα σήμερα Μεγάλο Ἀθανάσιο, τὸν στῦλο τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ πέρασε τὰ περισσότερα ἔτη τῆς ἀρχιερατείας του σὲ ἐξορίες καὶ διωγμοὺς ἐναντίον τοῦ Ἀρείου πόσο πικραμένος θὰ εἶναι μαζύ σας; Γιατί ἀλλάζετε τὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρετικῶν καὶ ἀκυρώνετε τοὺς δικούς του ἀγῶνες; Μὴν παρατείνετε τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ποὺ κρατᾷ ἀπὸ τὶς 7 Μαρτίου. Δὲν θέλουμε ἄλλη ἅλωση, ἄλλον πικρὸ Μάιο. Ἀπαντῆστε στὸν ἀλάθητό του Βατικανοῦ ὅτι στὴν Ὀρθοδοξία δὲν ἔχουμε ἀλάθητο ἀρχιεπίσκοπο καὶ ἀλάθητους ἐπισκόπους- φύλακας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πίστεως εἶναι τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαός. Ἀναστηθεῖτε καὶ ἀναστεῖστε τοὺς πεσμένους καὶ δειλούς, μὴ μείνετε θαμμένος στὸν τάφο τῶν καρδιῶν, ὅσων σας ἀγάπησαν καὶ σᾶς ἐμπιστεύθηκαν. Ἂν ἀκούσετε τὶς προτροπὲς καὶ τὶς παρακλήσεις μας, αὔριο, μεθαύριο, τὸ Σάββατο, τὴν Κυριακὴ καὶ ὅλες τὶς ἡμέρες, ὅλα θὰ εἶναι διαφορετικὰ καὶ ἀναστάσιμα. Μὴν ἀκοῦτε τοὺς εὐρωλιγούρηδες καὶ τοὺς εὐρωτσιγγάνους. Ὅλος ὁ κόσμος θὰ μιλάει γι᾿ αὐτὴν τὴν ἀντίσταση στὸν ὁλοκληρωτισμὸ καὶ στὴν ἀπολυταρχία τοῦ Παπισμοῦ, γιὰ τὴν νέα νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ἀρχὴ τῆς τρίτης χιλιετίας. Θὰ εὐφράνετε τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ θὰ καταισχύνετε τοὺς κακοδόξους.
Ἡ Φραγκοσύνη δὲν πρέπει νὰ νικήσει τὴν Ρωμιοσύνη, νὰ τὴν ἐξευτελίσει. Πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωσή μας ἔβαλαν νὰ προδώσουμε τὴν πίστη μας στὴ Φεῤῥάρα-Φλωρεντία, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν, χωρὶς νὰ κάνουν τίποτε. Πρὶν νὰ μποῦμε στὴν Ε.Ο.Κ., μᾶς ὑποχρέωσαν νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ κοσμικὸ κράτος τοῦ Βατικανοῦ μὲ τὴν σύναψη διπλωματικῶν σχέσεων. Τώρα ποὺ εἴμαστε στὴν Ἑνωμένη Εὐρώπη, μᾶς φοβερίζουν καὶ μᾶς τρομοκρατοῦν μὲ τὶς ἀνακατάξεις στὰ Βαλκάνια καὶ μὲ τὶς ἀλλαγὲς συνόρων. Οἱ σταυροφόροι τοῦ ΝΑΤΟ ἐπελαύνουν ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Σερβίας μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ πάπα, πρὸς ὄφελος τῶν Κροατῶν καὶ τῶν Μουσουλμάνων. Θὰ μᾶς ἐξευτελίσουν μὲ τὸ προσκύνημα τοῦ πάπα, χωρὶς οὔτε μιὰ φραστικὴ ἀναφορὰ στὸ μέγιστο ἐθνικὸ θέμα τῆς Κύπρου. Τί κερδίσαμε; Χάσαμε τὴν ἑνότητά μας καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μας, προδώσαμε καὶ προσβάλαμε τοὺς Ἁγίους μας, τὴν χιλιόχρονη ἱστορία μας.
Ἐμεῖς πάντως οὕτως ἢ ἄλλως δὲν θὰ προσκυνήσουμε τὸν πάπα, τὸ θηρίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Καὶ ἂν στερηθοῦμε αὐτῆς τῆς χαρᾶς, νὰ ἀποφύγουν οἱ ποιμένες μας νὰ προσκυνήσουν τὸν νέο Βάαλ, τὸ νέο εἴδωλο τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, θὰ ζοῦμε μὲ τὴν χαρὰ τῆς νίκης τοῦ Ἀρνίου ἐπὶ τοῦ Θηρίου, μὲ τὰ μάτια μας στὸ γλυκοχάραγμα τοῦ ἀνεσπέρου Πάσχα, τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καὶ τῆς κοινωνίας μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων. Καλύτερα μὲ τοὺς Ἁγίους σὲ μιὰ μικρὴ ἀπόμερη γωνιά, γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε κάποιες ἀνταύγειες τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ, παρὰ μὲ τὸν πάπα, ποὺ τὸν στέλνει ὁ Ἅγιος Νεκτάριος νὰ τιμωρεῖται στὴν κόλαση αἰωνίως, γιὰ τὸ μῖσος ποὺ τρέφει ἐναντίον τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τὴν Μεγάλη Παρασκευή, ποὺ μᾶς ἔφερε ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τὴν μετριάζει καὶ τὴν φαιδρύνει ὁ ἀναστάσιμός μας παιᾶνας, τὸ Χριστὸς Ἀνέστη, τὸ ὁποῖο παρακαλῶ νὰ ψάλλουμε ὅλοι μαζί.
Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,
θανάτω θάνατον πατήσας,
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωὴν χαρισάμενος.