Τί μὲ κοιτὰζεις ἄνθρωπε; κἀγὼ ἄνθρωπος ἤμην, κι ἀπό ὁμοίαν ὡς καὶ σύ, ἤμην πλασμένος ζύμην. Κἀγὼ ὑπῆρχον ἄλλοτε,
ὅ,τι καὶ σύ ῾σαι τώρα, Τὸ δρέπανόν του τὸ βαρὺ ὁ θάνατος συστρέφει, Τὴν ἡλικίαν, τίτλους καὶ εὐγένειαν δὲν βλέπει, Τὸ σκῆπτρον, τὸ διὰδημα, τὴν μεγαλοφυΐαν, Καὶ πλούσιον καὶ πένητα, ἄρχοντα, στρατιώτην, Ὅμως μετὰ τὸν θάνατον ὑπάρχει κόσμος ἄλλος, Χρυσεστεμμέν᾿ ἡ ἀρετὴ μ᾿ ἀθάνατον βραϐεῖον, Λοιπὸν εἰς τὴν χώραν τ᾿ Οὐρανοῦ ἂν θὲλῃς σὺ νὰ φθάσῃς, Ἡ γῆ ἅπασα ἓν μνῆμα, καὶ ὁ κόσμος εἶν᾿ ἓν θῦμα, νεκροθάπτης ὁ καιρός. Ὡς εἰς τὸν βράχον θραύεται τὸ ἓν μετ᾿ ἄλλο κῦμα, Καὶ ὁ ἀνεμοστρόϐιλος γοργὸς περνᾷ τῶν χρόνων, ... ἀθάνατος ὑψοῦται, Στρέφει ὁ κόσμος ἄπαυστα κ᾿ εἰς κάθε γύρισμά του Ἅνθρωπε ὑπερήφανε σταμάτησε τὸ βῆμα, Πῶς δέχεται τὸ εὔθαρτον καὶ ἄχαρόν σου σῶμα, Ματαιότης Ματαιοτήτων, τὰ πάντα ματαιότης, Τὸ ἄνθος μαραίνεται, τὸ φύλλο ξεραίνεται, ὁ κόσμος περνᾷ. |