 |
|
|
Εἰς τοιαύτην λοιπὸν κατάστασιν εὑρίσκεται ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ὅστις εἶναι προσηλωμένος εἰς τὰς τρυφὰς τοῦ κόσμου, καὶ διάγει ἐν ἁμαρτίαις κατὰ τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τοῖς ἀπειθείας (Ἐφ. β´ 2). Τὸ πρόσωπόν του παριστάνει τὴν ἀδιαφορίαν· ὅθεν αὐτός, ἐπειδὴ ὄχι μόνον δὲν φοβεῖται τὴν ἁμαρτίαν, ἀλλὰ καὶ τίποτε δὲν λογίζεται ὡς ἁμαρτίαν, διὰ τοῦτο συγχωρεῖ εἰς τον ἑαυτόν του πᾶν ὅτι ἡ κακή του καρδία ἤθελεν ἐπιθυμήσει. Ὅθεν ζῇ ἀμερίμνως, μὴ συλλογιζόμενος καθόλου περὶ Θεοῦ, ἢ περὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, μήτε περὶ τῆς φοβερᾶς κρίσεως. Εἰς τὴν καρδίαν του κατοικεῖ ὁ διάβολος μὲ τὰ τάγματά του, ἤγουν μὲ τὰ ἑπτὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα, τὰ ὁποῖα παριστάνονται ἐν εἴδει τῶν ἑπτὰ ἀκολούθων ζώων. -Α´. τὸ πτηνὸν ὀνομαζόμενον Ταὼς (παγῶνι) τὸ ὁποῖον ὑπερβαίνει μὲ τὰ ἁπλωμένα καὶ λαμπρὰ πτερά του ὅλα τὰ ἄλλα πτηνά, παριστάνει τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ ἀλαζονίαν, ἡ ὁποία ρίπτει τοὺς ἀνθρώπους εἰς τὴν φιλαυτίαν ἕνεκα μερικῶν προτερημάτων αὐτῶν, καθὼς εἶναι παραδείγματος χάριν αἱ ἀξιότητες, ὁ πλοῦτος, τὸ κάλλος καὶ τὰ ἀξιώματα, τὰ ὁποῖα καὶ αὐτοὶ ἔλαβον ἀπὸ τὸν Θεὸν χωρὶς νὰ εἶναι διόλου ἄξιοι, ὅμως ὑψώνουσι τὸν ἑαυτόν των ἔμπροσθεν εἰς τοὺς ἄλλους, φανταζόμενοι ὅτι αὐτοὶ μὲ τὰς τοιαύτας χάριτας, τὰς ὁποίας ἐχάρισεν εἰς αὐτοὺς ὁ Θεός, ὑπερβαίνουσι τοὺς ἄλλους, καὶ διὰ τοῦτο ἔχουσι δίκαιον νὰ ἐξευτελίζωσι νὰ περιφρωνῶσι καὶ μάλιστα νὰ τυραννῶσιν αὐτούς. -Β´. ὁ Τράγος εἶναι ζῷον ἀσελγὲς καὶ βρωμερόν, σημαίνει δὲ τὴν ἀσωτίαν καὶ πᾶσαν ἀκαθαρσίαν. -Γ´. ὁ Χοῖρος σημαίνει τὴν ἀκρασίαν, ἤτοι τὴν γαστριμαργίαν καὶ μέθην. -Δ´. Ὁ Βάτραχος, ὁ ὁποῖος τρέφεται ἀπὸ τὸ χῶμα, δεικνύει τὴν φιλαργυρίαν, ἡ ὁποία παρακινεῖ τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὁρμῶσι μὲ ἄπληστον καρδίαν πρὸς ἀπόκτησιν τῶν προσκαίρων ἀγαθῶν, καὶ μὲ τοῦτο τραυματίζει τὴν καρδίαν τῶν ἀνθρώπων. -Ε´. Ὁ Ὄφις, τὸ ὄργανον τοῦ διαβόλου, ὅστις ἠπάτησε καὶ διέστρεψε τοὺς προπάτοράς μας, φθονῶν τὴν εὐδαιμονίαν των, δηλοῖ καθ᾿ αὐτὸ τὸν φθόνον, καὶ τὴν ἐθελοκακίαν. -ΣΤ´. Ἡ Τίγρις, τὸ κάκιστον καὶ ἀγριώτατον ὅλων τῶν ἄλλων θηρίων, σημαίνει τὴν ὀργὴν καὶ ἐκδίκησιν, αἱ ὁποῖαι φέρουσι τοὺς ἀνθρώπους εἰς τοιαύτην κατάστασιν, ὥστε νὰ κάμνωσιν ἐκεῖνα, ὅσα εἶναι ἴδια μόνον αὐτῶν τῶν ἀγρίων.-Ζ´. Ἡ Χελώνη, ἡ ὁποία ἀργὰ κινεῖται, παριστάνει τὴν ὀκνηρίαν καὶ ἀδιαφορίαν, αἱ ὁποῖαι ἀφαιροῦσιν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους πᾶσαν κλίσιν καὶ προθυμίαν εἰς τὸ καλόν, καὶ κάμνουσιν αὐτοὺς νὰ ἀποστρέφωνται τὴν Προσοχήν, ἥτις εἶναι ἡ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἄγουσα ὁδός.
Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἰς τοιαύτην ἀθλίαν κατάστασιν τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν καρδίαν του πλὴν δὲν παύει ἀπὸ τοῦ νὰ προβάλλῃ εἰς αὐτὸν τὰ χαρίσματα καὶ τὰ ἐλέη του, τὰ ὁποῖα δηλοῖ ἡ τριγύρω τῆς καρδίας φλόξ. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δὲν ἐμβαίνει εἰς τὴν καρδίαν του, καθότι αὐτὴ εἶναι πλήρης βδελυγμάτων τῆς ἁμαρτίας, καὶ εὑρίσκεται ὅλως διόλου εἰς τὴν ἐξουσίαν τοῦ Σατανᾶ· ἡ χάρις τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ σχηματιζομένη ἐνταῦθα (καθὼς καὶ εἰς τὰς ἄλλας Ἰχνογραφίας) εἰς εἶδος Ἀγγέλου, ἀγωνίζεται ὡσαύτως νὰ ἐγείρῃ τὸν ἁμαρτωλὸν μὲ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ ἄλλους τρόπους. Αὐτὸς ὅμως δὲν ἔρχεται εἰς αἴσθησιν, καὶ τίποτε δὲν κεντᾷ τὴν καρδίαν του, ἐπειδὴ αὐτὸς παντελῶς ἐκωφώθη καὶ ἐπεδόθη εἰς ἡδονάς, τὰς ὁποίας μισεῖ ὁ Θεός. Τοιαύτη λοιπὸν εἶναι ἡ φοβερὰ καὶ ἐλεεινὴ κατάστασις τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὅστις διάγει κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ κόσμου· ἄχ! πόσοι ἄνθρωποι ζῶσιν εἰς τοιαύτην ἀθλίαν κατάστασιν μὲ τόσην ἀφροντισίαν, ὡς νὰ μὴ εὑρίσκωνται οὐδὲ εἰς παραμικρὸν κίνδυνον! αὐτοὶ ὀνομάζονται μὲν χριστιανοί, εἶναι δὲ ὑπόδουλοι τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου. Αὐτοὶ ἔχουσι τὸ ὄνομα ὅτι ζῶσιν, εἰσὶ δὲ νεκροὶ κατὰ τὸν Ἀπόστολον (Ἀποκ. γ´ 1), οἱ τοιοῦτοι δύνανται νὰ ἀναστηθῶσι ψυχικῶς, νὰ ἐλευθερωθῶσιν ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν, νὰ ἀποτινάξωσι τὸν βαρὺν ζυγὸν τοῦ διαβόλου, καὶ νὰ ζῶσιν ἐλεύθεροι ἐν Χριστῷ διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καὶ ἀληθοῦς ἐξομολογήσεως πρὸς τὸν Πνευματικὸν αὐτῶν ὡς πατέρα διάγοντες τὸ ὑπόλοιπον τῆς ζωῆς αὐτῶν ἐναρέτως, κατὰ τὰς ἐντολὰς τοῦ Κυρίου δεόμενοι διὰ παντὸς πρὸς τὸν Θεόν.
Ἐλεημονητικώτατε Θεὲ καὶ Σῶτερ ἐπίβλεψον μὲ τὸ ὅμμα τῆς ἀνεικάστου Σου εὐσπλαγχνίας εἰς τὴν ἀθλίαν κατάστασιν τῆς ἁμαρτωλῆς καρδίας μου! φώτισον τοὺς τῆς διανοίας μου ὀφθαλμούς, μὲ τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἐπουρανίου σου φωτός, ἐπίχεε φῶς εἰς τὸ σκότος μου διὰ νὰ γνωρίσω σαφῶς τὴν κατάστασιν τῆς καρδίας μου, καὶ δώρησαί μοι τὴν χάριν διὰ νὰ ἐλευθερωθῶ ὅλος ἀπὸ παντὸς πράγματος, το ὁποῖον μοὶ προσκολλᾶται εἰς ταύτην τὴν ἀθλίαν ζωήν· φύλαξον με, Παντοδύναμε Σῶτερ! διὰ νὰ μὴ παραδώσω ποτὲ θεληματικῶς εἰς διάβολον τὴν καρδίαν μου εἰς κατοίκησίν του, παραβαίνων τὰς θείας σου ἐντολάς· φόβησόν με καὶ ἔμβαλε εἰς τὸν νοῦν μου τὸ ὅτι ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας, τέκνον τοῦ διαβόλου, ὅτι ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστί. Ἐπειδὴ ὅσον περιπίπτω εἰς τὰς ἁμαρτίας, τόσον καὶ τὰ πονηρὰ καὶ ἀκάθαρτα Πνεύματα γεμίζουσι καὶ μολύνουσι τὴν καρδίαν μου. Σὺ Κύριε, καὶ ποιητὰ τοῦ κόσμου, ἔκτισας τὴν καρδίαν μου διὰ τὸν ἑαυτόν Σου, καὶ ἐδιώρισας αὐτὴν εἰς κατοικητήριόν Σου· πῶς λοιπὸν δύναμαι ἐγὼ νὰ τὴν παραδώσω εἰς τὸν Σατανᾶ, διὰ νὰ τὴν κάμῃ φάτνην του; λύτρωσόν με, Παντοδύναμε, ἀπὸ τὴν δυναστείαν τοῦ Σατανᾶ! καθάρισόν με ἀπὸ τὴν βδελυρίαν τῆς ἁμαρτίας! καθάρισον τὴν ἁμαρτωλὴν καὶ ἀκάθαρτον καρδίαν μου, καὶ κτίσον ἐν ἐμοὶ εὐάρεστόν Σου μονὴν πρὸς δοξολογίαν τοῦ ἁγιωτάτου Σου ὀνόματος Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρεσβείαις τῆς παναχράντου Σου Μητρός, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Σου. Ἀμήν.