«Ὅλα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μιλοῦν γιὰ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου». Τὸ ἕνα εἶναι προαπαιτούμενο τοῦ ἄλλου καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ παρὰ μόνο μὲ τὴν ἀκατάπαυστη καὶ ἀέναη λειτουργία τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν Ἄνθρωπο. Τὸ «ἐγώ» στὴν ὑπηρεσία τοῦ «ΣΥ», στὸ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» Πρόσωπο τοῦ Ἄλλου. Ἐξάλλου ἂν σκοπὸς τῆς βιωτῆς μας εἶναι νὰ τὰ βροῦμε μὲ τὸν Θεό, τότε εὔκολα μποροῦμε νὰ τὰ βροῦμε καὶ μεταξύ μας. Τί δώσαμε ὅμως στὸν Ἄλλον, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ τὰ ζητᾶμε ὅλα ἀπὸ τὸ Θεό;
Παράδεισος δὲ «χωρᾶ» στὴ λογικὴ τῆς στενῆς μας καρδιᾶς, στὴν ἀπουσία τῆς σχεσιακῆς ἀτμόσφαιρας, στὸ ἔλλειμμα τῆς γνησιότητας ψυχῆς, στὴν περισσὴ ὑποκρισία φρονήματος, στὴν ἀγωνία τῆς κοσμικῆς καταξίωσης καὶ στὴν ἀναζήτηση τῆς ἐφήμερης κοινωνικῆς ἀνατροφοδότησης. Παρὅλα αὐτὰ ἀπολαμβάνουμε ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι ὄχι μόνο τὴν οὐσία Του ἀλλὰ καὶ τὶς ἄκτιστες ἐνέργειές Του.
Ὁ Χριστός, ἀνέστη ἐκ νεκρῶν γιὰ νὰ μᾶς κληροδοτήσει τὴν ἐλπίδα ποὺ πορεύεται τὸ δόλιχο τῆς ζωῆς κρατώντας ἀπὸ τὴ μία τὸ χέρι τῆς ταπείνωσής μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ χέρι τῆς ἀνωτερότητας τοῦ ἄλλου στὸ μεγαλεῖο της σχεσιακῆς συνθήκης τῆς ἐμπιστοσύνης καὶ τῆς ἀμοιβαιότητας καὶ τῶν δυό.
Πορευόμενοι πρὸς τὸ μέλλον θὰ κουβαλᾶμε «τὸ Σταυρὸ τῆς δικῆς μας Ἀνάστασης» ἄλλοτε στὶς πλάτες καὶ ἄλλοτε στὶς ψυχές μας, νὰ συνυπάρχουμε ἐν σχέσῃ καὶ ἀγάπη μὲ τὸ Πρόσωπο τοῦ Ἄλλου, μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἀποδεχθοῦμε καὶ θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν «Κένωση» ὡς «τὴν ζῶσαν καὶ ὀρθόδοξον βίωσιν καὶ παρουσίαν πρὸς Δόξαν Θεοῦ», προσδοκώντας τὴν ἀξίωση τῆς κατὰ χάριν «θεώσεως».
Ὁ Ἀναστηθεὶς Χριστὸς ἐμφορεῖται ἀπὸ ἄπειρη καὶ ἐκστατικὴ ἀγάπη, «κενοῦται», ἐξέρχεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ ζητεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὴ φθαρτὴ φύση τῶν πλασμάτων Του. Ἡ «χριστοποίηση» τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ τὴ μόνη ἀληθινὴ δυνατότητα τοῦ εἶναι μας! Εἶναι ἡ ματωμένη ὁδὸς ποὺ περνᾶ ἀπὸ τὴ Βηθλεέμ, τὸ Γολγοθᾶ καὶ τὴν τριήμερον ἔγερσιν, δειχνοντάς μας τὸ δρόμο, τὴν ὄντως ἔξοδο ἀπὸ τὸ σκοτεινὸ σπήλαιο...
Καλὴ καὶ Εὐλογημένη Ἀνάσταση!
Φ.Π. Ἀπρίλιος 2007