Γεννήθηκε στὸ Θεόκτιστο Γορτυνίας ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς.

Προσῆλθε στὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας τὸ ἔτος 1939, στὸ ἴδιο Κελλί, σὲ ἡλικία δεκατεσσάρων ἐτῶν. Μοναχὸς ἐκάρη στὰ 1945, ἐνῶ Ἱεροδιάκονος ἐχειροτονήθη στὰ 1952. Παρέμεινε πιστὸς ὑποτακτικὸς τοῦ Γέροντος Γεωργίου Μοναχοῦ μέχρι τὴν κοίμηση ἐκείνου (1996). Ἡ μοναστική του βιοτὴ συνέπεσε μὲ τὴν ἀριθμητικὴ παρακμὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Στοὺς ἑορτασμοὺς τῆς χιλιετηρίδας (1963), ὅλοι ἔξω μιλοῦσαν γιὰ τὸ κύκνειο ᾄσμα τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας. Ὡς τόσον, καλόγηροι, ὅπως οἱ ἐγκαταβιοῦντες στὸ Κελλὶ τῆς Ἁγίας Ἄννης, ἐφύλαξαν ἐπαξίως τοὺς πνευματικοὺς προμαχῶνες, ὥστε νὰ παραδώσουν ἀλώβητη τὴν παράδοσι στὴν ἑπομένη γενεὰ μοναστῶν.

Ὁ π. Θεοδόσιος ἀπετέλει πρότυπο παλαιοῦ Ἁγιορείτου καλογήρου γιὰ τοὺς νεωτέρους, ἀπαρέγκλιτα προσηλωμένος στὸ καλογερικὸ τυπικό, στὸ λατρευτικὸ μέρος, τὴν λιτὴ διαβίωσι, τὸ παραδοσιακὸ ἐργόχειρο (χειροποίητα ἰγδία). Πάντοτε φιλόξενος, προσηνής, ὑποδέχετο μὲ γλυκύτητα καὶ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον τοὺς προσκυνητὲς στὸ Κελλί. Εἶναι δὲ πολλοὶ ἐκεῖνοι πού, ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, θεωροῦσαν ὡς ἀπαραίτητο σταθμὸ στὸ προσκύνημά τους τὸ κελλὶ τῆς Ἁγίας Ἄννης καὶ τὴν συνάντησι μὲ τὸν γέροντα Θεοδόσιο. Διακρινόταν γιὰ τὴν ἀγάπη του στὴν Ἁγία Ἄννα, τὴν Παναγία καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὑπῆρξεν ἄνθρωπος λιτός, ἁπλοῦς, φιλόξενος, ὑπομονετικός, ἀκατήγορος, φιλόπονος καὶ καλωσυνάτος. Τιμοῦσε τὸν συνομιλητή του καὶ ἕνα ἀειθαλὲς χαμόγελο τὸν χαρίτωνε πάντοτε. Ἀσκητικός, σοβαρός, σεμνός, σεβάσμιος καὶ συνετός.

Ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ κατὰ τὰ χαράματα τοῦ Σαββάτου 12/25 Αὐγούστου 2012. Ἕνας ἀκόμη ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς καλοὺς Ἁγιορεῖτες πατέρες ἀνεχώρησε γιὰ τὴν ποθεινὴ καὶ πανευφρόσυνη Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.