Μοναχὸς στὴν Ἱερὰ Μονὴ Προυσοῦ Εὐρυτανίας (1974-1980) καὶ στὴν συνέχεια στὴν Ἱερὰ Μονὴ Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους (1980-1997). Χειροτονήθηκε Διάκονος, Πρεσβύτερος καὶ χειροθετήθηκε Ἀρχιμανδρίτης ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους καὶ Κατερίνης κ. Ἀγαθονίκου.

Σήμερα ἐγκαταβιώνει* στὸ Ἰβηριτικὸ Ἱερὸν Κελλίον τῆς Ἁγίας Ἄννης στὶς Καρυές.

Μέσα στὸ πνευματικὸ κλίμα καὶ στὴν πολιτισμικὴ παράδοση τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀφοσιώθηκε ὁλοκληρωτικῶς στὴν ψαλτικὴ τέχνη. Διδάχθηκε ἐπιπλέον τὴν μουσικὴ ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς σπουδαίους ψάλτες τοῦ Ὄρους: τὸν ἱεροδιάκονο π. Διονύσιο Φιρφιρῆ (μὲ τὸν ὁποῖο καὶ συνέψαλλε συχνά), τὸν ἱερομόναχο π. Γαβριὴλ Μακκαβό, καὶ τὸν π. Ἰωάννη τοῦ Κελλίου τοῦ Ῥαβδούχου.

Πρῶτος ψάλτης στὴν Μονὴ Δοχειαρίου καὶ μὲ πυκνὴ συμμετοχὴ (σήμερα ἀδιάλειπτη) στὶς Ἀγρυπνίες καὶ στὶς Πανηγύρεις τῶν Κελλιῶν καὶ τῶν Μοναστηριῶν.

Πρέπει νὰ θεωρηθεῖ ὡς ὁ σπουδαιότερος τῆς νεώτερης γενιᾶς τῶν Ἁγιορειτῶν πατέρων, μὲ πλούσιο φυσικὸ τάλαντο, γνώστης τοῦ παραδοσιακοῦ ψαλτικοῦ τρόπου, μὲ ὕφος ἐπίσης στιβαρὸ καὶ ἀρχαιοπρεπές, μελισματικό, ἔντεχνο καὶ ἠδύ.

(Ἐκ τῆς ἐκδόσεως: Μανόλης Κ. Χατζηγιακουμῆς (2001), Μνημεῖα Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς, Σῶμα Πρῶτο, Ὀκτάηχα Μέλη, σ.33, Κέντρον Ἐρευνῶν καὶ Ἐκδόσεων, Ἀθήνα).

* Πέραν τῶν ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει καθηκόντων του, εἶναι πνευματικὸς ἐξομολόγος πολλῶν λαϊκῶν, ἀτόμων καὶ οἰκογενειῶν, καθὼς καὶ μοναστικῶν ἀδελφοτήτων τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἱ ὁποῖοι γεύονται τὰ πνευματικὰ νάματα ποὺ προσφέρει ἀφειδῶς μὲ τὶς πατρικὲς νουθεσίες του.