Στίχοι Κατανυκτικοὶ τοῦ Κυρίου Ἰωσήφ,
Μητροπολίτου τοῦ Μεγάλου Τυρνόβου

Πρὶν ἔμπλεοι γενώμεθα, δακρύων αἰωνίων,
Μηδόλως ἀμελήσωμεν, στένειν πενθεῖν καὶ κλαίειν.

Πρὶν ἂν ἡ κόλασις ἡμᾶς, πενθεῖν καταναγκάσῃ,
Ὁδὸς τοῦ κλαίνειν ἀπλανής, ἐστὶ πρὸς σωτηρίαν.

Κλαύσωμεν πάντες τοιγαροῦν ὁδὸς οὔκ ἐστιν ἄλλη,
Κλαύσωμεν καὶ πενθήσωμεν ἡμέρα προσεγγίζει.

Καθ᾿ ἣν πεινθήσουσι κενῶς, οἱ μὴ πενθοῦντες πρῴην,
Κλαύσεται πᾶς ὁ μὴ πενθῶν, ἐν τῷ παρόντι βίῳ.

Μήτε δακρύων ἑαυτόν. Ποιμήν φησιν ὁ μέγας.
Ψυχὴ μὴ κλαίουσά φησι τὴν αὐτῆς ξενητείαν.

Μὴ παροικίαν στένουσα, τὴν ἐν τῷ βίῳ τούτῳ.
Τοῦ λογικοῦ καὶ νοεροῦ, παντάπασιν ἐξέστη.

Συμπαρεβλήθη κτήνεσιν, ἀλόγοις ὡμοιώθη,
τοῖς ἀνοήτοις ὡς μωρόν, ἀλόγως παρεικάσθη.

Καὶ πάλιν ἐς τῷ σώματι, σκιὰ συμπαρατρέχει.
Καὶ πάντα περιάγεται, καὶ φέρεται σὺν τούτῳ.

Οὕτω τὸ πένθος πάντοτε ψυχὴ συναμαρτείτω.
Συμπαρακολουθείτω τε, καὶ συνεπέσθω ταύτῃ.

Ἀδύνατον ἱμάτιον, τῶν ῥύπων ἀποπλύναι,
ἄνευ ὑδάτων καὶ παντὸς ἀποκαθάραι σπίλου.

Χωρὶς δὲ πένθους τὴν ψυχὴν πταίσασαν λευκάναι,
ἐκ τῶν προτέρων μολυσμῶν, οὐκ ἄν τις δυνηθείη.

Ψυχῇ ποθούσῃ σῴζεσθαι τὸ κλαίειν ἀναγκαῖον.
Ψυχὴν τὸ πένθος ἀνυψοῦν πρὸς τὸν Θεὸν ἐπαίρει.

Καὶ τίθησι τῶν ὑλικῶν ἁπάντων ὑπερτέραν.
Ἔνθεον πένθος συγκαθέν, καὶ συναφθὲν ὀδύνη.

Καὶ μετὰ λύπης ἑνωθέν, ψυχὴν καταφωτίζει.
Σκότος ἐξαίρων τῶν παθῶν, καὶ τῶν κακῶν τὸν Ζόφον,

Φῶς τῇ σελήνῃ δίδωσιν, ὁ κύκλος τοῦ ἡλίου,
Σέλας ἐνίησι ψυχῇ, τὸ κατὰ Πνεῦμα πένθος.

Καὶ λαμπροτέραν δείκνυσι, καὶ φῶς ἡμφιεσμένην.
Ὁ κατὰ κόσμον ἄνθρωπος, τοῦτο σημεῖον ἔχει.

Καὶ μετανοίας σύμβολον, ἐξ ᾖς ἡ σωτηρία.
Ὡς δῆλον ἐκ Νινεθιτῶν, ἔκ τε Ναβουχοδονόσορ.

Οἷς σύνταττε καὶ Μανασσῆν, ἅμα καὶ Ἐζεκίαν.
Καὶ πᾶσαν ἄρδην τὴν πλυθύν, τῶν σῳζομένων πάντων.

Ὁ δὲ Γρηγόριος φησὶν ὁ Μέγας Θεολόγος,
ἐν οὐδενὶ τῶν παρ᾿ ἡμῶν, καλῶς ἐκτελουμένων.

Ἐπαναπαύσεται Θεός, ὡς τῇ κακοπαθείᾳ.
Δάκρυσιν ἀντιδίδοται, τὰ τῆς φιλανθρωπίας.

Οὕτω αὐτὸς ὁ Πάνσοφος, ἐν ἄλλοις ἐκδιδάσκει.
Δάκρυε πρὸ τῆς προσευχῆς, ἐν ταύτῃ, μετὰ ταύτην.

Ἵνα τὴν ἐνυπάρχουσαν, τῇ σῇ ψυχῇ μαλάξῃς.
Ἀπήνειαν, ὠμότητα, λήθην, ἀναισθησίαν.

Τὰς δὲ εὐθύνας πρὸς Θεόν, τὰς σὰς ἐξαγορεύσῃς.
Καὶ λάβῃς τὴν συγχώρησιν, ὡς ἔπταισας ἐκ τούτων.

Ἅπας ἁπλῶς κατὰ Θεὸν πενθῶν μακαριστέος,
ὡς παρακληθησόμενος καὶ νῦν καὶ μετὰ τέλος.

Καὶ ταῦτα μὲν ὡς ἐν βραχεῖ, ἀναμιμνῄσκω πάντας,
φιλαδελφείας ἔρωτι φιλοπλησίου πόθῳ.

Νικώμενος, ἀγόμενος, ὡς ὁ χαλκός, μαγνήτης.
Κλαύσατε ἅπαντες πικρῶς, νύκτωρ καὶ μεθ᾿ ἡμέραν.

Εἴπερ ποθεῖτε ψυχικήν, ὠφέλειαν εὑρέσθαι.
Καὶ δόξαν ἀναπέμψατε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας,
καὶ κράτος καὶ προσκύνησιν τῇ παναλκεῖ Τριάδι.