Ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Ῥαφαήλ, Νικολάου & Εἰρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης
Βιβλιο-παρουσίαση. Προέλευση: www.imgap.gr
Τά θαύματα τής ορθόδοξης χριστιανικής πίστεως είναι η αναστολή τής φθοράς ή τού θανάτου που ταλαιπωρούν τή ζωή μας, μέ μιά έκτακτη ευεργεσία τού αληθινού Θεού, τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο Κυριός μας Ιησούς Χριστός, μέ όργανα πολλές φορές τήν Παναγία Μητέρα Του ή τούς Αγίους Του. Η Παναγία καί οι Άγιοι είναι ενωμένοι μέ τόν Χριστό στήν αληθινή αιώνια ζωή· όμως, αφού νίκησαν τήν αμαρτία καί ζούν μέσα στή Χάρη τού Χριστού, μέ τήν τέλεια αγάπη τού Χριστού πού έχουν, αγκαλιάζουν τόν κόσμο καί προσεύχονται στόν Χριστό γιά τούς αγωνιζομένους πιστούς.
Μέ τά θαύματα προγευόμαστε τήν αιώνια άφθαρτη βασιλεία τού Χριστού, όπου δέν υπάρχει φθορά καί πόνος, αλλά ζωή καί μακαριότητα. Αυτό που θά καταργηθεί τελεσίδικα μέ τή Β΄ Παρουσία τού Κυρίου, αυτό προφανερώνεται στόν παρόντα κόσμο μέ τά θαύματα, τήν προσωρινή αναστολή τής φθοράς καί τού πόνου.
Μέ τά θαύματα φανερώνεται η μοναδικότητα τής παρουσίας, τής πρόνοιας, τής κυριότητος τού Χριστού σέ όλον τόν κόσμο καί ιδιαίτερα στούς πιστούς.
Μέ τά θαύματα πιστοποιείται η πραγματικότητα τής αιωνίου ζωής. Η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατον. Αυτό πιστοποιείται καί μέ τά θαύματα, αφού οι ζώντες Άγιοι ενεργούν καί θαυματουργούν ως όργανα τού Θεού.
Μέ τά θαύματα δοξάζεται η Εκκλησία, πιστοποιείται χάριν τών απλουστέρων η μοναδικότητά Της, η αληθινότητά Της, η ταυτότητά Της (ότι είναι ασύγχυτα καί αχώριστα ενωμένη μέ τόν Χριστό, όπως τό Σώμα πρός τήν Κεφαλή).
Μέ τά θαύματα επιβεβαιώνεται ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη συνέχεια τής κοινωνίας τών Αγίων Προφητών καί Δικαίων τής Παλαιάς Διαθήκης, ως καί τών Αποστόλων καί Δικαίων τής Καινής Διαθήκης. Στήν Παλαιά Διαθήκη τά οστά τού σωματικώς νεκρού Προφήτου Ελισαίου θαυματούργησαν ανασταίνοντας ενταφιαζόμενο νεκρό (Δ΄ Βασιλειών 13, 21). Στήν Καινή Διαθήκη θαυματουργούσαν ακόμη καί η σκιά τού Αποστόλου Πέτρου (Πράξεις 5, 15) ή τά μαντήλια τής κεφαλής καί τού λαιμού τού Αποστόλου Παύλου (Πράξεις 19, 12). Όταν λοιπόν γίνονται θαύματα μέ τόν τιμητικό ασπασμό τών λειψάνων τών Αγίων ή μέ τήν προσευχή πρός τούς Αγίους γιά νά παρακαλέσουν εκείνοι τόν Χριστό μας, πιστοποιείται ότι ο Θεός τής Παλαιάς καί τής Καινής Διαθήκης, ο Κύριος Ιησούς Χριστός (αχώριστος μέ τόν πατέρα καί τό Άγιο Πνεύμα) ενεργεί καί στήν εποχή μας διά τής Εκκλησίας.
Από ετών κυκλοφορούν πολλά βιβλία μέ σύγχρονα θαύματα. Άλλοι πιστεύουν, άλλοι ειρωνεύονται. Άλλοι πάλι, θρησκευόμενοι, επικαλούνται αποσπασματικά Πατερικές γνώμες, ότι δέν πρέπει νά προβάλλονται τά θαύματα, παρά μόνο ο λόγος τής Αγ. Γραφής. Μέ πρόθεση οικοδομής τού λαού τού Θεού, θά παρουσιάσουμε ενδεικτικά τήν κηρυκτική πρακτική μεγάλων Πατέρων τής Εκκλησίας μας ως πρός τήν επίκληση καί τή διακήρυξη τών θαυμάτων.
Α. Ο Μέγας Βασίλειος στό λόγο του “εις τήν Μάρτυρα Ιουλίτταν” (ΕΠΕ, 7) αναφέρει τό θαύμα τής αγίας Ιουλίττας ότι ο τόπος ενταφιασμού τής Αγίας ανέβλυσε αμέσως γλυκύτατο ύδωρ ως αγίασμα μέχρι τήν εποχή του, ενώ η γύρω περιοχή αναβλύζει μόνο αλμυρά ύδατα (§ 2).
Στό λόγο “εις τόν άγιον Μάρτυρα Μάμαντα” (ΕΠΕ, 7) προτρέπει: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα, όσοι τόν είχατε συνεργό στήν προσευχή, όσοι άρρωστοι γίνατε καλά, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά διαδίδει στόν άλλον (§ 1).
Σέ Έπιστολή “Καισαρίω τώ αδελφώ Γρηγορίου” (ΒΕΠΕΣ, 55) γράφει: Δόξα τώ Θεώ, πού έδειξε τά θαυμάσιά του καί σέ σένα καί σέ διέσωσε από τόσο μεγάλο κίνδυνο θανάτου… νά μή φανούμε αχάριστοι, ανάλογα μέ τή δύναμή μας νά διαλαλούμε τά παράδοξα θαύματα τού Θεού καί νά εξυμνούμε τή φιλανθρωπία Του αυτήν πού δοκιμάσαμε στήν πράξη.
Β. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τή θαυμαστή διατροφή τών πρός πατρός πάππων τού Βασιλείου καί τών υπηρετών στά βουνά τού Πόντου μέ αυτοπαραδιδόμενα ελάφια (§ 7-8), τήν θεραπεία τού επισκόπου πατέρα του άμα τή χειροτονία τού Βασιλείου (§ 37), τήν πρός ώραν θεραπεία τού γιού τού Ουάλη (§ 54), τήν ίαση τού Μοδέστου (§ 55), τίς μεταθανάτιες εμφανίσεις τού Βασιλείου σέ όνειρα τού Γρηγορίου γιά νά τόν καθοδηγεί (§ 80).
Στόν Επιτάφιο γιά τόν πατέρα του άγιο Γρηγόριο επίσκοπο Ναζιανζού (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τό μέγα θαύμα πού έγινε στόν βαρέως ασθενούντα γέροντα πατέρα του κάποιο Πάσχα. Ο ίδιος ιερουργούσε στό Ναό, πλήθος κόσμου μέ τή μητέρα του Νόννα γοερώς κραυγάζουσα προσεύχονταν γιά τήν ίαση τού Επισκόπου. Ο ασθενής τήν ώρα τού καθαγιασμού ανασηκώθηκε από τό λήθαργο τού πυρετού, στάθηκε υποβασταζόμενος όρθιος καί βλέποντας εμπρός του εν οράματι τήν μακράν ευρισκομένη λειτουργική Σύναξη εκφώνησε τίς λειτουργικές προσευχές καί τήν ευχαριστία, ευλόγησε μακρόθεν τό λαό καί ανακλίθηκε θεραπευμένος (§ 28-29)! Στόν αυτό λόγο του, αναφέρεται καί σέ θαύματα πού έχουν σχέση μέ τή μητέρα του. Κάποτε, η βαρέως ασθενούσα Νόννα είδε σέ όνειρο ότι εισήλθε στό δωμάτιο ο υιός της Γρηγόριος καί τής έδωσε νά φάει από ευλογημένους άρτους υπέρ ιάσεώς της· τό πρωί ήταν τελείως υγιής (§ 30). Ο ίδιος σώθηκε θαυμαστώς από κίνδυνο καταποντισμού κατά τό θαλάσσιο ταξίδι από Αλεξάνδρεια πρός Αθήνα. Οι γονείς του στή Ναζιανζό είδαν σέ θαυμαστή αποκάλυψη τόν κίνδυνο καί προσευχηθέντες τόν διέσωσαν. Συνταξιδιώτης είδε σέ όνειρο τήν μητέρα τού Γρηγορίου νά προχωρεί πάνω στή θάλασσα καί νά σύρει τό πλοίο στήν ξηρά (§ 31).
Στόν Επιτάφιο στήν έγγαμη αδελφή του αγία Γοργονία (ΕΠΕ, 6) γράφει εκτενώς τό θαύμα ιάσεώς της. Έπασχε από φοβερή αρρώστια, δέν θεραπευόταν από ιατρικά. Κατέφυγε, λοιπόν, ολονυκτίς στήν Εκκλησία, ακούμπησε τήν κεφαλή της στό άγιο θυσιαστήριο, προσευχήθηκε, μέ τά δάκρυά της άλειψε τό σώμα της καί αμέσως θεραπεύτηκε (§ 18)!
Αν παραπέμψουμε στά αυτοβιογραφικά Έπη καί Επιγράμματα περί αυτού καί τών γονέων του, στόν Επιτάφιο στόν αδελφό του Καισάριο, στό Λόγο “εις τόν άγιον ιερομάρτυρα Κυπριανό” καί στούς Α΄ καί Β΄ στηλιτευτικούς Λόγους “κατά Ιουλιανού”, θά καταπλαγούμε από τίς αναφορές σέ θαύματα, αποκαλύψεις, θεοσημείες καί σημεία θεοδικίας.
Γ. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΒΕΠΕΣ, 69) αναφέρει μεταξύ άλλων τήν διά προσευχής τού Βασιλείου λύση τής ολέθριας γιά τά σπαρτά χειμερινής ανομβρίας (§ 17) καί τό κατόπιν επιμόνου προσευχής όραμα τού πατέρα τους πού είδε τόν Κύριο καί τόν βεβαίωσε ότι ο ασθενών υιός του Βασίλειος θεραπεύθηκε (§ 19).
Στόν Γ΄ Λόγο “εις τούς αγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρας” (ΒΕΠΕΣ, 69) παραθέτει τό εκπληκτικό θαύμα ιάσεως χωλού αξιωματικού διανυκτερεύσαντος στό Ναό τους μέ τήν εμφανή επιστασία ενός τών Αγίων σέ όνειρο. Επίσης αναφέρει καί τή δική του φοβερή επιτίμηση πρός διόρθωση από τούς Αγίους πού απειλούσαν εν ονείρω νά τόν ραβδίσουν (§ 784-5).
Στό Εγκώμιο “εις τόν άγιον μεγαλομάρτυρα Θεόδωρον” τόν Τήρωνα (ΒΕΠΕΣ, 69) τονίζει ότι ο άγιος Θεόδωρος κατέστησε τόν τόπο τού μαρτυρίου του, ένθα καί ο Ναός, ιατρείον νόσων ποικίλων …, λιμένα τών χειμαζομένων ταίς θλίψεσι, πενήτων ευθηνουμένων ταμιείον, οδοιπόρων ανεκτόν καταγώγιον, πανήγυριν τών εορταζόντων άληκτον. Είναι πολύ σημαντικό αυτό πού λέει γιά κείνη τήν εποχή ότι δέν σταματούσε τό πλήθος τών προσερχομένων μέ τήν παρέλευση τής ετησίας πανηγύρεως, αλλά καθ’ όλο τό έτος συνεχιζόταν αυτή η προσέλευση, τών μυρμήγκων δέ σώζει τήν ομοιότητα η επί τάδε φέρουσα λεωφόρος. Αυτό διατρανώνει καί τήν πρωτοχριστιανική ευλάβεια καί καταφυγή στίς πρεσβείες τών Αγίων (σέ αντίθεση μέ τά ανιστόρητα καί αντιεκκλησιαστικά φληναφήματα τών αιρετικών), αλλά καί καταδεικνύει πόσο βαθειές ρίζες στήν ιστορία τής πίστεώς μας έχει καί η σημερινή αθρόα προσέλευση πιστών σέ Προσκυνήματα.
“Εις τόν βίον τής οσίας Μακρίνης” (ΒΕΠΕΣ, 69) γράφει μεταξύ άλλων: η μητέρα τους Εμμέλεια, έγκυος στό πρώτο παιδί, είδε τρείς φορές σέ όνειρο ότι κρατούσε ένα κοριτσάκι κι ένας μεγαλοπρεπής άνδρας τό προσφώνησε “Θέκλα”, όπερ εκπληρώθηκε μέ τή γέννηση κοριτσιού πού μιμήθηκε τήν πρωτομάρτυρα Θέκλα (§ 961)· καρκίνο στό στήθός της τόν θεράπευσε θαυματουργικά μετά από ολονύκτια προσευχή της στό Ιερό Βήμα, μέ πηλό από τά δάκρυά της πάνω στό χώμα τού Ναού, καί μέ σταύρωμα τού πάσχοντος μέλους από τή μητέρα τους (§ 992)· θεράπευσε από βαριά οφθαλμοπάθεια τήν κορούλα ευλαβούς στρατιωτικού (§ 996-7).. Καί καταλήγει: Όσα άλλα παρόμοια θαύματα από ανθρώπους πού έζησαν μαζί της καί γνωρίζουν ακριβώς τή ζωή της, δέ θεωρώ ασφαλές νά τά προσθέσω. Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν τήν αξιοπιστία τών λεγομένων σύμφωνα μέ τά δικά τους μέτρα, όσα υπερβαίνουν τή δύναμή τους τά περιφρονούν μέ τήν υπόνοια πώς είναι ψέματα. Γι’ αυτό απλώς αναφέρει επιγραμματικά τή θαυμαστή αύξηση καί επάρκεια τού συνεχώς διανεμομένου από τήν Οσία σίτου στούς φτωχούς τόν καιρό τής πείνας, τίς θεραπείες ασθενών καί δαιμονιζομένων, προρρήσεις γεγονότων (§ 1000). Καί τονίζει ότι ανάλογα μέ τήν πίστη γίνεται καί η διανομή τών χαρισμάτων, μικρή στούς ολιγόπιστους, καί μεγάλη σ’ εκείνους πού έχουν μέσα τους τήν ευρυχωρία τής πίστεως.
Τά πιό παράδοξα θαύματα παραθέτει ο άγ. Γρηγόριος “εις τόν βίον Γρηγορίου τού θαυματουργού” (ΒΕΠΕΣ, 69): μύηση στή Χριστολογία από τόν Απ. Ιωάννη εν οράματι (§ 911-2)· εξουσία κατά δαιμόνων καί μετακίνηση ευμεγέθους λίθου διά λόγου (§ 916-7)· θαυμαστή αποξήρανση εν μιά νυκτί μιάς λίμνης-κληρονομιάς αντιμαχομένων αδελφών (§ 927-8)· αναχαίτιση τού ορμητικού ρείθρου τού ποταμού Λύκου πρό τής εμπηγμένης στό χώμα ράβδου του (§ 929-32)· τιμωρία Εβραίου υποκρινομένου τόν πεθαμένο (§ 940-1)· θεραπεία δαιμονιζομένου παιδός (§ 943-4)· παράδοξη αμβλυωπία τών διωκτών του (§ 948) καί πολλά άλλα.
Δ. Ο ιερός Χρυσόστομος έχει τίς εξής θέσεις: α) τό χάρισμα νά θαυματουργούν οι πιστοί δέν δίδεται στίς μέρες του όπως στά πρώτα χριστιανικά χρόνια, διότι πλέον στερεώθηκε η χριστιανική πίστη· β) αυτό πού συνθέτει τή χριστιανική ζωή δέν είναι η θαυματουργία, αλλά η αρετή· γ) ανώτερο θαύμα είναι η απαλλαγή από τήν ψυχοφθόρο αμαρτία· δ) η ενάρετη ζωή “χρεώνει” τό Θεό, ενώ τό χάρισμα τής θαυματουργίας χρεώνει τό χαρισματούχο. Σ’ αυτήν τήν προοπτική αποδέχεται καί αξιοποιεί κηρυκτικώς παλαιά καί σύγχρονα θαύματα.
Π.χ. στήν Δ΄ Ομιλία “εις τόν Ματθαίον” (ΕΠΕ, τ. 9, § 1) καί τίς ΛΗ΄ καί ΜΑ΄ Ομιλίες “εις τάς Πράξεις” (ΕΠΕ, 16Α, § 5) αναφέρεται σέ σύγχρονα παραδείγματα τής θαυματουργούσης θείας Προνοίας στή ζωή τών ανθρώπων, μέ τήν υπόδειξη ότι πρέπει νά τά θυμόμαστε πάντοτε, διότι αυτά γίνονται σ’ εμάς αιτία νά συνάψουμε μεγάλη φιλία μέ τό Θεό.
Σέ εγκωμιαστικούς Λόγους σέ Μάρτυρες (ΕΠΕ, 37) μνημονεύει συγκεκριμένα σημεία ή επικαλείται γενικά τό πλήθος τών θαυμάτων τών Αγίων, διά τών ι. λειψάνων. Μή δείς ότι τό σώμα τού μάρτυρα βρίσκεται χωρίς ψυχική ενέργεια, αλλά πρόσεχε ότι παραβρίσκεται σ’ αυτό κάποια άλλη δύναμη μεγαλύτερη κι από τήν ψυχή, η Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, απολογούμενη πρός όλους υπέρ τής αναστάσεως μέ τά θαύματα πού επιτελεί (εις τόν ιερομάρτ. Βαβύλαν).
Άς γονατίσουμε μπροστά στά λείψανά τους, άς αγκαλιάσουμε τίς λειψανοθήκές τους, διότι καί αυτές μπορούν νά έχουν μεγάλη δύναμη… (εις τάς μάρτυρας Βερνίκην καί Προσδόκην).
Ε. Θά έπρεπε νά συγγράψουμε αυτοτελώς ολόκληρο βιβλίο, άν θέλαμε νά παραθέσουμε αναλυτικά τή γνώμη τών προειρημένων καί άλλων Αγίων Πατέρων (π.χ. τών αγίων Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Ιωάννου Δαμασκηνού, Θεοδώρου Στουδίτου, Ανδρέου Κρήτης, Συμεών Νέου Θεολόγου, Γρηγορίου Παλαμά, Νικοδήμου Αγιορείτου) καί τών συγγραφέων παλαιοτέρων καί νεοτέρων αγιολογικών κειμένων (Βίου Οσίων, Μαρτυρολογίων, Γεροντικών κ.λπ.).
ΣΤ. Αλλά καί στά λειτουργικά βιβλία, τά καθιερωμένα καί τών νεοτέρων ασματικών Ακολουθιών, ανευρίσκουμε τήν μνεία θαυμάτων, μέ χαρακτηριστικότερα τό εορταζόμενο διά κολλύβων θαύμα τού αγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τού Τήρωνος (Σάββατο Α΄ Εβδομάδος Νηστειών) καί τά περιθρύλλητα πλείονα θαύματα τής Παναγίας μας στήν Ζωοδόχο Πηγή Κωνσταντινουπόλεως (Παρασκευή τής Διακαινησίμου).
Αν επεκτεινόταν η έρευνά μας καί στό πλήθος τών προσκυνηματικών οδηγών διαφόρων ιερών τόπων, θά μάς προσεπόριζε πολλές θαυμαστές συναξαριακές μαρτυρίες.
Συμπερασματικά, λοιπόν, αναφέρουμε ότι τά θαυματολογικά βιβλία δέν συνιστούν καινοτομία τής εποχής μας, αλλά καθαγιασμένη ευαγγελική, πατερική, εκκλησιαστική ενασχόληση, μέ διττό σκοπό: αφενός μέν τήν ευγνώμονα δοξολογία τού Θεού καί τών Αγίων Του, αφετέρου δέ τήν τροφοδοσία τής πίστεως τού λαού Του.
Μ’ αυτό τό σκεπτικό κι αυτόν τό διττό σκοπό δημοσιεύονται καί τά επόμενα νεότερα θαύματα τών Αγίων μας, ως “σημεία”-σημάδια τής παρουσίας καί τής πρόνοιας τού Θεού.
Πράγματι, ο Θεός είναι πού ενεργεί καί ευεργετεί διά τών Αγίων, αποκαλύπτει τήν πανσωστική Του φροντίδα καί δύναμη καί έτσι μάς προσκαλεί σέ ενθεαστικό θαυμασμό, αναγεννητική μετάνοια καί αγιαστική κοινωνία μαζί Του από τού νύν καί εις τούς αιώνας.
Ονομάζομαι Στέλιος Νάκος, κάτοικος Επανομής Ν. Χαλκιδικής, ιχθυοπώλης. Πέρασα πολλά μεγάλα βάσανα στή ζωή. Στίς 14.8.1990, έπαθα την πρώτη γαστρορραγία μέ τρομερή αιμορραγία από το στόμα. Μέ πήγαν στόν “Άγιο Παύλο”στό Φοίνικα Θεσσαλονίκης, έμεινα δέκα μέρες. Στίς 24.3.1991 παθαίνω νέα γαστρορραγία, νοσηλεύθηκα στό “Ιπποκράτειο” και μέσα στό Νοσοκομείο είχα ακατάσχετη αιμορραγία από το στόμα, μέ έβαλαν στήν Εντατική. Παρακαλούσα την Παναγία, νά μέ κρατήσει στή ζωή, νά μεγαλώσω το ένα μου παιδί τότε, το Σταύρο. Η αιμορραγία συνεχιζόταν, ο αιματοκρίτης έφθασε στό 16, μέ άνοιξαν νά βρούν την αρτηρία που αιμορραγούσε. Μέ εγχείρησε ο κ. Μαυρουδής με επιτυχία. Στό νοσοκομείο έμαθα γιά τον άγιο Ραφαήλ.
Ο διπλανός ασθενής στό “Ιπποκράτειο” είχε ένα βιβλίο του αγίου Ραφαήλ, το ζήτησα και το διάβασα. Όταν συνήλθα, η πρώτη εκδρομή που θα κάναμε οικογενειακά ήταν στή Μυτιλήνη. Τέλη Ιουλίου 1993. Μόνο γιά τον Άγιο Ραφαήλ θα πηγαίναμε.
Κόψαμε εισιτήριο την Πέμπτη. Τήν Παρασκευή πιάνει τον Σταυράκη πόνος χαμηλά. Ήταν 6-7 χρονών. Φώναζε το παιδί. Το πήγαμε στή Θεσσαλονίκη σε παιδοχειρουργό, διότι ο δικός μας ο κ. Παρίσης παραθέριζε. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθεί και μετά όπου θέλετε πηγαίνετε. Άν στρίψει ο όρχις, σε μιά ώρα πεθαίνει. Ήταν πρησμένο, κάθε λίγο το ζουλούσε και φώναζε από τον πόνο. -Μα κόψαμε εισιτήρια. -Μήν το διακινδυνεύσετε. Ο κ. Παρίσης μάς λέει στό τηλέφωνο: το πρωΐ φέρτε τον νά τον δώ, εδώ στή Χαλκιδική.
Η γυναίκα μου όλη τη νύχτα σηκωνόταν και τον πρόσεχε. Το πρωΐ της λέει το παιδί: Είδα μιά νεκροκεφαλή και μου είπε, «είσαι καλά, πήγαινε εκεί στή γωνία, κύτταξε μόνος σου και νά δείς, που δεν έχεις πρήξιμο». Είχε σταματήσει ο πόνος. Το ακούω εγώ και λέω: Φεύγουμε γιά τον Άγιο Ραφαήλ. Στήν ανάγκη θά καλέσουμε ελικόπτερο, αν το πιάσει πόνος! Ταξιδέψαμε καταγής, στό κατάστρωμα, δέν είχε θέσεις.
Πήγαμε στόν Άγιο Ραφαήλ στήν κάτω Εκκλησία πρώτα· από τη μιά ο τάφος του αγίου Νικολάου, από την άλλη της αγίας Ειρήνης. Η γυναίκα μου βλέπει από τα πλάγια στό μνημείο την κάρα του αγίου Νικολάου και λέει στο παιδί: Σταύρο, νά το κεφάλι που είδες! -Όχι, μαμά, εκείνο δέν είχε σαγόνι!
Δέν γνωρίζαμε ακόμη γιά τον Άγιο ότι τον πριόνισαν στο στόμα και της φάνηκε περίεργο. Στό πλοίο διαβάσαμε το μαρτύριό του και καταλάβαμε ότι είχε δει τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ.
Όταν επιστρέψαμε, πήγαμε στό γιατρό, και διαπίστωσε ότι δέν είχε απολύτως τίποτε. Από τότε τά φάρμακά μας στό σπίτι είναι το λαδάκι και το αγίασμα του Αγίου.
Οι ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ συνεχίζονται
Έζησα κι άλλα θαύματα από τον άγιο Ραφαήλ. Το 1993 όλο το χειμώνα είχα πόνο από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, πόνος μέσα στό κόκκαλο, νά μη μέ αφήνει καθόλου. Σκεφτόμουν ότι κάτι κακό είναι, γιά νά μέ πονάει συνέχεια. Ένα βραδάκι μου λέει η γυναίκα μου: Πάμε στή μητέρα μου; Ήρθε από τον άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε. Καθόμαστε στό τραπέζι και μου δίνει ένα μπουκαλάκι με αγίασμα. Εκεί που μιλούσαν οι γυναίκες, παίρνω το αγίασμα, σηκώνω το παντελόνι και βάζω στό πόδι μου. Εκείνη την ώρα που το έβαζα, τριών μηνών πόνος που δέν σταμάτησε καμία μέρα, σταμάτησε μαχαίρι!
Το 1995 μου πρήστηκε το γόνατο. Πρήξιμο και πόνος φοβερός. Έρχεται ο γιατρός ο κ. Σατραζάνης, φίλος και συμμαθητής στό Δημοτικό, μέ εξετάζε και μου δίνει ενέσεις. Σέ μιά βδομάδα είχε ξεπρηστεί. Σέ δεκαπέντε μέρες μέ ξαναπιάνει νύχτα στήν ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης. Σέ μία ώρα πρήσθηκε σάν νά ήταν τριπλό το γόνατο. Μέ ανεβάζουν αγκαλιά στό αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Πόνος αφόρητος, νά κλαίω σάν μικρό παιδί. Από τις 2-3 η ώρα που μέ ανέβασαν, ξημέρωμα έφθασα στήν Επανομή! Κατεβαίνει η γυναίκα μου, μέ έσερνε νά μέ ανεβάσει στο σπίτι. Δέν μπορούσα μόνος! Τηλεφωνάει το γιατρό, έρχεται, μέ ξαναβλέπει. Πάρε αυτές τις ενέσεις. Μόλις ξεπρηστεί, θά σε χειρουργήσω μέ λέϊζερ, γιά νά σηκωθείς σε δέκα μέρες. Θά άνοιγε δύο οπές νά φύγει το υγρό. Έφθασε μεσημέρι. Όπως ήμουν ξαπλωμένος φωνάζω τη γυναίκα μου: Φέρε λάδι από τον άγιο Ραφαήλ. Το απόγευμα βρισκόμουν στό μαγαζί! Είχε φύγει το πρήξιμο και ο πόνος. Δέν μέ ξαναπόνεσε πια.
Το 1997, το καλοκαίρι, είχα βγάλει κονδυλώματα, κομμάτια κρέατα, πάρα πολλά, φαγούρα και αίμα. Πήγα στό χειρούργο το Σατραζάνη. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθούν όλα, νά τα καυτηριάσουμε, νά κάνουμε βιοψία και νά δούμε… Έβαλα λάδι από τον άγιο Ραφαήλ, ξαναέβαλα λάδι, την τρίτη μέρα πάλι. Τίποτε. Πηγαίνω στήν εικόνα μέ μεγάλη πίστη και του λέω: Εγώ θά βάζω λαδάκι κι εσύ μη μέ γιατρέψεις. Σε μια-δυο βραδιές τρίφτηκαν σάν ζάχαρη και έφυγαν όλα. Ο γιατρός έμεινε έκπληκτος.
Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου
Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στά κόπρανα. Πήγαμε στό Νοσοκομείο “Άγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί: Πρέπει νά πας αμέσως στό “Θεαγένειο“ νά χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δέν μάς αρέσει καθόλου. Δέν μου είχαν πεί τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερα μόνο η γυναίκα μου· είχαν βρεί αδενοκαρκίνωμα στό στομάχι. Σύμφωνα μέ τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής έξι μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα.
Τελικά πήγαμε στήν Κλινική “Άγιος Λουκάς”. Δέν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια γιά 2-3 μέρες, και θά εισαγόμουν πάλι γιά εγχείρηση. Προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο νά βρούμε εισιτήρια νά πάμε στον Άγιο Ραφαήλ. Δέν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε νά κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στά χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.
Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στήν κοιλιά, είδα στόν ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και μέ χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σάν μιά ταινία μέ συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στήν άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στούς ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα.
Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δέν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια. Βλέπει κι εκείνη στόν ύπνο της ότι αναρωτιόταν που αλλού νά μέ πήγαινε· σε άλλο νοσοκομείο; στό εξωτερικό; Έρχεται ένας Άγιος και της λέει: Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου.
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που μέ χειρούργησε. Και οι γιατροί από τον “Άγιο Δημήτριο”, ο κ. Βουσνακίδης μέ άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δέν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται γιά θαύμα!
Έζησα μέ 10 αιματοκρίτη
Τήν 1.10.1999 αιμορραγούσα υπερβολικά πάλι από το στομάχι, είχα αιμοπτύσεις. Νοσηλεύθηκα στόν “Άγιο Λουκά”. Ο κ. Κωνσταντάρας μου έκανε γαστροσκοπήσεις και αξονική τομογραφία. Μου είπε ότι έκλεισαν οι πληγές, βρέθηκαν όλα εντάξει, γύρισα σπίτι μέ 28 αιματοκρίτη. Τήν πρώτη μέρα μπόρεσα και σηκώθηκα, τη δεύτερη μέρα χειρότερα, την παρ’ άλλη χειρότερα. Όπως ήμουν ξαπλωμένος, δέν είχα τη δύναμη νά γυρίσω από το άλλο πλευρό. Όμως δέν είχα άλλα σημάδια, νά καταλάβω ότι ήταν πάλι γαστρορραγία. Η πίεση βρέθηκε καλή.
Το βράδυ βογγούσα και παρακαλούσα: Άγιε Ραφαήλ, θέλω νά ρθείς νά μέ γιατρέψεις, νά ζήσω νά μεγαλώσω το παιδί μου. Δέν υπάρχει κανείς νά μέ γιατρέψει πιά. Άκουγα την καρδιά μου νά χτυπάει δυνατά. Μέ πήρε λίγο ο ύπνος και είδα, ήρθε ο άγιος Ραφαήλ, ψηλός, ξερακιανός, κρατώντας στά χέρια του μιά λυωμένη κουβέρτα, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος, την έρριξε προς τα πάνω μου. Τήν άρπαξα και τυλίχτηκα αμέσως. Ξύπνησα κι άρχισα νά κλαίω.
Το πρωί καλέσαμε ασθενοφόρο. Από την Επανομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσαν νά μου βρούν φλέβα γιά μετάγγιση· ήταν αδύνατο. Στόν “Άγιο Λουκά” μου άνοιξαν τρύπα στό λαιμό γιά τη μετάγγιση. Πώς ζούσα; Ήρθε ο κ. Κωνσταντάρας και μέ έδειχνε στούς εκπαιδευόμενους: Ο κ. Νάκος έζησε μέ 10 αιματοκρίτη! Σώθηκα μέ το που ήρθε ο Άγιος και σταμάτησε η αιμορραγία. Αλλιώς θά πέθαινα.
Θεραπεία νέου αδενοκαρκινώματος
Τόν Ιούλιο του 2001 παρουσίασα νέα επιπλοκή γαστρορραγίας. Πήγα πάλι στην Κλινική “Άγιος Λουκάς” από τις 22 ώς τις 26 του μήνα. Μου έκαναν εξετάσεις, αξονική τομογραφία, γαστροσκόπηση και βιοψία, οι οποίες έδειξαν υποτροπή της παλιάς αρρώστιας.
Η έκθεση ιστολογικής εξετάσεως του Εργαστηρίου “Ιστοδιερευνητικής” (Τσιμισκή 93, Θεσσαλονίκη) γράφει: «Ειδος παρασκευασματος: Τεμαχια απο την αναστομωση (ανωτερη γαστρεκτομη προ 4ετιας). Ιστορικό: Στον ιδιο ασθενη στις 31.12.1997 και σε ιστολογικη εξεταση παρασκευασματος ανωτερης γαστρεκτομης ειχε τεθει η διαγνωση του “αδενοκαρκινωματος του στομαχου με χαμηλη διαφοροποιηση, μικτου τυπου κατα Lauren με διηθηση σε βαθος ολοκληρου του τοιχωματος, χωρις προσβολη των λεμφαδενων” Μακροσκοπικη περιγραφη: Πεντε μικρα, λευκωπα, μαλακα τεμαχιδια, διαμετρου 3-4χιλ.… Συμπερασμα: Αδενοκαρκινωμα του στομαχου, με χαμηλη διαφοροποιηση, το οποιο δεν μπορει να ταξινομηθεί κατα Lauren στο αποστελομενο υλικο». Πήγα πάλι στήν Κλινική στις 29 Ιουλίου και στις 30 μέ χειρούργησε ο ίδιος καθηγητής, ο κ. Κωνσταντάρας.
Αυτές τις ημέρες η γυναίκα μου επικοινώνησε μέ αγωνία μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας, που γνωριζόμαστε και είχαμε βαπτίσει το δεύτερο παιδί μας το Ραφαήλ. Παρακάλεσε να κάνουν προσευχές και παρακλήσεις γιά μένα. Παρακάλεσαν και την κ. Μαρία Τσολάκη, από τα βασικά πρόσωπα που υπηρέτησαν την εύρεση των λειψάνων των Αγίων στη Λέσβο. Η κ. Μαρία είχε δει ξημερώματα στις 23 Ιουλίου τον άγιο Ραφαήλ και μου έδινε σε κύπελο νά πιώ ένα παχύρρευστο υγρό σάν γαλάκτωμα. “Νά κάνεις ό,τι σου πούν οι γιατροί, ο Κύριος τους έχει ορίσει νά βοηθούν τον κόσμο. Μήν αρνείσαι. Και στούς γιατρούς θά πας και εγχείρηση θά κάνεις”. Εγώ δέν ήθελα νά μπώ σε νέα ταλαιπωρία, έλεγα ότι ο Άγιος θα με σώσει, όπως τόσες φορές.
Στίς 30 Ιουλίου ξημερώματα είδε την Παναγία μέ τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη χωρίς να της μιλούν, και τον άγιο Απόστολο Ανδρέα που της είπε νά ανάψει τρία κεριά να παρακαλέσει τους τρεις Αγίους που τόσο αγαπάμε όλη η οικογένεια, γιά νά παραβρεθούν στήν εγχείρηση, κι ένα κερί στό όνομά του, ώστε νά προσευχηθεί ο ίδιος στον Κύριο. Κι όταν θά συνέλθω, νά πάω νά προσκυνήσω και νά τον ευχαριστήσω στό Εκκλησάκι του. Τηλεφώνησαν στή γυναίκα μου, την ώρα που μέ εγχείριζαν, και πήρε πολύ κουράγιο.
Βγαίνοντας ο γιατρός από την εγχείρηση είπε τρεις φορές μέ απορία στην γυναίκα μου: «Τόν άνοιξα τελείως! Δέν βρήκα τίποτε!» Δέν βρέθηκε ο καρκίνος. Είχε εξαφανιστεί!
Τη δεύτερη μέρα μετά την εγχείρηση, το βράδυ, ενώ είχε λήξει από πολλή ώρα το επισκεπτήριο, είχε φύγει η γυναίκα μου και βρισκόμουν μόνος μου, βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα μετρίου αναστήματος μέ γένι, να με κυτάζει κατάματα. Με φώναξε μέ το όνομά μου, μέ πλησίασε και μου είπε: “Εσύ δέν μέ ξέρεις, εγώ σε ξέρω! Περνούσα από εδώ και ήρθα νά σε δώ. Μέ έστειλε ο Σεβασμιώτατος. Όλα τα είδα, όλα τα άκουσα. Μεγάλο θαύμα!”. Μέ χαιρέτισε κι έφυγε αθόρυβα. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε το Δεσπότη, ρωτήσαμε στο Μοναστήρι, δέν είχαν στείλει κανέναν. Συζητώντας το περιστατικό μέ τους δικούς μου, κατάλαβα ότι πρέπει νά ήταν κάποιος Άγιος, μάλλον ο Διάκονος Άγιος Νικόλαος.
Πρίν το εξιτήριο στις 8 Αυγούστου, μου λέει ο Καθηγητής: “Μη φοβάσαι, πήγαινε νά μεγαλώσεις τα παιδάκια σου, δέν έχεις τίποτε!”
Ονομάζομαι Ιωάννης Μινοβγίδης, κατάγομαι από τό Πολύκαστρο Ν. Κιλκίς, αλλά μένω στή Θεσσαλονίκη (Καμηλίας 19). Είμαι πατέρας τριών αγοριών. Τό 1994 μού παρουσιάσθηκε μιά σπάνια αρρώστια του αίματος, θρομβωτική μικροαγγειοπάθεια λέγεται. Μέ πήγαν στό Νοσοκομείο Λοιμωδών, μήπως ήταν ηπατίτιδα, αλλά μέ έστειλαν τό απόγευμα στό ΑΧΕΠΑ, επειδή δέν διαπιστώθηκε λοιμώδης νόσος. Η κ. Αγγελούδη διαπίστωσε τήν αρρώστια μετά από εξετάσεις καί ιατρικό συμβούλιο. Τήν άλλη μέρα τό μεσημέρι οι γιατροί έψαχναν τή συζυγό μου, επειδή είχε φύγει τό βράδυ, γιατί δέν φανταζόταν τήν σοβαρότητα τής καταστάσεώς μου. Τής είπαν ξεκάθαρα ότι τελείωνα, μόνο μέ θαύμα θά σωζόμουν. Έπρεπε νά βρίσκεται συνεχώς κοντά μου γιά τό μοιραίο. Είχα μελανιάσει, ο αιματοκρίτης είχε κατέβει στό 8. Πήγαινα γιά πνευμονικό οίδημα.
Η κουνιάδα μου μέ τή σύζυγό μου παρακαλούσαν μέ θέρμη τόν άγιο Ραφαήλ καί μού έβαλαν στό προσκέφαλό μου τήν εικόνα καί τό βιβλίο τού Αγίου. Παρακαλούσαν νά λυπηθεί τά παιδιά μας καί υποσχέθηκαν ότι θά μέ πήγαιναν στή Χάρη του. Τό βράδυ, εκεί πού παρακαλούσε, από τήν κούραση έγειρε η γυναίκα μου λίγο τό κεφάλι της καί βλέπει σάν όραμα νά πέφτει από ψηλά ένα χαρτί στό κρεβάτι μου απ’ τά δεξιά, καί σ’ αυτό διέκρινε τίς μορφές τών τριών Αγίων. Τήν άλλη μέρα έκανα πλασμοκάθαρση μέ μεγάλη ποσότητα πλάσματος, λόγω τής μόλυνσης. Μετά τήν πλασμοκάθαρση, μέ πήγαν στήν Εντατική, καί πονούσα πολύ στά γόνατα καί στά πόδια. Δέν μπορούσα νά ανακουφισθώ. Οι γιατροί είπαν νά μού βάλουν πάγο, αλλά καμιά ανακούφιση.
Η σύζυγός μου μέ σταύρωσε μέ πίστη από το λαδάκι τών Αγίων, πού τό έφερε η κουνιάδα μου από τό Μοναστήρι των Αγίων στή Γρίβα, καί μού έδωσε νά πιώ. Σέ μία ώρα σταμάτησαν οι πόνοι καί κοιμήθηκα ήσυχα, ενώ είχα μέρες νά κοιμηθώ. Οι γιατροί απόρησαν καί ανακουφίστηκαν κι εκείνοι, όταν τό έμαθαν, καί -νά είναι καλά- μού συμπαραστάθηκαν πολύ. Από τήν άλλη μέρα άρχισε η βελτίωση. Οι γιατροί είπαν ότι, άν δέν παρουσιασθεί τίποτε στά πέντε χρόνια, ο κίνδυνος θά εξαλειφθεί τελείως. Δόξα τώ Θεώ, από τότε δέν μέ ενόχλησε τίποτε, ούτε ξαναπόνεσα. Ευχαριστώ τούς αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, πού μέ έσωσαν. Ήμουν πιστός, αλλά, τώρα πού ήρθαν οι Άγιοι, πιστεύω ολόθερμα.
Στίς 21-6-1995 η 46χρονη Κατερίνα Νικηφ. Τσοτοπούλου-Τριανταφύλλου, κάτοικος Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, μετά από φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μεταφέρθηκε στό Νοσοκομείο “Παπανικολάου” μέ βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση: τό μετωπιαίο οστούν είχε θρυμματισθεί, μήνιγγες, αίματα, χώματα ήταν αναμειγμένα στό μέτωπο. Μετά από πέντε ώρες χειρουργείο, τήν οδήγησαν στήν Εντατική Μονάδα. Εξ αντικειμένου, οι ιατροί δέν έδιναν καμιά ελπίδα νά ζήσει, ούτε μία στό εκατομμύριο, καί έλεγαν ότι, άν ζούσε, θά ήταν “φυτό”. Οι δικοί της, μέ αγωνία γιά τήν κατάστασή της, αλλά καί βαθειά πίστη, όλο τό βράδυ παρακαλούσαν τόν άγιο Ραφαήλ.
Τήν επομένη πληροφορήθηκαν ότι θά γινόταν αγρυπνία στό Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου μετέβησαν καί συμμετείχαν καί έδωσαν τό όνομά της γιά νά μνημονευθεί στήν Προσκομιδή. Έφυγαν μέ ανάλαφρη τήν ψυχή, γεμάτη ελπίδα στό Θεό, έστω κι άν ιατρικώς η κατάσταση τής ασθενούς ήταν απελπιστική.
Τήν άλλη μέρα απόγευμα, οι ιατρικές πληροφορίες πάλι αποκαρδιωτικές. Κάποιος ιατρός τούς είπε ότι ήταν τόσο σοβαρή η κρανιοεγκεφαλική κάκωση, πού δέν άφηνε καμιά ελπίδα, παρά μόνο άν θά ήταν δυνατόν νά γίνει “μεταμόσχευση” κεφαλής! Η μητέρα της, όταν τής επέτρεψαν μετά από μέρες νά εισέλθει γιά λίγο στήν Εντατική, δέν κατόρθωνε νά αναγνωρίσει ποιά ήταν η κόρη της, παρά μόνο όταν τής τήν έδειξε μία νοσοκόμος!
Τήν Κυριακή 25 Ιουνίου ανέβηκαν πρωί στό Μοναστήρι τού Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας. Λειτουργούσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος, καί τούς είπα νά μήν απελπίζονται, αλλά νά παρακαλούν τόν Άγιο, κι εκείνος θά κάνει τό θαύμα του, όπως τόσα ανέλπιστα θαύματα μέχρι τότε. Γονατιστοί μέ δάκρυα προσευχήθηκαν στήν Παράκληση πού ζήτησαν να τελεσθεί, μετά τή θ. Λειτουργία. Πήραν λαδάκι καί αγιασμό. Κατέβηκαν έπειτα στήν Ιερά Μονή της Παναγίας στή Γουμένισσα καί δεήθηκαν μέ πόνο ψυχής ενώπιον τής θαυματουργού εικόνος της νά γίνει τό θαύμα στόν άνθρωπό τους.
Καθημερινά τελούσαν Παράκληση τού Αγίου Ραφαήλ καί άλλων Αγίων οι ίδιοι στή Θεσσαλονίκη. Στίς καθ’ ημέραν θείες Λειτουργίες καί τίς ιερές Παρακλήσεις στό Μοναστήρι γινόταν συνεχής μνημόνευση τού ονόματος τής ασθενούς.
Στίς 2 καί 9 Ιουλίου, Κυριακές επίσης, από τά χαράματα, ανέβηκαν οι συγγενείς πάλι στήν Ιερά Μονή, λειτουργήθηκαν, έδωσαν πρόσφορο μέ τό όνομα τής ασθενούς, προσευχήθηκαν μέ επίμονη βαθειά πίστη καί ελπίδα, γονατιστοί καί μέ δάκρυα, στήν Παράκληση μετά τή θεία Λειτουργία.
Στίς 9 Ιουλίου συνέπεσε νά είναι κι ένα λεωφορείο προσκυνητών από Κοζάνη, πού κι εκείνοι παρακλήθηκαν νά προσευχηθούν εκτενώς, συμψάλλοντες στήν Παράκληση τό “Κύριε ελέησον”.
Τήν επομένη, μετά από 18 μέρες στήν Εντατική, η ασθενής ανένηψε! Τό θαύμα είχε γίνει. Τά εξ αντικειμένου αρνητικά επιστημονικά προγνωστικά ανετράπησαν! Μάλιστα, μολονότι τίς τελευταίες μέρες ήταν πιθανόν νά προσβληθεί από μηνιγγίτιδα καί νά υποστεί εγκεφαλικό, τελικά η Χάρη τού Θεού απέτρεψε κι αυτόν τόν κίνδυνο. Τή μετέφεραν στή Νευροχειρουργική Κλινική, από όπου πήρε εξιτήριο. Όταν ανέλαβε κάπως, ανέβηκαν οικογενειακώς στό Μοναστήρι καί έκαναν θ. Λειτουργία.
Επανεισήχθη στό Νοσοκομείο, γιά πλαστική εγχείρηση προσθετική τού μετωπιαίου οστού στίς 20 Σεπτεμβρίου, καί άλλη μιά φορά στίς 10 Οκτωβρίου γιά νέα επέμβαση στόν οφθαλμό καί τή σιαγόνα. Όλες οι εγχειρήσεις στέφθηκαν από επιτυχία. Μετά από πρόσφατη εξέταση, ο Καθηγητής κ. Φυλακτάκης βεβαίωσε ότι δέν υπάρχει κανένα πρόβλημα, παρ’ όλη εκείνη τήν επιθανάτια περιπέτεια.
Μέσα στόν Αύγουστο, η ιαθείσα είχε δει ένα βράδυ στόν ύπνο της ότι κάποιος κτύπησε τή θύρα τής εισόδου καί ανοίγοντας είδε τόν άγιο Ραφαήλ. Τόν προσκάλεσε νά εισέλθει στό σπίτι της νά τήν βοηθήσει, αλλ’ ο Άγιος τής είπε: Δέν έχεις πιά ανάγκη, δέν κινδυνεύεις. Ξύπνησε περιχαρής γιά τήν προστασία τού Αγίου.
Καί ο σύζυγός της είχε αξιωθεί νά δεί τόν Άγιο μία φορά σέ ενύπνιο μέσα στό σπίτι τους ολοζώντανα, τόν πρώτο ακόμη καιρό. Στήν αρχή δέν κατάλαβε ποιός ήταν καί φοβήθηκε μέ τόν απρόσμενο επισκέπτη. Ο Άγιος τόν ευλόγησε λέγοντάς του νά μή φοβάται, γιατί ήρθε γιά καλό τους.
Όλη η οικογένεια ομολογεί τό μεγάλο θαύμα πού έκανε στην Κατερίνα ο άγιος Ραφαήλ. Εκκλησιάζονται συχνά στό Μοναστήρι για να εκφράσουν τή βαθειά ευγνωμοσύνη τους στό θαυματουργό Άγιο τού Θεού.
Μερικές φορές συνέπεσε νά παρευρίσκεται προσκυνητής καί ο τροχονόμος κ. Δημήτριος Τσακίρης τού Τμήματος Τροχαίων Ατυχημάτων Θεσσαλονίκης μέ τήν οικογένειά του. Ήταν ο τροχονόμος πού πρώτος είχε σπεύσει μέ περιπολικό καί τήν είχε αντικρίσει αιμόφυρτη. Βλέποντας τότε τήν κατάστασή της, δέν πίστευε πώς θά μπορούσε νά σωθεί, καί όμως μέ βαθειά πίστη τή σταύρωσε μέ λαδάκι τού αγίου Ραφαήλ πού φρόντιζε καί είχε πάντοτε μαζί του στό αυτοκίνητο καί επικαλέστηκε τήν υπέρ αυτής πρεσβεία τού Αγίου.
Είναι αληθές ότι καί στήν παρούσα περίσταση συνέβη μιά “νεκρανάσταση”. Τό είπε ξεκάθαρα σέ γνωστό μας χειρούργο συνάδελφός του καί φίλος από τήν Εντατική εκείνου τού Νοσοκομείου: Θυμάσαι εκείνα τά τρία "πτώματα"; Τό ένα αναστήθηκε!
Τη Λαμπροτρίτη 17-4-2001 τιμήθηκε μέ την επιβεβλημένη λαμπρότητα στήν Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας η μνήμη των νεοφανών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Στή γιορτή προσήλθαν ο μαθητής Λυκείου Απόστολος Ιω. Γκαζέπης από την Τερπνή Νιγρίτας Ν. Σερρών μέ τη μητέρα του Ευσταθία και άλλους συγχωριανούς, και διηγήθηκε ενώπιον του Μητροπολίτου, των στρατιωτικών Αρχών, του Καθηγουμένου της Μονής και προσκυνητών το συγκλονιστικό προσωπικό θαύμα διασώσεως από δυστύχημα. Ιατρικώς ήταν αδύνατη και η παραμικρή περίπτωση ανανήψεως λόγω του εγκεφαλικού θανάτου που επήλθε μετά από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Συγγενείς άλλων ασθενών έκαναν προσπάθεια νά πείσουν τους γονείς γιά τη δωρεά οργάνων του! Όμως, η βαθειά πίστη της μητέρας που παρακαλούσε νυχθημερόν επί οκταήμερο τους νεοφανείς Αγίους έξω από την Εντατική συνέβαλε στήν ανάνηψη και αποθεραπεία του υιού της, ο οποίος αξιώθηκε νά δει και τους Αγίους. Τη συγκλονιστική διήγηση μαγνητοφώνησε ο διευθυντής του “Ράδιο-Επιλογές” Πολυκάστρου και τη μετέδωσε από τον τοπικό ραδιοσταθμό.
Στήν ενυπόγραφη καταγραφή του φοβερού συμβάντος η κ. Ευσταθία Γκαζέπη, μητέρα του Αποστόλου, διηγείται τις τραγικές μέρες ώς την ανάνηψη του γιού της. Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής και της Αγίας Ειρήνης (5-5-2000) ο 17χρονος Απόστολος συγκρούσθηκε μέ το μηχανάκι του μέ ένα αυτοκίνητο. Από το Ε.Σ.Υ. Νιγρίτας τον διεκόμισαν επειγόντως στό Νοσοκομείο Σερρών. Αλλόφρων η μητέρα έσπευσε στό Νοσοκομείο και τον βρίσκει πάνω στό φορείο καθώς τον μετέφεραν γιά τον αξονικό τομογράφο. Δέν επέτρεψαν στή μητέρα νά παρευρίσκεται, μόνο στόν κουνιάδο της, στόν οποίο μάλιστα είπαν ότι όλα ήταν κατεστραμμένα σάν νά είχε πέσει βόμβα στόν εγκέφαλό του (!), ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Στόν πατέρα του παιδιού τόνισαν ότι, αν κατόρθωναν νά σταθεροποιήσουν την πίεση του εγκεφάλου χωρίς επιπλοκή, υπήρχε μιά ελπίδα ανάνηψης. Τόν είχαν διασωληνωμένο, σε καταστολή. Τά πρώτα τρία εικοσιτετράωρα πολύ κρίσιμα.
Η μητέρα ξημερώθηκε προσευχόμενη στό Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους. Το πρωί ζήτησε και της έφεραν στό Νοσοκομείο βιβλία θαυμάτων του αγίου Ραφαήλ κι άρχισε νά διαβάζει και νά παρακαλεί συνέχεια μέρα νύχτα εκ περιτροπής μαζί μέ όσες συγγενείς και γειτόνισσες συμπαραστέκονταν. Στά ελάχιστα λεπτά που εισερχόταν στήν Μ.Ε.Θ. σταύρωνε το γιό της μέ λαδάκια από προσκυνήματα διαφόρων Αγίων.
Τόν ασθενή παρακολουθούσε ο νευροχειρουργός κ. Βόγας, τον οποίο μετακαλούσε η οικογένεια, καθώς το Νοσοκομείο δέν είχε δικό του νευροχειρουργό. Στό τρίτο εικοσιτετράωρο, η εγκεφαλική πίεση ανέβηκε, ο εγκέφαλος αιμορραγούσε, το παιδί χανόταν. Στήν απελπισία τους θέλησαν νά φέρουν κι άλλο γιατρό, παρ’ ότι ο νευροχειρουργός τους διαβεβαίωσε ότι δέν ήταν ζήτημα ιατρικής φροντίδος, αλλά επιδείνωσης της καταστάσεως. Κάλεσαν τον κ. Νικόλαο Μπασκίνη από την Θεσσαλονίκη.
Και ο νέος γιατρός επιβεβαίωσε την κρίσιμη κατάσταση μέ τα αιματώματα, ιδίως στό πίσω μέρος του εγκεφάλου, μέ αμφίβολη την ανάνηψη. Υπήρχε μιά μηδαμινή ελπίδα νά κάνουν χειρουργική επέμβαση. Οι γονείς συγκατατέθηκαν. Διαπιστώθηκαν περισσότερα τραύματα από όσα έδειχνε η τομογραφία, ο εγκέφαλος ήταν πρησμένος, άφησαν ανοιχτό το κρανίο και περίμεναν την εξέλιξη. Το παιδί συνέχισε νά βρίσκεται σε κώμα, μέ μηδανική πρόβλεψη σωτηρίας γιά τόσο σοβαρή κατάσταση. Όταν έφυγαν οι νευροχειρουργοί, οι άλλοι γιατροί τους κάλεσαν νά τους πούν ότι το παιδί ήταν εγκεφαλικά νεκρό.
Παρασκευή βράδυ, 7 μέρες από το δυστύχημα, τα τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν θετικά. Η εφημερεύουσα γιατρός τους είπε νά πάρουν κουράγιο, τουλάχιστον είχαν άλλο ένα παιδί, δυστυχώς ο Απόστολος έσβηνε, μόνο η καρδιά του κτυπούσε! Η μάνα του παιδιού μέ αβάσταχτο πόνο παρακαλούσε τον Κύριο νά αναστήσει το παιδί της, όπως ανέστησε το Λάζαρο. Ένιωσε μέσα της μιά φωνή, μιά πληροφορία εσωτερική, νά μην απελπίζεται, όσο ανάπνεε ο Απόστολος.
Όλο αυτό το διάστημα μέρα νύχτα οι γονείς, οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι γνωστοί προσεύχονταν γιά τον Απόστολο. Επικοινώνησαν μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και μέ το Μοναστήρι μας στή Γρίβα και παρακάλεσαν νά μνημονεύεται το όνομα του παιδιού. Τήν Τρίτη, που είχε μεσολαβήσει, η μητέρα πήγε στό Ναό της Παναγίτσας στις Σέρρες, όπου ψάλλεται παράκληση στούς νεοφανείς Αγίους. Ο Ιερεύς της έδωσε βιβλίο μέ θαύματα της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, διάβασε γιά την ανάνηψη ενός βαρύτερα τραυματισμένου και πήρε κουράγιο.
Το Σάββατο (13-5-2000), καθώς περίμενε γιά την ενημέρωση, ένιωσε νέα εσωτερική πληροφορία νά κάνει κουράγιο, και το παιδί της θά γιατρευόταν. Πράγματι, από κείνη τη μέρα άρχισαν κάποια σχετικώς ευνοϊκά σημεία: 7 τέστ εγκεφαλικού θανάτου θετικά, 2 αρνητικά! Το μεσημέρι βελτιώθηκε περισσότερο η κατάσταση, τα μισά τέστ θετικά τα μισά αρνητικά!
Σημαδιακά ενύπνια στενών συγγενικών προσώπων αναπτέρωναν τις ελπίδες τους γιά ουσιαστική βοήθεια της Παναγίας και των νεοφανών Αγίων. Η αδελφή της είδε τους τρεις Αγίους νά της παραστέκονται στό διάδρομο έξω από την Εντατική και νά της κάνουν ένεση μέ μιά σύριγγα στή σπονδυλική στήλη, λέγοντας: Πήγαμε μέσα στόν Απόστολο, τώρα αυτή χρειάζεται δύναμη. Και ο μικρός της γιός ο Ηλίας είδε τον αδελφό του νά του λέει: Πάμε νά ανάψουμε τα καντηλάκια στό Εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Πράγματι το είπε στή γιαγιά του, πήραν λάδι και πήγαν και τα άναψαν παρακαλώντας γιά τη ζωή του Απόστολου.
Ο εγκεφαλικά νεκρός, ανέλπιστα γιά τα ιατρικά δεδομένα, άρχισε νά συνέρχεται! Τά τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν αρνητικά πλέον. Ξημερώματα εκείνης της μέρας μιά άλλη θεία του είδε στόν ύπνο της πως της τηλεφωνούσε μιά άγνωστη γυναίκα γιά νά της πεί ότι ο Απόστολος ξύπνησε. Ποιά είσαι εσύ, τη ρώτησε. "Είμαι η αγία Γλυκερία" αποκρίθηκε. Η Αγία γιορτάζει στις 13 Μαΐου!
Στό ενημερωτικό ιατρικό σημείωμα ο νευροχειρουργός κ. Ευάγγελος Βόγας αναφέρει τα εξής:
«… Από το ιστορικό που πήρα από τους εφημερεύοντες συναδέλφους, ο ασθενής κατά την άφιξή του στα Εξωτερικά Ιατρεία βρισκόταν σε συγχυτικοδιεγερτική κατάσταση, αλλά είχε επαφή με το περιβάλλον, χωρίς νά παρουσιάζει εστιακή νευρολογική σημειολογία. Κατά τη διάρκεια της εξέτασής του στον αξονικό τομογράφο, χρειάσθηκε να διασωληνωθεί, γιατί περιέπεσε σε κωματώδη κατάσταση. Στην αξονική τομογραφία εγκεφάλου, βρέθηκαν τα εξής: κάταγμα ινιακού οστού αριστερά με υποκείμενη θλάση στο αριστερό ημισφαίριο της παρεγκεφαλίδας, εκτεταμένες αιμορραγικές θλάσεις στον δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο λεπτό υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου ήταν κλειστές.
» Αποφασίζεται να αντιμετωπισθεί συντηρητικά και μεταφέρεται στην Μ.Ε.Θ. Τοποθετείται καθετήρας μέτρησης ενδοκράνιας πίεσης, και από την τρύπα που διανοίγεται στην σκληρά μήνιγγα για να τοποθετηθεί ο καθετήρας ενδοπαρεγχυματικά, εξέρχεται ποσότητα του υποσκληριδίου αιματώματος. Η πρώτη μέτρηση ενδοκράνιας πίεσης είναι 42 mm Hg. Χορηγούνται υψηλές δόσεις πεντοθάλης για πρόκληση βαρβιτουρικού κώματος και η ΕΠ κρατιέται σε φυσιολογικά επίπεδα με ταυτόχρονη χορήγηση μαννιτόλης. Στις 7.5.2000 παρουσιάζει πολυουρία (24 lit/24ωρο - βλάβη υποθαλάμου;), αλλά η ΕΠ ελέγχεται και οι κόρες είναι ισομεγέθεις και αντιδρώσες στο φως.
» Τις απογευματινές ώρες της 8.5.2000, παρουσιάζει αύξηση της ΕΠ, η οποία πολύ δύσκολα ελέγχεται και η δεξιά κόρη δεν αντιδρά στα φωτεινά ερεθίσματα. Γίνεται επειγόντως νέα αξονική τομογραφία, στην οποία υπάρχουν τα εξής ευρήματα: πολλαπλές αιμορραγικές θλάσεις στο δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, αιμορραγικές θλάσεις στον πόλο του δεξιού κροταφικού λοβού και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου κλειστές.
» Στις 9.5.2000 η δεξιά κόρη ανοίγει (μυδρίαση δεξιά) και η ΕΠ ανέρχεται στα 35 mm Hg. Μεταφέρεται στο χειρουργείο, όπου γίνεται κρανιοτομία και μερική αφαίρεση του τεθλασμένου δεξιού μετωπιαίου λοβού. Στο τέλος της επέμβασης ο εγκέφαλος σφύζει, η σκληρά μήνιγγα αφήνεται ανοιχτή, ενώ οι κόρες είναι σε μυδρίαση χωρίς αντίδραση στα φωτεινά ερεθίσματα…
» Στις 12.5.2000 γίνονται οι δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου και είναι όλες θετικές. Στίς 13.5.2000 η μυδρίαση των κορών υποχωρεί και παρουσιάζουν αντίδραση στο φως. Σταδιακά μέχρι 16.5.2000 ο ασθενής παρουσιάζει δικές του αναπνοές, αντιδρά στις βρογχοαναρροφήσεις, παρουσιάζει μασητικές κινήσεις και προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του. 18.5.2000: έχει επαφή με το περιβάλλον, εκτελεί εντολές, κινεί και τα τέσσερα άκρα».
Όταν συνήλθε τελείως, παρουσίαζε μόνο ένα πρόβλημα στό αριστερό χέρι, λόγω του πολλαπλού τραυματισμού και των επεμβάσεων κατά τη διάρκεια θεραπείας στή Μ.Ε.Θ. Δέν μπορούσε νά ανοίξει τα δάκτυλά του και είχε υπαισθησία. Επισκέφθηκαν αρκετούς γιατρούς. Ο νευρολόγος κ. Ηλίας Τσορλίνης (Εργαστήριο Κλινικής Νευροφυσιολογίας) συμπέρανε: «διάχυτη εκφύλιση του ωλενίου νεύρου ΑΡ στο αντιβράχιο, κάτω από το ύψος της έκφυσης του κλάδου για τον ωλένιο καμπτήρα του καρπού, χωρίς νά υπάρχει το εστιακό block αγωγιμότητας».
Ένα βράδυ ο ίδιος ο Απόστολος είδε τον διάκονο άγιο Νικόλαο νά λέει απευθυνόμενος στόν πατέρα του: — "Πήγατε σε τόσους γιατρούς· σε μένα γιατί δέν ήρθατε;" — "Πώς θά το κάνεις εσύ καλά;" ρώτησε ο πατέρας — "Ξέρεις εσύ!" απάντησε ο Άγιος. Σέ δεύτερο ενύπνιό του ο Απόστολος είδε πως βρέθηκε ο ίδιος σ’ ένα εκκλησάκι και στό τέμπλο ήταν η κεφαλή του αγίου Ραφαήλ. Ο ίδιος δίσταζε νά πλησιάσει. Τότε εμφανίστηκε ολόκληρος ο Άγιος, του είπε πόσες φορές είχε εκκλησιαστεί τον τελευταίο καιρό, έπειτα του έπιασε το χέρι λέγοντας μιά προσευχή, και μέ το άγγιγμα αυτό το χέρι πήρε μιά λάμψη. Σε λίγο καιρό αποκαταστάθηκε τελείως!
Τό Φεβρουάριο τού 1996 ο 13χρονος Γεώργιος, υιός τού Δημητρίου και της Ζωγράφας Γιατρά (Στ. Ελμάζη 7, Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης) εισήχθη στό Ορθοπεδικό τμήμα τού Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης. Η μαγνητική τομογραφία έδειξε όγκο περίπου 2 κιλών στό δεξιό ισχίο, ατροφία οστού καί κάταγμα! Έγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις, διότι ήταν σπανιότατος τόσο μεγάλος όγκος. Μέ τή βιοψία αρχικώς διέγνωσαν “πνέτ πυέλου”. Στίς 11 Μαρτίου εισήχθη στό Ογκολογικό τμήμα γιά χημειοθεραπεία, τής οποίας τήν πορεία παρακολουθούσαν καί δύο Ιταλοί καί τρείς Άγγλοι γιατροί.
Ο πατέρας μεγάλωσε ορφανός καί πολλά χρόνια δέν είχε σχέση μέ τήν Εκκλησία. Από τίς πρώτες όμως μέρες πού αρρώστησε ο γιός του ανέβαινε στήν Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα. Ζητούσε νά μάθει όλο καί περισσότερα γιά τούς Αγίους γιά νά δυναμώσει τήν πίστη του, πήρε λαδάκι από τό καντήλι καί καθημερινά σταύρωναν τό παιδί. Διάβαζαν τά βιβλία τού Αγίου, έκαναν συνεχώς προσευχή, όπως καί στή Μονή μνημόνευαν τό όνομα τού παιδιού σέ κάθε θ. Λειτουργία.
Πρίν λοιπόν εισαχθεί τό παιδί στό Ογκολογικό τμήμα, είδε αποβραδίς στόν ύπνο του τόν άγιο Ραφαήλ νά του δείχνει τά δωμάτια μέ τά άρρωστα παιδιά, καί τό δικό τους δωμάτιο το Νο 12. Μ’ αυτήν τήν προειδοποίηση, προετοίμαζε ψυχολογικά τό γιό του γιά τό θέαμα τών νοσηλευομένων παιδιών, καθώς μεταφερόταν στό Παιδογκολογικό. Τού έγιναν 20 χημειοθεραπείες (Μάρτιος ’96 -Ιούνιος ’97). Ωστόσο, μετά τήν ολοκλήρωσή τους δέν ήταν σίγουρο άν θά τόν εγχείριζαν γιά αφαίρεση τού όγκου.
Η μητέρα παρακαλούσε συνεχώς νά βρεθεί τρόπος νά χειρουργηθεί. Διαβάζοντας αποκοιμήθηκε. Βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο μπροστά της νά τήν καθησυχάζει καί τής λέει: Ο Γιώργος θά κάνει εγχείρηση. Τό Μάρτιο τού 1997 πήγε δύο μέρες γιά εξετάσεις στήν Αγγλία. Τόν Ιούνιο τού 1997 εισήχθη στό Royal National Orthopedic στό Mitlssex Stanmore. Η μητέρα καθημερινά τόν άλειφε μέ λαδάκι τού Αγίου, μητέρα καί γιός προσεύχονταν συνεχώς.
Και ο πατέρας δέν έπαυε νά προσεύχεται. Ένα βράδυ βλέπει πώς ανέβαινε στό Γολγοθά καί αντίκρισε τόν Κύριο σταυρωμένο νά ανοίγει τά μάτια Του καί νά τού λέει: Μήν ανησυχείς. Τήν επομένη βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ νά τόν προειδοποιεί: Ο Γιώργος θά μπεί τρείς φορές στό χειρουργείο, αλλά θά γίνει καλά.
Οι γιατροί από τήν Αγγλία τούς είχαν προετοιμάσει μόνο γιά ένα, πολύωρο βεβαίως, χειρουργείο. Όμως μετά τήν πρώτη πολύωρη εγχείρηση είπαν στή μητέρα ότι έπρεπε νά γίνει καί δεύτερη επέμβαση. Όταν πληροφόρησε σχετικά τό σύζυγό της στήν Ελλάδα, τής είπε ότι τό περίμενε, τήν διαβεβαίωσε ότι θά γινόταν καί τρίτο χειρουργείο καί τής διηγήθηκε τ’ όνειρό του. Όλα επαληθεύτηκαν!
Τό παιδί χειρουργήθηκε στίς 23 Ιουνίου επί εννέα μέ δέκα ώρες συνεχώς. Συνήλθε σέ λίγες ώρες, πράγμα απρόσμενο γιά τούς γιατρούς. Στίς 27 Ιουνίου τό χειρούργησαν πάλι. Η μητέρα παρακαλούσε: Άγιε Ραφαήλ, βοήθησέ μας νά βγάλει τόν καθετήρα (στήν αρτηρία τής καρδιάς). Νά μή χρειασθεί χημειοθεραπεία.
Εντωμεταξύ έπρεπε να γίνει καί τρίτο χειρουργείο, γιατί είχε μετατοπιστεί τό ισχίο. Πρίν τό χειρουργείο, παρουσίασε μιά τρεμούλα. Οι γιατροί διαπιστώνοντας ότι είχε μολυνθεί ο καθετήρας, τού τόν έβγαλαν καί επειδή ήδη είχε κάνει αρκετή χημειοθεραπεία εδώ στήν Ελλάδα, δέν τοποθέτησαν ξανά καθετήρα γιά νέα θεραπεία. Η μητέρα μέ αγωνία πάλι παρακαλούσε ζητώντας τή συμπαράσταση τού Αγίου: Άγιε Ραφαήλ, τρέξε, εγχείρησε τό Γιώργο εσύ! Βλέπει στόν ύπνο της τόν Άγιο ρασοφόρο νά ανασκουμπώνεται, νά παραμερίζει τούς γιατρούς τρείς φορές καί νά χειρουργεί ο ίδιος τό παιδί.
Οι συμβολικές αυτές επεμβάσεις τί άλλο σήμαιναν παρά τήν ιδιαίτερη φροντίδα τού αγίου Ραφαήλ. Ήταν ολοφάνερο πώς μέσα από τήν σωστή ιατρική αγωγή θά τούς συμπαραστεκόταν καί θά τούς βοηθούσε μέ τήν θεόσδοτη παρρησία του ο ίδιος, όργανο τής θαυμαστής Πρόνοιας τού Σωτήρος Χριστού.
Η ανάνηψη μετά κι από τήν τρίτη επέμβαση ήταν ανέλπιστα ταχύτατη. Έμειναν τρείς μήνες στό Νοσοκομείο, μέ τό πόδι μέχρι τό ισχίο στό γύψο. Επέστρεψαν στίς 30-8-1997. Στήν όψη τού παιδιού εμφανής η βελτίωση. Έγιναν δύο έλεγχοι, ένας στό Ιπποκράτειο καί ένας πάλι στήν Αγγλία. Δέν διαπιστώθηκε μέχρι σήμερα καμιά μετάσταση, η δέ αποκατάσταση τής κινητικότητος σταθερά βελτιώνεται, παρά τό εξαιρετικώς βεβαρημένο ιατρικά ιστορικό.
Η ζωή τους άλλαξε, κι αυτό είναι τό επιπρόσθετο θαύμα. Πιστεύουν εν μετανοία στόν ζώντα Θεό. Τό οστεοσάρκωμα τού γιού τους (η τελική ιατρική διάγνωση ήταν: καρκίνος Ewing) έγινε αιτία νά ξαναβρούν τόν Θεό ως Πατέρα καί τήν Εκκλησία ως μητέρα. Από τότε εκπληρώνουν αυθόρμητα τήν προτροπή τού Μ. Βασιλείου: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα… όσοι γίνατε καλά από τήν αρρώστια, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά λέει στόν άλλον.
Διηγείται η Αικατερίνη σύζυγος Στεργίου Δέδα (Περικλέους 6, Κιλκίς):
Στίς 27 Μαΐου 1998 στίς 2 μ.μ. ο άντρας μου έπεσε από τήν οικοδομή όπου εργαζόταν
από ύψος 3,5 μέτρων. Τό χτύπημα προκάλεσε σοβαρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση, χτύπημα
στόν αυχένα καί δύο πλευρά σπασμένα. Τόν πήγαμε στό Α΄ Βοηθειών Κιλκίς. Μετά τήν
ακτινογραφία, συνοδεία παθολόγου καί αναισθησιολόγου τὸν μετέφεραν στό “Παπανικολάου”
Θεσσαλονίκης γιά αξονική τομογραφία. Εκεί τόν έβαλαν στήν Εντατική. Από Τετάρτη
μέχρι Κυριακή μεσημέρι, οι γιατροί μάς έλεγαν ότι είναι σοβαρή η κατάσταση, αλλά
σταθερή. Τόν είχαν διασωληνωμένο μέ τήν πιό βαριά νάρκωση.
Μετά τό μεσημέρι τής Κυριακής άρχισε νά ανεβαίνει η εγκεφαλική πίεση στό 54. Κρίσιμη η βραδιά απόψε μάς είπε ο γιατρός. Προσευχηθήκαμε, πήραμε τηλέφωνο στό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Μυτιλήνη γιά Παράκληση καί νά μάς στείλουν λαδάκι, αγίασμα, βιβλίο μέ τά καινούργια θαύματα τού Αγίου, καί στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα νά μάς κάνουν Παράκληση.
Τήν επόμενη Κυριακή, ο εφημερεύων ιατρός κ. Ανδρέας Καρασακαλίδης μάς λέει ότι η εγκεφαλική πίεση κατέβηκε στό 16. Τή Δευτέρα τού έβαλε ένα σωληνάκι, γιά νά φεύγει τό υγρό από τό εγκεφαλικό οίδημα. Συνέχισαν καί τή βαριά νάρκωση.
Τήν Τρίτη 9 Ιουνίου στίς 11 π.μ. καλέσαμε τό Διευθυντή Νευρολογικής τού ΑΧΕΠΑ κ. Φωτίου, εξέτασε τόν άντρα μου καί είπε ότι θά ξανάρθει τήν Πέμπτη, γιά νά κάνει πρόβλεψη βιωσιμότητας τού ασθενούς. Σέ λίγη ώρα παρέλαβα τό λαδάκι, τό αγίασμα καί τά βιβλία. Μέχρι τίς 2.30 μ.μ., πού μπήκαμε μέ τήν κουνιάδα μου Αργυρούλα Μάτα στήν Εντατική γιά τήν ενημέρωση, διάβαζα καί παρακαλούσα. Τόν σταύρωσα μέ τό λαδάκι, έριξα αγίασμα σ’ όλο του τό σώμα, καί η κουνιάδα μου έψαλε τό τροπάριο "Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού τού Θεού...". Τήν ίδια ώρα άνοιξε τά μάτια του, παρόλο πού ήταν ναρκωμένος καί σέ καταστολή.
Τό απόγευμα 8 μ.μ. μπήκε ο ανεψιός μας Ιωάννης Μητσόπουλος καί τόν είδε νά απαντά μέ νεύματα σέ ερωτήσεις. Από τήν επομένη άρχισαν νά τού βγάζουν τά μηχανήματα. Μετά τρείς μέρες η αξονική έδειξε πώς όλα ήταν καθαρά. Όταν τον μεταφέραμε από τό “Παπανικολάου” στό Νοσοκομείο του Κιλκίς γιά πλήρη ανάρρωση, τού έδωσα νά ασπαστεί μιά εικόνα τού αγίου Ραφαήλ, πρίν τήν κρεμάσω στό κρεβάτι. Έκπληκτος μέ ρώτησε, ποιός ήταν εκείνος ο Άγιος, διότι δέν τόν γνώριζε μέχρι τότε. Τού απάντησα, ο άγιος Ραφαήλ. Μού διηγήθηκε ότι, από όλο αυτό διάστημα πού ήταν βυθισμένος στη νάρκωση, τό μόνο πράγμα πού θυμόταν ήταν ότι έβλεπε αντίκρυ του όλη τή νύχτα, στά 2-3 μέτρα, αυτόν τόν άγνωστο Άγιο, καί έπειτα τήν Παναγία πού πήρε ένα μπουκάλι ορού, τό έκανε καντήλι καί τό κρατούσε αναμμένο μέχρι τό πρωί.
Έτσι σώθηκε ο άντρας μου. Όταν βγήκαμε καί ήρθαμε στό σπίτι στίς 7 Ιουλίου, μετά από δύο μέρες είδε τόν άγιο Ραφαήλ ως ιατρό, ντυμένο στά άσπρα, ότι ήρθε καί τόν παρατηρούσε, τόν εξέταζε. Σέ τρείς ημέρες σηκώθηκε.
Ανήμερα τής πανηγύρεως τής Λαμπροτρίτης τού 2000 στήν Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, κατά την διάρκεια του Εσπερινού στόν αποπερατούμενο μεγάλο Ναό τών Αγίων, μεταξύ πολλών προσκυνητών προσήλθε ένας Ιερεύς συνοδευόμενος από τήν πρεσβυτέρα του. Συμπροσευχήθηκε από τό ιερό Βήμα καί διηγήθηκε ο ίδιος πρός όλο τό εκκλησίασμα τήν ευεργεσία πού δέχθηκε από τούς Αγίους.
Είμαι ο π. Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος, εφημέριος τού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου Σιατίστης. Πρίν από οκτώ χρόνια είχε πρησθεί η αριστερή παρωτίδα μου μέ πολύ πόνο, πού σιγά σιγά εβούλωνε καί τό αυτί μου. Στό ΑΧΕΠΑ μέ κράτησαν μιά βδομάδα, μού έδωσαν αντιβίωση, ξεπρήσθηκε. Μού συνέστησαν, όποτε μού ξαναπαρουσιαζόταν, νά έπαιρνα τήν ίδια αντιβίωση, λέγοντας ότι έχει μολυνθεί η παρωτίδα. Οκτώ χρόνια μέ ενοχλούσε, έβγαζε πύον καί αίμα, έπαιρνα αντιβίωση, υποχωρούσε, καί πάλιν από τήν αρχή.
Τό Δεκέμβριο τού 1999 ξαναπρήσθηκε, πήγα σέ γνωστό ωτορινοραλυγγολόγο στό ΑΧΕΠΑ, μέ εξέτασε, βγάλαμε σέ ειδικό εργαστήριο αξονική τομογραφία καί υπέρηχο, δέν εντοπίστηκε σιελόλιθος, και έτσι συμπέρανε ότι ήταν ερεθισμός. Μέ εξέτασε καί ο Καθηγητής του καί συζήτησαν ότι έπρεπε νά χειρουργηθώ, διότι, καθώς τούς άκουσα νά λένε, τέτοιες περιπτώσεις μπορεί νά εξελιχθούν σέ καρκίνο. Όμως, άλλος γιατρός μού εξήγησε ότι η εγχείρηση αυτή θά γινόταν ακριβώς δίπλα στό προσωπικό νεύρο καί υπήρχε κίνδυνος από την παραμικρή αβλεψία νά κοπεί τό προσωπικό νεύρο καί νά μείνω διά βίου μέ πάρεση (στράβωμα).
Στενοχωρημένος γύρισα στή Σιάτιστα, δέν ήξερα τί νά κάνω, τό ανέβαλα μετά τίς εορτές. Μού λέει η πρεσβυτέρα, νά τό σταυρώσουμε μέ λαδάκι από τό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα πού είχαμε επισκεφθεί μέ τήν Ενορία τό Σεπτέμβριο. Μού τό σταύρωσε λοιπόν μέ δάκρυα, μέ προσευχή, κι εκείνης καί εμού. Τό πρωί αισθάνθηκα νά πέφει κάτι στό στόμα μου. Όταν τό πήγα γιά εξέταση, απόρησε ο γιατρός τού ΑΧΕΠΑ· ήταν σιελόλιθος, πού δέν είχε εντοπισθεί από τούς γιατρούς! Σέ δύο μέρες δέν είχα κανένα πρόβλημα, ούτε έχω μέχρι σήμερα.
Ονομάζομαι Αικατερίνη Wildrige, σύζυγος Bruce, κάτοικος Αγγλίας (The fort Bury St. Edmunds, Suffolk ΙΡ33 2ΒΝ) τό γένος Κωνσταντίνου Λαυρεντάκη από Θεσσαλονίκη (περιοχή Βούλγαρη). Είχα ρθεί πρό ετών στήν πατρίδα. Μέ τήν ανεψιά μου Ελένη Κελεσάκου, κάτοικο Πολυκάστρου, επισκεφθήκαμε τή Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα, από όπου πήρα τό βιβλίο “Η ζωή εκ τάφων” καί τό διάβασα, μαθαίνοντας γιά πρώτη φορά τήν ιστορία καί τή φανέρωση τού αγίου Ραφαήλ.
Τό 1998 άρχισα νά χάνω απότομα πάρα πολλά κιλά, είχα μείνει σκελετός. Έκανα εξετάσεις στό Νοσοκομείο τής πόλεως, μαγνητική τομογραφία κ.ά., διότι εφοβούντο οι γιατροί ότι είχα καρκίνο. Εγώ εντωμεταξύ διάβαζα πρωΐ-μεσημέρι-βράδυ επί δύο βδομάδες τήν Παράκληση του αγίου Ραφαήλ. Ενώ περιμέναμε αποτελέσματα, βλέπω αποβραδίς ένα όνειρο. Ήμουν στό Νοσοκομείο καί φάνηκε ο μακαρίτης από ενδεκαετίας σύζυγός μου χαρούμενος καί μέ πολλή λαχτάρα σάν από τό βάθος κάτω της γης νά έρχεται πρός τά πάνω, πρός τό μέρος μου· ίσως ήταν νά μέ πάρει. Δέν μέ έφτασε, όμως. Σέ μιά στιγμή παρουσιάστηκε ένας πολύ ψηλός ιερωμένος μέ επανωκαλύμμαυχο (τόν αναγνώρισα, ήταν ο άγιος Ραφαήλ) στά αριστερά μου. Έσκυψε καί μού λέει στά Αγγλικά "clear" (= καθαρά)! Ξύπνησα μέ μιά λαχτάρα καί φώναξα τρείς φορές: Άγιε Ραφαήλ! Κάλεσα τή νοσοκόμο πού μέ εξυπηρετούσε καί τής διηγήθηκα τί είχα δεί. Πράγματι, επιβεβαιώθηκε ότι δέν είχα τίποτα. Ήρθα στήν πατρίδα καί σήμερα, 12-7-2000, προσκύνησα στή Μονή καί δηλώνω αυτό τό μεγάλο θαύμα.
Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών. Στίς 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στό Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης μέ ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δέν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ώς το επόμενο πρωΐ είχε 40 πυρετό. Τήν Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στή μονάδα εντατικής θεραπείας μέ σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες νά ζήσει μόλις 10%.
Στό μεταξύ, χωρίς νά γνωρίζει τίποτα μιά γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θά φύγω, εσύ δέν μέ χρειάζεσαι άλλο. Θά πάω στόν Ηλία, εκείνος μέ έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε γιά το γιό μας. Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στόν Άγιο Ραφαήλ στή Γρίβα και γονατιστοί μέ τον Ιερέα διάβασαν παράκληση γιά τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στό άδειο σπίτι μας νά κάνει Παράκληση στόν άγιο Γεώργιο γιά την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς; Ίσως η Χάρη του Αγίου.
Μετά απ’ αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια νά βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.
Όταν συνήλθε, άρχισε νά μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Μέ το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν… Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα μέ ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε και μου είπαν, μη φοβάσαι θά πας πάλι στή μαμά και τα αδέλφια σου. —Δέν ξέρω πως νά πάω πάλι εκεί. —Μέ το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος. —Φοβάμαι, δέν ξέρω νά οδηγήσω το άλογο. —Μη φοβάσαι, θά το οδηγήσω εγώ». Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πρίν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας.
Σέ οικογενειακή προσκυνηματική επίσκεψη στήν Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης (Κωνσταντινουπόλεως 10, Καστοριά) περιέγραψε τή θαυμαστή διάσωση τής βαριά τραυματισμένης θυγατέρας του από τόν άγιο Ραφαήλ. Απομαγνητοφωνήθηκε η διήγηση καί καταγράφεται χωρίς τίς επαναλήψεις, μέ ελάχιστες συντακτικές επεμβάσεις, ώστε στό γραπτό κείμενο νά αποδίδεται τό νόημα τής προφορικής διηγήσεως. Σημειώνουμε συνοπτικά ότι στό θαύμα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο “συναγερμός” θείων ευλογιών: η ευλογία τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας διά θεοσημείας στό γνωστό τους Γρηγοριάτη μοναχό π. Νεκτάριο, τότε δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη εκ Καστοριάς, καί τής αγίας Ειρήνης τής Χρυσοβαλάντου δι’ ενυπνίου υποδείξεως στήν αδελφή τής κάτωθι αναφερομένης φίλης τους Αναστασίας Μεγγούδη.
Τήν Πέμπτη 24 Ιουνίου 1997 τό βράδυ, η κόρη μου Μαρία 15 ετών έπεσε από τό μηχανάκι στήν άσφαλτο, είχε εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο καί τήν μεταφέραμε στό Νοσοκομείο Καστοριάς. Οι γιατροί μάς υπέδειξαν νά περάσει από αξονικό τομογράφο. Μέ τά πρώτα μηνύματα ο χειρούργος του Νοσοκομείου έδωσε εντολή νά ετοιμαστεί ασθενοφόρο γιά Θεσσαλονίκη. Μέ τό γαμπρό καί τή σύζυγό μου Δέσποινα φεύγουμε, νά ετοιμαστεί ο γαμπρός μου γιά νά μάς πάει.
Τήν ίδια ώρα, η Μαρία παρουσιάζει σπασμούς, προμηνύματα τού επερχόμενου, ο εγκέφαλος αρχίζει νά μήν ελέγχει τίς πράξεις, ο γιατρός τής κάνει κατασταλτική ένεση καί ξεκινούν. Φθάνοντας στήν Κοζάνη σταματάει τό ασθενοφόρο· παρουσίασε ξανά η Μαρία σπασμούς, αναστροφή τών χεριών, τών ποδιών, η ίριδα χάνεται, καί τής ξανακάνει μιά ένεση.
Περί τίς 4.30 π.μ. φθάνουμε στό Ιπποκράτειο. Μετά τήν εξέταση στόν αξονικό, βγαίνουν ο γιατρός τού Ιπποκρατείου καί ο γιατρός πού μάς συνόδευε, διευθυντής τής Χειρουργικής τού Νοσοκομείου Καστοριάς, οικογενειακός φίλος. Ο γιατρός τού Ιπποκρατείου άρχισε νά λέει μέ επιστημονική ορολογία ότι τό παιδί έχει εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο, έχει μεγάλη συμπίεση υγρών, έχουμε εμβολισμό Γ΄ βαθμού τού εγκεφάλου, η κατάσταση είναι πάρα πολύ κρίσιμη.
Δηλαδή, τελειώνει; τόν ερωτώ. Ο γιατρός δέν απάντησε, κίνησε απλώς καταφατικά τό κεφάλι του. Τότε αισθάνθηκα μία φωνή μέσα μου: "Προσευχήσου!" Τί προσευχή νά κάνω; Δέν ξέρω. Δέν είχα σχέση μέ τήν Εκκλησία. Συνεχίζει η φωνή: "Προσευχήσου! ξεκίνησε! λέγε!" Τότε, μού ήρθε η εξής προσευχή: Χριστέ μου, εσύ πού γιάτρεψες τού εκατόνταρχου τόν δούλο, εσύ πού γιάτρεψες τόν παραλυτικό, εσύ πού γιάτρεψες τόν τυφλό, εσύ πού ανέστησες τόν Λάζαρο, τήν Μαρία δέν θά τήν αφήσεις! Έλεγα αυτήν τήν προσευχή συνέχεια, ενώ τήν κατεύθυναν πρός τήν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.). Αργότερα κατάλαβα ότι οι φράσεις τής προσευχής είχαν σχέση μέ τήν εξέλιξη πού παρουσιάζει ένα εγκεφαλικό κτύπημα: τύφλωση, παραλυσία, θάνατος.
Το πρωΐ ανήσυχη η ομάδα τού Ιπποκρατείου έπρεπε νά πάρει μιά απόφαση· δέν μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί νά πεθαίνει. Πράγματι (εγώ λέω κατά παραχώρηση Θεού) παίρνουν απόφαση καί δίνουν τήν εντολή σ’ ένα χειρούργο νά κάνει τήν επέμβαση. Αφαίρεσαν ένα κομμάτι από τό μέτωπο καί αποσυμφορήθηκε τό αίμα πού είχε μαζευτεί μέ τρομερά μεγάλη πίεση, ένα τόσο σακκουλάκι από τό αιμάτωμα τού εγκεφάλου πού μάς τό έδειξαν οι γιατροί. Τήν εγχείρηση παρακολουθούσε ένας ξάδελφος τής κουνιάδας μου μαιευτήρας στό “Ιπποκράτειο”, Βασίλης Καραγιάννης το όνομα του, από τό Άργος Ορεστικό. Ο γιατρός πού τήν χειρούργησε ονομάζεται Κίμων Ανάσης. Η Μαρία πλήρως διασωληνωμένη. Άρχιζε τό κρίσιμο στάδιο· εάν θά ζούσε, καί πώς θά ζούσε.
Σ’ εμάς ήδη είχαν φέρει τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί αρχίσαμε νά τά διαβάζουμε, όπως καί τήν Παράκληση τής Παναγίας, ενώ δέν είχαμε πρότερο βίο νά διαβάζουμε καί νά κάνουμε προσευχή, δέν είμαστε κοντά στήν Εκκλησία. Όμως προσευχή εκ βάθους ψυχής εισακούγεται, καί σ’ εμάς εισακούστηκε από τόν Χριστό. Παρακαλούσα ταυτόχρονα νά μού δώσει καί ένα σημάδι χειροπιαστό ότι μάς ακούει, ότι θά εκπληρώσει τήν προσευχή μας.
Ήταν Τρίτη 27 Ιουνίου, όταν εξερχόμενοι από τήν Εντατική, μετά τήν ενημέρωση, πέσαμε πάνω σ’ ένα ψηλό λιγνό μοναχό, τόν δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη, νύν π. Νεκτάριο τής Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους. Εγώ θεώρησα τήν παρουσία του ως απάντηση στό αίτημά μου· η σύζυγός μου κατάλαβε ποιός ήταν. Είχε ρθεί στήν Καστοριά μέ άδεια, έμαθε γιά τό συμβάν, καί παρακαλούσε γιά τήν σωτηρία τής κόρης μας. Ένα πρωινό διαπίστωσε πώς στό δωμάτιό του είχε έντονη οσμή θυμιάματος, χωρίς νά έχει θυμιάσει. Συγκλονίστηκε απ’ αυτό καί ήρθε επειγόντως στή Θεσσαλονίκη, νά μάς καθησυχάσει γιά τήν εξέλιξη τής περιπέτειας τού παιδιού. Καθώς κατεβαίναμε, αυθορμήτως παρακίνησε τήν γυναίκα μου νά ανεβή καί νά σταυρώσει τή Μαρία μέ ένα ξύλινο σταυρό πού φορούσε από τότε πού τού έκαναν ρασοευχή, ενώ τόν είχαν ευλογήσει πρώτα πάνω στά λείψανα τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, τής τόσο θαυματουργού, πού έχουν στή Μονή Γρηγορίου.
Στήν Καστοριά, Δευτέρα βράδυ, η μεγάλη μου αδελφή Βενετία Αρμπούτη, πού ήταν πάντα κοντά στήν Εκκλησία, διάβαζε τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί προσευχόταν: Άγιε μου Ραφαήλ, έλα καί σ’ εμάς, κάνε ένα θαύμα καί θά τό λέω σ’ όλο τόν κόσμο, δείξε μου κάτι ότι είναι από σένα. Τήν άλλη μέρα τήν παίρνει τηλέφωνο η φίλη μας Τασούλα Μεγγούδη καί τής λέει: Ξέρεις τί όνειρο είδα; Είδα ότι πήρα τόν γιό μου καί πήγα σ’ ένα νοσοκομείο. Ήταν γιατροί μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, αλλά φορούσαν ράσα καί ένας από αυτούς φορούσε μιά άσπρη ρόμπα από πάνω. Τού λέω, Γιατρέ, τί θά γίνει μέ τό παιδί μου; Σ’ εμάς πότε θά έρθετε; Μού λέει αυστηρά. Εσένα σού είπα· τήν Τετάρτη θά γίνει η επέμβαση!
Τρίτη πρωί αποφασίζει τό ιατρικό συμβούλιο ότι πλέον δέν είχαν κανένα λόγο νά κρατούν τά μηχανήματα καί θά προσπαθούσαν νά δούν άν ο εγκέφαλος λειτουργεί. Τήν Τετάρτη θά έκαναν τό τέστ φωτός, καί άν ζούσε, καλώς· άν δέν ζούσε, θά μάς προετοίμαζαν γιά τό τέλος. Κάθε μέρα πάντως μάς προετοίμαζαν γιά τό χειρότερο. Αυτά τά έλεγαν στό φίλο μας γιατρό Παπαδιαμαντόπουλο από την Καστοριά καί τά πληροφορηθήκαμε εκ τών υστέρων. Τετάρτη τήν έβαλαν στόν αξονικό τομογράφο καί πήραν τό μήνυμα μέ τό τέστ ότι δουλεύει ο εγκέφαλος.
Από κεί καί πέρα γνώριζαν τί μπορούν νά κάνουν, νά μή δίνουν τόση νάρκωση, ώστε νά δούν άν αντιδράσει ο οργανισμός, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί νά δούλευε, αλλά δέν ήξεραν άν μπορούσε νά κινήσει πόδια, χέρια κλπ. Η προϊσταμένη κ. Αντωνίου μάς λέει: Ήταν πολύ βαριά χτυπημένη· άν ζήσει, θά είναι φυτό, είτε παράλυτη. Πέρασαν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή, σέ πλήρη καταστολή.
Κάθε βράδυ διάβαζα τό πρώτο βιβλίο τού αγίου Ραφαήλ καί τό Ψαλτήρι τού Δαυῒδ καί προσευχόμουν. Είχαμε αρχίσει νά κοιμόμαστε σέ φίλους μας. Αυτό τό διάστημα, μέ παρακίνηση μιάς θείας τής γυναίκας μου, συμμαθήτριάς μου από τό Δημ. Σχολείο Βογατσικού, πήγαμε καί εξομολογηθήκαμε, γιά πρώτη φορά στή ζωή μου, στό Ναό Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος επί τής οδού Μιαούλη. Τά γεγονότα μέ έκαναν νά πλησιάσω στήν Εκκλησία.
Όπως κοιμήθηκα τήν Τρίτη τό βράδυ καί προσευχόμουν, έλεγα στόν άγιο Ραφαήλ, τόν άγιο Νικόλαο καί τήν αγία Ειρήνη: Εμείς φεύγουμε από τό Νοσοκομείο, εσείς όμως μήν τήν αφήσετε τήν Μαρία. Στίς 5 τά ξημερώματα βλέπω ότι βρίσκομαι στό Νοσοκομείο, ήταν ανήσυχοι όλοι καί βλέπω μπροστά μου τούς τρείς Αγίους όπως είναι στό εικόνισμα αλλά μέ τίς ρόμπες τίς χειρουργικές. Μόλις πάω νά μπώ στό θάλαμο, σηκώνονται, γυρίζουν όπως οι στρατιώτες στή μεταβολή καί μού δίνουν νά καταλάβω ότι θά έχουμε πρόβλημα, αλλά νά μήν χάσω τό θάρρος μου.
Ξυπνάω, καί φεύγουμε μέ τή γυναίκα μου γιά τό Νοσοκομείο. Εκεί μάς πληροφορούν ότι έχουμε πρόβλημα, ανεβάζει πυρετό, δέν μπορούμε νά την καταστείλουμε. Υπήρχε κίνδυνος σηψαιμίας. Αντί νά στενοχωρηθώ, μού έρχεται πάλι μία δύναμη ότι όλα θά πάνε καλά, είναι θέμα χρόνου. Τίς επόμενες μέρες δοκίμαζαν αντιβιώσεις, αλλά σέ τρείς μέρες υποχώρησε ο πυρετός.
Άρχισαν νά τής βγάζουν τό οξυγόνο. Πέμπτη βράδυ κάναμε τραχειοτομή καί Κυριακή πρωΐ αποφάσισαν νά βγεί από τήν Μ.Ε.Θ. γιά τή Νευροχειρουργική· είχε πτώση στό ένα βλέφαρο καί υπήρχε περίπτωση νά μείνει έτσι τό μάτι της.
Ξημερώματα τής αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, είχαν αρχίσει νά μειώνουν τήν καταστολή, τό παιδί ανησυχούσε καί σέ μιά κίνηση έπεσε από τό κρεβάτι. Μεγάλη αγωνία. Έτρεξαν οι γιατροί καί οι νοσοκόμες, έκαναν εξέταση, ευτυχώς δέν είχε καμιά επιπλοκή.
Εκείνο τό βράδυ, η αδελφή τής φίλης μας πού είδε τό όνειρο μέ τόν άγιο Ραφαήλ, είδε κι εκείνη τό εξής. Αμφέβαλε γιά τή σημασία τού ονείρου τής αδελφής της, μέ τήν σκέψη πώς παρακαλούσε η θεία τού παιδιού καί, αντί εκείνης, τό όνειρο τό είδε η δική της αδελφή· σκεπτόταν πώς ήταν καθαρή σύμπτωση, χωρίς συνάφεια. Η ίδια είχε τάξει τό ένα της παιδί στήν αγία Ειρήνη τήν Χρυσοβαλάντου. Είδε μιά εικόνα τής Αγίας νά αιωρείται μπροστά της. Σέ μιά στιγμή νιώθει τό χέρι τής Αγίας νά τήν πιέζει επίμονα στήν δεξιά πλευρά τού κρανίου (δηλ. στό σημείο πού είχε γίνει η επέμβαση στή Μαρία μας γιά τήν αφαίρεση τού υγρού) ενώ ταυτόχρονα άκουσε τήν Αγία νά τής λέει: Τώρα η Μαρία είναι καλά, μόνο θέλω νά φάει καί από τό μήλό μου. Ξύπνησε μέ συγκίνηση νιώθοντας τήν πίεση στό κεφάλι της. Φρόντισε νά μάς ενημερώσει καί μάς έστειλε από τήν ευλογία τής Αγίας.
Καθήσαμε εικοσιέξι ημέρες στό “Ιπποκράτειο”, μετά πήγαμε στήν Καστοριά στό Νοσοκομείο γιά δεκαπέντε μέρες. Μάς είχαν πεί ότι μετά από ένα χρόνο, θά έρθετε νά ξανακάνουμε επέμβαση, γιά νά βάλουμε πλαστικό μέτωπο, νά προστατεύεται τό παιδί.
Πήγαμε στό “Ιπποκράτειο” πάλι, στίς 24 Ιουνίου 1998 καί έγινε η επέμβαση στό μέτωπο. Έρχονταν οι γιατροί καί τής έλεγαν: Εσύ είσαι η Λαζαρίνα; Λαζαρίνα έλεγαν τήν Μαρία καί οι γιατροί πού δέν μάς γνώριζαν, επειδή στό συμβούλιο μάθαιναν τήν κατάστασή της.
Πέρασε καιρός καί ένα βράδυ η αδελφή μου είδε στόν ύπνο της τόν άγιο Ραφαήλ νά απαιτεί τό οφειλόμενο χρέος: Εσύ κάτι μού χρωστάς καί τό θέλω! Μέσα στό όνειρό της δέν μπορούσε νά συνειδητοποιήσει τί απαιτούσε, καί ο Άγιος τρείς φορές επανέλαβε τά ίδια λόγια. Ξύπνησε καί συλλογιζόταν τό όνειρο, ώσπου κατανόησε ότι είχε υποσχεθεί, άν σωζόταν η Μαρία μας, νά διαλαλεί τήν ευεργεσία, κι εκείνη είχε αμελήσει.
Σέ επίσκεψή μου στό Άγιο Όρος, στή Μονή Γρηγορίου, Θεοφάνεια μέ τό παλιό, στό βιβλίο επισκεπτών έγραψα τό όνομα, τή διεύθυνσή μου, αλλά μόλις ξεκίνησα νά γράψω τήν αιτία τής επισκέψεως σταμάτησε τό στυλό. Επιχείρησα μέ άλλα δύο δικά μου, ένα μάλιστα καλό διαρκείας, αλλά παραδόξως σταματούσε η ροή τής μελάνης. Σταμάτησα, μέ κάποια απορία. Μετά τήν προσκύνηση τού ι. λειψάνου της αφθάρτου χειρός της Αγίας Αναστασίας, μίλησα μέ τόν π. Πανάρετο καί μού υπέδειξε νά γράψω δυό λόγια γιά τό περιστατικό ως έκφραση ευγνωμοσύνης.
Ήταν, φαίνεται, θέλημα Θεού νά διηγηθούμε τό θαύμα πρώτη φορά σήμερα (στή Μονή τού Αγίου Ραφαήλ). Πάντως, όλα ήταν παραχώρηση Θεού.
Πολλοί βλέπουν τήν Εκκλησία σάν μιά “θρησκεία”, μόνο καί μόνο γιά νά μάς παρηγορεί στίς θλίψεις, νά προσεύχεται γιά τήν υγεία μας, νά μάς θεραπεύει ενίοτε διά θαυμάτων τίς ανίατες αρρώστιες, νά μάς βοηθεί σάν ένα είδος ψυχοθεραπευτού στά ψυχολογικά αδιέξοδα, νά απαντά στίς απορίες γιά τή μεταθανάτια κατάστασή μας, δηλ. έχουν τήν Εκκλησία σάν ένα είδος “θεραπευτηρίου” γιά τήν ικανοποίηση τών “θρησκευτικών” αναγκών.
Καί τίθεται τό θεμελιώδες ερώτημα: έστω, ότι η Εκκλησία ανταποκρίνεται σέ όλες αυτές τίς προδιαγραφές. Τί αλλάζει στή ζωή μας καί πόσο πραγματικά συνδεόμαστε μέ τόν Χριστό; Καί άν δέ συνδεθούμε μέ τόν Χριστό μας, τί τό όφελος από τό οποιοδήποτε θαύμα θεραπείας πού μάς γίνεται; Τί ωφέλησε τούς εννέα λεπρούς η θεραπεία από τή λέπρα, όταν λησμόνησαν τόν ευεργέτη καί τή σχέση τους μέ Αυτόν; Τελικά γύρισαν στήν προηγούμενη ζωή τους, χωρίς τήν προοπτική τής αληθινής ζωής. Μόνο ο ένας σώθηκε, από τήν πίστη πού είχε καί τήν ευγνωμοσύνη πού έδειξε. Γι’ αυτό καί ο Χριστός μας τού είπε: Σήκω καί πήγαινε στό καλό· η πίστη σου σέ έσωσε (Λουκάς 17, 19).
Αυτό ακριβώς είναι τό μεγάλο δίδαγμα από όλα τά θαύματα: πώς θά φροντίσουμε διά τής Εκκλησίας νά μείνουμε ισοβίως ευγνώμονες στό Χριστό μας, πού τελεί τά θαύματα διά τών Αγίων. Πώς θά ενταχθούμε καί θά μείνουμε στήν άγια ζωή καί παράδοση τής Εκκλησίας, εξομολογημένοι, λειτουργημένοι, πιστεύοντες.
Λοιπόν, απαιτείται μιά διαδικασία αναζητήσεως τού Χριστού. Διαδικασία όχι χρόνου ή τόπου, αλλά τρόπου, καρδιακής προσεγγίσεως, τελείας εμπιστοσύνης, ορθής πίστεως, εκκλησιαστικού τρόπου ζωής.
Σ’ αυτό βοηθεί η εξομολόγηση μέ ειλικρινή μετάνοια, η πραγματική σχέση ζωής μέ τήν Εκκλησία-Σώμα Χριστού, η ολόψυχη συμμετοχή στή θ. λατρεία, η άσκηση τής προσευχής, η καθαρή ζωή, η φύλαξη τής καρδιάς από πονηρούς λογισμούς κι εμπαθείς παρορμήσεις κ.τ.ό. Κάποιοι θά δυσκολευθούν μέ αυτές τίς οδηγίες θεραπείας τών προβλημάτων τους. Έχουμε συνηθίσει νά ξοδεύουμε τά πάντα γιά δουλειές, διασκεδάσεις κ.λπ. Δυσκολευόμαστε νά ξοδέψουμε κάτι δικό μας γιά νά αποκαταστήσουμε πραγματικές σχέσεις μέ τό Χριστό. Θεωρούμε τήν Εκκλησία κάτι ξένο πρός τήν καθημερινή ευτυχία καί πορεία τής ζωής μας. Καιρός νά αλλάξουμε γνώμη. Αγάπησε Εκείνον πού σέ αγάπησε συνήθιζε νά προτρέπει ένας Γέροντας. Η αγάπη κάνει τά πράγματα εύκολα. Στό χέρι μας έχουμε τή λύση τών προβλημάτων.
Εμείς λοιπόν πού διαβάζουμε γιά τά θαύματα καί διαπιστώνουμε ότι είναι γεγονότα αδιαμφισβήτητα, δοξολογούμε τό όνομα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόν ευχαριστούμε πού μάς ελεεί καί μάς δίνει αποδείξεις τής στοργικής Του φροντίδας. Αποφασίζουμε νά Τού μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους μέ μιά ζωή εκκλησιαστική. Εκκλησιαστική ζωή θά πεί ζωή πραγματικής ενώσεως μ’ Εκείνον, αφού η Εκκλησία είναι τό μοναδικό Σώμα Του (Εφεσίους 4, 15-16). Έτσι συντελείαι καί σέ μάς τό πιό σπουδαίο καί μόνιμο θαύμα: η πνευματική μας απελευθέρωση από τήν αμαρτία, η πνευματική μας κάθαρση καί ανακαίνιση, η πνευματική μας ζωοποίηση καί η αγιωσύνη.
Εκτός από τίς βιογραφικές καί θαυματολογικές αναφορές τών ιερών Ευαγγελίων στά πρόσωπα τών αγίων Μαθητών καί Αποστόλων τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τό μεγαλύτερο σέ έκταση βιβλίο τής Καινής Διαθήκης, οι Πράξεις τών Αποστόλων, βιβλίο τής θεοχάρακτης ιστορίας τής Εκκλησίας στά πρώτά της βήματα, θά μπορούσαμε νά πούμε ότι αποτελεί μιά συνθετική απόπειρα πρωίμου καταγραφής “Βίου Αγίων”, βιογραφίας αγίων, εν προκειμένω τών Αποστόλων Πέτρου, Ιακώβου, Ιωάννου, Στεφάνου, Φιλίππου, Παύλου, Βαρνάβα καί τών συνεργατών τους.
Σ’ αυτό τό θεόπνευστο βιβλίο διαβάζουμε γιά τήν άγια πιστότητα τών Αποστόλων στόν σταυρωθέντα καί αναστάντα, αναληφθέντα καί εν αυτοίς μένοντα εν Αγίω Πνεύματι Κύριό τους καί Κύριό μας Ιησού Χριστό. Διαβάζουμε γιά τήν άγια τόλμη τους, τό κήρυγμα καί τή δράση, τούς κινδύνους καί τούς διωγμούς, τούς κόπους καί τίς πνευματικές κατακτήσεις στό έργο τού ευαγγελισμού τών ανθρώπων. Στό αυτό βιβλίο διαβάζουμε καί γιά τά θαύματα τών αγίων Αποστόλων, εκπλήρωση τού λόγου τού Κυρίου: Σάς βεβαιώνω πώς αυτός πού πιστεύει σ’ εμένα, θά κάνει κι εκείνος τά ίδια έργα πού κάνω εγώ καί μάλιστα ακόμη μεγαλύτερα απ’ αυτά, γιατί εγώ πηγαίνω κοντά στόν Πατέρα. Κι ό,τι ζητήσετε στό όνομά μου, θά τό κάνω, ώστε η δόξα τού Πατέρα νά φανερωθεί μέσω τού Υιού (Ιω. 14, 12-13).
Αλλά καί στήν Παλαιά Διαθήκη έχουμε “βίους αγίων”, τών αγίων Πατριαρχών (Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ), Προφητών (Μωυσή, Δαβίδ, Ελισσαίου, Ησαΐου κ.λπ.) καί Δικαίων (Ιώβ, Ρούθ κ.λπ.).
Αυτή η θεοπνεύστως καταγεγραμμένη ιστορία τών θεαρέστων, θεοπειθών, θεοτιμήτων ανδρών καί γυναικών, μέρος τής ιστορίας τής σωτηρίας, μάς υπενθυμίζει ότι η σωτηρία δέν είναι ένα εξωϊστορικό γεγονός στό οποίο εμείς (οι εκάστοτε μικροί αυτουργοί τής ιστορίας τού κόσμου) δέν έχουμε τάχα μερίδιο ευθύνης καί συμμετοχής. Τουναντίον! Η σωτηρία δέν μάς επιβάλλεται. Καλούμεθα ως μέλη τής Εκκλησίας νά τήν αποδεχθούμε μέ συγκεκριμένες πράξεις μέσ’ στήν ιστορία καί νά τήν ευαγγελισθούμε στούς γύρω μας.
* * *
Τέτοιο σημαίνοντα ρόλο διεδραμάτισαν οι τρείς νεοφανείς Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καί Ειρήνη διά τής φιλοχρίστου οσιακής ζωής καί μαρτυρικής τελειώσεώς τους. Καί συνεχίζουν νά διαδραματίζουν τόν αυτό ιερό ρόλο μέ τά ΘΑΥΜΑΤΑ τους, πού αποτελούν μέρος τής ιστορίας τής Εκκλησίας, μέρος τής ιστορίας τής δικής μας πορείας χριστοσωτηρίας διά τής Εκκλησίας. Διότι τά συγκεκριμένα θαύματα αφορούν βεβαίως κάποιους συνανθρώπους μας ευεργετηθέντας προσωπικά, αλλ’ αφορούν καί όλους εμάς τούς υπολοίπους, ως “σημεία” τής πανσωστικής θ. πρόνοιας, ως αφορμή χαράς, ως προαναγγελία τών εσχάτων, τής ουρανίου προοπτικής μας.
Δοξολογούμε τόν Κύριό μας Ιησού Χριστό γιά όλα αυτά τά δώρα τής φιλανθρωπίας Του. Τόν δοξολογούμε καί γιά τούς τρείς Αγίους Του, τούς χαρισθέντας εις ημάς προστάτας καί βοηθούς, γιά νά μάς διδάξουν σέ χρόνια κρίσιμα κι αποκαλυπτικά ότι: η πίστη μας είναι η αληθινή, η Εκκλησία μας είναι τό “Σώμα Χριστού”, πάντοτε ζώσα καί άγια, η ζωή συνεχίζεται πέραν τού τάφου καί προορισμός μας είναι η αιώνια βασιλεία τού Πατρός καί τού Υιού καί τού Αγίου Πνεύματος.
* * *
Καί μέ τό παρόν βιβλίο προσπαθήσαμε φιλοτίμως νά προβληματίσουμε τήν εσώτατη αίσθηση τής αγαθής συνειδήσεως καί τής αφελότητος πίστεως πού ενδεχομένως ως σπαράγματα διατηρούμε οι πλείονες από τά παιδικά μας χρόνια, αλλ’ έχει ανάγκη ανατροφοδοσίας.
Μέσα από τήν αυθεντική παρουσίαση τής εμπειρίας συγχρόνων μας ανθρώπων κι από τά σχόλια πού παρενείραμε εδώ κι εκεί στίς διηγήσεις σ’ αυτό αποβλέψαμε. Διότι πέρα από τό θαυμασμό ή τήν έκπληξη ή τόν προβληματισμό, πού θά προκαλέσουν στόν καθένα οι αφηγήσεις τών ιαθέντων, πρέπει νά συνανακαλύψουμε τήν παρουσία τού Ενός, τού όντως Φιλανθρώπου καί Φιλαγάθου, τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρός μας Ιησού Χριστού.
Είμαστε θεοπλαστούργητοι καί υπάρχουμε επειδή τό θέλει ο Θεός γιά ένα σκοπό: νά ζούμε αιώνια μετέχοντας στό Θεό, πού είναι η ζωή, τό φώς, η μακαριότητα. Όμως, ο Θεός μάς έπλασε ελευθέρους καί μάς αγαπά, χωρίς νά μάς εξαναγκάζει νά Τόν αγαπήσουμε. Μάς φροντίζει, χωρίς νά επιβάλλει νά Τόν λατρεύουμε. Μάς θέλει, χωρίς νά μάς οδηγεί διά τής βίας νά Τόν θέλουμε.
Τήν εν Χριστώ ζωή, δηλ. τό νά ζεί ο άνθρωπος σέ άμεση προσωπική σχέση μέ τό Χριστό, τήν κατακτά όποιος πιστεύει στό Χριστό, λαχταρά νά ζήσει μαζί Του, αγωνίζεται γι’ αυτό καί δέχεται τελικά τήν παρουσία τού Χριστού ενεργό μέσα του. Η εν Χριστώ ζωή είναι γνωστή μόνο σέ κείνους πού τήν επιδιώκουν συνειδητά καί επίμονα.
* * *
Ο Κύριός μας, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, είναι ο μοναδικός σωτήρας, λυτρωτής καί ευεργέτης μας. Όμως, η εν Χριστώ σωτηρία δέν είναι μόνο γεγονός, αλλά καί προσδοκία. Εδώ ακριβώς, χρειάζεται η δική μας συμβολή καί συνεργία. Ο Κύριος βέβαια έδωσε τή ζωή Του λύτρο, γιά νά μάς σώσει· πρέπει όμως κι εμείς νά αποδεχθούμε ενεργητικά αυτό τό ανεκτίμητο δώρο καί μέ τή δική Του βοήθεια νά τό διατηρήσουμε.
Ο Θεός μάς προσφέρει τό πάν. Η δική μας συνεργία έγκειται στό νά αποδεχθούμε καί νά κρατήσουμε αυτό τό "πάν". Μολονότι αυτό πού συνεισφέρουμε γιά τή σωτηρία μας, όπως φαίνεται είναι ασήμαντο σέ σχέση μέ αυτό πού μάς προσφέρει ο Κύριός μας, ωστόσο έχει αυτό καθ’ εαυτό μεγάλη καί αναντικατάστατη σπουδαιότητα.“Ο Χριστός, λέει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, είναι συναγωνιστής μας· κι ένας συναγωνιστής εξυπακούεται ότι συναγωνίζεται καί βοηθάει όχι εκείνους πού κείτονται ξαπλωμένοι ή είναι άρρωστοι, αλλά εκείνους πού έχουν υγεία καί τόλμη, ώστε νά μπορούν νά αγωνίζονται”.
Αυτή είναι η οδός τής σωτηρίας τήν οποία βάδισαν όλοι οι Άγιοι καί τήν οποία μάς καλούν οι νεοφανείς Άγιοι νά βαδίσουμε κι εμείς.