Γέρων Νεκτάριος Μοναχὸς Ἁγιορείτης
Εἰς τὸ ὄνομα Ἐκείνου ποὺ εἶπε ὅτι εἶναι, καὶ ὄντως εἶναι ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀγάπη, τὸ Φῶς, ὁ Ποιμὴν ὁ καλός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ Θεὸς ἡμῶν.
Γνωρίζω ἕναν χαρακτήρα, ὁ ὁποῖος πολλὲς φορὲς ἀναρωτιέται, πόσες ἀκόμα περισσότερες εὐχαριστίες πρέπει νὰ ἀναπέμψω στὸν Κύριο Ἰησοῦ γιὰ τὴν χάρη ποὺ μοῦ ἔδωσε νὰ μὲ συναρπάζῃ ἡ δική του ἀλήθεια. Ὠφελοῦμαι, λέει, ἀκόμα καὶ ὅταν τὴν ἀγνοῶ, καὶ μὲ ἕναν σοφὸ ὅσο καὶ ἁπλὸ τρόπο μοῦ τὴν ἀποκαλύπτει. Ταπεινώνομαι γιὰ τὴν ἄγνοιά μου, προσδιορίζω ἀκριβῶς τὴν μικρότητά μου, καὶ αὐτὴ ἡ φωτογράφηση σὲ λεπτομέρεια τοῦ ἑαυτοῦ μου ὁλοκληρώνεται μὲ ἀκόμα ἕνα θεῖο δῶρο, αὐτὸ τῆς κατὰ Θεὸν «αὐτογνωσίας». Ὅταν κατέχω τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴ χάρη Του, ἡ βεβαιότητα στὴν καρδιά μου εἶναι ἀνίκητη. Γίνομαι ἄτρεπτος στὶς προτάσεις γιὰ ἀλλαγὴ στάσης ζωῆς, παρ᾿ ὅλους τοὺς πειρασμοὺς ποὺ μπορεῖ νὰ φθάνουν ἕως τὸν χλευασμό, τὴν ὕβρη ἢ καὶ τὴν συκοφαντία. Ἡ καρτερικότητα καὶ ἡ ὑπομονή, «ἐν τῇ ὑπομονῇ κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν», βιάζει τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, καὶ τὰ ἐλέη τοῦ Θεοῦ ἔρχονται πλούσια σὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή μου.
Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ μοῦ ἀποκαλύπτει ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τεκμηριώσω τὴν ὀρθότητα αὐτῆς τῆς στάσης ζωῆς ἕως τὴν τελικὴ νίκη, πρῶτα στὸν ἑαυτό μου καὶ μετὰ στὸν αἰσθητὸ κόσμο. Αὐτὸς ὁ κόσμος ποὺ ἀπροκάλυπτα πλέον, ὅταν βλέπη κάποιον ὁ ὁποῖος δὲν ἀλλάζει συχνὰ στάση ζωῆς κατὰ τὸ πρότυπο τῆς αἱρέσεως τῶν Προτεσταντῶν, τὸν ἀποκαλεῖ «Ξεροκέφαλο Ἀρβανίτη». Ἔπρεπε, σύμφωνα μὲ τὸ σατανικὸ σχέδιο ποὺ ἐνεργεῖται ἕως καὶ τὶς ἡμέρες μας, νὰ χλευασθοῦν καὶ νὰ «λουφάξουν» οἱ «ΡΩΜΗΟΙ» (1) ποὺ ἔδωσαν πνοὴ στὸ «Ρωμαίικο», γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχῃ ὑποστατικὴ σύνδεση Ρωμιοῦ καὶ Ρωμιοσύνης, καὶ ἔτσι σὺν τῷ χρόνῳ νὰ ξεχασθοῦν καὶ τὰ δυὸ καὶ νὰ θεωρηθοῦν καὶ τὰ δυὸ βλαπτικὰ ἢ ἀκόμα καὶ ἐχθρικὰ γιὰ τὸ Νεοελληνικὸ ἐθνικὸ κράτος. Ἡ ἀλλοίωση ἱστορικῶν γεγονότων, ἀκόμα καὶ βίων Νεομαρτύρων, ὅλα σὲ βάρος τῶν πρωτοελλήνων καὶ πρωτοηρώων Ἀρβανιτῶν, ἡ εὐτραπελία σὲ βάρος τῶν Ποντίων καὶ τῶν Βλάχων, ἐπιβεβαιώνει τὴν παραπάνω τοποθέτηση.
Ὁ χαρακτήρας αὐτὸς δὲν εἶναι ένας μεμονωμένος ἰδιάζων τύπος ἀνθρώπου, ἀλλὰ ἕνας κοινὸς χαρακτήρας Ἕλληνα ποὺ ἔχει «ΠΙΣΤΗ». Οἱ παλαιότερες γενιὲς χρησιμοποιοῦσαν ἕναν περισσότερο περιεκτικὸ ὅρο ποὺ σηματοδοτοῦσε καὶ τὴν πίστη στὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ τὴν κοινωνικὴ πίστη, τὸν ὅρο «ΜΠΕΣΑ». Ὅσο περισσότερο «ΜΠΕΣΑΛΗΣ» (πιστὸς καὶ ἀληθινός) ἦταν ὁ ἄνθρωπος, τόσο περισσότερο ἐλεύθερος ἦταν. «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ἡμᾶς».
Ἀπελεύθεροι λοιπὸν οἱ «Μπεσαλῆδες» πρόγονοι ἡμῶν ἀπὸ τὰ ὁποῖα συμπλέγματα (κόμπλεξ) εὐαρεστοῦσαν τὸ Θεό, καὶ φωτιζόμενοι ἀπὸ αὐτόν, ἔβλεπαν τὴν ἐσωτερική τους «μορφή», τὰ φυσικὰ ἰδιώματα ποὺ τοὺς εἶχε δωρίσει ὁ Θεός, τοὺς ἄρεσε καὶ δὲν ἤθελαν νὰ τὴν ἀλλάξουν. Ἦσαν «μορφωμένοι» ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ εἶχαν γνώση τοῦ ἑαυτοῦ των, δηλαδὴ «αὐτογνωσία». Μιὰ κατὰ Θεὸν ὑπερβατικὴ αὐτογνωσία ποὺ εἰσάγει στὴν «διὰ Χριστὸν σαλότητα». Καμιὰ σχέση μὲ τὴν αὐτογνωσία τοῦ σύγχρόνου ἀνθρώπου ποὺ πιστεύει τὰ ἀποτελέσματα τοῦ ὑπολογιστοῦ του καὶ προσκολλᾶται σ᾿ αὐτά.
Μὲ τὴν Χάρη τοῦ πανάγαθου Θεοῦ ἡμῶν αὐτοὶ οἱ «διὰ Χριστὸν σαλοί» τίναξαν τὴν Ὀθωμανικη αὐτοκρατορία στὸν ἀέρα. Ἀπὸ αὐτὸν τὸν χαρακτήρα ποὺ δυστυχῶς σπανίζει σήμερα προῆλθαν οἱ Νεομάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, οἱ μπουρλοτιέρηδες, οἱ ἥρωες, οἱ εὐεργέτες, οἱ ἁπλοὶ Χριστιανοὶ ποὺ στήριζαν μὲ τὴ στάση ζωῆς τους τὰ δόγματα τῆς Ὀρθοδοξιας. Ἀλλὰ κυρίως, πάνω καὶ πρὶν ἀπὸ ὅλα καὶ ὅλους, αὐτὸν τὸν χαρακτήρα ἐγέννησαν, ἔθρεψαν, μεγάλωσαν, καὶ τὸν διατήρησαν γιὰ αἰῶνες, οἱ «Μεγάλες καὶ Ἅγιες Ὀρθόδοξες Χριστιανὲς Μητέρες». Οἱ ἀγαπῶντες τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ θαρσεῖτε. Ἡ κυρία Θεοτόκος, ἡ Ἁγιωτέρα τῶν παρθένων καὶ Μητέρων, ἀποκαλύπτει τὴν ἄτρεπτη βούλησή της σ᾿ αὐτὸ τὸ πολὺ σοβαρὸ θέμα. Στὸ θέμα «Μητέρα».
Ἐμφανίζεται γιὰ περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰώνα ἀρχικὰ στοὺς ποιμένες τῆς περιοχῆς τῶν Καρυῶν τῆς Νήσου Χίου ὡς καὶ στὶς ἡμέρες μας (πρόσφατα καὶ ἐκτὸς Χίου), ἐνδεδυμενη τὴν παραδοσιακὴ φορεσιὰ τῆς «Ἀρβανίτισσας Μητέρας».
Ἔτσι ἡ πάνσοφος, μὲ αὐτὸν τὸν ἁπλὸ τρόπο, γιὰ νὰ τὸν κατανοήσουμε ὅλοι, μὲ τὴν ἐξωτερικὴ φορεσιὰ τοῦ «ἤθους» τῆς ἀρβανιτίσσης μητέρας μᾶς δείχνει καὶ προτρέπει τὶς μητέρες νὰ φορέσουν τὴν ἐσωτερικὴ φορεσιὰ τοῦ «φρονήματος» τῆς ἀρβανιτίσσης μητέρας, ποὺ εὐχαριστεῖ τὴν ἴδια τὴν Παναγία μας, τὸν Υἱό της καὶ Θεό μας.
Ἀκολουθεῖ τὸ πρῶτο Συναξάρι τῆς «Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης» ποὺ ἦλθε στὴν ταπεινή μου καλύβη ποὺ τιμᾶται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, στὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸν Μάρτιο τοῦ 2006, γραμμένο ἀπὸ ἕνα ἐκλεκτὸ τέκνο τῆς κοινωνίας τῆς Χίου, ἀλλὰ καὶ ἐκλεκτὸ τέκνο τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν περιγραφή.
Ἐπεξηγηματικὰ σχόλια θὰ ἀκολουθήσουν μετὰ τὸ Συναξάρι, στὴν ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Σεβασμιώτατο Χίου κ.κ. Διονύσιον, μὲ ἀποσπάσματα ἐπιστολῶν χριστιανῶν ποὺ ἔχουν ἐμπειρίες συναντήσεων πνευματικές, ἢ αἰσθητὲς μὲ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα.
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός
Ἱερὰ Καλύβη Ἁγίας Τριάδος
63086 ΚΑΡΥΑΙ Τ.Θ. 107
Ἅγιον Ὄρος
13/26.07.2006
Σύναξις Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ
Τηλ. 23770.23458
Πρὸς
Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην
Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσῶν
κ.κ. Διονύσιον.
Σεβασμιώτατε κ.κ. Διονύσιε βαθυσεβάστως προσκυνῶ κατασπαζόμενος τὴν δεξιάν σας.
Μία ἐκπληκτικὰ εὐχάριστη εἴδηση ἔφθασε στὶς ἀκοές μας ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀνέπαυσε τὶς καρδιές μας ἀπὸ τὸ μεγάλο Νησὶ τῆς Μητροπόλεώς σας, τὴν ὡραία Χῖο.
Κεντρικὸ πρόσωπο τῆς εὐχάριστης εἰδήσεως εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, ἢ ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν οἱ τίμιοι Χριστιανοὶ τῆς Χίου, ποὺ τὴν τιμοῦν, ἡ «Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα».
Τὸ πρῶτο συναξάρι (ἐσωκλείω) ἔφθασε στὸ Ἅγιον Ὄρος (στὴν παραπάνω ἀναφερομένη καλύβη), τὸν Μάρτιο τοῦ 2006 γραμμένο ἀπὸ μία ἐκλεκτὴ προσωπικότητα τοῦ Νησιοῦ, τὸν Κύριο Σταμάτη Κάρματζη. Συνοδεύεται ἀπὸ μερικὲς δεκάδες φωτογραφιῶν τοῦ ἐσωτερικοῦ του Ἱεροῦ Ναοῦ τὴ Ἀναλήψεως - Παναγία Ἀρβανίτισσα, τοῦ ἐγγὺς περιβάλλοντος χώρου, καθὼς καὶ τοῦ εὐρύτερου χώρου τῶν λόφων καὶ βουνῶν. Λόφοι καὶ βουνοὶ στοὺς ὁποίους ἐθεάθη πολλὲς φορὲς αἰσθητῶς ἀπὸ τοὺς ποιμένες τῆς περιοχῆς τῶν Καρυῶν τῆς Χίου ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος νὰ βαδίζῃ, ἐνδεδυμένη τὴν παραδοσιακὴ Ἀρβανίτικη ἐνδυμασία τῆς Ἀρβανιτίσσης μητέρας.
Κατανοοῦμε ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ περιγραφὴ τοῦ Συναξαρίου, ὅτι ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα, εἶναι «μυστικά» συνδεδεμένη ἱστορικὰ καὶ πνευματικά, μὲ τὴν πόλη τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας.
Ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Θ´ Μονομάχος (1042-1054) ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ἀπέστειλε τοὺς καλλίτερους πετράδες (οἱ ὁποῖοι ἕλκουν τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὴν Βόρεια Ἤπειρο γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνομάζονται «Ἀρβανῖται), καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ὑλικὰ γιὰ νὰ κτισθῇ ἡ Ἱερὰ νέα Μονὴ τῆς Χίου. Οἱ πετράδες αὐτοί, μετὰ τὴν ἀνοικοδόμηση τῆς Ἱερᾶς Νέας Μονῆς παρέμειναν στὸ Νησὶ καὶ ἔγιναν μόνιμοι κάτοικοί του. Οἱ ποιμένες τῶν ὀρεινῶν τῶν Καρυῶν τῆς Χίου, ὅπως μας ἐξιστορεῖται στὸ Συναξάρι εἶναι ἀπόγονοι ἐκείνων τῶν πετράδων. Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατὶ οἱ ποιμένες ἀνεγνώρισαν πολὺ εὔκολα στὴν ἐνδυμασία τῆς Παναγίας μας, τὴν ἐνδυμασία τῶν μητέρων των, καὶ τὴν ὀνόμασαν «ΑΡΒΑΝΙΤΙΣΣΑ.»
Πρίν σας ἀναφέρω ἕνα μικρὸ μέρος ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἔχω λάβει ἀπὸ ἔντιμες Χριστιανὲς τῆς Χίου, μὲ περιγραφὲς ἐμφανίσεων καὶ θαυμάτων τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης, ἐπιτρέψατέ μου νὰ παραθέσω λίγες γραμμὲς ἀπὸ τὸ Συναξάρι τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου καθὼς καὶ νὰ σᾶς κάνω γνωστὴ μία προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ποὺ σηματοδοτεῖ τὴν ἐποχή μας ἀλλὰ μπορεῖ καὶ νὰ συνδεθῇ μὲ τὸ συναξάρι.
Ἐσωκλείω πρὸς τοῦτο, σὲ φωτοτυπία τὸν πρωτότυπο βίο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ἀπὸ τὸ Συναξάρι τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Ἔτος ἐκδόσεως 1799!!! Στὴν σελίδα 232 γράφει, «... ἐκεῖθεν ἀναχωρήσας μετέβη εἰς τὸ ἀντίπεραν μέρος τῆς Στερεᾶς, ἤγουν τῆς Ἀρβανιτίας ὀνομαζόμενον Ἅγιοι Σαράντα, καὶ ἐκεῖ ἐδίδασκε τοὺς Χριστιανούς». Οἱ Ἅγιοι Σαράντα εὑρίσκονται ὡς εἶναι γνωστὸ στὴν Βόρειο Ἤπειρο, ποὺ ἐκείνους τοὺς καιροὺς ὠνομάζετο «Ἀρβανιτία». Ἐξ οὗ καὶ «Ἀρβανῖται». Στὴν σελίδα 233 γράφει. «Ἐνήργησε δὲ ὁ Θεὸς δι᾿ αὐτοῦ καὶ ἐκεῖ εἰς τὴν Ἀλβανιτίαν, ὁμοίως καὶ εἰς ἄλλους τόπους τοιαῦτα θαυμάσια...». Ἄλλος τόπος λοιπὸν ἡ «Ἀλβανιτία», διάφορος ἀπὸ τὸν προηγούμενον ἀναφερόμενον ὡς «Ἀρβανιτία», ποὺ σήμερα τὸν ὀνομάζουμε Βόρειο Ἤπειρο.
Δὲν εἶναι ὅμως μόνον διαφορετικοὶ οἱ τόποι, ἀλλὰ καὶ τὰ φρονήματα. Ἡ Παναγία μας ἡ Ἀρβανίτισσα δὲν ἔκανε λάθος, ἐγνώριζε μὲ σαφήνεια ἡ πάνσοφος ποίου λαοῦ τὰ φρονήματα τὴν εὐαρεστοῦν, καὶ ἐκείνου τοῦ λαοῦ ἐφόρεσε τὴν ἐνδυμασία. Ἕνας Ἁγιορείτης μοναχὸς (τὸ ὄνομά του θὰ ἀποκαλυφθῇ ὅταν τὰ γεγονότα θὰ δείξουν) εἶπε, προεφήτευσε; «Ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα φύλαξε τοὺς πετράδες της, γιὰ νὰ ἀνοικοδομήσουν τὴν Πόλη της μετὰ τὸν μεγάλο πόλεμο καὶ τὴν καταστροφή».
Εἶναι σαφές, μετὰ τὰ παραπάνω περιγραφέντα, ἀκόμα καὶ σὲ μία μέτρια διάνοια, ὅτι δὲν μπορεῖ οἱ Ἀρβανίται καὶ οἱ Ἀλβανοὶ νὰ εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό.
Ὑπάρχουν ὅμως ἐκδότες καὶ συγγραφεῖς, μὲ διάνοια κάτω τοῦ μετρίου, ἡ μὲ δολιότητα ὑπὲρ τὸ μέτρον, ποὺ ταυτίζουν τὰ νοήματα καὶ προκαλοῦν σχίσμα στὴν συνοχὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, μὲ ἀποτέλεσμα καὶ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ ἐπηρεάζονται (νὰ ἀλλοιώνονται), ὅταν τὰ Ἱστορικὰ γεγονότα διαστρέφονται. (Βλέπε πατέρα Ἰωάννη Ρωμανίδη).
Πρόκειται γιὰ μία προφητεία ποὺ ἔγινε στὴν Χαλκιδική, καὶ ἀπαντάει στὸ ἐρώτημα «πότε θὰ ἔρθουν τὰ χρόνια τῶν γεγονότων τῆς πόλης;». Ἀπάντησε: 1ον. «Ὅταν ἑνωθοῦν τὰ χωριά», καὶ 2ον « Ὅταν ὁ Κραβασαρᾶς στὸν Ἄθωνα θὰ ἀνθήσῃ». Ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ κείμενο ποὺ ἐσωκλείω, ἀπὸ τὴν συλλογὴ προφητειῶν τοῦ Λεοντίου μοναχοῦ του Διονυσιάτου, καὶ οἱ δυὸ παραπάνω ἀναφερόμενοι ὅροι ἔχουν πραγματοποιηθῆ. Ἄρα ὁ καιρὸς εἶναι κοντὰ Σεβασμιώτατε.
Ἡ Νῆσος Χίος εὑρίσκεται στὸ ἄριστο γεωγραφικὸ πλάτος, ἐπιλεγμένη ἀπὸ τὴν πάνσοφο Μητέρα τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ εὐλογῇ τὶς χειμαζόμενες Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς, Ἐφέσου, Σμύρνης, Περγάμου, Θυατείρων κ.λ.π., τὰ στενὰ καὶ τὴν πόλην πρὸς Βορρᾶ, καὶ τὸ ἀρχιπέλαγος πρὸς Δυσμᾶς καὶ Νότο. Ὅλος ὁ Ἑλληνισμὸς ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Γλυκυτάτης Μαριάμ.
Ἂν Σεβασμιώτατε, ἐδοξολογεῖτο στὴν Χῖο ἡ Παναγιὰ ἡ Ἀρβανίτισσα, ὅπως δοξολογοῦνται στὴν Χῖο, ἡ Παναγία ἡ Μυρτιδιώτισσα, ἡ Παναγία ἡ Πλακιδιώτισσα, καὶ ἡ Παναγία ἡ Βοήθεια, ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα δὲν θὰ ἀπεμακρύνετο, ἴσως δυσαρεστημένη ἀπὸ τὸ Νησί, θὰ γνωρίζαμε καὶ ἐμεῖς στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι τὸ Ἀπολυτίκιο, τὸν παρακλητικὸ κανόνα, τὰ ἐγκώμια καὶ τοὺς Χαιρετισμούς, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γραμμένα πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας μας πολλὲς δεκαετίες πρίν, καὶ ἡ Παναγία μας θὰ ἦταν χαρούμενη καὶ δοξολογούμενη ἀπὸ ὅλα τὰ τέκνα της. Οἱ ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεῖς θὰ εἶχαν προβάλλει τὴν σχέσιν τῆς Παναγίας Ἀρβανιτίσσης - Κωνσταντινουπόλεως, καὶ ὅλα θὰ εἶχαν μία ἄλλη ροὴ καὶ ποιότητα. Μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς καὶ εἰδικὰ τοὺς Ἕλληνες νὰ ἀναμένουμε συνειδητὰ καὶ ἐν ἐγρηγόρσει τὰ γεγονότα, καὶ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τῆς χώρας νὰ ἔχῃ μία σαφῆ ἀπόδειξη τῶν ἄμεσα νὰ συμβοῦν γεγονότων, καὶ νὰ ἀποφασίση τὶς ἄριστες γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῆς χώρας πολιτικὲς ἀποφάσεις, προσευχομένη (ἡ πολιτικὴ ἡγεσία), μαζὶ μὲ τοὺς Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, καὶ τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα στοὺς Ὀρθοδόξους Ἱεροὺς Ναούς. Αὐτὸ φαίνεται νὰ εἶναι ἕνα ἄριστο παράδειγμα ἐθνικῆς συνοχῆς, ἡ ἀκόμα καλλίτερα, αὐτὴ φαίνεται νὰ εἶναι ἡ ἐκδιωχθεῖσα ἀπὸ τὸ νεοελληνικὸ κράτος (ἀλλὰ ἀναζητουμένη ἀπὸ τοὺς σώφρονας Ἕλληνας) «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ». (Ἀγαθὸ πόθο ἐκφράζω).
Οἱ ἐπιστολὲς τώρα τῶν τιμίων Χριστιανῶν τῆς Χίου Σεβασμιώτατε, ξεχειλίζουν ἀπὸ τὶς καρδιακὲς ἐκλάμψεις ἀγάπης καὶ σεβασμοῦ στὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ μας Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα. Ὅσοι τὶς διαβάσαμε συγκινηθήκαμε, καὶ θέλαμε νὰ τὶς ξαναδιαβάσουμε. Ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, τὸ δέος στὴν Παναγία μας, ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ καθαρότητα τῆς καρδίας των, εἶναι ἰδιώματα στὰ ὁποῖα γνωρίζουμε πολὺ καλὰ ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον συγκατοικεῖ. Εὐχόμαστε νὰ πᾶνε ὅλες στὸν παράδεισο.
Ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τῆς κυρίας Ἀ. Δ. Ἀντριώτου ἀπὸ Καρυὲς Χίου, γραμμένη τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006:
α) Ὁ πατέρας μου ἦταν βοσκός. Εἴμαστε 6 ἀδέλφια, ἐγὼ εἶμαι ἡ μεγαλύτερη. Τὴν βλέπαμε τὴν Μεγαλόχαρη πάνω στὰ βουνὰ νὰ γυρίζῃ συνέχεια, μιὰ κοπέλλα πανύψηλη, ἀδύνατη καὶ πεντάμορφη. Αὐτὰ τὰ βουνά, ἔχουν ἁγιάσει Γέροντα. Μέρα νύχτα τὰ γύριζε, δὲν ξέραμε τὸ γιατί...
β) Μιὰ φορὰ ἀκούσαμε τὴν καμπάνα νὰ κτυπάῃ πάρα πολὺ δυνατά, καὶ μᾶς λέει ἡ μητέρα μου... πάρετε τὸ κλειδὶ καὶ πηγαίνετε νὰ ἀνάψετε τὸ καντήλι...
γ) Ἀνεβαίνω ποὖχες πεζούλα ἀπέξω, νὰ δῶ ἀπὸ τὸ παραθυράκι ποῖοι εἶναι μέσα καὶ ψάλουν καὶ βλέπω μία γυναῖκα ψηλὴ καὶ λυγερὴ καὶ φοροῦσε κατακόκκινα τσαρούχια ποὺ φοροῦν οἱ τσολιάδες...
δ) Ἡ γιαγιά μου μᾶς ἔλεγε, τὴν ἔβλεπε συχνὰ μέσα στὴν αὐλὴ ποὔχει περιβολάκι ἀπὸ τριανταφυλλιές του γλυκοῦ, βυσσινιές, ἀμπέλια, ἔχει ἀπὸ ὅλα. Καὶ πάνω σὲ ἕνα μικρὸ ὑψωματάκι πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἐκεῖ τὴν ἔβλεπαν συνέχεια νὰ κάθεται, κι ἔχουν φτιάξει προσκυνητάρι...
Ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τῆς Κυρίας Μ. Κικιλῆ στὶς Καρυές, γραμμένη τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006
α) Θέλω νὰ σᾶς γράψω καὶ ἐγὼ μὲ τὴν σειρά μου, γιατὶ τὴν εἶχε δεῖ ὁ ἄντρας μου στὴ θέση Βίλλα. Ἐκεῖ κοντὰ ἦταν ἡ στάνη μας σ᾿ ἕνα ὑψωματάκι. Ἦταν 11 ἡ ὥρα τὸ μεσημέρι, καὶ βλέπει μία γυναῖκα μὲ τὰ κατάμαυρα, ψηλή, πολὺ ἀδύνατη καὶ πανέμορφη, τὸ προσωπάκι της πολὺ λεπτό, καὶ περνάει μπροστά του...
β) ... Ὅταν ἔφτασε πάνω ἀπὸ τὸ ἁγίασμα, ὅπου ἐκεῖ εἶναι μέχρι σήμερα τὸ ἁγιόκλημα, ἀκριβῶς ἐκεῖ χάθηκε λὲς καὶ χώνεψε μέσα στὸ ἁγιόκλημα. Τότε κατάλαβε ὅτι ἦταν ἡ Παναγία, καὶ κατέβηκε, προσκύνησε καὶ ἔφυγε τρομαγμένος...
Ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τῆς Κυρίας Δέσποινας Ἰ. Καράπουρνου - Τσαμπαρλή. Καρυὲς Χίος. Ἡ ἐπιστολὴ εἶναι 5 σελίδες γεμάτες οὐρανό.
... καὶ γιὰ τὸ ὄνομα Ἀρβανίτισσα τὸ πῆρε πάλιν ἀπὸ Ἕλληνες ποὺ τοὺς κηνηγοῦσαν οἱ Τοῦρκοι. Κατέβαιναν κυνηγημένοι, εἶδαν τὴν Ἐκκλησία καὶ εἶπαν «Παναγία μου γίνε Ἀρβανίτισσα καὶ σῶσε μας»...
Ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τῆς Κυρίας Δήμητρας Δ. Κρητικοῦ. Καρυὲς Χίος. Γραμμένη τὸν Ἰούνιο τοῦ 2006.
α) Μὰ τὸ 1912 ποὺ ἐλευθερώθηκε τὸ Νησί, στὶς 11 Νοεμβρίου, ἡμέρα τῶν Ἁγίων Μηνᾶ, Βίκτωρος καὶ Βικεντίου ἐκεῖ πάνω εἶχαν πάει (οἱ τοῦρκοι) καὶ μαχαίρωσαν τί εἰκόνες, θάψανε τοὺς θησαυρούς τους στὴ γῆ, τοὺς πέταξαν στὶς χαράδρες καὶ μετὰ ἡ Μεγαλόχαρη τοὺς ὀνείρευε (τοὺς χωρικούς) καὶ μάλιστα μιὰ οἰκογένεια, εἶχε βρεῖ πολὺ χρῆμα σύμφωνα μὲ τὶς ὑποδείξεις τῆς Ἀρβανιτίσσης πάντα. Αὐτὴ ἡ οἰκογένεια εἶχε μόνο 10 παιδία στὴ ζωή, καὶ δὲν ξέρω καὶ πόσα πέθαναν ἀπὸ ἀρρώστιες ἡ κακουχίες, καὶ συνέχεια αὐτὴ τὴν οἰκογένεια βοηθοῦσε. Περπατούσανε στὰ βουνὰ καὶ βρίσκανε τὰ φλουριὰ μπροστά τους. Εἶναι ἡ οἰκογένεια Ἰωάννου Καράπουρνου γιὰ νὰ μιλήσουμε συγκεκριμένα καὶ ἀληθινά.
β) Σχετικὰ μὲ τὴν παλαιὰ συνήθεια τῶν ποιμένων νὰ βράζουν γάλα καὶ νὰ τὸ προσφέρουν στοὺς προσκυνητές. Μάλιστα ἐδῶ θὰ σᾶς ἀναφέρω κι ἕνα θαῦμα τῆς Μεγαλόχαρης. Τότε 1947-50 ἦταν σὲ ἔξαρση μία νόσος ποὺ λεγόταν «ψώρα» ἂν ἔχετε ἀκούσει. Καὶ τώρα μπορεῖ νὰ κυκλοφορῇ σὲ ὀλιγάριθμα ἄτομα ἡ ψωρίασις, ἀκόμα καὶ ἀπὸ ἀντίδραση φαρμάκων, ἀλλὰ τότε ἦταν σὲ μορφὴ ἐπιδημίας. Πῆγαν νὰ προσκυνήσουν στὴ χάρη της οἱ ἄρρωστοι αὐτοὶ ἄνθρωποι κι ἤπιαν καὶ ἕνα κύπελο γάλα, καὶ ἔφυγε ἡ ψωρίαση. Ἔγιναν καλά, κι ἀπὸ τότε καὶ αὐτοὶ ποὺ δὲν πίνουν γάλα, κι αὐτοὶ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ πᾶνε νὰ προσκυνήσουν, λένε ἐνῷ εἶναι στὸ σπίτι τους, «σήμερα πρέπει νὰ πιοῦμε γάλα εἶναι τῆς Ἀρβανίτισσας, νὰ μή μας πιάση ἡ ψώρα».
γ) Ἐπίσης, ὅσο γιὰ τὸ ὄνομα (Ἀρβανίτισσα), διάβασα ποὺ σᾶς ἔγραψε (ἡ κυρία Δ. Ἰ. Καράπουρνου-Τσαμπαρλῆ), ὅτι ὁ κόσμος τότε ποὺ τοὺς κυνηγοῦσαν οἱ Τοῦρκοι κι εἶχαν μαζευτεῖ ἐκεῖ στὸ ἐκκλησάκι, λέγανε. « Καλὲ Παναγία μου, γίνε Ἀρβανίτισσα καὶ πολέμησέ τους». Ἑπομένως, ἐννοοῦσαν πολὺ καλὰ τὴν ἀρβανιτίκια οἰκογένεια καὶ τοὺς πολεμιστές. Καὶ λὲς καὶ ἦταν οἱ οὐρανοὶ ἀνοιχτοὶ καὶ ἀκούστηκε ἡ προσευχή τους. Οἱ Τοῦρκοι ἄλλαξαν πορεία. Δὲν πῆγαν πρὸς τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἀρβανίτισσας, καὶ ἔτσι οἱ πιστοὶ σώθηκαν.
Κῆπος ἀπὸ εὐωδιαστὰ ἄνθη οἱ ἐπιστολὲς τῶν ὀλιγογράμματων Χριστιανῶν, Σεβασμιώτατε. Γι᾿ αὐτὲς (τὶς ὀλιγογράμματες γενικά) ποτὲ κανεὶς ἅγιος δὲν μᾶς ἄφησε κάτι μεμπτό, ἐνῷ γιὰ τοὺς «μορφωμένους» ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μας εἶπε ὅτι θὰ «προδώσουν».
Προσπαθοῦν οἱ καλόκαρδες νὰ ἀνασύρουν μνῆμες ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὰ παιδικά τους χρόνια, νυχθήμερου σχεδὸν βίου μαζὶ μὲ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο τὴν Ἀρβανίτισσα, γιὰ νὰ ἀποδώσουν τιμὲς στὴν Ἀρχόντισα τῶν αἰώνων, καὶ τῶν ἐπέκεινα. Γράφουν γιὰ νὰ μάθουμε καὶ ἐμεῖς οἱ νεώτεροι, νὰ θαυμάσουμε, νὰ λαχταρίσῃ ἡ καρδιά μας καὶ νὰ ποθήσῃ μία παρόμοια σχέση μὲ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἄξιος καὶ πανάξιος ὁ μισθός τους!!!
Ἡ καλὴ Διδασκάλισσα καὶ πρώτη κάτοικος τοῦ ὄντως παραδείσου, διδάσκει τοὺς ἐκλεκτοὺς κατοίκους τῶν ὀρεινῶν της Χίου καὶ φίλους τοῦ υἱοῦ της, τὴν ἀπώθηση τῆς λήθης καὶ τὴν πρόσληψη τῆς πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως, ὡς μιᾶς ἐκ τῶν ἀρετῶν ποὺ μᾶς βοηθοῦν στὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας. Αἰσθητῶς καὶ ἐν ἐγρηγόρσει, τὴν ἔβλεπαν, πάντοτε μὲ τὴν ἐνδυμασία τῆς Ἀρβανιτίσσης μητέρας, μὲ διάφορες ἐκφράσεις στὸ πανέμορφο πρόσωπό της, ἀνάλογα μὲ τὸ τί ἤθελε νὰ ὑπογραμμίσῃ πρὸς ὄφελος τῶν χριστιανῶν, καὶ μετὰ τὴν ἔχαναν, καὶ πάλι ἐπέστρεφε στὰ αἰσθητὰ καὶ πάλι τὴν ἔχαναν στὴν πορεία της πρὸς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ. Τοὺς θύμιζε διαρκῶς ἡ Ἄμωμος ὅτι ἐκεῖ εἶναι ἡ αἰώνια πνευματικὴ πατρίδα ἡ ἑτοιμασμένη γιὰ τοὺς φίλους του Υἱοῦ της.
Αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει Σεβασμιώτατε ἂν συναντηθοῦν καὶ συνεργασθοῦν οἱ ἀγαθὲς προαιρέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ποὺ μπορεῖ νὰ εὑρίσκονται στὴ Χῖο, στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἀλλοῦ. Χριστιανοὶ ποὺ σέβονται τὴν βούληση τῆς Παναγίας μας νὰ ὀνομάζεται «Παναγία Ἀρβανίτισσα» ἀφοῦ ἐμφανίζεται γιὰ πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰῶνα ἐνδεδυμένη τὴν παραδοσιακὴ φορεσιὰ τῆς Ἀρβανιτίσσης μητέρας (ἐνδυμασία σχόλης), ἢ τὴν καθημερινὴ φορεσιὰ (στὰ κατάμαυρα).
Παρακαλῶ τὴν ἀγάπη σας Σεβασμιώτατε νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε τὴν καταγραφὴ ὁρισμένων ἐνεργειῶν ποὺ ἡ ταπεινώτητά μου πιστεύω ὅτι πρέπει νὰ γίνουν πρὸς δόξα τῆς Παναγίας μας.
1. Καταγραφὴ ὅλων τῶν γεγονότων, ἱστορικῶν καὶ πνευματικῶν (ἐμφανίσεων τῆς Παναγίας μας, θαυμάτων καὶ ἰάσεων).
2. Ἱστορικὸ τῶν ἀλλαγῶν τῆς Παναγίας τοῦ τέμπλου. Ἂν εἶναι δυνατὸν ἡ φωτογράφιση τῶν παλαιῶν εἰκόνων καὶ ἡ περιγραφὴ τῆς αἰτίας τῆς ἀλλαγῆς.
3. Συγγραφὴ τῶν γραμμάτων τῆς Παναγίας μας. Παρακλητικὸς κανών, Χαιρετισμοί, ἐγκώμια, ἀπολυτίκιο, κοντάκιο, μεγαλυνάριο.
4. Μετὰ τὴν καταγραφὴ τῶν γραμμάτων, πιστεύω ὅτι εἶναι αὐτονόητο ὅτι πρέπει νὰ ὁριστῇ ἰδιαίτερη ἑορτάσιμη ἡμέρα γιὰ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα διάφορη αὐτῆς τῆς Ἀναλήψεως.
5. Ἁγιογράφηση τῆς Παναγίας μας μὲ τὴν ἐνδυμασία τῆς Ἀρβανίτισσης μητέρας, μὲ τὴν ὁποία βούλεται νὰ ἐμφανίζεται ἕως καὶ στὶς ἡμέρες μας. Ἐσωκλείω ἐπιστολὴ τῆς κυρίας Ἑλένης Κοψιδᾶ ἀπὸ Πάτρα διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.
6. Εἰς τὸ ἑξῆς νὰ ἀναγράφεται ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα στὰ ἡμερολόγια τῆς Μητροπόλεως Χίου, καὶ στὰ δίπτυχα τῶν Νέων Χωρῶν.
Ἐσωκλείω: α) Τὸ Συναξάρι τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης β) Τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ἀπὸ τὸν Συναξαριστὴ τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ἐκδόσεως 1799. γ) Προφητεία τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στὴν Χαλκιδικὴ περὶ τῶν χρόνων τῶν γεγονότων τῆς πόλης, συνοδευόμενη ἀπὸ τὶς προφητεῖες τῆς Ἁγίας Ματρώνας τῆς ἀόματης (Ρωσσίδας) περὶ τῶν ἡμερῶν μας. Καὶ δ) τὴν ἐπιστολὴ τῆς Κυρίας Ε. Κοψιδᾶ μὲ τὴν περιγραφὴ τῶν ἐμφανίσεων τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης στὴν Πάτρα καὶ στὸ Ἀγρίνιο.
Ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, εὐχόμαστε ἀπὸ καρδίας Σεβασμιώτατε, νὰ τιμήσετε, νὰ δοξάσετε τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα, ὡς τὴν μητέρα τοῦ μεσαίου ἐκ τῶν τριῶν ἐσταυρωμένων, δηλαδὴ τοῦ ὄντως ΜΕΣΣΙΑ τοῦ σύμπαντος κόσμου, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γονυκλινῶς παρακαλῶ τὴν εὐλογία σας.
Ἀσπάζομαι μὲ σεβασμὸ τὴν δεξιά σας.
Γέρων Νεκτάριος μοναχὸς Ἁγιορείτης.
Ὑστερόγραφο: Ἡ ροὴ ἐπιστολῶν ἀπὸ τὴν Χῖο μὲ περιγραφὲς ἐμπειριῶν Χίων Χριστιανῶν
μὲ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα συνεχίζεται. Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἔλαβα τὶς ἐπιστολὲς
τῶν κυρίων Δημητρίου Μαλαχία τοῦ Μιχαήλ, Κωνσταντίνου Ἀνδριώτου τοῦ Νικήτα καὶ τῆς
κας Μαρίας, χήρας του Μακαριστοῦ Στυλιανοῦ Βενέτου.
μὲ σεβασμὸ Γ.Ν.Μ.
Σεβαστέ μου πατέρα Θεόδωρε, χαίρετε ἐν Κυρίῳ.
Μὲ χαρμολύπη σᾶς ἀνακοινώνω, ὅτι ἔφθασε ἀπὸ τὴ Χίο στὴν ταπεινὴ καὶ χαμηλοτάβανη Καλύβη μου, στὴ Σκήτη Κουτλουμουσίου, γιὰ πρώτη φορὰ στὰ χρονικά του Ἁγίου Ὄρους, τὸ πολυπόθητο Συναξάρι τῆς «ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΡΒΑΝΙΤΙΣΣΑΣ», αὐτὸ ποὺ σὲ προηγούμενες ἐπιστολὲς ἢ τηλεφωνήματα σᾶς εἶχα ἀναγγείλει.
Ἡ χαρὰ προέρχεται ἀπὸ τὴν σύνταξη ἐπιτέλους καὶ ἀποστολὴ τοῦ Συναξαρίου, ἀλλὰ συνοδεύεται καὶ ἀπὸ μεγάλη λύπη γιατὶ ἀνακαλύπτω μεθοδευμένη σκοπιμότητα νὰ μείνει χαμηλὰ ἡ δημοτικότητα τῆς Παναγίας μας μόνο σὲ λίγα χωριουδάκια τῆς Χίου. Ἔχω ρωτήσει Χιῶτες προσκυνητὲς στὸ Ἅγιο Ὄρος καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι δὲν τὴν ἔχουν ἀκούσει.
Τὸ Συναξάρι συνέταξε καὶ ὑπογράφει μιὰ πολὺ γνωστὴ προσωπικότητα τοῦ Νησιοῦ, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ κείμενο ποὺ ἐσωκλείω, ὁ κύριος Σταμάτης Κάρμαντζης. Ὁ κύριος Κάρμαντζης εἶναι ἐκλεκτός του λαοῦ τῆς Χίου ἀφοῦ σὲ Νομαρχιακὲς ἐκλογὲς τοῦ πρόσφατου παρελθόντος ἐξελέγη πρῶτος σὲ ψήφους καὶ ἐχρίσθη ἀντινομάρχης Χίου. Ψάλλει ἀφιλοκερδῶς σὲ Ἱεροὺς Ναοὺς τῆς περιοχῆς ὁποῦ κατοικεῖ στὶς Καρυὲς τῆς Χίου. Εἶναι παντρεμένος μὲ τὴν κυρία Ἄννα καὶ ἔχουν δυὸ θυγατέρες. Φαίνεται σὲ ἐμένα ποὺ ἔχω δουλέψει τὸ θέμα ὅτι ὁ κύριος Κάρμαντζης δὲν εἶναι μόνον ἐκλεκτός του λαοῦ ἀλλὰ καὶ τῆς κυρίας Θεοτόκου, ἀφοῦ ἐκείνη ἡ πανάγαθος σὲ ἐκείνου τοῦ ταπεινοῦ Χριστιανοῦ τὴν καρδιὰ εἶδε ὅτι ὑπάρχει ἡ ὑπέροχη θεία λαχτάρα νὰ περιγράψη τὴν μακρόχρονη καὶ θαυμαστὴ εἴσοδο τῆς Μητρός του Θεοῦ ἡμῶν στὸ χρόνο, γιατὶ ἀκόμα καὶ αἰσθητῶς ἔχει ἐμφανισθῆ σὲ Χριστιανούς, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἐνυπνίων.
Οἱ τρεῖς ρασοφόροι (δυὸ ἡγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν καὶ ἕνας Ἱερεύς), τοὺς ὁποίους παρεκάλεσα νὰ μοῦ στείλουν στοιχεῖα καὶ αὐτὸ πρὶν γνωρίσω τὸν κύριο Κάρμαντζη, μὲ πήγαιναν ἀπὸ Χριστούγεννα σὲ Πάσχα καὶ τούμπαλιν.
Τὸ Συναξάρι συνοδεύεται ἀπὸ 30 φωτογραφίες, οἱ τρεῖς ἐκ τῶν ὁποίων φέρουν τὰ σημάδια (χαρακιὲς ἀπὸ τὶς ξιφολόγχες τῶν Τούρκων) τῆς βαρβαρότητας τῶν Τούρκων. Ἡ ἁγία εἰκόνα τῆς «Παναγίας τῆς Ἀρβανίτισσας» (ὡραιοτάτη ὁμολογοῦν ὅσοι τὴν εἶδαν), περιέργως δὲν φέρει σημάδια. Προσπαθῶ νὰ ἐκτυπώσω τὶς φωτογραφίες γιὰ νὰ ἀποστείλω.
Ἀρκετὲς δεκαετίες τὴν ἔκρυψαν ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν «ἀδιάκριτη ὑπακοή» σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὸν ὀρθόδοξο καθαρισμό, φωτισμό, θέωση. Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ σᾶς εὐχαριστοῦμε πάτερ Θεόδωρε γιὰ τὸ κείμενο περὶ «Ὑπακοῆς» στὴν τελευταία «Θεοδρομία» τοῦ 2005, μᾶς εἶναι πολὺ χρήσιμο.
Ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα μᾶς δείχνει τὴν ἱστορικὴ καὶ πνευματικὴ ἀλήθεια. Τὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια σκοπίμως δὲν μᾶς λέγουν τὴν ἀλήθεια γιὰ τοὺς προγόνους μας. Τὸ ἔθνος δὲν εἶναι σὲ συνοχή. Ἡ Παναγία μας ὅμως μὲ αὐτὴ τὴν πάνσοφη ἀπόφασή της νὰ βγῆ ἀπὸ τὴν «ΜΑΚΡΟΘΥΜΟ» ἀπομόνωσή της σὲ μερικὰ χωριουδάκια τῆς Χίου, δείχνει ὅτι θέλει τὴ συνοχὴ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ σηματοδοτεῖ τὸ ρόλο της στὰ χρόνια ποὺ ἔρχονται.
Μιὰ ἐκπληκτικὴ εἴδηση ἔφθασε τηλεφωνικὰ στὴν καλύβη μου ἀπὸ τὴν Πάτρα πρὶν λίγες ἡμέρες. Ἡ κ. Ἑλένη Κοψιδᾶ, στὴν ὁποία εἶχα μιλήσει γιὰ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα, ἔχει τὴν καλὴ συνήθεια νὰ ἐπικαλεῖται τὴν Παναγία μας μὲ τὰ ὀνόματα τῆς Παναγίας μας ποὺ γνωρίζει (Ἀθωνίτισσα, Προυσιώτισσα), πρὶν ὅμως τὴν ἐπικαλεσθεῖ, τῆς ἐμφανίσθηκε σὲ ἐνύπνιο, ντυμένη Ἀρβανίτισσα βεβαίως. Ἀναμένω γραπτὴ περιγραφὴ τῆς ἐμπειρίας αὐτῆς καὶ θὰ σᾶς ἐνημερώσω.
Σᾶς εὔχομαι καλὴ καὶ διαρκῆ Ἀνάσταση
Ἀσπάζομαι τὴ δεξιά σας
Γέρων Νεκτάριος μοναχὸς Ἁγιορείτης
ΥΓ. Θὰ ἤθελα νὰ σᾶς προτείνω σεβαστέ μου πάτερ Θεόδωρε, ἡ παροῦσα ἐπιστολὴ νὰ συνοδεύη ὡς ἀνάλυση τὸ κείμενο τῆς «Ἀρβανίτισσας». Ἂν τὸ εὐλογεῖτε, παρακαλῶ νὰ προσθέσετε καὶ τὸ παρακάτω κείμενο.
Ὁ τόπος ποὺ ἐπέλεξε ἡ γλυκειά μας Παναγία δὲν εἶναι τυχαῖος. Ἀπὸ τὴ Χίο εὔκολα μπορεῖ νὰ εὐλογεῖ τὸ ἀρχιπέλαγος καὶ τὴν Στερεὰ Ἑλλάδα πρὸς Δυσμᾶς, ἀλλὰ καὶ τὶς Ἐκκλησίες τῆς Ἐφέσου, τῆς Σμύρνης καὶ τὶς λοιπὲς Ἐκκλησίες πρὸς Ἀνατολάς. Οἱ καιροὶ δὲν εἶναι εὔκολοι, τὰ γεγονότα ἔρχονται ταχύ.
Πιστεύω λοιπὸν ὅτι ταχὺ πρέπει νὰ τὴν ἐγκωμιάσουμε. Ἄφησαν τὴν πάνσεμνο «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΉΝ ΑΡΒΑΝΙΤΙΣΣΑ», περισσότερο ἀπὸ ἕναν αἰώνα, χωρὶς Παρακλητικὸ Κανόνα, χωρὶς Ἱερὸ Ναό, χωρὶς δική τες ἡμέρα ἑορτῆς, χωρὶς ἁγία εἰκόνα μὲ τὴν στολὴ τῆς «Ἀρβανίτισσας», ποὺ ἡ Ἄμωμος «βούλεται» νὰ εἶναι ἐνδεδυμένη σὲ ὅλες τὶς ἐμφανίσεις της. Δὲν ἀναφέρεται στὶς θαυματουργὲς εἰκόνες τῆς Μητροπόλεως Χίου καὶ δὲν ἀναφέρεται στὸ ἡμερολόγιο τῶν Νέων Χωρῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Τί θὰ κάνουμε Χριστιανοί μου μὲ αὐτὸν τὸν οὐράνιο θησαυρό;
Συνεγράφη στὴν Ἱερὰ Καλύβη τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Τῇ Ἱερᾷ Σκήτῃ Ἁγ. Παντελεήμονος Κουτλουμουσίου
τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων 2006.
Οἱ πετράδες ποὺ ὁ Κωνσταντῖνος Θ´ ἔστειλε στὴ Χίο εἶναι οἱ Ἀρβανίτες, τοὺς ὁποίους βέβαια τοὺς εἶχε μισθώσει καὶ μεταφέρει στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν Βόρειο Ἤπειρο ἢ «Ἀρβανιτιά», ὅπως ἐλέγετο ἐκείνους τοὺς χρόνους.
Ἡ περιοχὴ αὐτὴ βρίσκεται στὸ ΒΔ μέρος τῶν Καρυῶν. Ξεκινᾶ ἀπὸ τὶς παρυφὲς τοῦ Πηγάνιου Ὄρους καὶ εἶναι τοπωνύμιο τῆς εὐρύτερης περιοχῆς «Κοχλίας». Ἡ περιοχὴ συνορεύει ΒΑ μὲ τὸ ὄρος Αἶπος καὶ Δυτικὰ μὲ τὸ Προβάτειον Ὄρος.
Μικρὸ μέρος τῆς περιοχῆς εἶναι δάσος καὶ τὸ μεγαλύτερο καλύπτεται ἀπὸ θάμνους καὶ ἀστυφίδες. Γενικὰ ἡ περιοχὴ εἶναι ἕνα τοπίο μὲ ἄγρια ὀμορφιά, χαμηλὲς θερμοκρασίες τὸ χειμώνα μὲ ἀρκετὰ χιόνια καὶ φυσιολογικὲς θερμοκρασίες τὸ καλοκαίρι.
Πάνω ἀπὸ ἕναν αἰώνα ἡ περιοχὴ αὐτὴ φιλοξενοῦσε ποιμένες, τὸ κύριο ἐπάγγελμα τῶν χωρικῶν τοῦ χωριοῦ Καρυές, ποὺ γειτνιάζει μὲ τὴν ἐν λόγῳ περιοχή, μὲ πληθυσμὸ σήμερα 700 κατοίκων καὶ παλαιότερα τὸν διπλάσιο καὶ περισσότερο.
Οί Καρυές, τὰ Αὐγώνυμα, ὁ Ἀνάβατος καὶ ὁ Δαφνώνας εἶναι τὰ χωριὰ ποὺ δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν πληθυσμὸ ποὺ συνέρευσε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ κτίσουν τὴ Νέα Μονή, ἐκπλήρωση ὑπόσχεσης καὶ τάματος τοῦ ἐξόριστου τότε Βασιλέα Κωνσταντίνου Θ´ Μονομάχου (1042-1054), ὁ ὁποῖος ἔζησε τὰ χρόνια τῆς ἐξορίας του στὴν περιοχὴ τῆς Νέας Μονῆς καὶ εἶχε ὑποσχεθεῖ στοὺς καλόγερους τῆς περιοχῆς ὅτι ὅταν ἐπιστρέψει ἐπανακτώντας τὸ θρόνο, θὰ ἔστελνε ἕνα καραβάνι τεχνιτῶν, ἐργατῶν καὶ διανοουμένων γιὰ νὰ κτίσουν μεγαλοπρεπῆ ναὸ στὸν ρυθμὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Πιστὸς στὸ τάμα καὶ τὴν ὑπόσχεσή του, ἔστειλε πλοῖα μὲ ἑκατοντάδες τεχνίτες, φημισμένους ἐργάτες, σχεδιαστές, διανοουμένους, μαζὶ μὲ ὑλικὰ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ὁλοκλήρωσαν τὸ μεγαλοπρεπὲς ἔργο τῆς Νέας Μονῆς. Αὐτὸ δὲ τὸ μνημεῖο σῴζεται μέχρι καὶ σήμερα, παρὰ τὶς καταστροφὲς καὶ τὶς λεηλασίες ποὺ ὑπέστη καὶ αὐτό, ἀπὸ τοὺς Τούρκους κυρίως. Μετὰ τὸ πέρας καὶ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ κτισίματος τῆς Νέας Μονῆς, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ διασκορπίστηκαν στὶς γύρω περιοχές, κτίζοντας αὐτὰ τὰ χωριὰ γιὰ νὰ διαμείνουν καὶ σιγά-σιγὰ ἐμπλουτίζονταν καὶ μὲ ἄλλους πληθυσμοὺς καὶ ἔφθασαν στὴ σημερινή τους μορφή, ἔχοντας σήμερα πληθυσμὸ οἱ Καρυὲς 700 κατοίκους, ὁ Δαφνώνας 450 κατοίκους, ὁ Ἀνάβατος 30 καὶ τὰ Αὐγώνυμα 100. Αὐτὸς δὲ ὁ πληθυσμὸς ἦτο τριπλάσιος τουλάχιστον, ὅμως ἡ φτώχεια καὶ ἡ στέρηση ἀνάγκασε τοὺς περισσότερους ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ξενιτευθοῦν στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Αὐστραλία γιὰ ἕνα καλύτερο μέλλον. Ἀπόγονοι δὲ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τρίτη καὶ τέταρτη γενιά, ἐπισκέπτονται τὰ χωριά τους καὶ τὰ στηρίζουν μὲ κάθε τρόπο δείχνοντας τὴ μεγάλη τους ἀγάπη στὶς ρίζες τῶν παππούδων καὶ τῶν γονέων τους.
Πάνω ἀπὸ 50 πολύτεκνες φαμίλιες διέμεναν μὲ τὰ κοπάδια τους σ᾿ αὐτὴν τὴν περιοχὴ τοῦ Κοχλία σὲ μάνδρες ποὺ εἶχαν κατασκευάσει μὲ τὰ χέρια τους καὶ σὲ καλύβες κτισμένες ἀπὸ πέτρα. Ἀρκετὲς ἀπὸ αὐτὲς σῴζονται μέχρι καὶ σήμερα. Ἄνθρωποι φτωχοί, ἀλλὰ πολὺ θεοσεβεῖς, ζοῦσαν μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς προστασίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἀπὸ διάφορες ἀφηγήσεις ἐξιστορεῖται ὅτι πολλὲς φορὲς μέσα ἀπὸ τὶς κακουχίες καὶ τὰ βάσανά τους, ἔβλεπαν ὀπτασίες καὶ ὁράματα μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ποὺ τοὺς συντρόφευε καὶ τοὺς ἔδινε κουράγιο στὸν ἄνισο καθημερινὸ ἀγώνα τῆς ἐπιβίωσής τους.
Τὶς περισσότερες φορὲς ἔβλεπαν στὶς κορυφογραμμὲς μιὰ λυγερόκορμη κοπέλα μὲ ἀρβανίτικη φορεσιὰ νὰ περιδιαβαίνει. Αὐτὴ τὴν εἰκόνα τὴν περιέγραψαν πολλὲς φορὲς καὶ διαφορετικὰ πρόσωπα μὲ ἐλάχιστες ἀποκλίσεις ὡς πρὸς τὴν περιγραφή. Ἀπὸ στόμα σὲ στόμα διαδόθηκε σὲ ὅλους καὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἡ Παναγία, καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς ἐνδυμασίας της τὴν ὀνόμασαν Παναγία Ἀρβανίτισσα.
Στὸ σημεῖο αὐτό, ποὺ σήμερα εἶναι κτισμένος ὁ Ναὸς πρὸς τιμήν της, βρέθηκε εἰκόνισμα τῆς Παναγίας περὶ τὰ 1905 ἀπὸ τους βοσκοὺς τῆς περιοχῆς, καὶ ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ κτίσουν τὴν ἐκκλησία. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ οἱ οἰκονομικὲς δυνατότητες δὲν ἔφθαναν, ἀπευθύνθηκαν στὸν Ἀλέξανδρο Κωνσταντινίδη, ἕνα ἔμπορο κάτοικο τῆς περιοχῆς καὶ καλὸ Χριστιανό. Ἐκεῖ, σ᾿ αὐτὴ τὴν περιοχὴ τῆς Ἀρβανιτίσσας, ὁ Ἀλέξανδρος Κωνσταντινίδης ἔκτισε τὸν ὑπέροχο Ναὸ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πατρὸς Γεωργίου Μαρῆ καὶ τοῦ πατρὸς Κυρίλλου. Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ ναὸς ἀνεγέρθηκε στὰ χρόνια της Τουρκοκρατίας περίπου τὸ 1905. Τὴν περίοδο ἐκείνη ἀπαγορευόταν ἀπὸ τοὺς Τούρκους νὰ χτίζονται χριστιανικοὶ ναοί, διότι ὅλα «τὰ ἔσκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά» καὶ ἔτσι ἀρχίζουν τὸ διωγμὸ ἐναντίον τοῦ Ἀλεξάνδρου Κωνσταντινίδη. Κάποια μέρα τὸν συνέλαβαν, ἀλλὰ τοὺς ξεγέλασε παριστάνοντας ἄλλον. Ἔτσι, κρυφὰ μὲ τὴ βοήθεια τῶν ποιμένων Καρούσων καὶ τῶν ἄλλων συγχωριανῶν μετὰ ἀπὸ μεγάλο ἀγώνα, ἀφάνταστη ταλαιπωρία καὶ ἐργασία, κυρίως νύχτα, διότι τὴν ἡμέρα ἦταν πολὺ δύσκολο μὲ τὸ φόβο τῶν Τούρκων, ἔχτισαν καὶ τελείωσαν τὸ Ναό. Ἔχω κρατήσει αὐτὲς τὶς ἀφηγήσεις ἀπὸ τὸν μπαρμπα-Γιώργη τὸν Βενέτο, ποὺ ἦταν τὸ ἱστορικὸ βιβλίο τοῦ χωριοῦ καὶ πέθανε ὑπέργηρος τὴν δεκαετία τοῦ 1970 ἄνω τῶν ἐνενήντα ἐτῶν.
Ἐπειδή εἶναι κτισμένος σὲ ὕψωμα, ἀπεφάσισαν νὰ τὸν ἑορτάζουν τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως καὶ νὰ κάνουν οἱ ποιμένες καὶ τὴν γιορτή τους, ἐπειδὴ εἶναι καὶ τὸ τέλος τῆς δικῆς τους περιόδου, εὐχαριστώντας τὴν Παναγία γιὰ τὴ χρονιὰ ποὺ πέρασε. Μάλιστα κουβαλοῦν στὴ χάρη της καὶ βράζουν γάλα γιὰ ὅλους τοὺς προσκυνητὲς καθὼς ἐπίσης καὶ μικρὰ κατσικάκια καὶ προβατάκια ποὺ τὰ βγάζουν σὲ δημοπρασία πρὸς ἐνίσχυση γιὰ τὴ συντήρηση καὶ εὐπρεπισμὸ τῆς ἐκκλησίας. Ὁ ναὸς ἀναφέρεται καὶ μὲ τὶς δυὸ ὀνομασίες στὶς ἀναφορὲς τοῦ πληθυσμοῦ τῶν Καρυῶν καὶ τῆς Χίου, Ἱερὸς Ναὸς Ἀναλήψεως - Παναγία Ἀρβανίτισσα, ἀλλὰ περισσότερο γνωστὸς εἶναι ὁ ναὸς ὡς Παναγία Ἀρβανίτισσα. Σήμερα στὴν περιοχὴ ζοῦν ἐλάχιστες οἰκογένειες κτηνοτρόφων ἀπὸ τὶς Καρυές, 5-6 οἰκογένειες.
Τὸ 1912 ποὺ διώχθηκαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὴ Χίο καὶ ἀπελευθερώθηκε τὸ νησί, μιὰ ὁμάδα Τούρκων στρατιωτῶν, διωκόμενοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες, ἔφτασαν στὴν περιοχὴ τοῦ «Κοχλία». Μπῆκαν στὸ Ναὸ τῆς Ἀναλήψεως καὶ προκάλεσαν λεηλασίες καὶ ζημιὲς στὸ ναὸ καὶ στὶς εἰκόνες. Τὶς ἔσπασαν, τὶς ἔκαψαν, τὶς κατατρύπησαν καὶ τὶς χαράκωσαν μὲ τὰ ξίφη τους. Μερικὲς σώζονται μέχρι καὶ σήμερα. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὁ ναὸς ἄρχισε νὰ φθείρεται. Κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ 1970 τὸν ἀνέλαβαν μιὰ ὁμάδα Καρούσων καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῶν Καρουσίων Σικάγου ἀναστηλώθηκε ὁ Ναός.
Ὁ γράφων θυμᾶμαι, ἤμουν 16 χρονῶν παιδί, ὅτι δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἀγροτόδρομος, ἀλλὰ τότε ἡ συνηθισμένη διαδρομὴ ἦταν ἀπὸ τὸ Πηγάνιο Ὄρος, ἡ Πηγανιὰ ὅπως ἐμεῖς τὸ λέμε στὶς Καρυές, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφικό μου φίλο Νικήτα Ἀνδριώτη καὶ θέλοντας νὰ βοηθήσουμε στὴν προσπάθεια τῶν γονιῶν μας, τῶν συγγενῶν καὶ φίλων ποὺ ἀνέβαιναν τὶς Κυριακὲς μὲ τὰ πόδια καὶ τὰ ζωντανά τους γιὰ νὰ δουλέψουν στὴν Ἀρβανίτισσα, ἀρκετὲς φορὲς ξεκινούσαμε καὶ ἐμεῖς μαζί τους. Κάποιες δὲ φορὲς μεσοβδόμαδα ποὺ δὲν εἴχαμε σχολεῖο παίρναμε τὸ μουλάρι καὶ τὸ γάιδαρο τοῦ παπποῦ τοῦ Νικήτα, τοῦ μπάρμπα-Γιάννη τοῦ Καράπουρνου, μὲ τσουβάλια γιὰ νὰ φορτώσουμε ἀμμοχάλικο ἀπὸ τὸν ποταμὸ τῆς Ἀρβανίτισσας, ποὺ στέρευε τὴν καλοκαιρινὴ περίοδο καὶ δὲν εἶχε νερό, ἀπόσταση ἕνα μὲ ἑνάμιση χιλιόμετρο ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, καὶ νὰ τὸ κουβαλήσουμε στὸν προαύλιο χῶρο γιὰ νὰ μποροῦν νὰ δουλέψουν τὶς Κυριακὲς ὅσοι πήγαιναν γιὰ νὰ βοηθήσουν καὶ νὰ δουλέψουν τὴ χάρη της, ἔχοντας τὰ ἀπαραίτητα ὑλικά.
Θυμᾶμαι ὅτι κάναμε πολλὲς διαδρομὲς χωρὶς νὰ νιώσουμε κούραση, ἀλλὰ ἀπέραντη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση. Ὅταν δὲ ἐπιστρέφαμε στὸ χωριὸ καὶ ἔχοντας ἄγνοια τοῦ κινδύνου ποὺ διατρέχαμε, κατεβάζαμε τὰ ζωντανὰ ἀπὸ τὰ «σκαλώματα» τῆς Πηγανιᾶς, μιὰ διαδρομὴ ἄκρως ἐπικίνδυνη μόνο γιὰ τὸν περιπατητή, ὄχι νὰ κατεβάζει μουλάρι ἢ γαίδαρο. Ἐμεῖς λοιπόν, βάζοντας σὰν φρένο τὴν οὐρὰ τῶν ζωντανῶν στὸ σβέρκο μας καὶ πίσω ἀπὸ ἐκεῖνα βῆμα-βῆμα κατεβαίναμε μέχρι νὰ φθάσουμε στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ, ὁπότε τὰ καβαλούσαμε καὶ γυρίζαμε στὸ χωριό. Σήμερα ποὺ πενηνταρίσαμε καὶ βλέπουμε τί τρέλλες κάναμε, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα ἦταν ὁ Φύλακας Ἄγγελός μας, διότι εἶναι ἀδύνατο ἀπὸ αὐτὴ τὴ διαδρομὴ νὰ κατεβάσει ἄνθρωπος ζωντανό, ὅταν καὶ ἄνθρωπος μὲ πολλὴ-πολλὴ δυσκολία καὶ ἀρκετὴ ἱκανότητα μπορεῖ νὰ τὰ καταφέρει.
Ἀξίζει νὰ ἀναφέρω τὰ ὀνόματά τους καὶ ὡς μνημόσυνο γιὰ ὁρισμένους ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν ὑπάρχουν πιὰ στὴ ζωὴ γιὰ τὸν ἀγώνα, τὴν προσφορὰ καὶ τὴν ἀγάπη τους στὴν Παναγία Ἀρβανίτισσα. Πέτρος καὶ Νικόλαος Μασσᾶς, Θεοδόσης Μαλαχίας, Χρῆστος Ἀνδριώτης, Κωστῆς Μανουρᾶς, Γιάννης Ἀνδριώτης τοῦ Ἀργύρη καὶ Γιάννης Ἀνδριώτης τοῦ Νικῆτα, Φραγκούλης Μιχαηλίδης, Γιώργης Κάρμαντζης τοῦ Θωμᾶ καὶ Νικόλαος Κάρμαντζης τοῦ Γεωργίου, Παναγιώτης Σφήκας τοῦ Μιχαήλ, Μιχάλης καὶ Μάρκελλος Βένετος, Κώστας Μεστούσης ἢ Κοζῆς, Ἀλέξης Κρητικός, οἰκογένειες Κικιλῆ, Μαρῆ, Κρητικοῦ, Σφήκα, Δρίζου, Μαλαχία, Τσακίρη, Ρές, Παγούδη, Τσίβικα, Καράπουρνου, Κατσάφαρου, Κρεατσούλα, Καλαμάρη, Βένετου, Μεστούση, Κάρμαντζη καὶ πολλοὶ ἄλλοι, ἂς μοῦ συγχωρήσουν ἂν λησμόνησα κανένα πρόσωπο ἢ οἰκογένεια, διότι ὅλοι στὸ χωριὸ καὶ ὄχι μόνο συνεισέφεραν καὶ συνεχίζουν νὰ προσφέρουν ὑπηρεσίες στὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πίστη τους φαινόμενο μοναδικὸ μέχρι σήμερα. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πίστη ἔχει μεταλαμπαδευτεῖ στοὺς νέους τῶν Καρυῶν σὲ ἀπίστευτα μεγάλο βαθμό.
Διαμορφώθηκε ὁ χῶρος τῆς αὐλῆς, χτίστηκαν ἀρκετὰ κελιὰ ἐξοπλισμένα, σύγχρονα ποὺ δὲν τοὺς λείπει τίποτα. Ἔτσι φιλοξενοῦν τοὺς προσκυνητὲς τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναλήψεως ποὺ γίνεται γιορτὴ ἀρτοκλασίας καὶ στὴ συνέχεια γλέντι τρικούβερτο. Ἔτσι, ὁ Ναὸς αὐτὸς ἔχει μετατραπεῖ σὲ σωστὸ παράδεισο μὲ τὰ κρυσταλλένια νερά του, τὰ ἀμπέλια του μὲ τὸ περίφημο κρασί, ποὺ τὸ ἀνοίγουν τὴν ἡμέρα τῆς γιορτῆς καὶ τὸ μοιράζουν στὸν κόσμο. Τὰ φροῦτα του, τὰ γιασεμιά του, τὰ τριαντάφυλλά του, σὲ ζαλίζουν ὅταν σεργιανᾶς τὸ προαύλιο τοῦ Ναοῦ, ἐνῶ τὰ τριγύρω χωράφια του εἶναι κεντημένα μὲ ἀρωματικὰ βότανα, ὅπως ἀγριότσαγο, φασκομηλιὲς καὶ δεντρολίβανα.
Τὴν τελευταία δεκαετία ὁ Πολιτιστικὸς Σύλλογος Καρυῶν «Η ΑΝΑΛΗΨΗ» διοικεῖται ἀπὸ μιὰ ὁμάδα νέων ἀνθρώπων μὲ ἀπίστευτη πίστη καὶ πάθος, οἱ ὁποῖοι ἔχουν δώσει καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ δίνουν τὴν ψυχή τους κυριολεκτικὰ στὴν περιποίηση, συντήρηση, ἀλλὰ καὶ στὶς διάφορες κατασκευὲς ὅλων αὐτῶν τῶν χωριῶν. Σχεδὸν ἐπὶ καθημερινὴς βάσεως πηγαινοέρχονται στὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα γιὰ νὰ δώσουν καὶ νὰ προσφέρουν ὅ,τι μποροῦν στὴν ἐκκλησία, τὰ κελιὰ καὶ τὰ κτήματα τριγύρω. Ἡ ἀπασχόληση αὐτὴ ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὴ ζωή τους καὶ τὴν οἰκογένειά τους καὶ εἶναι ἀναπόσπαστο κομμάτι τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξής τους, ὅπως καὶ ὅλων μας.
Κάποια χειμωνιάτικη μέρα, ἀπὸ διηγήσεις τους, μετὰ τὴν ἐργασία τους, ἀπογευματινὴ ὥρα, προσπαθοῦσαν νὰ ἀνάψουν φωτιὰ νὰ ζεσταθοῦν, ὅμως παρὰ τὶς προσπάθειές τους αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ γίνει. Μετὰ ἀπὸ ὥρα κάποιος ἀπὸ τὴ συντροφιὰ πῆγε στὴν ἐκκλησία νὰ πάρει τὰ σπίρτα, γιατὶ τοὺς εἶχαν τελειώσει αὐτὰ ποὺ εἶχαν. Ἐκεῖ λοιπὸν διαπίστωσε ὅτι τὰ καντηλάκια ἦταν σβηστά, διότι εἶχαν ξεχάσει νὰ τὰ ἀνάψουν. Ἀφοῦ λοιπὸν τὰ ἄναψε καὶ γύρισε στὴν παρέα του, μὲ τὸ πρῶτο ἄναψε ἡ φωτιὰ καὶ ἐνῶ μὲ ἀπορία κοίταζε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἐξήγησε ὁ νέος ποὺ εἶχε ἀνάψει τὰ καντηλάκια τί εἶχε συμβεῖ καὶ ὅλοι μαζὶ ἔκαναν τὸ σταυρό τους. Παλαιοὶ ποιμένες ποὺ σήμερα δὲ βρίσκονται στὴ ζωὴ ὅπῶς ὁ Σταῦρος Κατσάφαρος, ὁ Λεωνίδας Παγούδης, ὁ Γιῶργος Παγούδης, ὁ Γιάννης Καράπουρνος, ὁ Γιάννης Ἀνδριώτης καὶ πολλοὶ ἄλλοι εἶχαν νὰ λένε ἀπὸ ἐμπειρίες τῆς ζωῆς τους γιὰ τὸ πόσο θαυματουργὴ ἦταν ἡ Παναγία Ἀρβανίτισσα. Μάλιστα κάποιους ἐξ αὐτῶν τοὺς εἶχε ὁρμηνέψει στὸν ὕπνο τους ποὺ εἶχαν κρύψει κιούπια μὲ χρυσὰ νομίσματα οἱ Τοῦρκοι κατὰ τὴν ὑποχώρησή τους τὸ 1912 στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρβανίτισσας, καὶ πραγματικὰ τὰ βρῆκαν καὶ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν ἔθρεψαν τὶς φαμίλιες τους μὲ μεγαλύτερη ἄνεση.
Ἡ μορφὴ δὲ τῆς Παναγίας ποὺ ἔβλεπαν στὸν ὕπνο τους τὰ διάφορα ἄτομα ἦταν πάντα ἡ ἴδια. Λυγερόκορμη κοπέλα μὲ Ἀρβανίτικη φορεσιὰ ποὺ τοὺς καθοδηγοῦσε ποῦ νὰ ψάξουν καὶ πῶς νὰ σκάψουν. Αὐτὸ δὲ εἶναι εὐρέως γνωστὸ σὲ ὅλο τὸ χωριό.
Φαντάζει δὲ ὡσὰν μιὰ ὄαση μέσα στὴν ἔρημο. Οἱ κάτοικοι τῶν Καρυῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν γύρω περιοχῶν, ἐπισκέπτονται τακτικὰ τὴν Παναγία Ἀρβανίτισσα γιὰ νὰ ἀνάψουν τὸ καντήλι καὶ νὰ προσευχηθοῦν. Τὴν πιστεύουν πάρα πολύ, ἕνα ὁλόκληρο χωριὸ εἶναι ταυτισμένο μὲ τὴ χάρη της, θεωροῦν θαυματουργὴ τὴν εἰκόνα της καὶ πολλὲς φορὲς σιγοψιθυρίζουν τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας τους μέσα ἀπὸ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχή τους. Εἶναι σημεῖο ἀναφορᾶς σὲ κάθε τους προσευχὴ καὶ ἐπίκληση, σὲ κάθε καλὸ ἢ κακὸ στὴ ζωή τους. Ὑπάρχουν πολλὲς μαρτυρίες ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ εἶδαν τὴ μορφή της ὅπως καὶ οἱ παλαιότεροι μὲ τὴν Ἀρβανίτικη φορεσιὰ νὰ πηγαινοέρχεται στὶς κορυφογραμμὲς τῆς περιοχῆς.
Ὑπάρχει ἀγροτικὸς δρόμος σὲ πολὺ καλὴ κατάσταση ποὺ συνδέεται μὲ τὸν κύριο ἐπαρχιακὸ δρόμο. Ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Χίου ἀπέχει περίπου 15 χιλιόμετρα καὶ ἀπὸ τὶς Καρυὲς περίπου 9 χιλιόμετρα.
1. Σύγχρονη ἔννοια τοῦ Ρωμιοῦ: Ρωμιὸς εἶναι ὁ ὑπερβατὸς Ἕλληνας, δηλαδὴ ὁ Ἕλληνας τοῦ ὁποίου ὁ ἡγεμονικὸς νοῦς ἔχει ὑποτάξει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὴν αἴγλη, τὴν ἕλξη, καὶ τὴν ἡδονὴ τῶν πραγμάτων, καὶ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ αὐτά. Αὐτὸ τὸ κάθετο ἅλμα μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθῆ μόνο μὲ τὴν τίμια μετάνοια καὶ τὴν συμμετοχή μας στὰ ὀρθόδοξα μυστήρια.
Μακάριοι οἱ ἀναγνῶστες τοῦ παρόντος πονήματος οἱ ὁποῖοι διατηροῦν στὴν καρδιά τους τὴν ἀγαθὴ προαίρεση νὰ τοὺς συναρπάξουν οἱ ἀλήθειες (κτιστὲς καὶ ἄκτιστες ἐνέργειες) τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Αὐτῶν ἡ καρδιὰ θὰ ἐκπλαγεῖ καὶ θὰ εὐφρανθεῖ μὰ οὐράνια ἔκπληξη καὶ εὐφροσύνη ἀπὸ τὴν ὄντως οὐράνια καὶ ἐκπληκτικὴ παρουσία τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης σὲ ὅλο τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα στὶς ἡμέρες μας. Ὑπογραμμίζω τὸ «σὲ ὅλο τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα», διότι ἕως τὸν Μάρτιο τοῦ 2006 ποὺ ἦρθε ἀπὸ τὴν Χῖο στὴν ταπεινή μου καλύβια (Ἁγίας Τριάδος τότε), στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ πρῶτο κείμενο γιὰ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα καὶ ἄρχισα νὰ τὸ δημοσιεύω σὲ περιοδικὰ καὶ ἐφημερίδες τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, ἔγιναν πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα σ᾿ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Αἰῶνες πρὶν ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα ἦταν γνωστὴ σὲ λίγα χωριουδάκια στὸ Β.Δ. ὀρεινὸ μέρος τῆς Χίου. Ἡ χαμηλὴ δημοτικότητα τῆς Παναγίας μας (κρίνουμε κυρίως τὸν χρόνο μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Νήσου ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1912) εἶναι μεθοδία μικρονοῶν καὶ δυσσεβῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ προσέλαβαν τὴν ψευδώνυμο Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, τὴν γραμμένη ἀπὸ Ἕλληνες καὶ ἀλλοδαποὺς Μασώνους, στὴν ὁποία οἱ Ἕλληνες Ἀρβανῖτες, ἅγιοι ἥρωες καὶ εὐεργέτες τοῦ ἔθνους, παρουσιάζονται ὡς Ἀλβανοί, ὑποβίβασαν τὴν Παναγία μας στὸ ἐπίπεδο κάποιας «Μαρίας» ποῦ τῆς ἀρέσει νὰ ἐμφανίζεται μὲ ἀρβανίτικη φορεσιὰ καὶ ποὺ ὡς τέτοια δὲν εἶναι «πάνσοφος» βεβαίως. Τὴν πανσοφία τὴν κράτησαν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους. Ἀκολουθώντας τέτοια ἐπικοινωνιακὴ πολιτικὴ οἱ δεσμῶτες, «κλείδωσαν» τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα στὸ χρονοντούλαπο τῆς ΛΗΘΗΣ. Βαθμολόγησαν μὲ ἄριστα αὐτὴν τὴν ἀπόφασή τους καὶ ἕναν αἰῶνα τώρα κοιμοῦνται ἀδιατάρακτα.
Πῶς, ὅμως, θὰ εἶναι ὁ ὕπνος τους ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς, μὲ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα γνωριζόμενη, ἀναγνωριζόμενη καὶ δοξολογούμενη ἀπὸ ὅλο τὸν Χριστεπώνυμο λαό;
Ἦρθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ πῆραν τὴν ἀπόφαση νὰ μὴν δοξολογηθεῖ ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα καὶ αὐτοὶ ποῦ συντήρησαν τὴν συγκεκριμένη ἀπόφαση εἶναι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ κατ᾿ ἄμφω, δηλαδὴ κατὰ τὸ ἔθνος καὶ κατὰ τὴν πίστη.
Κατὰ τὸ ἔθνος, γιατὶ ὀνομάζουν ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τοῦ Ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, τὸ ἡρωϊκότερο κατὰ τὴ γνώμη μου, ὡς ἀνῆκον σὲ ἄλλο κράτος (Ἀλβανία) δημιουργώντας ΔΙΑΙΡΕΣΗ στὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος. Ἐδῶ ἀξίξει μιὰ μικρὴ ἀναφορὰ στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ ὑπὸ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, ἔτος ἐκδόσεως 1799!!! Περιγράφει τὴν πορεία τοῦ Ἁγίου μετὰ τὴν Κέρκυρα: «ἐκεῖθεν ἀναχωρήσας μετέβη εἰς τὸ ἀντιπέραν μέρος τῆς Στερεᾶς, ἤγουν τῆς Ἀρβανιτίας ὀνομαζόμενον Ἅγιοι Σαράντα, καὶ ἐκεῖ ἐδίδασκε τοὺς Χριστιανούς». Ἄρα οἱ ἀρνούμενοι τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα ἀρνοῦνται ἕνα μέρος τοῦ ἔθνους, ἀφοῦ οἱ «Ἅγιοι Σαράντα» εὑρίσκονται στὴν Βόρειο Ἤπειρο.
Κατὰ τὴν πίστη, γιατὶ ἀποῤῥίπτοντας τὴν ἐνέργεια τῆς Πανσόφου Μητρὸς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν νὰ ἐνδύεται μὲ ἀρβανίτικη φορεσιά, δυσσεβοῦν πρὸς τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ (νέα προτεσταντικὴ αἵρεση), ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Τριαδικὴ Θεότητα, τὴν πανσοφία τῆς Ὁποίας ἀμφισβητοῦν ἀποῤῥίπτοντας τὴν ἐνέργεια τῆς Παναγίας μας, ἡ ὁποία ὡς εὑρισκόμενη πλησιέστερα στὸν Τριαδικὸ θρόνο, προσλαμβάνει πρώτη Αὐτὴ ἡ Ἄμωμος τὸ ὑπερχείλισμα τῆς σοφίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ λέγεται «Πάνσοφος». Νέα Τριαδολογικὴ αἵρεση.
Αὐτὴ ἡ «πολιτικὴ» τῶν τοπικῶν ἀρχόντων κόστισε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ στὴ συνοχὴ τοῦ ἔθνους ἀνυπολόγιστη ζημία πνευματικοῦ πλούτου, ἀφοῦ οἱ γενιὲς ποὺ κατεῖχαν αὐτὸν τὸν πλοῦτο σὲ ἀφθονία, μετέστησαν στὴν ἄνω πατρίδα, τὴν αἰώνια, χωρὶς ποτὲ καμία ὑπεύθυνη πνευματικὴ ἀρχὴ νὰ καταγράψει καὶ ἀποταμιεύσει, γιὰ νὰ μπορέσει κατόπιν νὰ ἐπενδύσει στὶς νέες γενιὲς τὸν πολύτιμο (σπάνιο) πλοῦτο ποῦ ἡ Ἄμωμος Διδασκάλισσα, Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα, ἐδίδασκε τοὺς ταπεινοὺς ποιμένας τῶν ὀρεινῶν τῶν Καρυῶν τῆς Χίου (ἀπογόνους τῶν Ἀρβανιτῶν πετράδων τοῦ 11ου αἰῶνος), σὲ ὅλη τους τὴν ζωή, μὲ μαθήματα αἰσθητὰ καὶ νοερά, ἡμέρα καὶ νύκτα, γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγήσει μὲ βεβαιότητα στὴν αἰώνια σωτηρία καὶ μακαριότητα.
Ἡ υἱοθεσία αὐτὴ τῶν ἁπλῶν ποιμένων ἀπὸ τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἦταν μιὰ ἀνταπόδωση στὴν εὐαρέσκεια ποὺ Τῆς εἶχαν προσφέρει οἱ ἄριστοι πετράδες καὶ κτιστάδες, οἱ ὁποῖοι, φερμένοι στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὴν Ἀρβανιτία (Βόρειος Ἤπειρος σήμερα), μὲ τὶς οἰκογένειές τους, ἀπεστάλησαν στὴν Χίο τὸ 1042-1043 ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα τῆς Ρωμιωσύνης Κωνσταντῖνο τὸν 9° τὸν Μονομάχο, καὶ ἔκτισαν τὴν περικαλλῆ Ἱερὰ Νέα Μονὴ τῆς Χίου. Ἕνα λαμπρὸ οἰκοδόμημα, τὸ ὁποῖο, παρ᾿ ὅλες τὶς φυσικὲς καταστροφὲς καὶ τὶς ἐπιδρομὲς βαρβάρων στέκει ἕως τὶς ἡμέρες μας καὶ τὴ συγκινητικὴ εὐαισθησία καὶ πίστει τοῦ Μητροπολίτου Χίου κ. Διονυσίου καὶ τῆς πολιτειακῆς ἀρχῆς» μετὰ δέους καὶ ἀγάπης ἀνακαινίζεται. Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς ἀντιγράφω λίγες γραμμὲς ἀπὸ τὸ βιβλίο «Παναγία Νέα Μονή», Χίος 2006, σελ. 44.
«Ἐκτίζετο δὲ ὁ Ναὸς δώδεκα χρόνους μὲ πληρωμὰς καὶ ἔξοδα βασιλικά, ζῶντος ἔτι τοῦ ἀοιδίμου Κωνσταντίνου· καὶ ὅσον εἰς τὴν καλλιτεχνίαν καὶ εὐαρμοστίαν, τόσον καλὰ ἐπεμελήθησαν οἱ οἰκοδόμοι καὶ τόσον κατὰ πολλὰ χαριέντως τὸν Ἱερὸν Ναὸν οἰκοδώμησαν, ὁποὺ σχεδὸν ἴσα μὲ τὰς πρωτίστας οἰκοδομὰς τῶν ἑπτὰ θαυμάτων ἐτιμήθη...».
Ἡ δὲ ἀποστολὴ τῶν καλλιτέροον τεχνιτῶν καὶ ὑλικῶν ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν Χίο, ἔγινε κατόπιν θείας ἀποκαλύψεως τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου εἰς τοὺς θείους πατέρας Νικήτα καὶ Ἰωσάφ, οἱ ὁποῖοι ἀσκήτευαν τοὺς χρόνους ἐκείνους στὸ Προβάτειο Ὄρος τῆς Χίου. Αὐτοὺς τοὺς ὁσίους πατέρας πέμπει στὴν Μυτιλήνη ὁποὺ εὑρίσκετο ἐξόριστος ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος Μιχαὴλ Παφλαγῶνος ὁ Κωνσταντῖνος, γιὰ νὰ προφητεύσουν στὸν Μονομάχο ὅτι μέλλει νὰ βασιλεύσει καὶ ἀκολούθως νὰ ζητήσουν παρ᾿ αὐτοῦ Ναὸν Ἱερὸν καὶ Μονὴν Ἁγίαν καθὼς καὶ ἐζήτησαν καὶ τοῦ ποθουμένου ἐπέτυχον. Περισσότερα θαυμαστὰ καὶ ἱστορικὰ στοιχεῖα στὸ ἀνωτέρω ἀναφερόμενο βιβλίο.
Ὅτι ἀναγνώσατε ἕως τώρα δὲν περιέχει ἀνθρωπίνως καμιὰ προοπτικὴ πνευματικῆς ἀναγεννήσεως. Ὅμως, δὲν εἶναι τὸ τέλος. Θαρσεῖτε ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὡς πλησιεστέρα στὴν Τριαδικὴ Θεότητα ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι πάντοτε «Πάνσοφος». Κατὰ τὴν πανσοφία Της λοιπὸν ἔδωσε τέλος στὴν μακρόθυμο καὶ μακροχρόνιο ἀπομόνωσή της σὲ μερικὰ χωριουδάκια τῆς Χίου καὶ πέταξε στὴν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιὰ νὰ γίνει γνωστή, νὰ ἀγαπηθεῖ, νὰ δοξολογηθεῖ καὶ νὰ δράσει πνευματικὰ πρὸς ὄφελος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ χρόνος τῆς ἀπελευθερωτικῆς ἐνέργειας τῆς Ἀρβανιτίσσης σηματοδοτεῖ κατὰ τοὺς ἔχοντες γνώση τὴν ἀναμενόμενη χαροποιὸ πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς ἐπιστροφῆς τῆς Βασιλεύουσας Πόλεως στοὺς Ρωμιούς. Πολλοὶ ἔμπειροι πατέρες ὁμολογοῦν ὅτι δὲν ἔμεινε πολὺς χρόνος καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι πνευματικά.
Στὴν καλύβη τοῦ γράφοντος τὸ καλὸ νέο ἔφθασε ὑπὸ μορφὴν κειμένου γραμμένο ἀπὸ μία προσωπικότητα τῆς Νήσου, τὸν πρῴην Ἀντινομάρχη Χίου καὶ πρῶτο σὲ ψήφους, κ. Σταμάτη Κάρμαντζη.
Ἀποσπάσματα ἀχὸ τὸ πρῶτο Συταζάρο τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης περιοχὴ τῆς Παναγίας τῆς Ἀρβανιτίσσης βρίσκεται στὸ Β.Δ. μέρος τῶν Καρυῶν. Συνορεύει Β.Α. μὲ τὸ ὄρος Αἶνος καὶ δυτικὰ μὲ τὸ Προβάτειον Ὄρος.
Οἱ Καρυές, τὰ Αὐγώνυμα, ὁ Ἀνάβατος καὶ ὁ Δαφνώνας εἶναι τὰ χωριὰ ποῦ δημιουργήθηκαν ἀπὸ τὸν πληθυσμὸ ποὺ συνέῤῥευσε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ κτίσουν τὴν Ἱερὰ Νέα Μονή, ἐκπλήρωση ὑποσχέσεως τοῦ τάματος τοῦ ἐξορίστου τότε Κωνσταντίνου τοῦ 9ου, τοῦ Μονομάχου, καὶ μετὰ τὴν ἐξορία Βασιλέως Βυζαντίου 1042-1054.
Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ζοῦσαν φτωχικὰ μὲ πολλὲς στερήσεις, οἱ ὁποῖες ἀνάγκασαν τοὺς περισσότερους ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ξενιτευθοῦν στὴν Ἀμερικὴ καὶ τὴν Αὐστραλία γιὰ ἕνα καλλίτερο μέλλον. Ἄνθρωποι φτωχοί, ἀλλὰ πολὺ θεοσεβεῖς, ποῦ ζοῦσαν μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς προστασίας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ἔβλεπαν ὀπτασίες καὶ δράματα μὲ τὴν Παναγία τὴν Ἀρβανίτισσα, ποὺ τοὺς συντρόφευε καὶ τοὺς ἔδινε κουράγιο στὸν ἄνισο καθημερινὸ ἀγῶνα τῆς ἐπιβίωσής τους. Τὶς περισσότερες φορὲς ἔβλεπαν στὶς κορυφογραμμὲς μιὰ λυγερόκορμη κοπέλα μὲ ἀρβανίτικη φορεσιὰ νὰ περιδιαβαίνει. Ἀπὸ στόμα σὲ στόμα διαδόθηκε σὲ ὅλους καὶ κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἡ Παναγία, καὶ ἐξ αὐτῆς τῆς ἐνδυμασίας της τὴν ὀνόμασαν Παναγία Ἀρβανίτισσα.
Ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναὸς τῆς Ἀρβανιτίσσης ἀνεγέρθηκε στὰ χρόνια της τουρκοκρατίας, περίπου τὸ 1905. Τὴν περίοδο ἐκείνη ἀπαγορευόταν ἀπὸ τοὺς Τούρκους νὰ χτίζονται Χριστιανικοὶ Ναοί, κρυφὰ ὅμως μὲ τὴν βοήθεια τῶν ποιμένων Καρούσων καὶ τῶν ἄλλων συγχωριανῶν ἔπειτα ἀπὸ μεγάλο ἀγῶνα, ἀφάνταστη ταλαιπωρία καὶ ἐργασία, κυρίως τὴν νύχτα, ἔχτισαν καὶ τελείωσαν τὸν Ἱ. Ναό.
Τὸ 1912 ποῦ διώχθηκαν οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὴν Χίο καὶ ἀπελευθερώθηκε τὸ νησί, μιὰ ὁμάδα Τούρκων στρατιωτῶν διωκώμενοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες μπῆκαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀρβανιτίσσης καὶ προκάλεσαν λεηλασίες καὶ ζημιὲς στὸν Ναὸ καὶ στὶς ἅγιες εἰκόνες. Τὶς ἔσπασαν, τὶς ἔκαψαν, τὶς κατατρύπησαν καὶ τὶς χαράκωσαν μὲ τὰ ξίφη τους. Μερικὲς σῴζονται μέχρι καὶ σήμερα φέροντας τὰ σημάδια τῆς βαρβαρότητας.
Παλαιοὶ ποιμένες, ποῦ σήμερα δὲν βρίσκονται στὴν ζωή, ὅπως ὁ Σταῦρος Κατσάφαρος, ὁ Λεωνίδας Παγούδης, ὁ Γιάννης Καράπουρνος καὶ πολλοὶ ἄλλοι, εἶχαν νὰ λένε ἀπὸ τὶς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς τους γιὰ τὸ πόσο θαυματουργὴ ἦταν ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα. Μάλιστα κάποιους ἐξ αὐτῶν τοὺς εἶχε ὁρμηνέψει στὸν ὕπνο τους ποῦ εἶχαν κρύψει κιούπια μὲ χρυσὰ νομίσματα οἱ Τοῦρκοι κατὰ τὴν ὑποχώρησή τους τὸ 1912, στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρβανίτισσας, καὶ πραγματικὰ τὰ βρῆκαν, πολλοὶ δὲ ἐξ αὐτῶν ἔθρεψαν τὶς φαμίλιες τους μὲ μεγαλύτερη ἄνεση.
Ἡ μορφὴ δὲ τῆς Παναγίας ποῦ ἔβλεπαν στὸν ὕπνο τοὺς τὰ διάφορα ἄτομα ἦταν πάντοτε ἴδια. Λυγερόκορμη κοπέλα μὲ ἀρβανίτικη φορεσιά, ποὺ τοὺς καθοδηγοῦσε ποῦ νὰ ψάξουν καὶ πῶς νὰ σκάψουν. Αὐτὸ δὲ εἶναι εὐρέως γνωστὸ σὲ ὅλο τὸ χωριό.
Οἱ δεκάδες χειρόγραφες ἐπιστολὲς ἀπὸ τὴν Χίο καὶ ἀπὸ ἀλλὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος μὲ ἐμφανίσεις τῆς Παναγίας Ἀρβανίτισσας, θὰ συμπεριληφθοῦν μαζὶ μὲ τὴν Ἱερὰ Ἀκολουθία τῆς Παναγίας μας στὸ βιβλίο ποῦ θὰ ἐκδοθεῖ, πρῶτα ὁ Θεός, τὸ 2009, ἀφοῦ πρῶτα ἐγκριθεῖ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Πιστεύω δὲ ἀκράδαντα ὅτι ἡ προσπάθεια αὐτὴ θὰ εὐοδωθεῖ ἔχοντας καὶ τὴν βεβαία συμπαράσταση καὶ εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου, δυναμικοῦ καὶ διακριτικοῦ Μητροπολίτου Χίου κ. Διονυσίου, ὁ ὁποῖος ἔλαβε γνώση τῶν ταπεινῶν μου προσπαθειῶν γι᾿ αὐτὸ τὸ πολὺ σοβαρὸ θέμα, ὅταν περὶ τὸ τέλος τοῦ Μαΐου 2008 μὲ δέχθηκε ὅλος εὐγένεια καὶ ἐνθουσιασμὸ στὸ Ἐπισκοπικό του Γραφεῖο στὴ Χίο.
Ἡ Παναγία ἡ Ἀρβανίτισσα νὰ σᾶς εὐλογεῖ πάντοτε,
Γέρων Νεκτάριος μοναχὸς Ἁγιορείτης