Γεννήθηκε στὸ Δορόστολο τῆς Θρακικῆς Μοισίας, τότε ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης. Ἦταν δοῦλος σὲ ἕνα σκληρὸ καὶ φανατικὸ εἰδωλολάτρη (ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι ἦταν γιὸς τοπικοῦ ἀξιωματικοῦ ὀνόματι Σαββατιανοῦ), ποὺ ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ Αἰμιλιανὸς πίστευε στὸ Χριστό, ἐξοργίστηκε τόσο πολύ, ὥστε ἀφοῦ τὸν ἔβρισε μὲ τὰ πιὸ χυδαῖα λόγια, ἔπειτα τὸν μαστίγωσε ἀνελέητα. Βέβαια, τοῦ ἐπεσήμανε ὅτι, ἂν συνεχίσει νὰ εἶναι χριστιανός, θὰ πάθαινε πολὺ χειρότερα. Ἀλλὰ οἱ τιμωρίες καὶ oi ἀπειλές, ἀντὶ νὰ κάμψουν τὸ φρόνημα τοῦ Αἰμιλιανοῦ, φούντωσαν περισσότερο τὴν φλόγα τῆς πίστεώς του στὸ Χριστό. Μάλιστα τὴν ἑπόμενη μέρα πῆγε σὲ εἰδωλολατρικὸ ναό, ὅπου μὲ σφυρὶ συνέτριψε ὅλα τὰ ἀγάλματα ποὺ ἦταν μέσα στὸ χῶρο αὐτό. Ἐξοργισμένοι οἱ εἰδωλολάτρες Ἱερεῖς, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν παρέδωσαν νὰ δικαστεῖ. Ὅταν πληροφορήθηκε τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁ κύριος τοῦ Αἰμιλιανοῦ, ἀμέσως ἔτρεξε στὸ κριτήτιο, ὅπου, ἀφοῦ ἔβρισε τὸν Αἰμιλιανὸ γιὰ τὴν πράξη του, ἔπειτα διέταξε νὰ ἀρνηθεῖ χωρὶς ἀντίῤῥηση τὸ Χριστό. Ὁ Αἰμιλιανὸς χαμογελώντας ἀπάντησε στὸν κύριό του: «Μπορεῖς νὰ διατάξεις ὅ,τι θέλεις, θὰ σὲ ὑπακούσω, ἀλλὰ ἡ πίστη μου εἶναι ἐκτὸς τῶν δικαιωμάτων σου. Ὡς πρὸς αὐτὴν ἕνα καὶ μόνο Κύριο ἀναγνωρίζω, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς εἶναι ὁ μέγας καὶ παντοτινός μου Κύριος, ποὺ ἐξουσιάζει τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή μου, καὶ ποτὲ δὲ θὰ τὸν ἀρνηθῶ». Ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας μὲ μῖσος χαστούκισε τὸν Αἰμιλιανό. Ἔπειτα, ἀφοῦ τὸν βασάνισαν, τὸν ἔριξαν στὴ φωτιά, τὸ δὲ λείψανο τοῦ Ἁγίου, κήδεψε μεγαλοπρεπῶς ἡ γυναῖκα τοῦ ἄρχοντα εἰδωλολάτρη, ποὺ ἦταν κρυπτοχριστιανή.
Οἱ Ἅγιοι Παῦλος, Οὐαλεντίνη καὶ Θέη
Καὶ οἱ τρεῖς γεννήθηκαν στὴν Αἴγυπτο, ἀδέλφια μεταξύ τους καὶ παιδιὰ γονέων χριστιανῶν. Μαρτύρησαν στὴ Διοκαισάρεια, ὅπου συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἄρχοντα Φιρμιλιανὸ καὶ προσκλήθηκαν ν᾿ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ὁμολόγησαν μεγαλόφωνα τὴν πίστη τους καὶ δήλωσαν, ὅτι ἦταν ἕτοιμοι καὶ γιὰ φυλακὴ καὶ γιὰ βασανιστήρια καὶ γιὰ μύριους θανάτους. Καὶ ἡ μὲν Οὐαλεντίνα καὶ ἡ Θέη, νεαρὲς κοπέλες πάνω στὸ ἄνθος τῆς ἡλικίας τους, πέθαναν ἀφοῦ τὶς ἔριξαν μέσα στὴ φωτιά. Προηγουμένως ὅμως, οἱ δήμιοι, ξέσχισαν τὶς σάρκες τους μὲ σιδερένια ὄργανα. Ὁ δὲ Παῦλος, ἀφοῦ ἀπηύθυνε λίγες λέξεις στὰ πλήθη γιὰ τὴν διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρία καὶ ἀγάπη, ἔλαβε καὶ αὐτὸς μαρτυρικὸ τέλος δι᾿ ἀποκεφαλισμοῦ.
Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ἀπὸ τὴν Ἀμάστριδα
Ἦταν γιὸς εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Θεοκλήτου καὶ τῆς Θεονίλλης. Πατρίδα του ἦταν ἡ Ἀμάστριδα τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ποὺ ἐκεῖνα τὰ χρόνια ἐπισκόπευε ὁ ἐπίσκοπος Ἡρακλείδης. Ὁ Ὑάκινθος, μικρὸ παιδὶ ἀκόμα, ἔδειχνε εὐσέβεια μεγάλου πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Τριῶν χρόνων μάλιστα, μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ἀνάστησε κάποιο νεκρὸ παιδί. Ἔτσι αὔξανε κατὰ τὴν σωματικὴ καὶ πνευματικὴ ἡλικία τῆς ἀρετῆς, κάνοντας πολλὰ θαύματα. Κάποτε ὅμως, εἶδε τοὺς εἰδωλολάτρες νὰ προσκυνοῦν κάποιο ὀπωροφόρο δένδρο, καὶ ὁ Ὑάκινθος ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση, πῆγε καὶ τὸ ἔκοψε. Τότε συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνα Καστρίνσιο, ὁ ὁποῖος τὸν ἔδειρε ἀνελέητα καὶ τοῦ ξερίζωσε τὰ δόντια. Στὴ συνέχεια τὸν ἔσυραν μὲ σχοινιὰ ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ τὸν πλήγωσαν μὲ μυτερὰ καλάμια. Ἔπειτα τὸν ἔριξαν μέσα στὴ φυλακή, ὅπου παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχή.
Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν ξάπλωσαν πάνω σὲ πυρακτωμένο κρεβάτι, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ψηθεῖ ζωντανός.
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Στάθηκε στόλισμα τῶν ἀσκητῶν τοῦ ὄρους τῆς Νιτρίας καὶ ἦταν σύγχρονος τῆς Ἁγίας Μελάνης καὶ τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου. Ὁ Ὅσιος Παμβὼ ἦταν μεγάλος σὲ ὅλα του. Στὴν εὐσέβεια, στὴν ὁμιλία, στὴ σιωπή, στὴ συμβουλή, στὴν ἐπιείκεια, στὴν αὐστηρότητα, στὴν πεῖρα, στὴ γνώση, στὴ σοφία, στὴν ἁπλότητα καὶ γενικὰ παντοῦ. Ἀνέδειξε θαυμάσιους μαθητές, ὅπως τὸν ἐπίσκοπο Διόσκορο, τὸν Ἄμμωνα καὶ τὸν Ἰωάννη, τὸν ἀνεψιὸ τοῦ Δρακοντίου. Ἐνῷ ἦταν πάντοτε ἐγκρατὴς καὶ σκληραγωγημένος, εἶχε ὑγεία ἀκμαία καὶ στὴ ζωή του δὲν ἀῤῥώστησε καθόλου. Ὁ θάνατός του ὑπῆρξε ὄχι μόνο ἥσυχος καὶ ἀνώδυνος, ἀλλὰ καὶ εὐχάριστος, πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα. Τὸν κήδευσαν τὰ πνευματικά του παιδιά, δοξολογώντας τὸν Θεό, ποὺ τοὺς ἀξίωσε νὰ διδαχτοῦν ἀπὸ τὸν μεγάλο αὐτὸ ἀσκητή.
Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος Ρωμαῖος Συγκλητικός, ὁ ἐν Κλύσματι
Ὁ Ὅσιος Βαρλαάμ ἀναχωρητὴς κοντὰ στὴν Ἀντιόχεια
Ὁ ἅγιος Στέφανος ὁ Β´ πρὶν γίνει Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἦταν Μητροπολίτης τῆς Ἀμάσειας, ποὺ ἦταν καὶ ἡ πατρίδα του. Διαδέχτηκε στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο τὸν Νικόλαο Α´ μετὰ τὴν δεύτερη Πατριαρχία του. Ἡ ἐνθρόνιση τοῦ Στεφάνου ἔγινε τὸ ἔτος 925 καὶ πέθανε τὴν 18η Ἰουλίου τοῦ 928 σύμφωνα μὲ τὸν Λέοντα Γραμματικό, ἢ τὴν 15η τοῦ ἴδιου μήνα σύμφωνα μὲ τὸν Κεδρηνό. Ὅσο γιὰ τὸν Μητροπολίτη Χαλκηδόνας ἅγιο Ἰωάννη, δὲν ἔχουμε βιογραφικά του στοιχεῖα. Στοὺς Συναξαριστὲς ἀναφέρεται σὰν ὁμιλητὴς καὶ ἀπ᾿ αὐτὸ μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ὅτι ἔζησε στὰ χρόνια τῶν εἰκονομάχων. Ἑπομένως πρέπει νὰ εἶναι αὐτὸς γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Θεόδωρος Στουδίτης εἶπε: «λαμπρὸν τὸν τῆς ὁμολογίας ἀπενεγκάμενος στέφανον». (Νὰ ἀναφέρουμε ὅτι ἐδῶ, ὁρισμένα Ἁγιολόγια, ἀναφέρουν καὶ τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Θ´ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως).
Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῆς Θεοτόκου ἐν τοῖς Καλλιστράτου
Ἀνακομιδὴ τοῦ Λειψάνου Ὁσίου Λαζάρου τοῦ Γαλησιώτου
Ἡ κυρίως μνήμη του εἶναι τὴν 7η Νοεμβρίου, ἐδῶ τιμᾶμε τὴν μνήμη τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ Ἱεροῦ λειψάνου του, ἡ ὁποία δὲν ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου. Τὴν ἀναφέρουν ὅμως ὁ Λαυριωτικὸς Κώδικας 73 καὶ ὁ Delehaye (17 Ἰουλίου).
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης τοῦ Πολύτλα καὶ ἐγκλείστου τοῦ ἐν Κιέβῳ σπηλαίου (Ῥῶσος)
Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ποὺ συμπεριλαμβάνονται στοὺς 300 Ἁγίους Ἀλαμανούς. Βλέπε σχετικῶς Α.Χ.Ε.Χ.