Οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανὸς οἱ Ἀνάργυροι
Ἦταν ἀδέρφια καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώμη. Σπούδασαν καὶ οἱ δυὸ τὴν ἰατρικὴ καὶ ἐξάσκησαν αὐτὴ ὄχι σὰν ἐπικερδὲς ἐπάγγελμα, ἀλλὰ σὰν φιλανθρωπικὴ διακονία. Χρήματα δὲν δέχονταν, οὔτε ἀπὸ φτωχό, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀπὸ πλούσιο. Κυρίως, ἔτρεχαν καὶ πρόσφεραν πρόθυμα τὶς ὑπηρεσίες τους στοὺς φτωχούς, παρὰ στοὺς πλουσίους, διότι, ὅπως ἔλεγαν, μία καλύβα ἔχει περισσότερη ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα παλάτι. Ἀλλὰ καὶ ὅταν θεράπευαν κάποιον ἀσθενῆ πλούσιο καὶ αὐτὸς μὲ τὴν βία τοὺς ἀνάγκαζε νὰ δεχθοῦν ἀμοιβή, αὐτοὶ τοῦ σημείωναν τὸ ὄνομα ἑνὸς φτωχοῦ ἀσθενοῦς καὶ τὸν προέτρεπαν σ᾿ αὐτὸν νὰ δώσει τὴν ἀμοιβή τους. Ὁ Θεός, μάλιστα, εὐλόγησε τὴν ἰατρική τους καὶ μὲ θαυματουργικὴ δύναμη. Αὐτό, ὅμως, κίνησε τὸ φθόνο τῶν ἄλλων γιατρῶν, μὲ πρῶτο τὸ δάσκαλό τους, ποὺ τοὺς μισοῦσε ἐπιπλέον, διότι αὐτοὶ ἦταν χριστιανοί. Κάποια μέρα, λοιπόν, ἐνῷ μάζευαν θεραπευτικὰ βότανα, τοὺς δολοφόνησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔσπρωξαν μὲ ὁρμὴ στὸν γκρεμό. Φάνηκε, ἔτσι, ἡ καταστρεπτικὴ ἰδιοτέλεια τῶν συναδέλφων τους, καὶ ἀντίθετα πόση «φιλαδελφίαν ἀνυπόκριτον», φιλαδελφία ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε προσποίηση καὶ ὑποκρισία, καλλιεργοῦσαν οἱ δυὸ Ἅγιοι Ἀνάργυροι.
Ὁ Ὅσιος Πέτρος τοῦ Πατρικίου ἐν τοῖς Εὐάνδρου
Ὁ Ὅσιος Πέτρος, ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης (780). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Κωνσταντῖνος καὶ ἦταν Πατρίκιος καὶ στρατηγὸς τοῦ βασιλιᾶ. Ἔτσι ὁ Πέτρος εἶχε τὴν εὐχέρεια καὶ σπούδασε φιλοσοφία καὶ ἄλλες ἐπιστῆμες, στὶς καλύτερες σχολές. Ἔπειτα παντρεύτηκε, καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του, ἔγινε Δομέστικος τῶν σχολῶν καὶ Πατρίκιος. Τότε βασιλιᾶς ἦταν ὁ Νικηφόρος Α´. Σὲ κάποια ὅμως ἀποτυχημένη ἐκστρατεία κατὰ τῶν Βουλγάρων, ὁ Πέτρος μαζὶ μὲ ἄλλους 50 ἄρχοντες συνελήφθη. Κατόπιν λέγεται, ὅτι τοῦ παρουσιάστηκε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, τὸν ἐλευθέρωσε καὶ τὸν συνόδεψε μέχρι τὴν πατρίδα του. Ἀλλ᾿ ὁ Πέτρος καταφρόνησε τὰ τοῦ κόσμου, ἀνέβηκε στὸν Ὄλυμπο καὶ ἔγινε μοναχὸς κοντὰ στὸν ὅσιο Ἰωαννίκιο. Μετὰ 34 χρόνια, καὶ ὅταν πέθανε ὁ ἅγιος γέροντάς του, ἐπανῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη (847). Ἐκεῖ, κοντὰ στὸ Ναὸ τοῦ Εὐάνδρου ποὺ εἶχε κτίσει ὁ ἴδιος, ἔκανε μία μικρὴ καλύβα. Μέσα σ᾿ αὐτὴν τὴν καλύβα, ἔζησε ὀκτὼ χρόνια ἀσκητικὰ καὶ θεάρεστα. Πέθανε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 854.
Ὅλοι μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος μ᾿ αὐτὸν τῆς 27ης Δεκεμβρίου, βλέπε βιογραφία του τὴν ἡμέρα αὐτή. (Ἐδῶ ὁρισμένοι Συναξαριστὲς ἀναφέρουν καὶ τὴν μνήμη κάποιας Ἁγίας Ἀπολλωνίας. Τέτοιο ὄνομα ὅμως δὲν βρίσκουμε πουθενά).
Οἱ Ἅγιοι 25 Μάρτυρες οἱ ἐν Νικομηδείᾳ
Ὅλοι μαρτύρησαν διὰ πυρός.
Ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κτήτορας τῆς Μονῆς Βαθέος Ρύακος
Ὁ Ὅσιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου (901-959), γιοῦ τοῦ Λέοντα τοῦ Φιλοσόφου καὶ τῆς Ζωῆς. Ἔκτισε τὴν Μονὴ τοῦ Βαθέος Ρύακος στὴ Βιθυνικὴ κωμόπολη Τρίγλια καὶ διακρινόταν ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐσέβεια ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν παιδεία καὶ τὸν ζῆλο νὰ ἐξυπηρετεῖ τὴν πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ἔτσι, στὴ Μονὴ ποὺ ἵδρυσε, ὑπῆρξε καὶ διδάσκαλος τῶν προσερχόμενων εὐσεβῶν νέων, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πολλοὶ ἀναδείχτηκαν στὴ διδασκαλία τοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἄριστη διοίκηση ἄλλων μοναστηριῶν.
Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Θαυματουργὸς καὶ οἱ σὺν αὐτῷ
Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές, ἀλλὰ γνωστὸς σὰν μάρτυρας, ποὺ μαρτύρησε στὴν Κύπρο. Ὅταν κατὰ τὸν 12ο αἰῶνα (;) ἐπέστρεφε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐγκαταστάθηκε σὲ κάποια Μονὴ τῆς Κύπρου μαζὶ μὲ ἄλλους 300 προσκυνητές. Αὐτὸς ὅμως, μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς μοναχούς, θανατώθηκε ἀπὸ τὸν Σαβίνο, διοικητὴ τοῦ νησιοῦ, γιὰ τὴν πίστη του στὸν Χριστό.
Ἦταν ἀσκητής, ποὺ ζοῦσε γυμνὸς λόγω αὐστηρῆς ἀσκήσεως. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστοφόρου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985.